Πως παρκάρει ο Γιαπωνέζος ένα Ποδήλατο; Ο Ελβετός;

Το Videaki είναι φοβερό! Καλά επίσης και τα Γιαπωνέζικα είναι φοβερά!!
Επειδή τα κατέχω φυσικά, απλά να σημειώσω ότι το Ποδηλατικό αυτό πάρκινγκ, έξω από έναν από τους μεγάλους σταθμούς του Tokyo είναι για 9400 Ποδήλατα, υπόγειο και μπορεί να εξυπηρετήσει εκατοντάδες ποδηλάτες σε μια ώρα.
Αυτό τώρα, που να το χτίσουμε εδώ; Σταθμός Λαρίσης μήπως; Νομίζω και Πειραιά... Ναι, ναι ταιριάζει πολύ...

Οι Ελβετοί από την άλλη ανεβάζουν τα Ποδήλατά τους στα.... δέντρα!!!
Το σύστημα που θα δείτε πιο κάτω εφαρμόζεται στη Γενεύη με πολύ χαρά και ωραία εγκαίνια από τις τοπικές αρχές.... Το σύστημα προστατεύει το ποδήλατο από κλοπή αλλά και από τα καιρικά φαινόμενα και εξοικονομεί και χώρο. Φοβερό ε;
Δείτε εδώ και το site: http://www.biketree.com/
Να και το video:



COOL....

Πόσα Αυτοκίνητα μπορώ να γλυτώσω;

Νομίζω η φωτογραφία δίπλα μιλάει από μόνη της!

(Σημ. αν δεν φαίνεται καλά, κάντε κλικ πάνω της)

Είναι μια αφίσα από την πόλη του Muenster που είναι από τις πολύ φιλικές προς το ποδήλατο πόλεις.  Μέχρι και τεράστιο γκαράζ για ποδήλατα έχουν φτιάξει έξω από έναν από τους πιο κεντρικούς σταθμούς, με πολύ καλές προδιαγραφές και αρχιτεκτονική! Αν βρώ φωτογραφία θα παίξει!

Λοιπόν η αφίσα πιο πάνω δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την φοβερή εξοικονόμηση χώρου, που μπορεί να γίνει όταν η ίδια ομάδα ανθρώπων επιλέγουν να κινηθούν με αυτοκίνητο, λεοφωρείο και ποδήλατο.  Το τελευταίο δε έχει και το πλεονέκτημα της μηδαμινής εκπομπής καυσαερίων & απόλαυσης!!!  Ούτε να σε παστώνουν, ούτε να πήζεις στην κίνηση...

Να την στείλουμε σε κάποιους Δημάρχους εδώ μπας και ξεστραβωθούν;

(ευχαριστώ τη φίλη Σοφία για την ευγενική επισήμανση της φωτογραφίας)

Ονείρου βήματα στην Εύβοια

8:20 το πρωί... κάπου στην Εύβοια...
Παραλία, βότσαλα... αεράκι βορινό φέρνει ίχνη δροσιάς...
Απόλυτη γαλήνη...

Ανεπαίσθητος ήχος του κύματος φτάνει στα αυτιά... ο ήλιος σιγά σιγά ζεσταίνει καθώς ανεβαίνει να διαγράψει την καθημερινή του πορεία... μια τράτα στα βαθιά, ήχος χαρακτηριστικός, σκίζει τη θάλασσα απαλά... το σώμα ζεσταίνεται, χαϊδεύεται απαλά από τις πρώτες ακτίνες... η πετσέτα απλωμένη στην άμμο...
Το βλέμμα φεύγει, χάνεται στον ορίζοντα... Κοιτάζει πίσω...
Βουνά, βουνά καλυμμένα μ' ένα χαλί πεύκου και ελιάς, πράσινο.... πινελιές από χρυσοκίτρινα και καφέ μικρά χωράφια... Τόσο ευαίσθητο, ευάλωτο... αγνή ομορφιά...
Πέταγμα γλάρων... Η φύση ζωγραφίζει...
Κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να απορροφήσω, να επεξεργαστώ στο μυαλό την εικόνα... είναι απίστευτο... η ομορφιά αυτή, το σκηνικό που στήθηκε μπροστά μου είναι τόσο έντονο που ξαφνικά δάκρυα έρχονται στα μάτια... από τη δύναμη της εικόνας, της αίσθησης... της τύχης που έχω να ζω αυτή τη στιγμή, μάρτυρας μιας εικόνας ονείρου... γιατί κλαίω;
Δεν ξέρω...
Νιώθω ευτυχία, πλημμύρα ενέργειας, απίστευτη δύναμη ενέργειας...
Κάνω τις ασκήσεις μου στην "χορταστική" βαμβακερή πετσέτα, ενθύμιο από τα παζάρια της Πόλης... Χαλαρώνω, τεντώνομαι, απλώνω το σώμα όσο μπορώ, να νιώσει κάθε κομμάτι μου τη στιγμή...

