Στους "Εμπόρους των Εθνών", Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

"...Το ανωφερές έχει κατάβασιν,

και η πτήσις έχει πτώσιν..."

Στην περιρρέουσα κατάσταση της πόλης της Αθήνας, σε μια Πέμπτη 20 Οκτώβρη γεμάτη μίσος, θλίψη, ταραχή αλλά συνάμα και λυτρωτική συνεύρεση ανθρώπων, η τέχνη μπορεί και αποτελεί ακόμα, μια νησίδα στο τέλμα. Το Θέατρο υπάρχει ακόμα, για να μας διδάσκει, να ταξιδεύει, να προβληματίζει, να προκαλεί και ν' αγγίζει αισθήσεις. Να σε κάνει να χώνεσαι στη θέση σου και να χάνεσαι στη δύναμη της εικόνας, του σκηνικού, του ταλέντου, του λόγου. Και αν αυτός ο λόγος είναι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αυτού του λεγόμενου και "κοσμοκαλόγερου" συγγραφέα, τόσο όμορφος, ίσως κάπως παλιός, αλλά μια "χορωδία" λέξεων, ένα ποίημα, ένας ηχητικός πλούτος μιας ιδιαίτερης γραφής που δεν μπορεί μάλλον να υπάρξει ξανά.

Κάπως έτσι η ομάδα ΟΠΕΡΑ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας (από τα πιο δραστήρια ΔΗΠΕΘΕ) και ο σκηνοθέτης-μουσικός Συνθέτης Θ. Αμπαζής, έπλασαν ένα έργο, μια "τύπου" performance σε αγαστή συνεργασία με την εικόνα, με live μουσική επί σκηνής, με τη συμμετοχή εξαιρετικά δουλεμένων ηθοποιών, συγχρονισμένου λόγου και κίνησης και σκηνικής εγκατάστασης, που αξίζει σίγουρα της προσοχής όλων σας. Και αυτό γιατί είναι μια συνολικά καλοστημένη εικαστική καλλιτεχνική δουλειά, που αναμοχλεύει τα ανθρώπινα πάθη, με τη σημερινή κατάσταση, μ΄ένα λόγο που κρίνει (προς μεγάλη έκπληξη για το συγγραφέα που ήταν σε αγαστή σχέση με την Ορθοδοξία) την εκκλησία και τις ηθικές της, αλλά και ένα λόγο πολιτικό που παραπέμπει σε μανιφέστο κατά της "πλουτοκρατίας" και της δήθεν δημοκρατίας και όλου του πολιτικού συστήματος! Εξαιρετικής σύλληψης για την εποχή, αρχές 20ου αιώνα δηλαδή!

Η ιστορία αποτελείται από μια σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με φόντο τα νησιά του Αιγαίου, τη Βενετοκρατία και μια "απαγωγή" γυναίκας, της Αυγούστας από το νησί της Νάξου, από τον Ενετό Μάρκο Σενούτο, εγκαταλείποντας το σύζυγο της Ιωάννη Μούχρα. Ορμώμενη από μια ακατανίκητη ερωτική επιθυμία, η Αυγούστα βρίσκει τελικά το θάνατο αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και τα πάθη του.

Το έργο στήθηκε σαν μια σύνθετη μουσική παρτιτούρα, με 4 πράξεις, τέσσερα θα μπορούσαμε να πούμε μουσικά μέρη, που βοηθούν στην κατανόηση του λόγου και των "συνθηκών" του έργου. Ξεχώρισα το λεπτό χιούμορ, τις καθαρά αυτοσχεδιαστικές κινήσεις των ηθοποιών που έδωσαν μάλλον ένα άριστο αποτέλεσμα συνδυαστικής κίνησης και λόγου, μια βαθιά δουλειά, μια πειθαρχημένη δουλειά, που συναδελφικά καταλάβαινα και σεβάστηκα κάθε λεπτό της σημείο και στίγμα. Είμαι σίγουρος ότι πέρασαν, πολλές, μα πολλές ώρες πρόβας για ένα αποτέλεσμα που τους δικαιώνει.

Τελείωσα λοιπόν αυτή τη δύσκολη Πέμπτη 20/10, με μια ιστορία "γεμάτη", μια προσπάθεια αξιοσημείωτη, μια ελπίδα ότι, ναι συμβαίνουν και εδώ ωραιότατα πράγματα, αρκεί να τα αφήσουμε να ανθίζουν. Να ανθίζουν και να μας πλαισιώνουν.  Ναι υπάρχουν και εδώ ταλέντα που μπορούν και καταθέτουν ακόμα δουλειές που χαίρεσαι να βλέπεις. Συνάδελφοι σας ευχαριστώ! Με ταξιδέψατε. Αλήθεια είναι.

Η Ταυτότητα της Παράστασης

Δραματουργική επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού Σκηνοθεσία-Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου 
Βίντεο: Στάθης Αθανασίου Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Μαϊστράλη
B΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Ερμηνεύουν: οι ηθοποιοί Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη,Κώστας Καλλιβρετάκης, Νέστορας Κοψιδάς, Μαρία Παρασύρη, Δανάη Σαριδάκη και οι μουσικοί Ιάκωβος Παυλόπουλος, Σοφία Ευκλείδου

Συμπαραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
Διδασκαλία Tai Chi για τις ανάγκες της παράστασης: Μιχάλης Τσικριτέας
Οργάνωση παραγωγής OΠERA: Ευγενία Σωμαρά
Κατασκευή σκηνικού: Θανάσης Θαλασσινός

Εισιτήρια: 18€ και μειωμένο 10€

Εκεί, εκεί στον πάτο του χάους

Σαπίλα, χωματερή

Κάτω στα Χαυτεία, εκεί στην Ομόνοια, το κίτρινο λεωφορείο με τους λιγοστούς τουρίστες, αυτά τα Hop On-Hop Off στυλ, έχει μπλοκαριστεί, όπως και όλα τα υπόλοιπα τροχοφόρα.  Οι ταλαίπωροι, φοράνε τα ακουστικά τους και μάλλον σαστισμένοι, θα τους μιλάει προφανώς το ήχο-σύστημα για τη Grand Rue De Stadiou και το μόνο που βλέπουν τόση ώρα, εκεί κολλημένοι, είναι τα άθλια κτίρια των ΕΛΤΑ, ένα Bazaar Supermarket, 4 ζητιάνους μπροστά από κλειστά στόρια, 2 junkies που τρικλίζουν και στηρίζονται μεταξύ τους με αμφίβολο αποτέλεσμα και δεκάδες οδηγούς να ανταλλάσσουν κινήσεις απόγνωσης με τους τροχονόμους.  Μηχανάκια μαρσάρουν στα πεζοδρόμια σε μια προσπάθεια ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου από την εμφανέστατα αδιέξοδη κατάσταση, τα σκουπίδια κάνουν, μαζί με όλα τα τρωκτικά και τα έντομα των υπονόμων, πάρτι παντού, προσδίδοντας και μια εσάνς αφάνταστης έλξης στο τριτοκοσμικό μας περιβάλλον και οι περαστικοί, συνήθως μουτρωμένοι, περπατάνε γρήγορα με ελιγμούς για να μην πέσουν και θύματα των μηχανακίων.  Οι Αθηναίοι πεζοί δε, είναι άριστα εκπαιδευμένοι στο πεζοδρόμιο-rafting. 

Θεωρώ και το λέω, ότι ο τουρίστας που έρχεται ακόμα σ' αυτήν την πόλη, θα έπρεπε τουλάχιστον να επιδοτείται για την υπομονή του, που βέβαια όπως λέει και ένας φίλος, είναι ανθεκτικό είδος, αλλά μάλλον εδώ σ΄αυτή τη γωνιά του πλανήτη, έρχεται στα όρια του.

Η χούφτα που "κλείνει" πάντα την πόλη

Περπατώ λίγο πιο πάνω στη Σταδίου, που φυσικά η μισή έχει κατεβασμένα ρολά από τις πτωχεύσεις και την εγκατάλειψη, βρωμιά και δυσωδία παντού, σε τοίχους και συνθήματα αηδίες, για όλο αυτό το ψευτο-μαρξιστικό αυνανισμό μερίδας της κοινωνίας, που ζει στο δικό της "αναρχικό" φαντασιακό κόσμο, και συναντώ την αιτία του προβλήματος.  Εκεί στο ύψος του Υπουργείου στη συμβολή με Δραγατσανίου, καμιά 150 Δ. Υπάλληλοι έχουν κάτσει στη μέση του δρόμου. Μόδα είναι οι καταλήψεις και τη μόδα κανείς δεν εμίσησε. Επαναστατικά τραγουδάκια από τα μεγάφωνα, από αυτά της γενιάς του Πολυτεχνείου που μας έβαζαν να λέμε και στο σχολείο, της γενιάς που "συνουσίασε" ωραιότατα τον τόπο τούτου.  Και ζητά και τα ρέστα τώρα.  Οι φάτσες που βλέπεις είναι ως επί τω πλείστο, αυτές οι φάτσες που ξέρετε όλοι σας πολύ καλά όταν έχετε επισκεφτεί οποιαδήποτε Δημόσια Υπηρεσία, τρόπος του λέγειν.  Κυρίες και κύριοι, δε λέω με τις περικοπές τους στα μισθά, "αγωνίζονται" για τα δικά τους "φυσικά" κεκτημένα, όταν χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα, έχουν ήδη σφαγιαστεί για να πληρώνονται ακόμα τα δικά τους, έστω και μειωμένα. Στη νιρβάνα τους, στην ονείρωξη τους, στον δικό τους κόσμο, στην "ασφάλεια" τους, στη "μονιμότητά" τους, στην πελατειακή τους σχέση με το κράτος που guess what? Σας πρόδωσε ε; Κρίμα, αλλά τέλος πια! Ή όχι; Και να πάει να "τσακιστεί" η υπόλοιπη κοινωνία...

Είσοδος; Εδώ δεν υπάρχει έξοδος!

Τις προηγούμενες μέρες, στις κάμερες και στα παράθυρα της τηλεόρασης, είδαμε τα θεάρεστα μέλη της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που μάλλον σα σύλλογος ανιάτων μου κάνει σαν συνειρμός, να πλακώνουν στο ξύλο, με τη γνωστή βαρβατίλα και τσαμπουκά του Ελληναρά, τους μισούς Δημάρχους της χώρας.  Τα σκουπίδια μας πνίξανε εδώ και πολλές μέρες και ας βγει κάποιος να μου διαψεύσει ότι το 90% όλων αυτών που συνέχεια παίζουν με την υγεία μας και την πόλη, δε διορίστηκαν με καθαρά κομματικά κριτήρια, στον Αβραμοπουλο-Ντορο-Κακλαμανό Δήμο της Αθήνας.  Συνεχίζω...

Γκρέμισμα, αλλά δεν σας το λέμε...

Οι ενημερωμένες "χερουκλάτα" ταμπέλες της ΙΗ' ΔΟΥ...

Στη ΙΗ΄ΔΟΥ στην Πυθέου, το κτίριο της οποίας, μάλλον βρίσκεται σε κατεδάφιση και δεν το γνωρίζουμε, ουρές και ταλαιπωρία.  Υπάλληλοι, βαριεστημένοι, ελάχιστοι πια θα έλεγα, με το τσιγάρο στο χέρι σχεδόν παντού, και ας υποτίθεται πως "ανήκομε στην Ευρώπη",  προσπαθούν και αυτοί, να εξυπηρετήσουν το Ελληνικό πόπολο, που πρέπει να πληρώνει απλά συνέχεια για τα λάθη των άλλων.  Η λέξη εξυπηρέτηση βέβαια είναι κάτι μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας για αυτή τη χώρα. Σπρωξίδι, βαρεμάρα, εγκατάλειψη...

Στη ΔΕΗ Αγ. Δημητρίου, μια από τα ίδια.  Χαρτάκια προτεραιότητας, 37 πολίτες πριν από εσένα, προσπαθείς να βγάλεις άκρη με τη νέα εφεύρεση του Μπένι  (χαράτσι νούμερο ΧΧ, Τέλος Ακινήτων, Τέλος και στην ιδιόκτητη κατοικία στην Ελλάδα δηλαδή) και της ανεκδιήγητης κυβέρνησης του Γιωργάκη, όταν σε βάζουν να πληρώσεις και άλλα 11 τ.μ. αποθήκη και Γκαράζ στο Υπόγειο, παρόλο που αυτό δεν είναι το κατοικήσιμο μέρος του σπιτιού σου και ηλεκτροδοτείται από το Κοινόχρηστο ρολόι. "Για αλλαγή στα τετραγωνικά θέλουμε χαρτί από το Δήμο", απαντά μια υπάλληλος που φυσικά ούτε που σε κοιτάζει, μάλλον είσαι κουνούπι...

Σβουράρεις στο Δήμο, κάτω στη Λιοσίων, όπου αντικρίζεις και το υπόλοιπο μεγαλείο, της γραφειοκρατίας και Δημοτικής νοοτροπίας.  Γραφεία και γραφειάκια, καπνίζοντες και πάλι υπάλληλοι πίσω από τα μίζερα τραπέζια-φρούρια τους, συνεννόηση "μπουζούκι" από κατά τ' άλλα ένα συμπαθέστατο ανθρωπάκο, που το μόνο που είναι όπως φαίνεται προγραμματισμένος να κάνει, είναι απλά να εκδίδει μια βεβαίωση τετραγωνικών και μάλιστα να την παραποιεί και με ένα απλό μολύβι, ότι και καλά την πήρα τον Νοέμβριο του 2004 και όχι τώρα, ώστε να τη δεχτεί και η ΔΕΗ... Είναι αυτό που είπε ο Μπενίτο, (Βενιζέλος) ότι γυρνάμε στο 2004. Στην πράξη δηλαδή!

Πίσω στη ΔΕΗ, αλλά έλα ντε που το νομοσχεδιάκι του Μπενίτο δεν αναγνωρίζει τέτοιου είδους διαφορές και για αυτό, πάρτα βλάκα Έλληνα ιδιοκτήτη ενός μόνο ακινήτου με στεγαστικό δάνειο, πλέρωνε τα παραπανίσια...

Ένα χαρτί δίπλα στο Υπουργείο, ρωτά...

Τρίτη 18.10 και τα σκουπίδια πάσης φύσεως καλά κρατούν...

Στην Κ.Ο. του Πασόκου Βουλευτή και πάσης Ελλάδος, ο Γιωργάκης κάθεται και κλαίγεται για το μέλλον της χώρας, όταν είναι πασιφανέστατο, ότι έχουμε χρεοκοπήσει, η κυβέρνηση του αποτελεί μάλλον μια κακοστημένη παρωδία "Yes Sir" συμμορίας.  Δημοκρατικότατα, για να ψηφιστεί οποιοδήποτε νομοσχέδιο-"αλητεία", επιστρατεύεται ολόκληρο το Αστυνομικό Σώμα για να φυλάει με φράχτες από πλεξιγκλάς και άλλες τέτοιες εφευρέσεις Ελληνικού τύπου, τους Βουλευτές.  Και από κάτω οι "βουλευτές" χειροκροτάνε. Που μόνο κόγχξες ξέρουν να κάνουν, αλλά όλα τα ψηφίζουν. Στράτα-στρατούλα. Πολιτικός λόγος πατριωτικής σαχλαμάρας, πολιτική της σάχλας. Σαν τον πατέρα του. Που ο ίδιος έθρεψε απεριόριστα όλα αυτά τα γκρουπούσκουλα του Συνδικαλιστικού δήθεν κινήματος, που δεν μπορεί να μαζέψει τώρα ο υιός και η παρέα των υπουργών του, που κατά τ' άλλα μανιφέστα των τριών ξέρει να βγάζει, αλλά το χάος, χάος! Το προηγούμενο βράδυ δε, συναντήσεις και χαριεντίσματα με "βαρόνους" των media...  Για ποιο λόγο κανείς δεν είπε. Τέταρτη εξουσία; Εδώ γελάμε.

Ο Σαμαράς και η παρέα του πάλι, χαίρονται από την ανάλογη βλακεία του Ελληνικού λαού, που δείχνει λέει στις δημοσκοπήσεις διαφορά που και καλά δίνει προτεραιότητα στο κόμμα του, θαρρείς και αυτό με τον Ραφηνάρχη πρωθυπουργό, που έχει πιει το εξαφανιζόλ και κάνει τουμπεκί, δεν έχει καμιά ευθύνη για την κατάντια μας.  Δε συνεχίζω, γιατί θα πω βαριές κουβέντες για αυτούς και το θράσος τους.

Κατάληψη και πάλι στης πόλης το καρναβάλι.

Η Παπαρηγούλα, ο Τσιπράκος και ο Καρατζεφερούλης στην κοσμάρα τους, παίζουν και αυτοί το ρόλο τους στο καλοστημένο θεατρικό θίασο που λέγεται πολιτικό σύστημα Ελλάδα 2011. Λυμπερόπουλοι, Λαμπρόπουλοι, ΠΕΜΕΝΕΤΖΗΔΕΣ στα πλοία, όλοι τσαμπουκάς και άγιος ο Θεός. Περί Θεού και η Εκκλησία, που δεν θα πληρώσει και πάλι τα περισσότερα που θα μπορούσε να πληρώσει, στέλνει και επιστολές για τον Ελληνικό λαό και την ιστορία του στην Κομισιόν.  Θρησκευτικού περιεχομένου και αυτή, με τα γνωστά περί Ελληνικής ιστορίας κτλ. Πόσο προβλεπόμενοι...

Σάββατο 15.10. Τα Αγανακτισμένα, μαζεύονται στο Σύνταγμα, όνειρα και ιδέες, αλλά σχέδιο μηδέν, το σύστημα παίδες αλώνεται μέσα από το ίδιο σύστημα, λίγα εκατοντάδες άτομα ακούνε κάτι τύπου Death Metal να χτυπιούνται στην πλατεία και περνάνε ευχάριστα, πήγανε και ταγαροδιακοπές τον Αύγουστο, μια χαρά. Πάει και αυτό, μας τελείωσε, σαν Zara μόδα, εισαγωγή από την Ισπανία.  Όλα εισαγωγής βλέπετε... Μηδέν εις το πηλίκο.

Touring in Athens...

Κάτι Πακιστανοί κολλούσαν τις τελευταίες αφίσες για τις Απεργίες της απόγνωσης και απλά του θεαθήναι για τις επόμενες 2 μέρες. Αυτούς πια επιστρατεύουν τα συνδικάτα. Ανασφάλιστους μάλλον.  Και κάτι τρέχει στα γύφτικα.  Τις περισσότερες απεργίες από κάθε κράτος στην Ευρώπη είχαμε τα τελευταία χρόνια, αλλά τα μνημόνια και τα τελεσίγραφα και οι δόσεις με Μεσοπρόθεσμα, μια χαρά, όλα περάσανε.  Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. Απλά πρέπει και κάθε Συνδικάλας να δικαιολογεί το πόστο του.

Μια από τα ίδια. Τίποτα δεν αλλάζει. Το σχέδιο της σύγκρουσης της μιας κοινωνικής ομάδας με την άλλη, η βία, η αναλγησία, καλά κρατάνε.  Ο πάτος του βαρελιού δεν έχει τέλος, ξυπνάμε και σηκωνόμαστε στο ίδιο έργο θεατές εδώ και τόσα χρόνια.  Κανείς δεν παραδέχεται όμως ότι τελικά δε θέλει ν' αλλάξει και τίποτα.  Είναι πασιφανέστατο. Οι  ξένοι κοιτάνε φυσικότατα το συμφέρον τους. Οι δανειστές, που εμείς τους καλέσαμε άλλωστε, θέλουν τα λεφτά τους.  Με οποιοδήποτε κόστος, που ακόμα και ο πιο άσχετος δε θα δεχόταν ποτέ.  Αλλά όταν δεν μπορείς να πληρώσεις τίποτα ρε ταλαίπωρε πως θέλεις να το παίζεις και μάγκας; Για πες.

Και η πορεία στο χάος συνεχίζει ακάθεκτη. Η κοινωνία καταλύεται από βία, αδιαφορία, ατιμωρησία, μη δικαίωση, εντελώς και παντελώς αφασία στο τι συμβαίνει στην πόλη μας, συστηματικά η ζωή υποβαθμίζεται και το χειρότερο είναι πως απάντηση δεν υπάρχει ακόμα.  Τουλάχιστον θα έχουμε να λέμε, πως ζήσαμε ιστορικές στιγμές αποσάθρωσης και άλωσης, μια νέα Πομπηία.

Στο δρόμο συναντώ τον Χ. Μαθαίνει με πληροφορεί Σουηδικά. Φεύγει για Σουηδία το Δεκέμβρη.  Ένα άλλο ζευγάρι, φεύγει και αυτό από την Αθήνα.  Ένας άλλος φίλος πήρε τα ομμάτια του και την έκανε για Λονδίνο.  Ο Α. από την επαρχία ετοιμάζεται για την Αυστραλία.  Δεν ξέρω αν η λύση είναι στο φευγιό.  Αυτή η κρίση, δεν είναι μόνο Ελληνική. Απλώνεται σιγά, σιγά παντού καθώς όπως φαίνεται, το παλιό καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει. Η κρίση στην Ελλάδα όμως, απλά τριπλασιάζεται σε ισχύ από την απόλυτα αυτοκτονική μας διάθεση. 

Ο τουρίστας με τη γυναίκα του, περπατήσανε λίγα μέτρα πιο κάτω, σκουντήσανε με τα πόδια τα σκουπίδια γύρω τους. Κοίταξαν τα μαύρα πανιά στο κτίριο και κοντοστάθηκαν.  Άνοιξαν ένα χάρτη και προσπαθούσαν να δουν που θα πάνε.  Τίποτα δεν τους γέμιζε το μάτι στη βρώμικη Πλατεία Κλαυθμώνος. Τους κοίταξα με κατανόηση. Δεν έχουμε πια δύναμη ούτε για αυτό αναμεταξύ μας.  Κατανόηση. Αλληλεγύη. Όσο και να μη θέλω να το λέω, είμαστε μόνοι. Ακόμα...

Μια επίσκεψη στον... Μπαρμπέρη! "The Barber Shop 1900"!

  Σαν σκηνικό από το 1900...

Το ποδήλατο κύλησε στην άσφαλτο του Κολωνακίου, αρχές καλοκαιριού και η ζέστη της πόλης είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της.  Που να πας τέτοια ώρα, απογευματινή, που θέλεις λίγο δροσιά, λίγο φροντίδα στο ταλαιπωρημένο, σκονισμένο πρόσωπο;  Το μυαλό γύρισε και θυμήθηκε μια "περσόνα" της πόλης που έτυχε να γνωρίσω σε μια συνέντευξη για το ποδήλατο στο Ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ.  Τον Παναγιώτη Γρηγορίου.

Ανήσυχος άνθρωπος, με καταγωγή από την πάντα ξύπνια και εύρωστη κοινότητα των Ελλήνων της Αιγύπτου και μετά από πολλά χρόνια σταδιοδρομίας στα γνωστά λιβάδια του corporate world, αποφάσισε να κάνει μια στροφή 180° και να φέρει ένα κομμάτι της Ανατολής στην καρδιά της Αθήνας.  Ένα παραδοσιακό Μπαρμπέρικο, από αυτά που σχεδόν έχουν χαθεί από την μοντέρνα ζωή της πόλης, αλλά που ανθούν σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Και επειδή θεωρώ, ότι η Αθήνα κινείται ακόμα στη σφαίρα επιρροής της Ανατολής και σε διχασμό με τη Δύση, καιρός ήταν να ξαναγυρίσουμε λίγο στα βασικά "συστατικά" της ανδρικής περιποίησης.  Γένια, μουστάκια, μαλλιά, κολόνιες και κρέμες με αρώματα της Μεσογείου, πινέλα και ξυράφια, πολυθρόνες, παλιά μεγαλεία που όμως ένιωσαν την ανάγκη να ξαναγεννηθούν!
 

Το "άρωμα" αποικιακού χαρακτήρα προσδίδει στο χώρο άλλο "αέρα"

Ο Παναγιώτης μου είχε μιλήσει με πολύ πάθος για τη φιλοσοφία του, για αυτό που προσπάθησε να φτιάξει, με πολύ κόπο και φροντίδα.  Με κέρδισε. Ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τα θέλω τους, από τις ιδέες τους που το παλεύουν κόντρα στο ρεύμα, με την ικανοποίηση να πετύχουν το δικό τους μικρόκοσμο. Και για αυτό, το έβαλα σκοπό, να πάρω το μικρό σπαστό ποδήλατο και σε μια βόλτα στην πόλη να επισκεφτώ το "Barber Shop 1900". 

 

Ατμοσφαιρικό πέρα για πέρα..

Έτσι στα ξαφνικά, αποφάσισα να βρω τη Δ/νση και να επισκεφτώ για μια περιποίηση στα γένια μου, που είχαν αφηνιάσει η αλήθεια είναι και καλούσαν για γενικό ρετούς!  Θυμόμουν: Υψηλάντου 35 και Πλουτάρχου, απέναντι από τη Βρετανική Πρεσβεία, χαμηλά. Βρήκα από τον κατάλογο το τηλέφωνο, κάλεσα, πήρα θετική απάντηση τύπου "έλα όπως είσαι", που πολύ μου άρεσε και σε 5 λεπτά ήμουν έξω από το χώρο.

Το ποδηλατάκι, καλοδεχούμενο από τον ιδιοκτήτη βρήκε τη γωνιά του!

Με το που μπήκα στα ενδότερα, ο ευγενέστατος Παναγιώτης, που με θυμήθηκε και υπήρξε εγκάρδιος οικοδεσπότης καθ΄όλη τη διάρκεια της επίσκεψης μου, με τα κερασμένα εσπρεσσάκια και την κουβεντούλα για την ιστορία αυτής της αναγέννησης, με έκανε να νιώσω άνετα, σαν να πήγαινα επίσκεψη στο αστικό σπίτι ενός φίλου που είχα να δω από παλιά. Ο χώρος, γεμάτος από αντίκες, από ιστορικές φωτογραφίες, αντικείμενα ανδρικής και όχι μόνο περιποίησης, έβγαζε μια ηρεμία, μια γαλήνη στο κέντρο της πόλης.  Ένα, ένα τα έχει μαζέψει ο "μερακλής" Παναγιώτης και έφτιαξε πραγματικά ένα περιβάλλον αντάξιο και πολύ καλύτερο αυτών των ακριβών μαγαζιών που έχω επισκεφτεί σε ορισμένες συνοικίες στο Κάιρο και στην Κων/πολη. 

Ο Αιγύπτιος, επαγγελματίας πέρα για πέρα, με το όνομα Ayad επί του έργου!

Σαν σκηνικό...

Ο Ayad στο βάθος, ταλαντούχος Μπαρμπέρης από το Κάιρο, και με νωπά τα γεγονότα της Αιγύπτου στο μυαλό και στην κουβέντα, έβαζε τα δυνατά του για να περιποιηθεί με αξιοπρέπεια τον πελάτη στην πολυθρόνα, έπαιρνε οδηγίες για τη σειρά των πελατών από τον Παναγιώτη, που φυσικά συνεννοούνταν μαζί του στα Αραβικά. Τα χέρια του πετούσαν, έβλεπες μια τέχνη ολόκληρη να ξετυλίγεται μπροστά σου, τέχνη που έχει ταξιδέψει από γενιά σε γενιά μέσα στην οικογένεια του.  Όπως η μοναδική εμπειρία της αποτρίχωσης με την κλωστή, που δεν είχα ξαναδοκιμάσει και έπρεπε πάση θυσία να ζήσω.  Μια μέθοδος, εξόχως αποτελεσματική για τις τριχούλες στα αυτιά, στα φρύδια κτλ, που έχει λιγάκι οδυνηρή διαδικασία, τίποτα σπουδαίο, αλλά απίστευτο αποτέλεσμα.

Τα παρακάτω VIDEO νομίζω θα μιλήσουν από μόνα τους...

(Απενεργοποιήστε τον ήχο και video από δεξιά και επάνω για καλύτερη απόλαυση)

The Depilation Oriental Style

Η αποτρίχωση με την κλωστή Οριεντάλ!

Και αφού "αποτριχώθηκα", ήρθε η ώρα για το ξύρισμα με το ξυράφι το "θανατηφόρο", το συνυφασμένο με τις αστυνομικές και όχι μόνο ταινίες, την επιτομή της ανδρικής εμπειρίας στο ξύρισμα... Όπου βέβαια, πρέπει να είσαι ψύχραιμο, ήρεμο παιδί προς αποφυγή ατυχημάτων και άλλων δεινών.  Εννοείτε πως στα έμπειρα χέρια του Ayad, όλα αυτά είναι παιχνιδάκι και μάλλον η δυσκολία ήμουν εγώ που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, αλλά που επειδή ήθελα και σχήμα, έπρεπε να κάνω "τρελές" γκριμάτσες, αφού πως αλλιώς θα "κάτσει" η γραμμή; Και ιδού η ιστορία...

Το Ξύρισμα αλά Ayad!

Και οι "γλυκιές φατσούλες"...

Ωραία ε;

Σαν μια άλλη εποχή, στα στενά του Κολωνακίου...

Και να κλείνετε ραντεβουδάκια, αν και το μαγαζί είναι πολύ ευέλικτο!

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ωραία εμπειρία ήταν η ζεστή πετσέτα πάνω στο πρόσωπο, η χαλάρωση, τα αρώματα που με πλημμύρισαν, η αίσθηση καθαριότητας μετά από μια κουραστική μέρα με το ποδήλατο στους δρόμους, το "ευαίσθητο" χέρι του Αιγύπτιου σπεσιαλίστα, η όλη κουλτούρα που συνοδεύει την επίσκεψη στο χώρο αυτό. Ένας χώρος που μπορείς να κουβεντιάσεις, λίγο να ξεχαστείς, να πεις μια κουβέντα παραπάνω για θέματα που σε απασχολούν και όχι να ακούς, τις καλές δε λέω βρε παιδί μου, αλλά γυναικείες κουβέντες, τύπου ανταύγεια, χρωματάκια, ποστίς, παράπονα για τη φράντζα που πήρε λάθος κλίση στο σεσουάρ, νύχι γαλλικό, τουρκικό, στρας και νύφες με τιάρες ή όχι και πως θα κάτσει το μαλλί στο γάμο, οξυζενέ, παριζιάνικα σαλόνια και φωτό κτλ κτλ κτλ... Εδώ λίγο μπαίνουν τα πράγματα στην τάξη τους. Η καλύτερα στο φύλο τους!

Ο Παναγιώτης Γρηγορίου, στο φυσικό του χώρο. Ζεν πρεμιέ τυπάκι, όπως βλέπετε! 

Very boem style!

O Ayad, περιεργάζεται το μικρό Brompton!

