Δρόμοι του Κρασιού στην Αθήνα. Μέρος 2: Η Κατανάλωση: "Το Αρκαδικό Κελάρι"

Οδός Βουλής 44α.

Εδώ και ένα περίπου χρόνο, ένα μικρό μαγαζί στο τέλος της Βουλής, στο νούμερο 44Α,  πίσω από το Σύνταγμα, μου είχε τραβήξει την προσοχή.  Λίγα τετραγωνικά, αλλά το έβλεπα μέρα με τη μέρα, να φτιάχνεται προς το καλύτερο, φρέσκο και νεανικό.  Ξεχώρισα τα ξύλινα χρωματιστά κιβώτια από τους διάφορους παραγωγούς στη βιτρίνα, τα κίτρινα ράφια με όλη την καλή πραμάτεια πάνω, το εσωτερικό, που θυμίζει πιο πολύ wine bar στο Λονδίνο.  Το έβλεπα επίσης στις καθημερινές μου διαδρομές με το σπαστό ποδήλατο, είτε βραδυνές ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, είτε με το φως της ημέρας, να είναι συνεχώς γεμάτο με νέα παιδιά.  Δεν ήταν σίγουρα σκέφτηκα μια απλή κάβα.  Το όνομα αυτής "Αρκαδικό Κελάρι" (σε λίγο καιρό αλλάζει ονομασία...)

Και εδώ και λίγο καιρό, έβγαλε και λίγα τραπεζάκια έξω, γουστόζικα, με πολύχρωμα μαξιλάρια, ένα μικρό μαυροπίνακα με τα κρασιά της ημέρας που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει, ένα παλιό βαρέλι και όμορφα γλαστράκια, δημιουργώντας μια ήρεμη γωνιά στο χαμό της πόλης.  Ένας μεγάλος μαύρος τοίχος, εν είδη μαυροπίνακα, ετοιμάζεται να υποδεχτεί και την καινούρια ονομασία του μαγαζιού (που δε θα σας την πω ακόμα) και δεσπόζει στο χώρο.  Μια γωνιά να σταθείς ανάμεσα στις δουλειές σου και να δοκιμάσεις ένα ποτηράκι κρασί, από πολλές και ενδιαφέροντες ποικιλίες, να ταξιδέψεις με τις αισθήσεις του ουρανίσκου σε πλαγιές και κοιλάδες στη Νεμέα, στη Σαντορίνη, στη Αρκαδία και στη Δράμα αλλά και σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

Αστικό τοπίο, σκαλωσιές και κρασάκι, με ότι απέμεινε από τα τσιμπολογήματα μου.

Και εξηγούμαι ακόμα πιο πολύ.  Πρώτη επαφή πριν λίγο καιρό με τα 2 πολύ ευγενικά, και με αγάπη για τη δουλειά που κάνουν παιδιά, τον Άγη και το Μιχάλη. Ένα απόγευμα, αποφάσισα να επισκεφτώ το μαγαζί τους.  Ήθελα να πάρω ένα καλό κρασί για ένα γεύμα, που ήξερα μάλιστα και τα πιάτα, οπότε με βοήθησαν ιδιαιτέρως να διαλέξω την ποικιλία που θα ταίριαζε καλύτερα.  Και αυτό ήταν το πρώτο που μου άρεσε στη μικρή αυτή οινική γωνιά.  Ο Μιχάλης και ο Άγης, με γνώσεις πάνω στο κρασί, είναι άνετοι, ανοιχτοί, ακομπλεξάριστοι, βλέπεις πως ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό, όταν σου μιλούν για το κάθε κρασί, νιώθεις να μυρίζουν και να γεύονται τις γεύσεις τους, να ταξιδεύουν σε όλα αυτά τα αρώματα, τις φράουλες και τα φραγκοστάφυλα, τις καραμέλες και τα ρουμπινί χρώματα.  Δε ντρέπεσαι καθόλου να ρωτήσεις, ακόμα και αν είσαι άσχετος, γιατί άλλωστε και εσύ από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Θα σε πάρουν λοιπόν από το "χέρι" και αρχικά θα σου δώσουν μικρές και καλές συμβουλές για να ξεκινήσεις το ταξίδι σου στο θαυμαστό κόσμο του κρασιού.  Πήρα το κρασί που με συμβούλεψαν και το βράδυ στο δείπνο με την παρέα, όντως έκανε την πιο καλή εντύπωση.

Άγης και Μιχάλης στο πόστο τους και στο ύψος τους!

Πήγα και δεύτερη φορά, ένα διάλειμμα ανάμεσα από 2 ραντεβού και με σκοπό να μάθω περισσότερα.  Ρώτησα και απάντηση πήρα: Σκέφτηκαν λοιπόν τα παιδιά, να φτιάξουν ένα μικρό στέκι, ώστε να μπορεί ο καθένας, δοκιμάζοντας τυριά από διάφορες ποικιλίες της Ελλάδας, συνοδευόμενα πάντα με βιολογικές μαρμελάδες που δένουν σε απίστευτο βαθμό με τις έντονες πικάντικες γεύσεις των τυριών, με λίγες ελιές ή αλλαντικά με παξιμαδάκια από την Κρήτη άλλα και μερικά ακόμα είδη για τσιμπολογήματα, και αν θέλει με την καθοδήγησή τους, να γευθεί κρασιά που ίσως δεν θα μπορούσε να το τολμήσει από μόνος του.  Λόγω κόστους, λόγω μη γνώσης.  Να ακούσει τις συμβουλές τους και άμα του αρέσει να ψωνίσει ή ακόμα και να καταναλώσει το μπουκάλι εκεί στη στιγμή με την παρέα του, μ' ένα μικρό κόστος παραπάνω.  Χαλαρωμένος έξω στις καρέκλες αν ο καιρός δε "δαγκώνει" αλλά και μέσα στη μπάρα για τις πιο κρύες ημέρες, ο καθένας μπορεί λοιπόν να ξαποστάσει και να συζητήσει με το ποτήρι του παρέα για οτιδήποτε με τα πολύ ευχάριστα αυτά παιδιά.  Από τη νέα αυτή π.χ. ποικιλία κρασιού, ως το να φιλοσοφήσει για τα γεγονότα της καθημερινότητάς μας.

Και δεν είναι μόνο τα κρασιά.  Φέρνουν και ωραία, δυνατά και πλούσια malt whiskeys,  σαμπάνιες, ακριβές και φθηνές για κάθε βαλάντιο, λικέρ και cognacs, κρασί Πόρτο από την Πορτογαλία, αλλά και σοκολάτες, και πολλά gadgets για την απόλαυση του κρασιού. Ενθουσιάστηκα από κάτι ειδικά πώματα, που ήξερα την ύπαρξή τους αλλά δεν τα είχα δει ποτέ στην πράξη, που με τη βοήθεια ενός αξεσουάρ, αδειάζουν όλο τον αέρα από ένα μπουκάλι και έτσι μπορείς να το φυλάξεις για καιρό, χωρίς να λυπάσαι ότι πρέπει να το καταναλώσεις σώνει και καλά αν το ανοίξεις και να γίνεις "ντέφι" αν είσαι μόνος σου!

Πολλά κρασιά σας λέω.

Οι τιμές είναι πολύ καλές και υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές, που μπορείς να κάνεις μια σωστή αγορά χωρίς να κλαίγεσαι για το κόστος.  Σε πληροφορούν κιόλας για ότι οινικά συμβαίνει στην πόλη από σεμινάρια οινογνωσίας μέχρι εκθέσεις στο εξωτερικό και αλλού, αλλά και για τις δικές τους διοργανώσεις που γίνονται κατά καιρούς, εκεί στο μικρό μαγαζί, με γευστικές δοκιμές και φαγάκια!

Ο Άγης, μπαρμαν!

