Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΕΞΑΡΧΕΙΑ: Στην "απαγορευμένη" ζώνη που ΑΥΤΟΙ θέλουν...


Τα Εξάρχεια τα δικά μου δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Τα Εξάρχεια δεν είναι κατεχόμενα, ούτε μια απαγορευμένη ζώνη, που θέλουν να την έχουν έτσι γιατί βολεύει... Δεν ανήκουν στους αναρχικούς, ούτε σε θερμοκέφαλους ηλίθιους... Δεν ανήκουν στους εμπόρους των ναρκωτικών και στην πρέζα... Ναρκωτικά με τόση αστυνομία γύρω;

Δεν ανήκουν σε κανέναν. Ανήκουν στους τοίχους τους, στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ τους. Στα νεοκλασικά τους, στους ερειπωμένους μαντρότοιχους, στις κρυμμένες αυλές τους και στα παρτέρια που ο Δήμος ποτέ δε συντηρεί και αφήνει να ρημάζουν, άλλα ο κάτοικος μπορεί να φυτεύσει ένα λουλουδάκι. Στα σπασμένα πεζοδρόμια και στην πλατεία. Στην Καλλιδρομίου, με την πιο ωραία λαϊκή της Αθήνας. Στις πολυκατοικίες του 30 και του 40 με τις καμπύλες τους και τα μεγάλα παράθυρα. Στη μπλε πολυκατοικία της και στην Τοσίτσα της. Στα μπαλκόνια της, που οι κάτοικοι επιμένουν να κρατάνε ζωντανά και στα ρετιρέ τους να καλλιεργούν ακόμα και λαχανάκια. Στους ηλικιωμένους της, που αγοράζουν το ψωμάκι τους από τους φούρνους τους, κάποιοι από τους καλύτερους στην πόλη. Που ακόμα σέρνουν τα καροτσάκια στα τσαλαπατημένα πεζοδρόμια που καταλαμβάνουν οι πάντες, που επιμένουν στη συνέχεια της ζωής τους εκεί που έζησαν. Για μένα αυτοί είναι οι ήρωες. Οι ήρωες της καθημερινότητας που δεν καταφεύγουν στα προάστια της αποστείρωσης. Στα πρόσωπα που κοιτούσαν χθες έξω από τα παράθυρα. Στη γιαγιά που είχε χθες αγκαλιά το σύντροφό της, και με τα μπαστούνια τους κατέβαιναν τη Θεμιστοκλέους τρικλίζοντας, με μια τσάντα με γάλα, γιαούρτι και λίγο ψωμί. Στη μαμά, που έχει ακόμα το παιδί της εκεί και επιμένει να το μεγαλώνει εκεί. Στους ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ λοιπόν, που επιμένουν να καθαρίζουν το λόφο του Στρέφη, να φροντίζουν όσο μπορούν τη γειτονιά τους, που όλοι, επίτηδες, έχουν παρατήσει. Που τους στερούν το πράσινο, που ανασαίνουν κάθε 2 και 3 χημικά, καυσαέρια, που ζητάνε βοήθεια για ένα τρακάρισμα από την Τροχαία και τους απαντά ότι δεν έρχεται εκεί...

Τι είναι το εκεί λοιπόν; Το άβατο; Το άβατο του Αγ. Όρους το κάνανε μπίζνα. Εδώ τί είναι; Άβατο ψυχών, ανθρώπων που ζούνε σε τι; Σε μια αποθήκη του κέντρου; Αθηναίοι και Αθηναίες είναι, που ζούνε σαν εσένα και εμένα, που θέλουν να είναι και είναι οι πρωταγωνιστές της πόλης τους. Τα αγγεία και τα αιμοσφαίρια της καρδιάς της. Που θέλουν να κάνουν να πάψει να χτυπά... Να στέλνει τους χτύπους στο διπλανό κοιμισμένο, νεόπλουτο Κολωνάκι της βιτρίνας και από εκεί σε όλη την πόλη...


