Σ' ένα τρένο με προορισμό το Βερολίνο...

Έφτασα νωρίς στο Gare De L' Este.

Μάλλον πολύ νωρίς.

Συνήθως αγχώνομαι να μη χάσω τα τρένα και καταλήγω να κάθομαι για αρκετή ώρα σε κάποιο καφέ ή σ' ένα κάθισμα στο σταθμό και να περιμένω. Μ' αρέσει όμως, γιατί επιδίδομαι ενστικτωδώς στην απόλαυσή μου. Στην παρακολούθηση της κίνησης ενός σταθμού, του πήγαινε-έλα στα μάρμαρα και στους γρανίτες των άνετων μεγάλων χώρων αναμονής, στο "χάσιμο" στους πίνακες αφίξεων και αναχωρήσεων, ή μάλλον καλύτερα στις καινούριες σύγχρονες TFT τηλεοράσεις, που έχουν αναλάβει αυτές πια αυτό το ρόλο. Προορισμοί, πόλεις και χωριά, που με καλούν, σαν μικρές σειρήνες, να επισκεφτώ. Σκέφτομαι, πως μπορεί να είναι, την αρχιτεκτονική τους, τη ζωή τους, το ταξίδι για εκεί...

Συνήθως επίσης γνωρίζω και πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, όπως τη συμπαθέστατη κυρία της παραπάνω φωτογραφίας, που αποδεικνύει με περίτρανο τρόπο, ότι αυτού του είδους οι γλυκιές κυρίες, μπορούν να μοιάζουν ολότελα μεταξύ τους, είτε στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, παντού...

Με μια λέξη, είναι οι λεγόμενες "θείες", γιατί απλά μας θυμίζουν διάφορες θείες μας από τα παιδικά μας χρόνια και όχι μόνο. Προς Θεού, δεν είναι για κακό!! Δηλώνει μεγάλη αγάπη και συμπάθεια! Με το λουλουδάτο βαλιτσάκι της, το κολατσιό που είχε φέρει με ταπεράκι από το σπίτι της, συνοδευμένο με πολλά θορυβώδη σακουλάκια, τα περιοδικά της και το γνωστό σε όλους μας μασούλημα με καφέ, έβγαλε ένα μικρό χαρτάκι, που είχε προφανώς γραμμένα πάνω του, τηλέφωνα της οικογένειας... Με δυσκολία, αφού δεν έβλεπε και πολύ καλά και με τη γλώσσα δαγκωμένη ανάμεσα στα χείλη, σχημάτισε έναν από τους αριθμούς στο καντράν του παλιού κινητού της και φυσικά φωνάζοντας, για να μη ξεφύγει σε κανέναν από εμάς τους διπλανούς η συζήτηση, ενημέρωσε για το που είναι, πότε μάλλον θα φτάσει και τα γνωστά που λένε οι κυρίες αυτές σε αυτά τα τηλεφωνήματα. Όλοι τα ξέρετε, τα έχετε ζήσει!

Ξαφνικά ένας Άραβας καταφτάνει αγχωμένος και επίμονα προσπαθεί να τη ρωτήσει που βρήκε το καρότσι στα Αγγλικά... Η κυρία όμως με αυστηρότητα, επειδή νομίζει ότι θέλει το δικό της καρότσι, αρχίζει να του λέει με το δάχτυλο προτεταμένο "NO, NO!!!!" και το αρπάζει με δύναμη από το χερούλι... Γελώντας, επεμβαίνω και του επισημαίνω στα Αγγλικά που να πάει. Η κυρία με κοιτάζει, χαμογελάει, ανασηκώνει τους ώμους της με απορία. Με τα ελάχιστα Γαλλικά μου, καταλαβαίνω πως πάει στη Nancy. Μου δίνει κουλουράκι, χαμογελάμε, Ελλάδα, δεν έχει πάει αλλά της έχουν πει είναι ωραία, έχει μπεμπέ, εγγόνια να προσέχει, πάει διακοπές, εγώ Βερολίνο, πολύ ωραία, χαμογελάμε, τέλος... Την χαιρετώ και κάπως έτσι πάω στην πλατφόρμα 4, για να πάρω το τρένο για Frankfurt, με ανταπόκριση για Βερολίνο...