Δε θα μπορούσα να φανταστώ τίποτα καλύτερο εκείνο το απόγευμα, που αναπάντεχα "ταξίδεψα" σε μέρη που αγαπώ, σε μια ατμόσφαιρα Καβαφική θα έλεγα, μια περιποίηση που δεν είναι πολυτέλεια, είναι μικρή ανάγκη μας.  Ναι, οι οικονομικές συνθήκες δεν είναι και οι καλύτερες, αλλά μια στο τόσο μπορείς με περίπου 15€ που κοστίζει η όλη διαδικασία (μαζί με κούρεμα περίπου ένα 30αρι), να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου. Πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο και σε κάνει λίγο να αισθάνεσαι, κόντρα στο κλίμα μιζέριας που επικρατεί, ότι μπορείς να κάνεις ένα μικρό δώρο στον εαυτό σου. Και να είστε σίγουροι ότι θα κολλήσετε.  Κάπως έτσι έγινα πελάτης, γνώρισα και ένα άνθρωπο που πραγματικά το λέει η καρδιά του, που το ακτινοβολεί και αν κάτι γίνεται σωστά και με φροντίδα γιατί να μη το επικοινωνείς άλλωστε;

Ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη και όπως έχεις καταλάβει, 

θα με βλέπεις συχνά πια!

Data Sheet:

"1900 The Barber Shop"

Υψηλάντου 35 & Πλουτάρχου γωνία

Κολωνάκι

Τηλ: 210 7220511

Opening Hours

Mon: 10.00-15.00

Tue: 10.00-20.30

Wed: 10.00-15.00

Thu-Sat: 10.00-20.30

Music for this post (with an Eastern influence): 

Thievery Corporation, "The Forgotten People"

Όταν "Ο Αμλετ Αυτοκτόνησε", Θέατρο Δρόμου...

 

Με τη Στέλλα Μαρή και κάποια παιδιά από την Ομάδα Minus Two, είχα την τύχη να συνεργαστώ στο παρελθόν, σε θεατρικά ταξίδια, που πάντα είχαν την τόλμη να καταθέσουν μια πρόταση.  Δυναμική, με ιδέες και έμπνευση, η Στέλλα (κοινώς γνωστή για εμάς στο χώρο ως Στελλίτσα), το παλεύει πάντα με θάρρος και την αυτογενή τρέλα που κουβαλά, αυτή την γνωστή στον κύκλο καλλιτεχνική τρέλα, που κάνει πολύ κόσμο να απορεί!

Το περσινό "Forever Yours ή Π²", ήταν μια εμπειρία διαφορετική, ιδιαίτερη, γεμάτη αγάπη για το καινούριο, για τα εκτός στενού θεατρικού πλαισίου δεδομένα.  Μια δουλειά με αναμνήσεις ωραίες και γεμάτα συναισθήματα.  Μια δουλειά, που αγάπησα.

Φέτος, η Στέλλα Μαρή, αποφάσισε να πάρει ένα υπέροχο κλασικό κείμενο, του William Shakespeare, τον Αμλετ, που ο λόγος, αν και γραμμένος εκατοντάδες χρόνια πριν, μιλάει απόλυτα για την κατάντια της ζωής μας και της κοινωνίας, ενός έθνους στα πιο δύσκολα μονοπάτια του.  "Είναι σάπιο το Βασίλειο της Δανίας", κραυγάζει ο Άμλετ.  Πόσες χορδες, γνωστές, κοινές χτυπούν αυτές οι πέντε αράδες... Πόσο παραπάνω επίκαιρο μπορεί να είναι ένα κείμενο που κατακεραυνώνει τον ανάξιο, τον δουλοπρεπή, τον αριβίστα;

Στήθηκε μια απλή παράσταση με ελάχιστα χρήματα, χωρίς οικονομικές απολαβές, από παιδιά με όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνουν και επειδή η Στέλλα και η παρέα της σε αυτή τη συνάντηση, ήθελαν να βγουν από την σιωπή που μας επιβάλλεται και κάτι να κάνουν.  Και είναι ακόμα πιο άξιο, ότι όταν τα μεγάλα ονόματα του χώρου ή σχήματα, αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων και ο καλλιτεχνικός κόσμος μοιάζει μουδιασμένος στο να δώσει μια φωνή για αυτά που χάνονται, για αυτούς που αδικούνται, για αυτά που συμβαίνουν, μικρές ομάδες σαν αυτή, βγαίνουν μπροστά και έστω με το δικό τους τρόπο, δηλώνουν την παρουσία τους.  Έχουν το θάρρος του λόγου τους, της πρότασής τους.

Το θέατρο δρόμου, είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία, γιατί δεν είναι τίποτα στάσιμο.  Σκηνικό, άνθρωποι, καταστάσεις αλλάζουν άρδην. Στη στιγμή.  Από έναν άνθρωπο που τυχαία θα περάσει από μπροστά, ή από μια αντίδραση του κόσμου, είναι μαγικό και συνάμα αμφίδρομο το "ρεύμα" της δημιουργίας στιγμών στο πεζοδρόμιο.  Περνάνε, χάνονται, τίποτα δεν μένει το ίδιο για την άλλη μέρα.  Στήνεις, παίζεις, ξεστήνεις, φεύγεις και μένει μόνο η ενέργεια. Απρόοπτα και ασύμβατα γεγονότα, από τους απλούς διαβάτες-πρωταγωνιστές, μπορούν να προσθέσουν δυναμική χωρίς προηγούμενο.  

Σαν ένα απλό παράδειγμα, η πιο κάτω φωτογραφία, που μιλά από μόνη της.  Οι "Αμλετ" έχουν πεθάνει, αλληλοσπαραχτεί, κορμιά χυμένα στο πεζοδρόμιο και ξαφνικά σα μια φιγούρα πένθιμη, η ζωή στο γήρας της, στη Δύση της, προσωποποιείται στη μορφή αυτής της γιαγιάς, που περπατά σέρνοντας τα πόδια πίσω από την αυτοσχέδια σκηνή και η εικόνα γίνεται τόσο δυνατή, τόσο συμβολική, τόσο απροσδόκητα θεατρική στο δρόμο. Μοναδικό! Και κάθε μέρα, μπορεί να συμβεί και κάτι άλλο. Απόλυτα, γευστικότατα θεατρικό, καλλιτεχνικό από την ίδια τη ζωή.