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω τίποτα άλλο.  Τονίζω φυσικά και πάλι, ότι ούτε τα ξέρω τα παιδιά, ούτε συμφέροντα έχω.  Με συγκίνησε όμως στις καθημερινές μου ποδηλατικές διαδρομές ένα μαγαζί που "φωνάζει" νιάτα, όρεξη για δουλειά, μεράκι για αυτό που κάνεις και όχι μιζέρια.  Όχι πια μιζέρια στην εποχή που ζούμε.  Δε θα πάρουμε άλλη.  Θα δοκιμάσουμε ένα βραδάκι με καλή παρέα, αλλά και μόνοι, 2-3 ποτηράκια κρασί, θα παρασυρθούμε στη ζαλισμένη του κατανάλωση (πάντα με μέτρο έτσι) και θα μάθουμε και 2-3 οινικά πράγματα παραπάνω, να το παίξουμε και μάγκες στις κοπελιές και στους φίλους μας!

Καλές δοκιμές λοιπόν στο "Αρκαδικό Κελάρι" και προσεχώς με νέα έξυπνη ονομασία, στην οδό Βουλής 44Α.  Ο Μάικ και ο Άγης, είναι εκεί από το πρωί στις 10, μέχρι να σας πω την αλήθεια όσο πάει, γιατί τους επισκέπτονται πολλοί φίλοι για κρασάκι και κουβεντούλα και όλο και οι νύχτες μακραίνουν!  Μπορείτε να παραγγείλετε και τηλεφωνικά και να σας τα στείλουν και σπίτι στο τηλέφωνάκι 210 3229374.  Άντε στη υγειά μας!!!

ΥΓ:  Και επειδή έχω διάθεση για λίγο cheesy πράγματα, μουσική υπόκρουση με "Che Sera, Sera", γιατί το μέλλον κανείς δεν ορίζει, κανείς δε μπορεί να ξέρει, οπότε πιείτε ένα κρασάκι και χαλαρώστε... Χικ  (Και έξτρα τραγουδάκι The Thieving Magpie, γιατί έχει στο ρυθμό ζαλάδα)

Δρόμοι Κρασιού στην Αθήνα. Μέρος 1: Η Παραγωγή

 Οινοποιείο Κορωναίου στον Κολωνό

Το τελευταίο εναπομένον οινοποιείο στο Δήμο Αθηναίων

Στα στενά του Κολωνού

Τα μικρά ποδήλατα διασχίζουν αθόρυβα τα στενά του Κολωνού. Εδώ ακόμα κάποια παιδιά παίζουν στο δρόμο, ορισμένα σπίτια έχουν αυλές, μυρίζει ξύλο και γρασίδι, έχει ακόμα αίσθηση γειτονιάς. Κάνει γλυκιά ψύχρα, το νιώθουμε με τη φίλη Κ. στο δέρμα, τα κοντομάνικα ζητάνε μάλλον τα μανίκια τους.  Από χθες γύρισε λίγο ο καιρός.  Φθινόπωρο στην Αθήνα, και οι βόλτες με το ποδήλατο είναι ιδανικές.  Φθινόπωρο και η εποχή που ο ευλογημένος και δοξασμένος καρπός του σταφυλιού, έχει μαζευτεί απ' όλη την Ελλάδα και μπαίνει πια στα βαρέλια, ζυμώνεται, παράγει μούστο για μουσταλευριά, γίνεται πια τσίπουρο στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία, ρακί στην Κρήτη και αλλού.

Δρόμο παίρνει το Brompton, δρόμο αφήνει

Η Αττική και τα Μεσόγεια γενικότερα, είχαν από πολύ παλιά, μάλλον από τότε που ακόμα ο Περικλής δεν είχε κάνει την εμφάνιση του, παράδοση στο κρασί.  Γενιές ολόκληρες έζησαν με την παραγωγή και εκμετάλλευση του οίνου.  Υπήρχαν μονάδες μέσα στα όρια του πολεοδομικού ιστού της κεντρικής Αθήνας, που προμήθευαν ταβέρνες και καπηλειά, σπίτια και γείτονες.  Σταδιακά, τα χρόνια πέρασαν, η Αθήνα αστικοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό, οι μικρές μονάδες παραγωγής κρασιού λόγω τιμών αλλά και λόγω της εκ φύσεως τεχνολογικής εξέλιξης στο κομμάτι της παραγωγής που απαιτούσε χώρο, έφυγαν πια για άλλα μέρη προς τα Μεσόγεια ή αλλού.  

Και όμως.  Μια οικογενειακή μονάδα, που ξεκίνησε την πορεία της εδώ και τουλάχιστον 60 ίσως και παραπάνω χρόνια, αντιστέκεται ακόμα σε πείσμα των καιρών και διατηρεί ένα μικρό, μαζεμένο σε ένα στρέμμα οινοποιείο που στάζει από ιστορία πάνω σε κάθε σοβά, σε κάθε σου βήμα.

Το "Εργαστήριο Οίνου Μιχ. Π. Κορωναίου", ίσως δεν το προσέξεις, έτσι όπως βρίσκεται απέναντι από το παλιό ανακαινισμένο πια Καπνεργοστάσιο, στην οδό Λένορμαν 183 και Κρέοντος, αφού δεν "φωνάζει" με την παρουσία του. Διακριτικό, ήρεμο όπως και οι άνθρωποι που το "τρέχουν", διαθέτει ακόμα στο μερακλίδικο κοινό της Αθήνας και όχι μόνο, "Μούστο, Ρετσίνα Μεσογείων, Βυσσάντο και Κοκκινέλι Σαντορίνης καθώς και Βαρέλια Δρύινα-Καστανιές", όπως αναγράφεται και στην κάρτα της επιχείρησης.

Στην είσοδο 

Σταθήκαμε στη μικρή μπλε, σιδερένια πόρτα της εισόδου επί της Κρέοντος. Το πρώτο πράγμα που έρχεται, σε κατακλύζει και διεγείρει τις αισθήσεις σου, είναι αυτή η μυρωδιά του μούστου και του κρασιού, του οινοπνεύματος στον αέρα που θυμίζει πολλά.  Στιγμές χαράς και λύπης, Κυριακάτικα γεύματα που ίσως εξελίχτηκαν λίγο πιο μεθυσμένα, ευφορία και χορός, καπηλειά και κουτούκια στη Θεσσαλονίκη και στα Νησιά, αλλά και εξοντωτικές βραδιές σε Αγγλικές pub!  Στιγμές που όλοι λίγο πολύ έχουν ζήσει.

Αφήνω το ποδήλατο δίπλα σε ένα αρκετά θηριώδη βασιλικό, και κοιτάζω γύρω μου. Μεγάλες ανοξείδωτες δεξαμενές, στέκουν στην αυλή σαν μικροί πύργοι, διαφόρων διαστάσεων βαρέλια εδώ και εκεί, εργαλεία για την παρασκευή του οίνου, και δύο σκυλάκια να χαζεύουν την κίνηση από ένα μπαλκόνι στον 1ο όροφο.  Εδώ νιώθεις την οικογένεια, εδώ είναι "σπίτι".  Και η αλήθεια είναι πως, μέχρι πριν κάποια χρόνια, ο 1ος όροφος του κτιρίου, που πρέπει να χτίστηκε εκεί γύρω στη δεκαετία του 40, ίσως και πιο παλιά, ήταν το σπίτι της οικογένειας Κορωναίου.
  

Μπαίνουμε μέσα στο μισοσκότεινο χώρο υποδοχής, με τις δεξαμενές και πάλι κυρίαρχες στο χώρο και τη μυρωδιά να είναι πια μεθυστική, όπως το προϊόν άλλωστε.  Στο βάθος, άδεια μπουκάλια περιμένουν τους πελάτες να κοπιάσουν, ζυγαριές περιμένουν να ζυγίσουν τους ασκούς του κρασιού που εφοδιάζουν ουκ ολίγες ταβέρνες και εστιατόρια σε όλη την πρωτεύουσα και την επαρχία. Και στα αριστερά, ένα δωμάτιο γεμάτο ιστορία, να λούζεται στο μεσημεριανό ήλιο από το μικρό παράθυρο, το μικρό "κέντρο αποφάσεων" της οικογενειακής επιχείρησης.  Εκεί συναντάμε την Νατάσα Κορωναίου, αδερφή του Μιχ. Κορωναίου και δεύτερος πόλος της οινοποιίας.

