Τον κοίταξα. Φαινόταν, δεν φαινόταν καμιά 23 χρονών. Καθόταν στην παραλία και το μάτι ήταν στην τσίτα, σαν ένα ραντάρ μικρό που έψαχνε πιθανώς συντροφιά, παρέα, κουβέντα, στριφογυρνούσε στα βράχια, στους λουόμενους.
Καθόμασταν μ' ένα φίλο λίγο πιο εκεί. Πέρασα από μπροστά, βραχώδης η παραλία, σκεφτόμουν από που ήταν καλύτερα να μπω στη θάλασσα, να μη γκρεμοτσακιστώ κιόλας.
"Από εδώ θα μπεις" μου δίνει συμβουλή. Ψάχνεται για κουβέντα λέω. "Ευχαριστώ". Βουτάω. Το νερό είναι ωραίο δροσερό, αγκαλιάζει όλο το κορμί, η θάλασσα είναι πάντα μια ζωή, μια αναγέννηση.
Βγαίνοντας, σηκώνεται: "Από Θεσσαλονίκη είσαι;". Δεν είχα και κέφια για πολλά, πολλά αλλά λέω "Ναι. Πως το ξέρεις;" Σύμπτωση προφανώς σκέφτομαι. Και κάπως έτσι ήταν. Είσαι ο τέτοιος, όχι δεν είμαι, ξέρεις αυτόν, όχι δεν ξέρω, αλλά μοιάζεις πολύ, τα γνωστά μωρέ να λυθεί η γλώσσα, ανάμεσα σε αγνώστους. Να γίνει μια πρώτη ανταλλαγή.
"Ήμουν πολύ Θεσσαλονίκη αυτό το καιρό". Ωραία. "Και τι κάνεις τώρα εδώ;" απαντώ. "Βασικά φαντάρος είμαι, αλλά τελείωσα με πάνω". Μετάθεση, άδεια, τι και πως να πέσουν οι λεπτομέρειες στο "τραπέζι" της γλώσσας.
Αρχίζει η παρουσίαση. "Κοίταξε, εγώ Κομμωτής είμαι βασικά, από εδώ από Αθήνα, αλλά είμαι και φαντάρος. Αλλά μου την έδωσε τρελά εκεί πέρα. Εγώ έχω εδώ τις δουλειές μου, είμαι μέσα στη παραγωγή, έχω ανοίξει δουλειές, δεν μπορώ να είμαι σε μια μονάδα, που με βάζουν κάθε μέρα μέσα και να μην κάνω τίποτα και να ξυπνώ το πρωί για να λέω παρόν. Σιγά ρε φίλε, αφού βλέπεις μέσα είμαι, τι με ξυπνάς;"
Στην κουβέντα εμφανίστηκε και ο φίλος μου. Γελάμε. "Καλά βρε εσύ, στρατός είναι. Δεν είναι και διακοπές στον Αστέρα, τι θέλεις δηλαδή; Σιγά!"
"Δε μπορώ σου λέω, εγώ είμαι και ενδυματολόγος, φτιάχνω και νύφες". Ο φίλος μου τον διακόπτει. "Ενδυματολόγος, παιδί μου είναι επιστήμη, ήταν ο
Μετζικώφ ας πούμε, εσύ ούτε αμπιγιέζ". Παγώνει λίγο. "Πόσο χρονών είσαι;" Απαντά "21!"
Η έπαρση που έβγαζε αυτό το παιδί για 21 χρονών σκατό, ήταν ασύλληπτη. Καταλάβαμε ότι το μάτι δεν έπαιζε μόνο και το hypertension δεν ήταν όλο μόνο από φυσικού του. Ξέρετε την έκφραση παιδί "Κουμπί". Με "κουμπιά" ήταν μάλλον... Μάλλον από χθες νύχτα. Ξέρετε τι είναι αυτά; Σε κάνουν χάπι. Tense! Τα βρίσκουν οι νέοι, οι πιο νέοι από εμάς, εύκολα.
Αφού συμμαζεύεται λίγο, συμπληρώνει:" Ναι οκ, ας πούμε δίνω συμβουλές. Ξέρεις τα μαλλιά είναι το στοιχείο μου." Μπράβο, πολύ ωραία. Μιλάμε για τρίχες δηλαδή. "Και τώρα τι κάνεις εδώ; Άδεια;"
"Όχι ρε" κοιτάζει μέσα από τα μεγάλα μαύρα Armani γυαλιά του. "Πήρα Ανοιχτό Φύλλο πορείας. 7 μήνες." Κοιταζόμαστε με το φίλο μου... "Άσε μας μωρέ που θα καθόμουν τώρα στο Κιλκίς. Αν και κάθε βράδυ έξω ήμουν, Σαλονίκη και τα συναφή, είχα τιμητικές, ότι ήθελα έκανα... Αλλά βαρέθηκα. Έβαλα Αρχιμανδρίτες, πολιτικούς, γνωστούς είπα άντε από εδώ, εγώ θα συνεχίσω τη ζωή μου και την έκανα. Ξόδεψα 4500€, σε 2,5 μήνες πήγαινε έλα, εξόδους κτλ. Οπότε έκανα και μια μεγάλη χορηγία..."
Κοιταζόμαστε και πάλι με το φίλο. Κοιτάμε και το νέο 21 χρονών, σκατό, που έχει μπει για τα καλά και από νωρίς στο μεγάλο κόλπο της Ελληνικής ξεπουλημένης κοινωνίας. Τον κοιτάζω και με λίγο οίκτο. Θλίψη μου βγάζει. "Ρε αγόρι, σιγά θα σκίσεις κάνα καλτσόν. Καλά όλοι πήγαμε στρατό, δεν έγινε και τίποτα. Αυτός έκανε 28 μήνες, εγώ 23 και εσύ κλαίγεσαι για 9 μήνες; Βασικά όλοι κλαίγεστε λέω τα ζαζεμένα της γενιάς σου... Να είσαι αξιοπρεπής βρε!"
