Κάρολος Κουν, κρυμμένος στη φθορά...

Ζέστη του Αυγούστου και το πεζοδρόμιο στη Ζωοδόχου Πηγής βράζει...
Ησυχία απλώνεται κάτω από τις νεραντζιές που πασχίζουν να ζήσουν και αυτές ασθενικά, στις τρύπες που κρύβονται οι ρίζες τους ψάχνοντας για το λιγοστό νερό... Όσο μπορεί να υπάρχει στα τσιμεντοκαλλυμένα Εξάρχεια. Αλλά αντέχουν. Είναι Μεσογειακές υπάρξεις και τελικά μπορεί και να τους αρέσει. Στην Κανάρη βέβαια οι Δημοτικές Αρχές ήθελαν "Χηνοφώντα" εκ Νέας Ζηλανδίας...
Ταπεινό δεντράκι, στη θύμηση γλυκό νεραντζάκι, χαμόγελο...
Θυσία στη μεγαλομανία του Νεοέλληνα Δημάρχου...

Εδώ και καιρό, που συχνάζω λόγω δουλειάς με το σπαστό μου ποδηλατάκι σε αυτή τη γειτονιά, το μάτι μου είχε πέσει στο Νεοκλασικό της φωτογραφίας... Λιτό, τριώροφο, το μόνο που έχει σωθεί σ΄αυτό το κομμάτι του δρόμου. Πίσω από τα grafiti και τα συνθήματα, κρύβονται οι 2 μικρές σκονισμένες, μαυρισμένες επιγραφές που βλέπετε στις φωτογραφίες με μικρά γράμματα. Η μια μάλιστα "βιασμένη" από το σπρέι των συνθημάτων...

Διαβάζω... το βλέμμα σηκώνεται ψηλά. Αισθάνομαι μια θλίψη ξαφνικά...
Περνάω απέναντι το δρόμο, αφήνω το ποδήλατο μου και παρατηρώ. Ο Σμυρνιός αρχιτέκτονας έχει βάλει την τέχνη του και έχει φτιάξει αυτό το μείγμα κλασικού να σμίγει με ανατολίτικες επιρροές. Το μπαλκονάκι στο πρώτο όροφο στηρίζεται σε 2 όμορφα σκαλισμένα κομμάτια από μάρμαρο και στον πιο πάνω όροφο, ακουμπισμένο σε 2 άλλα μαρμάρινα γλυπτά, ένα μικρό τύπου σαχνίσι παράθυρο, να μπαίνει το φως και να πλημμυρίζει προφανώς τη κεντρική σάλα του σπιτιού... Να κάθεται η σουλτάνα, Κυρία ή και γάτα, να λιάζεται τις κρύες ημέρες του χειμώνα, να τις χαϊδεύει στο βελούδινο καναπέ ο ήλιος... Να φρεσκάρεται τις νύχτες του καλοκαιριού από το αεράκι που μπαίνει από τα ξύλινα μεγάλα παράθυρα...
Ήταν σοφοί τότε οι "κατασκευαστές". Η σύγκριση με τις αηδίες, τα κουτιά εκατέρωθεν του κτιρίου μοιραία....

Το κτίριο όμως είναι σε άσχημη κατάσταση. Ο χρόνος, οι σεισμοί, η μόλυνση το έχουν λυγίσει. Τα ξύλινα στοιχεία φαγωμένα, παράθυρα σπασμένα, ο αέρας θα το έχει ρημάξει και μέσα, οι πόρτες ξεχαρβαλωμένες, παρασιτικά φυτά στην οροφή και στους τοίχους, μαύρο και τόσο σκονισμένο. Μου φαίνεται ότι κάποιος μένει στον πρώτο... Αλλά μένει άσχημα.

Στο μάτι υγρασία... Νιώθω άσχημα για την κατάντια αυτή που έχει αυτή η γωνιά θεατρικής ιστορίας. Νιώθω αηδία και πάλι για το κράτος μου, για εμάς τους Νεοέλληνες που αφήνουμε έτσι να διαβρώνονται ιδέες, πράξεις, η ενέργεια ανθρώπων που πέρασαν από αυτό το ρημάδι τον τόπο και κάτι αφήσανε...

Κάρολος Κουν... μια ιστορική φιγούρα δεν αρκεί αυτό το post για να περιγράψω την ζωή του και το έργο του. Είναι η ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου στη σύγχρονη Ελλάδα. Υπήρξε ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος που ήθελε τον ηθοποιό να είναι λειτουργός και όχι στυγνός επαγγελματίας. Να επαναφέρει την "ιερότητα" του να είσαι ηθοποιός που ίσχυε στην Αρχαία Ελλάδα, όπου οι ηθοποιοί ήταν το μέσο για να επικοινωνήσουν οι θεοί με τους ανθρώπους. Σεβάσμιες φιγούρες... Όχι καρικατούρες σε ελληνικό σήριαλ του τώρα! Όποιος θέλει ας διαβάσει λίγο περισσότερα εδώ
http://www.sansimera.gr/archive/biographies και ας πληκτρολογήσει Κάρολος Κουν.... Η βιογραφία του θα ξεδιπλωθεί...