Ζεστή χειραψία, πράα, ήρεμη, ζυγίζει τα λόγια της... Λογικό, δε μας ξέρει και μάλλον δεν ήξερε και για την άφιξή μας! Σιγά, σιγά, αφού λίγο αρχίζουν τα λόγια και τα μάτια να συνεννοούνται, να εμπιστεύονται, η κουβέντα "λιώνει".  Η κα. Νατάσα όπως και ο κ. Μιχάλης, μεγάλωσε εδώ, σε αυτό το κομμάτι γης, ανάμεσα σε κρασιά και σταφύλια, σε μυρωδιές και βαρέλια. Αγάπησε το επάγγελμα ειλικρινά, το Κολωνό, που όπως μας λέει, μέχρι τη δεκαετία του '80, ήταν άλλος τόπος, με φαρδιά  κτήματα, σπίτια με αυλές, μεγάλα, μικρά, με χρώματα και διακοσμητικά στους τοίχους και στα μπαλκόνια.  Μια άλλη Αθήνα.  Μετά ήρθε η πρωτεύουσα της εσωτερικής μετανάστευσης, της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή, της δημιουργίας μιας λαϊκής, εργατικής συνοικίας.  Δεν είναι άσχημα, απλά πολύ διαφορετικά, σε σχέση με την "άπλα" που υπήρχε παλιά.

Η Γιαγιά της οικογένειας από τη Σαντορίνη

Δοκιμαστικοί σωλήνες, μικρά οικογενειακά κειμήλια, ποτήρια δοκιμασίας οίνου, ένα αφημένο πανωφόρι στην ντουλάπα, ένα παλιό σκονισμένο μπουκάλι με κρασί, παλιές φωτογραφίες ορίζουν το χώρο.  Κοιτάζω μια φωτογραφία μιας νέας και μαυροφορούσας γυναίκας που δεσπόζει στον τοίχο δίπλα μου.  Η Γιαγιά τους.  Χήρα από πολύ νέα, αναγκάστηκε να βάλει τη "μαντήλα" στο νησί της Σαντορίνης, όπως όριζαν τα έθιμα και οι παραδόσεις.  Θα σταθούμε για λίγο στη λέξη "Σαντορίνη" που εμφανίζεται και στην κάρτα της επιχείρησης.  Από εκεί ξεκινά η ιστορία της οικογένειας, αφού τα κτήματά που είχαν στην κατοχή τους, έδιναν ωραίο σταφύλι και πάντα ασχολούνταν από γενιά σε γενιά, με την καλλιέργεια και παραγωγή κρασιού.   Κάποια στιγμή, ο Π. Κορωναίος πήρε την απόφαση και κατέβηκε στην Αθήνα για να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση. Και μάλλον έπραξε πολύ καλά, αν κρίνει κανείς από την επιτυχημένη πορεία τους μέχρι τώρα αλλά και τον κόσμο που έρχεται που και που κατά τη διάρκεια της κουβεντούλας μας να μας "διακόψει" και ψωνίζει είτε για την επιχείρηση του, είτε για το σπίτι του.  Φυσικά και είναι δύσκολη δουλειά, φυσικά και ο ανταγωνισμός είναι πια μεγάλος, αλλά αν έχεις καλό και τίμιο προϊόν μπορείς να πορευτείς αξιοπρεπώς.  Και εδώ η τιμιότητα και η αγάπη για αυτό που κάνουν ξεχειλίζει.  Το νιώθω σε κάθε κίνηση, σε κάθε λέξη για το κρασί, για τη ζωή της Νατάσας, του εργάτη που έξω στις δεξαμενές ζυγίζει, φροντίζει, μιλά στους πελάτες.  Από το παράθυρο χαζεύω την πίσω αυλή, όπου και το "πατητήρι", το μέρος που ξεφορτώνουν τα σταφύλια που έρχονται από τα οικογενειακά κτήματα στη Σαντορίνη και στη Νεμέα, αλλά και από άλλους γεωργούς των περιοχών αυτών, αφού η παραγωγή δεν φτάνει από τα ιδιόκτητα κτήματα.  Πάντα με προσεκτικά επιλεγμένους συνεργάτες.  Βγαίνουμε μια βόλτα έξω, να δοκιμάσουμε και το κρασάκι μας.

Το "πατητήρι"

Καθώς ένας πελάτης απασχολεί την κυρία Νατάσα, βρίσκουμε την ευκαιρία με την Κ. να περπατήσουμε στη όμορφη αυλή, μια εικόνα σαν καρτ ποστάλ από παλιά, σε αντιδιαστολή με τις καινούριες χρωματιστές πολυκατοικίες που δεσπόζουν πίσω από τους τοίχους της.  Το μάτι παρατηρεί το φορτηγό με τη μπλε πινακίδα, τα μουσκεμένα βαρέλια από τις βροχές των προηγούμενων ημερών που καθρεφτίζουν πάνω τους μια υπέροχη λεμονιά, που μοσχομυρίζει και ας ακόμα τα λεμόνια της δεν είναι έτοιμα. Μια μικρή βιοτεχνική όαση, δίπλα στη Λένορμαν!  Μου φαίνεται πολύ γλυκό και ωραίο, μια αντίθεση.  Πληροφορούμαστε μάλιστα, πως εδώ έχουν γυριστεί και 2 σκηνές από τη νέα ταινία "Μαχαιροβγάλτης" (Θεός φυλάξοι) του Γιάννη Οικονομίδη, που βγαίνει στις αίθουσες στις 4/11/2010.  Περιδιαβαίνουμε στην αυλή σαν μικρά παιδιά και κοιτάμε.  Παίζουμε με τα λιμνάζοντα νερά.  Κοιτάμε μέσα στο πατητήρι.  Παιδιά της πόλης εμείς, ανακαλύπτουμε στην καρδιά της Αθήνας το σταφύλι.

Δοκιμάζοντας τα κόκκινα... 

Νατάσα Κορωναίου και Miss Catalina

Η κυρία Νατάσα, που επιμένει να μη τη λέμε κυρία, προσφέρει το κρασί να δοκιμάσουμε.  Γεμίζει το ποτήρι κατευθείαν από τη δεξαμενή, κάτι που οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να κάνει. Να δοκιμάσει, να γευτεί επί τόπου και να αγοράσει.  Αγιωργίτικο από τη Νεμέα, με όμορφο ανοιχτό ρουμπινί χρώμα, δυνατή γεύση, ιδιαίτερο άρωμα.  Αλλά αυτό που είναι μικρή αποκάλυψη, είναι η Ρετσίνα μεσογείων, παρεξηγημένη αρκετά πια, που όμως εδώ "βρίσκει" τον καλύτερό της ευατό, με ένα ευγενικό άρωμα και υφή.  Όχι υπερβολικά ρετσινάτη, αλλά φίνα, βελούδινη στο στόμα, ευχάριστη, γλυκόπιοτη.  Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, γελάμε με το κίνδυνο να γίνουμε λίγο ζαλισμένοι παραπάνω μεσημεριάτικα. Περνάμε σε ένα κοκκινέλι από τη Σαντορίνη, που αποκαλύπτεται ιδιαίτερο, ζωηρό με καλές τανίνες, όχι όμως υπερβολικές, ένα μεστό κρασί για τα φαγητά της ελληνικής κουζίνας, το καθημερινό τραπέζι.  Τίμιο.  Καθάριο.  Θα πάρω φυσικά ένα μπουκαλάκι.  (Όχι, θα το άφηνα!)

