Πρεμιέρα απόψε για την "Ιζαντόρα-When She Danced"...

photo courtesy of: http://sitemaker.umich.edu/duncan.dance/isadora_s_photos

« Ένα πράγμα ήθελα μόνο…

Να χαρίσω στον κόσμο τη χαμένη του ομορφιά!

Δεν μπορώ όμως να χορεύω χωρίς ελπίδα…»

Ο Αμερικανός συγγραφέας Martin Sherman, σ’ένα απόσπασμα από τη "θεατρική μιλιά" που έδωσε στο χαρακτήρα της Isadora Duncan (May 26, 1877 – September 14, 1927) στο κείμενό του, συνοψίζει τον μεγάλο καημό και συνάμα τη φιλοσοφία ζωής μιας συγκλονιστικής προσωπικότητας που έζησε στις αρχές του 20^ου αιώνα. Μια χορεύτρια, ένας μοναδικός άνθρωπος, που πίστεψε ότι με το σώμα της και το χορό της μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, να του δώσει μια νέα πνοή. Ίσως να μην το κατάφερε ποτέ. Αλλά κατάφερε να εμπνεύσει ορδές ζωγράφων, καλλιτεχνών, ποιητών, συγγραφέων, εικαστικών και ανθρώπων του πνεύματος, να επηρεάσει το εξπρεσιονιστικό κίνημα στην Ευρώπη που ζούσε τη belle epoque της λίγο πριν το Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά, μπορεί και να έκανε τον κόσμο πιο όμορφο.

Ο Sherman στο θεατρικό του έργο, “Isadora-When She Danced”, μας καλεί να παρακολουθήσουμε μια μέρα από τη ζωή της Isadora, στην πιο ώριμη ηλικία της, σε μια ζωή που ισσοροπεί μεταξύ παρακμής, έρωτα, πάθους και ονείρων. Ένα σπιτικό, σε ένα δρόμο του Παρισιού, στις αρχές του αιώνα, όπου αγωνιά για την επόμενη ώρα, ζει ένα παράφορο έρωτα με τον Ρώσο ποιητή Sergei Yesenin, που την καταστρέφει και ταυτόχρονα την αναζωογονεί, αναστατώνεται, κλαίει και γελάει από τις επισκέψεις ανθρώπων «δορυφόρων» που την περιτριγυρίζουν: της Αγγλίδας φίλης της Μαίρη Ντεστί, μιας μεταφράστριας από τη Ρωσία με το όνομα Μπέλτσερ που θα της αποκαλύψει τα μυστικά ενός ποιήματος που κρύβει αγκάθια, ενός Ρουμάνου παιδιού θαύματος, του Αλεξάνδρου, ενός Ιταλού του Λουτσιάνο, ένα χαρακτήρα - φάρσα, ένα πρόσωπο στο οποίο επενδύει πολλά, και μια Γαλλίδα οικονόμο του σπιτιού, που αγαπά και μισεί!

Καθώς διάβαζα για τις ανάγκες του ρόλου, γνώρισα, κυρίως μέσα από την αυτοβιογραφία της, μια γυναίκα εκρηκτική, δυναμική που πίστευε τόσο πολύ σε αυτό που ήθελε να κάνει, που έζησε μια εκπληκτική ζωή, με χαρές και λύπες, αλλά και τραγική, με οράματα, με ιδέες και αντιλήψεις πολύ προχωρημένες για την εποχή της. Γνώρισα, μια τρομερή δύναμη και κουράγιο για τη ζωή, για το χορό, για την Ελλάδα, τη φύση και τα απλά της ζωής. Μια ζωή που πέρασε από την απόλυτη φτώχια, στο πλούτο, σε παραμυθένια σκηνικά και εμπειρίες και ξαφνικά και πάλι στα τάρταρα και στην οικονομική δυσπραγία. Αγαπούσε πάρα πολύ τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και μάλιστε πέρασε ένα διάστημα και στην Αθήνα, όπου αγόρασε και ένα οικόπεδο στην περιοχή του σημερινού Βύρωνα, με σκοπό να στήσει ένα ναό, ύμνο στην αρμονία και στην ομορφιά της αρχαιοελληνικής φύσης και φιλοσοφίας. Δεν τα κατάφερε, αλλα τελικά κάτι έμεινε, αφου σε αυτό το σημείο, βρίσκεται σήμερα το δραστήριο Ίδρυμα Ισιδώρας και Ραυμόνδου Ντάνκαν.

