Γύρω, γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης: Φωνή Διαμαρτυρίας του Ιστορικού Κέντρου...

Μουσουλμάνες γυναίκες, κάθονται αμέριμνα σε μια γειτονιά του Βερολίνου

Έχω εκνευριστεί.

Με μια φανερή κλιμάκωση μετά το Δεκέμβριο του 2008, με τα γνωστά γεγονότα, έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο, που νιώθω ότι Αστυνομία και Αντιεξουσία, τα 2 Α μεγάλα, έχουν μπει σ' ένα εξοντωτικό αλληλοφάγωμα και "παιχνιδάκι" σκύλου και γάτας. Ο Τομ και ο Τζέρι της γειτονιάς μας, χωρίς τέλος. Στη μέση όλης αυτής της φασαρίας, οι πολίτες και ειδικά περιοχών όπως τα Εξάρχεια, που άθελά τους, έχουν μπει στη μέση και με μεγάλη πια απορία και αγανάκτηση, παρακολουθούν αυτό το γαϊτανάκι της αντιπαλότητας που κατά κύριο λόγω γίνεται για να γίνει. Ο τρίτος φυσικά "ήρωας" της ιστορίας, είναι υποτίθεται το συντεταγμένο κράτος, που με το πρόσωπο του εκάστοτε υπουργού, ειδικά των υπουργών της ΝΔ των τελευταίων 5,5 χρόνων, βάζει λάδι στη φωτιά και προκαλεί με την παντελή έλλειψη σοβαρού σχεδίου αλλά και επαγγελματικής αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έχουμε πήξει στην υπερβολική τεστοστερόνη των "παλικαριών" του σώματος και στην ψευτο-επαναστατική εγκεφαλική διέγερση των δήθεν αναρχικών, που δεν έχουν καμία σχέση όπως φαίνεται πια με τη καθαρή αυτή πολιτική άποψη, που φυσικά και είναι σεβαστή.

Τρεις και οι συνιστώσες του εκνευρισμού μου...

1. Έχουμε καταλήξει να βαφτίζουμε αναρχία και επανάσταση, το πέσιμο σε μια ομάδα με μπλε στολές που πίνει φραπέδες (σπουδαία δουλειά και αυτή) ή να κάψουμε πέντε αυτοκίνητα και 2 τράπεζες. Σιγά τα ωά! Η αναρχία, όπως περιγράφεται σε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και προτάσεις όπως διατυπώθηκαν π.χ. από τον πρωτεργάτη της αναρχικής ιδεολογίας τον William Godwin ίσα, ίσα καταδικάζει τέτοιου είδους επιθέσεις ή πρωτοβουλίες, ως αντίθετες ενέργειες στη φιλοσοφία της συγκεκριμένης θεωρίας, αφού δίνουν αφορμή για χειρότερες επεμβάσεις από το οργανωμένο κράτος που νιώθει αντανακλαστικά πως πρέπει να αντιδράσει. Παράλληλα, συνεχίζει, πως η βία στρέφει την κοινωνία απέναντι στους προβληματισμούς και στις θέσεις της ιδεολογίας και μάλιστα καταστρέφει τη δημιουργική ανάγκη για αυτοργάνωση και συλλογικότητα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, γειτονιάς. Γεννά, επίσης αντανακλαστικά, την ανάγκη επικάλυψης, προστασίας του συνόλου, που νιώθει πως θίγεται, με την επίκληση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για επιβολή της τάξης. Άρα μηδέν εις το πηλίκο. Υ.Γ. Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα, να μου κάνετε κατάληψη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα Προπύλαια και ειλικρινά δε ξέρω αν έχετε δίκιο ή όχι, μπορεί και να έχετε, άλλα με ενοχλεί που έχετε μίσος για κάθε τι ωραίο στην πόλη, μίσος για την πόλη που σας θρέφει και ΝΑΙ με ενοχλεί που μου γράφετε συνθήματα πάνω στα αγάλματα και δε σέβεστε ούτε ένα τέτοιο κτίριο, από τα λίγα που υπάρχουν στην ταλαιπωρημένη πόλη μας. Γράψε σύνθημα σ' ένα πανί πάνω, δε ξέρω...Έτσι δε γίνεται η επανάσταση σας. Ειλικρινά θα ήθελα μια εξήγηση!
   