Από εκεί διαβάζω για το κτίριο της ιστορίας μας...
"...μέσα στο σκοτάδι της Κατοχής ίδρυσε το 1942, το Θέατρο Τέχνης...στο δωμάτιο μιας αυλής στην οδό Ζωοδόχου Πηγής 9, ξεκίνησε τις πρόβες για το έργο "Αγριόπαπια" του Ιψεν με μαθητές της σχολής το Β. Διαμαντόπουλου, τον Δ. Καλλέργη, τον Π.Ζερβό, την Β. Μεταξά, την Κ. Λαμπροπούλου και τον ίδιο ως ηθοποιό..."
Απ' εκεί λοιπόν ξεκίνησε η ιστορία για μια από τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές σχολές Θεάτρου στην Ελλάδα, που τάραξε τα νερά, εισήγαγε πρωτοποριακές μεθόδους στην Υποκριτική διδασκαλία στο ελληνικό χώρο, ήταν μια καλλιτεχνική θρησκεία... Σχολείο για τους ηθοποιούς αλλά και τους θεατές... Το Θ.Τ ειδικά για όσους παλιότερους περάσανε από εκεί άλλαξε ζωές, σμίλευσε ηθοποιούς και χαρακτήρες θεατρικούς, χάρισε συγκινήσεις. Το νούμερο 9 ήταν ο τόπος που γεννήθηκε... δεν του αξίζει αυτό....

Υπάρχει ένα υπέροχο άρθρο του Β. Αγγελικόπουλου που περιγράφει το μέγεθος, την ιστορία και τα σημερινά προβλήματα του Θ. Τ....

http://www.hridanos.gr/volume08/afieroma/art_theater_2.php

Αν λοιπόν δεν κουραστείτε και διαβάσετε όλα αυτά που σας παραθέτω, θα καταλάβετε γιατί τα μάτια μου "βράχηκαν" από τη θλίψη της εικόνας που είχα εκεί μπροστά μου...
Μιας παρακμής που είναι ενδεικτική στο πως αντιλαμβάνεται η σύγχρονη Ελλάδα, του ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ... μας, τον Πολιτισμό και την Ιστορία της. Όχι την ιστορία της αρχαιολατρίας που τόσο περήφανα κάποιοι την ξεφτιλίζουν με εθνικιστικές χροιές και κορώνες...
Της σύγχρονης, της ανθρώπινης, της πνευματικής... Ρωτήστε στο δρόμο κάποιον τί ήταν ο Κουν.. Οι μισοί θα σας πουν δεν ξέρουν, οι άλλοι μισοί αν ξέρουν θα πουν "κάτι ξέρω, έλα μωρέ μια αδερφή..." Ναι, θλιβεροί και μίζεροι... Αδερφή με αρ..... Σπανίζουν στους τόσους μάτσο γύρω μας!

Σε μια οποιαδήποτε Ισπανία, Ιρλανδία, Τουρκία, Κίνα ένα τέτοιο μέρος θα είχε γίνει μουσείο, χώρος πολιτισμού, κάτι τέλος πάντων... Εδώ πας στην Ιρλανδία π.χ. και μπαίνεις στην σπηλιά Calcburry και τρία πουλάκια κάθονταν με 5 ευρώ, και βλέπεις που ο Κέλτης στρατιώτης χτύπησε την πέτρα και έβγαλε φωτιά ή σκάλισε στον τοίχο μια φάτσα με κάτι λέξεις... ΑΑΑΑΑΑΑΑ κάνεις εσύ...
Και εδώ;

Εδώ ο Πολιτισμός που έπρεπε να είναι το εξαγώγιμο προϊόν μας, η βαριά μας βιομηχανία, είναι σε διωγμό... Ποιος θα ασχοληθεί καημένε Πεταλάκη; Μόνο να χτίσουμε, να αγοράσουμε, να φάμε, να χορέψουμε και να περνάμε καλά να δούμε και κάνα θέαμα σε αρένα "πιστολαϊκιά"... (ΟΚ και αυτό δεκτό αλλά πόσο απ' αυτό;)

Κάρολε, σκονισμένο, ταλαιπωρημένο και βρώμικο το πρώτο σου σπίτι, η αυλή πίσω ρημαγμένη, η αύρα πλακωμένη...

Κάνω να φύγω και ξαφνικά η αριστερή πόρτα ανοίγει... Στο κατώφλι ένας πολύ χοντρός κύριος με σαγιονάρα πλαστική καφέ, τζιν σορτς φθαρμένο, λερωμένο πουκάμισο ανοιχτό μπροστά με τις τρίχες να βγαίνουν από τη φανέλα... Παραφωνία στην εικόνα, άσχημη παρεμβολή... Με κοιτάζει περίεργα που τον βλέπω, χαμογελώ και έρχεται η ερώτηση "Θές κάτι ρε;..."

Σκύβω και φεύγω.... Αφήνω πίσω μου την κατάντια... τη φθορά... Σαφρακιασμένη γριά είσαι ώρες ώρες Ελλαδίτσα μου, με κάτι αρχαία στολίδια πάνω σου... Πως σε κατάντησαν έτσι καψερή....

Τουλάχιστον, παρηγοριά της ιστορίας του κτιρίου, ο συνθηματίας έχει φαντασία λόγου... Στον τοίχο γράφει:
"Ο μπάτσος είναι όργανο... Το μπουζούκι είναι όργανο... Άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι..."

Αχ Ελλαδίτσα, για αυτό ρε γαμώτο είμαι ακόμα εδώ.... Για αυτό σε αγαπώ πολύ!