Αναζητήσεις σ΄ ένα μπαλκόνι στο Βερολίνο...

Κάθε μέρα το ποδήλατο διασχίζει το λείψανο ενός τείχους.

Μπρος-πίσω...

Κάθομαι στο μικρό, σχεδόν ισόγειο, μπαλκόνι στη H... Weg17. 3-4 κεριά αναμμένα στέλνουν παιχνιδίσματα φωτός στα κάγκελα και στο άσπρο ταβάνι. Η νύχτα είναι από τις πιο γλυκιές που έχω ζήσει εδώ και 2 μήνες, σε αυτό το ταξίδι μου στην Ευρώπη! Η Μόνικα τραγουδάει τους σκοπούς της, από τα μικρά ηχεία του υπολογιστή. Ένα μικρό ποτήρι με κρασί, λευκό, με συντροφεύει στους ήσυχους συλλογισμούς μου. Σήμερα, άλλαξα κατοικία για τις τελευταίες μέρες αυτής της μικρής μου αναζήτησης αλλά και ανακάλυψης στα θεατρικά λημέρια της Ευρώπης. Και δεν θα μπορούσα να τελειώσω, σε καλύτερο μέρος πιστεύω. Μια ευγενική παραχώρηση, αυτού του τόσου συμπαθητικού διαμερίσματος, μιας φίλης, φίλου που απουσιάζει στην Ελλάδα και που την ευχαριστώ πάρα πολύ, για την εμπιστοσύνη και τη φιλοξενία. Και της εύχομαι στην καινούρια της ζωή, που σε λίγες μέρες ξεκινά, συμπορευόμενη με τον άνθρωπό της, να βρίσκει πάντα καλό, όπως απλόχερα δίνει...

Στο πιο πάνω στενό, το τείχος στεκόταν με πείσμα στη μέση του δρόμου,
χωρίζοντας πεζοδρόμια και ζωές.

Ήρεμο, γαλήνιο, σε μια γειτονιά με αρκετό χαρακτήρα από τις διάφορες εθνότητες που μένουν εδώ, στο Alt-Treptow, λίγο πιο κάτω από το Kreuzberg. Εδώ για μένα είναι το πραγματικό Βερολίνο, η καρδιά της πραγματική πόλης, του Βερολίνου που είναι ζωντανό, αντιδραστικό, πολύχρωμο, με άποψη. Αυτή η γειτονιά, ήταν από αυτές που το τείχος, χώριζε με λύσσα, με ζιγκ, ζαγκ μπροστά από πόρτες πολυκατοικιών και παράθυρα. Στην κυριολεξία απέχω, μόνο 2 τετράγωνα. Τώρα που κάνω την καθημερινή μου διαδρομή με το ποδήλατο από εδώ, βλέπω, πατώ, τα πέτρινα χνάρια του που έχουν επίτηδες διατηρηθεί στα δρομάκια, μπαινοβγαίνω «ανατολικά – δυτικά» και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω μια ζωή, που για λίγα μόλις μέτρα, μπορούσε να είναι τόσο διαφορετική, ανάλογα με το που έμελλε να κατοικήσεις ή να γεννηθείς μια μέρα, αλλά και να βρεθείς εκείνη τη στιγμή που τα «σύνορα» ξαφνικά έκλεισαν… Το συναίσθημα δεν μεταφέρεται, απλά πλανιέται στο δέντρα και στα πεζοδρόμια, σαν μια ανάμνηση πικρή και παράξενη, υγρή και παγερή όπως το Βερολίνο το χειμώνα.

Νομίζω, πως η βάση για τη τόσο δημιουργική ενέργεια αυτής της πόλης, έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν την ταλαιπωρία της, το διχασμό της, το παρελθόν της που τώρα την σπρώχνει με μανία, με ταχύτητα στο μέλλον που θέλει να το γευτεί μέχρι το μεδούλι, να μη χάσει λεπτό… Γιατί έχασε πάρα πολλά λεπτά, μήνες, χρόνια… Η νεολαία αυτής της πόλης γηγενής αλλά και μετοικούσα, απλά διψάει για το αύριο. Εδώ ξέρεις ότι κάθε στιγμή συμβαίνουν πράγματα, συμβαίνει η ζωή στο εναλλακτικό της, στο μη πιθανό, στο λίγο μετέωρο, στο μη σίγουρο, στο μη υπαλληλίκι, στην ελεύθερη σχέση. Για αυτό και συγκεντρώνει, αυτή τη στιγμή, τους πιο δημιουργικούς εγκέφαλους όχι μόνο από τη Γερμανία, αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο. Εδώ συρρέουν οι τολμηροί, αυτοί που ρισκάρουν, αυτοί που δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα, που θέλουν με λίγα χρήματα να φτιάξουν μια ζωή, όπως αυτοί τη θέλουν.

