ΕΞΑΡΧΕΙΑ: Στην "απαγορευμένη" ζώνη που ΑΥΤΟΙ θέλουν...

Τα Εξάρχεια τα δικά μου δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Τα Εξάρχεια δεν είναι κατεχόμενα, ούτε μια απαγορευμένη ζώνη, που θέλουν να την έχουν έτσι γιατί βολεύει... Δεν ανήκουν στους αναρχικούς, ούτε σε θερμοκέφαλους ηλίθιους... Δεν ανήκουν στους εμπόρους των ναρκωτικών και στην πρέζα... Ναρκωτικά με τόση αστυνομία γύρω;

Δεν ανήκουν σε κανέναν. Ανήκουν στους τοίχους τους, στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ τους. Στα νεοκλασικά τους, στους ερειπωμένους μαντρότοιχους, στις κρυμμένες αυλές τους και στα παρτέρια που ο Δήμος ποτέ δε συντηρεί και αφήνει να ρημάζουν, άλλα ο κάτοικος μπορεί να φυτεύσει ένα λουλουδάκι. Στα σπασμένα πεζοδρόμια και στην πλατεία. Στην Καλλιδρομίου, με την πιο ωραία λαϊκή της Αθήνας. Στις πολυκατοικίες του 30 και του 40 με τις καμπύλες τους και τα μεγάλα παράθυρα. Στη μπλε πολυκατοικία της και στην Τοσίτσα της. Στα μπαλκόνια της, που οι κάτοικοι επιμένουν να κρατάνε ζωντανά και στα ρετιρέ τους να καλλιεργούν ακόμα και λαχανάκια. Στους ηλικιωμένους της, που αγοράζουν το ψωμάκι τους από τους φούρνους τους, κάποιοι από τους καλύτερους στην πόλη. Που ακόμα σέρνουν τα καροτσάκια στα τσαλαπατημένα πεζοδρόμια που καταλαμβάνουν οι πάντες, που επιμένουν στη συνέχεια της ζωής τους εκεί που έζησαν. Για μένα αυτοί είναι οι ήρωες. Οι ήρωες της καθημερινότητας που δεν καταφεύγουν στα προάστια της αποστείρωσης. Στα πρόσωπα που κοιτούσαν χθες έξω από τα παράθυρα. Στη γιαγιά που είχε χθες αγκαλιά το σύντροφό της, και με τα μπαστούνια τους κατέβαιναν τη Θεμιστοκλέους τρικλίζοντας, με μια τσάντα με γάλα, γιαούρτι και λίγο ψωμί. Στη μαμά, που έχει ακόμα το παιδί της εκεί και επιμένει να το μεγαλώνει εκεί. Στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ λοιπόν, που επιμένουν να καθαρίζουν το λόφο του Στρέφη, να φροντίζουν όσο μπορούν τη γειτονιά τους, που όλοι, επίτηδες, έχουν παρατήσει. Που τους στερούν το πράσινο, που ανασαίνουν κάθε 2 και 3 χημικά, καυσαέρια, που ζητάνε βοήθεια για ένα τρακάρισμα από την Τροχαία και τους απαντά ότι δεν έρχεται εκεί...

Τι είναι το εκεί λοιπόν; Το άβατο; Το άβατο του Αγ. Όρους το κάνανε μπίζνα. Εδώ τί είναι; Άβατο ψυχών, ανθρώπων που ζούνε σε τι; Σε μια αποθήκη του κέντρου; Αθηναίοι και Αθηναίες είναι, που ζούνε σαν εσένα και εμένα, που θέλουν να είναι και είναι οι πρωταγωνιστές της πόλης τους. Τα αγγεία και τα αιμοσφαίρια της καρδιάς της. Που θέλουν να κάνουν να πάψει να χτυπά... Να στέλνει τους χτύπους στο διπλανό κοιμισμένο, νεόπλουτο Κολωνάκι της βιτρίνας και από εκεί σε όλη την πόλη...

Τα Εξάρχεια των βιβλίων και της σκέψης. Της κουβέντας και του διαλόγου. Της διαμόρφωσης ιδεολογιών. Των συνελεύσεων κινημάτων και μη. Της πρωτοβουλίας των κατοίκων. Της σωστής πολιτικοποίησης και της νεανικής και ζωντανής σκηνής που θέλουν να θάψουν. Γιατί βολεύει...
Του Βοξ και του θερινού σινεμά στην ταράτσα με μπύρα και πασατέμπο. Της καλύτερης κρέπας και του Κάβουρα. Του αλληλέγγυου εμπορίου και των μαγειρείων της. Της συνοικίας που ακόμα μπορείς να μιλήσεις με τους γείτονες. Των χρωμάτων της Ζαίμη και της Τζωρτζ, των τυπογραφείων της Δερβενίου, των γραφιστικών γραφείων, της ιστορικής οδού Μπουμπουλίνας, του Πολυτεχνείου. Των γραμμένων τοίχων, που τι να κάνουν και αυτοί οι καημένοι... Πόση μπογιά και σπρει έχει πέσει πάνω τους! Των γκράφιτι του Αρκά στη Τζαβέλα...

Τζαβέλλα και Μεσολλογίου λοιπόν... Εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Εκεί στις φαγωμένες μπάλες του παρατημένου πεζόδρομου.
Εκεί που το πεζοδρόμιο άκουσε ένα γδούπο και ρώτησε: "Τί ήταν αυτό;"
Εκεί που ο γραμμένος τοίχος απέναντι, έκανε ξαφνικά την υγρασία δάκρυ και απάντησε: "Ένα παιδί... έπεσε..."
Εκεί που η σπασμένη γλαστρούλα με το βασιλικό στο μπαλκόνι δίπλα, φώναξε: "Δεν έπεσε!!!... Τον σκότωσαν...¨

Και το παρατημένο κάγκελο, το κλειστό παντζούρι απέναντι, τα σπασμένα φωτιστικά, οι τοίχοι, τα άνοιχτα στόματα, τα μάτια, τα πρόσωπα από τα παράθυρα, από τους δρόμους, τα καφέ, τα κτίρια απέναντι, η γιαγιά και ο παππούς με το μπαστούνι τους, η πλατεία, ο Λόφος του Στρέφη, τα διψασμένα δέντρα, τα λιγοστά παρτέρια, οι πολυκατοικίες, τα ρετιρεδάκια και οι γκαρσονιέρες, τα εφηβικά όνειρα και οι ρημαγμένες ζωές των εξαρτημένων, κοίταξαν ψηλά προς τον ουρανό όπου μια εφηβική ψυχή ΠΕΤΟΥΣΕ.... ΕΦΕΥΓΕ....

ΚΑΙ ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΜΕ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ... ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ... ΓΙΑΤΙ;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ...

ΜΟΝΟ Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΝΕΚΡΙΚΗ ΣΙΓΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ 4 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ... ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΝΑΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΡΗΜΑΓΜΕΝΟ ΑΣΒΕΣΤΗ... ΛΕΞΕΙΣ, ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΗΣΟΥΝ Η ΟΧΙ "ΤΟ ΚΑΛΟ" ΠΑΙΔΙ... ΞΕΡΩ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ... ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΡΗΚΕΣ!

ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ ΕΚΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΩΡΑ... Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο...