Το τέλος της "Νορβηγικής" μας αθωότητας

 

Η Carina, μια ψηλή, μα πραγματικά πανύψηλη, ξανθή και δυνατή κοπέλα από τη Νορβηγία, ήταν αυτό που λέμε γνήσιος εκπρόσωπος της Σκανδιναβικής της καταγωγής. Ένα πολύ εύθυμο, ανοιχτό κορίτσι, που τριγυρνούσε στην εστία μας, εκεί στα χρόνια του Λονδίνου, πάντα μ' ένα χαμόγελο και μια μεγάλη καρδιά που ήθελε να προσφέρει ότι μπορούσε στο φοιτητικό μας κοινόβιο.  Αθλητική, με τρομερή αγάπη για τη φύση και με εξαιρετικά Αγγλικά, ταξιδιάρα, ρωτούσε συνέχεια και μάθαινε με πολύ ενθουσιασμό για τις χώρες που όλοι μας προερχόμασταν.  Με τις ώρες μιλούσαμε για την Ελλάδα, τα νησιά, την ιστορία του τόπου αυτού και εκείνη έβγαζε χάρτες και μου έλεγε, "δείξε μου, που;".  Ήθελε πολύ να γυρίσει όλο τον κόσμο.  

Θαύμαζα στην Carina, κυρίως την προχωρημένη της στάση για τον κόσμο που δεν καταλάβαινε, αυτή με το ισχυρό και μεγαλόσωμο ανάστημά της.  Όπως την βαθιά θρησκευόμενη Μαλαισιανή με τη μαντίλα, του διπλανού της δωματίου, που καθόταν και τη ρωτούσε πολλά, να κατανοήσει γιατί έτσι, γιατί αλλιώς. Κατανόηση στα χρόνια του 1990.  Τίποτα δεν την ενοχλούσε τη συμφοιτήτριά μου.  Ήθελε να πηγαίνουμε μαζί βόλτες στα πάρκα και να κάθεται, με ένα κοντομάνικο, αυτή η εξασκημένη στο κρύο που κατεβαίνει άγριο από το Β. Πόλο, στη χώρα της.  Δεν μπορούσε να κάθεται μέσα πολύ. Εγώ; Τουρτούριζα!  Την περιορίζανε οι τοίχοι, τα προκατ μπετά, της έλειπαν τα φιορδ, αυτά τα μεγαλεία της φύσης, που όπως οι δικές μας Κυκλάδες, με την αγριάδα τους και την σκληρή τους, καυτή εικόνα μας έχουν ορίσει, έτσι και εκεί τα παγωμένα βράχια και η θάλασσα, έχουν σμιλέψει τον τόπο.

Χθες Κυριακή, ο ηδονιστής, θερινός Νότιος, που η καλή τύχη έριξε σε αυτό το ευλογημένο, ζεστό και ηλιόλουστο κομμάτι του πλανήτη, στάθηκα στη μικρή παραλία, σχεδόν απέναντι από το Σούνιο, πάνω σε κάτι βράχια και χαζεύοντας τη θάλασσα που χρυσόπαιζε μπροστά μου, η εικόνα από αυτό το μουντό, σκοτεινό νερό και φως της λίμνης της Ουτόγια, άστραψε στο μυαλό μου.  

Σηκώθηκα και κοίταξα το απέραντο γαλάζιο και η σκέψη ταξίδεψε εκεί ψηλά στο Βόρειο ημισφαίριο, δεν ξέρω με τι περίεργο συνειρμό, προσπαθώντας σχεδόν 2 μέρες μετά να καταλάβω τι στο καλό είναι αυτό το "ζώο" που λέγεται άνθρωπος και τι κακό μπορεί να προκαλέσει.  Μετά από 2 μέρες, που διάβαζα και έβλεπα, είχα ένα γιατί να κρέμεται μέσα μου, και μια απορία για το που στο καλό πια βαδίζουμε εμείς οι καλοζωισμένοι Ευρωπαίοι.

Σιώπησα... Νοητικά.  Να αφουγκραστώ τις "σκέψεις" που με σάρωναν σε κάθε ανάσα, σαν το κύμα που πήγαινε και ερχόνταν.  Το σοκ της Νορβηγίας, γιατί αδιαμφισβήτητα είναι σοκ, μας αφορά όλους.  Η Νορβηγία, μια χώρα με σχεδόν 4,5 εκ. κατοίκους στην πραγματικά μεγάλη σε έκταση γη, από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες του πλανήτη, βυθίστηκε σε ένα πένθος απύθμενο, αφού δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένας που, έστω και με κάποια  κοινωνική "απόσταση" να μην ήξερε κάποιον από το θανατικό που χτύπησε πόλη και νησί.  Μια "πλούσια" κοινωνία, με εξαιρετικές παροχές κοινωνικού κράτους, χρηματοδοτούμενη από τη σωστή εκμετάλλευση του πετρελαίου, που τα κέρδη διοχετεύονται σε ικανοποιητικό ποσοστό σε πρώτης τάξεως ανάγκες (παιδεία, υγεία, πολιτισμός), υπερήφανη εώς την Παρασκευή για την ηρεμία της, τον οικολογικό τρόπο ζωής και τις τεχνολογικές ανέσεις, για την έως τώρα φαινομενικά τελικά, ανεκτικότητά της στο διαφορετικό.

Αλλά το αυγό του φιδιού, που λέγεται φασισμός, εκκολάπτεται ήσυχα και "όμορφα", κάτω από αυτές ακριβώς τις στέρεες βάσεις, τα χώματα που οι κάτοικοι ενός έθνους περπατάνε ανυποψίαστοι κάθε μέρα, σίγουροι για τις κατακτήσεις τους.  Στο "λιβάδι" όμως της Ευρωπαϊκής πια οικογένειάς μας, οι "ακραίες ιδεολογίες" έχουν ανησυχητικά κάνει την εμφάνισή τους ως τσουκνίδες στις άκρες του χορταριασμένου από τα προβλήματά μας "λιβαδιού", χωρίς οι έχοντες την γενική κηπουρική προστακτική να κάνουν και πολλά πολλά, μάλλον τίποτα για την ακρίβεια, ώστε να ξεθάψουν από τη ρίζα τους, όλες αυτές τις παραφυάδες.  Που τρώνε σταθερά και αργά, τις δυνατές ρίζες, των δέντρων που λέγονται αλληλοσεβασμός, κατανόηση, συζήτηση, πολιτισμός, παραχώρηση, διαφορετικότητα, δέντρα που στηρίζουν όλο αυτό το "λιβάδι" της Ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, που έχουν πάρει αιώνες για να μεγαλώσουν και έχουν ποτιστεί από τα λόγια χιλιάδων φωτισμένων ανθρώπων της διανόησης αλλά και από το αίμα τριών μεγάλων πολέμων και άλλων τόσο επαναστάσεων. Κινδυνεύουν να ξεραθούν όρθια.  

Τότε το "λιβάδι", μην έχοντας τη στήριξη που του αρμόζει, διαβρώνεται, το χώμα φεύγει, ξεπλένεται ήσυχα και ύπουλα από τις "καταιγίδες" της οικονομικής δυσπραγίας, της ανεργίας, του μίσους, της ζήλιας του άλλου, της κρίσης των αξιών που διέπουν όλα τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης, της έλλειψης ηγετών με όραμα.  Στην "ερημοποίηση" σιγοντάρουν συστηματικά, τα Μέσα Μαζικής Πληροφόρησης, που παρουσιάζουν τους Έλληνες π.χ. κλέφτες, ή όλους τους Γερμανούς ναζί.  Σιγοντάρουν λόγια Μέρκελ και Σαρκοζί για την ανάγκη μιας πιο "κλειστής" στα εξωτερικά ερεθίσματα Ευρώπης, σιγοντάρουν στερεότυπα που αναπαράγονται, σιγοντάρουν οι θρησκείες για να κερδίζουν το ψωμί τους με άνεση στην "επιχείρηση τους", σιγοντάρουν Μουλάδες και Παππάδες, με πύρηνους λόγους για τα κακά που θα μας βρούν όλους.

Η άνοδος όλων των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, η χαλαρή και ουσιαστικά σε μεγάλο κομμάτι της εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς πολιτικές φυσιογνωμίες Αριστερά της ηπείρου που δεν μπορεί να πιάσει το σφυγμό της εποχής και να θέσει επί τάπητος τα πραγματικά μας προβλήματα και όχι παπαγαλίες περί ιμπεριαλισμού και πλουτοκρατίες, αλλά και η ενεργοποίηση της "άκρα-αριστεράς", η άνευ όρου παράδοση στην ξεκάθαρη τεχνοκρατική οικονομική εξάρτηση από τις αγορές του χρήματος, αποτελούν το δυνατό χαλάζι που διαβρώνει ακόμα περισσότερο αυτό το κομμάτι της γης μας.  Και για να μη πηγαίνουμε μακριά, οι απόψεις του Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, του Νορβηγού σούπερ πατριώτη και  φονταμενταλιστή, που σκόρπισε το θάνατο, οι ψυχολογικές του αστάθειες και φοβίες στη μαντίλα, στο Ισλάμ, στην ουσιαστική αποκοπή από την κοινωνία, έχουν μιμητές και στον τόπο μας και έξω. Όσο και να μην το λέμε φωναχτά! Υποκριτές. Όλοι μας.