Κοιτάζω τη λιγοστή κίνηση στο μικρό στενό της γειτονιάς. Τους ανθρώπους που κουρασμένοι γυρίζουν από τη δουλειά τους, τον ποδηλάτη που περνά με το φωτάκι του σαν πυγολαμπίδα, το γείτονα που έβγαλε το σκύλο βόλτα, τη μουσουλμάνα μάνα που κουβαλά το μικρό, σχεδόν αποκοιμισμένο παιδί στην αγκαλιά της. Όλες εικόνες μια γειτονιάς, στον κόσμο, στην Ελλάδα, στη Γερμανία. Η Μόνικα, συνεχίζει να με ταξιδεύει…

Χαζεύω τον ουρανό, λίγο τεμαχισμένος από τα κτίσματα και ψελλίζω ένα ευχαριστώ. Δεν ξέρω για ποιόν… Το Θεό, την τύχη, το Δία, τα άστρα, τη Σελήνη, την ενέργεια, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους γύρω μου, τους φίλους μου, την οικογένεια… Πάλι θα δακρύσω, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν με απασχολεί πια καθόλου να κρύβω το συναίσθημά μου, γιατί να ξέρετε ότι με αυτό ζούμε και αναπνέουμε και ας θέλουν οι πολλοί να σας πείσουν για το αντίθετο. Σκέφτομαι ότι είμαι τελικά τυχερός που διάλεξα αυτό το προορισμό, αυτό το περπάτημα στη ζωή μου, στο δύσκολο αλλά και συναρπαστικό κόσμο του θεάτρου. Γιατί μου δίνει τόσα πίσω, τόσα που εύχομαι, αλλά ίσως δεν περιμένω να καταλάβετε. Ναι, έχει και δυσκολίες, και λόφους, αλλά αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι και συμβαίνουν παντού. Μπορεί και να λυγίσω, αλλά θα το χαρώ μέχρι τελικής πτώσης!

Το τελευταίο σωζόμενο παρατηρητήριο στο Βερολίνο

Αγαπώ αυτή τη δουλειά.

Και την αγαπώ, γιατί αγγίζει τους ανθρώπους, μπορεί να τους κάνει ν’ αλλάξουν πλευρό σκεπτόμενοι ένα βράδυ στο μαξιλάρι τους, να τους κάνει να αναθεωρήσουν αλλά και να πάρουν αποφάσεις, να τους κάνει να αγαπήσουν και να δουν αλλιώς τη ζωή τους και τους άλλους, να αλλάξουν, τέλος, ακόμα και τη ζωή τους. Αυτό φέρει τόσο μεγάλη ευθύνη, αλλά συνάμα είναι και τόσο ελπιδοφόρο.

Άλλωστε ποιος έχει τη δυνατότητα μέσα σε μια εβδομάδα να κάνει τόσα πράγματα: να πλάσει μια σκηνή και να εμφυσήσει ζωή στις λέξεις τυπωμένες πάνω σ΄ ένα κομμάτι χαρτί και σε ανθρώπους που «παίζουν» τις λέξεις (Σκηνοθεσία). Να τραγουδήσει με τη ψυχή του σαν μικρό παιδί (Musical). Να ετοιμάσει ένα κωμικό σκετς με μια πιανίστρια για ένα Βερολινέζικο Cabaret Show, παίζοντας, άντρας αυτός, μεταμφιεσμένος σε μια καθώς πρέπει κυρία, μια παρωδία της Μήδειας σε ταγκό, να κάνει τον κόσμο να γελάσει τόσο (εμπνευσμένο από το μιούζικαλ Iliya Darling του 1967, με τη Μελίνα Μερκούρη στη Ν. Υόρκη). Και μετά, να γυρίσει με μια κάμερα μια σκηνή, να υποδυθεί ένα χαρακτήρα, ενός τραγικού ανθρώπου που χάνει το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή του, την αγάπη του, τον έρωτα του, από καρκίνο. Να γίνει κομμάτι της μικρής ιστορίας, να μιλήσει, να έχει την τιμή να πει αυτά τα λόγια και μετά να καταρρεύσει; Να δουλέψει για αυτό με τόσο καλούς συναδέλφους και ένα εξαιρετικό και ταλαντούχο Γερμανό σκηνοθέτη, τον Jens Roth; Να πάει σε συζητήσεις στο Βερολίνο με Γερμανούς και Ευρωπαίους για σκηνοθεσία, να πιει μπύρα δίπλα στο ποτάμι, να παίξει στα γρήγορα και να αυτοσχεδιάσει για μια πειραματική μικρή ταινία ενός από τα παιδιά που συμμετέχουν στο προαύλιο του σχολείου. Να κάνει τόσο πολύ ποδήλατο που να το χαίρεται η καρδιά του.

ΝΑΙ.

Όλα αυτά τα ζω γιατί επέλεξα να πάρω αυτό το μονοπάτι και ας φωνάζουν τα αναθεματισμένα σκυλιά της λογικής και της σύμβασης. Με τους αφέντες τους. Καθένας από εσάς τα κουβαλά δίπλα του, χωρίς να το θέλει. Αφήστε τα ελεύθερα τα άτιμα, βρείτε το δικό σας σκοπό και τότε θα ξέρετε ότι ζείτε, κλοτσήστε τους «αφέντες» σας.

Πιστέψτε με!

Ναι, δεν υπάρχουν πάντα οι εγγυήσεις της επιτυχίας, αλλά μόνο τότε αξίζει να λέτε ότι το έκανα…

Μακάρι να το ζήσετε!