Με τα παιδιά της, λίγο πριν το τραγικό τους θάνατο...

Ένιωσα την αγάπη της για τα παιδιά, για τον πλούτο της παιδικής ψυχής και της ανάγκης για μια άλλη εκπαιδευτική διαδικασία, που αφήνει το πνεύμα των παιδιών ελεύθερο και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Ανακάλυψα τον αδάμαστο χαρακτήρα της αλλά και την τάση της να προκαλεί, να πηγαίνει δημοσίως ενάντια σε θεσμούς, ήθη και προκαταλήψεις της εποχής, με πολλές φορές προσωπικό κόστος. Διάβασα για τον πόνο της για το τραγικό χαμό των παιδιών της (της Ντιρτρ και του Πάτρικ), τα οποία έχασε από πνιγμό σ’ ένα φοβερό ατύχημα όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν έπεσε σ’ ένα ποτάμι. Και μετά η προσπάθεια να ξεφύγει από τις τάσεις αυτοκτονίας, από το γεγονός αυτό που τη σημάδεψε και την τάραξε, και μετά η ολοένα αυξανόμενη κάθοδός της σε μια ζωή που όπως λέει και η ίδια ζούσε και δεν ζούσε. Την αγαπησα σα μια φίλη κοντινή. Πέθανε με ένα πραγματικά διάσημο θάνατο, σα σκηνή από ελληνική τραγωδία που τόσο αγαπούσε. Η μεγάλη εσάρπα που φορούσε και είχε αδυναμία, μπλέχτηκε στους τροχούς ενός ανοιχτού αυτοκινήτου, που οδηγούσε ο τότε γοητευτικός φίλος της Benoît Falchetto, και την έπνιξε… Ένα απίστευτο τέλος για μια απίστευτη προσωπικότητα!

Ο μικρός αλλά πολύ ενδιαφέρον ρόλος του Ιταλού Λουτσιάνο, που είχα την τύχη να δουλέψω, είχε πολύ δυσκολία και ας δεν του φαινόταν με την πρώτη ματιά. Πρέπει να ισσοροπεί ανάμεσα στην καρικατούρα και στο ανθρώπινο, στο κωμικό αλλά και στο τραγικό. Είναι ο χαρακτήρας που ορίζει την εξέλιξη της βραδιάς που αναταράσσει και πάλι τις ευαίσθητες ισσοροπίες στο σπίτι της Isadora. Μπορεί πολύ εύκολα να κυλήσει στο γκροτέσκο με αμφίβολα αποτελέσματα και επίσης δεν έχει χρόνο να σχηματοποιήσει χαρακτήρα στο μάτι και στο μυαλό του θεατή. Είναι λίγο strike and go! Για αυτό και μου άρεσε από την αρχή, όταν μου πρότειναν το ρόλο. Γιατί είχε ζουμί, εκεί που δεν το περίμενεις. Και κάθε βράδυ, μπορώ να «παίζω», να το διασκεδάζω, γιατί στην τελική αυτό είναι το πιο ωραίο αίσθημα στον ηθοποιό. Εξάσκησα και τα Ιταλικά μου, αφού στο έργο δεν θα ακούσετε από εμένα λέξη στα ελληνικά! Αλλά μην ανησυχείτε… Θα δείτε! Θα καταλάβετε…

