Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Η τέφρα και το δεδομένο της μετακίνησής μας...


Το κινητό "κόρναρε" με το χαρακτηριστικό του χτύπο. Mήνυμα.  Κοίταξα... Η αδερφή μου, που ταξιδεύει στη Φλόριντα και ζει στο Λονδίνο, έχει αποκλειστεί στο Ορλάντο, εξαιτίας λέει της "ηφαιστειακής τέφρας".  Της ποιας;  Έχει ηφαίστειο στη χώρα του Μίκυ Μάους και της plastic is fantastic ατμόσφαιρας; Εγώ μόνο για τυφώνες και τέτοια ήξερα εκεί.  

Χαμένος στο μικρόκοσμό μου, όλες αυτές τις τελευταίες μέρες, με παραστάσεις, δουλειές, κουβέντες με κόσμο, πολύ κόσμο, δεν είχα πάρει χαμπάρι, ότι ένα ηφαίστειο με το όνομα γλωσσοδέτης "Eyjafjallajoekull", εκεί στη μακρινή Ισλανδία, έχει βαλθεί να αποδείξει το νόμο που όλοι τελικά ξεχνάμε: Όταν η φύση θέλει, ο άνθρωπος είναι ανήμπορος! Και για πρώτη φορά στην ιστορία, ακόμα και μετά από την 11 Σεπτεμβρίου του 2001, ο εναέριος χώρος εκεί πάνω είναι τόσο ήσυχος, όσο τα πουλιά δεν το είχαν ονειρευτεί ποτέ!  Έτσι λοιπόν, η Ισλανδία παίρνει τη γλυκιά της εκδίκηση που την είχα τσακίσει και αυτήν με τα παιχνίδια στο νόμισμά της, ειδικά οι Αγγλικές και οι Γερμανικές Τράπεζες.  Οι δε αεροπορικές εταιρείες, κρατάνε την αναπνοή τους για τις ζημιές τους, οι οποίες καθημερινά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.  Και χιλιάδες, μα χιλιάδες ταξιδιώτες στον κόσμο, προσπαθούν να βρουν μια λύση,  Η ευκολία στη δεδομένη μετακίνηση μας, κατέρρευσε.  Μεταξύ τους και η ταλαίπωρη η αδερφή μου. Η φύση και πάλι υπέταξε με το πιο μεγαλειώδη τρόπο το σύγχρονο άνθρωπο.  Με τι; Με κομματάκια, μόρια απλής σκόνης από την κοιλιά της.  Πλάκα δεν έχει; Προφανώς αν έχετε αποκλειστεί σε κάποιο αεροδρόμιο όχι ε;

Έχει όμως και τα θετικά της όλη αυτή η ιστορία.  Έχουμε τελικά ξεχάσει, πόσο σημαντικό μέσο είναι αυτό που λέγεται αεροπλάνο.  Το οποίο, στα πλαίσια της τρομο-υστερίας, το έχουμε δαιμονοποιήσει. Που σε μια στιγμή αποφασίζεις, κλείνεις εισιτήριο από τον καναπέ σου, και φεύγεις...  Σε 2-3 ώρες, είσαι άλλου, άλλα χρώματα, άλλες γεύσεις.  Που εκείνες οι εποχές που το ταξίδι, ουσιαστικά η προσπάθεια να φτάσεις τον προορισμό σου, ήταν στη πραγματικότητα η ουσία της όλης υπόθεσης.  Μα φυσικά δε λέω, τι καλά, για να πάω στη Ν. Υόρκη, θα πρέπει να μπαρκάρω στα καράβια και να βολοδέρνω στον Ατλαντικό σαν το μούτσο για μέρες και μέρες.   Αλλά τελικά, δεν είχε και μια γοητεία όλο αυτό; 

Διαβάζω ιστορίες για ανθρώπους όπως αυτός εδώ ο τύπος ο Danilo  Perrotti Machado, από τη Βραζιλία, που εδώ και χρόνια τριγυρίζει με το ποδήλατό του όλο τον κόσμο και σκέφτομαι ότι τελικά, είναι τυχερός.  Πέρασε και από εδώ από Ελλάδα, και τώρα βρίσκεται κάπου στη μακρινή Κίνα, αν δεν κάνω λάθος.  Στις ιστορίες του, διαβάζεις για ανθρώπους, μέρη, κουβέντες, ανακαλύψεις που μόνο το slow travel σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις.  Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να γίνουμε έστω για μια φορά στη ζωή μας, λίγο Μάρκο Πόλο, λίγο να ανακαλύψουμε, να συνομιλήσουμε.  Μπορεί να φτάσουμε εκεί που θα πάμε πολύ αργότερα, αλλά μάλλον, θα βγούμε πολύ κερδισμένοι.

Για σκεφτείτε το λίγο... Στο επόμενο ταξίδι σας, αν έχετε χρόνο και διάθεση προσπαθήστε να ταξιδέψετε, σε επαφή με το έδαφος.  Δεν θα ξεχάσω, το καλοκαίρι πέρυσι, που χρησιμοποίησα για όλες τις διαδρομές στην Ευρώπη (το σπαστό ποδήλατο ανα χείρας,) το τρένο... Λονδίνο-Παρίσι-Βερολίνο... Κουβέντιασα, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, άκουσα ιστορίες για χώρες της Ασίας από συνταξιδιώτες, μου ήρθε μια ιδέα για ένα μινι show, μια  άλλη ιδέα για να γράψω κάτι, και πολλές, πολλές εικόνες μέσα από τα μεγάλα παράθυρα! Υπερόχα...

Slow travel φίλοι μου λοιπόν... Ακούστε και ένα ωραίο fado, αφιερωμένο σε 2 πολύ καλές φίλες, που ήταν τυχερές και τελικά χρησιμοποίησαν τα μόνα αεροδρόμια στην Ευρώπη που ήταν ανοιχτά (Αθήνα-Μαδρίτη-Λισσαβώνα) για να φτάσουν στα υπέροχα μέρη της Πορτογαλίας... καλή τους ώρα!  Εκεί θα εφαρμόσουν φυσικά το slow travelling...

ΥΓ: Ελπίζω, σε σύντομο διάστημα η αγαπημένη μου αδερφή, να μπορέσει να φύγει από τη Φλόριντα αφού, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει plastic is fantastic... Kisses! You will make it!  Do not worry!

Δεν υπάρχουν σχόλια: