Ίωσις η Ελληνική

Αυτές οι ιώσεις έρχονται, έτσι ξαφνικά εκεί που δεν τις περιμένεις.  Καλή ώρα, άρχισε να μου χτυπά την πόρτα Δευτέρα απογευματάκι.  Πήγα και ένα θέατρο μ' ένα φίλο αν και κατάλαβα ότι είχε αρχίσει η άτιμη να δουλεύει για τα καλά. Αποφάσισε να με επισκεπτεί και πάνω που είχα πολύ καιρό να θυμηθώ τι εστί πυρετός και όλα τα παρελκόμενα μιας αρρώστιας, τύπου σιροπάκια, αντιπυρετικά, θερμόμετρα και άλλα τέτοια, τα θυμήθηκα για τα καλά.

Πήγα λίγο στη δουλειά Τρίτη πρωί, σερνόμουν, γύρισα σπίτι.  Πριν τον εγκλεισμό και με τον πυρετό να ανεβαίνει, έπρεπε να στοκάρω κιόλας μιας και τα Φαρμακεία, θα απεργούσαν, αντιδρούν στα νομοσχέδια, αφού τα "κλειστά" επαγγέλματα πρέπει να ανοίξουν και αυτά εδώ και τώρα, αφού 20 χρόνια μόνο το συζητάμε, σφίξανε τα πράγματα, ότι δεν τολμήσαμε μόνοι, έρχονται οι ξένοι και μας μαλώνουν, ντα και κάντε το τώρα, αλλιώς δεν έχει φράγκο...  Σε ένα χρόνο, ότι δεν έχει γίνει επειδή βαριόμασταν και βολευόμασταν 30 χρόνια, θα γίνει θες δε θες.  Αυτή και αν είναι "ίωσις"... Προσωπικά δε διαφωνώ.  Καιρός ήταν...  Όλο το σύστημα, "κλειστό" είναι.  Από τις ακροάσεις, μέχρι τον τσαγκάρη... Κοινωνικές κάστες που επιβιώνουν στην πλάτη τη δική μας.  Τέλος πάντων δε θα μιλήσω παραπάνω. Για ότι δεν έχω μελετήσει δεν είναι σωστό να εκφέρω γνώμη.

Θα επανέλθω στης ίωσις τα "λημέρια". Να πω την αλήθεια, έχει πλάκα και ο εγκλεισμός στο σπίτι.  Όταν δε ανεβαίνει ο πυρετός πολύ και χτυπάει κάτι 39αρια και βάλε, είσαι εκεί στο κρεβάτι κοιτάς τα ταβάνια, σε μια φάση Πυθίας και επαφής με το υπερπέραν, κοιμάσαι αλλά είσαι ξύπνιος, αρχίζεις και τη φιλοσοφείς την αρρώστια.  Έπιασα τον εαυτό μου να κοιμάμαι με την παγοκύστη στο κεφάλι και να μην καταλαβαίνω τίποτα, από την άλλη κάτι αραιά ξυπνήματα και στριφογυρίσματα μπας και ξεπιαστώ, όλη μέρα στο κρεβάτι, τόσο είχα να κάτσω χρόνια!  Δύσκολο για ένα υπερκινητικό ποδηλάτη.  Σηκώνεσαι από το κρεβάτι πας στον καναπέ, οι διαδρομές περιορισμένες, μονόδρομοι.  Αγκαλιάζεις μαξιλάρια και σιρόπια, τηρείς τις οδηγίες του γιατρού, τώρα από αυτό το μπουκαλάκι σε 3 ώρες από το άλλο, έχει μια πειθαρχία αυτό, γεμίζεις σαν τη γιαγιά ένα πάγκο της κουζίνας με βιταμίνες, σκευάσματα, τα "όπλα" σου στην πάλη της ανάρρωσης.

Αν μένεις και μόνος, αρχίζεις όποτε θέλεις και το επικοινωνείς σε φίλους και γνωστούς. Και στη μαμά.  Η τελευταία δε, θα πάρει από εκεί μακριά αρκετές φορές τηλέφωνο, το μητρικό ενδιαφέρον, συμβουλές, "να κατέβει;",  "γιατί να κατέβεις;" η ανάγκη της υπεράσπισης του τέκνου. Μήπως είναι H1N1 και άλλα τέτοια... Και ας είναι θα το παλέψουμε και αυτό.  Άσε που μάλλον το έχω περάσει στα ψιλά το 2009 στην Γαλλία, έτσι θέλω να λέω... Γλυκιά, ελληνίδα μάνα... 

