Λέξεις αραδιασμένες στο γύρισμα της δεκαετίας...

Σκέφτομαι σα χθες σχεδόν, εκείνη τη νύχτα του 2000, όταν η Ακρόπολη, μ' ένα φαντασμαγορικό show, υποδέχονταν το καινούριο millenium. Σκέφτομαι, τώρα, δέκα χρόνια μετά, πόσο διαφορετικός είναι και πάλι ο κόσμος μας, πόσο διαφορετικά συναισθήματα φέρουμε. Πόσο έχουμε αλλάξει ή όχι. Πόσο ο κόσμος έχει αλλάξει. Σε κάποιους τομείς μάλλον για το καλύτερο, σε αρκετούς, μάλλον τους περισσότερους, ακόμα δεν έχουμε προοδεύσει. Συνολικά εννοώ, ως κοινότητες ανθρώπων στη Γη.

Δύσκολα τελειώνει η δεκαετία, για πολλούς εκεί έξω. Και δύσκολα θα ξεκινήσει η καινούρια, για ακόμα περισσότερους. Αλλά, ας μη μας παίρνει από κάτω.



Κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει εκεί έξω, κάθε στιγμή, οι άνθρωποι, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, η φύση κινούνται μέσα στο σύμπαν, με όχημα τη Γη, σε ένα ατελείωτο ταξίδι, σε ένα μοναδικό "βαλς" με παρτενέρ τα χτυπήματα και τις ευτυχίες της ζωής, σ' ένα εναλλασσόμενο αγώνα της επιτυχίας και της αποτυχίας, σχέσεων και επιθυμιών, αγάπης και μίσους. Κάθε μέρα ο καθένας από εμάς, στο βαθμό που αντέχει και μπορεί, με το δικό του τρόπο δίνει τον αγώνα του για να πάει μπροστά, να προχωρήσει.


Πιστεύω βαθιά, πως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που οι υπόλοιποι θα τους χαρακτήριζαν "κακούς",( τι εστί "κακός" άραγε;), κρύβουν ταλέντα, αρετές, μικρά άνθη που περιμένουν να ανθίσουν... Πολλές φορές όμως, οι συνθήκες, τα συμφέροντα, οι καταστάσεις, οι κατέχοντες την εξουσία, οι στρεβλώσεις οικονομικές και κοινωνικές, καταπιέζουν, καταστρέφουν αυτούς τους συνανθρώπους μας, τσακίζουν τα λουλούδια που είναι έτοιμα να ανθίσουν. Το "βαλς" πρέπει για κάποιους να σταματήσει και μάλιστα άγρια, άγαρμπα.



Στη καινούρια δεκαετία, αλλά και στις υπόλοιπες που θα έρθουν, ονειρεύομαι, εγώ ο λιγάκι ρομαντικός, οι άνθρωποι να παλέψουν συνολικά, συμμετοχικά, συλλογικά για να αλλάξουν ακριβώς αυτές τις συνθήκες, τις καταστάσεις, να κάνουν πιο όμορφο αυτό το ταξίδι του πλανήτη μας, στο σύμπαν, αυτή τη μικροσκοπική κουκκίδα, που είναι το σπίτι μας και είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ, λιγάκι καλύτερο, λιγάκι πιο ανθισμένο, λιγάκι πιο "μυρωδάτο".

Να συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι σε αυτό το "καράβι" είμαστε όλοι μαζί επιβάτες, συνταξιδιώτες και συνάδελφοι, μυρμήγκια που εργάζονται, που πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται. Ότι μια μικρή κίνηση του ενός, σ΄αυτό το αέναο "βαλσάκι", επηρεάζει το χορό όλων μας.

Αυτό δεν επιτυγχάνεται π.χ. όταν στην Κοπεγχάγη, το σύνολο, σκέφτεται πεισματικά μόνο τον εαυτό του, όταν ξέρουμε επιστημονικά πια και τεκμηριωμένα, ότι βουλιάζουμε (στην κυριολεξία). Όταν, σε μια χώρα π.χ. που την λένε Ελλάδα, ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να δώσει ύπαρξη σε κάποιους ανθρώπους που ζούνε σαν "φαντάσματα" ανάμεσα μας, να δέχεται συντεταγμένους πυροβολισμούς από τις φωνές του μίσους, της φοβίας, της εθνικής κάθαρσης. Όταν υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που φέρονται σαν αγέλες, που επιθυμούν το διαχωρισμό, που θέλουν στην πυρά το κάθε τι διαφορετικό, που επιμένουν να μεταχειρίζονται θρησκείες και ιδανικά σαν όπλο μαζικής καταστροφής, σαν όπιο, που πρώτοι ετοιμάζονται να ρίξουν το λίθο για το λιθοβολισμό, ενώ οι ίδιοι είναι τόσο μεγάλοι υποκριτές και φαρισαίοι. Όταν το οικονομικό σύστημα, εμπλεκόμενο με την εξουσία, συμπλεκόμενο με όλες τις ιδεολογίες, δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, μεταξύ χωρών, εθνών, κοινωνικών τάξεων... Όταν, όταν, όταν...



Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη, όσο ατελείωτη είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή τη λίστα, αν μπορούσαμε να σπάσουμε, εμείς οι αέναοι χορευτές του βαλς, θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Να βάλουμε τα "κακομαθημένα" παιδάκια, τους δημιουργούς της λίστας, στις θέσεις τους, να τους σταματήσουμε από το να μας χαλάνε συνέχεια το "χορό" μας, τη θέλησή μας για το μέλλον, για το καλύτερο όνειρό μας, για την απόλαυση της ζωής μας.

Ουτοπικό;

Καθόλου, αν το πιστέψουμε. Καθόλου, αν το συνειδητοποιήσουμε. Καθόλου, αν το προσπαθήσουμε. Καθόλου, αν τα πόδια μας, τα χέρια μας, τα σώματά μας, αγκαλιαστούν, αφουγκραστούν και απλά χορέψουν το "βαλς" της συνύπαρξης, της ζωής.



Άλλαξα και εγώ πολύ αυτή τη δεκαετία... Θα έλεγα ενηλικιώθηκα. Συνέβησαν πολλά, άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μου, άνθρωποι έφυγαν... Κάποιοι αγαπημένοι για το μεγάλο ταξίδι, κάποιοι, αρκετοί, ευτυχήσανε, γίνανε μπαμπάδες, μαμάδες, πλούτισαν, υλικά, ψυχικά, κάποιοι περάσαν δύσκολα και το παλεύουν ακόμα, άλλοι τα καταφέρανε. Όλοι χορέψαμε όμως το αέναο αυτό ρυθμό του "βαλς". Και μάλλον βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο μεστοί.

Φέτος στην αλλαγή του χρόνου, μέσα στο φαγητό, μέσα στη μέθη της σαμπάνιας, ή του καλού Διονυσιακού κρασιού, σταματήστε λίγο, ένα μικρό λεπτό και απλά "αφουγκραστείτε" το γύρω σας, το περιβάλλον σας, τους ψιθύρους της ζωή σας, τον εαυτό σας και τη ζωή των άλλων. Ακούστε, συνομιλήστε με τον εαυτό σας, ακόμα και αν είστε μόνοι, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, μη τον φοβάστε, συστηθείτε και πάλι. Ας γίνετε για λίγο παιδιά, ας γίνετε για λίγο άστεγοι, φτωχοί, ας γίνετε εσείς το διαφορετικό που μπορεί να φοβάστε. Πείτε ευχαριστώ στους δικούς σας, φιλήστε τα παιδιά σας στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν, χαϊδέψτε τα μαλλιά του συντρόφου σας, της φίλης σας... Διαβάστε ένα παραμύθι. Φιληθείτε, επειδή το εννοείτε. Πάρτε το χέρι του παρτενέρ σας, του οποιουδήποτε παρτενέρ και αφεθείτε στο "βαλσάκι" της πραγματικά αξιοθαύμαστης ζωής σας. Γιατί το αξίζετε! Βάλτε στόχο να γίνετε καλύτεροι σε αυτό το χορό, χρήσιμοι δάσκαλοι, χρήσιμοι κοινωνοί του, υπέρμαχοι του και κληρονόμοι του!

Τίποτα άλλο δεν μένει...
Ερχόμαστε και παρερχόμαστε...
Μένει η αύρα, η ενέργεια...
Αγαπήστε την και ευλογείστε την με το δάκρυ και τη χαρά σας!

Τελευταίο post της δεκαετίας λοιπόν! Του 2009. Δικαιούμαι μια μικρή ματιά πίσω στο χρόνο και εγώ λοιπόν. Σε αυτό το μικρό blog. Σε 185 posts, χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, σχόλια, ατελείωτες ώρες γραφής και ανάγνωσης, σταγόνες από δάκρυα στο μάτι και χαμόγελα στα χείλια. Ελπίζω κάτι να πρόσθεσα και εγώ στις διαδρομές του μυαλού σας. Και ένα μικρό ευχαριστώ, για την παρέα ως τώρα. Όσο ακόμα έχω κουράγιο και μπορώ θα συνεχίσω να έχω αυτό το μικρό διαδικτυακό ημερολόγιο... (Χμμ κατάκτηση και αυτό της ηλεκτρονικής μας δεκαετίας!) Ίσως, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου να μην έχω πάντα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Αλλά το παλεύω. Αν στεναχώρησα κάποιους συγγνώμη. Αν κάποιους τους άλλαξα την ημέρα, τη διάθεση, προς το καλύτερο, αν άνοιξα το "βλέμμα" για κάτι παραπάνω, αισθάνομαι πολύ ωραία. Αισθάνομαι ότι κάτι συνέβη!

Χρόνια πολλά
συνάνθρωποι, συν-αναγνώστες,
συνταξιδιώτες, συν-χορευτές!

ΥΓ:

1) Οι φωτογραφίες, είναι από τη Χριστουγεννιάτικη και ομιχλώδης Θεσσαλονίκη, από εκεί που ξεκίνησε το νήμα της ζωής του Spastou Petalaki. Η επιστροφή στον τόπο σου, πάντα σε γυρίζει στον επαναπροσδιορισμό. Πάντα!

2) Η μουσική είναι επίτηδες διαλεγμένη, από το "Βαλς των Λουλουδιών", του Χριστουγεννιάτικου Καρυοθραύστη, (Waltz of the Flowers, The Nutcracker) αλλά και από το Βαλς της Λίμνης των Κύκνων (The Swan Lake Waltz) του Pyotr Ilyich Tchaikovsky.

3) Και αφού μιλάμε για μουσική, ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ, ξεχάσετε, για όσους θα ξυπνήσουν, την πάντα κλασική εδώ και 30 χρόνια Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, σε απευθείας μετάδοση, στην ΕΤ-1, με τον all-time classic Αλέξη Κωστάλα, στις 12:00 το μεσημεράκι, στις 1/1/2010. Ο πιο υπέροχος, μελωδικός τρόπος να ξεκινάτε την κάθε νέα σας χρονιά! Με τα βαλς του Στράους!