Φαλιμέντο...

Το τηλεφώνημα της Κυριακής από τη Θεσσαλονίκη, ήρθε ξαφνικό και ευχάριστο από μια φίλη που είχα να μιλήσω καιρό.  Πως τα έφερε η κουβέντα και φυσικά καταλήξαμε να μιλάμε για τα γεγονότα, την κρίση, το ΔΝΤ, την ανεργία...  Τα πράγματα, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, δεν πάνε καθόλου καλά, μου λέει.  Άνθρωπος που είναι στη αγορά, ξέρει τι λέει.  Ένα 20% τουλάχιστον της πόλης μου λέει είναι πια άνεργοι.  Οι μισές Αθηναϊκές εταιρείες, φύγανε, αφού ούτως ή άλλως μόνο πωλητές και ανάλογα πόστα είχανε.  Μαγαζιά, φιλέτα μου λέει, ανοίκιαστα πια, ακόμα και πάνω στη Τσιμισκή.   "Και το χειρότερο μου είναι", λέει, "πως μπαίνω σε αυτό το ρημάδι το λεωφορείο και όλοι είναι πια σκυφτοί, μουντρούχοι, αγέλαστοι, χαμένοι στις σκέψεις τους.  Κάθε πρωί η ίδια ιστορία."

Μπορείς να απαντήσεις κάτι; Μπορείς να ισχυριστείς κάτι αντίθετο; Είχα πει, τι να γράψω πια για αυτή την κατάντια μας, αφού ως συνήθως όλοι μιλάνε, όλοι έχουν άποψη, όλοι εκφράζουν ιδέες...

Γεγονός είναι, άσχετα που ο Γεωργάκης δεν το λέει, ή προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι, ότι έχουμε φαλιρίσει. Όλα τ' άλλα (ΔΝΤ-ΕΕ-Σχέδιο Στήριξης κτλ) είναι απλά οι συνέπειες.  Δεν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, οι αγορές το κρίνανε, το αποφασίσανε, αλλά μη νομίζετε πως μας φταίνε μόνο αυτοί.  Οι πρώτοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς, η νοοτροπία μας, τα δανεικά μας, μια ολόκληρη χώρα κατάντησε ζήτουλας, γιατί απλά έφαγε, έφαγε, έφαγε από εκεί που δεν είχε τίποτα να φάει.

Δε θα κάτσω να πω τετριμμένα ή να γράψω για πράγματα που ήδη έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά.  Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με ανακοινώσεις τύπου Μίκη Θεοδωράκη, που τα ρίχνει όλα στους κερδοσκόπους, στα γνωστά σενάρια για Αμερικανοποίηση της χώρας και γραφικά περί υποδούλωσης του Ελληνικού λαού.  Δε θα κάτσω να ασχοληθώ, ειλικρινά, με αυτό το ανεκδιήγητο ΠΑΜΕ, και τη βλακεία που δέρνει το ΚΚΕ και όλη την Αριστερά, που φωνασκεί μονίμως και δεν προτείνει ποτέ τίποτα, που με άκρως φασίζουσα νοοτροπία κλείνει λιμάνια, ξενοδοχεία, κάνει ότι γουστάρει.  Και δεν με νοιάζει, γιατί π.χ. χαλάει η "εικόνα" της Ελλάδας.  Αυτή έχει χαλάσει προ πολλού.  Με χαλάει όμως πολύ, η φασιστική νοοτροπία, ότι ναι ρε φίλε, έτσι γουστάρω, σου κλείνω την πόρτα, το μαγαζί, το λιμάνι γιατί είναι το δίκιο του εργάτη και τρίχες κατσαρές...  Το δικό σου δίκιο όμως, τσαλαπατάει το δικό μου και εκεί είναι το όλο θέμα. Σεβασμός στον άλλο, στο διαφορετικό. Βλέπω στις κλεισμένες πόρτες, παιδιά νέα, με φραπέδες στο χέρι, να πιστεύουν και καλά, σε μια ιδεολογία που απλά, πάρτε το χαμπάρι, δεν υπάρχει πια, πως το λένε, έχει πεθάνει, ξυπνήστε...  Δε θέλω να ασχοληθώ πάλι με την αξιωματική αντιπολίτευση που κάθεται και λέει ότι αρλούμπα θέλει, με ένα Κωστάκη που έχει χαθεί, με δεκάδες πρώην υπουργούς να μη λένε λέξη, και ένα κόμμα που με μια απίστευτη θρασύτητα να ζητάει και τα ρέστα, που κανονικά θα έπρεπε να πάνε οι μισοί στη δικαιοσύνη να λογοδοτήσουν.  Δε θέλω να ασχοληθώ με μια κυβέρνηση, που μιλάει πολύ, αλλά ακόμα το παλεύει να συντονιστεί, δε βγαίνει ρε παιδί μου να πει την αλήθεια: Ότι το πάρτι τελείωσε, ότι φάγαμε, φάγαμε.  Ελληναράδες είμαστε. 'Ολοι υπόλογοι, δεν μας φταίνε οι Γερμανοί ή οι κερδοσκόποι, εμείς σκάψαμε το λάκκο μόνοι μας.  Φυσικά και αυτοί, απλά μας περίμεναν στη γωνία.

Θα σας μιλήσω με 2 γεγονότα, 2 αλήθειες για να επιβεβαιώσετε απλά στο μυαλό σας, την κατάστασή μας.