Αργά, αργά βυθίζομαι στην αγκαλιά του νερού... Δροσερό, ξυπνάει όλο μου το είναι.
Ξαφνικά βουτιά, χάνομαι στο βυθό, κολυμπώ με τα μάτια ανοιχτά, το αλάτι αγγίζει με την άψα του το δέρμα... περικυκλώνομαι από το υγρό...
Μοναδικό πρωινό, πόση ομορφιά μπορώ να αντέξω;

Χάνομαι στις εικόνες της διαδρομής, πευκοδάση, ελιές χωριουδάκια μικρά...
Θυμάρι και πεύκο στη μύτη.. Το μάτι δεν χορταίνει... Ευλογημένος ο τόπος αυτός... Θησαυρός...

Flashback, θύμησες...
Ένας χρόνος πέρασε από τον κολασμένο Αύγουστο του 2007... Η Εύβοια υπέφερε τόσο πολύ... Περσινές φωτιές, καταστροφή, τρόμος... Πόσο ξεχνάμε;...
Ένας χρόνος μετά και το στοιχειό αυτό με κατατρέχει βλέποντας την ομορφιά αυτή..
Θέλω να την αγκαλιάσω όλη, να την προστατέψω..
Δεν ξέρω, δεν θέλω να κινδυνεύσει ποτέ... Είναι δώρο, δεν τσαλακώνεται...
Φοβάμαι πια ό,τι βλέπω μήπως και δεν το ξαναδώ... Αυτό σε αναστατώνει...
Σε εξοργίζει ώρες ώρες με το γιατί να πρέπει να φοβάμαι, να το σκέφτομαι συνέχεια στο ρημάδι το μυαλό μου;

Για αυτό:
Η φωτογραφία εδώ κάτω, αδιάψευστος μάρτυρας...
Αυτή είναι η απάντηση στην ομορφιά που δίνεται απλόχερα. Και αυτό το σκηνικό, παραφωνία, σ' όλο το δρόμο, συνέχεια...

Το όνειρο χαλάει από εμάς τους ίδιους... Πρώτα εμάς...
Η κοινότητα γιατί δεν βοηθάει; Δεν νοιάζεται; Η ζωή τους είναι...
Δήμος Μεσσαπίων, Τ.Δ. Καμαρίτσας για όσους θέλουν να ξέρουν... Αρκεί λίγη θέληση.


Ας είναι, σκέφτομαι θετικά...
Εύβοια, σε ευχαριστώ για τη στιγμή που μου χάρισες... Τόσο αθώα και παρεξηγημένη...
Στοίχημα, προσμονή επιστροφής!

Κάρολος Κουν, κρυμμένος στη φθορά...

Ζέστη του Αυγούστου και το πεζοδρόμιο στη Ζωοδόχου Πηγής βράζει...
Ησυχία απλώνεται κάτω από τις νεραντζιές που πασχίζουν να ζήσουν και αυτές ασθενικά, στις τρύπες που κρύβονται οι ρίζες τους ψάχνοντας για το λιγοστό νερό... Όσο μπορεί να υπάρχει στα τσιμεντοκαλλυμένα Εξάρχεια. Αλλά αντέχουν. Είναι Μεσογειακές υπάρξεις και τελικά μπορεί και να τους αρέσει. Στην Κανάρη βέβαια οι Δημοτικές Αρχές ήθελαν "Χηνοφώντα" εκ Νέας Ζηλανδίας...
Ταπεινό δεντράκι, στη θύμηση γλυκό νεραντζάκι, χαμόγελο...
Θυσία στη μεγαλομανία του Νεοέλληνα Δημάρχου...

Εδώ και καιρό, που συχνάζω λόγω δουλειάς με το σπαστό μου ποδηλατάκι σε αυτή τη γειτονιά, το μάτι μου είχε πέσει στο Νεοκλασικό της φωτογραφίας... Λιτό, τριώροφο, το μόνο που έχει σωθεί σ΄αυτό το κομμάτι του δρόμου. Πίσω από τα grafiti και τα συνθήματα, κρύβονται οι 2 μικρές σκονισμένες, μαυρισμένες επιγραφές που βλέπετε στις φωτογραφίες με μικρά γράμματα. Η μια μάλιστα "βιασμένη" από το σπρέι των συνθημάτων...

Διαβάζω... το βλέμμα σηκώνεται ψηλά. Αισθάνομαι μια θλίψη ξαφνικά...
Περνάω απέναντι το δρόμο, αφήνω το ποδήλατο μου και παρατηρώ. Ο Σμυρνιός αρχιτέκτονας έχει βάλει την τέχνη του και έχει φτιάξει αυτό το μείγμα κλασικού να σμίγει με ανατολίτικες επιρροές. Το μπαλκονάκι στο πρώτο όροφο στηρίζεται σε 2 όμορφα σκαλισμένα κομμάτια από μάρμαρο και στον πιο πάνω όροφο, ακουμπισμένο σε 2 άλλα μαρμάρινα γλυπτά, ένα μικρό τύπου σαχνίσι παράθυρο, να μπαίνει το φως και να πλημμυρίζει προφανώς τη κεντρική σάλα του σπιτιού... Να κάθεται η σουλτάνα, Κυρία ή και γάτα, να λιάζεται τις κρύες ημέρες του χειμώνα, να τις χαϊδεύει στο βελούδινο καναπέ ο ήλιος... Να φρεσκάρεται τις νύχτες του καλοκαιριού από το αεράκι που μπαίνει από τα ξύλινα μεγάλα παράθυρα...
Ήταν σοφοί τότε οι "κατασκευαστές". Η σύγκριση με τις αηδίες, τα κουτιά εκατέρωθεν του κτιρίου μοιραία....