Οι φίλοι, προσφέρονται να φέρουν σούπες, φάρμακα, ότι χρειαστείς, συγκινητικό και αυτό, αλλά όταν έχεις μάθει να ζεις μόνος, τα περισσότερα τα έχεις ήδη φροντίσει γιατί καλώς/κακώς έτσι επιβιώνεις.   Είναι ωραίο όμως να σε σκέφτονται.  Και μετά έρχεται και φυσικά μια από τις ερωτήσεις που τις ξέρουμε όλοι καλά: "Αχ βρε παιδάκι μου... Και που την άρπαξες την ίωση;"  Όπως λέει και ένας φίλος "Γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου..." Που να ξέρουμε που τις πιάνουμε βρε παιδιά τις ιώσεις;  Αν ξέραμε θα φεύγαμε από εκεί που τις πιάναμε...  Πλάκα έχει η γλώσσα και οι απορίες που γεννά.

Ο εγκλεισμός στο σπίτι, οδηγεί και σε απελπιστικές κινήσεις.  Όπως ας πούμε, μετά από καιρό που έχεις να κάτσεις μέσα πρωί και γενικά να πατήσεις το on της τηλεόρασης, το τολμάς, μάλλον από εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον.  Και για 15 λεπτά, τόσο άντεξα, μου ήρθαν στη μούρη όλοι οι Παπαδάκηδες και οι Αυτιάδες, οι Καμπουράκηδες και όλο αυτό το καλοστημένο σκηνικό που προσφέρει ενημέρωση.  Είδα έκπληκτος τον Παπαδάκη να κάνει αναπαράσταση πως κρατάνε αλυσοδεμένο κάτι, μια έννοια νομίζω, δε θυμάμαι, να έχει και Mac μπροστά του που δεν το ακουμπούσε γιατί μάλλον θα τον δάγκωνε, να συνομιλεί με τον γνωστό σε όλους Περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας που είχε βάλει και make up και ήταν πολύ σοβαρός γιατί μιλούσε για τον Πούτιν που τραγουδά για φιλανθρωπικούς σκοπούς, άρα και αυτός μπορεί να τραγουδά όσο θέλει, για τον Μίκη τον "μεγάλο" Έλληνα και τις τελευταίες δηλώσεις του, που αν τις διαβάσετε, μ' όλο το σεβασμό, θα καταλάβετε πως είναι και αυτός αλλού. Μου ψιθύρισαν πως 3 φορές την εβδομάδα, ο Περιφερειάρχης βγαίνει στο γυαλί.  Προφανώς τα θέματα της "ένδοξης" Μακεδονίας είναι λυμένα.   'Άλλαξα κανάλι και έπεσα στην "πρωινή Μελέτη" και ένα πάνελ που μαλώνανε για το τσιγάρο, που θα ανοίξουν και πάλι οι πύλες της κολάσεως και θα μας βρουν επειδή θα πηγαίνεις να καπνίζεις έξω... Σαν εφιάλτης έχει καταντήσει αυτή η γελοιότητα με το συγκεκριμένο νόμο. Ο Αυτιάς, αυτός ο Άγιος των Συνταξιούχων και των φτωχών είχε λαιβ σύνδεση με κάποιον παππού που έλεγε κάτι απροσδιόριστα...  

STOP.  Πάτησα το off.  Ησύχασα.  Μέσα σε 15λεπτά παρέλασε μπροστά μου όλη η Ελληνική "ίωσις".  Με όλα τα συμπτώματα.  Ανυπόφορη κατάσταση, προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω.  Χτυπά το τηλέφωνο, ένας φίλος, του λέω τι έπαθα πρωί, πρωί, μου λέει έτσι είναι, δεν το είχες καταλάβει;  Τόση αρρώστια απαντώ;  Τόση, μου λέει με λύπη.... Και υπάρχει θεραπεία για την "ίωση" αυτή; Σιωπήσαμε.  Δεν απαντήσαμε. Την ξέρουμε την απάντηση.  Αλλάξαμε θέμα.

Κύλησε η μέρα και η επόμενη νύχτα, ο πυρετός άρχισε να πέφτει, ο λαιμός πονούσε, λίγο βήχας, η ίωση κάνει τον κύκλο της.  Κοτόσουπα με πράσο και κρεμμύδι γιατρειά στο στομάχι, ένα βιβλίο και κούραση που έρχεται και σε καταβάλει και πάλι, κοιμάσαι πολλές ώρες, στρώνεις επιδερμίδα...