Ο X είναι ένας υπάλληλος.  Σε μια υπηρεσία.  Σε οικονομικού ενδιαφέροντος υπηρεσία.   Αχταρμάς Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου.  Ο X έρχεται ότι ώρα θέλει και χτυπάει ότι ώρα θέλει την κάρτα του.  Παχύδερμος, μειωμένου IQ, περηφανεύεται ότι μπορεί να φάει 60 σουβλάκια.  Δεν πατάει ποτέ σχεδόν στο πόστο του.  Κάνει βόλτες.  Στις 21/4, πήγε με φίλους σε ένα οικόπεδο, από τις 12 για να ψήσει, να πιει και να φάει στην υγεία της "επανάστασης της χούντας".  Κανείς δεν τον πειράζει, κανείς δεν τον έχει φοβερίσει, γιατί ξέρει πως για να απολυθεί, δύσκολα.  Σας γράφω και εγώ λοιπόν όλους.  Αν τον διώξουν, θα έρθει το "ΠΑΜΕ σαν άλλοτε" και θα μιλάει για άδικη απόλυση, για πογκρόμ και διάφορα τέτοια. Αυτός αμείβεται κανονικά όπως όλοι οι υπόλοιποι.  Έχει τα ίδια προνόμια, αλλά καμία υποχρέωση.  Κάνει και απεργίες.  Για πιο δίκιο δε ξέρω... Του τεμπέλη.  Στην Ελλάδα του 2010, όμως ο Χ συνεχίζει να "δουλεύει" και να μεγαλουργεί.  Ο Χ είναι πραγματικό πρόσωπο και τα γεγονότα αληθινά! Και το χειρότερο είναι, πως όλοι οι υπόλοιποι γύρω του δε μιλάνε, να του πει κάποιος κάτι.  Έτσι είναι.  Έτσι είναι λοιπόν στην Ελλάδα εδώ και 35 χρόνια, για αυτό φτάσαμε στον πάτο και έχει ακόμα.

Δεύτερη ιστορία:  Υπάρχει ένα σωματείο. Δε θα πω ποιο.  Ο νοών νοείτο. Επειδή το προεδρείο πρόσκειται στο ΚΚΕ, κακώς/καλώς δε με αφορά- εκλεγμένο είναι, όποτε το "ΠΑΜΕ σαν άλλοτε" και η Αλέκα, λένε για απεργία, τρέχει και αυτό.  Ταυτόχρονα εκείνη την ημέρα, δεν τολμάς να συνεχίσεις εσύ απρόσκοπτα τη δραστηριότητά σου, είτε είσαι επιχειρηματίας του χώρου, που ας υποθέσουμε ότι είσαι αδίστακτος, είτε είσαι μια ομάδα, που το παλεύει με κόπο και έξοδα,  μια κολεκτίβα δηλαδή για να χρησιμοποιήσω όρους φιλικά προσκείμενους στην "ιδεολογία", που προσπαθεί να πάρει πίσω τα λεφτά που έχει βάλει και να δείξει τη δουλειά της.  Συνήθως αν θέλεις να δουλέψεις την ημέρα της απεργίας, γιατί δε γίνεται αλλιώς ρε αδερφέ, ή Πρωτομαγιά, θα φροντίσουν να περάσουν και το μήνυμα τους ότι μπορεί να έρθουν και να σου κλείσουν την πόρτα και τα γνωστά.  Οπότε σκας.  Και δήθεν συμμετέχεις.  Το σωματείο όμως, θέλει για να γίνεις μέλος, να έχεις μαζέψει, ειδικά αν π.χ. έχεις σπουδάσει έξω, ή το πτυχίο σου δεν είναι καλλιτεχνικά αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή σχεδόν κανένα, ακόμα και από σχολές στην Ελλάδα, να προσκομίσεις 200 ένσημα. Μόνο αν είσαι του Υπουργείου και με ένα 50αρι ένσημα γίνεσαι "προστατευόμενος".  Θέλεις προστάτη δηλαδή.  Από τι;  Αν δε, έχεις ασχοληθεί με αυτό το αντικείμενο από άλλους δρόμους, άλλες διαδικασίες χαμπάρι δε δίνουν. Και ας εσύ το παλεύεις μέχρι αηδίας να μάθεις, να είσαι καλός, σωστός. Τίποτα. Παρωπίδες.  Ένσημα  λοιπόν, που στο χώρο δε δίνει σχεδόν κανένας, γιατί κοστίζουν, γιατί αν τα ζητήσεις θα σου πουν γεια, υπάρχουν τόσοι άλλοι που θα το κάνουν και τζάμπα.  Άρα και να θέλεις να γίνεις μέλος δε μπορείς. Μπορείς, αφού χτυπηθείς χρόνια.  Θέλουν όμως να κάνεις απεργία μαζί τους, να κλείσεις το "μαγαζί", να είσαι ένας από αυτούς.  Που όμως λειτουργεί σαν κλίκα.  Που θα έπρεπε αντί να τρέχουν μόνο στους δρόμους, να τριγυρίζουν εκεί έξω και να ελέγχουν αυτά που πρεσβεύουν.  Πληρώνεις;  Κόβεις ένσημα;  Αν πάθει κάτι ο συντελεστής, τι γίνεται;  Στο δικό τους κόσμο λοιπόν... Όλα δικά μας και τίποτα δικό σου.  Συνδικαλιστικό κίνημα της βόλεψης...


