Τι είδε μια Βελγίδα στην Αθήνα;

Όλα ξεκίνησαν, πριν από περίπου τρεις εβδομάδες.  Συγκεκριμένα στις 5/5/2010.  Εκείνη την ημέρα που η Αθήνα έπεφτε πληγωμένη, σε κατάσταση σοκ, από τις ταραχές που οδήγησαν στα θλιβερά επακόλουθα της Σταδίου 23.  Γύρισα στο σπίτι, ανήμερα των γενεθλίων μου, ψυχικά και σωματικά αποκαμωμένος.  Μπήκα στο ντους, να φύγει η χημεία και η σκόνη. Τα μάτια έτσουζαν λίγο ακόμα από τα χημικά.  Πήρα το ποτήρι με το κρασί.  Έγραψα, ανέβασα, το σχετικό post στο blog.   Δεν μου έφτασε...

Ένιωσα βαθιά μέσα μου την ανάγκη, να βγάλω μια φωνή.  Φωνή διαδικτυακή, στους φίλους μου, εκεί στο έξω.  Έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.  Μια φωνή που να μιλά για εμάς εδώ, για αυτά που γίνονται εδώ.  Για το δίκιο και το άδικο της κατάστασής μας.  Για τους καθημερινούς, απλούς ανθρώπους.  Να μιλήσω από μέσα, μια κραυγή, να σπάσει την εικόνα τη δοσμένη από τα media.  Ελληνικά και ξένα.

Έκατσα και έγραψα. Ένα email.  Όπως μου έβγαιναν οι λέξεις πάνω στα πλήκτρα, το συναίσθημά μου, τα πιστεύω μου, γιατί καταλήξαμε έτσι, γιατί πρέπει να αντιδρούμε, γιατί είμαστε έτσι εδώ...  Παραλήπτες, τουλάχιστον 60 φίλοι... Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Ασία. Άνθρωποι που έχουμε δουλέψει, εκπαιδευτεί μαζί, έχουμε ζήσει υπέροχες και όχι στιγμές.  Που νοιάζονται και με νοιάζουν.  Σκεπτόμενοι.  

Και ήρθε ο αντίκτυπος.  Σαν κύματα απανωτά.  Δράση-αντίδραση. Μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης, προσπάθειας κατανόησης, ελπίδας, προσπάθειας δράσης.  Δάκρυσα, από τις απαντήσεις, από την ανταπόκριση.  Ζήτησα, απλά να κυκλοφορήσουν αυτή την ιστορία. Για να μάθουν όσο γίνεται περισσότεροι.  

Στο Σούνιο...

Η φίλη μου η Sarah, από την Αμβέρσα, είχε πάθει ένα μικρό σοκ.  Το γράμμα, την ταρακούνησε όσο τίποτα άλλο για καιρό τώρα.  Με τη Sarah, είμασταν μαζί το καλοκαίρι του 2008, στο Λονδίνο για μια θεατρική εκπαίδευση.  Ευαίσθητο κορίτσι, με δύναμη χαρακτήρα και αποφασιστικότητα.  Σκέφτηκε, πως θα μπορούσε να βοηθήσει από την πλευρά της, αντί να κάθεται στο ήσυχο δρομάκο της με τα μικρά μπαλκόνια και τα λουλούδια, με σταυρωμένα χέρια.  Ένιωσε τη δύναμη της φωνής που ήθελε απλά να πει την αλήθεια.  Στο Βέλγιο δουλεύει μεταξύ άλλων και ως ελεύθερος δημοσιογράφος για το ραδιόφωνο. Κυρίως για το Radio-1.  Φτιάχνει δε και ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ στα Φλαμανδικά και στα Ολλανδικά ή στα Γαλλικά. Μίλησε με τους συντάκτες.  Δεν την πίστεψαν.  Δε βαριέσαι και εσύ τώρα με την Ελλάδα;  Αυτό την πείσμωσε ακόμα περισσότερο.  Ένιωσε, άσχετα αν καταφέρει να πουλήσει την ιστορία της ή οχι, πως για να είναι εντάξει με τον εαυτό της, έπρεπε να έρθει εδώ.  Να μιλήσει με τους απλούς ανθρώπους.  Να καταλάβει μόνη της, τι συμβαίνει.  Γιατί αυτή η έκρηξη.  Γιατί, πως; Τουλάχιστον να το κάνει, για να έχει η ίδια άποψη, να γίνει κοινωνός μιας κατάστασης.

Σε ελάχιστο χρόνο τα κανονίσαμε. Είχε πλάκα, γιατί αρχικά, όλοι εκεί έξω φίλοι και γονείς, νόμιζαν πως έρχονταν σε εμπόλεμη ζώνη.  Έτσι τα παρουσιάζανε.  Οι γονείς της ήθελαν να ξέρουν δ/νση και τα τηλέφωνά μου.  Ή που είναι η Βελγική πρεσβεία.  Μέχρι και σκεφτόταν αν δεν μπορεί να πετάξει εδώ, να κάνει ένα ταξίδι 54 ωρών με το τρένο! Χαμογέλασα.

Μια εβδομάδα μετά, η Sarah ήταν σπίτι μου και γευόταν από πρώτο χέρι την ελληνική πραγματικότητα.  Είχα στο μυαλό μου ήδη διάφορες συνεντεύξεις, διάφορους ανθρώπους που θα μπορούσαν να της μιλήσουν. Αλλά και καταστάσεις.  Κομμάτια της ζωής μας εδώ.  Τετάρτη απόγευμα και η πρώτη βόλτα στο super market.   Να δει τις τιμές. Να συγκρίνει.  Της φάνηκε απίστευτο, πόσο ακριβά ήταν ορισμένα είδη.  Ακόμα και αυτά που έχουν στο Βέλγιο, από την ίδια εταιρεία.  Ξεκινήσαμε καλά, σκέφτηκα...

