Μέλλον και ψήγματα ελπίδας... Και μια Whitney Houston που έφυγε

Αναγνωστοπούλου... με φόντο την εξωτική λάμψη της Ακρόπολης. Μια Αθήνα που ακόμα επιμένω να αγαπώ, μια μοιραία μου σχέση!

Μερικές φορές είναι καλύτερα να σιωπείς, αν δεν έχει να πεις κάτι.

Κάπως έτσι πέρασε ένας μήνας χωρίς λόγο εδώ. Το κενό είναι καμιά φορά καλό.  Το έχω ξαναπεί.  Στην Αθήνα του 2012, ακόμα πιο λίγα πράγματα πια σε κάνουν να νιώθεις πως δεν θα επαναληφθείς, δεν θα πέσεις για πολλοστή φορά στη γνωστή λούμπα του να γράφεις πάλι για τα μαύρα μας τα χάλια.  Ακόμα πιο λίγα ερεθίσματα θα σου δώσουν τα γνωστά γεγονότα που επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια.  Επισκέψεις τρόικας, πολιτικοί της κακιάς ώρας, διαδηλώσεις, επεισόδια, μέτρα, Βουλή πραξικοπηματική, ανεργία, φτώχεια, αδικία, μιζέρια, κλειστά μαγαζιά, μέλλον ζοφερό, μέλλον που δύει για όλο και περισσότερο κόσμο. Ανάμεσά τους και το δικό μου. Αλλιώς τα περίμενα, δεν τα φανταζόμουν, αλλιώς έρχονται.

Σαν ένα sequel που δεν λέει να τελειώσει.  Ένα κακοστημένο σκηνικό που δεν καταρρέει (ακόμα), να πάρει κάτω όλο το θίασο να τελειώνουμε. Να βαλτώσουμε. Να γίνει restart. Να πατήσουμε ένα κουμπί βρε αδερφέ, να βγει μια "χοντρή" να τα κάνει λίμπα, να τελειώσει η ιστορία.  Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω ένα άλλο κείμενο, σήμερα, μέρα ψήφισης εντελώς παράλογων μέτρων, συμφωνηθέντα από ακαμάτηδες πολιτικούς  και τοκογλύφους, που ακόμα και τώρα, μας λένε οι γελοίοι, για τη σωτηρία της πατρίδας μας, που βασικά είναι αυτοί και το τομάρι τους. Και οι καταθέσεις τους. ΣΤΟΠ...

Στα σύννεφα πάντα υπάρχουν στιγμές που θα βγει λίγο και ο ήλιος.  Ίσως για λίγο, ίσως για πολύ. Η "κρίση", δεν μου αρέσει η λέξη αλλά τη χρησιμοποιώ, φέρνει και ιδέες, ευκαιρίες, προσπάθειες που ακόμα μπορεί και να ευοδώσουν, τουλάχιστον ν' αλλάζουν τα πράγματα.  Να αλλάζει ο αέρας μας, να διώχνει τη μούχλα που έχει πέσει.

Στάση 1η

Mama Roux

 

Το είχα προσέξει, μόλις άνοιξε, ούτε λίγους μήνες δεν έχει, μέσα στο μάτι του κυκλώνα, εκεί στην Αιόλου, δίπλα από το ανέβασμα της Κολοκοτρώνη.  Καθαρό στο μάτι, απλό, με χρώμα, μεγάλα παράθυρα, που αφήνει να περάσει μέσα όλο το φως και η άγρια κοψιά της πόλης, ένα καθαρά αστικό μοντέρνο μαγειρείο θα το έλεγα, που πλημμύρισε σχεδόν αμέσως κόσμο. Γεγονός που δείχνει, πως αν έχεις καλό προϊόν έχεις ελπίδα.

Ένας Αμερικανός από το San Francisco, μια Γαλλίδα στην κουζίνα αλλά και άλλοι, ένας από τη Συρία, όπως έχω μάθει, μια πολυεθνική μάλλον οντότητα, έκατσε και έστησε ένα μικρό μαγαζί, με καλές τιμές, καθόλου δήθεν, πάρα πολύ καλό φαγητό ( ότι έχω δοκιμάσει ως τώρα), παιδιά φιλικά στο σέρβις, χωρίς καπνίλα και τσιγάρα (βασικό για εμένα), δηλαδή ένα μαγαζί που θα έβρισκα στο Βερολίνο π.χ. εδώ στο Κέντρο.