Πείτε μου τώρα, αν φταίει η Μέρκελ, ο Γερμανός, ο Πάπας και η CIA... Πραγματικές ιστορίες, πραγματικά γεγονότα.  Το ξερό μας το κεφάλι φταίει.  Δε θα ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα.  Βαρέθηκα τα κλάματα, την γκρίνια.  Ναι, είμαστε μαύρα χάλια, ας το παραδεχτούμε και ας καθίσουμε λοιπόν να δούμε τι μπορούμε ΜΟΝΟΙ μας σαν κοινωνία, να κάνουμε.  Να βρούμε ΛΥΣΗ.  Γιατί μόνο λέμε και ξαναλέμε το πρόβλημα.  Δράση, συναίνεση κοινωνική, αγάπη για τον τόπο και ας ζοριστούμε και λίγο.  Από τις κρίσεις βγαίνουν και καλά.  Άλλωστε σε αυτό τον τόπο, μέχρι τώρα μόνο από τις καταστροφές ξεκουνηθήκαμε. Το μοναδικό πρόβλημα είναι, ότι δεν έχουμε και κάνα σπουδαίο πολιτικό ον εκεί έξω να πάρει λίγο τα ηνία.  ΣΤΟΠ. Αρκετά...


ΥΓ:  Το τραγούδι "Ελένη" της Χ. Αλεξίου, είναι τόσο επίκαιρο.  Ευχαριστώ ένα καλό φίλο που μου το θύμισε...

Αυτή η ταλαίπωρη Ερμού...

Κάθε πρωί σχεδόν περνάω από την οδό Ερμού, το δρόμο που φέροντας το όνομα του αρχαίου θεού του εμπορίου, υποτίθεται ότι είναι η καρδιά της πόλης, ένας από τους πιο ακριβούς δρόμους, όσο αφορά τουλάχιστον τα ενοίκια στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον ήταν, και ματαίως προσπαθώ να καταλάβω το γιατί!

Για μένα η Ερμού, συγγνώμη, αλλά είναι από τους χειρότερους δρόμους της πόλης.  Αν μπορούσα πραγματικά, θα την ανατίναζα όλη, κρατώντας μόνο τα ελάχιστα διατηρητέα που έχουν απομείνει ή κάποια του μεσοπολέμου και θα την ξαναέφτιαχνα από την αρχή.  Ειλικρινά δε ξέρω από που να ξεκινήσω...

Τα ψηλά κτίρια, τσιμεντοαθλιότητες, πολυώροφα πλέγματα από κουτάκια, που ψήνονται στη ζέστη το καλοκαίρι, κρύβοντας συνέχεια σχεδόν τον Αττικό ουρανό και φως. Δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα πράσινου, αρκετοί κυβόλιθοι έχουν σπάσει, άσε που με το ποδήλατο νιώθεις πως είσαι στο Τάκα-Τάκα ταψί στο λούνα παρκ...  Τα πεζοδρόμια είναι τόσο βρώμικα, έχουν να δουν κανένα σοβαρό μηχάνημα με βούρτσες για πλύση χρόνια ολάκερα, γλίτσα έχουν πιάσει και έχεις τον Κακλαμάνη να δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου, ότι η Αθήνα είναι λέει πιο καθαρή από τη Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο... Και ότι οι μετανάστες και οι πορείες ρυπαίνουν την Αθήνα... Αυτός παιδάκι μου είναι εκτός τόπου και χρόνου, σκέφτομαι... Μα ειλικρινά! Τόσο πια;

Και συνεχίζω... Τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια του ανεκδιήγητου Δημάρχου, τύπου πολυέλαιοι αλά Oxford Street, έχουν μείνει στη θέση τους και χάσκουν άσχετα, σαν Χριστούγεννα μέσα στην Άνοιξη... Το ίδιο φυσικά με τα αστεράκια στην Π.Ιωακείμ, στην Κανάρη, στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου... Η Αθήνα lives her Christmas Dream all year round!! Δίνει ένα ευχάριστο εσάνς στην καθημερινότητά μας. Γιατί δεν τα ανάβουν τουλάχιστον να περνούσαμε εύθυμα; Τα αυτοκίνητα πάσης φύσεως υπηρεσιών και πρωτίστως της Δημοτικής Αστυνομίας και προμηθευτών, ακατάσχετα σουλατσάρουν όλες τις ώρες... Δήθεν θα είχαν οι προμηθευτές, συγκεκριμένες ώρες μόνο για τον εφοδιασμό των καταστημάτων!

Τα Δημοτικά Πρασινοστρουμφάκια, με γυαλιά ηλίου απαραίτητο αξεσουάρ, αμέριμνοι και αμέριμνες, αντί να κόψουν καμιά κλήση, πίνουν φραπέ, καπνίζουν και που και που γελάνε κυνηγώντας τους μαύρους του παρεμπορίου... Το σπορ τους!  Άλλη ιστορία και αυτή, εξίσου απαράδεκτη, που αντί να κυνηγάμε τους μεγάλο-καρχαρίες, για τους οποίους ο Εμπορικός Σύλλογος έχει δώσει ονόματα και δ/νσεις με αποθήκες μαϊμού προϊόντων, τρέχουμε να πιάσουμε τα θύματα της όλης ιστορίας που παίρνουν 5-10 ευρώ...  Και σαν μην έφτανε αυτό, μέρα μεσημέρι, η Αθήνα, έχει αποκτήσει και ξαφνικές ομάδες, τύπου ακροδεξιάς κρούσης, που και καλά για το καλό μας, βαράνε τα κεφάλια των ταλαίπωρων μέχρι και στα πεζούλια, ή κάνουν τσαμπουκάδες με καρέκλες και λοιπά ευγενή όπλα.  Και η ομάδα, με το άλλο αρχαίο όνομα που λατρεύουμε οι Ελληναράδες να δίνουμε σε οτιδήποτε, ΔΙΑΣ, δεν κατάλαβαν λέει τίποτα, παρόλο που ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα στην Αστυνομία... Αυτά πριν 2-3 εβδομάδες... Διαβάστε εδώ αν έχετε όρεξη