Στη Λαϊκή αγορά... Αμπελόφυλλα και ντομάτες

Τις επόμενες μέρες, ξετυλίχτηκαν πολλές μικρές ιστορίες στο μικροφωνάκι της.  Στους δρόμους, σε φίλους που ήθελαν να πουν την άποψή τους, σε μαγαζιά. Καθημερινές ιστορίες.  Ζωές ανθρώπων που ζούνε στην Αθήνα του 2010 και του  ΔΝΤ και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα εδώ.  Η Sarah ρουφούσε τις εικόνες, τα λόγια.  Ανακάλυπτε συνέχεια πράγματα που δεν είχε σκεφτεί ποτέ.  Όπως το πως να ζεις με σύνταξη 500 ευρώ.  Με τις τιμές της Αθήνας.  Με το πόσο ανοιχτοί και εκδηλωτικοί ήταν οι άνθρωποι.

Γυρίσαμε αρκετά.  Πήγαμε στη Λαϊκή αγορά.  Μιλήσαμε με κυρίες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με συντάξεις πενιχρές.  Κάθισαν στο παγκάκι, η κυρία Β. βρήκε ευκαιρία να καθαρίσει και τα κουκιά.  Με αγωνίες για παιδιά και εγγόνια.  Και με πολύ θυμό.  Αλλά και διάθεση να βοηθήσουν τη χώρα όσο μπορούνε, αλλά με οργή για τους έχοντες την εξουσία και τα πολιτικά τζάκια.  Με την αυτοκριτική τους.  Με απόψεις, με ιδέες, με ιδανικά.  Και με πικρία.

Με τις κυρίες στη Λαϊκή Αγορά του Νέου Κόσμου.

Το πρωί δούλευα και τις κανόνιζα τα ραντεβού. Συνεντεύξεις και φυσικά και το απαραίτητο ανέβασμα στην Ακρόπολη και το σεργιάνι στην Πλάκα.  Συνομίλησε με μητέρες που προσπαθούν να μεγαλώσουν το παιδί τους με λίγα.   Οικογένειες, που και οι δύο, άντρας και γυναίκα, έχουν μείνει χωρίς δουλειά, ή δουλεύουν από ανάγκη σε άλλες δουλειές από αυτές που είχαν συνηθίσει και πονάνε. Και το βλέμμα κρύβει την αγωνία για το αύριο.  Ένας, δυο, ψάχνουν μανιωδώς να βρουν δουλειά έξω, διαφυγή από το σκηνικό της Ελλάδας.

Η επιτομή του Ελληνικού γεύματος στην Πλάκα.  Χωριάτικη, ντολμαδάκια, ψωμί...

Ρώτησε νέες κοπέλες, που τόλμησαν εδώ και ενάμιση χρόνο και άνοιξαν το μαγαζί τους στην Απόλλωνος, με τα δικά τους κοσμήματα.  Που ανησυχούν για τις επιπτώσεις στο Τουρισμό απ ' όλα τα γεγονότα. Αλλά πιστεύουν στις κινητοποιήσεις και νιώθουν ότι  το μαγαζί, πρέπει τουλάχιστον να το κλείνουν.  Ως διαμαρτυρία.  Δεν τις νοιάζει για αυτές.  Αλλά για τα παιδιά τους, που τώρα μεγαλώνουν και δεν ξέρουν τι θα βρουν.  H Sarah, εδώ πολύ προβληματίστηκε.  Μου είπε, ότι της ακούγεται αρκετά αυτοκαταστροφικό όλο αυτό.  Δηλαδή, ότι από τη μια η πόλη για να ζήσει χρειάζεται τον Τουρισμό, αλλά με ότι συμβαίνει με τις πορείες, την έκρηξη βίας, η πόλη τους διώχνει.  Μου μίλησε για τη λέξη συμβιβασμό, που στο Βέλγιο πολύ την τιμούν. Άλλωστε οι δύο κοινότητες εκεί, η Φλαμανδική και η Γαλλόφωνη, έχουνε τα προβληματάκια τους.  Τις απάντησα πως καλώς/κακώς εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς.  Και τι σημαίνει συμβιβασμός;

Τη μεγαλύτερη εντύπωση στην Αθήνα της έκαναν και τα γκράφιτι. Ακόμα και στην Πλάκα. Θεωρεί δε, ότι είναι όλα καταπληκτικά.  Από το Βέλγιο πολύ καλύτερα!

Τρέξαμε μαζί σε θέατρα και στο Bob Theater Festival, στο Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη.  Γνώρισε γνωστούς και φίλους από το καλλιτεχνικό κομμάτι της πόλης.  Είδε την παράσταση που συμμετείχα.  Είδε και άλλες.  Μίλησε με stand up comedian και με θεατρολόγους για τον Αριστοφάνη και τελικά πόσο επίκαιρος είναι.  Για το πόσο τρέφεται το stand up  comedy με τα γεγονότα.  Με το πόσο πολιτικοποιημένο είναι το νέο ελληνικό θέατρο ή όχι.  Κατάλαβε ότι η κρίση θα χτυπήσει τον κλάδο αλύπητα, αλλά και πόσο μάλλον αυτό θα είναι στο τέλος τόσο ευεργετικό. Εκεί καταλήξαμε.  Εκεί κατέληξε μιλώντας με νέα παιδιά που δραστηριοποιούνται στο χώρο.