Χαζεύω και πάλι το χώρο, νιώθεις μια καλή ενέργεια να κυλά, την ιστορία να βρέχει κάθε σου βήμα, να περνά σαν αέρας από τους τοίχους και τις πόρτες που αφήνουν αχνά να μπαίνει το φως.  Ξαφνικά, έρχεται και από τις δουλειές του ο Μιχάλης Κορωναίος, μας δίνει το χέρι, σφιχτή καθαρή χειραψία, καθαρό βλέμμα.  Γνωρίζει την Κ., ρωτά τα νέα μας, του δίνουμε τα συγχαρητήριά μας για τη δουλειά του, τον κόπο του.  Που προφανώς αποδίδει.  Πιο πριν μιλούσαμε με την Νατάσα για την πορεία του ελληνικού κρασιού, που σίγουρα κάνει κάποια καλά βήματα.  Αλλά όπως θα καταλήξουμε να συμφωνήσουμε, υπάρχει και πάλι διάχυτη, αυτή η ανησυχία της επιπόλαιης ενασχόλησης ορισμένων Ελλήνων με άγνωστους τομείς που τους ενδιαφέρει μόνο το εύκολο κέρδος και όχι ο κόπος.  Το σταφύλι φαίνεται να έχει γίνει μόδα, παρουσιάζει πλεονεκτήματα κέρδους, απασχόλησης και αγοραστικής, κοινωνικής αναγνώρισης.  Αλλά θέλει προσοχή.  Το σταφύλι έχει κόπο, θέλει φροντίδα, γνώση, αγάπη, κούραση.  Ελοχεύει λοιπόν και εδώ ο κίνδυνος, η "αθάνατη" ασθένεια του άσχετου, που μπαίνει στη δουλειά αυτή όχι από μεράκι, αλλά από ανάγκη για εύκολο κέρδος, να καταστρέψει την οποιαδήποτε καλή πορεία του Ελληνικού αμπελώνα.  Ας ελπίσουμε ο κλάδος να διαφυλάξει τα του οίκου του και οι καταναλωτές να επιβραβεύουν τους άξιους.

Η κουβέντα γίνεται όλο και πιο χαλαρή, η ώρα κυλά ευχάριστα, νιώθουμε με την Κ. πως ίσως τους καθυστερούμε και τους ανθρώπους.  Αλλά είναι τόσο καλή η ενέργειά τους, οι λέξεις που ανταλλάσσονται που δε σου κάνει καρδιά να φύγεις.   Κυλάει η γλώσσα σε μονοπάτια πιο προσωπικά, τα θέλω στις ζωές μας, το θέατρο, τις μουσικές, τον πολιτισμό, κουβέντες που ταιριάζουν με του οίνου τη συντροφιά. Και στο τέλος έρχεται μια μικρή αποκάλυψη.

Πριν από 18 περίπου χρόνια, ο Μιχάλης, έβαλε σε ένα βαρέλι τα πιο διαλεχτά σταφύλια, σχεδόν διαλεγμένα με το χέρι και προφανώς μαζί με αυτά έβαλε και πολύ τέχνη και αγάπη εκείνη τη στιγμή για το πιθανό αποτέλεσμα.  Και η μαγεία της "χημείας" συντελέστηκε. Μια από τις καλύτερες σοδειές λοιπόν, έβγαλε μετά από χρόνια ένα Βυσσάντο, αυτό το χαρακτηριστικό γλυκό κρασί της Σαντορίνης που ξεσηκώνει ουρανίσκους και μύτες, σε ένα αποτέλεσμα εκρηκτικό, άριστο, μοναδικό που όποιοι το έχουν δοκιμάσει έχουν μείνει αμίλητοι. Με τα μάτια ορθάνοιχτα και ένα σοκ.  Ανάμεσά τους και άνθρωποι του χώρου που ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους.   Σε μικρά μπουκαλάκια των 375ml, σταδιακά χάνεται, καταναλώνεται και φεύγει.  Η Νατάσα λέει, πως όταν άνοιξαν το βαρέλι και μετά το πήγαν για το πλύσιμο, δεν έχει ξαναμυρίσει τέτοιο άρωμα στη ζωή της.  Το βλέπεις στα μάτια της που λαμπυρίζουν πως το νιώθει, το βλέπει εκείνη τη στιγμή μπροστά της, δε λέει ψέματα.  Ήταν Θείο δώρο αυτό, δικαίωση της δουλειάς τους. Κοιτάζω το Μιχάλη και γνέφει καταφατικά περήφανος.  Ευτυχία για τον παραγωγό, σκέφτομαι. Μοναδική αίσθηση. Λίγα λοιπόν, μικρά οινικά θαύματα, κλεισμένα σε μικρό γυαλί, μάλλον περιμένουν κάποιους τυχερούς... Δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.

Έρχεται η ώρα να φύγουμε.  Καιρός ήταν σκέφτομαι, μάλλον τους ταλαιπωρούμε με τις ερωτήσεις μας τους ανθρώπους.  Χαμογελάμε όλοι, χαλαρά σώματα, χαλαρά νεύματα. Τους ευχαριστούμε θερμά που μας άνοιξαν ουσιαστικά το "σπίτι" τους.  Στεκόμαστε στην είσοδο, αναμφίβολα τα ποδήλατα τους προκαλούν την περιέργεια, τα χαίρονται.

Δύο Υπέροχοι Άνθρωποι.  Μιχάλης Κορωναίος και Νατάσα Κορωναίου.  Αδέρφια στη ζωή και στη δουλειά.

Δίνουμε υπόσχεση να τα ξαναπούμε, άλλωστε τα κρασιά τους είναι τόσο άξια που αξίζει όχι μια, αλλά πολλές ακόμα επισκέψεις.  Ένιωσα όταν έφευγα από αυτή τη μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, ότι κουβαλούσα μέσα μου λίγο από την αγνότητα της υπαίθρου, της γνήσιας αυτής Ελληνικής ψυχής.  Κάτι που και εκεί δεν το βρίσκεις εύκολα πια. Καθώς χαιρετούσα το Μιχάλη και την Νατάσα Κορωναίου, ένιωσα ότι είχα γνωρίσει δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους, που εκπέμπουν πολιτισμό, δεν τον κραυγάζουν, φαίνεται άλλωστε στα πρόσωπά τους και στα μπλε μάτια τους. Και στην ταπεινότητά τους. Είναι πάρα πολύ συγκινητικό, να ανακαλύπτεις ακόμα στην εποχή μας τέτοιους ανθρώπους, που αγαπάνε τόσο αυτό που κάνουν.  Και αυτό φαίνεται σε κάθε τους κίνηση, σε κάθε τους λέξη, σε κάθε σταγόνα από το κρασί τους.  Και νιώθω πως είναι και πολύ ωραίο να έχεις και τη δυνατότητα, μέσω ενός blog, να μοιράζεσαι μια τέτοια ιστορία.  Συμφέροντα δεν έχω ούτε και με νοιάζει.  Αλλά νομίζω πως αξίζει τόσο πολύ να δείχνεις σε μια Ελλάδα που μιζεριάζει με τόσα, αυτές τις τίμιες προσπάθειες ανθρώπων, με Α κεφαλαίο.  Πήρα το ποδήλατο, έκανα πετάλι, και ένιωσα υπέροχα.  Ένιωσα αγάπη για τη ζωή. Μοναδικό!

ΥΓ:  Να ευχαριστήσω τη φίλη και ενθουσιώδη πάντα Κ. (η αλλιώς Miss Catalina) που κυκλοφορεί και αυτή επιτέλους "ελεύθερη" στην πόλη μ' ένα σπαστό, και βάζει υπέροχες ταξιδιάρικες μουσικές στο Key Bar, κάθε Σάββατο απόγευμα στην οδό Πραξιτέλους.  Χωρίς αυτήν αυτό το μικρό ποστ δε θα είχε γραφτεί.

ΥΓ2:  Το Οινοποιείο του Μιχ. Κορωναίου, θα το βρείτε στην οδό Λένορμαν 183 & Κρέοντος, τηλ 210 5123709, όπου μπορείτε να πάρετε όσο κρασάκι θέλετε, από 1/2 κιλό μέχρι ένα τόνο!  Και μούστο για μουσταλευριά και μουστοκούλουρα. Και οι τιμές, ιδιαιτέρως οικονομικές!  Προμηθεύει άλλωστε και τόσα πολλά μαγαζιά που σίγουρα, όλο και κάπου θα το έχετε γευτεί, αφού δίνει και κρασί για μπουκάλια με ονομασία μαγαζιών.

ΥΓ3: Η Γαλλική μουσική της Zaz μας ταξίδεψε μέσω Γαλλίας σε Ελληνικά κρασιά!