Το TGV γλιστρά πάνω στις ράγες με ταχύτητα, με προορισμό τα σύνορα με τη Γερμανία, που είναι σχεδόν πια διακοσμητικά. Κανένας δεν κοίταξε διαβατήριο, χαρτιά, βαλίτσα… Ελευθερία μετακίνησης. Πριν από περίπου 60 χρόνια, εδώ στα μέρη αυτά, ήταν το μεγάλο «σφαγείο» του πολέμου. Η μεγαλύτερη επιτυχία της ΕΕ, είναι αυτή. Αυτό το συναίσθημα. Της μη λήθης, αλλά επανίδρυσης, της ουσιαστικής νέας αρχής. Στα Βαλκάνια ακόμα δεν το έχουμε καταφέρει. Όχι μόνο εμείς ως λαός, όλη η «γειτονιά».

Στο τρένο συνυπάρχουν υπάλληλοι και από τους Γερμανικούς και τους Γαλλικούς σιδηροδρόμους. Η ευγενική Γερμανίδα, έλεγξε, μ' ένα gadget που ελέγχει και την πιστωτική κάρτα, το τυπωμένο από το internet εισιτήριο. Όλοι οι υπάλληλοι στο τρένο, μιλάνε 3 γλώσσες και είναι απόλυτα εξυπηρετικοί και επαγγελματίες. Ο ΟΣΕ μοιάζει ξαφνικά τόσο αξιολύπητος, τόσο απολιθωμένος, όχι για τους ανθρώπους του, που ίσως το προσπαθούν, για την εγκατάλειψή του.

Ο καφές ζεστός και το παράθυρο μεγάλο, φέρνει στα μάτια μου όλες τις εικόνες της Γαλλικής εξοχής. Αυτής της υπέροχης, της τακτοποιημένης. Χωριά με πύργους και πέτρινα σπίτια, δάση και κοπάδια από αυτές τις «διάσημες» ευρωπαϊκές αγελάδες, που είναι σα ζωγραφιές με τις άσπρες και τις μαύρες βούλες τους, όπως έβλεπα όταν ήμουν πιο μικρός, στις διαφημίσεις της Lila Pause, να περνάνε από μπροστά μου σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ. Η πρώτη θέση, που τσίμπησα σε τιμή ευκαιρίας, είναι ήσυχη, τα καθίσματα μεγάλα και άνετα, σερβίρουν και πρωινό. Πολιτισμός. Σε αυτό το βαγόνι συνυπάρχουμε διάφοροι ταξιδιώτες. Από ορειβάτες μέχρι businessmen, και από μικρό σκυλάκι μέχρι νεογέννητο βρέφος με τη μητέρα του. Η πρώτη θέση εδώ, «χωράει» όλο τον κόσμο, όπως και αν είναι. Αρκεί να έχεις πληρώσει!

Κλείνω τα μάτια και αναλογίζομαι. Καταλαβαίνω ότι περνάμε τα σύνορα, επειδή ξαφνικά τα πάντα στις πινακίδες, στα καταστήματα, «γυρίζουν» στα Γερμανικά. Βλέπω γνωστές μάρκες όπως Media Markt, Lidl κτλ. Η αρχιτεκτονική αλλάζει και αυτή. Το ίδιο και το τοπίο. Μπαίνουμε πια στη Saarland, και στo Saarbrücken… Είναι η περιοχή του Ρήνου, ή αλλιώς η Rheinland, με περίφημες κοιλάδες, ωραία λευκά κρασιά και γραφικά χωριά. Το τρένο διασχίζει δάση, μεγαλειώδη δάση, τόσο πυκνά που νομίζεις ότι μπορείς να τα πιάσεις και να τα νιώσεις, να χαθείς μέσα τους με νεράιδες και ξωτικά σε μύθους της Δ. Ευρώπης. Εκκλησίες με ξύλινα καμπαναριά ξετρυπώνουν μέσα από κωνοφόρα δέντρα. Τα σπίτια, αυτά με τα τόσο χαρακτηριστικά ξυλόγλυπτα παντζούρια με σχέδια όπως καρδούλες, ρόμβους κ.α., με ξύλινα μπαλκόνια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια, και περιποιημένες αυλές, μοιάζουν να κρέμονται πάνω από την κοιλάδα, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Μπυραρίες και μικρές πανσιόν, δίνουν και αυτές το παρόν στο σκηνικό της «ταινίας» που ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Σε λίγο η πεδιάδα επανέρχεται, αρχίζουν να φαίνονται και οι πρώτες μεγάλες βιομηχανίες…


Τα περιφερειακά τρένα που προσπερνάμε, σε μικρούς σταθμούς, κόκκινα και πολύ μοντέρνα, είναι άνετα. Αρκετά είναι διώροφα, έχουν άπλετο χώρο και ξεκάθαρη σήμανση για τα ποδήλατα τα οποία είναι παντού παρόντα. Ο κόσμος ταξιδεύει μαζί τους. Στη Kaiserslautern, στα κόκκινα είναι ντυμένοι πολλοί οπαδοί, αφού σήμερα ξεκινά και η Bundesliga! Στο Mannheim πρέπει ν’ αλλάξω τρένο. Αποβιβάζομαι και απλά περιμένω το Γερμανικό τρένο στην ακριβώς διπλανή πλατφόρμα που έρχεται από το Interlaken, με τελικό προορισμό το Βερολίνο σε ακριβώς 18 λεπτά, όπως πληροφορήθηκα με τη χαρακτηριστική Γερμανική τελειότητα και οργάνωση από τα μεγάφωνα. Όντως, το τρένο έρχεται σε ακριβώς 18 λεπτά, επιβιβάζομαι σ’ ένα πολύ μοντέρνο και άνετο βαγόνι, και πάλι στην 1^η θέση, αλλά μάλλον χωρίς να το είχα καταλάβει και πολύ καλά, έκλεισα σε ένα ξεχωριστό compartment, από αυτά με την πορτούλα…



Το μόνο που μου φαίνεται περίεργο είναι ότι, στα τεράστια αυτά βαγόνια, δεν υπάρχει χώρος για βαλίτσες, απλά τις κρατάς μαζί σου. Το ακόμα πιο μικρό πια, καινούριο ποδήλατο, παίρνει άνετα τη θέση του πάνω από τις θέσεις, η βαλίτσα όμως, πιο «δύσκολη», βολεύεται εκεί στα πόδια μου. Με τη βοήθεια του ηλεκτρονικό πίνακα που δείχνει τις θέσεις (η Deutsche Bahn σκίζει από γκατζετάκια), διαβάζω πως η θέση 105 παράθυρο είναι Mannheim-Berlin (αυτός είμαι εγώ) και η θέση 106 είναι Frankfurt-Berlin…

Χμμ σκέφτομαι! Θα έχω συγκάτοικο! Πολύ ωραία… Όντως στη Φρανκφούρτη, η γυάλινη πόρτα ανοίγει και έτσι γνωρίζω τον Sebastian! Πολύ άνετος για Γερμανός, ο Sebastian έχει μόλις φτάσει όπως πληροφορούμαι από τη Schanghai, όπου δουλεύει τα τελευταία 3 χρόνια περίπου για μια μεγάλη Γερμανική εταιρεία με μηχανήματα. Ανοιγόμαστε μιλάμε για θέατρο, για την Κίνα, την Ελλάδα, για την κοπέλα του που τρία χρόνια τώρα τον περιμένει πάντα πως και πως και όλο παραπονιέται πως είναι μακριά του. Ρωτώ: "Είναι σοβαρό;" Μου απαντά: "She is the one!". Τότε λέω θα της πεις, ότι είσαι εκεί για εσάς και τα παιδιά σας που κάποια στιγμή θα έρθουν, ότι μαζεύεις χρήματα για το μέλλον σας που το βλέπεις να είστε μαζί κτλ κτλ... Μου λέει: "Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ!" Του απαντώ: "Αφού είσαι Γερμανός βρε παιδί μου! Οι γυναίκες θέλουν λόγια!" (Συγγνώμη στις αγαπημένες αναγνώστριες!!)