Πέμπτη πρωί, ο γιατρός προσθέτει κάτι στη συνταγή της επιτυχούς ανάρρωσης, πρέπει να βρω στα "κλειστά" λόγω απεργίας και επαγγέλματος φαρμακεία, κάποιο που εφημερεύει, τσεκάρω στο ίντερνετ, έχει ένα ανοιχτό κοντά, με τα πόδια.  Κουκουλώνομαι, κασκόλ, ασπίδες προστασίας στην έκθεση του σχετικά ζεστού καιρού, βγαίνω.  Ουρά μέχρι έξω όταν φτάνω.  Πίσω μου, κάτι "πολίτες", πιάνουν κουβέντα, τους αλήτες, τους αγύρτες τους πολιτικούς, από το '81 και το '83 ψεύτες ήταν, μια κυρία συμπληρώνει στις Δ. Εκλογές τους ψήφισαν κιόλας, ο κύριος προτρέπει το γέροντα δίπλα ότι πρέπει να πάρουν μια μαγκούρα να σπάσουν όλο τον κόσμο στο ξύλο, μια άλλη κυρία, λέει και οι Φαρμακοτρίφτιδες απατεώνες είναι, ένα Φαρμακείο ανοιχτό σε τόση απόσταση, ο παππούς λέει επίτηδες το κάνουν είναι σχέδιο για να μας τιμωρήσουν, βάλθηκαν να καταστρέψουν την Ελλάδα, λέει μια άλλη ηλικιωμένη πιο εκεί... Συνωμοσίες, σχέδια, κακοί...    Σαν το Σταρ Τρεκ και τους εξωγήινους.

Δε συμμετέχω.  Ακούω και μου έρχεται να γυρίσω και να σκάσω στα γέλια.  Πραγματικά! Στη μούρη τους.  Τρελός; Δε νομίζω!  Γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι και αυτοί όλο και κάνα παιδάκι, ανηψάκι, θείο, μπάρμπα θα έχουν βολέψει η παρακαλέσει σε αυτό το σαχλό σύστημα και εκ του ασφαλούς κρίνουνε.  Τότε, τα χρόνια της καλής ζωής ήσαν καλά αγαπημένοι μου πολίτες ε; Δεν ήμασταν άρρωστοι ε;  Η ίωση όμως είχε βαθιές ρίζες, είχε ριζώσει πολύ μέσα, σε όλες μας τις φλέβες, στα συστήματά μας και τώρα έσκασε το απόστημα και τώρα τρέχετε, τρέχουμε να το θεραπεύσουμε και το θεραπεύουμε με οδηγίες που είναι ξεπερασμένες, με ληγμένα φάρμακα και σάπιες ιδέες.

 Πήρα το φαρμακάκι, ένα νερό από το περίπτερο, περπάτησα πίσω, στο δρόμο οι Δημοτικοί Αστυνόμοι, μαλώνανε με τους rent a car της Συγγρού, που έχουν κάνει όλο το πεζοδρόμιο parking τους.  Από σήμερα κλήσεις τους λέγανε... Και αυτοί απορούσαν, χειρονομούσαν.  Η ίωση έχει παρενέργειες...

Μπήκα στο σπίτι, έβαλα μια κατσαρόλα στη φωτιά, άγριο ρύζι με λίγο τυράκι, ρίγανη, ελιές μια ντοματούλα, απλά, λιτά.  Δε θέλω τίποτα άλλο.  Και το κείμενό μου.  Ο ήλιος έμπαινε ζεστός από το παράθυρο.  Άπλωσα τα σκεπάσματα να λιαστούν από το πρωί να φύγει η αρρώστια, τα μάζεψα, άνοιξα τις κουρτίνες να γεμίσω φως, να μπει καθαρός αέρας, να φύγει και αυτή η ίωση σιγά, σιγά.  Η δικιά μου θα φύγει.  Το ελπίζω και το παλεύω.  Πολλοί εκεί έξω όμως είναι "βαριά άρρωστοι" και δε ξέρω τι θα κάνουν...

Να πω και κάτι ακόμα;

Δε με νοιάζει πια...

Στα της Ελληνικής ίωσις θύματα αφιερώνω μόνο τους εξής Καβαφικούς στίχους:

"Τα Παράθυρα"

"Σ'αυτές τες σκοτεινές κάμαρες που περνώ

μέρες βαριές, επάνω-κάτω τριγυρνώ

για να βρω τα παράθυρα. (Όταν ανοίξη

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά.)

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται - ή δεν μπορώ

να τα βρω... Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία...

Ποιός ξέρει τί καινούρια πράγματα θά δείξη..."

 ΥΓ: Και επειδή όλοι ονειρεύονται πλούτη... "If I were a rich Man by Fiddler on the Roof"

Ταξίδι στην έκρηξη των αισθήσεων. Ρώμη, Σιένα, Τοσκάνη...

Ένα ταξιδιάρικο post, παράθυρο σε μια από τις όμορφες γειτονιές του πλανήτη μας...

Το μικρό τρένο-τραμ, ξεκίνησε τρίζοντας ολόκληρο από το Termini, το κεντρικό σταθμό της Ρώμης, με κατεύθυνση τα κοντινά προάστια της Ρώμης.   Σαν ένα μικρό απομεινάρι από ένα παλιό καρτ ποστάλ, ενώνει τα πιο λαϊκά μέρη της πόλης, τα ΝΑ προάστια με το κέντρο. Φτάνει σχεδόν μέχρι τη θρυλική Cinecitta.  Οι επιβάτες δεν ήταν και πάρα πολλοί, 9 η ώρα περίπου το βράδυ και στην πλειοψηφία τους  μετανάστες.  Προορισμός το μέρος που λέγεται Tor Pignattara, μια περιοχή λίγο πιο κάτω από το up and coming Pigneto, με τα καινούρια εστιατόρια και τον μεγάλο πεζόδρομο που μαζεύει τους αριστο-hipsters της Ρώμης και τους... μπάφους τους!

Η Luisa, φίλη καλή Ρωμάνα, που επέλεξε και έφτιαξε σαν καινούριο, ένα όμορφο διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία του 1936, στην ακόμα σχετικά φθηνή περιοχή της Pignattara, χαμογέλασε και μου ανέφερε πως το συγκεκριμένο τρένο έχει και τον τίτλο του Il Treno di morte, αφού όπως φαίνεται, παλιά τουλάχιστον πιο πολλοί, το είχαν επιλέξει για να δώσουν τέρμα στη ζωή τους.  Τώρα τα ήθη άλλαξαν και προτιμούνται άλλα μέρη.

Kάπως έτσι ξεκίνησε το μικρό ταξίδι στην ανατολή του καινούριου χρόνου, στην πόλη που προκαλεί τις αισθήσεις.  Την όραση, την όσφρηση, τη γεύση, την αφή, όλα συνηγορούν στη διαπίστωση ότι η Ρώμη, είναι μια από αυτές τις πόλεις που σε κερδίζουν σχεδόν σε κάθε βήμα και ταυτόχρονα σου διεγείρουν όλα σου τα αισθητήρια όργανα.  Μια πόλη που φαντάζει ντίβα με τα ακριβά της κοσμήματα και τις γούνες της, τα αριστοκρατικά της κτίρια, αλλά ταυτόχρονα κρύβει και ένα απεριόριστο, απλό, θορυβώδες Ιταλικό ταμπεραμέντο.  Μια πόλη που σε κάνει να σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να είναι και ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορικής Αθήνας, ή άλλων Ελληνικών πόλεων, αλλά που το στοίχημα χάθηκε μια για πάντα.  Οι συγκρίσεις είναι τουλάχιστον στενάχωρες.

Και μετά από εκεί μια εκδρομή στη χειμερινή Τοσκάνη, στη Μεσαιωνική, σαν από παραμύθι Σιένα, μια γωνιά της Ιταλίας, που όλες τις εποχές κρύβει εκπλήξεις και εμπειρίες μοναδικές.  Χωμένοι στα ζεστά κασκόλ και στα παλτά, περπατήσαμε, λίγο βραχήκαμε, κουραστήκαμε γλυκά, αλλά κερδίσαμε.  Κερδίσαμε λίγο από τη χαρά της ζωής.  Τον πολιτισμό μιας περιοχής με μακρά ιστορία.  Που ακόμα μας επηρεάζει!

Για περίπου πέντε μέρες, οι εικόνες και οι άνθρωποι με κατέκλυσαν, τα ποδήλατα που νοικιάσαμε έγραψαν πολλά χιλιόμετρα πάνω σε πέτρινα σοκάκια και διαδρομές, οι ήχοι της πόλης, της εξοχής και της γλώσσας πλημμύρισαν τα αυτιά μου, ο ουρανίσκος γεύτηκε πλούσια κρασιά και αγαθά της Ιταλικής γης, τα χέρια άγγιξαν πολλά υφάσματα και αντικείμενα, πέτρες και φυτά.  Μέσα από τις αρκετές φωτογραφίες, ξετυλίγεται η καθημερινή, γιορτινή ζωή μιας Ιταλίας που θα ταξιδέψουμε για λίγο μαζί.  Έστω και ηλεκτρονικά.

Ένα ταξιδι στις αισθήσεις σας...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό στον κόσμο.

Ελάτε να πετάξουμε μαζί...

Το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, που τη μαγειρική την είχα αναλάβει εγώ για την παρέα, ήθελε τα μπαχαρικά του.  Πήγαμε στην αγορά της Tor Pignattara και τα βρήκαμε όλα!

Όλα τα καλά, μαζεμένα σε λίγα στενά και οι Ιταλίδες κυρίες έκαναν τα ψώνια τους, λίγες ώρες πριν κλείσει ο παλιός χρόνος.

