Φαλιμέντο...

Το τηλεφώνημα της Κυριακής από τη Θεσσαλονίκη, ήρθε ξαφνικό και ευχάριστο από μια φίλη που είχα να μιλήσω καιρό.  Πως τα έφερε η κουβέντα και φυσικά καταλήξαμε να μιλάμε για τα γεγονότα, την κρίση, το ΔΝΤ, την ανεργία...  Τα πράγματα, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, δεν πάνε καθόλου καλά, μου λέει.  Άνθρωπος που είναι στη αγορά, ξέρει τι λέει.  Ένα 20% τουλάχιστον της πόλης μου λέει είναι πια άνεργοι.  Οι μισές Αθηναϊκές εταιρείες, φύγανε, αφού ούτως ή άλλως μόνο πωλητές και ανάλογα πόστα είχανε.  Μαγαζιά, φιλέτα μου λέει, ανοίκιαστα πια, ακόμα και πάνω στη Τσιμισκή.   "Και το χειρότερο μου είναι", λέει, "πως μπαίνω σε αυτό το ρημάδι το λεωφορείο και όλοι είναι πια σκυφτοί, μουντρούχοι, αγέλαστοι, χαμένοι στις σκέψεις τους.  Κάθε πρωί η ίδια ιστορία."

Μπορείς να απαντήσεις κάτι; Μπορείς να ισχυριστείς κάτι αντίθετο; Είχα πει, τι να γράψω πια για αυτή την κατάντια μας, αφού ως συνήθως όλοι μιλάνε, όλοι έχουν άποψη, όλοι εκφράζουν ιδέες...

Γεγονός είναι, άσχετα που ο Γεωργάκης δεν το λέει, ή προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι, ότι έχουμε φαλιρίσει. Όλα τ' άλλα (ΔΝΤ-ΕΕ-Σχέδιο Στήριξης κτλ) είναι απλά οι συνέπειες.  Δεν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, οι αγορές το κρίνανε, το αποφασίσανε, αλλά μη νομίζετε πως μας φταίνε μόνο αυτοί.  Οι πρώτοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς, η νοοτροπία μας, τα δανεικά μας, μια ολόκληρη χώρα κατάντησε ζήτουλας, γιατί απλά έφαγε, έφαγε, έφαγε από εκεί που δεν είχε τίποτα να φάει.

Δε θα κάτσω να πω τετριμμένα ή να γράψω για πράγματα που ήδη έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά.  Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με ανακοινώσεις τύπου Μίκη Θεοδωράκη, που τα ρίχνει όλα στους κερδοσκόπους, στα γνωστά σενάρια για Αμερικανοποίηση της χώρας και γραφικά περί υποδούλωσης του Ελληνικού λαού.  Δε θα κάτσω να ασχοληθώ, ειλικρινά, με αυτό το ανεκδιήγητο ΠΑΜΕ, και τη βλακεία που δέρνει το ΚΚΕ και όλη την Αριστερά, που φωνασκεί μονίμως και δεν προτείνει ποτέ τίποτα, που με άκρως φασίζουσα νοοτροπία κλείνει λιμάνια, ξενοδοχεία, κάνει ότι γουστάρει.  Και δεν με νοιάζει, γιατί π.χ. χαλάει η "εικόνα" της Ελλάδας.  Αυτή έχει χαλάσει προ πολλού.  Με χαλάει όμως πολύ, η φασιστική νοοτροπία, ότι ναι ρε φίλε, έτσι γουστάρω, σου κλείνω την πόρτα, το μαγαζί, το λιμάνι γιατί είναι το δίκιο του εργάτη και τρίχες κατσαρές...  Το δικό σου δίκιο όμως, τσαλαπατάει το δικό μου και εκεί είναι το όλο θέμα. Σεβασμός στον άλλο, στο διαφορετικό. Βλέπω στις κλεισμένες πόρτες, παιδιά νέα, με φραπέδες στο χέρι, να πιστεύουν και καλά, σε μια ιδεολογία που απλά, πάρτε το χαμπάρι, δεν υπάρχει πια, πως το λένε, έχει πεθάνει, ξυπνήστε...  Δε θέλω να ασχοληθώ πάλι με την αξιωματική αντιπολίτευση που κάθεται και λέει ότι αρλούμπα θέλει, με ένα Κωστάκη που έχει χαθεί, με δεκάδες πρώην υπουργούς να μη λένε λέξη, και ένα κόμμα που με μια απίστευτη θρασύτητα να ζητάει και τα ρέστα, που κανονικά θα έπρεπε να πάνε οι μισοί στη δικαιοσύνη να λογοδοτήσουν.  Δε θέλω να ασχοληθώ με μια κυβέρνηση, που μιλάει πολύ, αλλά ακόμα το παλεύει να συντονιστεί, δε βγαίνει ρε παιδί μου να πει την αλήθεια: Ότι το πάρτι τελείωσε, ότι φάγαμε, φάγαμε.  Ελληναράδες είμαστε. 'Ολοι υπόλογοι, δεν μας φταίνε οι Γερμανοί ή οι κερδοσκόποι, εμείς σκάψαμε το λάκκο μόνοι μας.  Φυσικά και αυτοί, απλά μας περίμεναν στη γωνία.

Θα σας μιλήσω με 2 γεγονότα, 2 αλήθειες για να επιβεβαιώσετε απλά στο μυαλό σας, την κατάστασή μας.

Ο X είναι ένας υπάλληλος.  Σε μια υπηρεσία.  Σε οικονομικού ενδιαφέροντος υπηρεσία.   Αχταρμάς Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου.  Ο X έρχεται ότι ώρα θέλει και χτυπάει ότι ώρα θέλει την κάρτα του.  Παχύδερμος, μειωμένου IQ, περηφανεύεται ότι μπορεί να φάει 60 σουβλάκια.  Δεν πατάει ποτέ σχεδόν στο πόστο του.  Κάνει βόλτες.  Στις 21/4, πήγε με φίλους σε ένα οικόπεδο, από τις 12 για να ψήσει, να πιει και να φάει στην υγεία της "επανάστασης της χούντας".  Κανείς δεν τον πειράζει, κανείς δεν τον έχει φοβερίσει, γιατί ξέρει πως για να απολυθεί, δύσκολα.  Σας γράφω και εγώ λοιπόν όλους.  Αν τον διώξουν, θα έρθει το "ΠΑΜΕ σαν άλλοτε" και θα μιλάει για άδικη απόλυση, για πογκρόμ και διάφορα τέτοια. Αυτός αμείβεται κανονικά όπως όλοι οι υπόλοιποι.  Έχει τα ίδια προνόμια, αλλά καμία υποχρέωση.  Κάνει και απεργίες.  Για πιο δίκιο δε ξέρω... Του τεμπέλη.  Στην Ελλάδα του 2010, όμως ο Χ συνεχίζει να "δουλεύει" και να μεγαλουργεί.  Ο Χ είναι πραγματικό πρόσωπο και τα γεγονότα αληθινά! Και το χειρότερο είναι, πως όλοι οι υπόλοιποι γύρω του δε μιλάνε, να του πει κάποιος κάτι.  Έτσι είναι.  Έτσι είναι λοιπόν στην Ελλάδα εδώ και 35 χρόνια, για αυτό φτάσαμε στον πάτο και έχει ακόμα.

