Ονείρου βήματα στην Εύβοια

8:20 το πρωί... κάπου στην Εύβοια...
Παραλία, βότσαλα... αεράκι βορινό φέρνει ίχνη δροσιάς...
Απόλυτη γαλήνη...

Ανεπαίσθητος ήχος του κύματος φτάνει στα αυτιά... ο ήλιος σιγά σιγά ζεσταίνει καθώς ανεβαίνει να διαγράψει την καθημερινή του πορεία... μια τράτα στα βαθιά, ήχος χαρακτηριστικός, σκίζει τη θάλασσα απαλά... το σώμα ζεσταίνεται, χαϊδεύεται απαλά από τις πρώτες ακτίνες... η πετσέτα απλωμένη στην άμμο...
Το βλέμμα φεύγει, χάνεται στον ορίζοντα... Κοιτάζει πίσω...
Βουνά, βουνά καλυμμένα μ' ένα χαλί πεύκου και ελιάς, πράσινο.... πινελιές από χρυσοκίτρινα και καφέ μικρά χωράφια... Τόσο ευαίσθητο, ευάλωτο... αγνή ομορφιά...
Πέταγμα γλάρων... Η φύση ζωγραφίζει...
Κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να απορροφήσω, να επεξεργαστώ στο μυαλό την εικόνα... είναι απίστευτο... η ομορφιά αυτή, το σκηνικό που στήθηκε μπροστά μου είναι τόσο έντονο που ξαφνικά δάκρυα έρχονται στα μάτια... από τη δύναμη της εικόνας, της αίσθησης... της τύχης που έχω να ζω αυτή τη στιγμή, μάρτυρας μιας εικόνας ονείρου... γιατί κλαίω;
Δεν ξέρω...
Νιώθω ευτυχία, πλημμύρα ενέργειας, απίστευτη δύναμη ενέργειας...
Κάνω τις ασκήσεις μου στην "χορταστική" βαμβακερή πετσέτα, ενθύμιο από τα παζάρια της Πόλης... Χαλαρώνω, τεντώνομαι, απλώνω το σώμα όσο μπορώ, να νιώσει κάθε κομμάτι μου τη στιγμή...

Αργά, αργά βυθίζομαι στην αγκαλιά του νερού... Δροσερό, ξυπνάει όλο μου το είναι.
Ξαφνικά βουτιά, χάνομαι στο βυθό, κολυμπώ με τα μάτια ανοιχτά, το αλάτι αγγίζει με την άψα του το δέρμα... περικυκλώνομαι από το υγρό...
Μοναδικό πρωινό, πόση ομορφιά μπορώ να αντέξω;

Χάνομαι στις εικόνες της διαδρομής, πευκοδάση, ελιές χωριουδάκια μικρά...
Θυμάρι και πεύκο στη μύτη.. Το μάτι δεν χορταίνει... Ευλογημένος ο τόπος αυτός... Θησαυρός...

Flashback, θύμησες...
Ένας χρόνος πέρασε από τον κολασμένο Αύγουστο του 2007... Η Εύβοια υπέφερε τόσο πολύ... Περσινές φωτιές, καταστροφή, τρόμος... Πόσο ξεχνάμε;...
Ένας χρόνος μετά και το στοιχειό αυτό με κατατρέχει βλέποντας την ομορφιά αυτή..
Θέλω να την αγκαλιάσω όλη, να την προστατέψω..
Δεν ξέρω, δεν θέλω να κινδυνεύσει ποτέ... Είναι δώρο, δεν τσαλακώνεται...
Φοβάμαι πια ό,τι βλέπω μήπως και δεν το ξαναδώ... Αυτό σε αναστατώνει...
Σε εξοργίζει ώρες ώρες με το γιατί να πρέπει να φοβάμαι, να το σκέφτομαι συνέχεια στο ρημάδι το μυαλό μου;

Για αυτό:
Η φωτογραφία εδώ κάτω, αδιάψευστος μάρτυρας...
Αυτή είναι η απάντηση στην ομορφιά που δίνεται απλόχερα. Και αυτό το σκηνικό, παραφωνία, σ' όλο το δρόμο, συνέχεια...

Το όνειρο χαλάει από εμάς τους ίδιους... Πρώτα εμάς...
Η κοινότητα γιατί δεν βοηθάει; Δεν νοιάζεται; Η ζωή τους είναι...
Δήμος Μεσσαπίων, Τ.Δ. Καμαρίτσας για όσους θέλουν να ξέρουν... Αρκεί λίγη θέληση.


Ας είναι, σκέφτομαι θετικά...
Εύβοια, σε ευχαριστώ για τη στιγμή που μου χάρισες... Τόσο αθώα και παρεξηγημένη...
Στοίχημα, προσμονή επιστροφής!