Αυτή η ταλαίπωρη Ερμού...

Κάθε πρωί σχεδόν περνάω από την οδό Ερμού, το δρόμο που φέροντας το όνομα του αρχαίου θεού του εμπορίου, υποτίθεται ότι είναι η καρδιά της πόλης, ένας από τους πιο ακριβούς δρόμους, όσο αφορά τουλάχιστον τα ενοίκια στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον ήταν, και ματαίως προσπαθώ να καταλάβω το γιατί!

Για μένα η Ερμού, συγγνώμη, αλλά είναι από τους χειρότερους δρόμους της πόλης.  Αν μπορούσα πραγματικά, θα την ανατίναζα όλη, κρατώντας μόνο τα ελάχιστα διατηρητέα που έχουν απομείνει ή κάποια του μεσοπολέμου και θα την ξαναέφτιαχνα από την αρχή.  Ειλικρινά δε ξέρω από που να ξεκινήσω...

Τα ψηλά κτίρια, τσιμεντοαθλιότητες, πολυώροφα πλέγματα από κουτάκια, που ψήνονται στη ζέστη το καλοκαίρι, κρύβοντας συνέχεια σχεδόν τον Αττικό ουρανό και φως. Δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα πράσινου, αρκετοί κυβόλιθοι έχουν σπάσει, άσε που με το ποδήλατο νιώθεις πως είσαι στο Τάκα-Τάκα ταψί στο λούνα παρκ...  Τα πεζοδρόμια είναι τόσο βρώμικα, έχουν να δουν κανένα σοβαρό μηχάνημα με βούρτσες για πλύση χρόνια ολάκερα, γλίτσα έχουν πιάσει και έχεις τον Κακλαμάνη να δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου, ότι η Αθήνα είναι λέει πιο καθαρή από τη Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο... Και ότι οι μετανάστες και οι πορείες ρυπαίνουν την Αθήνα... Αυτός παιδάκι μου είναι εκτός τόπου και χρόνου, σκέφτομαι... Μα ειλικρινά! Τόσο πια;

Και συνεχίζω... Τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια του ανεκδιήγητου Δημάρχου, τύπου πολυέλαιοι αλά Oxford Street, έχουν μείνει στη θέση τους και χάσκουν άσχετα, σαν Χριστούγεννα μέσα στην Άνοιξη... Το ίδιο φυσικά με τα αστεράκια στην Π.Ιωακείμ, στην Κανάρη, στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου... Η Αθήνα lives her Christmas Dream all year round!! Δίνει ένα ευχάριστο εσάνς στην καθημερινότητά μας. Γιατί δεν τα ανάβουν τουλάχιστον να περνούσαμε εύθυμα; Τα αυτοκίνητα πάσης φύσεως υπηρεσιών και πρωτίστως της Δημοτικής Αστυνομίας και προμηθευτών, ακατάσχετα σουλατσάρουν όλες τις ώρες... Δήθεν θα είχαν οι προμηθευτές, συγκεκριμένες ώρες μόνο για τον εφοδιασμό των καταστημάτων!

Τα Δημοτικά Πρασινοστρουμφάκια, με γυαλιά ηλίου απαραίτητο αξεσουάρ, αμέριμνοι και αμέριμνες, αντί να κόψουν καμιά κλήση, πίνουν φραπέ, καπνίζουν και που και που γελάνε κυνηγώντας τους μαύρους του παρεμπορίου... Το σπορ τους!  Άλλη ιστορία και αυτή, εξίσου απαράδεκτη, που αντί να κυνηγάμε τους μεγάλο-καρχαρίες, για τους οποίους ο Εμπορικός Σύλλογος έχει δώσει ονόματα και δ/νσεις με αποθήκες μαϊμού προϊόντων, τρέχουμε να πιάσουμε τα θύματα της όλης ιστορίας που παίρνουν 5-10 ευρώ...  Και σαν μην έφτανε αυτό, μέρα μεσημέρι, η Αθήνα, έχει αποκτήσει και ξαφνικές ομάδες, τύπου ακροδεξιάς κρούσης, που και καλά για το καλό μας, βαράνε τα κεφάλια των ταλαίπωρων μέχρι και στα πεζούλια, ή κάνουν τσαμπουκάδες με καρέκλες και λοιπά ευγενή όπλα.  Και η ομάδα, με το άλλο αρχαίο όνομα που λατρεύουμε οι Ελληναράδες να δίνουμε σε οτιδήποτε, ΔΙΑΣ, δεν κατάλαβαν λέει τίποτα, παρόλο που ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνα στην Αστυνομία... Αυτά πριν 2-3 εβδομάδες... Διαβάστε εδώ αν έχετε όρεξη

Η Καπνικαρέα, μου φαίνεται τόσο στενάχωρη σε αυτή την παραφροσύνη, έτσι όπως είναι και βυθισμένη στη μέση του δρόμου... Πασχίζει για μια ανάσα η καημένη.  Στην αρχή δε της Ερμού προς το Σύνταγμα, το τσίρκο Μεντράνο, συμπληρώνεται με κάτι συντριβάνια, που απορώ πραγματικά για τη θεάρεστη έμπνευση του καλλιτέχνη, που λυπάμαι αλλά αγνοώ όνομα και ταυτότητα, μάλλον δικαιολογημένα.  Οι στύλοι του φωτισμού, ενίοτε δουλεύουν, ενίοτε όχι, έχουν δε βαφτεί και με το υπέροχο μοντέρνο χρώμα του φωσφωριζέ μοβ.  Παλούκια ξεκοιλιασμένα, που υποτίθεται τοποθετήθηκαν για να εμποδίζουν το παρκάρισμα, σέρνονται στα βρωμισμένα μάρμαρα... Οι σκουπιδοτενεκέδες, εντοπίζονται πανεύκολα από το μαύρο χρώμα που έχουν βάψει όλο το χώρο γύρω τους...  Στη γωνία, με το Σύνταγμα, η πόλη βρίσκει και πάλι το χαμένο Βαλκανικό και Ανατολίτικο ρυθμό της με ζητάδες που απλά κάθονται αραχτοί, μικροπωλητές, μαλλί της γριάς, πωλητές κάθε είδους, τουρίστες σαστισμένους...

Το χειρότερο είναι όμως, πως αυτός ο δρόμος δεν έχει καθόλου χαρακτήρα, ένα κάτι που αρμόζει σε μια πόλη... Παπουτσάδικα, με πανάκριβα αλλά όχι ωραία σχέδια, καταστήματα κυρίως για γυναίκες, που και αυτά δεν έχουν καμιά ευφάνταστη παρουσίαση, ένας δρόμος ψόφιος από το κάτι αστικό, πραγματικά εμπορικό... Άρρωστος, με πλήθος που πάει και έρχεται αδιάφορο, σουλατσάρει σαν κομπάρσοι σε φθηνή τηλεοπτική σειρά.

Μήπως είμαι κυνικός; Μήπως υπερβολικός;

Καθόλου! 

Ρίξτε μια ματιά στις παραπάνω φωτογραφίες, τότε που η Αθήνα ήταν όμορφη, ανθρώπινη... ειδικά στην πρώτη με την κυρία με το άσπρο φόρεμα και την καπελαδούρα, μια γλυκειά προσποίηση αστισμού, σε μια πόλη που ποτέ δεν το είχε, γιατί ήταν χωριό, με στάνες και ξαφνικά έγινε πρωτεύουσα...  Δεν είχε όμως τη συνέχεια της ιστορίας της, όπως π.χ. η Θεσσαλονίκη. Για αυτό και κατάντησε έτσι. Κανείς δε τη σεβάστηκε. Πραγματικά βρε Κακλαμάνη, θα σε παραδεχόμουν, αν τόσα χρόνια, θα μπορούσες να είχες προκηρύξει ένα διεθνή διαγωνισμό ή να βάλεις νέα παιδιά να σχεδιάσουν κάτι, υπάρχουν ταλέντα εκεί εξώ, να βλέπαμε πως θα μπορούσε να διορθωθεί αυτό το χάλι... Μα είναι να μη βάλεις τα κλάματα;  

Τουλάχιστον στο τέλος του δρόμου αυτού, μπορείς να σηκώσεις τα μάτια και να δεις λίγο την ώχρα της Βουλής με μια μικρή μπλε σημαιούλα να κυματίζει και κάπως ξεφυσάς...