Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Επιστροφή στο σκληρό πεζοδρόμιο μας



Την βλέπω σχεδόν κάθε μέρα… 

Τρικλίζει πια, έχει χάσει την αίσθηση της ισορροπίας.  Τα ρούχα πάνω στη σάρκα που δεν έχει λίπος, ούτε μυς, φθείρονται όλο και πιο πολύ. Στέκει πάντα εκεί, έξω από τον «Γρηγόρη» στη Σοφοκλέους, απέναντι από τον παλιό βωμό του καπιταλισμού, ως ειρωνική εικόνα, κομπάρσος σ' ένα θίασο που έχει αποτύχει. Κοινωνικά, πάντως, σίγουρα. Το μάτι δεν σηκώνεται πολύ, ίσα, ίσα να κοιτάξει λίγο τον πελάτη.  Το χέρι, μόλις που βαστάζει το συνήθως άδειο, πλαστικό, ελαφρύ και τσαλακωμένο ποτήρι, που σπάνια, νομίζω όλο και πιο σπάνια πια γεμίζει με λίγα ψιλά. Κρίση.  Το στόμα ψελλίζει κάτι «παρακαλώ», κάτι ελάχιστα φωνήεντα μικρής ύπαρξης ζωής. 

Η ντρόγκα είναι φοβερή.  Καταστρέφει τα πάντα.  Σώμα, πνεύμα, άνθρωπο, οικογένεια, κοινωνικό ιστό.  Στην Αθήνα του 2011, τα ναρκωτικά και ο εξευτελισμός, χτυπούν κόκκινο.  Στα μούτρα μας κυκλοφορούν οι ζωντανοί νεκροί.  Στα μούτρα του τουρίστα, που όπως μου ανέφερε και προσφάτως ένας φίλος επισκέπτης από έξω, είναι συγκλονιστικό, το πως κατεβαίνεις αυτό το «μεγάλο δρόμο» (βλ. Πανεπιστημίου) και όλα γίνονται τόσο χάλια.  Ειδικά στη διαδρομή για το Εθνικό Αρχ. Μουσείο, ήταν δε το κάτι άλλο.  «Τρυπιόντουσαν στα μάτια μου! Περίεργο. Σπάνια σε τουριστικές πόλεις νιώθεις έτσι!» 

Αυτή η διαδρομή αποδεικνύει το στρεβλό μας πρόσωπο.  Από τα Dior και τα Attica, με τις κοκόνες και τους κοκωβιούς, στη χαβούζα της Ομόνοιας, που πάντα είχε ένα αέρα decadence, απλά τώρα ο «καρκίνος» έχει προχωρήσει, η σήψη έχει εξαπλωθεί σ’ όλο το Κέντρο.  Αφημένο, παρατημένο, συνεχίζει να ακούει εξαγγελίες από τις Μπιρμπίλη που έφυγαν, από Δημάρχους που ακόμα το σκέφτονται και εξετάζουν νόμους και ίσες αποστάσεις.  Έτσι… Να τα βάλουμε ακόμα κάτω από το χαλί. Να κάνω τη δουλειά μου να φύγω.

Αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι, μέτοικοι γαρ, δεν αγαπάνε το κέντρο.  Δεν το νιώθουν σπίτι τους.  Τα χωριά τους ονειρεύονται. Οι μισοί και βάλε, προσπαθούν να κάνουν την πόλη χωριό. Εμ δε γίνεται αυτό! Έτσι το άφησαν και οι έχοντες τα κουμάντα.  Παρακμή.  Αδιαφορία. Φθορά.  Συμπαρασύροντας τα πάντα. Ανθρώπους, κατοικίες, καταστήματα.  Ήρθε και η οικονομική παρακμή. Μαραζώσαμε. 

Αλλά βαρέθηκα και εγώ και αρκετοί άλλοι εδώ κάτω να τα λέμε.  Γινόμαστε γραφικοί. Άλλωστε τα προάστια προσφέρουν τα μαξιλάρια που θέλετε. Τον εφησυχασμό.  Το να μη βλέπουμε.  Σύμφωνοι.  Δε σας διευκολύνει κανένας.  Πως άλλωστε να μεγαλώσει το παιδί; Με ποιες υποδομές;  Δε ξέρω πια. Θα κρατήσω μόνο τα λόγια μιας μητέρας που μεγαλώνει στο Μεταξουργείο την κόρη της. «Θέλω να καταλάβει μόνη της πως ο κόσμος δεν είναι ίδιος. Τα μάτια επεξεργάζονται τα πάντα.  Πως δεν είναι όλα ρόδινα…» Αυστηρή για μητέρα;  Ίσως. Αλλά ρεαλιστική. 

