Πριν λίγο καιρό είχα στείλει μια επιστολή σε ένα πολύ αξιόλογο δημοσιογράφο στα Νέα...
Η εξομολόγηση ενός ποδηλάτη
«Αγαπητέ Υπάρχουμε. Συνυπάρχουμε...
Επειδή όλοι τελευταίως μιλούν για το περιβάλλον και για τη βενζίνη που φτάνει τα 150 $ το βαρέλι, σκέφτηκα να σας στείλω μια ειδική εξομολόγηση. Εκείνη ενός Ποδηλάτη στην Αθήνα.
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω...
Παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον, σε μια από τις μεγάλες διασταυρώσεις της Αθήνας, τις σκηνές «αγάπης» και κατανόησης που εξελίσσονται ανάμεσα σε διάφορους πρωταγωνιστές της θλιβερής αυτοκινητιστικής μας πραγματικότητας… Κύριοι και κυρίες, μέσα στα αγορασμένα με 40 δόσεις αυτοκίνητα, τζιπ, μηχανάκια να επιδίδονται σε ανταλλαγή χειρονομιών όχι μόνο σε αλλήλους αλλά και στο δύσμοιρο τον Τροχονόμο, που απλά έχει παραδοθεί στη μοίρα του… Χαμογελώντας πονηρά αλλά και με λίγο θλίψη, παρατηρώ αυτό το κάδρο και χαίρομαι που δεν συμμετέχω αφού είμαι στο ποδήλατο μου… Κάνω μια κίνηση με το πετάλι μου, μπαίνω στα γρήγορα και κόβω δρόμο μέσα από τον Εθνικό Κήπο και σε 5 λεπτά, είμαι στο Σύνταγμα… Κάποιος είπε θα μου φτιάξει ποδηλατοδρόμο στα «πολλά» Πάρκα! Έχω συγκλονιστεί με την ιδέα.
Συγκαταλέγομαι λοιπόν σε αυτούς που έχουν επιλέξει να μην συμμετέχουν σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Ποδηλατώ στην Αθήνα! Δεν είμαι κάτι το περίεργο, αν και μερικές φορές μερικοί με βλέπουν έτσι. Γιατί όμως στην Μπογκοτά της Κολομβίας δεν με κοιτάνε ως περίεργο; Εκεί το ποδήλατο το χρησιμοποιούν όλοι. Μέσα από ένα δίκτυο οργανωμένων ποδηλατοδρόμων που ο Δήμαρχος τους δεν τους έφτιαξε στα πάρκα, αλλά στους δρόμους. Αυτός και πολλοί άλλοι Δήμαρχοι στη Βαρκελώνη, στο Παρίσι, στη Βαρσοβία, στη Λευκωσία, στη «δική» μας Καρδίτσα, σε λίγο και στα Σκόπια. Σκόπιμα δεν αναφέρω Άμστερνταμ. Ας κοιτάμε λοιπόν την υποβαθμισμένη μας καθημερινότητα και την απλά μη μετακινούμενη κοινωνία μας…
Επιλέγω λοιπόν ελευθερία κινήσεων, ανεξαρτησία, παρκάρισμα όπου θέλω. Να βλέπω την πόλη και τους ανθρώπους της με άλλα μάτια. Να έχω καλύτερη φυσική κατάσταση. Να σέβομαι τους πεζούς και να μην τους παρεμποδίζω το δρόμο. Προσπαθώ να βελτιώσω πάνω από όλα την ζωή μου και το περιβάλλον που ζω, να μην σπαταλώ πολύτιμο χρόνο της ζωής μου σε μετακινήσεις που συνήθως είναι περίπου 5 χλμ γύρω από το σπίτι μου.
Και χαίρομαι γιατί δεν συμμετέχω στο φρενοκομείο αυτής της πόλης. Δεν ξοδεύω χρήματα για την πανάκριβη πια βενζίνη. Παρόλα αυτά, το Μετρό με βλέπει ακόμα ως παράσιτο. Στα εκτενή δίκτυα πολλών μετρό του κόσμου με αγαπούν. Προφανώς αυτοί δεν ξέρουν τι κάνουν.
Το ξέρω ότι οι περισσότεροι οδηγοί δεν με υπολογίζουν αλλά προσέχω και επιμένω. Πληθαίνουμε σιγά σιγά και ίσως καταφέρουμε να τους εκπαιδεύσουμε. Βιώνω, όπως και ο πεζός, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τους ανύπαρκτους πεζόδρομους από τα παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα και διάφορα τραπεζοκαθίσματα, τις λακκούβες.
Ξέρω επίσης ότι οι Αρχές και οι Τοπικοί Άρχοντες δεν θέλουν να με καταλάβουν. Σχέδια έχουν, αλλά είναι στα συρτάρια. Λεφτά, που δεν χρειάζονται πολλά, ξοδεύονται σε ποδηλατικούς γύρους με βραβεία για χορηγούς, σε γιορτές, σε μαγεμένα δάση. Ωραία και αυτά, δεν λέω. Αλλά ας κατασκευαστεί και κάτι χρήσιμο, μια αρχική υποδομή για το ποδήλατο. Εγώ το διεκδικώ, το παλεύω, οργανώνομαι με άλλους Ποδηλάτες!
Δεν ξέρω αν είμαι μπροστά από τη εποχή μου ή αν είμαι ένας τρελός, ρομαντικός ποδηλάτης. Παλεύω όμως για μια καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους, πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, παλεύω για υποδομές που θα βοηθήσουν πολύ κόσμο να ξυπνήσει τα ποδήλατα που «κοιμούνται» σε μπαλκόνια και αποθήκες.
Παλεύω να αλλάξω τα πράγματα, να αφήσω το Ποδήλατο να κατακλύσει και να αλλάξει την ασφυκτική ζωή μας
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Athenssun Ποδηλάτης»