2. Η δε Αστυνομία, έτσι όπως αυτή τη στιγμή λειτουργεί στην Ελλάδα, ουσιαστικά δε λειτουργεί. Πάσχει από το σύνδρομο του Δ. Υπαλλήλου, με ελλιπέστατη εκπαίδευση, πάνω απ' όλα στη συμπεριφορά απέναντι στον πολίτη, με βαθιά προβληματικές εκφάνσεις προσωπικοτήτων στο σώμα, που φλερτάρουν από τη στρατολαγνεία, το ρατσισμό σε κάθε τι διαφορετικό και το υπερβολικό ζήλο, τύπου σερίφη στη Αμερικανική Μεγαλούπολη του 70, μέχρι την πλήρη απραξία και ωχαδερφισμό. Δεν μπορεί πια ούτε ασφάλεια να προσφέρει από το κοινό έγκλημα, αλλά ούτε και σωστή πολιτική αντιμετώπισης κρίσεων, θερμοκέφαλων κτλ. Τα τελευταία 2 χρόνια στην πόλη αυτή, έχω αποκτήσει φοβία με τους αστυνομικούς. Ομάδες και ομάδες, στολές και στολές, παπάκια και μηχανές με ομάδες ΑΒΔΖ και του πουλιού το γάλα, που περιδιαβαίνουν τους δρόμους, σούζες με ζητάδες στην Αμαλίας μέρα μεσημέρι, κλούβες που κλείνουν λεωφορειοδρόμους, ασπίδες και μάσκες και προτεταμένα όπλα, θαρρείς και θα μας χτυπήσουν οι τρομοκράτες του αλί μπαμπά και του τσου και βάρα από στιγμή σε στιγμή, σε ένα περιφερόμενο θίασο από κυρίως νεαρά παιδιά, που έχουν και ύφος από επάνω. Οι μισοί δε, πλακωμένοι και στα βάρη, θαμώνες στα καλύτερα γυμναστήρια. Αυτό μπορεί να εξιτάρει ίσως ορισμένες και γιατί όχι και ορισμένους στην πόλη αυτή, εμένα όμως με κάνει και αγχώνομαι. Δεν καταλαβαίνω, επίσης τη μανία, να περιχαρακώνονται σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές του Ιστορικού Κέντρου, ενώ στα ΒΠ, ΔΠ και ΝΠ, τους βλέπουν γενικά με το τηλεσκόπιο. Διαβάζω μόνο στο τρίγωνο της Βουλής, είναι τουλάχιστον 200! Σώπα, φυλάνε τα βλαστάρια... Η δε Ηρώδου Αττικού, κάθε 2 και 3, ξεκίνησε με το "φοβητσιάρη" να υποθέσω πρώην πρωθυπουργό και δυστυχώς συνεχίζει και τώρα, να κλείνει αψυχολόγητα, κάτι ώρες ας πούμε 11 το βράδυ... Γιατί; Για να πάει ατάραχο βόλτα κάνα κανίς της γειτονιάς; Όλη η Αθήνα μια αναστάτωση, μια εικόνα κατάληψης από πηλήκια.
3. Η δε καραμέλα, κάποιων περιοχών που "παραδοσιακά" είναι πιο ελεύθερες, ανεξάρτητες, κτλ που ειδικά τον τελευταίο καιρό, πιπιλάνε συνέχεια τα μίντια. Τα Εξάρχεια και καλά, πρώτα στη λίστα. Σαν την πολυζηλεμένη νύφη. Η τάδε ομάδα που αντίκειται στην εξουσία ότι η περιοχή τους ανήκει (έτσι αποφασίσανε πολύ "δημοκρατικά", ότι άλλοι δεν χωράνε), άλλοι πάλι ότι δεν έχει αστυνομία και φοβούνται, άλλοι πάλι μας έχουν πρήξει με το "άβατο", για άλλους πάλι, πεδίο κλεφτοπολέμου με τις μπλε στολές που απλά κάθονται γύρω τριγύρω και αυτές χωρίς λόγο... και στη μέση τα ναρκωτικά, οι προστασίες που πουλιούνται στα μαγαζιά και κανείς δεν ασχολείται. Όλοι δε οι Ελληναράδες, φαν της δήθεν οργανωμένης "επίθεσης" από τα συμφέροντα του real estate. Ποια οργανωμένη μωρέ; Εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε πως να αλλάξουμε μια λάμπα π.χ.! Και όλα αυτά με γαρνιτούρα μια κουραστική πια για το 2009 αριστερή Τσιπρική μπουρδολογία, (συγγνώμη φίλοι του χώρου, αλλά έτσι είναι) για Λωρίδες της Γάζας κ.α. βλακώδη. Μια απλή συνοικία είναι τα Εξάρχεια, με μια χαρά ανθρώπους, με μια χαρά ζωή, με δυνατές προσωπικότητες και μέρη φιλοσοφικής συνεύρεσης, που απλά έχουν μια ιστορία λόγω θέσης στον αστικό ιστό, πολιτισμό και ζωή της πόλης. Έτσι έτυχε και τα έφερε η ζωή...
   

ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ;

Ότι μας έχετε αλλάξει ΌΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι σε αυτή την ιστορία, στο χαζό παιχνίδι σας, τα φώτα. Εμείς που κατοικούμε στο κέντρο από αγάπη, που αγαπάμε αυτή την πόλη και δεν τη χρησιμοποιούμε μόνο για να την απομυζούμε, θέλουμε ΟΛΟΙ σας να μας αφήσετε στην ησυχία μας. Να έχουμε τις γειτονιές μας ανθρώπινες και όπως τις θέλουμε, να είμαστε μόνοι μας οργανωμένοι όπως παλιά, να μη χρειαζόμαστε καμιά προστασία από κανένα αστυνομικό ή αναρχικό, που όλοι πια δουλεύουν και δήθεν παλεύουν για εμάς χωρίς εμάς. Μια πόλη που μοιάζει σαν μια αρένα ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε συνεχιζόμενες εντάσεις που καλλιεργούνται σκόπιμα. Μια ζωή, η κατάρα του Μεσογειακού Νότου μας: Ομάδες και ομαδούλες, σκύλοι και γάτες, πράσινοι και κόκκινοι, άσπρο μαύρο και φωνές, φωνές, φασαρία.

ΑΜΑΝ ΠΙΑ.
Φτάνει...

ΞΟΥΤ όλοι στα σπίτια σας, να παίξετε με την μπάλα σας και να αφήσετε τα Εξάρχεια, το Ιστορικό Κέντρο να βρει το ρυθμό του, να βρει τη θέση που του αρμόζει πια, όπως έχει γίνει σε τόσες πόλεις. Ακόμα και στο Λονδίνο, με την τρομολαγνεία τους, τόση αστυνομία δεν έχει πια, (αυτοί έχουν και τις κάμερες και καλά, άλλη μπούρδα) αλλά ακόμα και στο Βερολίνο με την παράδοση στην ελεύθερη σκέψη αλλά και στην αναρχική ιδεολογία σε ορισμένες γειτονιές, δεν υπάρχει σχεδόν δείγμα αστυνομίας.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ
αλλά οι γειτονιές μας δεν ανήκουν σε κανέναν.

Ανήκουν στα μπαλκόνια μας και στα λουλούδια μας,
στα καλημέρα μας και τα καλησπέρα μας,
στα χαμόγελα, στα δάκρυα και στις κουβέντες μας
στις συνευρέσεις μας, στις κηδείες και στους γάμους μας
στο σεξ μας και στο φλερτ μας
στη βόλτα μας, στο σκύλο και στη γάτα μας
στις επισκέψεις μας και
στα Κυριακάτικα πρωινά μας,
στα μεσημεριανά μας στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας.

Ξεκολλήστε και αφήστε μας ελεύθερους!