Η Καπνικαρέα, μου φαίνεται τόσο στενάχωρη σε αυτή την παραφροσύνη, έτσι όπως είναι και βυθισμένη στη μέση του δρόμου... Πασχίζει για μια ανάσα η καημένη.  Στην αρχή δε της Ερμού προς το Σύνταγμα, το τσίρκο Μεντράνο, συμπληρώνεται με κάτι συντριβάνια, που απορώ πραγματικά για τη θεάρεστη έμπνευση του καλλιτέχνη, που λυπάμαι αλλά αγνοώ όνομα και ταυτότητα, μάλλον δικαιολογημένα.  Οι στύλοι του φωτισμού, ενίοτε δουλεύουν, ενίοτε όχι, έχουν δε βαφτεί και με το υπέροχο μοντέρνο χρώμα του φωσφωριζέ μοβ.  Παλούκια ξεκοιλιασμένα, που υποτίθεται τοποθετήθηκαν για να εμποδίζουν το παρκάρισμα, σέρνονται στα βρωμισμένα μάρμαρα... Οι σκουπιδοτενεκέδες, εντοπίζονται πανεύκολα από το μαύρο χρώμα που έχουν βάψει όλο το χώρο γύρω τους...  Στη γωνία, με το Σύνταγμα, η πόλη βρίσκει και πάλι το χαμένο Βαλκανικό και Ανατολίτικο ρυθμό της με ζητάδες που απλά κάθονται αραχτοί, μικροπωλητές, μαλλί της γριάς, πωλητές κάθε είδους, τουρίστες σαστισμένους...

Το χειρότερο είναι όμως, πως αυτός ο δρόμος δεν έχει καθόλου χαρακτήρα, ένα κάτι που αρμόζει σε μια πόλη... Παπουτσάδικα, με πανάκριβα αλλά όχι ωραία σχέδια, καταστήματα κυρίως για γυναίκες, που και αυτά δεν έχουν καμιά ευφάνταστη παρουσίαση, ένας δρόμος ψόφιος από το κάτι αστικό, πραγματικά εμπορικό... Άρρωστος, με πλήθος που πάει και έρχεται αδιάφορο, σουλατσάρει σαν κομπάρσοι σε φθηνή τηλεοπτική σειρά.

Μήπως είμαι κυνικός; Μήπως υπερβολικός;

Καθόλου! 

Ρίξτε μια ματιά στις παραπάνω φωτογραφίες, τότε που η Αθήνα ήταν όμορφη, ανθρώπινη... ειδικά στην πρώτη με την κυρία με το άσπρο φόρεμα και την καπελαδούρα, μια γλυκειά προσποίηση αστισμού, σε μια πόλη που ποτέ δεν το είχε, γιατί ήταν χωριό, με στάνες και ξαφνικά έγινε πρωτεύουσα...  Δεν είχε όμως τη συνέχεια της ιστορίας της, όπως π.χ. η Θεσσαλονίκη. Για αυτό και κατάντησε έτσι. Κανείς δε τη σεβάστηκε. Πραγματικά βρε Κακλαμάνη, θα σε παραδεχόμουν, αν τόσα χρόνια, θα μπορούσες να είχες προκηρύξει ένα διεθνή διαγωνισμό ή να βάλεις νέα παιδιά να σχεδιάσουν κάτι, υπάρχουν ταλέντα εκεί εξώ, να βλέπαμε πως θα μπορούσε να διορθωθεί αυτό το χάλι... Μα είναι να μη βάλεις τα κλάματα;  

Τουλάχιστον στο τέλος του δρόμου αυτού, μπορείς να σηκώσεις τα μάτια και να δεις λίγο την ώχρα της Βουλής με μια μικρή μπλε σημαιούλα να κυματίζει και κάπως ξεφυσάς...

Η τέφρα και το δεδομένο της μετακίνησής μας...

Το κινητό "κόρναρε" με το χαρακτηριστικό του χτύπο. Mήνυμα.  Κοίταξα... Η αδερφή μου, που ταξιδεύει στη Φλόριντα και ζει στο Λονδίνο, έχει αποκλειστεί στο Ορλάντο, εξαιτίας λέει της "ηφαιστειακής τέφρας".  Της ποιας;  Έχει ηφαίστειο στη χώρα του Μίκυ Μάους και της plastic is fantastic ατμόσφαιρας; Εγώ μόνο για τυφώνες και τέτοια ήξερα εκεί.  

Χαμένος στο μικρόκοσμό μου, όλες αυτές τις τελευταίες μέρες, με παραστάσεις, δουλειές, κουβέντες με κόσμο, πολύ κόσμο, δεν είχα πάρει χαμπάρι, ότι ένα ηφαίστειο με το όνομα γλωσσοδέτης "Eyjafjallajoekull", εκεί στη μακρινή Ισλανδία, έχει βαλθεί να αποδείξει το νόμο που όλοι τελικά ξεχνάμε: Όταν η φύση θέλει, ο άνθρωπος είναι ανήμπορος! Και για πρώτη φορά στην ιστορία, ακόμα και μετά από την 11 Σεπτεμβρίου του 2001, ο εναέριος χώρος εκεί πάνω είναι τόσο ήσυχος, όσο τα πουλιά δεν το είχαν ονειρευτεί ποτέ!  Έτσι λοιπόν, η Ισλανδία παίρνει τη γλυκιά της εκδίκηση που την είχα τσακίσει και αυτήν με τα παιχνίδια στο νόμισμά της, ειδικά οι Αγγλικές και οι Γερμανικές Τράπεζες.  Οι δε αεροπορικές εταιρείες, κρατάνε την αναπνοή τους για τις ζημιές τους, οι οποίες καθημερινά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.  Και χιλιάδες, μα χιλιάδες ταξιδιώτες στον κόσμο, προσπαθούν να βρουν μια λύση,  Η ευκολία στη δεδομένη μετακίνηση μας, κατέρρευσε.  Μεταξύ τους και η ταλαίπωρη η αδερφή μου. Η φύση και πάλι υπέταξε με το πιο μεγαλειώδη τρόπο το σύγχρονο άνθρωπο.  Με τι; Με κομματάκια, μόρια απλής σκόνης από την κοιλιά της.  Πλάκα δεν έχει; Προφανώς αν έχετε αποκλειστεί σε κάποιο αεροδρόμιο όχι ε;