Τα Εξάρχεια των βιβλίων και της σκέψης. Της κουβέντας και του διαλόγου. Της διαμόρφωσης ιδεολογιών. Των συνελεύσεων κινημάτων και μη. Της πρωτοβουλίας των κατοίκων. Της σωστής πολιτικοποίησης και της νεανικής και ζωντανής σκηνής που θέλουν να θάψουν. Γιατί βολεύει...
Του Βοξ και του θερινού σινεμά στην ταράτσα με μπύρα και πασατέμπο. Της καλύτερης κρέπας και του Κάβουρα. Του αλληλέγγυου εμπορίου και των μαγειρείων της. Της συνοικίας που ακόμα μπορείς να μιλήσεις με τους γείτονες. Των χρωμάτων της Ζαίμη και της Τζωρτζ, των τυπογραφείων της Δερβενίου, των γραφιστικών γραφείων, της ιστορικής οδού Μπουμπουλίνας, του Πολυτεχνείου. Των γραμμένων τοίχων, που τι να κάνουν και αυτοί οι καημένοι... Πόση μπογιά και σπρει έχει πέσει πάνω τους! Των γκράφιτι του Αρκά στη Τζαβέλα...

Τζαβέλλα και Μεσολλογίου λοιπόν... Εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Εκεί στις φαγωμένες μπάλες του παρατημένου πεζόδρομου.
Εκεί που το πεζοδρόμιο άκουσε ένα γδούπο και ρώτησε: "Τί ήταν αυτό;"
Εκεί που ο γραμμένος τοίχος απέναντι, έκανε ξαφνικά την υγρασία δάκρυ και απάντησε: "Ένα παιδί... έπεσε..."
Εκεί που η σπασμένη γλαστρούλα με το βασιλικό στο μπαλκόνι δίπλα, φώναξε: "Δεν έπεσε!!!... Τον σκότωσαν...¨

Και το παρατημένο κάγκελο, το κλειστό παντζούρι απέναντι, τα σπασμένα φωτιστικά, οι τοίχοι, τα άνοιχτα στόματα, τα μάτια, τα πρόσωπα από τα παράθυρα, από τους δρόμους, τα καφέ, τα κτίρια απέναντι, η γιαγιά και ο παππούς με το μπαστούνι τους, η πλατεία, ο Λόφος του Στρέφη, τα διψασμένα δέντρα, τα λιγοστά παρτέρια, οι πολυκατοικίες, τα ρετιρεδάκια και οι γκαρσονιέρες, τα εφηβικά όνειρα και οι ρημαγμένες ζωές των εξαρτημένων, κοίταξαν ψηλά προς τον ουρανό όπου μια εφηβική ψυχή ΠΕΤΟΥΣΕ.... ΕΦΕΥΓΕ....

ΚΑΙ ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΜΕ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ...
ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ... ΓΙΑΤΙ;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ...

ΜΟΝΟ Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΝΕΚΡΙΚΗ ΣΙΓΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ 4 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ... ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΝΑΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΡΗΜΑΓΜΕΝΟ ΑΣΒΕΣΤΗ... ΛΕΞΕΙΣ, ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΗΣΟΥΝ Η ΟΧΙ "ΤΟ ΚΑΛΟ" ΠΑΙΔΙ... ΞΕΡΩ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ... ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΡΗΚΕΣ!

ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ ΕΚΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΤΩΡΑ... Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο...


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το Τρίτο Πρόγραμμα έπαιζε Μπαχ -όπου μια χορωδία αγγέλων υμνούσε την ομορφιά του Θεού. Εξω έπεφταν δακρυγόνα και φάπες...

...ο κ. Υπουργός Εσωτερικών είχε ήδη υπ0βάλει από την προτεραία την παραίτησή του στον κ. Πρωθυπουργό. Ο οποίος δεν την έκαμε δεκτή κι έτσι ανέλαβε ο ίδιος όλη την πολιτική ευθύνη

για την Πόλη που δακρύζει τώρα στάχτη και καπνό, φλόγες κι αγριεμένες πέτρες. Αυτόν τον παράξενο, χλιαρόν Δεκέμβρη, που ο Ηλιος παρακολουθεί ατάραχος από ψηλά χωρίς ούτε ένα σύννεφο να τον σκιάζει, σαν ένας ξένος...

Ελλάδα με τα δυο σου κόμματα σαν τα δυο σου λάμδα

σαν να μην μπορείς χωρίς τον δικομματισμό σου

τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σου

τον μανιχαϊσμό σου...