Τα πιάτα ταξιδεύουν από τη Μ. Ανατολή, με κεφτεδάκια π.χ.με τα κύμινα τους, τα χούμους και τα ταχίνια, στην Ασία με κινέζικα πιατάκια, και από εκεί στο Μεξικό, με τα πιο ωραία Burritos που έχω να φάω από την Αμερική, και ένα ζουμερό Burger κομπλέ με τα όλα του! Τέλειος καφές, μπίρα από τη Σαντορίνη (!!!) με τ΄όνομα Yellow Donkey (!!!) και καλά κρασιά.  Οι σούπες δε, είναι κορυφαίες, βελούδινες, οικονομικές και ότι πρέπει για τα κρύα που έχουμε φέτος.  Μόλις μπει και η Άνοιξη με τις λιακάδες της, προβλέπεται συνωστισμός και στα τραπέζια έξω, αλλά όπως έχω μάθει και live enents κτλ.  

Ομελέτα σπέσιαλ στο Κυριακάτικο Brunch στο Mama Roux!

Και ο καφές εξαιρετικός και επιστήμη

Το δε χιτ του μαγαζιού είναι τα Κυριακάτικα Brunch, από τις 1230 μέχρι τις 1700, αν θυμάμαι καλά, που γίνεται πανικός (κλείστε τραπέζι), με pancakes με maple syrup, ομελέτες, BLT,  Burger, και δε συμμαζεύεται.  Ο καφές, έχει ιεροτελεστία, από τον έμπειρο barista, ειδικά τις Κυριακές.  Και όλα αυτά μέσα στην καρδιά του Κέντρου, που έχει ανάγκη τέτοια ιδιωτικά κεφάλαια, μπας και ξανανιώσει. Μαζί με την Πλατεία Αγίας Ειρήνης πιο κάτω, που έχει γίνει το νέο στέκι (μάλλον όμως με μια κρίσιμη ισορροπία για τους κατοίκους, που πρέπει να τηρηθεί), μαζί και με το νέο σούπερ στιλάτο και εξυπηρετικό μαγαζί για ποδήλατα το Podilato, πάνω στην Κολοκοτρώνη, η Αθήνα δείχνει να αντέχει λίγο ακόμα.  Το δικό της moment in time, in life...!


Mama Roux, Αιόλου 48-50, Μετρό Μοναστηράκι, 21300.48382, info@mamaroux.gr

Στάση 2


Free Press, μα τι Free Press Project


Ο φίλος Γ., πάντα ήταν ανήσυχος. Πάντα προβληματισμένος, πάντα παρακολουθεί, κρίνει.  Με έβγαλε στο παραπάνω μαγαζί.  Ήθελε να μου μιλήσει.  Και εκεί μου είπε για τις προθέσεις του που σε λίγο καιρό ίσως προσέξετε στις βόλτες σας στο κέντρο. Με προσκάλεσε σε μια ομάδα που θέλει να γράψει πολλά.  Μια εντελώς δική του πρωτοβουλία, κάτι πολύ απλό, ένα μικρό φυλλάδιο, που θα μιλά για ότι ζούμε τώρα, που θα βγαίνει με μια συλλογική προσπάθεια, ένα project που δεν μπορώ να πω πολλά.  Ένα είναι σίγουρο... O Spastos Petalakis θα κάνει και delivery... Με το ποδήλατο κάποιες δεσμίδες. Έχει κλείσει. Και θα τον διαβάζετε, όποτε έχει να πει κάτι και εκεί.


Κάτι τόσο απλό, αλλά όμορφο, που γεννήθηκε από τις ανησυχίες του Γ. που δεν τον νοιάζει να γίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που έχει στο νου του. Μια επικοινωνία. Να μιλάμε μεταξύ μας.  Επικοινωνία.  Μέσα στο χαμό δηλαδή, έρχεται και αυτό και φέρνει κάτι φρέσκο, και δεν έχει σχέση με κέρδος, διαφήμιση κτλ. Δεν μας αφορά.  Και όσο κρατήσει. Θα σκάσουμε; Όχι βέβαια! Γιατί είναι και αυτό one moment in time που θα το ζήσουμε! Το πρώτο τεύχος, το πρώτο σχόλιο και πάει λέγοντας! Και ας έχουμε κρίση!   Σε λίγο καιρό θα μάθετε και λεπτομέρειες...


