Ταξιδεύοντας στη Θεσσαλονίκη...

Ώρα επιστροφής στην πατρίδα...

Πρωτομαγιά με φίλους παλιούς και αγαπημένους... Γειτονιές παιδικές, δρόμοι χιλιοπερπατημένοι, βόλτα στην παραλία με το σπαστό ποδήλατο, αεράκι Θερμαΐκού, ανάσες με πρωινή υγρασία αλλά και λιακάδα... Μπουγάτσα και Τοπίνο, κουλούρι από την Τσιμισκή, μεζέδες και Αρετσού, σεργιάνι στο Μπιτ Μπαζάρ και Χατζής για επιδόρπιο με Χανουμ Μπουρεκ... Σε λέω και με λες, λ "παχύ" και άνθρωποι κιμπάρηδες...

Τι σας λέω τώρα;

Τίποτα! Απλά συγχωρέστε με, πάω λίγο πίσω στην όμορφη πατρίδα και αισθάνομαι μια ευτυχία, αφού έχω να πατήσω το πόδι εκεί για πολύ καιρό και μου έλειψε...

Θα τα πούμε με ραπόρτο από εκεί!

Φιλιά!

ΥΓ: Το σπαστό μπήκε μια χαρά στις αποσκευές του παλιού Σεατ και ταξιδεύει και αυτό με τον Spasto Petalaki! Θα σας γράψουμε μαζί...

Στην Ελευσίνα, μια Κυριακή...

(Στην παραλία της Ελευσίνας, που πασχίζει να ξαναβρεί τη χαμένη της έξοδο στη θάλασσα)

Η Ελευσίνα, αποτελεί τη μεγάλη "παρεξήγηση" της Αττικής.

Η πορεία της στο χρόνο, σίγουρα χαρακτηρίζεται από τη βιομηχανική της ανάπτυξη που ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αιώνα και την έντονη παρουσία της εργατικής τάξης θεμέλιο στην κοινωνική ζωή της πόλης. Αν υπάρχει ένα μέρος στην Ελλάδα που έχει γραφτεί η "προσπάθεια" εκβιομηχανισμού της χώρας, σίγουρα είναι η Ελευσίνα.


Αργότερα όμως, φορτώθηκε τη ρετσινιά της έντονης βιομηχανοποίησης, που ξεκίνησε εντατικά να "τρώει" αυτή τη γωνιά της Αττικής γης περίπου στη δεκαετία του 50, και αποτέλεσε τη μεγάλη "πίσω" αυλή του Λεκανοπεδίου, όπου η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, η καταστροφή του σπουδαίου αρχαιολογικού χώρου και η αλόγιστη ρύπανση αποτέλεσαν μικρά "πταίσματα", στη λεγόμενη πρόοδο της πρωτεύουσας και φυσικά της οικονομικής ευμάρειας συγκεκριμένων ισχυρών οικογενειών της Ελλάδας.

(Εικόνα από τον Αρχαιολογικό Χώρο, στο πεζόδρομο της πόλης)

Για αρκετούς, αποτελεί ένα σημείο του χάρτη, μια πόλη που δεν ξέρουμε, ή δεν θέλουμε να βλέπουμε και περνάμε έτσι ξυστά απ' έξω, ρίχνουμε και μια φευγαλέα ματιά, όταν παίρνουμε το δρόμο για την Κόρινθο. Και όμως η πόλη αυτή, έχει λαμπρή ιστορία από την Αρχαιότητα ως σήμερα. Μια πόλη, που σήμερα μετρά περίπου 30000 ψυχές και βρίσκεται μόλις μισή ώρα από την Αθήνα (περίπου 20χλμ). Η Αττική Οδός, διαμορφώνει πλέον νέες συνήθειες, νέες χρήσεις γης, φέρνει νέους κατοίκους αλλά και ανοίγει νέες ευκαιρίες για μια πόλη που παλεύει και εν μέρει το πετυχαίνει να βρει την καινούρια της ταυτότητα.

Είναι γεγονός, ότι αρκετές πόλεις υπομένουν δύσκολες περιβαλλοντολογικές συνθήκες και καταστάσεις, γιατί αυτό που τους δίνει ψωμί, δουλειά και ζωή είναι αυτό που τους ταλαιπωρεί κιόλας. Δεν πρέπει όμως, τουλάχιστον τώρα πια, να είναι έτσι. Οι κάτοικοι είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένοι για τη ρύπανση που τόσα χρόνια υπομείνανε, διεκδικούν τους παλιούς βιομηχανικούς χώρους, που ορισμένοι από αυτούς αποτελούν μοναδικά δείγματα της Ελληνικής βιομηχανικής ιστορίας και αρχιτεκτονικής, προσπαθούν να κρατήσουν την κοινωνική συνοχή τους. Αγωνίζονται για το περιορισμό ρυπογόνων βιομηχανιών όπως η Πετρόλα, που αποτελεί μόνιμο θέμα διαξιφισμών στην ατζέντα της πόλης και συστήνουν επιτροπές κατοίκων για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής. Οι στατιστικές, δυστυχώς, δείχνουν σχέση καρκινογόνων και άλλων νοσημάτων στην ευρύτερη περιοχή του Θριάσιου Πεδίου με την υψηλή ρύπανση της περιοχής.

(Τα μοναδικά κτίρια της βιομηχανίας "Κρόνος", στην παραλιακή είσοδο της πόλης)

Και όμως, τα τελευταία χρόνια, με τη δραστηριοποίηση της κοινωνίας, της τοπικής αρχής αλλά και τη σωστή εφαρμογή του νόμου, "πέφτουν" πρόστιμα, οι έλεγχοι είναι πιο συχνοί, τοποθετήθηκαν τα απαραίτητα φίλτρα στις πολλές, μα πολλές καμινάδες και σίγουρα οι ίδιοι οι κάτοικοι διαπιστώνουν, ότι η ποιότητα του αέρα που αναπνέουν, είναι σίγουρα καλύτερη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ελευσίνα κρατάει σχεδόν την πρωτιά στην Ελλάδα στην ανακύκλωση, μ' ένα πρόγραμμα που θα έπρεπε να ζηλεύουν αρκετές πόλεις και δήμοι (βλ Αθήνα). Μέχρι και κομποστοποιητές έχουν διανεμηθεί σε αρκετούς πολίτες και φορείς, που συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια. Για το Αστικό Περιβάλλον της Ελευσίνας και για όσους θέλουν να το ψάξουν παραπάνω, υπάρχει ένα εξαιρετικό (αν και πια λίγο παλιό) άρθρο της Καθημερινής και ΟΙΚΟ εδώ.

Αλλά αυτά ίσως δεν είναι και τόσο κατάλληλα για ένα Κυριακάτικο ποστ!

Σημασία έχει ότι την Ελευσίνα την αγαπώ πολύ, μαζί και τους ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίζω εκεί και πρώτοι με φέρανε σε επαφή με την πόλη τους και μου μετέδωσαν και μένα το Ελευσίνιο μικρόβιο που έλυσε το Ελευσίνιο μυστήριο! Θυμάμαι ακόμα, εκεί στις αρχές του Φθινοπώρου πέρυσι, που είχα επισκεφτεί το χώρο που πραγματοποιούνται τα Αισχύλεια (αφού ο Αισχύλος ήταν ντόπιος) και είχα παρακολουθήσει μια εξαιρετική παράσταση της Α. Μπρούσκου, με φόντο το Παλιό Ελαιουργείο και μια φοβερή έκθεση-installation με θέμα τους λαθρομετανάστες. Εκεί πια επιβεβαίωσα τη σχέση μου με αυτό το ήμι-αστικό τοπίο.

Κυριακή λοιπόν στην Ελευσίνα, μια βόλτα στην παραλία που θα μπορούσε να είναι τόσο αξιοποιημένη, ανάμεσα στα παλιά εργοστάσια, στα χαμηλά σπίτια της πόλης, που ορισμένα έχουν πια φτιαχτεί και είναι πανέμορφα. Σίγουρα, προσφέρεται και για ποδήλατο, ειδικά άν είσαι και Σπαστός, το βάζεις στο "κάρο", το ξεδιπλώνεις και κάνεις πετάλι εύκολα και άνετα αφού όλη η πόλη είναι επίπεδη. Υπάρχει και ένας Ποδηλατόδρομος, που βέβαια, προκάλεσε και αυτός συζητήσεις, αφού τελικά οι μισοί κάτοικοι δεν το ήθελαν και οι άλλοι μισοί το θέλανε πολύ περισσότερο και πιο καλά οργανωμένο ενταγμένο σ' ένα σωστό δίκτυο (μάλλον σωστά εδώ που τα λέμε).

(Κρασοκατάνυξη και λακέρδα στην "Τράτα")

Καταλήξαμε στη φοβερή ψαροταβέρνα "Τράτα" του τρελού Σάκη, στην οδό Κοντούλη. Συγγνώμη δεν κάνω διαφήμιση, αλλά είναι φοβερή και αξίζει every single penny που λένε και οι Εγγλέζοι! Πάντα φρέσκο ψάρι, (θα στο πει και θα στο προτείνει, δεν μασάει), ένα παλιό σπίτι με μια πολύ ωραία αυλή, όλα καθαρά και τακτοποιημένα και φρεσκοασβεστωμένα, να υποδεχτούν το καλοκαίρι και τον ήλιο, τις παρέες τις χαρούμενες, τις μεθυσμένες από το κρασάκι το εξαιρετικό, το δροσερό Μοσχοφίλερο... Η το τσιπουράκι και το ούζο, με πολύ καλή λακέρδα που αμάν κάνω στην Αθήνα πια (Σαλονικιός γαρ) να βρω και να απολαύσω! Λοιπόν δε συνεχίζω γιατί θα σας ανοίξω την όρεξη...

(Φάγαμε όμως ένα φρέσκο Γαλέο με κρεμμυδάκι...
Άλλο πράγμα βρε παιδί μου!)

Μετά έχει περίπατο στο πεζόδρομο, δίπλα στα Αρχαία της Ελευσίνας, που αν κάτσετε μέχρι και να σκοτεινιάσει, θα δείτε στην πράξη το έργο του Γάλλου εξπέρ του φωτισμού, Πιερ Mπιντό (ναι αυτός που έκανε και τη δουλειά στην Ακρόπολη), που φώτισε αριστοτεχνικά έναν από τους πιο σημαντικούς αλλά και ξεχασμένους χώρους της Ελλάδας.

(Επί αυλής...)

Λίγο πιο κάτω στο καφενείο "Επί Περικλέους", έχει μια όμορφη αυλή, με περιποιημένο χώρο, παρτέρια και ελιές, ένα πέτρινο σπιτάκι, που σερβίρει ωραίο καφέ, διπλό Ελληνικό σκέτο στο γκαζάκι και αναμφίβολα ήταν ότι έπρεπε μετά το μεσημεριανό. Ταμάμ δηλαδή!

Στην επιστροφή περπατάω έξω από το επίσης αγαπημένο καφενέ "Ηλιοπότη", με το έντονο πορτοκαλί του χρώμα και την αυλίτσα με τις μαξιλάρες, όταν στα αυτιά μου έρχεται ήχος από νησιώτικα και άλλα παραδοσιακά ακούσματα... Κοιτάζω μέσα...

(Ο "Ηλιοπότης" στα πορτοκαλί ντυμένος)

Χαμογελώ... Μια παρέα έχει στήσει αυτοσχέδιο γλέντι στις 5 και κάτι το απόγευμα, μια Κυριακή του Απρίλη, μια Κυριακή του Θωμά, στην Ελευσίνα μια φορά...

Η ζωή σε όμορφη στιγμή, σε όμορφη εξέλιξη, σε όμορφη έκρηξη...

ΥΓ: Σεπτέμβριος 2008

Εικόνες από το παλιό Εργοστάσιο της Ελαιουργίας, που τώρα πραγματοποιούνται τα Αισχύλεια, κάθε χρόνο, στις αρχές Φθινοπώρου.
Σκηνικό είναι πάντα το ερειπωμένο εργοστάσιο, τα κτίρια γίνονται ένα με το κόσμο, με το θέατρο.

Η εξαιρετική έκθεση, ήταν του Μάριου Σπηλιόπουλου με θέμα "Ανθρώπων Ίχνη",
μια φωνή για τη λαθρομετανάστευση...

Παπούτσια παρατημένα, σε με διαδρομή, χωρίς πυξίδα, ατάκτως ειρημένα, λόγια με κιμωλία πάνω σε τοίχους, ιστορίες ελπίδας και απόγνωσής...
και με σκηνικό σαπισμένες βάρκες από ναυάγια της μετανάστευσης...

Σουρεαλιστικού περιεχομένου σκέψεις...

(Προειδοποιητική ταμπέλα στην είσοδο του Λόφου του Στράνη,

όπου ο Δ. Σολωμός, έγραψε τον ύμνο στην ελευθερία.

Προφανώς ο Δράκουλας θα είναι κανένας εξάδελφός του από τη Φιλική Εταιρεία, παράρτημα Βουκουρεστίου)

(Το Datsun, φύεται σε πολλούς κάμπους τσι Ζακύνθου και είναι φιλικό πολύ στο γάιδαρο)

"Τι να γράψεις σε αυτό το μεταίχμιο της εβδομάδας μετά το Πάσχα;" έλεγα και έλεγα στον εαυτό μου.

Η εβδομάδα μετά το Πάσχα, είναι πάντα μια περίεργη κατάσταση. Οι περισσότεροι, δεν έχουν πια τη βιασύνη του φευγιού, να προλάβουν τα έθιμα, τις τελετές, να ετοιμαστούν για την Ανάσταση, οπότε πάντα το κύμα της επιστροφής γίνεται σταδιακά. Αργόσυρτα, σέρνοντας τις "παντόφλες" μας, τις βαλίτσες μας και τις ρόδες των αυτοκίνητων μας, επιστρέφουμε, συνήθως σκασμένοι από το φαγητό, στις πόλεις μας, στο χωνευτήρι μας και στην καθημερινότητά μας. Μετά αναρωτιόμαστε πόσο γρήγορα περνάει η εβδομάδα, όταν καθόμαστε ή όταν περνάμε ευχάριστα. Αυτό μάλλον συμβαίνει, γιατί αυτές τις μέρες συγκεντρωνόμαστε λίγο στον ευατό μας και στα θέλω μας. Τις άλλες μέρες, τρέχουμε μάλλον για τους άλλους, αφού στην Ελλάδα των υπηρεσιών, ακόμα και οι δουλειές μας, συνήθως είναι από άλλους φτιαγμένες για άλλους καμωμένες.

Φέτος το δικό μου Πάσχα, θα έλεγα ήταν σουρεάλ... Όπως τελικά σουρεάλ ήταν και η Ζάκυνθος. Είχε λίγο απ' όλα. Και εκδηλώσεις τοπικές της Ζακύνθου, και αλλεργίες και ιούς γαστρεντερίτιδας με πυρετούς και βόλτες σε φανταστικές παραλίες. Μοναστήρια με φοβερούς μοναχούς, όπου μέχρι και εικόνες και κουρτίνες στα ιερά κρεμάσαμε σε μια προσπάθεια να εξιλεωθούν προφανώς οι αμαρτίες μας. Υπήρχαν στην παρέα πολλοί αμαρτωλοί bloggers. Ο νοών νοείτο! Πατούσες στην άμμο και βρεγμένα μπατζάκια, ξαφνική πρόσκληση για συνέντευξη σε τοπικό ραδιόφωνο για την προώθηση της πανελλαδικής ποδηλατοπορείας στις 10 Μαΐου και προσπάθεια οργάνωσης της συμμετοχής της Ζακύνθου.