Όπως και οι άνθρωποι που περιστοίχιζαν τη Isadora Duncan, έτσι και εμείς, γίναμε ένας πολυεθνικός θίασος. Ο σκηνοθέτης και χορογράφος μας, ο Ρουμάνος Razvan Mazilu πολύ διάσημος στη χώρα του, η Δήμητρα Χατούπη με πολύ μεγάλη πορεία στα Ελληνικά θεατρικά δρώμενα, ο πάντα μέσα στην πλάκα Δαυιδ Μαλτέζε από τη Γεωργία, η βραβευμένη Ντίνα Μιχαηλίδου, με επιτυχημένη πορεία στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη και όχι μόνο, η πολύ γλυκιά και ταλαντούχα Ιρίνα Μποικο από την Ουκρανία, ο νέο-φώτιστος Γιώργος Νούσης και η μαμά του λόχου η Χαρά Καμενίδου (με τα μπισκοτάκια της πάντα ανα χείρας για τις ώρες της μεγάλης πείνας, μετά από ατελείωτες πρόβες), η χορεύτρια η Φαίδρα Σούτου και φυσικά ο Πεταλάκης με την τρελαμάρα του!

Περάσαμε πολύ καλά, γελάσαμε και συγκινηθήκαμε πολύ, προβληματιστήκαμε και χαρήκαμε, αλλα τελικά πιστεύω ότι προσπαθήσαμε πολύ να φέρουμε σε πέρας ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, που να πλησιάσει έστω και λίγο τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα της συγκλονιστικής γυναίκας που άκουγε στο όνομα Isadora Duncan.

Σας περιμένουμε λοιπόν στο σανίδι… Ευκαιρία ίσως να γνωριστώ και να συστηθώ και με κάποιους από εσάς. Έστω και έτσι!

Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα, με avant-premiere από το Αθηνόραμα και από αύριο κανονικά πια, για τουλάχιστον 25 παραστάσεις, από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στις 21:12, στο Θέατρο Μέλι, πίσω από την πλατεία Βικτωρίας!

Και στο Facebook

http://www.facebook.com/home.php?#/event.php?eid=155256728136&index=1

Πληροφορίες

Η Πάνδημος Ηώς παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη θεατρική παράσταση «Ιζαντόρα», βασισμένη στο έργο του Martin Sherman «When she danced» με θέμα τη ζωή της θρυλικής χορογράφου Ισιδώρας Ντάνκαν, σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία και χορογραφίες του διάσημου Ρουμάνου σκηνοθέτη και χορογράφου Razvan Mazilu.

Η παράσταση ανεβαίνει με τη συμπαράσταση του Ιδρύματος Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν και αποτελεί μια εξαιρετική σκιαγράφηση αυτής της τόσο σημαντικής προσωπικότητας, που άλλαξε την πορεία του σύγχρονου χορού.
Θέατρο Μέλι: Πλ. Βικτωρίας, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,10434, Αθήνα,
Πρεμιέρα: 8 Οκτωβρίου 2009.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Ραζβάν Μαζιλού
Σκηνικά-Κουστούμια- Φωτισμοί: Αντώνης Χαλκιάς

Ηθοποιοί:
Δήμητρα Χατούπη (Ισιδώρα Ντάνκαν)
Δαυίδ Μαλτέζε (Σεργκέι Εζένιν)
Ντίνα Μιχαηλίδου (Μαίρη)
Ιρίνα Μπόικο (Μπέλτσερ)
Φίλιππος Φραγκούλης (Λουτσιάνο)
Γιώργος Nούσης (Αλέξανδρος)
Χαρά Καμενίδου (Ζαν)
Φαίδρα Σούτου (Κριστίν)
χορεύει η Φαίδρα Σούτου

Θέατρο ΜΕΛΙ Πλ. Βικτωρίας, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,10434, Αθήνα
Κρατήσεις τηλ: 210 822 1111 , 2105203562, 6976104700
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή ώρα 21.15
Εισιτήρια: 20 €, 12 € (φοιτητικό), ατέλειες δεκτές
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες