Εκεί, εκεί στον πάτο του χάους

Σαπίλα, χωματερή

Κάτω στα Χαυτεία, εκεί στην Ομόνοια, το κίτρινο λεωφορείο με τους λιγοστούς τουρίστες, αυτά τα Hop On-Hop Off στυλ, έχει μπλοκαριστεί, όπως και όλα τα υπόλοιπα τροχοφόρα.  Οι ταλαίπωροι, φοράνε τα ακουστικά τους και μάλλον σαστισμένοι, θα τους μιλάει προφανώς το ήχο-σύστημα για τη Grand Rue De Stadiou και το μόνο που βλέπουν τόση ώρα, εκεί κολλημένοι, είναι τα άθλια κτίρια των ΕΛΤΑ, ένα Bazaar Supermarket, 4 ζητιάνους μπροστά από κλειστά στόρια, 2 junkies που τρικλίζουν και στηρίζονται μεταξύ τους με αμφίβολο αποτέλεσμα και δεκάδες οδηγούς να ανταλλάσσουν κινήσεις απόγνωσης με τους τροχονόμους.  Μηχανάκια μαρσάρουν στα πεζοδρόμια σε μια προσπάθεια ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου από την εμφανέστατα αδιέξοδη κατάσταση, τα σκουπίδια κάνουν, μαζί με όλα τα τρωκτικά και τα έντομα των υπονόμων, πάρτι παντού, προσδίδοντας και μια εσάνς αφάνταστης έλξης στο τριτοκοσμικό μας περιβάλλον και οι περαστικοί, συνήθως μουτρωμένοι, περπατάνε γρήγορα με ελιγμούς για να μην πέσουν και θύματα των μηχανακίων.  Οι Αθηναίοι πεζοί δε, είναι άριστα εκπαιδευμένοι στο πεζοδρόμιο-rafting. 

Θεωρώ και το λέω, ότι ο τουρίστας που έρχεται ακόμα σ' αυτήν την πόλη, θα έπρεπε τουλάχιστον να επιδοτείται για την υπομονή του, που βέβαια όπως λέει και ένας φίλος, είναι ανθεκτικό είδος, αλλά μάλλον εδώ σ΄αυτή τη γωνιά του πλανήτη, έρχεται στα όρια του.

Η χούφτα που "κλείνει" πάντα την πόλη

Περπατώ λίγο πιο πάνω στη Σταδίου, που φυσικά η μισή έχει κατεβασμένα ρολά από τις πτωχεύσεις και την εγκατάλειψη, βρωμιά και δυσωδία παντού, σε τοίχους και συνθήματα αηδίες, για όλο αυτό το ψευτο-μαρξιστικό αυνανισμό μερίδας της κοινωνίας, που ζει στο δικό της "αναρχικό" φαντασιακό κόσμο, και συναντώ την αιτία του προβλήματος.  Εκεί στο ύψος του Υπουργείου στη συμβολή με Δραγατσανίου, καμιά 150 Δ. Υπάλληλοι έχουν κάτσει στη μέση του δρόμου. Μόδα είναι οι καταλήψεις και τη μόδα κανείς δεν εμίσησε. Επαναστατικά τραγουδάκια από τα μεγάφωνα, από αυτά της γενιάς του Πολυτεχνείου που μας έβαζαν να λέμε και στο σχολείο, της γενιάς που "συνουσίασε" ωραιότατα τον τόπο τούτου.  Και ζητά και τα ρέστα τώρα.  Οι φάτσες που βλέπεις είναι ως επί τω πλείστο, αυτές οι φάτσες που ξέρετε όλοι σας πολύ καλά όταν έχετε επισκεφτεί οποιαδήποτε Δημόσια Υπηρεσία, τρόπος του λέγειν.  Κυρίες και κύριοι, δε λέω με τις περικοπές τους στα μισθά, "αγωνίζονται" για τα δικά τους "φυσικά" κεκτημένα, όταν χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα, έχουν ήδη σφαγιαστεί για να πληρώνονται ακόμα τα δικά τους, έστω και μειωμένα. Στη νιρβάνα τους, στην ονείρωξη τους, στον δικό τους κόσμο, στην "ασφάλεια" τους, στη "μονιμότητά" τους, στην πελατειακή τους σχέση με το κράτος που guess what? Σας πρόδωσε ε; Κρίμα, αλλά τέλος πια! Ή όχι; Και να πάει να "τσακιστεί" η υπόλοιπη κοινωνία...