Μπήκαμε στο Πολυτεχνείο και στα καμαρίνια της Αρχιτεκτονικής.  Στο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο.   Μιλήσαμε με νέες κοπέλες, που τελειώνουν τις σπουδές τους και θέλουν να ονειρεύονται.  Άλλες πιο αισιόδοξες, άλλες εντελώς απαισιόδοξες.  Ενεργές όμως, ως άτομα, μακρυά από κόμματα και νεολαίες. Ελεύθερη σκέψη.  Γνώμες. Δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο, που όμως δυστυχώς είναι θολό. Αλλά και αγάπη για αυτόν τον τόπο, που με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν θέλουν να τον αφήσουν έτσι.  Με έντονο κατηγορώ για την καλοζωισμένη γενιά του Πολυτεχνείου, που τα έκανε σαλάτα... Για τις μεγαλύτερες γενιές που τα φάγανε όλα στα μπουζούκια και στα ψώνια.

Και από εκεί, πέρασμα στην ηλίκια των 71 χρονών.  Στο πατέρα ενός φίλου, που συντηρεί εδώ και 40 χρόνια ταβέρνα.  Καλή ταβέρνα.  Με το παράπονο για το πως καταλήξαμε έτσι, και την αναπόληση των εποχών που τα πράγματα ήταν πιο απλά.  Που ο κόσμος, όπως είπε, με λίγα περνούσε τόσο καλύτερα.  Αλλά και μια μικρή πια παραίτηση.  Ότι η νέα γενιά πρέπει να παλέψει. Αλλά και με διάθεση να βγει και αυτός στους δρόμους. Αυτό έκανε γενικά πολύ μεγάλη εντύπωση στη Βελγίδα μας. Ο δρόμος.  Τα πάντα λύνονται και εξελίσσονται εκεί.  Ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο.  Αυτό το βρήκε πολύ υγιές και τελικά ας κάνει και λίγο κακό στην εικόνα.

Πίνοντας ελληνική Σόδα στην Πλάκα

Λάτρεψε το Σούνιο και τη διαδρομή δίπλα στη θάλασσα.  Τον ήλιο και το Αττικό φως.  Τον ορίζοντα.  Τα φωτάκια και τους ήχους της πόλης, το σούρουπο από το Λυκαβηττό.  Ακόμα και στο Α' Νεκροταφείο που πήγαμε, έμεινε έκθαμβη από τα γλυπτά.  Γύρισε και μου είπε, ότι εδώ στην Ελλάδα, ακόμα και οι τάφοι είναι όμορφοι.  Έχετε ευλογημένο τόπο, το ξέρεις ε;  Χαμογέλασα, με ένα συγκαταβατικό βλέμμα, που έκρυβε και την απορία και τι του κάνουμε...

Στο σπίτι το βράδυ, της έφτιαχνα ντάκο και χαιρόταν τις ντομάτες, που ακόμα μυρίζουν.  Και της είπα, πως και αυτές δεν είναι ακόμα καλές.  Όπως τον Αύγουστο ή παλιά.

Σε μια εβδομάδα μέσα, κατάλαβε ίσως λίγα αλλά τουλάχιστον βασικά,της κατάστασης και της φύσης του Έλληνα.  Ένιωσε θαυμασμό, για το πόσο πολιτικοποιημένη είναι η κοινωνία.  Για το ενδιαφέρον για τα κοινά, που σε σχέση με το Βέλγιο είναι πολύ υψηλό και από όλους, για την ανάγκη της εκδήλωσης των πιστεύω σου. Για την αντίδραση του μέσου Έλληνα.  Αλλά και ότι αυτή η κρίση, είναι και κρίση των αξιών μιας κοινωνίας.  Που ξεστράτισε. Που η υπομονή ενός λαού έχει και όρια.  Στο "δούλεμα" των από πάνω.  Που μας αρέσει να μεταθέτουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, σαν μικρά παιδιά, αλλά ότι πρέπει αναγκαστικά να συνεργαστούμε όλοι μαζί, γιατί αλλιώς δε γίνεται (αιώνια κατάρα της φυλής, συμπληρώνω εγώ)  Δεν υπάρχει άλλη έξοδος.  Συνειδητοποίησε και η ίδια, πως όλα αυτά τα μέτρα ουσιαστικά δεν οδηγούν και πουθενά, πως χτυπάνε εντελώς λάθος στόχο.  Πως αντιλαμβάνεται, γιατί η ΕΕ είναι τελικά τόσο αποκομμένη και τόσο ενδιαφερόμενη μόνο για το χρήμα.  Για την κοινωνία του Βελγίου, που ακόμα ζει καλά και οπότε δεν θα κάτσει να σκάσει, ενώ θα έπρεπε.  Ενθουσιάστηκε με την αμφισβήτηση των παραδοσιακών μέσων και συγκροτημάτων ενημέρωσης.  Με την τεράστια σημασία του διαδικτύου, των blogs, της ενημέρωσης από άλλες πηγές.  Την μη εύκολη απορρόφηση στο τι μας προσφέρουν για νέα.  Τη μαχητικότητα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικότητας.  Την έκφραση της ιδέας, ακόμα και στους τοίχους των Εξαρχείων. Θαύμασε την πίστη στην οικογένεια. Το πόσο σημαντικό ρόλο τελικά παίζει ως συστατικό της κοινωνίας.  Με τα καλά και τα κακά της.  Αλλά και εξέφρασε ανησυχία, γιατί ακριβώς αυτή η αξία, σε τέτοιους καιρούς κοινωνικής αναστάτωσης, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως προπαγάνδα από φαινόμενα τύπου Μπερλουσκόνι ή πιο ακροδεξιά στοιχεία, και να αποτελέσει μέθοδο αναρρίχησης στην εξουσία ακραίων απόψεων ή επιχειρηματιών, που θα νοιάζονται μόνο για τις business.