Τα λόγια του Άμλετ φτάνουν στα αυτιά, σύγχρονα, επαναστατικά, βαμμένα από την αδικία και τον εξευτελισμό:

Ποιος προτιμά να ζει ρημάζοντας μέσα στο χρόνο; 

Να τον αδικεί ο ισχυρός, να τον συντρίβει ο επηρμένος,

να ερωτεύεται, να εκλιπαρεί τον αδιάφορο, να ανέχεται

την ύβρι της εξουσίας, τη νύστα του νόμου.

Να νικά ο ανάξιος τον άξιο.

Ποιος θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της

ζωής, να σέρνεται, να ερημώνει,

να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του αν δεν ήταν ο τρόμος.

...

Και τα εργά τα μεγάλα που για αυτά γεννήθηκες

δεν τα τολμάς. Θρύβουν, χάνονται

Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις

...

Σ' αυτόν τον κόσμο βασιλεύει η διαφθορά

Με το χρυσό της χέρι, η ατιμία παραμερίζει το δίκαιο

Στην αγορά πουλιέται ο νόμος και μπορείς με αισχρό αντίτιμο

να πληρώσεις

...

Να ζεις ή να μη ζεις;

Αυτή είναι η ερώτηση.

Τι συμφέρει στον άνθρωπο

Να πάσχει, να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές

από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος;

Η να επαναστατεί. Να αντισταθεί στη ατελείωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων.

Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο.

Εκεί λοιπόν, στο πεζοδρόμιο, τα λόγια θέλουν να σας/μας αγγίξουν.  Σαν ένα αεράκι από το παρελθόν, καταργούν το χρόνο, έρχονται να ακουστούν στο περιβάλλον το δικό μας, με φόντο την ενέργεια της Ακρόπολης και του "σκοτωμένου" ιστορικού κέντρου της Αθήνας, σε μια πόλη που έχει πληγωθεί.  Δεν υπάρχουν ουσιαστικά οι χαρακτήρες. Γίνονται φωνές, φωνές του δρόμου, που καλούνε για την επιβίωση, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, προσπαθούν να μας αφυπνίσουν.

Κάπως έτσι τα παιδιά αυτά, για μισή ώρα, μας ταξιδεύουν.  Καταθέτουν την αγάπη τους, μοιρασιά για τον περαστικό, την κυρία που έφερε και το καρεκλάκι της, το παιδί που στάθηκε απορημένο και κοίταξε.  Άλλα σταμάτησε τελικά και τα είδε όλα. Όλα τα κατάλαβε.

Και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου σε κάθε της μορφή.  Ότι έστω και ένα "παιδί", "μεγάλο-μικρό" να τον αγγίξει, να τον κάνει να σκεφτεί, το κέρδος είναι διπλάσιο.  Και η Στελλίτσα με την παρέα της, το πετυχαίνει αυτό.  Και για αυτό τους αξίζει μια αγκαλιά.  Για τον κόπο και την προσπάθειά τους. Σας ευχαριστούμε.

Ακόμα 4 παραστάσεις, την Τρίτη 4.10 στην ταλαιπωρημένη Τοσίτσα από τις βελόνες και τα ναρκωτικά στις 18:00 και το άλλο ΠΣΚ Διονυσίου Αρεπαγίτου με Μακρυγιάννη γωνία.

Ταυτότητα παράστασης
«Ο Άμλετ αυτοκτόνησε»
Θέατρο δρόμου
Παραγωγή: Minus [two]

Σύλληψη, Δραματουργική σύνθεση, Σκηνοθεσία: Στέλλα Μαρή
Παίζουν (αλφαβητικά): Κωνσταντίνος Αγιαννόπουλος, Ανδρέας Ανδρεάδης, Αριάδνη Ζήλου, Χαρά Κονταξάκη, Στέλλα Μαρή, Αγγελική Μπίνη.
Βοηθοί παραγωγής: Γιώργος Σταματάκης, Χαρά Κονταξάκη, Σπύρος Καββαδίας, Λαμπρινή Μπούσια, Παντελής Τσαπανάρας.
Φωτογραφίες-βίντεο: Κώστας Δρίμτζιας
Web Banner designer: Περικλής Καραθανάσης, Βίκυ Γκαδανίδου (vipe productions).

Έναρξη: Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011, ώρα 21:30
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, ώρα 21:30
23 – 24 - 25 Σεπτ., 30 Σεπτ.-1-2 Οκτ., 7 - 8 - 9 Οκτ. 2011

ΕΚΤΑΚΤΩΣ: Τρίτη, 4 Οκτ, Πεζόδρομος Τοσίτσα στις 18:00

Τόπος:
23 - 24 - 25 Σεπτεμβρίου: Αποστόλου Παύλου και Ηρακλειδών
30 Σεπτεμβρίου, 1 & 2 Οκτωβρίου,

7 - 8 - 9 Οκτωβρίου: Διονυσίου Αρεοπαγίτου & Μακρυγιάννη
Διάρκεια παράστασης: 30 λεπτά
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