Δύστροπους ανθρώπους σε εκκλησία χωριού, όπου αντί να παρακολουθούν τη λειτουργία, ήταν η χάβρα των Εβραίων και μόλις κάναμε μια μικρή παρατήρηση, μας είπαν σε Χριστιανικό πνεύμα αγάπης, αν δεν σας αρέσει αλλού! Οπότε και εμείς το κάναμε μετά ατάκα και λέγαμε... "Άκου να σου πω, αν δεν σου αρέσει αλλού!" Γέλια... Αλλά και υπέροχους απλούς ανθρώπους που μας δώσανε πριν την παραλία μπουκάλια με νερό, χωρίς να δεχτούν να πάρουν χρήματα. Μια καταπληκτική παρέα παλιών Ζακυνθινών μιας ηλικίας, που πειραζόντουσαν μεταξύ τους τόσο όμορφα. Για εμένα ήταν ένα θεατρικό με τοπική προφορά που λάτρεψα, που ρούφηξα με όλες τις αισθήσεις, αλλά και συμμετείχα κιόλας. Ανθρώπους, που μας κέρασαν τα πάντα από το φούρνο τους, γλυκύτατους... Αλλά και παιδιά με μηχανάκια να κάνουν σούζα στην κεντρική πλατεία, με μαμάδες αλλόφρονες να τρέχουν να μαζεύουν τα παιδάκια τους. Πλατείες με πολύ δήθεν καφέ, με πολύ δήθεν μούρες...

(Γέρακας. Πανέμορφη παραλία, όπου επισκέπτεται και κάθε Αύγουστο για διακοπές και για γέννα η κυρία Καρέτα-Καρέτα και πολύ έχει σκάσει, τα λιγούρια τους real estaters, που στην κυριολεξία η χελώνα διάλεξε αυτό το τοπίο για να "κάθεται" στα αυγά της...)

Βασικά, ήταν η μικρογραφία μιας επαρχιακής κοινωνίας εν εξελίξει, ο καθρέφτης μας. Που σίγουρα δεν δείχνει και τόσο όμορφο αντικατοπτρισμό, αλλά έχει και την πλάκα του...

Μετά ήρθε λίγο η ιστορία με την υγεία μου και τα έκανε μούσκεμα, οπότε και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αμαρτωλών φίλων bloggers και μη, να με γιατροπορέψουν, προτίμησα να επιστρέψω στην εστία μου, όπου τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να τους ταλαιπωρώ κιόλας.

Το σουρεάλ σκηνικό ολοκληρώθηκε στο ταξί της επιστροφής από το αεροδρόμιο, βράδυ Κυριακής με άδειους δρόμους, όπου ένας ταξιτζής (καλά είναι ρόλοι θεατρικοί όλοι τους από μόνοι τους), μου εξομολογήθηκε ότι χώρισε πριν λίγο καιρό και δεν του αρέσει να πηγαίνει αεροδρόμιο γιατί βλέπει τη μαυρίλα της υπαίθρου στα Μεσόγεια και του φαίνεται ασήκωτο το βάρος και ο νταλκάς. Καθισμένος στο πίσω κάθισμα, ζαλισμένος και με ελαφρύ πονοκέφαλο, προσπαθούσα να αποφύγω όσο μπορούσα τη συζήτηση με έναν οδηγό που μου εξηγούσε με μεγάλη θέρμη, ότι έχει τάμα (στο Χάρο προφανώς), την Κυριακή του Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο να περνάει με κόκκινο τα φανάρια... Στην απορία μου, που βγήκε έτσι με προσπάθεια μη εκνευρισμού, ότι μπορεί να σκοτώσει κάποιον, μου ανέλυσε περαιτέρω τη θεωρία του, ότι αυτός το κάνει γιατί έχει, προσέξτε, οδηγική συμπεριφορά, που αν όλοι είχαν σαν αυτόν κανένας δεν θα είχε ατυχήματα. Η οδηγική συμπεριφορά δεν είναι οι κανόνες! ΌΧΙ!... είναι το savoir vivre της οδήγησης ταξί, που δεν είναι το ίδιο με τα απλά ΙΧ, αλλά a class of its own. Σε όλα αυτά μου είπε ότι είναι και φιλόζωος και στεναχωριέται πολύ που τις γιορτές σκοτώνονται πολλά ζώα (sic) και αγαπά το περιβάλλον, ενώ στο άλσος της Καισαριανής πέταξε ένα χαρτί έξω από το παράθυρο, και ένα τσιγάρο. Είναι επίσης ροκάς και πήγαινε στο Mad στη Συγγρού ή κάτι τέτοιο, έβρισε τρελά 2 φορές διάφορους γιατί κάθονταν και περίμεναν σ' ένα κόκκινο φανάρι, και αφού τρέχαμε ιλιγγιωδώς σε σημείο που είπα ότι θα πάω Πασχαλιάτικα από δυστύχημα και θα είμαι άτυχος εκδρομέας του Πάσχα στις στατιστικές, μου εξήγησε ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί ρε παιδί μου στη δουλειά να πηγαίνει αργά τον πελάτη, αφού βιάζεται! Μα δεν...

Άσε λέω... Φτάνοντας στο σπιτάκι μου, φίλησα το πατάκι τρις, αναρωτήθηκα γιατί οι τρελοί βγαίνουν παγανιά και μεταφέρουν και κόσμο και ποιος θα μπορούσε να τους μαζέψει και ξεκίνησα λίγο πιο νωρίς από αρκετούς από εσάς, την εβδομάδα μεταίχμιο με ένα μικρό αναστεναγμό για το Πάσχα του 2009 που έπαιρνε τις τελευταίες του ανάσες... Και το ταξί τελικά, σκέφτηκα, αντικατοπτρισμός μας είναι...

Καλό Πάσχα με πολύ κέφι!!!

Turn up your Volume...

Το βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε,
εμπνεύστηκε σε μια διαδρομή μέσα από τη βουκολική ελληνική επαρχία,
που βρίσκεται στο απόγειο της, ανάμεσα σε παπαρούνες και μαργαρίτες,
με μυρωδιές κοπριάς,
στο απόγειο της χαράς που συμβολίζει την άνοιξη!

Production Credits:
Σύλληψη- Σκηνοθεσία- Εκτέλεση: Spastos Petalakis
Video Λήψη: Tsalapeteinos
Μουσική Επιμέλεια: Καρέτα-Καρέτα (από τις παλιές αρχόντισσες ουλης τση Ζακύνθου)
Σκηνικό: Κόλπος Ζακύνθου
Κατασκευή Λαμπάδας - Τσολιά: Panos o Vrastos...

Σημείωση: Υποψήφιο για Όσκαρ Ταινίας Μικρού Μήκους,
Φεστιβάλ Ταγαράδας 2009

Πάσχα Επτανήσου... Πάσχα Ζακύνθου!

(Photo Source: http://3.bp.blogspot.com/)

Ήταν, μάλλον εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν πήγαμε για παραθέριση, όλη η φαμίλια μαζί, νονοί και συγγενείς στη Ζάκυνθο... Μέναμε στο Tsilivi Beach Hotel, άξιο εκπρόσωπο αυτών των ξενοδοχείων, που κτίστηκαν για να εξυπηρετήσουν γρήγορα το μαζικό τουρισμό, που ξαφνικά είχε ανακαλύψει τη Ζάκυνθο και σταδιακά όλη την Ελλάδα.

Δεν θυμάμαι και πάρα πολλά, αφού ήμουν μια σταλιά ακόμα, αλλά θυμάμαι πάρα πολύ καλά τα τεράστια, μα τεράστια κύματα που είχα να αντιμετωπίσω. Σίγουρα θα φαίνονταν και ακόμα πιο τεράστια λόγω του συγκριτικά μικρού μεγέθους μου, αλλά εγώ ήμουν πεπεισμένος ότι η θάλασσα δεν ήταν το Ιόνιο, αλλά ένας μεγάλος ωκεανός!

Έπαιζα συνέχεια, χανόμουν στα αφρισμένα κύματα που ξεδιπλώνονταν στην άμμο άλλοτε με δύναμη και άλλοτε με ηρεμία. Πάντα όμως μου προκαλούσαν δέος. Η μάνα μου, μαζί με τη νονά μου φυσικά, δεν συμμερίζονταν αυτή την έξαψη μου και μάλλον θα καταριόταν τη στιγμή που με φέρανε εκεί γιατί κατάντησαν για ένα 15νθημερο τουλάχιστον καρδιακές... Εμένα όμως δε με ένοιαζε τίποτα... Μόνο να παίζω στη θάλασσα, να ξαπλώνω και να ζωγραφίζω με τα χέρια μου πάνω-κάτω το αγγελάκι στην αμμουδιά, να τρέχω σα μουρλός στους κήπους του ξενοδοχείου και να προσπαθώ να πάρω κάνα παγωτό στη ζούλα, αν και γενικά με δυσκολία έτρωγα φαγητό... Αλλά το παγωτό ήταν παγωτό... Και μετά βόλτες με το πορτοκαλί Audi 80, του 79, του μπαμπά στα χωριά και στην πόλη της Ζακύνθου.

Από τότε, από εκείνο το ξένοιαστο καλοκαίρι στις αρχές του 80, που τέτοια καλοκαίρια δεν ξανάρχονται ποτέ πια, έχω να πάω σε αυτό το νησί των Επτανήσων. Η αλήθεια είναι πως μετά η Ζάκυνθος συνδυάστηκε στο μυαλό μου, ως ένα μέρος που πάνε οι Αγγλάρες και μπεκροπίνουνε και γίνονται roast beef από τον ήλιο, αλλά να πω την αλήθεια μετά ήρθε και η μικρή και μεγάλη χελώνα Καρέτα- Καρέτα και με μάλωσε...

Μου μίλησε για ένα πανέμορφο νησί, ειδικά στα ορεινά του μέρη, με παραλίες μοναδικές. Άλλες πελώριες και άλλες μικρές με πράσινα νερά, σπηλιές και ναυάγια διάσημα και πολυφωτογραφημένα. Για χωριά μεσαιωνικά και βενετσιάνικες εκκλησίες, και ιστορίες οικογενειών παλιών. Για το λόφο του Στράνη και το Δ. Σολωμό, που χάζευε το πράσινο και το Ιόνιο, και εμπνεύστηκε τον Ύμνο εις την Ελευθερία. Για τις απέραντες εκτάσεις με τις ελιές και τα πεύκα, μοναστήρια και τον Άγιο Διονύσιο. Για μοναδικές ερωτικές καντάδες και τραγούδια, εμβατήρια και ορχήστρες. Αλλά και για δυνατούς σεισμούς που ταρακουνάνε συνέχεια το νησί, αλλά αυτό μαθημένο πια, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Για ηλιοβασιλέματα από κορφές βουνών και λόφων που το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει και να βυθίζεται στο γαλάζιο και στο πορτοκαλί του ήλιου. Για το Πάσχα της Ζακύνθου, της Επτανήσου, τα πένθιμα εμβατήρια και την περιφορά του Εσταυρωμένου, και της εικόνας της Mater Dolorosa (Παναγίας του Πάθους). Για τον επιτάφιο που βγαίνει στις 4 το πρωί του Μ. Σαββάτου και την πρώτη Ανάσταση, όπου οι νοικοκυρές σπάνε τις πήλινες στάμνες τους από τα μπαλκόνια. Για τους ύμνους που ψάλλονται κατά την ιδιόμορφη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική. Για τα πανηγύρια που γίνονται από άκρη σε άκρη του νησιού τη Δευτέρα του Πάσχα, και για την περιφορά της εικόνας της Παναγίας της Λαουρένταινας, από το Ψήλωμα (Μπόχαλη) προς τον ιερό ναό της Αγίας Τριάδας!

Για αυτά και για πολλά άλλα μου μίλησε η μικρή και η μεγάλη Καρέτα-Καρέτα και με προσκάλεσε φέτος, να ανοίξω πανιά και να βρεθώ στη Ζάκυνθο, να γευτώ ένα Πάσχα διαφορετικό, ένα Πάσχα Ελληνικό αλλά και Επτανησιακό, να ανακαλύψω και πάλι ένα μέρος που έχει μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό με μια γαλάζια αφρισμένη εικόνα, σαν Polaroid από το παρελθόν.

Σίγουρα θα έχει αλλάξει, αλλά είναι εκεί και περιμένει...
Το φιόρο του Λεβάντε, θα μου δείξει άραγε πόσο νεό και φρέσκο είναι ακόμα;
Καλό Πάσχα!

Listen to the Radio...

(από τη Guardian Newspaper)

H Alexia Amvrazi, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιταλία, από Έλληνες γονείς και κάποια στιγμή, ύστερα από πολλά χρόνια, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα... Είχε σκεφτεί να κάτσει για λίγο καιρό, έλα όμως που βρήκε σαν δημοσιογράφος μέσα σε 2 εβδομάδες δουλειά, και έτσι έπηξε όλο εκείνο το καλοκαίρι του 2004... Τυχερή και άτυχη μαζί, γιατί αυτή ονειρευόταν μέχρι το Σεπτέμβριο βόλτες στα Ελληνικά νησιά και παραλίες, καρπούζια και άλλα τέτοια. Αλλά δεν πειράζει...

Από τότε, κόλλησε τελικά στην Ελλάδα, αρθρογραφεί για διάφορα έντυπα που απευθύνονται στο Αγγλικό κοινό της πόλης και όχι μόνο, τραγουδάει, αφού ασχολείται και με τη μουσική και επίσης κάνει και ραδιόφωνο. Συγκεκριμένα την εκπομπή Athens 4 Real, στο ραδιοσταθμό της Αθήνας, που μιλάει και στέλνει τα ραδιοκύματα του σε πολλές γλώσσες των αλλοδαπών κατοίκων αυτής της πόλης. Από Αγγλικά μέχρι Αλβανικά και Κινέζικα!

Η εκπομπή της Alexia's, εκπέμπει κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή στις 1030 και αναλύει, σχολιάζει την επικαιρότητα, ενημερώνει για τα διάφορα που συμβαίνουν στην πόλη... και επίσης συστήνει στο κοινό της ανθρώπους που ζούνε ανάμεσα μας. Απλοί, καθημερινοί, της διπλανής μας πόρτας, αλλά όλοι με κάτι ξεχωριστό να πούνε...

Φανατική ποδηλάτισσα, αν και "κουτσή" αυτό τον καιρό, μιας και το ποδήλατό της έκανε φτερά μέσα από την πολυκατοικία της (τα λέω εγώ έτσι;...), είχαμε γνωριστεί στα πλαίσια μιας ποδηλατοπορείας και γνωριμίας με τους podilates.gr, πριν από αρκετούτσικο καιρό. Από τότε, παρακολουθεί πολύ στενά όλες τις δραστηριότητες του Spastou Petalaki, μεταξύ αυτών και αυτό το blog...

Έτσι λοιπον, σκέφτηκε, να βρεθούμε ON AIR, και να κάνουμε μια ωραία κουβέντα για το blogging, το θέατρο και την πόλη γενικότερα, τα ερεθίσματά της και τις αληθινές της εικόνες...