Μαθήματα κατασκευής ντάκου στη κουζίνα!

Το τελευταίο βράδυ, πήρα εγώ συνέντευξη από τη Sarah. Να ακούσω τη γνώμη της.  Πως πέρασε εδώ, αν βρήκε αυτό που ήθελε, αν θα μπορέσει να επικοινωνήσει αυτα που είδε, άκουσε, ένιωσε.  Ήταν πολύ συγκινημένη.  Πέρα απ΄ όλα τ' άλλα, πιστεύει ότι έκανε τεράστιο καλό, πρώτα απ΄όλα στον εαυτό της που ήρθε εδώ, ξεκινώντας απλά από ένα  email. Ένιωσε πως της άνοιξαν τα μάτια σε πολλά, πως πήρε μαθήματα ζωής από τους ανθρώπους που συνάντησε, πως θα κουβαλάει συγκεκριμένες εικόνες, ήχους και αισθήματα μαζί της σε όλη της τη ζωή.  Πως δεν ξέρει αν θα καταφέρει να "δώσει" την ιστορία, αλλά πως τελικά θα γίνει όμως κοινωνός μιας άλλης κουλτούρας στους ανθρώπους που συναναστρέφεται.  Θα γίνει κοινωνός της αληθινής κατάστασης στην Ελλάδα του 2010.  Δορυφόρος πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί κάτω στο Νότο, που ακόμα νοιάζονται.  Και πως δεν θα σταματήσουν να μιλάνε.  Όπως είπε, το ταξίδι αυτό άγγιξε τη ψυχή της.  Όλα της τα κύτταρα.  Και για αυτό θέλει να με, μας ευχαριστήσει όλους, από τα βάθη της καρδιάς της. Και ότι γνώρισε υπέροχους ανθρώπους, γεμάτους αγωνίες αλλά και ελπίδες, πίστη, άποψη, ανθρώπους με Α κεφαλαίο.

YΓ: Η Monika, τραγουδά από το καινούριο της δίσκο Exit Only, το Yes I Do...  Γιατί Monika;  Γιατί συμβολίζει ότι πιο φρέσκο, μια μικρή ελπίδα στην ελληνική πραγματικότητα.  Για αυτό...

Ποδηλατοπορεία στην ελπίδα...9/5/2010

Βγήκα από το σπίτι.  Ξεκίνησα το πετάλι. Κατηφόρισα τη Βουλιαγμένης.  Το βλέμμα άστραψε... Ποδήλατα ξαφνικά. Από παντού.  Φανάρι, εκτός από το Dan ένα Καναδό φωτογράφο και μια φίλη, ποδηλάτες στην ουρά!  Είμαι στην Ολλανδία;  Όχι, Αθήνα. Μια στιγμή από 3, γίναμε 7, γίναμε 10...  "Πάμε όλοι μαζί" έβγαλα φωνή. Χωρίς σκέψη, χωρίς σχέδιο, οδηγώ μια προσυγκέντρωση.  Αυθόρμητη, γέννημα της στιγμής.  Όπως το κίνημα του ποδηλάτου στην Αθήνα. Πηγαίο. 

Διασταύρωση με Αμαλίας, ήρθανε και άλλοι. Οι 10 έγιναν 13..   Φωνή μου..."Πάμε από την Πλάκα"... Μουσική. Ένα ηχειάκι στο ποδήλατο, στερεωμένο, παίζει ωραίες μουσικές.  Κυριακάτικες.  Αγία Αικατερίνη, Πλάκα.  Χαρά.  Κοπέλα με ένα κόκκινο σπαστό, προστέθηκε μαζί μας... "Έλα και εσύ".  Τουρίστες και περίοικοι, χαμογελούν.  Παραμερίζουν να περάσει το μικρό αναπάντεχα σχεδιασμένο ρυάκι από ποδήλατα. Πολύχρωμο σύνολο. Πολιτισμένο σύνολο.

Καπνικαρέα.  Ο Μιχαήλ. Περιμένει. Γελά! "Που τους μάζεψες όλους αυτούς;"  Γίνεται και αυτός ένα με τη μάζα.  Αιόλου, στενά, πεζόδρομος. Από τα στενά σκάνε και άλλα ποδήλατα.  Σταδίου, Ομόνοια.  Τα "ποδηλατικά" ρυάκια, άλλα από την Πανεπιστημίου, άλλα από την Αθηνάς, εμείς... Γινόμαστε ένα.  "Πάτε πορεία;" Ναι. Μια φωνή όλοι μαζί.  Ομάδα. Σύνολο. Ένωση.  Πατησίων.  Μέσα μου ξέρω.   Η ποδηλατοπορεία θα είναι τρανταχτή.  Ήδη φαίνεται!  