Είσοδος; Εδώ δεν υπάρχει έξοδος!

Τις προηγούμενες μέρες, στις κάμερες και στα παράθυρα της τηλεόρασης, είδαμε τα θεάρεστα μέλη της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που μάλλον σα σύλλογος ανιάτων μου κάνει σαν συνειρμός, να πλακώνουν στο ξύλο, με τη γνωστή βαρβατίλα και τσαμπουκά του Ελληναρά, τους μισούς Δημάρχους της χώρας.  Τα σκουπίδια μας πνίξανε εδώ και πολλές μέρες και ας βγει κάποιος να μου διαψεύσει ότι το 90% όλων αυτών που συνέχεια παίζουν με την υγεία μας και την πόλη, δε διορίστηκαν με καθαρά κομματικά κριτήρια, στον Αβραμοπουλο-Ντορο-Κακλαμανό Δήμο της Αθήνας.  Συνεχίζω...

Γκρέμισμα, αλλά δεν σας το λέμε...

Οι ενημερωμένες "χερουκλάτα" ταμπέλες της ΙΗ' ΔΟΥ...

Στη ΙΗ΄ΔΟΥ στην Πυθέου, το κτίριο της οποίας, μάλλον βρίσκεται σε κατεδάφιση και δεν το γνωρίζουμε, ουρές και ταλαιπωρία.  Υπάλληλοι, βαριεστημένοι, ελάχιστοι πια θα έλεγα, με το τσιγάρο στο χέρι σχεδόν παντού, και ας υποτίθεται πως "ανήκομε στην Ευρώπη",  προσπαθούν και αυτοί, να εξυπηρετήσουν το Ελληνικό πόπολο, που πρέπει να πληρώνει απλά συνέχεια για τα λάθη των άλλων.  Η λέξη εξυπηρέτηση βέβαια είναι κάτι μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας για αυτή τη χώρα. Σπρωξίδι, βαρεμάρα, εγκατάλειψη...

Στη ΔΕΗ Αγ. Δημητρίου, μια από τα ίδια.  Χαρτάκια προτεραιότητας, 37 πολίτες πριν από εσένα, προσπαθείς να βγάλεις άκρη με τη νέα εφεύρεση του Μπένι  (χαράτσι νούμερο ΧΧ, Τέλος Ακινήτων, Τέλος και στην ιδιόκτητη κατοικία στην Ελλάδα δηλαδή) και της ανεκδιήγητης κυβέρνησης του Γιωργάκη, όταν σε βάζουν να πληρώσεις και άλλα 11 τ.μ. αποθήκη και Γκαράζ στο Υπόγειο, παρόλο που αυτό δεν είναι το κατοικήσιμο μέρος του σπιτιού σου και ηλεκτροδοτείται από το Κοινόχρηστο ρολόι. "Για αλλαγή στα τετραγωνικά θέλουμε χαρτί από το Δήμο", απαντά μια υπάλληλος που φυσικά ούτε που σε κοιτάζει, μάλλον είσαι κουνούπι...

Σβουράρεις στο Δήμο, κάτω στη Λιοσίων, όπου αντικρίζεις και το υπόλοιπο μεγαλείο, της γραφειοκρατίας και Δημοτικής νοοτροπίας.  Γραφεία και γραφειάκια, καπνίζοντες και πάλι υπάλληλοι πίσω από τα μίζερα τραπέζια-φρούρια τους, συνεννόηση "μπουζούκι" από κατά τ' άλλα ένα συμπαθέστατο ανθρωπάκο, που το μόνο που είναι όπως φαίνεται προγραμματισμένος να κάνει, είναι απλά να εκδίδει μια βεβαίωση τετραγωνικών και μάλιστα να την παραποιεί και με ένα απλό μολύβι, ότι και καλά την πήρα τον Νοέμβριο του 2004 και όχι τώρα, ώστε να τη δεχτεί και η ΔΕΗ... Είναι αυτό που είπε ο Μπενίτο, (Βενιζέλος) ότι γυρνάμε στο 2004. Στην πράξη δηλαδή!

Πίσω στη ΔΕΗ, αλλά έλα ντε που το νομοσχεδιάκι του Μπενίτο δεν αναγνωρίζει τέτοιου είδους διαφορές και για αυτό, πάρτα βλάκα Έλληνα ιδιοκτήτη ενός μόνο ακινήτου με στεγαστικό δάνειο, πλέρωνε τα παραπανίσια...

Ένα χαρτί δίπλα στο Υπουργείο, ρωτά...

Τρίτη 18.10 και τα σκουπίδια πάσης φύσεως καλά κρατούν...

Στην Κ.Ο. του Πασόκου Βουλευτή και πάσης Ελλάδος, ο Γιωργάκης κάθεται και κλαίγεται για το μέλλον της χώρας, όταν είναι πασιφανέστατο, ότι έχουμε χρεοκοπήσει, η κυβέρνηση του αποτελεί μάλλον μια κακοστημένη παρωδία "Yes Sir" συμμορίας.  Δημοκρατικότατα, για να ψηφιστεί οποιοδήποτε νομοσχέδιο-"αλητεία", επιστρατεύεται ολόκληρο το Αστυνομικό Σώμα για να φυλάει με φράχτες από πλεξιγκλάς και άλλες τέτοιες εφευρέσεις Ελληνικού τύπου, τους Βουλευτές.  Και από κάτω οι "βουλευτές" χειροκροτάνε. Που μόνο κόγχξες ξέρουν να κάνουν, αλλά όλα τα ψηφίζουν. Στράτα-στρατούλα. Πολιτικός λόγος πατριωτικής σαχλαμάρας, πολιτική της σάχλας. Σαν τον πατέρα του. Που ο ίδιος έθρεψε απεριόριστα όλα αυτά τα γκρουπούσκουλα του Συνδικαλιστικού δήθεν κινήματος, που δεν μπορεί να μαζέψει τώρα ο υιός και η παρέα των υπουργών του, που κατά τ' άλλα μανιφέστα των τριών ξέρει να βγάζει, αλλά το χάος, χάος! Το προηγούμενο βράδυ δε, συναντήσεις και χαριεντίσματα με "βαρόνους" των media...  Για ποιο λόγο κανείς δεν είπε. Τέταρτη εξουσία; Εδώ γελάμε.

Ο Σαμαράς και η παρέα του πάλι, χαίρονται από την ανάλογη βλακεία του Ελληνικού λαού, που δείχνει λέει στις δημοσκοπήσεις διαφορά που και καλά δίνει προτεραιότητα στο κόμμα του, θαρρείς και αυτό με τον Ραφηνάρχη πρωθυπουργό, που έχει πιει το εξαφανιζόλ και κάνει τουμπεκί, δεν έχει καμιά ευθύνη για την κατάντια μας.  Δε συνεχίζω, γιατί θα πω βαριές κουβέντες για αυτούς και το θράσος τους.

Κατάληψη και πάλι στης πόλης το καρναβάλι.

Η Παπαρηγούλα, ο Τσιπράκος και ο Καρατζεφερούλης στην κοσμάρα τους, παίζουν και αυτοί το ρόλο τους στο καλοστημένο θεατρικό θίασο που λέγεται πολιτικό σύστημα Ελλάδα 2011. Λυμπερόπουλοι, Λαμπρόπουλοι, ΠΕΜΕΝΕΤΖΗΔΕΣ στα πλοία, όλοι τσαμπουκάς και άγιος ο Θεός. Περί Θεού και η Εκκλησία, που δεν θα πληρώσει και πάλι τα περισσότερα που θα μπορούσε να πληρώσει, στέλνει και επιστολές για τον Ελληνικό λαό και την ιστορία του στην Κομισιόν.  Θρησκευτικού περιεχομένου και αυτή, με τα γνωστά περί Ελληνικής ιστορίας κτλ. Πόσο προβλεπόμενοι...

Σάββατο 15.10. Τα Αγανακτισμένα, μαζεύονται στο Σύνταγμα, όνειρα και ιδέες, αλλά σχέδιο μηδέν, το σύστημα παίδες αλώνεται μέσα από το ίδιο σύστημα, λίγα εκατοντάδες άτομα ακούνε κάτι τύπου Death Metal να χτυπιούνται στην πλατεία και περνάνε ευχάριστα, πήγανε και ταγαροδιακοπές τον Αύγουστο, μια χαρά. Πάει και αυτό, μας τελείωσε, σαν Zara μόδα, εισαγωγή από την Ισπανία.  Όλα εισαγωγής βλέπετε... Μηδέν εις το πηλίκο.

Touring in Athens...

Κάτι Πακιστανοί κολλούσαν τις τελευταίες αφίσες για τις Απεργίες της απόγνωσης και απλά του θεαθήναι για τις επόμενες 2 μέρες. Αυτούς πια επιστρατεύουν τα συνδικάτα. Ανασφάλιστους μάλλον.  Και κάτι τρέχει στα γύφτικα.  Τις περισσότερες απεργίες από κάθε κράτος στην Ευρώπη είχαμε τα τελευταία χρόνια, αλλά τα μνημόνια και τα τελεσίγραφα και οι δόσεις με Μεσοπρόθεσμα, μια χαρά, όλα περάσανε.  Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. Απλά πρέπει και κάθε Συνδικάλας να δικαιολογεί το πόστο του.

Μια από τα ίδια. Τίποτα δεν αλλάζει. Το σχέδιο της σύγκρουσης της μιας κοινωνικής ομάδας με την άλλη, η βία, η αναλγησία, καλά κρατάνε.  Ο πάτος του βαρελιού δεν έχει τέλος, ξυπνάμε και σηκωνόμαστε στο ίδιο έργο θεατές εδώ και τόσα χρόνια.  Κανείς δεν παραδέχεται όμως ότι τελικά δε θέλει ν' αλλάξει και τίποτα.  Είναι πασιφανέστατο. Οι  ξένοι κοιτάνε φυσικότατα το συμφέρον τους. Οι δανειστές, που εμείς τους καλέσαμε άλλωστε, θέλουν τα λεφτά τους.  Με οποιοδήποτε κόστος, που ακόμα και ο πιο άσχετος δε θα δεχόταν ποτέ.  Αλλά όταν δεν μπορείς να πληρώσεις τίποτα ρε ταλαίπωρε πως θέλεις να το παίζεις και μάγκας; Για πες.

Και η πορεία στο χάος συνεχίζει ακάθεκτη. Η κοινωνία καταλύεται από βία, αδιαφορία, ατιμωρησία, μη δικαίωση, εντελώς και παντελώς αφασία στο τι συμβαίνει στην πόλη μας, συστηματικά η ζωή υποβαθμίζεται και το χειρότερο είναι πως απάντηση δεν υπάρχει ακόμα.  Τουλάχιστον θα έχουμε να λέμε, πως ζήσαμε ιστορικές στιγμές αποσάθρωσης και άλωσης, μια νέα Πομπηία.

Στο δρόμο συναντώ τον Χ. Μαθαίνει με πληροφορεί Σουηδικά. Φεύγει για Σουηδία το Δεκέμβρη.  Ένα άλλο ζευγάρι, φεύγει και αυτό από την Αθήνα.  Ένας άλλος φίλος πήρε τα ομμάτια του και την έκανε για Λονδίνο.  Ο Α. από την επαρχία ετοιμάζεται για την Αυστραλία.  Δεν ξέρω αν η λύση είναι στο φευγιό.  Αυτή η κρίση, δεν είναι μόνο Ελληνική. Απλώνεται σιγά, σιγά παντού καθώς όπως φαίνεται, το παλιό καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει. Η κρίση στην Ελλάδα όμως, απλά τριπλασιάζεται σε ισχύ από την απόλυτα αυτοκτονική μας διάθεση. 

Ο τουρίστας με τη γυναίκα του, περπατήσανε λίγα μέτρα πιο κάτω, σκουντήσανε με τα πόδια τα σκουπίδια γύρω τους. Κοίταξαν τα μαύρα πανιά στο κτίριο και κοντοστάθηκαν.  Άνοιξαν ένα χάρτη και προσπαθούσαν να δουν που θα πάνε.  Τίποτα δεν τους γέμιζε το μάτι στη βρώμικη Πλατεία Κλαυθμώνος. Τους κοίταξα με κατανόηση. Δεν έχουμε πια δύναμη ούτε για αυτό αναμεταξύ μας.  Κατανόηση. Αλληλεγύη. Όσο και να μη θέλω να το λέω, είμαστε μόνοι. Ακόμα...