Το κτίριο όμως είναι σε άσχημη κατάσταση. Ο χρόνος, οι σεισμοί, η μόλυνση το έχουν λυγίσει. Τα ξύλινα στοιχεία φαγωμένα, παράθυρα σπασμένα, ο αέρας θα το έχει ρημάξει και μέσα, οι πόρτες ξεχαρβαλωμένες, παρασιτικά φυτά στην οροφή και στους τοίχους, μαύρο και τόσο σκονισμένο. Μου φαίνεται ότι κάποιος μένει στον πρώτο... Αλλά μένει άσχημα.

Στο μάτι υγρασία... Νιώθω άσχημα για την κατάντια αυτή που έχει αυτή η γωνιά θεατρικής ιστορίας. Νιώθω αηδία και πάλι για το κράτος μου, για εμάς τους Νεοέλληνες που αφήνουμε έτσι να διαβρώνονται ιδέες, πράξεις, η ενέργεια ανθρώπων που πέρασαν από αυτό το ρημάδι τον τόπο και κάτι αφήσανε...

Κάρολος Κουν... μια ιστορική φιγούρα δεν αρκεί αυτό το post για να περιγράψω την ζωή του και το έργο του. Είναι η ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου στη σύγχρονη Ελλάδα. Υπήρξε ένας επαναστάτης, ένας άνθρωπος που ήθελε τον ηθοποιό να είναι λειτουργός και όχι στυγνός επαγγελματίας. Να επαναφέρει την "ιερότητα" του να είσαι ηθοποιός που ίσχυε στην Αρχαία Ελλάδα, όπου οι ηθοποιοί ήταν το μέσο για να επικοινωνήσουν οι θεοί με τους ανθρώπους. Σεβάσμιες φιγούρες... Όχι καρικατούρες σε ελληνικό σήριαλ του τώρα! Όποιος θέλει ας διαβάσει λίγο περισσότερα εδώ
http://www.sansimera.gr/archive/biographies και ας πληκτρολογήσει Κάρολος Κουν.... Η βιογραφία του θα ξεδιπλωθεί...

Από εκεί διαβάζω για το κτίριο της ιστορίας μας...
"...μέσα στο σκοτάδι της Κατοχής ίδρυσε το 1942, το Θέατρο Τέχνης...στο δωμάτιο μιας αυλής στην οδό Ζωοδόχου Πηγής 9, ξεκίνησε τις πρόβες για το έργο "Αγριόπαπια" του Ιψεν με μαθητές της σχολής το Β. Διαμαντόπουλου, τον Δ. Καλλέργη, τον Π.Ζερβό, την Β. Μεταξά, την Κ. Λαμπροπούλου και τον ίδιο ως ηθοποιό..."
Απ' εκεί λοιπόν ξεκίνησε η ιστορία για μια από τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές σχολές Θεάτρου στην Ελλάδα, που τάραξε τα νερά, εισήγαγε πρωτοποριακές μεθόδους στην Υποκριτική διδασκαλία στο ελληνικό χώρο, ήταν μια καλλιτεχνική θρησκεία... Σχολείο για τους ηθοποιούς αλλά και τους θεατές... Το Θ.Τ ειδικά για όσους παλιότερους περάσανε από εκεί άλλαξε ζωές, σμίλευσε ηθοποιούς και χαρακτήρες θεατρικούς, χάρισε συγκινήσεις. Το νούμερο 9 ήταν ο τόπος που γεννήθηκε... δεν του αξίζει αυτό....

Υπάρχει ένα υπέροχο άρθρο του Β. Αγγελικόπουλου που περιγράφει το μέγεθος, την ιστορία και τα σημερινά προβλήματα του Θ. Τ....

http://www.hridanos.gr/volume08/afieroma/art_theater_2.php

Αν λοιπόν δεν κουραστείτε και διαβάσετε όλα αυτά που σας παραθέτω, θα καταλάβετε γιατί τα μάτια μου "βράχηκαν" από τη θλίψη της εικόνας που είχα εκεί μπροστά μου...
Μιας παρακμής που είναι ενδεικτική στο πως αντιλαμβάνεται η σύγχρονη Ελλάδα, του ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ... μας, τον Πολιτισμό και την Ιστορία της. Όχι την ιστορία της αρχαιολατρίας που τόσο περήφανα κάποιοι την ξεφτιλίζουν με εθνικιστικές χροιές και κορώνες...
Της σύγχρονης, της ανθρώπινης, της πνευματικής... Ρωτήστε στο δρόμο κάποιον τί ήταν ο Κουν.. Οι μισοί θα σας πουν δεν ξέρουν, οι άλλοι μισοί αν ξέρουν θα πουν "κάτι ξέρω, έλα μωρέ μια αδερφή..." Ναι, θλιβεροί και μίζεροι... Αδερφή με αρ..... Σπανίζουν στους τόσους μάτσο γύρω μας!

Σε μια οποιαδήποτε Ισπανία, Ιρλανδία, Τουρκία, Κίνα ένα τέτοιο μέρος θα είχε γίνει μουσείο, χώρος πολιτισμού, κάτι τέλος πάντων... Εδώ πας στην Ιρλανδία π.χ. και μπαίνεις στην σπηλιά Calcburry και τρία πουλάκια κάθονταν με 5 ευρώ, και βλέπεις που ο Κέλτης στρατιώτης χτύπησε την πέτρα και έβγαλε φωτιά ή σκάλισε στον τοίχο μια φάτσα με κάτι λέξεις... ΑΑΑΑΑΑΑΑ κάνεις εσύ...
Και εδώ;

Εδώ ο Πολιτισμός που έπρεπε να είναι το εξαγώγιμο προϊόν μας, η βαριά μας βιομηχανία, είναι σε διωγμό... Ποιος θα ασχοληθεί καημένε Πεταλάκη; Μόνο να χτίσουμε, να αγοράσουμε, να φάμε, να χορέψουμε και να περνάμε καλά να δούμε και κάνα θέαμα σε αρένα "πιστολαϊκιά"... (ΟΚ και αυτό δεκτό αλλά πόσο απ' αυτό;)

Κάρολε, σκονισμένο, ταλαιπωρημένο και βρώμικο το πρώτο σου σπίτι, η αυλή πίσω ρημαγμένη, η αύρα πλακωμένη...

Κάνω να φύγω και ξαφνικά η αριστερή πόρτα ανοίγει... Στο κατώφλι ένας πολύ χοντρός κύριος με σαγιονάρα πλαστική καφέ, τζιν σορτς φθαρμένο, λερωμένο πουκάμισο ανοιχτό μπροστά με τις τρίχες να βγαίνουν από τη φανέλα... Παραφωνία στην εικόνα, άσχημη παρεμβολή... Με κοιτάζει περίεργα που τον βλέπω, χαμογελώ και έρχεται η ερώτηση "Θές κάτι ρε;..."

Σκύβω και φεύγω.... Αφήνω πίσω μου την κατάντια... τη φθορά... Σαφρακιασμένη γριά είσαι ώρες ώρες Ελλαδίτσα μου, με κάτι αρχαία στολίδια πάνω σου... Πως σε κατάντησαν έτσι καψερή....

Τουλάχιστον, παρηγοριά της ιστορίας του κτιρίου, ο συνθηματίας έχει φαντασία λόγου... Στον τοίχο γράφει:
"Ο μπάτσος είναι όργανο... Το μπουζούκι είναι όργανο... Άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι..."

Αχ Ελλαδίτσα, για αυτό ρε γαμώτο είμαι ακόμα εδώ.... Για αυτό σε αγαπώ πολύ!

Οι δρόμοι θα γεμίσουν όμως και πάλι...

Μια μέρα πριν το Δεκαπενταύγουστο και η Αθήνα, όπως μάλλον και η υπόλοιπη αστικοποιημένη Ελλάδα, εγκαταλείπεται από τα μυρμηγκάκια της, που ψάχνουν να βρουν άλλα μέρη να μαζευτούν όλα μαζί και όλα μαζί να παραθερίσουν...
Οι φώτο είναι βγαλμένες εκεί γύρω στις 2 το μεσημεράκι, πάνω στο χαμό δηλαδή της κίνησης μια κανονική μέρα, ενδεικτικές της "ερημοποίησης"...

Είναι απόλυτα λογικό. Ο άνθρωπος του αστικού κέντρου καταλαβαίνει πολύ καλά ότι του λείπει η επαφή με το πράσινο, τη φύση. Σε πόλεις του εξωτερικού (αρκετές Ευρωπαϊκές τουλάχιστον) υπάρχει μια κάποια έξοδος με τα πολλά και μεγάλα πάρκα. Εκεί λίγο ξεχνιέσαι. Στην Αθήνα όμως, όπου το τσιμέντο και το γυαλί κάνει πάρτι και όλα χτίστηκαν μέχρι τελευταίας πιθαμής, μην χάσει η κα Μαρίτσα που είχε το οικόπεδο και ο εργολάβος, απαίδευτος, έστω και ένα χιλιοστό από εκμεταλλεύσιμο χώρο, αυτό γίνεται επιτακτικό. Φυσική εξέλιξη... Γίναμε από άνθρωποι της υπαίθρου μέσα σε περίπου 40 - 50 χρόνια, αστικά "'όντα". Επιστήμονες, που παρατηρούν τον τρόπο που περπατάμε, καθόμαστε και δουλεύουμε, σημειώνουν πόσο αυτός έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Τα γόνατα "κλειδώνουν", ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πια να περπατάει σε κάμπους, μονοπάτια και χώμα. Τα ανθρώπινα αμορτισέρ λοιπόν γίνονται άχρηστα. Το περπάτημα δεν είναι ευθυτενές, ανοιχτό, έτοιμο να δεχτεί και να πάρει ερεθίσματα με το πρόσωπο μπροστά, έτοιμο για κάτι το ξαφνικό που μπορεί να προκύψει. Έτσι ήταν παλιά.
Σκεφτείτε πώς περπατάτε...
Σίγουρα πιο μαζεμένοι, τα μάτια δεν κοιτάνε τους άλλους, το κακό αυτό συνήθεια σε μια μεγάλη πόλη, το περπάτημα είναι βιαστικό και αγχωτικό, γινόμαστε πιο δύσκαμπτοι... Πιο "κλειστοί". Η πλάτη από το καθισιό στο γραφείο έχει αλλάξει, τα οστά λέει εξελίσσονται από γενιά σε γενιά έτσι ώστε να προσαρμόζονται στο homo officius, δηλαδή στον άνθρωπο που δουλεύει καθιστός με υπολογιστή... Ακόμα και οι καρποί αλλάζουν. Spooky...

