Οι δρόμοι θα γεμίσουν όμως και πάλι...

Μια μέρα πριν το Δεκαπενταύγουστο και η Αθήνα, όπως μάλλον και η υπόλοιπη αστικοποιημένη Ελλάδα, εγκαταλείπεται από τα μυρμηγκάκια της, που ψάχνουν να βρουν άλλα μέρη να μαζευτούν όλα μαζί και όλα μαζί να παραθερίσουν...
Οι φώτο είναι βγαλμένες εκεί γύρω στις 2 το μεσημεράκι, πάνω στο χαμό δηλαδή της κίνησης μια κανονική μέρα, ενδεικτικές της "ερημοποίησης"...

Είναι απόλυτα λογικό. Ο άνθρωπος του αστικού κέντρου καταλαβαίνει πολύ καλά ότι του λείπει η επαφή με το πράσινο, τη φύση. Σε πόλεις του εξωτερικού (αρκετές Ευρωπαϊκές τουλάχιστον) υπάρχει μια κάποια έξοδος με τα πολλά και μεγάλα πάρκα. Εκεί λίγο ξεχνιέσαι. Στην Αθήνα όμως, όπου το τσιμέντο και το γυαλί κάνει πάρτι και όλα χτίστηκαν μέχρι τελευταίας πιθαμής, μην χάσει η κα Μαρίτσα που είχε το οικόπεδο και ο εργολάβος, απαίδευτος, έστω και ένα χιλιοστό από εκμεταλλεύσιμο χώρο, αυτό γίνεται επιτακτικό. Φυσική εξέλιξη... Γίναμε από άνθρωποι της υπαίθρου μέσα σε περίπου 40 - 50 χρόνια, αστικά "'όντα". Επιστήμονες, που παρατηρούν τον τρόπο που περπατάμε, καθόμαστε και δουλεύουμε, σημειώνουν πόσο αυτός έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Τα γόνατα "κλειδώνουν", ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πια να περπατάει σε κάμπους, μονοπάτια και χώμα. Τα ανθρώπινα αμορτισέρ λοιπόν γίνονται άχρηστα. Το περπάτημα δεν είναι ευθυτενές, ανοιχτό, έτοιμο να δεχτεί και να πάρει ερεθίσματα με το πρόσωπο μπροστά, έτοιμο για κάτι το ξαφνικό που μπορεί να προκύψει. Έτσι ήταν παλιά.
Σκεφτείτε πώς περπατάτε...
Σίγουρα πιο μαζεμένοι, τα μάτια δεν κοιτάνε τους άλλους, το κακό αυτό συνήθεια σε μια μεγάλη πόλη, το περπάτημα είναι βιαστικό και αγχωτικό, γινόμαστε πιο δύσκαμπτοι... Πιο "κλειστοί". Η πλάτη από το καθισιό στο γραφείο έχει αλλάξει, τα οστά λέει εξελίσσονται από γενιά σε γενιά έτσι ώστε να προσαρμόζονται στο homo officius, δηλαδή στον άνθρωπο που δουλεύει καθιστός με υπολογιστή... Ακόμα και οι καρποί αλλάζουν. Spooky...

Μια παράξενη αλλά ωραία ησυχία είχε αυτές τις μέρες... Το τσιμέντο αντανακλά τη ζέστη Χ2, το σώμα αισθάνεται την καλοκαιρινή λάβρα, ναι υπάρχουν και τζιτζίκια στην πόλη που τραγουδούν και τα ακούς, δεν έχει αυτοκίνητα και μηχανές και όμως η ηρεμία της πόλης αυτής σου χαϊδεύει μ' ένα περίεργο τρόπο τα αυτιά και τη ψυχή. Ίσως νιώθεις μόνος αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά...
Γιατί ξέρεις ότι όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο στους διακοπάρχες του Αυγούστου και σε σκέφτονται το λιγότερο με οίκτο, ότι έμεινες πίσω ο καημένος/η, είσαι μέρος μια συνωμοσίας του ζεστού δρόμου, της άδειας πολυκατοικίας, της γιαγιάς που δεν έχει κάπου να πάει και έμεινε πίσω, του κάθε ανθρώπου που έμεινε πίσω στον αστικό ιστό της πόλης αυτής που είστε κοινωνοί ενός μυστικού που τελικά το γνωρίζουν μόνο οι... homo urbanis! Αυτοί που ΖΟΥΝΕ πραγματικά εδώ...
Σε 2-3 μέρες η φασαρία θα ξεκινήσει, η επιστροφή των μυρμηγκιών θα γίνει με έξαλλους ρυθμούς γιατί έχουν δουλειές αφημένες, παιδιά για σχολεία, κτηματολόγια και ακίνητες περιουσίες, λεφτά να κερδίσουν, να ψωνίσουν.... Θα τους κοιτάζω μαυρισμένους και με το άλλοθι των διακοπών τους... 10 - 15 μέρες.... όλο το χρόνο και πάλι στα ίδια... Χμμ πλάκα έχει...