Στάθηκα στην ουρά στο «Γρηγόρη».  Πρόσθεσα μια ζεστή Τυρόπιτα  στη σακούλα μου.  Βγήκα έξω.  Η άγνωστη κοπέλα, που χθες την είδα στο Σύνταγμα, κοιμόταν σα ζωντανή νεκρή χυμένη πάνω στο βρώμικο πλακόστρωτο.  «Καλημέρα…» της είπα.  Αλαφιασμένη, τρομαγμένη, ξύπνησε από το λήθαργο.  Δεν ήθελα να την ξυπνήσω, γιατί ο ύπνος θα της φέρνει ίσως μια ηρεμία.  Ίσως και εφιάλτες.  Άφησα την τυρόπιτα στο πλάι της και την ακούμπησα λίγο στα μαλλιά, μια ανάσα ανθρώπινης επαφής. 

Έφυγα.  Δεν γύρισα πίσω να δω.  Άκουσα το μικρό τσαλάκωμα της σακούλας, που σηκώθηκε και πήγε μάλλον πεινασμένα προς τα μαύρα χείλια.  Πείνα. Σκυφτός κατηφόρισα την Αριστείδου. 

Βούρκωσα. Πολύ μέσα μου όμως. Ήρθε από μέσα, από το στομάχι το άτιμο το σφίξιμο.  Από μια η αίσθηση  που βοηθάς σε γεμίζει, από την άλλη η αίσθηση του δεν ξέρω πια τι να κάνω με αυτό το θέμα. Η απελπισία. Άνθρωποι είναι γαμώτο.  Σαν και εσένα και εμένα.  Κάπου το έχασαν. Δεν γίνεται να επαφίενται όλα στη συμπόνια μας. Δεν προχωρά αυτό το πράμα πια.  

Δεν προχωρά πια όλο το Κέντρο μας. Η καρδιά της πόλης, η δικιά μας δε σηκώνει άλλο… Θέλω και εγώ βοήθεια.  Και οι άλλοι που επιμένουμε εδώ.  Κουραστήκαμε… Κουραστήκαμε μέτοικοι… και όσο και να πηγαίνουμε «διακοπές» από τη ζωή, αυτή σε χαστουκίζει πανάθεμα της άμεσα, κοφτά.  

Έτσι ανώμαλα προσγειώθηκα στα βρώμικα τσιμεντένια πλακάκια της Πραξιτέλους.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Ανθολόγιο Καλοκαιριού... Μέρος 2: Σέριφος & Πήλιο

Σέριφος

Δεν είναι εύκολο να αντέξεις τόσο γαλάζιο. Τόσες αντιθέσεις.  Τόσο σκληρό κίτρινο χρώμα. Σχεδόν σκουριά, σχεδόν σίδηρος, μετάλλευμα που σημάδεψε την ιστορία αυτού του άγριου τόπου, σε πλήρη αντίθεση με το λευκό της κρεμασμένης από τα βράχια μοναδικής Χώρας. 
Θάλασσα. 
Στην πύλη των Κυκλαδων. 
Βιγλάτορας του τόπου τούτου.

Και όμως συνηθίζεις. Συνηθίζεις τη μαγεία της Σερίφου. Ένα νησί στρογγυλό. Μια κουκίδα στο χάρτη, αλλά τόσο γεμάτο ιστόρια, τοπία και μια Χώρα από τις πιο συγκλονιστικές των Ελληνικών Νησιών.


Στην κορυφή της πάνω,στο Κάστρο, το νησί στέκεται στα πόδια σου.
Ηλιοβασίλεμα και χρώματα που σκαλώνουν στο μάτι.
Το αυτί πιάνει τις ριπές του ανέμου που δεν ψιθυρίζουν, φωνάζουν από την ένταση.
Το ισχυρό μελτέμι του Αυγούστου σου παίρνει τα μυαλά.
Σε φυσάει στο πρόσωπο να καθαρίσεις.
Να αποτοξινωθείς.
Σε καλεί να προσαρμοστείς σε αυτό το αρχέγονο τοπίο, που έχει πλάσει άνθρωπος και φύση σε αγαστή συνεργασία. Τουλάχιστον ως τώρα.
Καλοκαίρι = Ελλάδα = Σέριφος
Εξίσωση.
Δεν υπάρχει λύση.
Δε χρειάζεται.