Με κοιτάζει σαν να του ανάλυσα τη μέθοδο του πειράματος στο CERN. Προφανώς η λέξη αδυνατεί ακόμα ίσως να κατοικήσει στο "κουμπιασμένο" εγκέφαλο. "Ναι σιγά, μου λέει. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ δεν χάνω χρόνο. Τώρα είμαι στην παραγωγή, έχω το μυαλό να γίνω τέλειος στη δουλειά μου. Σε εμένα βρε έρχεται η Ε (μια γνωστή αοιδός) και επίσης και η Δόμνα..."
Και πάλι κοιταζόμαστε με το φίλο μου. "Ποια είναι η Δόμνα;" Θαρρείς και έπρεπε να ξέρουμε την κυρία αυτή. "Αντε ρε χαζά! Έλα ρε, η Δόμνα, αυτή που μάλωνε με όλους στο Fame Story και τραγουδά...." Δεν άκουσα που και τι κάνει αυτό το καιρό η "φίλη" Δόμνα. Ήταν όλα υπερβολικά για εμένα. Μόνο τον κοίταξα πάλι, νέο παιδί, όμορφο ναι, αλλά τόσο χαμένο, μάλλον τόσο νωρίς χαλασμένο από κοινωνία, συνήθειες, γεγονότα, εικόνες. Στα 21.
Στα 21, έχει ήδη δώσει "χορηγία" στο Στράτευμα κάποιες χιλιάδες Ευρώ για να πάρει ουσιαστικά χαρτί πορείας. Έκανε άσφαλτο το μισό στρατόπεδο. Αυτό είναι Δωροδοκία. Έχει ήδη δώσει και πάρει τηλέφωνα σε δεκάδες "βύσματα" για να βολευτεί και να πιέσει. Όπως σχεδόν όλοι μας κάποια στιγμή. Αυτό είναι Διαπλοκή. Έχει ήδη καταλάβει, εμπεδώσει και καλά ότι στη ζωή είναι ότι φάμε, ότι πιούμε και αρπάξει ο κ...ς μας. Αυτό λέγεται Έπαρση και Ματαιοδοξία. Περηφανευόταν ότι ζει με 2 πακέτα τσιγάρα την ημέρα και 5 καφέδες. Αυτό λέγεται ασέβεια στο Σώμα, στην Υγεία. Και είναι μόνο 21...
Η σαπίλα εισχωρεί νωρίς στο κοινωνικό μας σύστημα. Και ας φωνάζουν οι "Αγανακτισμένοι", που διόλου δε μου το διώχνεις από το νου ότι οι μισοί, που μουντζώνουν, έχουν πράξει τα ίδια, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Λαός και πολιτικοί, (οι μουντζωμένοι) σε αγαστή συνεργασία, δεκαετίες τώρα. Η σάπια γενιά του Πολυτεχνείου, που μας τα έκανε τούμπανο με τις κατακτήσεις και τα δήθεν της που έγιναν τζιπ και Βαρούλκα στην Πειραιώς. Και Βυζαντινά και βίλες στη Μύκονο, σεμνά και ταπεινά.
Όσο για τον περίφημο Ανασχηματισμό του ΓΑΠ, σαν να βλέπω μπουλούκι περιφερόμενο με άλλο θίασο. Όταν δε θέλεις να ζυμώσεις Γιωργάκη, δέκα χρόνια κοσκινίζεις. Εσύ 18 μήνες για την ακρίβεια. Ένα απλό παράδειγμα...
Η Μπιρμπίλη πήρε πόρτα, αφού ποτέ δεν την συμπάθησε το σύστημα, το παλιό λιγδιάρικο ΠΑΣΟΚ, οι αντίπαλοι του ΝΑΤURA και οι εργολάβοι. Βάλε εκεί τον "πετυχημένο" Παπακωνσταντίνου, που μάλιστα νομιμοποιεί και τα αυθαίρετα και κλείσαμε. Όταν φτάνει ένας άνθρωπος, να κάνει Αντιπρόεδρο και Τσάρο της Οικονομίας, το μεγαλύτερό αντίπαλό του για να κρατήσει ισορροπίες και να μην πέσει, τότε ξέρεις πως το παιχνίδι είναι από πριν χαμένο.
Πέρα από όλα αυτά, η μικρή ιστορία της παραλίας, δείχνει το τέλμα μας. Είναι ακόμα, δυστυχώς, η αυριανή μας εικόνα. Και δεν πάει ο κόσμος να χτυπά την κατσαρόλα, να σκούζει και να συνελευσιάζει στην πλατεία; Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του Ραγιά, τίποτα δε γίνεται.
ΥΓ: Παρεμπιπτόντως, εντάξει μπράβο στα παιδιά της πλατείας Συντάγματος, για πολλά που έχουν κάνει και σκεφτεί και πράττουν. Είναι συγκινητικό. Αλλά γιατί έχω την υποψία ότι αρκετοί είναι σαν τα παιδιά στα free camping της Ικαρίας και της Δονούσας; Η υπόλοιπη κοινωνία μάλλον δεν εκπροσωπείται και τόσο... Τουλάχιστον κάτι έχω σαν ελπίδα, ότι θα βρω πιο άδεια την παραλία στο εξωτικό Λιβάδι, φέτος.
Αυτά τα ακούσατε και χάρηκα.
Music: It's a matter of "One Life Stand", by Hot Chip...