  

Οι ελιές, αφού και εδώ Μεσόγειος είναι, τακτοποιημένες, περίμεναν υπομονετικά τον καλό πελάτη.

Και αφού κάναμε τα ψώνια μας, ώρα να περάσουμε με τα ποδήλατα στις πρώτες γειτονιές της Ρώμης, με τις υπέροχες βίλες χωμένες στα στενά.

Ο ορισμός της γυναίκας της Ρώμης, με τις γούνες της, το επιμελώς ρηγμένο κασκόλ στον ώμο και το σκυλάκι που πάει τη βόλτα του. Η δε τσάντα ήταν παντού το απόλυτο αξεσουάρ.

Αρχοντικές πολυκατοικίες στεγάζουν εύπορους Ιταλούς, στο πανάκριβο κέντρο της Ρώμης.

Με τα ποδήλατα αγκαλιά ξεχυθήκαμε στους κήπους της Villa Borghese, που κάποτε ήταν ο κήπος μιας από τις πανίσχυρες παπικές οικογένειες της πόλης και όλης της Ιταλίας.

Φαντάσου δηλαδή αυτός να είναι ο κήπος σου!

Και αυτό το σπίτι σου! Ταπεινά για ανθρώπους της Εκκλησίας, ε:

Στο κήπο με τις λεμονιές στάθηκα να θαυμάσω την τάξη των φυτών...

Και ο παίκτης του ακορντεόν γέμιζε τον κρύο αέρα με νότες από ιταλικές σερενάτες.  Και τα πλήθη περπατούσαν, απολαμβάνοντας  τη χειμωνιάτικη ανάπαυλα.

Και στη Ρώμη, με τους επτά λόφους της, το ποδήλατο έχει μπει ήδη δυναμικά στη ζωή, με συστήματα ενοικίασης σε όλο το ιστορικό κέντρο.  Καλύτερη εικόνα από αυτή την παρέα που έκανε τη βόλτα της δεν υπάρχει.

Από το "μπαλκόνι" του πάρκου, μια πλούσια, Χριστουγεννιάτικη άποψη της Piazza Del Popolo και στο βάθος του Αγίου Πέτρου.

Το νοικιασμένο ποδήλατο, πήρε μια ανάσα, στην είσοδο του Ponte Milvio στα βόρεια της πόλης σε μια περιοχή που γρήγορα γίνεται από τις πιο posh (δηλαδή "καλές") της πόλης.

Και κρύβει και μια ιστορία αυτή η γέφυρα.  Μια ιστορία γεμάτη λουκέτα!  Ναι, λουκέτα.

Ένας Ιταλός συγγραφέας, έγραψε μια ιστορία αγάπης για αυτή τη γέφυρα που σφραγιζόταν μέσα στο βιβλίο μ' ένα λουκέτο.  Από τότε, όλοι οι έφηβοι της πόλης, περνάνε απ' εδώ και αφήνουν ένα λουκέτο γραμμένο με τα ονόματά τους, να θυμίζει τους έρωτές τους, που μάλλον πολύ γρήγορα θα χάνονται στο αγιάζι της γέφυρας.  Δεν είναι άλλωστε πόλη ερωτική;  Είναι!

Υπέροχο ε;  Και που να δείτε και πόσο υπέροχοι ήταν φυσικά και οι Πακιστανοί, που ως γνήσιοι επιχειρηματίες, τα πουλούσαν σ' όλα τα μεγέθη, στην είσοδο της γέφυρας. :)...

Και μετά βόλτα στην πλατεία του Ponte Milvio, όπου τα ζαχαροπλαστεία έκαναν τρελές δουλειές με αυτά τα γλυκά.  Εδώ το παραδοσιακό γλύκισμα, με μέλι και κάστανα από τη Napoli. 

Και τα υπέροχα κουλουράκια, που μόλις είχαν βγει από το φούρνο, σε σχήματα γιορτινά, πράσινα ελατάκια, λεμόνια γεμάτα με γεύση από λεμόνια του Capri, σοκ στον ουρανίσκο!

Και για να μη μιλήσω για αυτό το τσουρεκοειδές, στο νούμερο 1, της χρονιάς που μπαίνει, ζεστό και αφράτο, γεμάτο με λαχταριστή  Nutella. Φυσικά το πήραμε!  Έφαγα 3 μέρες σχεδόν το μισό Παναγία μου!

Οι γιορτινές τούρτες, σκέτα κομψοτεχνήματα ζαχαροπλαστικής!

Και μια τούρτα κάστανο, σοκολάτα και μπισκότα για το τέλος.  Just Perfect!