Στάση 3


Τα παιδιά των φίλων μου


Η αγαπημένη Ε. είναι έγκυος, και η συνάδελφος επίσης σε Ε., από το γραφείο. Ο Α. μαζί με την Αντ. έχουν ένα μωρό, που θέλεις να το ζουπάς, 6 μηνών.  Η Σο. επίσης και δεν έχω καταφέρει να το δω ακόμα. Η Μ., ο Β., ο Γ. ξυπνούν, κοιμούνται, δουλεύουν για αυτά... Τους βλέπω και χαμογελώ. Μέσα στην καταιγίδα, εκεί τα κρατάνε καλά στην αγκαλιά τους και σε πείσμα του ό,τι συμβαίνει θέλουν να προχωρήσουν. Να δουν ένα άνθρωπο να μεγαλώνει, να γίνεται ενήλικας. Κόποι, χαρά, δάκρυα, αγωνία, μέσα στο πιο αβέβαιο μέλλον της χώρας για δεκαετίες.  Τους βλέπω πως ασχολούνται, πως αλλάζουν από τους φίλους που τα πίναμε, χορεύαμε, κάναμε βλακείες, σε γονείς που μαθαίνουν ακόμα, ειδικά οι άνδρες, πως αλλάζεις πάνα, ετοιμάζεις το μπιμπερό. Έχουν άγχος, αλλά και ρωτάνε, να μάθουν να γίνουν οι καλύτεροι προστάτες. Τι πιο όμορφο;

Έχω διαλέξει άλλο δρόμο στη ζωή μου. Είναι σχεδόν σίγουρο  πως δε θα βιώσω κάτι τέτοιο.  Δεν παύω όμως να σέβομαι, όταν βλέπω την ελπίδα να γεννιέται, να χαίρομαι, όταν ένα ζευγάρι ολοκληρώνεται και μακάρι να μένει μαζί, να συνεχίζει στις δυσκολίες, στα εμπόδια. Τα μωρά του 2011, 2012 δε ξέρει κανείς τι θα ζήσουν... Σκέφτομαι σε σχέση με τα παιδιά στην Αφρική, στη Συρία, στη Λιβύη, ναι είναι τυχερά. Αλλά μπορούν και οπλίζουν ακόμα τη θέληση για ΖΩΗ των φίλων μου, για τις προσπάθειές τους, για το αύριο, για το μέλλον που ακόμα δεν έχει δύσει, όσο και να θέλουν.  Για αυτό αγαπημένοι μου φίλοι, σας εύχομαι τίποτα περισσότερο από υγεία και ειρήνη... Moments in time, in life... που θα θυμάστε για πάντα!


Στάση, τελευταία, για τη Whitney που έφυγε, 11/2/2012.


Αυτό το μικρό, ελπίζω ελπιδοφόρο post, ανέβηκε με τη μουσική της Whitney Houston, που νικημένη από τα πάθη της, έφυγε σήμερα τα ξημερώματα.  Ήταν τα χρόνια μας, εκεί στη δεκαετία του 80-90, όταν όλα ακόμα ήταν λίγο ασημένια και είχες την ανεμελιά των 20χρονων στη ψυχή.  Ήταν αυτή η φωνή που σε πετούσε ψηλά και έλεγες πως το κάνει; Τα disco κομμάτια της, τα μπλουζ που χορέψαμε αγκαλιά.   Δακρύζουμε, όσοι ξέρουμε, γιατί με όλα αυτά τα κομμάτια, χάνεται και ένα κομμάτι από τότε, που πιστεύαμε σε κάτι άλλο από αυτό που ζούμε. Και που δε βγήκε. Ακόμα όμως! 

Γιατί η ελπίδα, τα παιδιά, τα φαγητά, ο γραπτός λόγος θα συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας και να μας δείχνουν το ποτάμι της ζωής, πως είναι γεμάτο moments in time. Στιγμές δικές μας, ολόδικές μας! Καλό ταξίδι... 

Καλό μας κουράγιο με δύναμη.  Κάτι μου λέει πως κάτι θα κερδίσουμε από όλο αυτό...