Δεύτερη ιστορία:  Υπάρχει ένα σωματείο. Δε θα πω ποιο.  Ο νοών νοείτο. Επειδή το προεδρείο πρόσκειται στο ΚΚΕ, κακώς/καλώς δε με αφορά- εκλεγμένο είναι, όποτε το "ΠΑΜΕ σαν άλλοτε" και η Αλέκα, λένε για απεργία, τρέχει και αυτό.  Ταυτόχρονα εκείνη την ημέρα, δεν τολμάς να συνεχίσεις εσύ απρόσκοπτα τη δραστηριότητά σου, είτε είσαι επιχειρηματίας του χώρου, που ας υποθέσουμε ότι είσαι αδίστακτος, είτε είσαι μια ομάδα, που το παλεύει με κόπο και έξοδα,  μια κολεκτίβα δηλαδή για να χρησιμοποιήσω όρους φιλικά προσκείμενους στην "ιδεολογία", που προσπαθεί να πάρει πίσω τα λεφτά που έχει βάλει και να δείξει τη δουλειά της.  Συνήθως αν θέλεις να δουλέψεις την ημέρα της απεργίας, γιατί δε γίνεται αλλιώς ρε αδερφέ, ή Πρωτομαγιά, θα φροντίσουν να περάσουν και το μήνυμα τους ότι μπορεί να έρθουν και να σου κλείσουν την πόρτα και τα γνωστά.  Οπότε σκας.  Και δήθεν συμμετέχεις.  Το σωματείο όμως, θέλει για να γίνεις μέλος, να έχεις μαζέψει, ειδικά αν π.χ. έχεις σπουδάσει έξω, ή το πτυχίο σου δεν είναι καλλιτεχνικά αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή σχεδόν κανένα, ακόμα και από σχολές στην Ελλάδα, να προσκομίσεις 200 ένσημα. Μόνο αν είσαι του Υπουργείου και με ένα 50αρι ένσημα γίνεσαι "προστατευόμενος".  Θέλεις προστάτη δηλαδή.  Από τι;  Αν δε, έχεις ασχοληθεί με αυτό το αντικείμενο από άλλους δρόμους, άλλες διαδικασίες χαμπάρι δε δίνουν. Και ας εσύ το παλεύεις μέχρι αηδίας να μάθεις, να είσαι καλός, σωστός. Τίποτα. Παρωπίδες.  Ένσημα  λοιπόν, που στο χώρο δε δίνει σχεδόν κανένας, γιατί κοστίζουν, γιατί αν τα ζητήσεις θα σου πουν γεια, υπάρχουν τόσοι άλλοι που θα το κάνουν και τζάμπα.  Άρα και να θέλεις να γίνεις μέλος δε μπορείς. Μπορείς, αφού χτυπηθείς χρόνια.  Θέλουν όμως να κάνεις απεργία μαζί τους, να κλείσεις το "μαγαζί", να είσαι ένας από αυτούς.  Που όμως λειτουργεί σαν κλίκα.  Που θα έπρεπε αντί να τρέχουν μόνο στους δρόμους, να τριγυρίζουν εκεί έξω και να ελέγχουν αυτά που πρεσβεύουν.  Πληρώνεις;  Κόβεις ένσημα;  Αν πάθει κάτι ο συντελεστής, τι γίνεται;  Στο δικό τους κόσμο λοιπόν... Όλα δικά μας και τίποτα δικό σου.  Συνδικαλιστικό κίνημα της βόλεψης...


Πείτε μου τώρα, αν φταίει η Μέρκελ, ο Γερμανός, ο Πάπας και η CIA... Πραγματικές ιστορίες, πραγματικά γεγονότα.  Το ξερό μας το κεφάλι φταίει.  Δε θα ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα.  Βαρέθηκα τα κλάματα, την γκρίνια.  Ναι, είμαστε μαύρα χάλια, ας το παραδεχτούμε και ας καθίσουμε λοιπόν να δούμε τι μπορούμε ΜΟΝΟΙ μας σαν κοινωνία, να κάνουμε.  Να βρούμε ΛΥΣΗ.  Γιατί μόνο λέμε και ξαναλέμε το πρόβλημα.  Δράση, συναίνεση κοινωνική, αγάπη για τον τόπο και ας ζοριστούμε και λίγο.  Από τις κρίσεις βγαίνουν και καλά.  Άλλωστε σε αυτό τον τόπο, μέχρι τώρα μόνο από τις καταστροφές ξεκουνηθήκαμε. Το μοναδικό πρόβλημα είναι, ότι δεν έχουμε και κάνα σπουδαίο πολιτικό ον εκεί έξω να πάρει λίγο τα ηνία.  ΣΤΟΠ. Αρκετά...


ΥΓ:  Το τραγούδι "Ελένη" της Χ. Αλεξίου, είναι τόσο επίκαιρο.  Ευχαριστώ ένα καλό φίλο που μου το θύμισε...