Αυτό το χρώμα στο τοίχο, βάλσαμο στο μάτι από τις βιλίτσες στη συνοικία του Ponte Milvio,

Και πρωτότυπα θεατρικά καθίσματα για να κάτσεις στο μπαρ και να πιεις το Prosecco σου.

Και αν θέλεις ρομαντσάδα, στα μπουκάλια να βάλεις τα κεριά σου...

Δρόμο πήραμε, πετάλι κάναμε και στο δρόμο συναντήσαμε το Ιταλό μεσήλικα ζογκλέρ με την μπάλα ποδοσφαίρου εργαλείο μεροκάματου στα πολυσύχναστα φανάρια της πόλης.

Γνωρίσαμε και τις καλλιτεχνικές δημιουργίες ενός παιδιού που γυρίζει την ιστορική Ευρώπη και τοποθετεί αυτά τα μικρά πλακάκια εμπνευσμένα από εκείνο το παλιό ηλεκτρονικό παιχνίδι που όλοι οι 30αρηδες θα θυμάστε, το Space Invaders! Άψογο!  Θα έρθει άραγε και από εδώ;

Στο δρόμο για την εργατική συνοικία της Tor Pignattara, υπάρχει και ένα μικρό υπέροχο κομμάτι σαν χωριό με μικρές βίλες που λέγεται Vileti.

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ο Spastos Petalakis, έκανε το τραπέζι στους Ιταλούς φίλους, με κουζίνα από το Λεβάντε (Ανατολή) δηλαδή ένα ωραίο πιλάφι από την Πόλη, με κουκουνάρια, ρόδι και σταφίδες!

Συνοδεύτηκε από ένα πλούσιο Χοιρινό με κονιάκ και δαμάσκηνα, που μοσχομύρισε από τα μπαχάρια όλη η πολυκατοικία.  Οι Ιταλοί φίλοι ενθουσιάστηκαν και κάπως έτσι μετά ξεκινήσαμε για τα πυροτεχνήματα της Ρώμης, στο Κολοσσέο. Αν έχετε όρεξη, δείτε τα, σχεδόν 9 λεπτά!

New Year's Day 2011, @Roma, Italia from Spastos Petalakis on Vimeo.

Και την επόμενη μέρα, τα ποδήλατα ξεχύθηκαν στους κοντινούς λόφους της Appia Antica για να νιώσουν λίγο από τους Ρωμαίους της εποχής που αυτός ο δρόμος, συντηρημένος μέχρι σήμερα, ένωνε την πόλη με την θάλασσα.

Έτσι πορευτήκαμε λοιπόν στα χνάρια της παλιάς πόλης... 

Από εδώ για το Κέντρο;  Ναι!  Εδώ και καμιά 2100 χρόνια...

H Appia Antica, κρύβει και υπέροχες μικρές Trattorie, απομεινάρια άλλης εποχής.

Κρύβει όμως και έρωτες και φιλιά πάνω στις ιστορικές πέτρες...

Και Καθολικά εικονοστάσια...

Και πύργους από το μεσαίωνα με ποδήλατα που ξεκουράζονται!

Αλλά και ένα Μαυσωλείο, συγκεκριμένα το Mausoleo Di Cecilia Metella.  Ένας δρόμος που κρύβει όλη την ιστορία σε μια βόλτα.
Σα χρονομηχανή.

Και μια εκκλησία από την εποχή του 12αιώνα και λίγο παραπάνω...

Η ξεκούραση για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου απαραίτητη, πριν τη μεγαλειώδη κάθοδο στις μεγαλοπρεπείς λεωφόρους της Ρώμης... Όπως...

Της Via Di Teatro Marcello, που βγάζει στο μεγαλειώδες μνημείο,  σαν γαμήλια τούρτα που λένε και οι Ρωμαίοι, σύμβολο της Ιταλικής Ένωσης, το Vittorio Enanuele.

Και από εκεί μια εικόνα στην πολύχρονη ιστορία της πόλης με το Ρωμαϊκό Teatro Di Marcello, απομεινάρια ενός ναού και από πίσω η συναγωγή της Εβραϊκής Συνοικίας του Ghetto, που αποτελεί μάλλον την πιο παλιά συνοικία Εβραίων στην Ευρώπη.  Άλλωστε η κουζίνα της Ρώμης, είναι μάλλον μια μείξη Εβραϊκής και Ρωμαϊκής μαζί, σε μια έκρηξη γεύσεων.

Στα στενάκια του Ghetto, κρύβονται μικρές εκπλήξεις από νερά και συντριβάνια και ανάμεσα τους ρόδες ποδηλάτων

Σ' ένα ταξίδι στο χρόνο, τα ποδήλατα χάθηκαν στα στενά σοκάκια της πόλης

Για να βρεθούν ξαφνικά σε μια από τις πιο ιστορικές Ιταλικές εταιρείες για ποδήλατα, τα Collalti, που τα κατασκευάζουν ανελλιπώς με ασύλληπτη φινέτσα από το 1899...