Περί δήθεν "Συντονιστικού" καφε-μπαρ και τσιγάρο-μπουρδολογίας

Την παραπάνω αφίσα θα την έχετε ήδη προσέξει σε αρκετά μαγαζιά που υποτίθεται πρεσβεύουν την "ελευθερία" επιλογής μας στο ντουμάνι.  Στην Ελλάδα λοιπόν του 2010, μας προέκυψε και ένα καινούριο λόμπι, για τα του χώρου των μπαρ-καφέ, και με ένα ιστότοπο που στήθηκε ταχύτατα: www.scafebar.gr

Φυσικά και είναι καλό να δημιουργούνται "συντονιστικά" και γενικά οργανώσεις που ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα του εκάστοτε κλάδου.  Συμφέροντα προφανώς για κοινά προβλήματα, προτάσεις, ιδέες, λύσεις κτλ. Σκέφτηκα ως  ανοιχτός και πλήρης συγκαταβατικός άνθρωπος, να μπω λοιπόν στο συγκεκριμένο ιστότοπο, να ενημερωθώ περί τίνος πρόκειται, να διαβάσω γιατί δημιουργήθηκε, γιατί και πως και ασχολείται τόσο πολύ με το κάπνισμα.

Άρχισα να διαβάζω.  Γραμμή με γραμμή, σελίδα με σελίδα, η απογοήτευσή μου μεγάλωνε. Με λύπη μου διαπίστωσα, ότι τουλάχιστον για αυτή τη στιγμή το λεγόμενο αυτό "συντονιστικό" έχει ως κύριο και μοναδικό θέμα το τσιγάρο, το κάπνισμα, την υπεράσπιση της νικοτίνης.  

Δεν είδα πουθενά να μιλάνε για θέματα όπως για το ανασφάλιστο, σε αρκετές επιχειρήσεις του χώρου,  προσωπικού τους με μισθούς της πλάκας, για θέματα υγιεινής, για τις μπόμπες που μας σερβίρουν και τι θα μπορούσε να γίνει για αυτό, για την ηχορύπανση που προκαλούν και τι θα μπορούσε να γίνει και για αυτό... Για τις πανάκριβες τιμές τους και τους καφέδες τους. Τίποτα.

Η όλη τους πρόταση και φαγούρα είναι για το τσιγάρο.  

Τσιγάρο λοιπόν, το νέο πεδίο αντίστασης της Ελληνικής λούμπεν κουλτούρας και δήθεν προοδευτικής τάξης και του κάθε αντιστασιακού ιδιοκτήτη μπαρ.  Διαβάζω για το δικαίωμα της επιλογής στο καπνό που μου προκρίνουν ως αναφαίρετο δικαίωμα και κάθομαι και σκέφτομαι:

Ζω σε αυτή τη χώρα, χρόνια.  Δεν καπνίζω.  Πριν λίγα χρόνια, ίσως να έκανα το βράδυ κάνα τσιγάρο ή σε κάνα παρτάκι.  Η διαμονή μου χρόνια στο εξωτερικό και σε χώρες που είχαν αρχίσει να εφαρμόζουν το νόμο περί μη καπνίσματος, με βοήθησε καταρχάς να καταλάβω πόσο πιο "καθαρός" ατμοσφαιρικά είναι ο χώρος που βρίσκεσαι χωρίς καπνό για όλους ανεξαιρέτως, για το προσωπικό πάνω απ' όλα, για τους θαμώνες. για τη γεύση στον ουρανίσκο σε ένα εστιατόριο.  Επίσης με βοήθησε να μην καπνίζω, μάλλον γιατί απλά σκεφτόμουν ότι σιγά δεν τρέχει και τίποτα.  Θα μου πείτε, άρα χρειάζεσαι ένα κράτος-μπαμπούλα για να σε πείσει;  Δεν ξέρω. Ίσως για τις περιπτώσεις σαν και εμένα, που δεν ήμουν και τόσο εθισμένος, γιατί περί εθισμού σε ουσία μιλάμε, μου έκανε καλό.  Το παράτησα γιατί πάνω απ' όλα διάβασα, ενημερώθηκα, κατάλαβα και ήξερα πόσο με βλάπτει αυτή η συνήθεια και ότι ήταν απλά θέμα απόφασης και θέλησης.  Δεν άξιζε τον κόπο.  Δεν αξίζει να καταστρέφεις έτσι το σώμα σου.  Σε πολλές κουλτούρες και το σώμα εκτός από τη ψυχή, είναι ένας μικρός ναός.  Οφείλεις να το σέβεσαι.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αναγκάστηκα να μη μιλώ, να αναπνέω καπνό σε κάθε χώρο που πήγαινα, γιατί ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΕΠΙΛΟΓΗ, να βγαίνω και να πρέπει όλοι μαζί να βρωμάμε μετά, να κόβω πια εξόδους από μαγαζιά, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν ΚΑΙ για εμένα, τουλάχιστον να έχουν εξαερισμό σωστό, τουλάχιστον να δείχνουν ότι με σέβονται.  Έζησα σε μια κοινωνία που ο καπνιστής κάνει ότι θέλει, σχεδόν παντού, τα νέα παιδιά το πιάνουν από την αρχή, ως δείγμα μαγκιάς, τα κορίτσια ως τρόπο να δείξουν ότι κάτι είναι και αυτές, στο θεατρικό κόσμο και στην τέχνη σύννεφα στις πρόβες, ακριβώς εκεί που δε χρειάζεται, νέοι, γέροι όλοι με το τσιγάρο στο χέρι.  Κραουνάκηδες και Ζυράνες Ζατέλες, δήθεν τσιγαροκουλτούρα, δήθεν διανόηση, δήθεν αριστεριστές και σκεπτόμενοι που θέλουν σετάκι τη βρώμα, τα κίτρινα δόντια, το σπασμένο δέρμα, την κλειστή, βραχνά φωνή από το κάπνισμα.  Τα δήθεν σκληρά αγόρια με το τσιγάρο στο στόμα, με το τσιγάρο και το χεράκι έξω από το παράθυρο του ακριβοθώρητου αυτοκινήτου.

Μου μιλάτε κύριοι για επιλογή και μου βάζετε και το άρθρο του Συντάγματος από κάτω στο σαιτ σας, περί δικαιωμάτων.  Ανεκτικότητα, συνύπαρξη και τρίχες κατσαρές.  Σας επιστρέφω λοιπόν πίσω το επιχείρημά σας, λέγοντας εξηγήστε μου που ακριβώς και πως μπορώ να επιλέξω, αφού προφανώς δε με υπολογίζεται, με θεωρείται υγιεινιστή. Για ποια συνύπαρξη μου μιλάτε;  Και μάλλον δεν θα υπάρξει καμιά επιλογή σε κανένα χώρο για εμένα και λέτε ψέματα γιατί εσείς κάνετε κουμάντο.  Μου λέτε να πάω αλλού λοιπόν.  Όπως μου είπε και ένας φίλος καπνιστής στη μούρη να πάω στα Starbucks.  Μα εμένα δε μου αρέσουν τα Starbucks! Άρα σπίτι μου μόνο.

Στην Αμερική του Νότου και του ρατσισμού, στα μπαρ έγραφαν "Για Λευκούς μόνο".  Σας αλλάζω λοιπόν τις λέξεις στη μούρη και γράφω "Για Καπνιστές μόνο".  Θέλω μια απάντηση αν αυτό δεν είναι φασισμός από τη δική σας την πλευρά και εμένα μου απαγορεύετε ουσιαστικά την είσοδο.  Μου μιλάτε με μια δική σας θεωρία περί δημόσιων χώρων και ότι στα μαγαζιά σας είναι ο χώρος ιδιωτικός, άρα κάνουμε ότι θέλουμε.  Προαιρετικά λοιπόν  αλλά με τους δικούς σας όρους.  Άρα αν στο σπίτι του καθενός, ένας π.χ. βιάζει το παιδί του ή χτυπά τη γυναίκα του, μπορεί να κάνει ότι θέλει.  Εσείς, που πρώτοι από όλους δε σέβεστε το δημόσιο χώρο με τα τραπεζάκια σας έξω, με τις δήθεν αυθαίρετες σας κατασκευές.  (Βλέπε Υμηττού και κατάληψη όλου του πεζοδρομίου) μου παραδίδετε μαθήματα.

Και εγώ λοιπόν δε θέλω να σας πληρώνω από εδώ και πέρα.  Θα έρθω προαιρετικά στο χώρο σας,  θα παραγγείλω στο μαγαζί σας ποτάκια, θα κάτσω, θα βρομίσω από την κάπνα, αφού έτσι επιλέγετε, επιλέγουμε, ως έθνος και μετά θα πω και εγώ δε θέλω να πληρώσω, γιατί δε συμφωνώ με το νόμο της πληρωμής για τα είδη στο χώρο σας.  Προαιρούμαι.  Δε συμφωνώ με την τιμή σας.  Βρίσκω υπερβολικά τα 5€ για μπύρα και κρασί. Και 10€ ή 8€ για ένα ποτάκι. Εκεί λοιπόν τι θα κάνετε;  Λέτε να καταφύγετε στη βία;  Μάλλον. Τα τασάκια σας μάραναν που δεν πατάει κόσμος στα μαγαζιά. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά.  Ξυπνήστε!!

Κουράστηκα. Ειλικρινά.  Για τη μη εφαρμογή κανενός νόμου που δε μας συμφέρει, μη σεβασμού στο διπλανό μας.  Για την κατάργηση ετσιθελικά ότι μας ξεβολεύει.  Παλιμπαιδισμοί μιας κοινωνίας ανώριμης, μικρού παιδιού που τσιρίζει και φωνάζει. Να μη δει την πραγματικότητα.  Παπαγαλίες περί συνθηκών για το τσιγάρο σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, ενώ τουλάχιστον το 90% από αυτούς που τα λένε, δεν έχει πάει ποτέ, και δεν ξέρει πραγματικά τι γίνεται, ούτε έχει κάτσει να διαβάσει για το πως εκεί οι κοινωνίες σέβονται το μη καπνίζοντα. Παπαγαλίες και μπουρδολογίες περί μη αποδεικτικών στοιχείων για το παθητικό κάπνισμα, ενώ ο καρκίνος θερίζει στον τόπο μας, σε σπίτια, σε οικογένειες, καταστρέφει ζωές,  σε συνδυασμό και με τις απαράδεκτες διατροφικές και ατμοσφαιρικές μας συνθήκες.  Αφίσες στους δρόμους από αναρχοαυτόνομα άτομα, περί φασιστικού αντικαπνιστικού νόμου.  Και ΟΛΟΙ οι παραπάνω, μπαρ, ξεμπαρ, καφέ, αναρχοαυτόνομοι, να προωθούν ΠΑΝΩ απ΄όλα τα συμφέροντα των Καπνοβιομηχανιών. Και δη (ουυυυ τρομάξτε κουλτουριάρηδες, το φετίχ σας!) των Αμερικανικών! Όπου μόλις πριν από λίγο καιρό γύρισα από εκεί και το τσιγάρο απλά δεν υπάρχει.  Όχι λόγω απαγόρευσης, απλά λόγω πια κουλτούρας, σωστής ενημέρωσης.  Δεν το συναντάς πια ούτε στο δρόμο.   Βρήκαν φυσικά οι βιομηχανίες τους τα ηλίθια στην Ελλάδα και στον τρίτο κόσμο.  Και να πω ότι καλλιεργούμε καπνά;  Πάνε και αυτά.  Χαθήκανε.  Πίσω στη χώρα τίποτα. Υποτίθεται φόροι.  (Υποκριτικό βέβαια και αυτό από το κράτος).  Και λεφτά, λεφτά, λεφτά.  Συνέχεια, ακατάπαυστα θέλουν τα λεφτά σας...  Θύματα εκμετάλλευσης δηλαδή. 

Σας καταλαβαίνω όμως. Και σας οικτίρω.  Είναι δύσκολο να μάχεσαι τον εθισμό.  Δύσκολο να σπάσεις αλυσίδες.  Δύσκολο να γκρεμίσεις μια εικόνα που επιμελώς έχεις πλάσει για τον εαυτό σου.  Το κουλ, το χαλαρό, το τυπάκι, το μορτάκι, το απόλυτα θηλυκό, το σλιμ τσιγαράκι.  Τη ψευδαίσθηση ότι κάτι είσαι.  Και σε αυτόν τον τόπο, όπως λέει και ένας φίλος, όλοι δρουν με το συναίσθημα.  Η απλή λογική, που ίσως ναι δε χρειάζεται για όλα, αλλά για τα βασικά δεν υπάρχει στο DNA. Για να τελειώνουμε.  

Ο νόμος δεν έγινε για εσάς και δικαίωμά σας φυσικά να θέλετε να καπνίζετε.  Θέλετε να συνεχίζεται να σκασίλα μας μεγάλη.  Έγινε για εμάς, τη μειονότητα... μειονότητα που μάλλον δε δίνετε δεκάρα... καιρός ήταν μπας και ωριμάζατε λιγάκι αλλά δεν το βλέπω. Α και συγγνώμη αλλά, σιγά την αντίσταση, θα σας σκιστεί το καλτσόν.  Στεναχώρια και αν κλείσατε μια μέρα τα μαγαζιά σας.  Εσείς χάνετε!

 

Τελειώνω, με την παράθεση της τελευταίας ανακοίνωσης του περιβόητου Συντονιστικού scafebar.gr για τα νέα μιας συνάντησης με  συνδικαλιστές.  (Σωθήκαμε!) 

Ανορθόγραφη, μαγκιόρικη, στάζει από θράσος και "έτσι τα θέλω εγώ."  δευτέρες με μικρά, άλωστε με ένα λ, λάθος σύνταξη, λάθος γραμματική...  Απολαύστε την...

"Κύριο θέμα της ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος στα καταστήματα εστίασης και αναψυχής. Επίσης εκτός των άλλων παραβρέθηκε και μίλησε εκπρόσωπος του συντονιστικού scafebar.gr, ο οποίος κατέθεσε την πρόταση για την μη εφαρμογή του νόμου και την επαναφορά καθολικά των σταχτοδοχείων στη θέση τους, κάτι αλώστε ,που ήδη τα μέλη του συντονιστικού το πράττουν. Η πρόταση υιοθετήθηκε από το προεδρείο,   μπράβο τους, και προτάθηκε για ψηφοφορία , όπου και έγινε δεκτή ομόφωνα . Την πρόταση αυτή θα κλιθεί να επικυρώσει και η ΓΣΕΒΕΕ έτσι ώστε δυο κορυφαία όργανα να προσφέρουν την πολιτική κάλυψη σε όλους τους συναδέλφους σε όλη τη Ελλάδα. Από την δευτέρα 18 Οκτώβρη  (εάν η κυβέρνηση δεν το αποσύρει έως την Κυριακή το βράδυ.)
Ζητήθηκε επίσης να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να πάρουν θέση όλοι οι υποψήφιοι για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ώστε να γνωρίζουμε τι και ποιόν ψηφίζουμε .  Συνάδελφοι όλες οι προσπάθειες που μέχρι τώρα κάναμε και που συνεχίζονται αλώστε αποδίδουν . Κανένα κατασταλτικό μέτρο δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνάει , είναι στο χέρι μας. Σύσσωμος και ενωμένος ο κλάδος μας, καταργεί στην πράξη το νόμο , συγχαρητήρια σε όλους μας ανεξαιρέτως. Η κυβέρνηση θα πάρει το μήνυμα έτσι ώστε την επόμενη που θα θελήσει να θεσμοθετήσει για εμάς χωρίς εμάς , ότι αυτό δεν γίνετε ."

ΥΓ:  Την ώρα αυτή που μιλάμε, ετοιμάζεται συνάντηση με τον Υπουργό Υγείας και το  συντονιστικό, γιατί και καλά έχει πέσει ο τζίρος 30%, και θα συζητήσουν να καταργηθεί ο νόμος...  Το πιο λυπηρό είναι ότι οι κύριοι συνασπίστηκαν, δεν έχει σημασία γιατί, αλλά στήσανε μηχανισμό προπαγάνδας, ενώ οι απλοί άνθρωποι που ήθελαν κάτι να αλλάξει από την άλλη πλευρά δεν έπραξαν τίποτα.  Ακίνητοι και αμέτοχοι. Ούτε μια κίνηση.  Κάπως έτσι ανέβηκε και ο Χίτλερ στη Γερμανία...

Tα κακώς καμωμένα του Νικήτα Κακλαμάνη και κερασάκι ο "Ποδηλατικός Γύρος".

Ουδέν σχόλιο...

Είμαστε πια, ένα μήνα πριν τις Δημοτικές Εκλογές.

Η Αθήνα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της εδώ και χρόνια.  Το κέντρο της, η καρδιά της πόλης απαξιώνεται συνεχώς από τη Δημαρχία, από τους κατοίκους των προαστίων που δεν τη θεωρούν πόλη της, οι οποίοι "κατεβαίνουν" μια φορά στα 4 χρόνια  για να ψηφίσουν και ακολουθούν καθαρά κομματικές γραμμές στην επιλογή υποψηφίων, χαντακώνοντας ουσιαστικά τους πραγματικούς κατοίκους.  Απαξιώνεται συνεχώς, από την αδιαφορία του μεγαλύτερου ποσοστού των παροικούντων αυτής της πόλης, που ακόμα ονειρεύονται τα χωριά τους και τους αγρούς τους και με την πρώτη ευκαιρία την εγκαταλείπουν (βλ. Πάσχα, Χριστούγεννα) για να ¨ζήσουν" το χωρικό τους ονειρικό περιβάλλον.  Αυτό είναι και το μεγάλο της πρόβλημα.  Ότι η πλειοψηφία τη χρησιμοποιεί, ως πόλη πόρνη, που δεν τη θέλει για μόνιμη σχέση, απλά για να τη ξεζουμίζει. 

Ο Νικήτας Κακλαμάνης, κάτοικος ο ίδιος φυσικά προαστίων, νομίζω Χολαργού, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Λαϊκιστής, με έλλειψη δημοκρατικής φύσης και διάθεσης διαλόγου με οποιονδήποτε έχει αντίθετη άποψη, ένα κατασκεύασμα της ΝΔ, έχει καταφέρει να καταστεί η Αθήνα, από τις πιο βρώμικες και σε παρακμή πόλεις της ΝΑ Ευρώπης.  Χωρίς ουσιαστικό σχέδιο. Χωρίς κάποια θέληση για παραδειγματισμό από επιτυχημένες πρακτικές Δημάρχων άλλων πόλεων, που αντιμετωπίζουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα, έχει σπαταλήσει χρήματα σε ανούσιες γιορτές, εκδηλώσεις όπου  κάθε δύο και τρεις, το Σύνταγμα μετατρέπεται ουσιαστικά από Πλατεία σε εμποροπανήγυρη και σε αμφιβόλου επιτυχίας πολιτικές.  Μετατρέποντας π.χ. ολόκληρες περιοχές σε διασκεδαστήρια, όπως του Ψυρρή, μετά το Γκάζι, και προσεχώς το Μεταξουργείο. Με τις πολιτικές του, τις καταστρέφει με την ανεξέλεγκτη χορήγηση αδειών, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, διώχνοντας τη μόνιμη κατοικία, ξεζουμίζοντας τη γειτονιά για να την παρατήσει στο έλεος της και μετά να προχωρήσει παραπέρα.
 

Μόλις χθες, το Παρατηρητήριο των Ελεύθερων Χώρων, απέστειλε τις παρακάτω εξελίξεις για τα κακώς πεπραγμένα τα τελευταία 4 χρόνια του νυν Δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη στις περιοχές που ελέγχονται από το Δήμο Αθηναίων.  Διαβάστε και αναλογιστείτε για τα καλά.  Ο καθένας από αυτούς μπορεί να είναι και ένας λόγος για να μην πάρει ψήφο για ψήφο.

1. Πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Βγήκε δικαστική απόφαση που χαρακτηρίζει το χώρο πάρκο και μόνο πάρκο. Κακώς και παρανόμως ο δήμαρχος έκοψε τα δέντρα για πάρκινγκ.
2. Άλσος Παγκρατίου. Μετά από αντιδράσεις κατοίκων ο δήμαρχος σταμάτησε το σχέδιο για δημιουργία καφετέριας και θεάτρου μέσα στο Άλσος. Ο δήμαρχος δηλώνει ότι αν επανεκλεγεί θα προχωρήσει το έργο.
3. Κτήμα Δρακόπουλου. Μετά από αντιδράσεις κατοίκων και τη μετατροπή του χώρου σε πάρκο σταμάτησε το χτίσιμο του χώρου από τον Ερυθρό Σταυρό. Είχε προηγηθεί "μνημόνιο" με το Δήμο Αθηναίων, που συμφωνούσε στο χτίσιμο του χώρου.
4. Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδί. Ο δήμαρχος ποτέ δεν πίεσε ή εκδήλωσε ενδιαφέρον για την υλοποίησή του. Ο χώρος κατακερματίζεται και χτίζεται συνεχώς.
5. Διπλή ανάπλαση γηπέδου ΠΑΟ Αλεξάνδρας-Ελαιώνα. Μετά την απόφαση του ΣτΕ ούτε το Mall μπορεί να γίνει ούτε τα κτήρια που σχεδίαζε ο δήμος.
6. Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Ο δήμαρχος, αφού είχε κάνει ανάπλαση και είχε καταργήσει την παιδική χαρά της πλατείας Βικτωρίας, υποχώρησε στο κλείδωμα της παιδικής χαράς και του αγίου Παντελεήμονα, υποχωρώντας σε ακροδεξιά στοιχεία που δεν θέλουν να παίζουν εκεί τα παιδία των μεταναστών. Φυσικά έτσι δεν παίζουν ούτε τα ελληνόπουλα! Δεν ενδιαφέρθηκε για τοποθέτηση χημικών WC στην πλατεία για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της περιοχής.
7. Δημοτικές τουαλέτες σε πλατείες. Σε πολλές περιοχές, όπως στην Πλατεία Αμερικής, είναι κλειστές. Ο δήμος υποχωρεί σε ακροδεξιά στοιχεία που δεν θέλουν να εξυπηρετούνται οι μετανάστες.
8. Εστιατόριο "Μποσκέτο" στο άλσος Ευαγγελισμού. Ο δήμος προωθούσε με γνωστό επιχειρηματία την κατασκευή εστιατορίου. Δικαστική απόφαση το απέτρεψε.
9. Λόφοι Φιλοπάππου. Ο Δήμος δεν έχει ενδιαφερθεί για δημοτική έκταση που έχει καταπατήσει το κέντρο "Διόνυσος", που του έχει επιδειχθεί από τους κατοίκους.
10. Οδός Δημητρακοπούλου, Κουκάκι. Ο Δήμος αρνήθηκε να φυτέψει δέντρα στο πεζοδρόμιο. Οι ίδιοι οι κάτοικοι φυτεύουν δέντρα στο πεζοδρόμιο.
11. Λόφος Αλεπότρυπας, Κυψέλη. Ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται για φυτεύσεις στο λόφο και δεν αντιδρά σε καταπατητές που χτίζουν το λόφο.
12. Οδός Κανάρη, Κολωνάκι.  Ο Δήμος, έκοψε σε μια νύχτα όλες τις νεραντζιές που ήταν φυτεμένες χρόνια εκεί για να μεγαλώσει το πεζοδρόμιο, με σκοπό να εξυπηρετήσει ουσιαστικά συμφέροντα επιχειρηματιών με καφέ-μπαρ επί της Μηλιώνη με Κανάρη και να φυτέψει αλλότρια προς την Αττική φύση δέντρα, όπως ο Χηνοφώντας με υψηλό κόστος αγοράς και μεταφοράς, που φυσικά κατέληξαν στις τσέπες συγκεκριμένων φυτώριων.  Ακόμα και η σύζυγος του κου Τσάτσου, κάτοικος της γειτονιάς, αναγκάστηκε να στείλει επιστολή διαμαρτυρίας και το "αστικό" Κολωνάκι να μαζέψει υπογραφές για να σωθούν οι καημένες οι νεραντζιές και άλλων οδών όπου σχεδίαζαν και εκεί δήθεν ανάπλαση. (Εξόχως επίκαιρη λοιπόν και η ταινία "Τα Οπωροφόρα της Αθήνας" που παίζεται στους Κινηματογράφους τώρα! :)
13. Νταμάρια Άνω Κυψέλης. Ο Δήμος εξυπηρετεί τα σχέδια εργολάβων για χτίσιμο της περιοχής με τροποποιήσεις σχεδίου πόλης και διανοίξεις δρόμων.
14. Πανελλήνιος. Ο Δήμος δεν έχει ενδιαφερθεί να υλοποιήσει αποφάσεις της πολεοδομίας για τα παράνομα και κατεδαφιστέα αυθαίρετα του Πανελληνίου.
15. Άγιος Αθανάσιος, Κυψέλη. Ένας πράσινος χώρος, με πινακίδα "του Δήμου. Χώρος προς απαλλοτρίωση", που οι κάτοικοι θέλουν να διατηρηθεί και το πατριαρχείο Αλεξανδρείας (ιδιοκτήτης), να χτίσει ένα μεγαθήριο μέσω μιας εταιρείας. Ο Δήμος πήρε τη θέση της εταιρείας.
16. Πολλές περιοχές που έχουν διαμορφωθεί σε μικρά πάρκα και παιδικές χαρές σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας χάνονται γιατί οι ιδιοκτήτες πετυχαίνουν άρσεις απαλλοτριώσεων, αφού ο δήμος ολιγωρεί να κάνει τις απαραίτητες απαλλοτριώσεις.
17. Πεζοί. Η πολιτική του Δήμου είναι υπέρ των τραπεζοκαθισμάτων και κατά της ελεύθερης κίνησης των πεζών.
18. Ποδηλάτες και Ποδηλατόδρομοι.  Στα 4 χρόνια της διοικήσεώς του, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για το ποδήλατο, σε μια πόλη που οι κάτοικοι οι ίδιοι έχουν αρχίσει να το χρησιμοποιούν ως μέσο μεταφοράς και περιορίζεται σε πανηγύρια τύπου Ποδηλατικός Γύρος Αθήνας, που απλά δεν προσφέρουν τίποτα.  Σε εκκλήσεις πολλών ομάδων για συζήτηση μαζί του, ήταν και είναι πάντα αρνητικός, λόγω "φόρτου εργασίας".  Περισσότερα θα δείτε εδώ.
19. Ελαιώνας. Καθημερινά τσιμεντοστρώνονται χώροι που είναι χαρακτηρισμένοι "Πράσινο". Ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται για την τήρηση των πολεοδομικών αδειών που εκδίδει.
20. Υπόγεια γκαράζ. Υπάρχει μεγάλος αριθμός υπόγειων γκαράζ που σχεδιάζεται από το Δήμο, όπως στο άλσος Ευαγγελισμού, στο πάρκο της Αργεντινής Δημοκρατίας, στην πλατεία Κυψέλης, στην πλατεία Αγίου Θωμά, στην οδό Διοχάρους και αλλού. Αν επανεκλεγεί ο Δήμαρχος, θα εκδηλωθεί μεγάλη επίθεση σε πάρκα και πλατείες σε όλη την Αθήνα.  Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και ο ιστορικός χώρος μπροστά στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου η επιτροπή κατοίκων του Μετς, μάχεται για τη σωστή τήρηση, περιφρούρηση και μη αλλοίωση του χώρου, που θα μετατρέψει τη γειτονιά σε ένα απέραντο πάρκινγκ.  Εδώ και χρόνια έχει  δυστυχώς μείνει στα χαρτιά και η υπόσχεση για την πεζοδρόμηση της οδού Αναπαύσεως, καθώς και τον τελικό πια ορισμό του χώρου του Α' Νεκροταφείου ως Μουσείου.  Δυστυχώς, τα συμφέροντα με τα γραφεία κηδειών και των "επαγγελματιών" του χώρου, είναι τόσο σημαντικά που δεν τολμά να τα πλήξει κανείς.  
21. Μετς.  Υπάρχει πίεση από κύκλους, να αλλάξει η χρήση γης σε δρόμους και δρομάκια, με τα μαχαίρια της "νυχτερινής διασκεδασούπολης" να ακονίζονται για μια νέα παρθένα περιοχή, με θέα την Ακρόπολη.
22. Λόφοι της Αθήνας. Υπάρχουν σημαντικές διαμαρτυρίες για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί και τον πλημμελή καθαρισμό των λόφων Στρέφη, Αλεπότρυπας, Φιλοπάππου, Φινόπουλου κλπ.
23. Άλσος Ευελπίδων. Με δικαστική απόφαση απετράπη η επέκταση τραπεζοκαθισμάτων μέσα στο Άλσος, που σχεδίαζε ο Δήμος.
24. Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Έχει μετατραπεί σε δρόμο διέλευσης τροχοφόρων. Ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται για την προστασία των πεζών και τη διαφύλαξη του πολυδιαφημισμένου χαρακτήρα του δρόμου.  Ας προσθέσουμε σε αυτό και την ύπαρξη των 2 λεγόμενων τουριστικών τρένων, που περνάνε από τη Δ. Αρεοπαγίτου, στέκονται με μηχανές σε πλήρη λειτουργία μπροστά από το Μ. Ακροπόλεως, βρομίζοντας τον τόπο με καυσαέριο.  Ειδικά στην Αδριανού, εξαναγκάζουν τον κόσμο να καταφύγει όπου βρει εν είδη προστασίας, αφού όταν περνάνε σε συνδυασμό με τα τραπεζάκια έξω, που έχουν και αυτά ξεφύγει, δεν αφήνουν σπιθαμή γης για τον πεζό.
25. Προσφυγικά Αλεξάνδρας. Μετά από απόφαση του ΣτΕ που χαρακτήριζε το σύνολο των κτηρίων ως διατηρητέων, σταμάτησαν τα σχέδια του Δημάρχου για ¨ανάπλαση"-ανοικοδόμηση της περιοχής, σε σχέση με την υπογειοποίηση της Αλεξάνδρας.
26. Ακαδημία Πλάτωνα. Οι κάτοικοι εναντιώθηκαν στην ανοικοδόμηση χώρων κοντά στον αρχαιολογικό χώρο, χωρίς να έχουν υποστήριξη από το Δήμο Αθηναίων.
27. Γαζία (αντί υπόγειο πάρκινγκ μέσω αγοραπωλησίας με την Εθνική Τράπεζα) που επιδίωκε ο Δήμος, τελικά μετά από πιέσεις των κατοίκων σώθηκε το πάρκο και ο χώρος απαλλοτριώθηκε από το δήμο.

Η κατάσταση φυσικά δεν είναι πλήρης. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στο www.asda.gr/elxoroi/katalBantist.  Όπως επίσης μπορείτε πολύ καλά να καταλάβετε πως τα παραπάνω θέματα καθημερινής ζωής, δεν είναι τίποτα μπροστά στα μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης, όπως η λαθρομετανάστευση, το παρεμπόριο, τα εγκαταλειμμένα κτίρια που δε σφραγίζονται, η πορνεία.  Φυσικά και για όλα αυτά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος.  Αλλά ως Δήμαρχος, όπως έχουν κάνει άλλοι σε άλλα μέρη, οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες και την κατάσταση στα χέρια του, με δυναμικές πρακτικές, προτάσεις, αγώνες, διεκδικήσεις και όχι κόντρα συνεχώς στους ίδιους τους κατοίκους. 


Η δυστυχία είναι πως και οι άλλοι υποψήφιοι, βλ. Καμίνης, είναι δυστυχώς "λίγοι" για να καταφέρουν μια ανατροπή, με αποτέλεσμα η Αθήνα να καταδικάζεται για μια άλλη 4ετία στη χειρότερη μεταπολεμική της κατάσταση.  Μπορεί να γίνει η αλλαγή, αν τουλάχιστον χρησιμοποιηθεί σωστά η ψήφος των ενεργών και ενημερωμένων πολιτών.  Αλλά μήπως τελικά αυτό είναι ουτοπικό και είμαστε μια θλιβερή μειοψηφία;


ΥΓ:  Για το Ποδηλατικό Γύρο αυτής της Κυριακής 10/10, δεν έχω να πω πολλά.  Κάτι είναι, αλλά τόσο μα τόσο κενό στα 4 χρόνια, τα χαμένα.  Στο www.podilates.gr, θα βρείτε τις απαντήσεις σας. Σιωπώ...  


Οπότε... μουσικά Stuck in the Middle with you, ρε Κακλαμαν και βοήθεια καλοί μου άνθρωποι!


YΓ2: Το δημιουργικό όλων των αφισσών ανήκει στο γνωστό και μη εξαιρετέο φίλο ποδηλάτη Bin Podiladen!