Έχει όμως και τα θετικά της όλη αυτή η ιστορία.  Έχουμε τελικά ξεχάσει, πόσο σημαντικό μέσο είναι αυτό που λέγεται αεροπλάνο.  Το οποίο, στα πλαίσια της τρομο-υστερίας, το έχουμε δαιμονοποιήσει. Που σε μια στιγμή αποφασίζεις, κλείνεις εισιτήριο από τον καναπέ σου, και φεύγεις...  Σε 2-3 ώρες, είσαι άλλου, άλλα χρώματα, άλλες γεύσεις.  Που εκείνες οι εποχές που το ταξίδι, ουσιαστικά η προσπάθεια να φτάσεις τον προορισμό σου, ήταν στη πραγματικότητα η ουσία της όλης υπόθεσης.  Μα φυσικά δε λέω, τι καλά, για να πάω στη Ν. Υόρκη, θα πρέπει να μπαρκάρω στα καράβια και να βολοδέρνω στον Ατλαντικό σαν το μούτσο για μέρες και μέρες.   Αλλά τελικά, δεν είχε και μια γοητεία όλο αυτό; 

Διαβάζω ιστορίες για ανθρώπους όπως αυτός εδώ ο τύπος ο Danilo  Perrotti Machado, από τη Βραζιλία, που εδώ και χρόνια τριγυρίζει με το ποδήλατό του όλο τον κόσμο και σκέφτομαι ότι τελικά, είναι τυχερός.  Πέρασε και από εδώ από Ελλάδα, και τώρα βρίσκεται κάπου στη μακρινή Κίνα, αν δεν κάνω λάθος.  Στις ιστορίες του, διαβάζεις για ανθρώπους, μέρη, κουβέντες, ανακαλύψεις που μόνο το slow travel σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις.  Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να γίνουμε έστω για μια φορά στη ζωή μας, λίγο Μάρκο Πόλο, λίγο να ανακαλύψουμε, να συνομιλήσουμε.  Μπορεί να φτάσουμε εκεί που θα πάμε πολύ αργότερα, αλλά μάλλον, θα βγούμε πολύ κερδισμένοι.

Για σκεφτείτε το λίγο... Στο επόμενο ταξίδι σας, αν έχετε χρόνο και διάθεση προσπαθήστε να ταξιδέψετε, σε επαφή με το έδαφος.  Δεν θα ξεχάσω, το καλοκαίρι πέρυσι, που χρησιμοποίησα για όλες τις διαδρομές στην Ευρώπη (το σπαστό ποδήλατο ανα χείρας,) το τρένο... Λονδίνο-Παρίσι-Βερολίνο... Κουβέντιασα, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, άκουσα ιστορίες για χώρες της Ασίας από συνταξιδιώτες, μου ήρθε μια ιδέα για ένα μινι show, μια  άλλη ιδέα για να γράψω κάτι, και πολλές, πολλές εικόνες μέσα από τα μεγάλα παράθυρα! Υπερόχα...

Slow travel φίλοι μου λοιπόν... Ακούστε και ένα ωραίο fado, αφιερωμένο σε 2 πολύ καλές φίλες, που ήταν τυχερές και τελικά χρησιμοποίησαν τα μόνα αεροδρόμια στην Ευρώπη που ήταν ανοιχτά (Αθήνα-Μαδρίτη-Λισσαβώνα) για να φτάσουν στα υπέροχα μέρη της Πορτογαλίας... καλή τους ώρα!  Εκεί θα εφαρμόσουν φυσικά το slow travelling...

ΥΓ: Ελπίζω, σε σύντομο διάστημα η αγαπημένη μου αδερφή, να μπορέσει να φύγει από τη Φλόριντα αφού, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει plastic is fantastic... Kisses! You will make it!  Do not worry!

Στα παρασκήνια του "Forever Yours η π²"... Ξεκίνημα!

Το νήμα αυτής της ιστορίας ξετυλίγεται από αρκετά παλιά. Σχεδόν 1,5 χρόνο πίσω. Ήταν Δεκέμβρης του 2008, στις 4 του μήνα συγκεκριμένα, όταν συνάντησα τη Στέλλα Μαρή, στην παράστασή της, που είχε ανεβάσει τότε, το Δύο για την Τραμπάλα. Από τις πρώτες τις δουλειές, η Στέλλα, μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον με τις σκηνοθετικές της επιλογές και το έφερε η κουβέντα να της πάρω τότε μια συνέντευξη, για να ανέβει σε τούτο το blog... Την είχα συναντήσει σε μια άλλη συνεργασία μας στα θεατρικά σανίδια αλλά και στη θεατρική μας εκπαίδευση ακόμα πιο παλιά και πάντα μου έκανε εντύπωση η αγάπη της για αυτό που κάνει και έρωτας της για τη μαγεία του θεάτρου. Η Στέλλα, είχε ανοίξει την καρδιά της και η κουβεντούλα μας είχε εξελιχτεί σε μια πολύ ωραία μεσημεριανή έξοδο στο Γκάζι, που περάσαμε και οι δύο καλά. Υπολόγιζα όμως χωρίς το ξενοδόχο...