Οι αισθήσεις προκαλούνται από το τυρκουάζ και το χρυσαφί σχεδόν σε κάθε παραλία.
Από την οσμή της ρεβυθάδας με το δεντρολίβανο που σιγοβράζει στο πήλινο, παραδοσιακό, ταπεινό πιάτο του νησιού.
Από το κάψιμο της ρακής, στην πλατεία της Χώρας, στο στέκι του Στράτου.
Ταξίδι κοντινό. Ταξίδι ψυχής.
Εικόνες από τον τόπο του Περσέα.
Βάλσαμο.
Έλα...
Πιάσε με και πάμε...!

Το Καλό Αμπέλι, μια παραλία σχετικά κοντινή, αλλά θέλει το περπάτημά της, καθόλου κουραστικό όμως.
Το χρώμα σε ταξιδεύει. Διψάς για τη βουτιά.
Στο Κάστρο της Χώρας, το μπαλκόνι του Αιγαίου αποκτά τη διάσταση που του αρμόζει.
Χαλάσματα και μπλε


Η Κάτω Χώρα της Σερίφου. με το ένα πόδι στο βράχο, με το άλλο στη θέα της θάλασσας. Χάνεσαι!
Στο βάθος χαιρετά η Σίφνος και το Λιβάδι της Σερίφου, το επίνειο της Χώρας.
Η Άνω Χώρα, αρχοντική, σείετε από τους αέρηδες που τη σαρώνουν συνεχώς. Αλλά αγέρωχη, αντέχει.
Όταν το φεγγάρι χαζεύει τον τόπο...


Βράχος, Λευκό και τίποτα άλλο.  Η άγρια ομορφιά της Σερίφου που συγκλονίζει.


Η Βαγιά, παλιός τόπος μεταλλείων, και σήμερα καταφυγής στο όνειρο. Προσέξτε μόνο όταν φυσάει ΒΑ άνεμος, η άμμος μαστιγώνει η άτιμη!
Το μικρό μυστικό της Σερίφου. Άυγουστος μηνας και το Μαλλιάδικο ψήνεται από τον ήλιο και τα κοιτάσματα μετάλλων στο έδαφος, που του χαρίζουν πορφυρά σχεδόν χρώματα και το καθιστούν ανελέητο προορισμό στον  μη εξοπλισμένο τουριστάκι!
Μαλλιάδικο
Όταν η έμπνευση του Ευρωπαϊκού μοντερνισμού του Κορμπιζιέ και άλλων βρίσκει τις φόρμες του από τη λαϊκή αρχιτεκτονική της καμπύλης και των υλικών στις Κυκλάδες. Εδώ από το καθεδρικό της Μονής των Ταξιαρχών.
Μονή Ταξιαρχών


Τα αμπελοφάσουλα, έτοιμα προς χρήση.
Της Εκκλησίας η πόρτα!
Στον Πλατύ Γιαλό, ο γιαλός δεν είναι και τόσο πλατύς αλλά...
Έχει την πιο όμορφη και καλή ταβερνίτσα σε αυτό το μέρος του νησιού...
Όπου θα φας και θα απλώσεις τις (θρυλικές πια) πατούσες με θέα τον κολπίσκο της παραλίας.
Στη Βαγιά και πάλι και τα παλιά σπιτάκια των μεταλλείων στεγάζουν τώρα πια ενοικιαστές διψασμένους για ήλιο και θάλασσα.




Και πάλι πίσω στη Χώρα, γιατί τα στενά της και τη θέα της πως να την αφήσεις;


Από τις πιο προνομιούχες ταράτσες του Αιγαίου!
Κάτω από το μικρό αυτό πέρασμα, από την Κάτω Χώρα της Σερίφου στην Άνω κρύβεται και ένα μαγαζάκι με το όνομα "Λότζια" που φέρει τοπικά και όχι μόνο πράγματα. Πρόταση για δώρο κάτι φοβερές τσαντούλες αλά Μαρινιέρα, που φτιάχνονται εκεί στο χέρι και κοστίζουν 20€. 
Αυτοσχέδια σήμανση
On the road to the square
Συνεχίζεις...
Και φτάνεις στη χαρά της ζωής! Στην κεντρική πλατεία, όπου όλα εδώ συμβαίνουν, με το κόσμο να κουτσοπίνει και τι άλλο να συζητά... 
Στο παλιό παντοπωλείο του Λόη, λίγο πιο κάτω από την πλατεία, θα φάτε μεζεδάκια μερακλίδικα.
Δελτίο προς ναυτιλλομένους

Θα πάτε πολύ εύκολα, με πλοία της γραμμής από τον Πειραιά, όπως τον Άι - Γιώργη του Βεντούρη, αλλά έχουν βάλει και ένα πολύ καλό που ήρθε από το Ιόνιο της Zante Ferries ο Αδαμάντιος Κοραής περικαλώ!  Και φυσικά, υπάρχουν και τα γρήγορα, τα Highspeed 5, που είναι κυριλέ και φτάνετε σε 2 ωρίτσες, αλλά πλερώνετε τα διπλά!