Μια παράξενη αλλά ωραία ησυχία είχε αυτές τις μέρες... Το τσιμέντο αντανακλά τη ζέστη Χ2, το σώμα αισθάνεται την καλοκαιρινή λάβρα, ναι υπάρχουν και τζιτζίκια στην πόλη που τραγουδούν και τα ακούς, δεν έχει αυτοκίνητα και μηχανές και όμως η ηρεμία της πόλης αυτής σου χαϊδεύει μ' ένα περίεργο τρόπο τα αυτιά και τη ψυχή. Ίσως νιώθεις μόνος αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά...
Γιατί ξέρεις ότι όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο στους διακοπάρχες του Αυγούστου και σε σκέφτονται το λιγότερο με οίκτο, ότι έμεινες πίσω ο καημένος/η, είσαι μέρος μια συνωμοσίας του ζεστού δρόμου, της άδειας πολυκατοικίας, της γιαγιάς που δεν έχει κάπου να πάει και έμεινε πίσω, του κάθε ανθρώπου που έμεινε πίσω στον αστικό ιστό της πόλης αυτής που είστε κοινωνοί ενός μυστικού που τελικά το γνωρίζουν μόνο οι... homo urbanis! Αυτοί που ΖΟΥΝΕ πραγματικά εδώ...
Σε 2-3 μέρες η φασαρία θα ξεκινήσει, η επιστροφή των μυρμηγκιών θα γίνει με έξαλλους ρυθμούς γιατί έχουν δουλειές αφημένες, παιδιά για σχολεία, κτηματολόγια και ακίνητες περιουσίες, λεφτά να κερδίσουν, να ψωνίσουν.... Θα τους κοιτάζω μαυρισμένους και με το άλλοθι των διακοπών τους... 10 - 15 μέρες.... όλο το χρόνο και πάλι στα ίδια... Χμμ πλάκα έχει...

Αγνό ελληνικό καλοκαίρι.

Μυρωδιά θάλασσας, αρμύρα αυγουστιάτικη, παιδική αθωότητα... Μια απόχη σε ένα χέρι να αρπάξει το καλοκαίρι. Προσμονή γλυκιά, ήλιος να ζεσταίνει την ελπίδα, την ανεμελιά του ελληνικού καλοκαιριού. Όλοι είμαστε παιδιά στη θάλασσα.

Φραγκοσυριανή γλυκιά...