Στη διπλανή Σουηδία, οι Νέο-Ναζί έχουν ισχυρότατο δίκτυο, οι Σουηδοί γίνονται όλο πιο ακραίοι στους "σκούρους" γενικά.  Στην Ολλανδία, ακροδεξιό κόμμα, ουσιαστικά είναι στη κυβέρνηση, και είναι αυτοί μαζί με τους άλλους δήθεν "Αληθινούς Φινλανδούς", που ζητήσανε εμπράγματες εγγυήσεις για να μας δανείσουν, τουτέστιν γη και ύδωρ της χώρας μας για τους Ελληναράδες που "κοπροσκυλιάζουν".  Όπου και αν κοιτάξεις τα αυγά του φιδιού, έχουν αρχίσει εκκολαπτώμενα πια χρόνια, να εμφανίζονται κάτω από το σκασμένο χώμα που κυλάει στο άγνωστο από αυτό το λιβάδι της Ευρωπαϊκής μας οικογένειας. 

Και εδώ στην μικρή Ελλάδα, τα 18% σε εκλογικά κέντρα της Κυψέλης της Χρυσής Αυγής, η παρουσία και καλά υπερπατριωτικού κόμματος στη Βουλή, με ανθρώπους παντού στα media, και στις ζωές τηλεσταρ με συζύγους ορισμένα στελέχη του, που μοστράρουν και σε Hello και OK, ανθρώπους που βγαίνουν στις τηλεοράσεις με διαιρετικές απόψεις και φιλοσοφίες, καθώς και ο λαϊκισμός εκατέρωθεν του φάσματος του πολιτικού λόγου, από δεξιά μέχρι αριστερά, φέρνει πολλούς πιθανούς Μπρέιβικ στο προσκήνιο του τρόμου. Προχθές ένας Αλβανός εργάτης που ήρθε για την πόρτα μας, μου έλεγε πόσο γέμισε "μαύρους" το Κουκάκι! Ανέκδοτο.

Μόνο, που τα άκρα τρώνε τελικά όπως πάντα πιστεύω, από τις σάρκες των παιδιών τους.  Από αυτούς που και καλά στο όνομά τους αποφασίζουν να σκοτώσουν, να ανατινάξουν για να γίνουν οι μεσσίες μιας άρρωστης ιδεολογίας. Και σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, είναι θράσος τουλάχιστον η ύπαρξη των άκρων, γιατί αυτά είναι που κατέστρεψαν και σκότωσαν σε τρεις πολέμους τόσους Έλληνες, σε μάχες και σε κακουχίες, σε εξορίες και σε βασανιστήρια, όσο τίποτα άλλο.  Αν αυτό δεν το έχουμε μάθει, δεν το αντιμετωπίζουμε, το σιγοντάρουμε όταν δεν διαμαρτυρόμαστε μαζικά για τις αυτοδικίες και τα πογκρόμ στα στενά του Κέντρου για τον μαύρο γείτονα από "έξαλα" μιλίτσια, όταν η ακροαριστερή τρομοκρατική ιδεολογία σκότωνε παιδιά αθώα όπως ο Αξαρλιάν (που πρόσφατα και ας το ξεχάσατε ήταν και η επέτειος), όταν το κράτος μας δεν έχει καμιά σοβαρή, ανθρώπινη μεταναστευτική πολιτική και απλά τα χώνει όλα κάτω από ένα "χαλί",  τότε είμαστε άξιοι της μαύρης μοίρας μας.

Τότε θα είναι πολύ αργά.  Όπως είναι πια αργά για εμένα, που έχω μετανιώσει που έχασα επαφή με αυτή την υπέροχη κοπέλα με το ανοιχτό μυαλό από τη μακρινή Νορβηγία, που θα ήθελα τώρα τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να της σκουπίσω τα δάκρυα και να της πω ένα "κουράγιο", περπάτα στο δρόμο αυτής της υπέροχης απορίας σου για το "ξένο" και μη λιγοψυχήσεις...  Είναι το θεμέλιο μας.  Το λίπασμα, το πότισμα, το αντιδιαβρωτικό μας έργο που τόσο χρειαζόμαστε στο δικό μας λιβάδι.

Εγώ, αυτός ο ηλιοσυλλέκτης του Νοτου που δείχνει φιλόξενος, αλλά δεν ξέρω ακόμα για πόσο... Δεν παίρνω όρκο για τον τόπο μου, που κουρασμένος ψάχνει να βρει και αυτός εξιλαστήρια θύματα για την κατάντια του που τα "γνήσια- εθνικά καθαρά" τέκνα του εν γνώση και πλήρης αδιαφορίας τους τον έριξαν. Και που τολμάνε να μιλάνε για πολιτισμούς Αρχαίους Ελληνικούς που ουδεμία σχέση έχουν με τη σημερινή "εκδιδόμενη", ξεπουλημένη κοινωνία του χρήματος.

Music: "This is the Life" by Amy MacDonald

Cause life is so precious, so 86 teenage life precious...