Πεδίο του Άρεως. Πλήθος μεγαλειώδες.  Δε χωράμε.  Ήλιος καίει.  Ποδήλατα και ποδηλάτες κρύβονται στα δέντρα.  Λίγη σκιά.  Ο περιπτεράς ξεπουλά τα νερά του.  Γελάει. "Έπρεπε να με είχατε ειδοποιήσει"! Η καλύτερη του.  Τηλέφωνα.  Ψάχνω τα παιδιά. Οι πυρήνες μας.  Τραπεζάκι, γουρουνάκια πολύχρωμα για οικονομική ενίσχυση.  Παιδιά, ότι θέλετε.  Προσπαθούμε όσο μπορούμε.  Δύσκολες εποχές, αλλά ο κόσμος βοηθά.  Σπίθες στα μάτια.  Σφυρίχτρες.  Κουδούνες.  Τρομπόνια. Φωνές... Τάσος βγάζει φωνή... "Φ. θα πας μπροστά?" Δεν έχω 2η σκέψη... Πάντα έτσι.  Αμετανόητα εκεί, μπροστά.   Μια ποδηλατοπορεία  για εμένα χαλαρή δεν υπάρχει.  Γουστάρω όμως.  Είναι καθήκον. Ανταλλαγή τηλεφώνων.  Παίρνω κίτρινο γιλέκο.  Να ξεχωρίζουμε. 

Κόσμος ανυπομονεί. Πάμε, πάμε... Βρε λίγο ακόμα, μισό... Πάμε, πάμε... Φωνές, ξεκινάμε.  Δρόμοι κλείνουν. Ποτάμι, χείμαρρος... Ποδήλατα, ποδηλάτες εκτός σκιάς, χρώματα, κατασκευές, σημαίες, μουσικές, παιδιά, παιδιά πολλά παιδιά. Μωρά στις ειδικές θέσεις τους. Γονείς, έφηβοι, αθλητές, bmxαδες, mountain bikers, κυρίες με καλάθια, και λουλούδια, σκυλιά, γατιά σε καλάθια, ηλικιωμένοι, νιάτα, 50αρηδες, συνεργείο ποδηλάτου, 3 γιατροί με σήμανση στο χέρι, οργάνωση, αυτοοργανώση.  Μεγάλη υπόθεση. Αν θέλουμε όλοι μαζί, κάνουμε θαύματα.  Ο καθένας όπως θέλει, ότι θέλει, όσο θέλει, όπως είναι!  Το πιο σπουδαίο.  Ο εαυτός μας και το σύνολο σε κοινό σκοπό. Μαγεία.

Μπροστά λοιπόν... Πετάλι.  Οι "κίτρινοι" οδηγοί κάνουν μια σειρά.  Φυσικά όλοι έχουν άποψη.  Σιγά, γρήγορα... Πάμε. Μια στιγμή κοιτάζω πίσω...  ΣΟΚ.  Χιλιάδες, χιλιάδες ποδήλατα.  Γεμίζω δύναμη.  Αυτό μόνο με τα ταπεινά μας μέσα.  Διαδίκτυο, emails,  αφίσες, από στόμα σε στόμα. Το 2003 πρώτες πορείες 100.  Σήμερα 6000! Κάθε χρόνο όλο και πιο πολλοί.  Το μυαλό παίρνει χίλιες στροφές.  Πρέπει να είμαστε σωστοί.  Ευθύνη, να οδηγήσεις τόσο πλήθος.  Αριθμός τεράστιος , πρώτη φορά τόσο πολλοί, σε μια πόλη που πονά ακόμα εδώ και 5 μέρες. Πονά πολύ.  Ελπίδα σκέφτομαι. Θάρρος. Αισιοδοξία.  

Σταδίου, μετά την Ομόνοια και ακόμα οι τελευταίοι φεύγουν από το Πεδίο του Άρεως.  Δέος.  Συνεννόηση με τροχονόμους που πια δεν το πιστεύουν... Τι τους συνέβη Κυριακάτικα! Σταδίου, ελαφρά ανηφόρα.  Κόσμος στα πεζοδρόμια χαζεύει... Από το πλήθος και το πάθος.  Στάση.  Συνθήματα.  Χέρια ψηλά. Φωνή μου... Θα κλείσει; Προσοχή. Παράσταση το βράδυ... "Εργαλείο" ζορισμένο.  "Αυτό είναι σωστό... Ποδήλατο στην πόλη και μέσα στο Μετρό".  Με το Μετρό πια, μάλλιασε η γλώσσα μας. Χρόνια τώρα.  Θα "πέσει" και αυτό. Το ποτάμι αυτό πίσω δε γυρνά. 

