Posting at a cafe...

Το έχω νομίζω γράψει και πάλι, αλλά τελικά νομίζω ότι τα καφέ, είναι ο φυσικός μου χώρος. Μάλιστα όχι με φίλους... Μόνος... Λατρεύω την παρατήρηση της κίνησης του σερβιτόρου που σερβίρει το μαγικό δυναμωτικό ζωμό, καφέ, τσάι, σοκολάτα ( :) και όλα τα μικρούλικα εδέσματα που μπορούν να συνοδέψουν το κάθε μικρό ή μεγάλο φλιτζάνι. Λουκουμάκια, σάντουιτς, γλυκά... Λατρεύω την κίνηση, τον κόσμο, τα ζευγάρια, τις παρέες, τις αντιδράσεις, τη γλώσσα του σώματος... Να μαντεύω τι λέει η φωνή και τι λέει το σώμα. Συνήθως άλλα το ένα, άλλα το άλλο. Χρήσιμο εργαλείο στον ηθοποιό. Χρήσιμο στο καθημερινό βαλιτσάκι κατασκευής ενός ρόλου, ενός χαρακτήρα, στη φαντασία.

Λατρεύω να postaro (από το αρχαίο ελληνικό post (!)), από χώρους μεγάλους και μικρούς. Με χρώματα, με μπάρες μεγάλες και μικρές, με φώτα, με παράθυρα που βλέπουν διαβάτες που περνάνε ή τρέχουν, η με κλειστοφοβικές διαθέσεις σε υπόγεια και ορόφους. Η τσιγαρίλα (η μόνη μου αναγκαστική αντιπάθεια) έχει πολλές φορές ποτίσει τα δώματα, τις κολώνες, τον ασβέστη και ακόμα ψάχνω, με λίγες επιτυχίες ως τώρα, το μέρος της "δροσερής" μου ανάσας και αναπνοής. Περιμένω υπομονετικά καλύτερες μέρες. Καθαρότερες ατμόσφαιρες.

Χάνομαι, όπως και τώρα στο πληκτρολόγιο της καθημερινότητας, είμαι κομμάτι της ζωής, της πόλης που συνεχίζει να κινείται γύρω μου με τους ρυθμούς της... Εσύ όμως κάνεις στάση, πίνεις το μικρό ελιξήριο, πικρό ή γλυκό, με τσιγάρο ή χωρίς. Μονάχος προσωπική επιλογή, ακόμα καλύτερα. Απορροφώ τις εικόνες και τους ήχους. Όχι, δεν είμαι μοναχικός. Απλά συνομιλώ για λίγο και με εμένα, και με αυτό το κομμάτι που κρύβουμε όλοι. Συνήθως επιμελώς.

Στην Αθήνα, ανοίγουν σιγά σιγά ή ανακαινίζονται και μαγαζιά του αγαπημένου μου ροφήματος, σε στυλ που θυμίζουν τα ταξίδια μου στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, της Ιβηρικής, της Αμερικής. Αυτά πλαισιώνουν σκηνικά τη σύγχρονη και συνάμα παρελθοντική πόλη. Την ταυτότητά της. Αυτά ήταν πάντα για εμένα οι μικροί μου θησαυροί. Στη Μαδρίτη με μάγεψαν κάτι χώροι χτισμένοι με πλακάκια από την Ανδαλουσία και το Μαρόκο, στο Βερολίνο, κάτι αστικοί χώροι με τεράστια παράθυρα και κέικ, ή μαγαζιά με decadence ανατολικής Γερμανίας και κόσμο τόσο "αλλιώς", που ήταν σαν καρτ ποστάλ, ακριβοθώρητη, από το παρελθόν μιας πόλης που ξαναγεννήθηκε. Στην Αμερική, λάτρεψα κάτι τεράστιες πολυθρόνες σε συνοικιακά, μικρά καφέ πριν την επέλαση των Starbucks, στις οποίες χανόσουν σε σκέψεις και σε βιβλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα καφέ που ήταν κάποτε ένα παλιό κομμωτήριο στη Νέα Υόρκη στο Soho και καθόμουν κάτω από μια μηχανή για περμανάντ του 1960 με ένα φλιτζάνι τεραστίων διαστάσεων latte.

Το καφενείο, το καφέ, όσο και αν το κατηγορούμε πολλές φορές για την αφασία της ζωής μας ή για το σκότωμα του χρόνου μας, ένα σύμβολο που ο εργασιομανής πρέπει να ρίξει σε αυτή τη χώρα, αποτελεί δομή, συνήθεια αρχαία σε αυτό το κομμάτι της γης, μάλλον από τότε που ξεκινήσαμε να συγκροτούμε κοινότητες και πολιτείες. Για την ακρίβεια σε όλη την Α. Μεσόγειο, την Ανατολή, πάντα εδώ γεννιόντουσαν σκέψεις, ιδεολογίες, συζητήσεις. Πάντα από εδώ ξεκινούσαν αποφάσεις για κοινωνίες, για χωριά. Πάντα ήταν η μικρή βουλή, το έδρανο της καθημερινότητας, της έκφρασης ελεύθερης η όχι, μια μορφή αμεσοδημοκρατίας αλλά και καμιά φορά οχλαγωγίας. Και σήμερα ακόμα αποτελεί ένα δυναμικό κύτταρο στην πόλη αυτή και σε κάθε πόλη. Ναι, μάλλον και εμείς και αυτό το ξεχαρβαλώνουμε, με τη γνωστή μας μανία να αρμενίζουμε πάντα στα άκρα, αλλά εν τέλει είναι ο φυσικός χώρος συναναστροφής, μιας κουβέντας, μιας πολυθρόνας ή καρέκλας ψυχολογικής ανάλυσης από φίλους και φίλες, καλούς ή όχι. Το μεγάλο θεραπευτήριο της πόλης που θέλει να μιλάει, να ξεσπάει, να γελάει, ακόμα και να κλαίει. Ενίοτε και να γράφει, να γράφει αφηρημένα κομματάκια... σαν και αυτό. Και να στέλνει σε μπουκάλα κλειστή, στου διαδικτύου την αναζήτηση του ματιού που θα ανταποκριθεί... θα καταλάβει.

Καλή ώρα, καλή στιγμή, καλώς κείμενα, καλές λέξεις, καλή μας πορεία...