Στις 6/12/2008, συνέβη στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, η ιστορία με τον Αλέξη και δυστυχώς, έτσι τα έφερε η μοίρα, η επικαιρότητα και τα αλυσιδωτά γεγονότα, "έθαψαν" αυτή τη συνέντευξη στα θέματα που τελικά δεν ανέβηκαν ποτέ σε αυτήν την ιστοσελίδα. Μην αναρωτιέστε! Συμβαίνει και στους καλύτερους bloggers.

Πέρασε ο καιρός και με τη Στέλλα χαθήκαμε... λόγω δουλειάς, λόγω αυτής της πόλης που σε καταπίνει με τους ρυθμούς της, με τη ζωή της, με όλα. Κάπου προς τις αρχές του Δεκέμβρη το 2009, ένα χρόνο μετά, έπεσα μια Κυριακή, πάνω στο σημειωματάριο που κρατούσε όλες τις σκέψεις, τις αναλαμπές του καθημερινού μυαλού. Έπεσα κατά τύχη πάνω στα λόγια, τα γραμμένα της Στέλλας και αναρωτήθηκα τι να απέγινε αυτή η κοπέλα.... Σκέφτηκα πως έπρεπε να επικοινωνήσω, να μάθω έστω κάποια νέα.

Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Τη Δευτέρα, γύρω στις 2330 το βράδυ χτύπησε το κινητό και έμεινα εμβρόντητος... "... Είμαι η Στέλλα Μαρή... Με θυμάσαι;... Έχω να σου προτείνω κάτι!" Φυσικά και τη θυμόμουν! Μόλις μια μέρα πριν ξεσκόνιζα τις μνήμες μου και τα λόγια της. Η μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν όταν συναντηθήκαμε, σε ένα πλούσιο 4ωρο ραντεβού με ωραίο αχνιστό καφέ, αμοιβαία κατανόηση, κουβέντα για το καινούριο της έργο... Λοιπόν, έψαχνε να με βρει η Στέλλα, τουλάχιστον μια εβδομάδα, να μου προτείνει αυτό το ρόλο, της ταίριαζε τόσο πολύ στο μυαλό της, ήμουν στη σκέψη της. Αλλά δεν είχε καθόλου τα στοιχεία μου... Και ξαφνικά εκείνη την Κυριακή, που σε ένα άλλο σημείο της πόλης εγώ πετύχαινα στην τύχη τη συνέντευξή της, εμφανίστηκε στα ξαφνικά, από τη χαρτούρα του γραφείου της, κύλισε συγκεκριμένα στο πάτωμα, η κάρτα μου, που της είχα δώσει τότε... Έτσι με ξαναβρήκε. Έτσι ξεκίνησε η σύνθεση που ακούει στο όνομα "Forever Yours..."

Περάσαμε ατελείωτες ώρες πρόβας, δουλειάς, σωματικής και πνευματικής εξάσκησης, προσπάθειας, συγχρονισμού εδώ και 4 μήνες τουλάχιστον, για να φτάσουμε στην πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή, στις 9 Απριλίου, στο Θέατρο Ράγες, στο Γκάζι. Πολύ δουλειά για να συνδυαστούν όλα τα τεχνικά του έργου που βασίζεται στα πολυμέσα. Αγάπη για αυτό που κάνουμε, για μια ιστορία που αφορά τις σχέσεις, τον έρωτα, τα πάθη της ανθρώπινης φύσης, τα κοινωνικά και "θεσμικά" κλισέ, τον ατελείωτο κύκλο των ανθρώπινων επαφών, μιας απέλπιδης προσπάθειας τετραγωνισμού του κύκλου, που απλά δεν τετραγωνίζεται ποτέ! Αγάπησα, τόλμησα αυτή τη δουλειά γιατί κρύβει μέσα της το ρίσκο, τη διαφορετικότητα, είναι μια εικαστική πρόταση σε ένα θεατρικό χώρο/κείμενο/δράση. Από αυτά που τολμάς και ξέρεις πως είσαι, φεύγεις πάντα κερδισμένος. Ανεξάρτητα από κριτικές ή όποια σχόλια. Γιατί μπορεί να πήγε εσένα, ένα βηματάκι πιο μπροστά στην τέχνη σου, στην εμπειρία σου. Και για αυτό οφείλω ένα πελώριο ευχαριστώ στη Στέλλα, στο χορογράφο μας και κινησιολόγο Γιάννη Μάντση, σε όλους τους συνεργάτες της προσπάθειας αυτής.

Ελπίζω να σας γνωρίσω όλους και με αυτό τον τρόπο από κοντά!

Θα ήταν τιμή και ευχαρίστηση!

Πληροφορίες:

Στο Facebook: http://www.facebook.com/home.php?ref=home#!/event.php?eid=10150147416095534&ref=ts
Στο Αθηνόραμα: http://www.athinorama.gr/Theatre/Avant/default.aspx

Το «Forever yours ή π²» είναι:

1. Ένα Έργο για δύο Άντρες και μια Γυναίκα

2. Ένα Παιχνίδι χωρίς νικητή

3. Ένα Παραμύθι για μεγάλους

4. Μια ιστορία χωρίς τέλος

5. Μία απόπειρα θεατρικής απόδειξης ότι το π ανήκει στους άρρητους αριθμούς

6.Ένα μεγάλο ψέμα

7.Όλα τα παραπάνω

8......;

Εσείς; Τι θα λέγατε;

Την Παρασκευή, 9 Απριλίου 2010, στις 9.15’ μ.μ., ανοίγει η αυλαία για το έργο «Forever yours ή π²», της Στέλλας Μαρή, στο Θέατρο «Ράγες» (Κωνσταντινουπόλεως 82, Γκάζι, τηλ.: 210-34.52.751) από την ομάδα θεάτρου ‘MINUS[two]’.