Και οδηγούν λίγο πιο δίπλα στο μαγαζί ενός Σύριου που φέρνει υπέροχα κρύσταλλα για στολίδια και όχι μόνο, από τη Μ. Ανατολή

Πόρτες ανοίξανε τυχαία... Πόρτες που μας οδήγησαν σε μικρούς θησαυρούς, με εσωτερικές αυλές, μέσα στο κέντρο της πόλης.  Εικόνες από μια άλλη Ρώμη...

Αυλές σαν παραμύθια!

Και με τις μπουγάδες απλωμένες γειτονιές που ακόμα σφύζουν από ζωή, λίγα μέτρα από τη Piazza Navona.

Όπου αν βρεθείτε ψάξτε για την οδό Via del Governo Vecchio, 74-75, όπου θα πέσετε στο πιο νόστιμο μπουφέ της  Enoteca il Piccolo, που με 3€, θα φάτε τέλεια τυριά, σαλάμια, προσούτο, και άλλες Ιταλικές νοστιμιές και θα συνοδέψετε το ποτήρι από καταπληκτικά Ιταλικά κρασιά ξεκινώντας από 4€ μέχρι και 9€.  Υπέροχο για ένα σύντομο break!

Το κόκκινο, με το τυρί και το φρέσκο, ζεστό ψωμί ήταν ότι καλύτερο σας εγγυώμαι προσωπικά!

Στη Piazza Navona, τα πλήθη και η αγορά ήταν στημένα γύρω από την εξυπηρέτηση του παιδιού.  Παιχνίδια, παιχνίδια...

Και νερά...

Και αυτά τα υπέροχα μήλα, που τα έχουμε και εδώ, αλλά φυσικά όχι τόσο ευφάνταστα! Με σοκολάτες και πραλίνες με καλούσαν, αλλά δεν πήρα...

Η Befana Romana, μια άσχημη μάγισσα, είναι σύμβολο της Ρώμης, και την λένε Befana γιατί έρχεται τα Φώτα, στα Επιφάνεια να μαλώσει τα κακά παιδάκια...  

Στο ιστορικό όμως μαγαζί με παιχνίδια της πλατείας έχει τις καλές Νεράιδες και τα ξωτικά, σε μια παραμυθένια βιτρίνα...

Και εκεί που περπατάς, βρίσκεις και μια εκκλησία που έχει έτσι να βρίσκεται και ένα Caravaggio! 

Κεράκια...

Προσευχές στη Madonna...

Γιορτινούς ψαλμούς...

Και αγάλματα να στέκονται σαν άνθρωποι...

Ένα Πάνθεον που ανακαινίζεται με μια αναγεννησιακή φιγούρα και ξαφνικά σας σηκώνω από εδώ και πετάμε στους δρόμους...

Της Μεσαιωνικής, πλούσιας Σιένα...

Με την τέχνη να μας κοιτά από κάθε παράθυρο της πόλης!

Με τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα χρώματα της κάθε συνοικίας.  Οι συνοικίες στη Σιένα, έχουν ονόματα ζώων και δικά τους χρώματα και έτσι συναγωνίζονται στους περίφημους ιππικούς αγώνες στην μεγάλη πλατεία της πόλης κάθε χρόνο.

Περπατήσαμε στο παραμύθι...

Χαζέψαμε τις φιγούρες που στέκουν φύλακες στα σπίτια αλλά και τους γάντζους που δένανε παλιά τ' άλογα.

Για να καταλήξουμε σε μια από τις πιο όμορφες πλατείες του κόσμου, την ιστορική Piazza Del Campo, που περιστοιχίζεται από κτίρια του 1280 με 1380 και διαλαλεί τον πλούτο και τη δύναμη μιας πόλης σταθμό στην Ιταλική Αναγέννηση και όχι μόνο.

Στη Σιένα, ξεκίνησαν οι πρώτες χρηματοοικονομικές συναλλαγές στον κόσμο...

Γνώρισε απίστευτο πλούτο από τα υφάσματα, το εμπόριο, τη γεωργία της εύφορης Τοσκάνης, του κρασιού, ένα ευλογημένο μέρος!

Και όλα αυτά έπρεπε να γίνουν μνημεία, συντριβάνια...

Και πανέμορφα κτίρια, σε μια πόλη φρούριο!

Με μια πλατεία βασίλισσα...

Και μια Αστική τάξη που ζούσε καλά...

Που δημιούργησε μαγαζιά με αγαθά απ' όλο τον κόσμο...