Αυριο, Δευτέρα 13/4 στις 1030 το πρωί ο Spastos Petalakis και η Alexia Amvrazi, βρίσκονται μετά από αρκετό καιρό στα στούντιο του AIR FM 104.4, κουβεντιάζουν και προσπαθούν να χωρέσουν πολλά, μα πολλά ζητήματα του Petalaki, σε μισή ώρα...

Το σήμα του σταθμού δεν είναι και πολύ δυνατό, αφού μάλλον την πλήρη άδεια θα την πάρει τον Ιούνιο και για αυτό σας παραθέτω πάραυτα το συγκεκριμένο link... Και καλή ακρόαση! Συντονιστείτε!

http://www.live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1444

Στα κρυφά στενά των "ουσιών"...

Σάββατο απόγευμα και κλείνω πίσω μου τη βαριά μεταλλική πόρτα της πολυκατοικίας στου Ψυρρή. Περπατώ λίγο προς τα αριστερά...

Τα θέατρα της Σαρρή έχουν μαζέψει κόσμο, που περιμένει να δει το έργο του, να γελάσεις ως επί το πλείστον και αν γίνεται να συγκινηθεί και λίγο... Όχι πολύ και σκάσει κιόλας... Η πιάτσα είναι από τις πολύ εμπορικές της Αθήνας. Ρεκλάμες, φώτα, 10ος χρόνος επιτυχίας, φωτογραφίες από περσόνες, μάλλον οι περισσότερες τηλεοπτικές...

Ακούω, πίσω από τα σκουπίδια κάποιους να μιλάνε, μάλλον να μαλώνουν, σε μια γλώσσα ακατάληπτη. Μοιάζει να είναι πιασμένη με "γάντζο" που τη σέρνει σ' ένα αργόσυρτο ρυθμό. Οι λέξεις μόλις που ξεφεύγουν από τα χείλια, με κάποια έτσι υπόνοια δύναμης και αυτές φτάνουν στα τύμπανα των αυτιών μου.

Μετακινούμαι λίγα μέτρα πιο κάτω και βλέπω 3 ανθρώπους, να είναι πεσμένοι κατάχαμα στα σκαλιά της ταλαιπωρημένης ώχρας του εγκαταλειμμένου νεοκλασσικού, να χωρίζουν την άσπρη σκόνη της κόκας... Σαν μια τελετή, μυστική, όλοι τους είναι σκυμμένοι πάνω από το βασιλιά της ψευδαίσθησης τους και χωρίζουν τις δόσεις σε γραμμές. Στα μάτια τους υπάρχει ένα απλανές βλέμμα και ταυτόχρονα μια επιθυμία να ρουφήξουν τη δόση, που πολύ τραγικά μοιάζει σχεδόν με την αθώα παιδική ανυπομονησία μπροστά στο σκίσιμο των χάρτινων περιτυλιγμάτων ενός δώρου. Στα χέρια τους κρέμονται έτοιμα για χρήση καλαμάκια. Πράσινα σκούρα σα μούχλα...

Στρέφω το κεφάλι και κοιτάζω πάλι το πλήθος που περιμένει, βολεμένο και καλοζωισμένο, να παρακολουθήσει την τέχνη. Στρέφω και πάλι το κεφάλι και μπροστά μου εξελίσσεται σε απόλυτο ρεαλισμό, η σκηνή ενός ή μάλλον καλύτερα τριών εξαρτημένων στις ουσίες και στην παραίσθηση τους συνανθρώπων μας, ζωντανά κουφάρια, ζωντανοί νεκροί. Τα ρούχα, κάποια σκισμένα πάνω στα ασθενικά σώματα, κάποια λιωμένα είναι σαν να έχουν αρχίσει να τους προετοιμάζουν για το μεγάλο τους ταξίδι. Ρουφάνε, πετάει το κεφάλι πίσω και πέφτει ένα από αυτά με γδούπο στη ξύλινη ξεφλουδισμένη πόρτα... Στη φάση τους, μοιάζουν να γελάνε και να κλαίνε μαζί σε μια εικόνα που σε συνδυασμό με την απέναντι ευδαιμονία μου δίνει το πρώτο ¨χαστούκι"...

Φεύγω... Στρίβω δεξιά στη Ρήγα Παλαμίδου. 'Ωρα 1915. Φως ακόμα έξω... Στα σκαλιά του πάλαι ποτέ ένδοξου κλαμπ Motel, που τώρα βρωμάνε κάτουρο και υγρασία και είναι μαύρα, ξαπλώνει ένα ζευγάρι, μικρά παιδιά 20 χρονών, που έχουν κάτσει εκεί και αυτά σε αυτή την αφασία της χημικής τους νάρκωσης. Του αγοριού, το εσώρουχο είναι σχεδόν έξω από το παντελόνι, μουσκεμένο και κοιτάζει με το βλέμμα το ασταθές και σκοτεινό την κοπέλα που προσπαθεί να τον σηκώσει αλλά πέφτει και αυτή στην μαστούρα της μέσα. Σάββατο απόγευμα και δυο κύτταρα νιότης, έχουν γίνει άρρωστοι μικροοργανισμοί σήψης, το σώμα, το μυαλό ζελέ... Η κοπέλα, ξεστομίζει προτάσεις που τελειώνουν σε ρε... "Σε αγαπώ ρεεεε"... "Πως γίνεσαι έτσι ρεεε"... "Αφού στο είπα εγώ ρεεεε"... Χαστούκι ακόμα πιο δυνατό.

