Δεν έχω ξεχαστεί...
Όχι.
Απλά, περιμένω εκεί στη γωνία να δω τον τόπο μου, καθώς πλησιάζει λίγο ακόμα προς τον γκρεμό...
Περιμένω εκεί, στη γωνία τους Έλληνες της Ελλάδας, που είναι κακομαθημένα, μικρά, σαχλαμάρικα παιδιά, μπας και ξυπνήσουν...
Αλλά και η ψήφος τους ήταν ίσως λίγη...
Περιμένω λίγο ακόμα, πριν ξεσπάσω, γιατί η σαχλαμάρα σας αδέρφια δεν έχει προηγούμενο...
Που πιστεύουν στον πρώτο απαίδευτο, ανώριμο, γελοίο, άεργο πολιτικάντη αριστερό και δεξιό, πως όλα μαγικά θα φτιάξουν στα πρότερα τα μεγαλεία τα ψεύτικα.
Ματαίως όμως, εκεί πεισματικά τίποτα δεν αλλάζει.
Και νομίζω πως λυπάμαι που είμαι ας πούμε αδερφός σας ακόμα....
Αλλά γιατί θέλετε να σκοτώσετε και εμένα στη δική σας κατρακύλα;
Και λίγους ακόμα λογικούς ανθρώπους;
Πάτε στα κύπελα, στα καφέ και στα μπουζούκια.
Αυτά σας αξίζουν.
Εμένα όχι όμως.
Και κάπως έτσι υπάρχει πια μια πόρτα εξόδου.
Μου τη δείχνετε μόνοι σας πια.
Θα τα πούμε σύντομα.
Ελπίζω στην Ευρώπη να ανήκομε ακόμα...
Που άλλωστε ποτέ δεν το χωνέψαμε το δίλημμα τούτο.
Αντίο για τώρα.