Ανηφορίζω Σταδίου. Ο Π. δίπλα, κρατά ένα μπουκέτο, λουλούδια. Άσπρα κρίνα.  Όμορφο.  Προορισμός Σταδίου 23.  Μαρφιν.  Ή ότι απέμεινε.  Όσο πλησιάζω, συναισθήματα έρχονται.  Κάθε μέρα από εκεί περνάω.  Μυρίζει ακόμα.  Πολύ. Καμένο.  Σαν πέπλο.  Σαν προειδοποίηση. Από εδώ πέρασε θανατικό.   Ποδηλάτες ησυχάζουν.  Αφήνω την κεφαλή.  Φωνάζω.  "Μπροστά, συνεχίστε"...  Πηδάω πάνω σε ένα κάγκελο.  Κόσμος μπροστά στη καμμένη Τράπεζα.  "Βάστα με" λέω σε έναν.  Στηρίζομαι σε ένα δέντρο.  Έχω στο χέρι το μπουκέτο.  Περίεργη, πληγωμένη ησυχία.  Ποδηλάτες περνάνε μπροστά.  Πιο ήσυχο το ποτάμι τώρα.  Ηρέμησε.  Σκέφτεται. Αναλογίζεται.  Πονάει.  Γιατί εδώ χάθηκε η ανθρωπιά.  Εδώ χαθήκαμε ως κοινωνία.  Χαθήκαμε ως σύνολο.  Εμείς είμαστε όμως το νέο σύνολο.  Σκέφτομαι. Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα.  Υπάρχει ανθρωπιά ακόμα.  Φωνάζω... "Σταματήστε..."  Υπάρχει ησυχία.  "Ενός λεπτού σιγή.... "  Συμπληρώνει και το παιδί με τη μικροφωνική.  Λίγοι περαστικοί που μιλάνε... τους κοιτώ αυστηρά... Σταματάνε.  Ώρα σεβασμού.  Πηδάω κάτω από το κάγκελο.  Λουλούδια στο χέρι.  Πάω στην πόρτα.  Απόλυτη ησυχία.  Μοναδικό.  Περαστικοί δακρύζουν.  Αφήνω τα λουλούδια στην πόρτα.  Και εκεί έσπασα... Ναι, κλαίω.  Νιώθω ΤΟΣΗ δύναμη από το κόσμο πίσω μου.  Πλημμύρα δακρύων.  Δύναμη ήρθες.  Σηκώνω το χέρι πάνω.  Μια γροθιά....  Φωνάζω όσο μπορώ να το ακούσει η Σταδίου, η Αθήνα, τα δέντρα.... "ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ... " Γροθιά ψηλά.  Κλαίω πια ασταμάτητα αλλά το στόμα πεισματικά σφιχτό.  Θα νικήσουμε.  Υπάρχουμε και εμείς.  Οι άλλοι.  Η ελπίδα.  Ευχαριστώ το Θεό που είμαι εδώ τώρα.  Νιώθω πλήρης.  Πλήρης.  Ησυχία, σπάει σε λίγο... Τεράστιο χειροκρότημα.  Οι ποδηλάτες.... Χειροκρότημα ζωής.  Δέος στον κόσμο στο πεζοδρόμιο.  Ποδήλατο και ζωή είναι ένα.  Εδώ η απόδειξη.  Εδώ όλα.  Όλα...

Δακρυσμένος, κλαμένος πάω να φύγω.  Ο κόσμος με σταματά.  "Μπράβο σας... Που είναι αυτά να τα δείξουν"...λένε. "Να πάρει ο κόσμος ελπίδα... " Δε θέλουν, δε θέλουν να δώσουν ελπίδα, να δείξουν κάτι άλλο.  Έξαφνα 3 κυρίες, σαν χαρακτήρες, φιγούρες από τραγωδία με πλησιάζουν.  Χέρια... Στοργή... Άγγιγμα... Αγκαλιά... Ζαλίζομαι... Κοιτάζω βουρκωμένα μάτια... Βουρκώνω και εγώ... " Είσαι ο Φ.Φ;  Ναι"... Σοκ... Που, πως;  Αστραπή μνήμης ξεσηκώνουν τα λόγια τους.  "Είμαστε οι θείες του Ν... τότε στο ποτάμι... Λούσιος, θάνατος, 26/5/2007... Εκεί που ήσουν και εσύ παιδάκι μου... θυμάσαι;"  Μπορώ να ξεχάσω;  Μπορώ... Κόλαση και ανάσταση... "Αγόρι μου έτσι... έτσι να είσαι! Το παιδί μας έφυγε... εσύ εδώ... είσαι αυτός... Μπράβο σου, μπράβο..."  Σκοτοδίνη του παρελθόντος. Ήρθες να με βρεις.  Αναγνώστες που να ξέρετε και εσείς τα δικά μου... Αλλά ίσως κάποιοι ξέρετε.  Άλλη στιγμή... Ψάξτε στο blog... Θα καταλάβετε... Μνήμη...  Πως να συνεχίσω;  Τα πόδια λυγίσανε αλλά ξαναστηλώθηκαν...  θα συνεχίσω, αυτό κάνω 3 χρόνια τώρα. Μόνο πιο δυνατός...

Περιθώρια περαιτέρω δεν υπάρχουν.  Σύνταγμα.  Πορεία έχει σπάσει.  Ολική επαναφορά στο σκοπό μας.  Τρέχω.  Πως; Γιατί;  Βιάστηκαν...  ηρεμία.  Μόνος. Ιασ. τρέχει προς βοήθεια.  Μισό περιμένετε.. Ευχαριστώ... Ποδηλάτες συνεννοούμαστε. Αδειάζουν τα αυτοκίνητα σταδιακά.  3 τρόλεϊ, ένα λεωφορείο στο πλήθος μέσα.  Τρέχω... Να οργανωθούμε.  Τροχονόμος. Παιδιά κάντε άκρη να φύγουν αυτά.... Περιμένουν όλοι.  Ενωθήκαμε και πάλι.  Τσαντίζομαι δεν έπρεπε να γίνει αυτό... Αλλά είναι χιλιάδες... Πόσο να τρέξουν 15-20 άτομα;  ΟΚ.  Φύγαμε και πάλι.  Βουλή.  Ο φίλος με το μουσάκι από τη Yoga γέλιου και η Ελ., θέλουν να αγκαλιάσουν τους αστυνομικούς.  Γελάω.  Παθαίνουν σοκ.  Δεν έχουν συνηθίσει.  Στην αρχή όχι, όχι... Παρακαλάει ο κόσμος.  Κάποιοι στη Βουλή φωνάζουν "κλέφτες, κλέφτες". Σύνθημα των ημερών.  Ότι να' ναι.  Αλλά δε με ενοχλεί.  Αρχή: σέβομαι όπως είσαι, ότι είσαι.  Αρκεί να μη ξεφύγει.  Δεν.  Δεν έχει γίνει ποτέ.  Γελάνε τέλος οι αστυνομικοί.  Δωρεάν αγκαλιές... Κόσμος χειροκροτά.  Πλήθος ατελείωτο.  Βασ. Σοφίας, Χίλτον.  Τελικά καταλήγω πίσω.