Δύο Άντρες (Φίλιππος Φραγκούλης, Σωτήρης Χατζηνικολάου) και μία Γυναίκα (Στέλλα Μαρή) ερωτεύονται, επιλέγουν, αρνούνται να επιλέξουν, πονούν, προδίδουν, συγχωρούν και δικαιώνονται -αυτοί και το πάθος τους. Και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της Συντονίστριας του παιχνιδιού (Άννα Μιχελή), στο οποίο μπήκαν επειδή ήθελαν, αλλά βγαίνουν επειδή πρέπει, γιατί, τελικά, ο κύκλος δεν κλείνει παρά για να ανοίξει ένας άλλος. Κι αυτό δε γίνεται να συνεχίζεται επ’ άπειρον -ή γίνεται;

Η σκηνοθεσία φέρει την υπογραφή της συγγραφέως Στέλλας Μαρή, την κίνηση έχει επιμεληθεί ο χορευτής και χορογράφος Γιάννης Μάντσης, βοηθός σκηνοθέτη η Άννα Μιχελή, τα θέματα video art, graphic design, animation είναι των Περικλή και Βίκυς Καραθανάση (vipe productions), το ηχητικό περιβάλλον δημιούργησε για την παράσταση ο μουσικός Αλβίνος Βασιλειάδης, σκηνογράφος της παράστασης είναι ο αρχιτέκτων και εικαστικός Γιώργος Σταματάκης, ενδυματολόγος η Ελένη Παππά, τους φωτισμούς έχει επιμεληθεί η Εβίνα Βασιλακοπούλου και τις φωτογραφίες της παράστασης ο Κώστας Δρίμτζιας.

Η πρωτοτυπία του έργου έγκειται στο ότι δημιουργήθηκε εξ αρχής σε τρεις «γλώσσες» (λόγος, σώμα, πολυμέσα), οι οποίες αποτελούν τους βασικούς άξονες που χρησιμοποιεί και σκηνοθετικά η συγγραφέας για να αφηγηθεί την ιστορία της μαζί με τους συνεργάτες της. Οι τρεις πρωταγωνιστές, παρόντες καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, περνούν από τον ρεαλισμό στην ποιητική γλώσσα και σε διαδρομές physical theatre, ενώ συνδιαλέγονται αδιάλειπτα και με ακρίβεια παρτιτούρας αφ’ ενός με το ηχητικό περιβάλλον και, αφ’ ετέρου, με μια οθόνη- πλαίσιο της παράστασης.

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Στέλλα Μαρή

Επιμέλεια κίνησης: Γιάννης Μάντσης

Πολυμέσα: Video Art, 3d Design & Animation

Περικλής & Βίκυ Καραθανάση

www.vipeproductions.com

Ηχητικό Περιβάλλον: Αλβίνος Βασιλειάδης

Σκηνογράφος: Γιώργος Σταματάκης

Ενδυματολόγος: Ελένη Παππά

Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου

Κινηματογράφηση: Διονύσης Πετρουτσόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Μιχελή

Live VJs: Άννα Μιχελή, Γιώργος Σαλβάνος

Μουσική επιμέλεια: MINUS[two]

Παραγωγή: MINUS[two]

Βοηθός Παραγωγής: Λαμπρινή Μπούσια

Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Στέλλα Μαρή, Άννα Μιχελή, Φίλιππος Φραγκούλης, Σωτήρης Χατζηνικολάου

Με τη φιλική συμμετοχή του Γιάχια Αλεχάντρο Μαχντάουι

Χώρος: Θέατρο Ράγες, Κωνσταντινουπόλεως 82, Γκάζι

Έναρξη: Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Παραστάσεις:

κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9.15μ.μ.

Διάρκεια: 1 ώρα και 15 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Παραστάσεις έως: τέλη Μαΐου 2010

Εισιτήρια: 15 Ευρώ, Φοιτητικό 10 Ευρώ, Ατέλειες δεκτές

Κρατήσεις: τηλ. ταμείου 210-34.52.751

Με την ευγενική χορηγία των:

Jet Oil, ATeam, Το Μήλο, Topos(office interior)

Χορηγοί Επικοινωνίας:

Best 92.6, EnLefko 87.7, Love Radio 97.5, Ελ Culture, Ordino

ΥΓ: Κρατήστε αυτά τα μουσικά κομμάτια που ακούτε εδώ, στο μυαλό σας...

Θα καταλάβετε το γιατί...

Πάσχα (πέρασμα) για τους αθεράπευτα εδώ...

Η οδός Ηπίτου, το... πέρασμα μεταξύ Απόλλωνος και Βουλής
σπάνια απελευθερωμένο από αυτοκίνητα...

Σίγουρα για αρκετούς εκεί έξω, το Πάσχα, αυτό το ωραίο Ελληνικό Πάσχα, είναι συνυφασμένο με μια έξοδο από την πόλη, με αγρούς, τα πρώτα λουλούδια, τις πρώτες βόλτες σε όμορφα μέρη της αθάνατης Ελληνικής επαρχίας, μυρωδιές από φύση και μαγειρέματα σε κήπους και αυλές.

Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία δυστυχώς/ευτυχώς. Πάρτε το όπως θέλετε. Κάποιοι δεν έχουν χωριό, ή δεν έχουν χρόνο, δεν μπορούν, δεν γενικώς... Θυμάμαι, σχεδόν από παιδί, το Πάσχα το δικό μου, ήταν της πόλης. Γιατί έτσι ήταν η οικογένεια, άνθρωποι κυρίως αστοί. Μαζευόμασταν, όλα τα μέλη από μέρη μακρινά, Αγγλία ή άλλα μέρη του κόσμου και για εμάς το Πάσχα ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα στην Αγία Σοφία της Θεσσαλονίκης, ή το προσκύνημα, η συμμετοχή στις λειτουργίες, στις γεμάτες με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια εκκλησίες αυτής της πόλης, που κουβαλάει στη ψυχή της τις Βυζαντινές της νότες. Ήταν οι πομπές των επιτάφιων και η συνάντησή τους στην Τσιμισκή, στη γωνία σχεδόν της γειτονιάς μας, Παλαιών Πατρών Γερμανού και Ικτίνου, στου "Ντάνκα" που λέγαμε... Και μετά, που ξεχυνόμασταν στα ουζερί της πόλης, στο "Κορφού", στην παλιά αγορά, για τη "μακαριά" που λέμε εκεί πάνω. Του Χρηστού. Στη Β. Ελλάδα, και δη στη Θεσσαλονίκη, με τους πολλούς Κων/πολίτες και Μ. Ασιάτες, το μπόλιασμα χαράς και θλίψης, πάντα συνοδεύεται από γαστριμαργικές αναζητήσεις. Οι βόλτες στην ανοιξιάτικη παραλία και τα τσουρέκια από του Χατζηφωτίου, μαζί με τα κουλουράκια του. Οι συναντήσεις με φίλους, που ξέμεναν και αυτοί, σε καφέ καπνισμένα και ζεστά, ή σε μπαλκόνια που άνθιζαν τα γεράνια. Και μετά Ανάσταση στα Κάστρα, ή στην Αγία Σοφία, στο υπέροχο προαύλιο της... Φαγητό στο σαλόνι, ναι χωρίς σούβλες και λοιπά, με τα υπέροχα καλούδια που πάντα φτιάχναμε όλοι μαζί, με ωραία σερβίτσια και λευκά τραπεζομάντιλα με δαντέλες. Καθόλου δήθεν. Απλά διαφορετικά.

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, τι σημασία έχει... Λατρεύω την πόλη που αδειάζει. Πείτε πως είμαι τρελός, αλλά μου αρέσει τόσο να ακούω τους ήχους που χάνονται από τα αυτοκίνητα τις άλλες μέρες, τις βόλτες στις γειτονιές με τις ανθισμένες, μυρωδάτες νεραντζιές, που σου θυμίζουν πως η άνοιξη είναι εδώ και ξυπνάει τις αισθήσεις. Να ποδηλατώ σε μια πόλη με ελάχιστη κίνηση, να ανακαλύπτω και πάλι γειτονιές αλλοτινές, να ακούω τη ρόδα να γυρίζει. Τα μπαλκόνια με τα κεράκια στις γλάστρες, όταν η πομπή του Επιτάφιου περνάει από τα στενά, την ασχήμια του τσιμέντου να λειάνει στο φως των κεριών, στο πλήθος που ακολουθεί. Στις δύσκολες γειτονιές της "σκληρής" πια πραγματικότητας, εκεί στο κέντρο, να βλέπω τους απαξιωμένους, απόκληρους της ζωής που δεν έχουν Πάσχα, δεν ξέρουν από γιορτές και οικογενειακές στιγμές. Να σκέφτομαι ότι ακόμα και εμείς που διαβάζουμε αυτά, γράφουμε αυτά, είμαστε τυχεροί και ας μην είμαστε μίζεροι.

Πάσχα, σημαίνει πέρασμα. Πέρασμα, στην εσωτερική μας ενδοσκόπηση, αναζήτηση, χρόνο με τον εαυτό μας. Πέρασμα απέναντι, στην κατανόηση, στο να φορέσουμε τα παπούτσια του άλλου, στον να τον κατανοήσουμε καλύτερα για να ξαναγυρίσουμε πίσω στα δικά μας καλύτερα. Πέρασμα, στα πραγματικά υλικά της ευτυχίας, της προσπάθειάς μας, μήπως και καταφέρουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι ατομικά και συλλογικά. Πέρασμα, στην ανάγκη της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που χάνεται, που δίδεται από κάποιους και από άλλους αγνοείται. Σαν περιπλανώμενα μπουκάλια στον ωκεανό. Πέρασμα, στην τόλμη, στην ανάγκη της διεκδίκησης του έρωτα και της συντροφικότητας, στην ανάγκη να κατανοήσουμε όλοι, ότι πρέπει να μιλάμε, να αρθρώνουμε λέξεις, να μη χανόμαστε πίσω από ιστοσελίδες και sms, και πως ναι, δεν είναι κακό να σηκώσεις ένα τηλέφωνο και να πάρεις αυτόν/αυτή/αυτούς που νοιάζεσαι...ή ακόμα καλύτερα σου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, που ίσως θέλεις να εξερευνήσεις. Ακόμα καλύτερα να ζητήσεις να συνευρεθείς, μια χορογραφία, ομιλίας-σώματος-μυαλού-ενέργειας, που μπορεί να σε πάει παρακάτω. Γιατί φοβόμαστε λοιπόν τα περάσματα; Δεν ξέρω.

Ξέρω μόνο, πως όσοι τολμάνε να τα διαβούν, ζουν. Και ζουν αληθινά, και κακά και καλά. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Αυτό το Πάσχα λοιπόν, σε πόλη ή χωριό, τολμήστε να περάσετε στα απέναντί σας. Το παλεύω και θα συνεχίσω. Είναι υπέροχο, σας διαβεβαιώ!