Διαμονή: Αν πάτε Αύγουστο μήνα, κλείστε πολύ νωρίς.  Στο Λιβάδι γίνεται το κυρίως νταβαντούρι.  Έμεινα στην καταπληκτική persona Μάρθα Καμπάνη, που είναι και πρόεδρος των ενοικιαζομένων και έχει πληροφορίες για όλα τα άδεια δωμάτια όταν θέλετε και δεν βρίσκετε.  

Τα δικά της τα Studios Γοργόνα, μπορεί να μην είχαν την καταπληκτική θέα, αλλά ήταν καινούρια, πεντακάθαρα, και με προσωπική αγάπη και μεράκι φτιαγμένα.  Η Μάρθα δε, φτιάχνει και τέλεια γλυκά του κουταλιού, που απλόχερα τα μοιράζει στους καλεσμένους της μαζί με καφεδάκι.  Άψογη! Θα τη βρείτε στα τηλέφωνα 22810 51784 και 6944 677160.

Θα φάτε πολύ καλά σε λίγα μέρη στη Σέριφο.  Έχει ακόμα ένα θεματάκι.  Στην ταβερνίτσα στον Πλατύ Γιαλό, που σας πάει και η πινακίδα.  Στον Λόη στην Πλατεία της Άνω Χώρας.  Στο καινούριο too trendy για εμένα, Αλώνι, που γίνεται πανικός.  Επίσης στο τέρμα της Χώρας ψηλά στις Πλάκες, καλό και τίμιο φαγητό.

Για ωραία πρωινά στο Ναυτικό Όμιλο, όπου οι τιμές δεν είναι φθηνές, αλλά άμα παραγγείλετε το "Τσιλιπάκι", φοβερό τοστάκι με κανονικό ψημένο ψωμί και πράμα μέσα, θα σας στοιχίσει 3,60€ και θα με θυμηθείτε και πάλι!

Παραλίες: Όλες άψογες!  Λιά, Βαγιά, Μαλλιάδικο, Συκαμιά (χωρίς βοριά), Γάνεμα, ένα όνειρο απατηλό και όμως ζωντανό! Στη βουτιά σας!

Ποτάκι:  Στο Στράτο πάνω στην Χώρα, all time classic, αλλά πάντα γεμάτο.  Στο Αερικό, με ταράτσα και φουλ θέα, έχει και happy hour από τις 1800 έως και τις 2100 (αν ενθυμούμαι καλά).  Στο Λιβάδι και πάλι στο Ναυτικό Όμιλο για σουλάτσο και χάζι στα κατάρτια που κουνιούνται!

Camping στα Λιβαδάκια στο κλασικό Κοράλλι   
Μυστικό: αν θέλετε free camping, και μην το πολύ πείτε, θα το βρείτε στην παραλία Μαλλιάδικο.  Αλλά θέλει εφόδια, έχει ανηφόρα-κατηφόρα και το αυτοκίνητο δύσκολα πάει κάτω.  Γενικά να το προσέχετε. Δεν πολύ κυνηγούν, ειδικά αν το camping είναι γεμάτο.

Και τέλος...

Νότιο Πήλιο

Στο κάτω μέρος του Παγασητικού, κρύβεται στο Νότιο Πήλιο ένα χωριό που είναι μέσα στην καρδιά μου, για κάποιο ανεξήγητο λόγο.  Είναι ο Λαύκος, ένα αρχοντοχώρι του κάποτε, με μια πλατεία γεμάτη ζωή τα καλοκαίρια και αιωνόβια πλατάνια.  Ένα σκηνικό από μια Ελλάδα που χάνεται αλλά εκεί, ακόμα κρατάει. Σε αυτό τον τόπο, η πέτρα, η ελιά, η θάλασσα έχουν σημαδέψει τους ανθρώπους και την ιστορία τους.

Σε μέρη όπως το Τρίκερι σχεδόν, 60 και βάλε χλμ κάτω από το Βόλο, θα βρείτε μοναδικές παραλίες, οικισμούς που σε αφήνουν να χαλαρώσεις όσο θέλεις, πορτοκαλεώνες και περιβόλια με λεμονιές και κίτρα, ένα Πήλιο που δεν είναι το γνωστό, δεν είναι το μαζικό.  Είναι ένα κομμάτι γης ευλογημένο.  