Σκάμε στα γέλια. Νιώθουμε άνετα, το τρένο θα καθυστερήσει, όπως μας πληροφορεί ο υπεύθυνος 4 λεπτά και για αυτό οι Deutsche Bahn, ζητάνε συγγνώμη! Γελάμε και πάλι με τη Γερμανική τελειομανία που του έχει λείψει, είναι ωραία να είσαι σπίτι. Ισχύει για όλους!

Πιάνει βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν στα παράθυρα, τρέχουν και πέφτουν, χάνονται και τα τοπία μουσκεμένα συνεχίζουν να ξετυλίγονται...

Πληροφορούμαι επίσης, ότι μάλλον στην Κίνα, θα μπορούσα να κάνω μια άνετη καριέρα ως ηθοποιός, αφού οι Κινέζοι, ψάχνουν μετά μανίας, για πολλές Ευρωπαϊκές φάτσες, για την πολύ μεγάλη βιομηχανία παραγωγής ταινιών για εσωτερική κατανάλωση, οι οποίες φάτσες σπανίζουν. Ο φίλος μου μάλιστα, ο Sebastian, όπως μου είπε, χωρίς να έχει ιδέα για ηθοποιία (που μεταξύ μας δεν πειράζει και τόσο για το σινεμά, αρκεί να είσαι αληθινός), έχει ήδη πάρει διάφορους ρόλους και μάλιστα ένα πολύ καλό, με μια πολύ γνωστή Κινέζα ηθοποιό, και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα ικανοποιητικό, σε σημείο που μετά είχε συνέχεια τηλέφωνα από casting agents.

Καθώς λοιπόν σκέφτομαι την καριέρα μου στη μακρινή Κίνα, με γυρίσματα σε παλάτια και με μεταξένια ρούχα, μας παίρνει σιγά σιγά ο ύπνος.

Μας ξυπνάει η ανακοίνωση ότι σε λίγη ώρα θα φτάσουμε στο Βερολίνο. Οι εικόνες από πεδιάδες και επαρχία αρχίζουν και γίνονται πια αστικές...

Σε λίγο η πόλη αρχίζει να αποκαλύπτει τα στολίδια της, καθώς το τρένο μπαίνει εφ' υψηλού, στο Βερολίνο, με τις γραμμές του να είναι κατασκευασμένες ψηλά, σε γέφυρες, σαν να ήθελε ο μηχανικός να διαφημίσει με τον καλύτερο τρόπο την πόλη του, να την παινέψει στους νεόφερτους. Και όντως, οι εικόνες είναι τόσο όμορφες, κτίρια και πάρκα που σφύζουν από ζωή, όλη η πόλη έξω, η καλύτερη υποδοχή στον ταξιδευτή που έχει για προορισμό του, την πιο νέα και συνεχώς εξελίσουσα πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μέσα σε λίγα λεπτά, με την αργόσυρτη κίνηση του τρένου, παρατηρείς σχεδόν τα μισά μνημεία της πόλης, ως ιπτάμενος επισκέπτης. Χαιρέτησα τον καινούριο μου φίλο, ανταλλάξαμε κάρτες και ευχές, και με τα μπαγκάζια στο χέρι και το μικρό ποδηλατάκι παρά μάσχαλα, ξεχύθηκα στην πόλη...

Το Βερολίνο, είναι ο επόμενος σταθμός μου για 2 εβδομάδες
στην καλοκαιρινή μου περιπέτεια που ξεκίνησε πριν από περίπου 1,5 μήνα.
Το ταξίδι μου με το τρένο ήταν η πιο καλή αρχή για το χρονικό αυτό.

Εδώ, εκτός από το να ανακαλύψουμε μια λαμπρή πόλη,
έχουμε να κάνουμε και άλλα γυρίσματα αλλά και να κλείσουμε μ' ένα μεγάλο Cabaret Show,
που στο τρένο είχα την απόλυτη έμπνευση, για το πιο διασκεδαστικό νούμερο
που θέλω να σκηνοθετήσω και να παίξω!

Η Ελλάδα ζει στα μπάνια του Αυγούστου, αλλά εγώ εδώ θα σας κρατώ παρεούλα!
Ich bin ein Berliner!