 Ζητάδες στη μηχανή.  Λέω ευχαριστώ.  Δίκαιος.  Προσπαθούν και αυτοί με αυτό τον όγκο.  Χαμογελάνε... "Εμείς ευχαριστούμε.  Καλά κάνετε.  Έτσι, κάθε χρόνο πιο πολλοί." Επικοινωνία, ζητάνε όλοι.  Λίγο χαλαρώνω.  Το μάτι όλα τα προσέχει.  Ποδηλάτες πια εκπαιδευμένοι, μόνοι τους κάνουν ασπίδα. Κλείνουν διασταυρώσεις. Έχουν μάθει. Αλληλεγγύη.  Ωραία είναι.  Χαμογελώ.  Ευτυχία. Επιτυχία.  Χαρά.  Θετική σκέψη σε πόλη τραυματισμένη.  Δημιουργία.  Χαλαρά.  

Λ. Αλεξάνδρας.  Λύτρωση αυτή η κατηφόρα.  Ιδρωμένο πρόσωπο.  Αεράκι δροσερό.  Ανακούφιση.  Γελάω.  "Η βενζίνη πήγε 1,5 ευρώ... πότε επιτέλους θα βάλετε μυαλό;"  Οδηγοί σταματημένοι, περιμένουν στωικά.  Συγγνώμη, αλλά μια μέρα και εμείς έχουμε το δρόμο.  Κάθε μέρα παλεύουμε με το θεριό σας.  Αξίζουμε καλύτερα. Αξίζουμε μια ευκαιρία.  Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι.  "Πάμε, πάμεεεε...."  Κατηφόρααααα... Υπέροχα.  Πέδιο Άρεως.  Τέλος και αρχή.  Τέλος δεν υπάρχει σε αυτό που ζω με αυτό το μηχάνημα.  Την πιο ωραία εφεύρεση. Ποδήλατο.  Ερωτευμένος;  Ναι!  Ικανοποιημένος; Ναι!

Επιτυχία; Ναι!  Δέσμευση; Ναι!  Υπέροχος κόσμος; Ναι!  Ευτυχία; Ναι!  ΖΩΗ, τίποτα άλλο! Και του χρόνου όλοι εδώ...Χειροκρότημα!  

ΕΛΠΙΔΑ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΚΟΥΦΑΡΙ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΛΥΣΗ

Στην κρισή αυτή αλληλεγύη.

Ο ένας για τον άλλον.

Πίσω στις αρχές τις ανθρώπινες.

Βοήθεια.

Νιώθω ευτυχισμένος.

Πλήρης.

 Χέρια, κεφάλια πάντα ψηλά!!

Φιλιά.

Πολλά!!

ΥΓ: Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Καναδό φωτογράφο Danylo Hawaleshka, φωτορεπόρτερ από την Athens News, την αγγλόφωνη εφημερίδα της Αθήνας για τις εξαιρετικές φωτογραφίες και την Cordella Madden-Kanellopoulou για τις συνεντεύξεις και την κάλυψη της πορείας... Από τους ελάχιστους που ενδιαφέρθηκαν φέτος.  Την Athens News, θα την βρείτε σε κεντρικά περίπτερα.  Στις σελίδες 16-17 είναι η ιστορία μας...

Ματωμένα Γενέθλια 5/5/10...

Σήμερα ήταν τα γενέθλιά μου.  35 χρόνια που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα που πια δεν νομίζω ότι μπορεί να φέρει αυτό τον τίτλο.  Σε μια χώρα που κρίση υπάρχει στον άνθρωπο, στη ηθική.  Σήμερα, περπάτησα και στάθηκα λίγα τετράγωνα δίπλα από εκεί που δουλεύω κάθε μέρα, εκεί που χάθηκαν 3 άνθρωποι.  Θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Τρία νέα παιδιά φύγανε που δεν κάνουν απεργία, γιατί αν κάνουν, θα απολυθούν την επόμενη μέρα.  Τα χέρια που οπλίστηκαν με το θράσος να κάψουν ένα κτίριο γεμάτο ανθρώπους, μάλλον σήμερα το βράδυ θα τα ρημάξουν οι Ερινύες... Θα έρθουν και αυτές στο χρόνο τους,  αν δεν έρθουν σήμερα.  

Οι Ερινύες όμως πρέπει να ζητήσουν και το λογαριασμό από τη διοίκηση της Marfin, που δεν έκλεισε ως όφειλε το Κατάστημα, που είναι στο μάτι του κυκλώνα, που δεν άφησε τον κόσμο να πάει στα σπίτια του, για χάρη του χρήματος.  Που ναι μεν το κτίριο είναι διατηρητέο, αλλά τουλάχιστον στα τζάμια, μπορεί να μπει μια ατσάλινη ασφάλεια...  Πώς άλλες Τράπεζες, όπως π.χ. η Εθνική, εκκένωσαν τα κτίριά τους από τις 11, στη Κ. Σερβίας, στο Σύνταγμα, στη Βουκουρεστίου;  Γιατί ίσως τα ρολά κοστίζουν, οι άνθρωποι ίσως όχι, για αυτούς...