Νιώθω έντονα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα, ότι είμαι σε μια σκηνή από το Mad Max, ή κάτι τέτοιο μελλοντικό, σκοτεινό θρίλερ, όταν λίγο πιο κάτω συναντώ και άλλους με κόκα, λίγο πριν την πλατεία με την Εκκλησία των Αγίων Ανάργυρων... Στρίβω αριστερά, αυξάνοντας το βήμα, νιώθω πίεση, δεν μπορώ ξαφνικά τόσες εικόνες, ανθρώπων σε "αρρώστια".

Το πιο δυνατό "χτύπημα" στο μάτι, στο σαγόνι, μπουνιά που έτσουζε, είναι όταν αριστερά, ένας τελευταίος στη θλιβερή σειρά της τοξίνης, έχει κάτσει κάτω με τα μάτια στο άπειρο, θολά, γέρνει ασθενικά στο βρωμιάρη, ζωγραφισμένο με γκράφιτι τοίχο, και "βαράει" την ένεση της ηρωίνης στις φλέβες που μόλις που φαίνονται στις φτέρνες και στους αστραγάλους... Το κοιτάζω και πονάω, θέλω να φωνάξω "Τι κάνεις ρε μαλάκα!"...

Δεν βγαίνει ανάσα, πνίγεται η φωνή από την ισχυρή αυτή εικόνα της κατάντιας μιας ανθρώπινης ψυχής που απλά ψάχνει με το χέρι στα τυφλά μια φλέβα, λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, λίγο ακόμα... Λίγο ακόμα μπας και κερδίσει μια μέρα ακόμα στο ομιχλώδες του τοπίου, της ανάσας αυτής πριν το τέλος...

Το βήμα γίνεται γοργό πια, σχεδόν τρέχω πια... Στην πλατεία, στο στενάκι προς τον Άγιο Δημήτριο λίγα μέτρα από την κόλαση των ψυχών, τα μεζεδάκια δίνουν και παίρνουν, τα ουζάκια, τα ταβερνάκια, τα ακια όλων μας... Νιώθω απαίσια για όλα αυτά, μια συνενοχή, μια ειρωνεία. Ένα ερωτηματικό. Θέλω να ξεράσω πάνω στα κρέατα τους και στα χταπόδια τους.


Ένα γιατί. Γιατί; Γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Ξέρω, τις απαντήσεις, τις ξέρω αλλά δεν μπορώ να τις δεχτώ. Δεν μου φτάνουν όλες οι απαντήσεις του κόσμου. Δεν έχω κατανοήσει ποτέ, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό η σκέψη για το ναρκωτικό ότι και να είναι αυτό, την ουσία που σε καταστρέφει, σε μαγεύει ψεύτικα, σε ταξιδεύει δήθεν και μετά σε πετά από τον εκατοστό όροφο της πλάνης και σκας πάνω στα μάρμαρα της Αθήνας, τα πεντελικά, τα λευκά, σαν ένα τσουβάλι, ένας μπόγος που σπάει... λερώνει και δεν ξαναμαζεύεται. Σκέφτομαι, γιατί χάνω, χάνουμε όλους αυτούς, όλες αυτές τις ψυχές; Τι κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε; Μια πόλη που το κέντρο της είναι δωσμένο, παραδομένο σε όλα αυτά, δεν μπορεί, είναι άρρωστη, έχει καρκίνο, έχει πολλά συμπτώματα, δεν ήταν έτσι. Πως κατάντησε έτσι; Τα κατηγορώ, τα ξέρω...

Ξέρω να τα ξεστομίζω και εγώ εύκολα. Αλλά νομίζω πως τελικά στα στενά της χαμένης μας πόλης, στα στενά που οι παράνομες ουσίες κάνουν κάθε μέρα, πρωί , μεσημέρι, βράδυ σουλάτσο και θερίζουν τα θύματά τους, έχει χαθεί ο άνθρωπος. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ βρε παιδιά.

Βρε παιδιά;
Σαν να μας κοιτάζει η ναρκωμένη κοπέλα με το φουλάρι και το σκούφο από τα σκαλοπάτια, τα άλλοτε ένδοξα του κλαμπ... Κάτι λέει...

"Ακούτε; Ακούτε; Θέλουμε βοήθεια... Βοήθεια... Σβήνουμε εκεί κάτω ρεεε.... Το ακούτε ρεεεεε... Δεν μπορούμε άλλο ρεεε.... Εδώ ελάτε να μας βρείτε ρεεε... Σπάμε, σπάμε, δεν αντέχουμε ρεεεε"...

Νέα Version Tetris!

Μόλις είδα το καινούριο email από το φίλο Στέφανο ή αλλιώς Bin Podilanden,

σημαίνων στέλεχος της ποδηλατικής ακτιβιστικής παρέας
www.podilates.gr
και γνωστός παραγωγός της "μαχητικής" αφίσας,
οπότε να και το καινούριο δείγμα δουλειάς!
Πάντα εύστοχος και πάντα μέσα στα πράγματα!


Και δώρο έξτρα, καινούρια έκδοση του PacMan ή αλλιώς Park-Man!