Που έγινε χορηγός υψηλής τέχνης σε δημόσιους και όχι μόνο χώρους, όπως σ' αυτό το εκπαιδευτήριο...

Την πλούτισε με υποδομές για τη συντήρηση του πληθυσμού...

Αλλά και της προμήθειας τροφής, με ιστορικά μαγαζιά όπως αυτού του καταστήματος με αλλαντικά και κρέατα, που έξω ο κόσμος έκανε ουρά για να πάρει προσούτο με φρέσκια focaccia...

Που ανέπτυξε τεχνίτες μοναδικούς, με μια συνέχεια μέχρι τα χρόνια τα δικά μας...

Και που έφτιαξε λαμπρά σπίτια, πάντα οχυρωματικά, αφού οι Ιταλικές Πόλεις κράτη, καλή ώρα σαν τους Αρχαίους Έλληνες, συχνά "μαλώνανε" μεταξύ τους.

Φυσικά και προσέφεραν μεγαλοπρεπή εκκλησιαστική αρχιτεκτονική...

Πλακόστρωτα...

Πόρτες και ξύλινα πλάσματα...

Αλλά και συντριβάνια σε κάθε είσοδο γειτονιάς, εδώ συγκεκριμένα της Χελώνας!

Και οι εικόνες της Τοσκάνης, γέμιζαν και γεμίζουν την πόλη σχεδόν σε κάθε γωνιά...

Δημιούργησαν ένα πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα.  Τα κεντρικά κτίρια της Monte Dei Paschi Di Siena, που λειτουργεί ανελλιπώς από το 1472 στέκονται σα φρούριο στο κέντρο της πόλης.  Πως σας φαίνονται για Τραπεζικά κτίρια;  Χάλια ε;

Εδώ γεννήθηκαν και οι πρώτοι αγροτικοί συνεταιρισμοί στον κόσμο, με πρωτοπόρο τον σύνδεσμο παραγωγών της Σιένα, το  Consorzio Agrario Siena, που πουλάει ακόμα όλα τα υπέροχα προϊόντα του.

Κάπως έτσι αγόρασα και τα μοναδικά τους ζυμαρικά, τα λεγόμενα Pici, σε διάφορες γεύσεις όπως με λάδι τρούφας... Νοστιμιές που ήδη έχω δοκιμάσει και δε σας λέω τίποτα!

Και ας είναι ήδη τα σπίτια ακριβά, οι συνήθειες είναι συνήθειες...

Με το μικρό Twingo,  πήραμε το δρόμο της επιστροφής και σταθήκαμε στο Bagno Vignoni,  μια ιστορική λουτρόπολη της Τοσκάνης, γνωστή από την αρχαιότητα, αφού η ταμπέλα που βλέπετε ήταν γραμμένη στα Αρχαία Ελληνικά.

Το νερό αχνίζει ζεστό, στη μέση του γραφικού χωριού, αν και δεν είναι δημόσιος ο χώρος και πρέπει για το μπανάκι σου να απευθυνθείς σ' ένα από τα ξενοδοχεία της περιοχής.  Καπιταλισμός...

Ξεκουραζόσουν όμως μόνο με την υπέροχη αυτή ηρεμία...

Τα γραφικά στενάκια με τα μικρά μαγαζιά και τις Osterie...

Χάζευες τα νερά που καθρέφτιζαν τα κτίρια

Ψώνιζες και το δωράκι σου...

Γνώριζες και ένα Άγιο Βασίλη μάγειρα που βγήκε για διάλειμμα με τσιγάρο στο δρόμο...

Ονειρευόσουν παλιές εποχές και ιστορίες...

Και στο τέλος οι ιστορίες έκλεισαν με μια επεισοδιακή επιστροφή από την παλιά Ε.Ο. την Cassia, για τη Ρώμη, με μια στάση σε μια κωμόπολη που λέγεται Viterbo, το κερασάκι στην τούρτα.  Μια πόλη κάστρο, ζωντανή, μια εικόνα και αυτή από το Μεσαίωνα.

Και κάπως έτσι τα μάτια κουράστηκαν πια να παίρνουν άλλες φωτογραφίες, γιατί ήθελαν για μια τελευταία μέρα απλά να περπατήσουν στην αιώνια πόλη, να ρουφήξουν όλες τις εικόνες και να τις κλείσουν στο μυαλό, στην καρδιά για πάντα.

Σε μια ξεχωριστή Πρωτοχρονιά του 2011, που θα θυμάμαι για πολύ καιρό και που ελπίζω να κατάφερα να σας χαρίσω ένα μικρό της κομμάτι, να ξεκινήσει η χρονιά όλων με ομορφιά, πολιτισμό.
Φέτος όσο ποτέ άλλωστε χρειαζόμαστε τις εικόνες αυτές.

Καλή Χρονιά!