Γνήσιο τέκνο της Σύρου, ο Βαμβακάρης την ύμνησε και την μνημόνευε πάντα...
Η ομορφιά της Ελλάδας έγκειται, στο ότι ακόμα και σ' ένα μικρό μέρος όπως το Αιγαίο και οι Κυκλάδες, ο χαρακτήρας, η ιστορία και η ομορφιά του κάθε τόπου είναι μοναδικά και τόσο διαφορετικά. Έτσι και η Σύρος με την πανέμορφη Ερμούπολη και τα χωριά της και μια ιδιαίτερη για τα νησιωτικά δεδομένα αστική ανάπτυξη αποτελεί το κέντρο και γεωγραφικά αλλά και διοικητικά των Κυκλάδων.
Ο Σπαστός Πεταλάκης λοιπόν αποφάσισε να πάει μια βολτίτσα Peugeot 2, (χωρίς το ποδηλατάκι, αφού ειδικά για την Ερμούπολη μάλλον θα έπρεπε να έχει 40 ταχύτητες και δυνατότητες να ανεβαίνει σκάλες) και από αυτά τα μέρη για ένα ΣΚ, αφού και τα καράβια βολεύουν και καλή παρέα υπάρχει. Με ντόπιο άνθρωπο, οπότε να περιμένετε καλή ανταπόκριση από Δευτέρα με πολλά μυστικά (λέμε τώρα).
Η Σύρος ήταν πάντα στο πρόγραμμα, αλλά πάντα μου ξέφευγε. Στο λιμάνι της έχω κάνει κατά καιρούς στάσεις με τα διάφορα καράβια που μας κουβαλούσαν σε άλλους καλοκαιρινούς προορισμούς... Τότε θυμάμαι κατακλυζόμασταν από τους πωλητές με τα λουκούμια και τις χαλβαδόπιτες... Δεν ξέρω γιατί, αλλά το νησί αυτό το έχω ονειρευτεί με φθινοπωρινή βροχούλα και μια δροσιά εκεί κάπου, Οκτώβρη μήνα... Να χάνομαι στα στενά με τα όμορφα νεοκλασικά, να έχω μια ωραία κλασική μουσική στα αυτιά και να σκαρφαλώνω στη μεσαιωνική Άνω Σύρο με το καθολικό ναό, δείγμα της σημαντικής παρουσίας μιας καθολικής στο θρήσκευμα μερίδας Ελλήνων πολιτών στο νησί, όμορφο κληρονόμημα της ιστορίας του νησιού. Που το κάνει και τόσο ξεχωριστό!
Χμμ άντε λίγο ιστορία τώρα, ας μην είμαστε αδαείς... (μην βαριέστε βρε, διαβάστε!)
Η Σύρος αποτέλεσε καταφύγιο από το 1821 και μετά για πολλούς πρόσφυγες από τα Ψαρά, τη Χίο, και αργότερα από τη Μ. Ασία, το Αϊβαλή και τη Σμύρνη, την Κυδωνία... Οι πρόσφυγες αναμείχτηκαν γρήγορα με τον ντόπιο καθολικό κυρίως πληθυσμό και καθώς οι περισσότεροι είχαν ήδη στο αίμα τους τη ναυτιλία, το εμπόριο και το επιχειρηματικό πνεύμα δημιούργησαν μια ακμάζουσα κοινότητα με επίκεντρο την Ερμούπολη με μια αξιοθαύμαστη αστική κουλτούρα, ένα σημαντικό λιμάνι στη μέση του Αιγαίου και μοναδική αρχιτεκτονική. Από το 1830 μέχρι τουλάχιστον το 1870 η πόλη "στολίστηκε¨με δημιουργήματα του Τσίλλερ, του Ιταλού Campo και άλλων. Ή Ερμούπολη αποτέλεσε ουσιαστικά πρωτεύουσα με Δοικητικές Υπηρεσίες, Σχολεία και Ιδρύματα, Τράπεζες και Ασφαλιστικές εταιρείες, μοναδικό θεατρικό μέγαρο (Απόλλων) μικρογραφία της Σκάλα του Μιλάνου, αίθουσες τέχνης, Social Club αγγλικού στυλ (!), ναυπηγεία, Μουσείο και Βιβλιοθήκη... Μια αρχόντισσα δηλαδή...
Στη Σύρο, αρκετά αργότερα βέβαια, μαζί και με τη Θεσσαλονίκη (1920-1930) γεννήθηκε και το ρεμπέτικο, μείγμα της μουσικής παράδοσης της Ελλάδας με τις επιρροές από τους πρόσφυγες και τα τραγούδια τους από τη Μ. Ασία. Τα τραγούδια της εργατικής τάξης γεμάτα πάθος, κόπους, ιστορίες, έρωτες... τα blues της Ελλάδας... O Βαμβακάρης υπήρξε ο πιο γνωστός Συριανός μουσικός και συνθέτης...
Πέρασε βέβαια και η Σύρος την παρακμή της με τον Πειραιά να παίρνει τα σκήπτρα της ναυτιλίας και την Αθήνα σιγά, σιγά να γίνεται το κέντρο... Στην κατοχή η Σύρος ταλαιπωρήθηκε πολύ αφού το νησί, με μια αστική κουλτούρα δεν είχε ιδιαίτερη γεωργική παραγωγή και υπήρξαν αρκετά θύματα από την πείνα.
Σιγά, σιγά όμως η Σύρος αναδείχτηκε και πάλι αυτή τη φορά με τη βοήθεια του τουρισμού, των ναυπηγείων, την επιχειρηματική δραστηριότητα των κατοίκων και τη δημιουργία του διοικητικού κέντρου των Κυκλάδων... Πάνω απ'όλα όμως ξεχωρίζει για την ομορφιά μιας Νεοκλασικής Ελλάδας που διατηρήθηκε σε πολύ καλό ποσοστό, που συνομιλεί με επιτυχία με το σύγχρονο και δεν γκρεμίστηκε για να γίνει τσιμέντο...
Φύγαμε λοιπόν! Ταξίδι στην αρχοντορεμπέτισσα, κυρία των Κυκλάδων...

Πίσω στην Αυγουστιάτικη Αθήνα!

Επιστροφή λοιπόν στην Αθήνα του Αυγούστου, το μήνα των διακοπών και της θερινής ραστώνης...

Η πόλη μπαίνει σε μια καλοκαιρινή ανάπαυλα, οι ρυθμοί πέφτουν αν και για εμάς που μένουμε πίσω δεν είναι πάντα ρόδινα...

Παράδειγμα:
Σήμερα, ήθελα να επισκεφτώ την Εθνική Βιβλιοθήκη (δηλ. το National Library).
Αλλά δεν γίνεται, γιατί τον Αύγουστο όπως με πληροφόρησαν, η Βιβλιοθήκη δεν δουλεύει!!! Δηλαδή ένα μεγάλο ίδρυμα βαριέται και πάει διακοπές.. Στην Ελλάδα του 2008 οι διακοπές του Βιβλιοθηκάριου είναι τόσο σημαντικές που δεν γίνεται να ρυθμιστούν έτσι, ώστε να είναι με το μισό προσωπικό και να εξυπηρετείται ο κόσμος. Στην Αγγλία άραγε αυτό θα περνούσε; Όχι το National Library είναι national και open to the public κάθε μέρα εκτός από τα Χριστούγεννα... Γιατί εκεί θα τους έκραζαν αν το τολμούσαν αυτό..
Άκου εκεί ελάτε 1 Σεπτεμβρίου... Ούτε πολυεθνική με φάρμακα να ήταν!

Σε μια πόλη των 4,5 εκ. κατοίκων, δεν σημαίνει ότι όλοι την κοπανάμε. Δεν βρίσκεις εστιατόριο καλό να φας, τα αγαπημένα μπαράκια σου κατεβάζουν και αυτά ρολά... Αν και οφείλω να πω, ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλοί μένουν στην πόλη και κάποια μαγαζιά μένουν πια ανοιχτά. Η κρίση χτυπά πλέον πολύ κόσμο και πείτε μου ποιος πάει διακοπές τρεις εβδομάδες στα "φθηνά" ελληνικά θέρετρα... Καμιά εβδομάδα και μετά στο συγγενή στο χωριό, στο σπίτι του φίλου.. Οι Έλληνες τιμάμε δεόντως την αρχαία παράδοση της φιλοξενίας βεβαίως βεβαίως!

Εδώ λοιπόν φαίνεται και ο υδροκεφαλισμός της Ελληνικής πρωτεύουσας, όπου όλοι σπεύδουν στις μεγάλες γιορτές να την εγκαταλείπουν. Εδώ φαίνεται και ο πλαστός μεγαλοαστισμός όλων μας, που όλοι εδώ είμαστε αλλά την πόλη την έχουμε σαν μια φθηνή πόρνη που απλά την εκμεταλλευόμαστε και δεν την αγαπάμε... Για αυτό και την έχουμε καταντήσει έτσι. Μια σύγχρονη μητρόπολη λειτουργεί όλο το χρόνο, δεν πάει διακοπές... Ναι, σύμφωνοι είμαστε Μεσογειακός νότος, αλλά ξέρω πολλές πόλεις του Μεσογειακού νότου που δεν την "κοπανάνε"... Ίσα, ίσα το κάνουν πλεονέκτημα (βλ. Barcelona).

Παρεμπιπτόντως, θα τα χώσω στο Δήμαρχο γιατί δεν κρατιέμαι... και πάλι!
Πιο βρώμικη την Αθήνα δεν την έχω ξαναδεί...
Τα περισσότερα πεζοδρόμια κυρίως στα Εξάρχεια, Ακαδημίας περιοχή, κάτω μέρος Πανεπιστημίου και πέριξ Ομονοίας (γιατί η Αθήνα δεν είναι μεσιέ Κακλαμανάκο μόνο η Βουκουρεστίου) είναι μέσα στη λέρα, στην απλυσιά, σιχαίνεσαι να περπατήσεις... Άκουσα ότι έχουν χαλάσει τα μισά μηχανήματα με βούρτσες για να πλένουν τους δρόμους και λεφτά δεν υπάρχουν για να τα συντηρήσουν.. Για να βγάζετε free press υπάρχουν όμως ε; Ειλικρινά απορώ μετά από τόσο καιρό έξω, ο τουρίστας τι λόγο να βρει να μείνει εδώ για short break holiday που είναι και της μόδας; Acropolis, Museum (που περικυκλώνεται στην Τοσίτσα με τους εξαρτημένους, ταλαίπωρους ανθρώπους σε μια "λαϊκή" αγορά ναρκωτικών που κανείς δεν θέλει να "κοιτάξει") souvlaki aide and one Greek souvenir, εξαντλούνται σε μια μέρα... Μετά τι; Αν δεν ξέρεις δηλαδή ένα λοκάλι να σε βγάλει και λίγο έξω, να σε γυρίσει στα καλά τα στέκια μας, να δεις την Αθήνα την πιο ανθρώπινη, είσαι χαμένος... Απορώ πόσο ακόμα θα είσαι εκεί στο Δημ Μέγαρο... Έχει ο καιρός γυρίσματα! Έχεις καταφέρει πάντως να τους έχεις όλους απέναντι και να σε "κακολογούνε"... Λαό και Κολωνάκι. Μέχρι και με τις νερατζιές τα έβαλες και θύμωσες πολύ, πάρα πολύ τους αστούς της Κανάρη... Αυτό και αν θέλει προσπάθεια!

Αλλά ας μην είμαστε μίζεροι και μηδενιστές. Για εμάς που είμαστε εδώ και απλά δεν προτιμάμε ή δεν μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία του πάω στο νησί μαζί με όλους τους νεοέλληνες (για να μεταφέρουμε τις συνήθειές μας όλες εκεί), η πόλη μας αποκαλύπτεται....

Πιο ήρεμη, βόλτες με το ποδήλατο σε ήσυχους δρόμους, κρυμμένα ταβερνάκια, παραλίες κοντινές χωρίς κόσμο, παγωτό σε ένα παγκάκι, βόλτα στην Επίδαυρο, βόλτα στον Εθνικό Κήπο με τους συνταξιούχος που παίζουν τάβλι, βόλτα για μια μπύρα με θέα πάνω στο Λυκαβηττό και από κάτω η πόλη να λαμπυρίζει με τα φωτάκια της, αστεράκια στο αστικό τσιμέντο-τοπίο... Καιπιρίνιες σε βεράντες και ταράτσες, έξω καρδιά και οι άνθρωποι πιο ανοιχτοί... Σαν από πείσμα επειδή μείναμε ή ξεμείναμε εδώ, η γλώσσα πιάνει πιο εύκολα κουβέντα, η συζήτηση είναι σαν μια σπίθα που περιμένει το τσακ να αρχίσει...
Συνωμότες πολίτες του Αυγούστου στο καυτό τσιμέντο...
Συνωμότες στην Αυγουστιάτικη Αθηναϊκή φεγγαράδα...

Αντι επιλόγου... Thoughts on the courtyard of Guildhall..