Και ας έχει ακόμα εμφανή τα σημάδια μιας μεγάλης καταστροφικής πυρκαγιάς στην Αργαλαστή, που χάλασε το πολύ πράσινο.  Ο τόπος όμως σιγά σιγά αρχίζει και πάλι να αναβλαισταίνει. Και να προσφέρει, εκεί στο Νότο, ηρεμία και γαλήνη.

Εικόνες καλοκαιριού...

Η Τζάστενη, ένα μοναδικό τοπίο, μια παραλία σαν από παραμύθι, που όμως δυστυχώς στο δεξί της μέρος, έχει πολύ σκουπίδι από τον Παγασητικό, που ο Δ. Σηπιάδων θα έπρεπε λίγο να ενδιαφερθεί και να φροντίσει!
Ο ξενώνας το "Αρχοντικό του Παρίση" είναι πανέμορφος,  ένα πυργόσπιτο πέτρινο μέσα σε ένα κήπο όνειρο και πολλές γατούλες, με θέα όλο τον Παγασητικό, εκεί ψηλά στο Λαύκο και με την κ. Αννα Θεοχαροπούλου μια ιδιαίτερη και καλοσυνάτη οικοδέσποινα, που με πολύ αγάπη φροντίζει το μέρος τούτο.
Ξενώνας "Αρχοντικό Παρίση"
Ε πήγαμε και μια βόλτα στη Νταμούχαρη, που γνωρίζει μικρή δόξα λόγω των γυρισμάτων του  Mama Mia!
Σταθήκαμε και στον Κισσό, το αγαπημένο μου χωριό στο Ανατολικό Πήλιο, με την οργιώδη βλάστηση και το καλύτερο καφεδάκι στην πλατεία, στο Σχολαρχείο!
Ο δεξής Μυλοπόταμος, με τις μεγάλες πέτρες και τα πράσινα νερά, ήσαν και ο πιο ήσυχος...
Το δωμάτιο στο "Αρχοντικό του Παρίση" έβλεπε αυτή...
...τη συγκλονιστική θέα του Παγασητικού.  Οι μυρωδιές και οι ήχοι της φύσης σε κοιμίζανε το βράδυ τόσο όμορφα. Ξεχνούσες τα πάντα! Και το δροσερό αεράκι του Πηλίου έμπαινε και δρόσιζε.

Ο Μαραθιάς, με τα ελαιόδεντρα μέχρι κάτω στο κύμα, προσφέρει άλλη ουσία σε αυτό που λέμε  παραλία!
Τζάστενη
Short Data Sheet

Στο Λαύκο θα μείνετε φυσικά στο Αρχοντικό του Παρίση και δε θα το μετανιώσετε.

Στην κεντρική πλατεία, στο κάτω δεξιά κομμάτι της, όπως βλέπετε από πάνω, δίπλα στην εκκλησία, θα βρείτε την ταβέρνα της Κατερίνας, η "Δροσιά" που έχει απίστευτα κρεατάκια και μεζέδες. Αλλά και όλα τα μαγαζάκια της πλατείας είναι πολύ καλά. Φαγητό σε τιμές του 90!

Ποτάκι, μόνο κάτω στην παραθαλάσσια Μηλίνα, όπου έχει βόλτα και σούρτα-φέρτα.

Εκδρομές; Παραλίες; Όσες θέλετε!  Τζάστενη, Μαραθιάς, Μικρό, Πάλτση κτλ, θα σας κάνουν να τα χάσετε.

Αυτοκίνητο, μηχανή απαραίτητα!

Κάπως έτσι το Καλοκαίρι πια του 2011, αρχίζει να φεύγει.  
Κάπως έτσι συνεχίζουμε στο πιο δύσκολο μάλλον χειμώνα εδώ και 30 χρόνια.

Ο τόπος τούτος που ζούμε, έχει όμως το μοναδικό πλεονέκτημα να σε κάνει να μεθάς από την ομορφιά του. 
Και εκεί που λες να τα βροντήξεις όλα και να τα παρατήσεις, σου δίνει το κουράγιο να παλέψεις λίγο ακόμα.
Κρατήστε αυτές τις φωτογραφίες.  Τις δικές σας αναμνήσεις από το Καλοκαίρι.
Είναι το θησαυροφυλάκιο σας, στα δύσκολα που μπορεί να έρθουν. 
Και μια ελπίδα.

Επιστροφή στο πίσω.
Επιστροφή στην πόλη.