Περπάτησα μετά σε μια πόλη, έρημη, σα βομβαρδισμένη, σε μια πόλη που ψυχορραγεί εδώ και 2 χρόνια. Σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί.  Εικόνες, το μάτι παίρνει όλο εικόνες αδίστακτες, σκληρές, πόσες πια να αντέξει; 

Σκεφτόμουν ότι σήμερα, 35 χρόνια μετά που γεννήθηκα σε αυτό το κομμάτι της γης, βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια πολιτεία που καταρρέει, ένα σάπιο σύστημα που τροφοδοτείται και από την ηθικά ανάλγητη κοινωνία, ένα σύστημα αξιών που έχει πάψει πια να υφίσταται ως δημοκρατικό. Περπατώ σκυφτός στο δρόμο, σέρνοντας το ποδήλατο, αφού δεν τσουλάει πια, με ένα σκασμένο και πάλι λάστιχο από τα γυαλιά, από τα θρύψαλα. Θρύψαλα και τα όνειρά μας, και οι ελπίδες μας... Γύρισα πίσω, πιστεύοντας σε κάτι που δεν υπάρχει πια.  Και είναι τόσο δύσκολο να ανακαλύπτεις αυτές τις τραγικές αλήθειες. Γιατί μου κλέβετε τα όνειρά μου; Τις ελπίδες μου; Τις αξίες μου; Το μέλλον μου; Γιατί; Κουράστηκα όλο γιατί να ρωτάω πια σε αυτό τον τόπο...

Δεν έχω άλλα λόγια... Μεταφερθείτε στο σκονισμένο, μπαρουτιασμένο τοπίο μέσα από τις εικόνες αυτές....

Κουράστηκα.. Βαρέθηκα... Σήμερα είμαι μόνος στο σπίτι.  Μόνος να γιορτάσω τι; Δεν έχει κανένας διάθεση.  Καταλαβαίνω.  Ούτε εγώ.  Μόνος με τις σκέψεις μου και αυτό το πληκτρολόγιο.  Μόνος και πάλι να γράψω, τι άλλο να γράψω πια; Δεν  θέλω να σβήσω κεράκι.  Έχει σβήσει πριν κάποιες ώρες, όταν ήμουν στους καπνούς μέσα και στα δακρυγόνα...  Καλή μας τύχη... Έρχονται και άλλα... 

Δακρύζω, βράδυ γενεθλίων, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι για παρέα και τις σκέψεις μου, σε ένα σπίτι άδειο.  Που παρέα τέτοια μέρα... Που; Κλέφτες της καρδιάς μου, κλέφτες της νιότης μας.

Music: Times They Are Changing, by Bob Dylan...

Ξεχαστείτε λίγο... Την επόμενη Κυριακή, 9 Μαΐου Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία!

Την επόμενη Κυριακή 9 Μαΐου, 

ευκαιρία να δώσουμε και πάλι μια Πανελλαδική απάντηση 

σε ότι μαυρίζει τη ζωή μας.

Σε αυτές τις συνθήκες, που πρέπει να ζούμε και να ζήσουμε, υπάρχει λύση, υπάρχει απάντηση. Τώρα, που τα πράγματα σκουραίνουν, τα καύσιμα φορολογούνται άγρια, οι οικονομικές μας συνθήκες χειροτερεύουν, υπάρχει μια ελπίδα. Ελπίδα πάνω απ 'ολα στη ψυχολογία μας, στην καθημερινότητά μας.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για κάποιους, αλλά αυτό είναι και το ωραίο. Ξέρω πως ίσως κάποια έργα να μην μπορούν να γίνουν. Πάντα όμως έτσι μας έλεγαν, πάντα έτσι θα λένε. Η ζωή πάει μπροστά με αυτά, που άλλοι, χωρίς να ξέρουν απορρίπτουν. Δοκιμάστε για λίγο το ποδήλατο στη ζωή σας, και θα ανακαλύψετε ένα καινούριο κόσμο. Στην πόλη,στην προσωπικότητά σας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο, από τον αέρα στο πρόσωπο, από την ησυχία της ρόδας που γλιστράει στην αστική άσφαλτο, την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το πετάλι.

Αισίως, έχουμε φτάσει ήδη τις 29 πόλεις, σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε με τόσο κόπο, πριν από 3 χρόνια και αρχίζει να γίνεται θεσμός! Και πέρυσι έγραφα για αυτό, το μοναδικό αίσθημα της κινητοποίησης από τη βάση του κόσμου, της συνεννόησης και της κινητήριας δύναμης που φέρνει η αγάπη για ένα κοινό σκοπό. Την καλυτέρευση της ζωής μας.

Στις εποχές του ΔΝΤ, της πίεσης και της ανασφάλειας, το δίχτυ προστασίας είναι ότι υπάρχει ακόμα ψυχή, υπάρχει ακόμα ελπίδα εκεί έξω για κάτι που μας ενώνει, ενάντια σε ότι μας στεναχωρεί.

Θα σας περιμένουμε όλους, σε κάθε πόλη της Ελλάδας που συμμετέχει, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο και τα Γιάννενα, μέχρι την Καλαμάτα! Βγείτε εκεί έξω δηλώστε παρών!

Περισσότερες πληροφορίες στους Ποδηλάτ(ισσ)ες
 

ΥΓ: Και ευχαριστούμε το φίλο fantasmamore για το υπέροχο Video!