“Sometimes you’ve got to lose it all, to finally find your way… Take a chance, play your part… Don’t wait too long!”

Στιχάκια...

Στιγμές που ζεις και δεν ξεχνάς.  Όταν τα πράγματα εξελίσσονται συνέχεια, τρέχουν και εσύ προσπαθείς να καταλάβεις, να αρπάζεις και να κατανοείς τι συμβαίνει.  Επιλογές σε σταυροδρόμια της ζωής, οι επιλογές που γίνονται αυθόρμητα, παρορμητικά προκύπτουν τις περισσότερες φορές να είναι και οι πιο αληθινές και οι βέλτιστες.

 Σε μια τέτοια στιγμή, έγινε μια αίτηση, ξαφνικά βρέθηκα στο Λονδίνο και μια πόρτα που ξέρω ότι πάντα είχα εκεί στη γωνία, μισάνοιχτη, άνοιξε.   Άνοιξε διάπλατα, μπήκε φως, φύσηξε αέρας που φρεσκάρισε τη ψυχή, το μυαλό, το σώμα, τις αισθήσεις...   Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, οδηγούν σε άλλους δρόμους, σε άλλες ευκαιρίες στη δημιουργία ενός αέναου κύκλου που όλο και μεγαλώνει και κυκλώνει επιθυμίες, εμπειρίες, γεγονότα....

 Και όλα αυτά για να γεννηθεί μια μοναδική δυναμική, ένας νόμος φυσικός η αίσθηση για να πας μπροστά, να κοιτάξεις ψηλά και να πετάξεις εκεί ψηλά στις κορυφές που μέχρι τώρα δεν τολμούσες ν’αντικρύσεις.  Αυτές όμως, σειρήνες, σε καλούσαν, σε περίμεναν να τις κατακτήσεις, να τις σκαρφαλώσεις, να τις υπερπηδήσεις...  Μα εσύ τώρα πια ξέρεις, ξεκινάς και αναχωρείς λοιπόν για το ωραίο άγνωστο, το ρίσκο και το φόβο.  Να βάλεις ψηλά στα σύννεφα την καρφίτσα της στοχοθεσίας σου και να την φτάσεις.  Να την ακουμπήσεις, και να τη βάλεις ακόμα πιο ψηλά... Και αν πέσεις να σηκωθείς και πάλι.

Τότε θα ξέρεις πως πράττεις το πανανθρώπινο, το πρωτόγονο, το γραμμένο μέσα στο γενετήσιο υλικό μας, το πόθο για να πιάσεις το ακατόρθωτο.  Για να φτάσεις στην ολοκλήρωση σου, στη δικιά σου ονειρική πεδιάδα της εσωτερικής γαλήνης, ηρεμίας και ΕΥΤΥΧΙΑΣ.  

Πίσω από τις κορυφές, τις δικές μας κορυφές άλλωτε πλαστές δικά μας κατασκευάσματα, άλλωτε πραγματικές, κρύβονται τα ονειροδρόμια μας, τα λιβάδια της ψυχής μας.  Αν μπορέσουμε να τα φτάσουμε είναι πάντα στο χέρι μας και στο μυαλό μας... Θέλει τσαγανό και τόλμη η ελευθερία...

Η δική μας ελευθερία...

 Guildhall School of Drama courtyard, 1.8.2008

The Merry Wives of Windsor και άλλα Shakespearean experiences!

Χθες η ανοιχτή μας πρόβα πήγε εξαιρετικά και όλα τα παιδιά νομίζω ήταν πολύ καλά στα αποσπάσματά τους. Όσο για τον σπαστό πεταλάκι... ένα σας λέω.... "Αν μας αντέχει η σκηνή... θα φανεί στο χειροκρότημα..."
Και φάνηκε.... Ήταν μαγικά!!! Τί ωραίο που είναι αυτό το συναίσθημα... Δεν περιγράφεται!
Το βραδάκι ήταν σειρά του Shakespeare Globe Theatre στο Southbank για να δούμε μια από τις πιο καλές κωμωδίες του William, the Merry Wives of Windsor... Το μέρος είναι η πραγματική αναπαράσταση ενός θεάτρου του 15ου αιώνα χωρίς οροφή, με ανάλογα μουσικά όργανα, κοστούμια, τα πάντα. Εκτός από τις κανονικές θέσεις που κάθεσαι, έχει και όρθιους (πολύ κουραστικό αλλά πολύ interactive) και η αίσθηση είναι πραγματικά πολύ όμορφη.
Το έργο ήταν καταπληκτικό και δεν πειράζει αν δεν τα πιάνεις όλα, αλλά οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, με φοβερή ροή, σπιρτάδα, ανοιχτοί.... Χρειάζεται guts εκεί πάνω και τα είχαν με το παραπάνω....
Πρέπει να φύγω, σήμερα τελευταία μέρα.... Πολλά συναισθήματα αλλά θα τα γράψουμε αυτά....
Σήμερα όμως κανονίζουμε να πάμε σε μεταμεσονύχτια παράσταση του King Lear ένα από τα πιο καταπληκτικά έργα του William Shakespeare.... Δεν μπορώ να περιμένω!
Θέλω να δω όσο μπορώ περισσότερο, γιατί πραγματικά αυτό είναι φοβερό σχολείο...