Ολα ένας δυϊκός· μαύρο ή άσπρο... Σκύλλα ή Χάρυβδη... οπαδίτες ή κοπαδίτες...

δύο από ένα κι ένα που κάνουν ένα, τον μονοκομματισμό σου...

Κι εμείς, δικτυωμένοι σε έναν παράξενον ιστό, μαρκόνηδες στο χάος -τικ τακ εκπέμπει ο Σίλας

τον Καρούζο να λέει: «μην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του σα δυο χειροβομβίδες», και ο Βασίλης

«τώρα με τις λιακάδες πίνω τον καφέ μου έξω ακόμα -στα τραπεζάκια οι θαμώνες, οι εφημερίδες

οι μισές αθλητικές

κι οι άλλες μισές "Χρυσή Ευκαιρία", ψάχνουν για δουλειά» - «Ο Νίκος, φίλος μου, δεν τον ξέρεις

είχε 11 χρόνια επιχείρηση -την έκλεισε- 47 χρονών, "Βασίλη, δεν με παίρνει κανείς" -του βρήκα δουλειά, νυχτοφύλακας, 750 ευρώ- καβαλάει και το ταξί του αδερφού του τέσσερις ώρες καθημερινώς, "έχω τρία παιδιά, κάπως πρέπει να τα βγάλω πέρα"»...

Φέρτε μου να δαγκώσω τους λογαριασμούς της κυρίας Πελέκη. Θέλω τη γραβάτα του κ. Βουλγαράκη

να τη σύρω πίσω απ' τη σκουπιδιάρα του Δήμου με τον ίδιον δεμένον στην άλλη της άκρη, τους έχω σιχαθεί...

Ελλάδα με τα βουτοπαίδια σου και τα γατοπαίδια σου, με τους (σεμνούς) πνευματικούς σου και τους (ταπεινούς) κουμπάρους σου...

Γεωργοί ξεχασμένοι στα Τέμπη, μαρμαρωμένοι πάνω στα τρακτέρ τους

συνταξιούχοι μαρμαρωμένοι στο Σύνταγμα από εκείνην την ημέρα που τους έδειραν τα ΜΑΤ -τα εγγόνια τους

που τα έμαθαν οι γραισκύλοι πώς να τιμούν και να σέβονται τους γέροντες- Ελλάδα που έχεις γίνει σαν διαφήμιση της δεκάρας -«είναι αλήθεια ή ψέματα» ότι μια τόσο αισχρή εκπομπή ωσάν αυτή -η φερώνυμη- μπορεί να γίνει η πρώτη ύλη του διαφημιστή; -είναι! Μπράβο! Αλήθεια λέτε, πάρτε 5.000 ευρώ να πάτε να πνιγείτε.

Ελλάδα της λειψυδρίας του μέλλοντός μας με χορηγό την Κόκα Κόλα να μας διδάσκει την αξία του νερού, την ανάγκη της εξοικονόμησής του

με τη φαρμακευτική εταιρεία ΧΡΩΠΑΤΕΛ να μας διδάσκει την αξία του δέντρου -δεν θα το κόβει πλέον να το κάνει χαρτί για να διαφημισθεί, στο εξής θα διαφημίζεται ηλεκτρονικώς και

θα μας χορηγεί χειραγωγικώς

σε ευχαριστώ ω Ευαίσθητη Εταιρεία

νοιώθω μια ψυχολογία με χορηγό τη συγκίνηση

ω Ελλάδα μου, ξαναζείς τη δόξα των θεωρικών, φέρτε μου να εξοπλίσω μια τριήρη, βάλε μου πρόστιμο, ω Εφορία διότι πληρώνω τους φόρους μου

(η μαλακία πρέπει να τιμωρείται)

και τράβα μια απαλλαγή περιωπής στον ειδεχθή φοροφυγά πλην όμως χορηγό που διαθέτει τρία ΜΜΕ στη δούλεψή του

(η λαμογιά πρέπει να επαινείται)

γεια σου και χαίρε ω «σκοτεινή μητέρα» με τα δύο σου λάμδα της λαμογιάς και της λιγούρας, όχι δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα των Τραπεζών και η Ελλάδα των αδύναμων, υπάρχει μία που τρώει την άλλη, όπως τα δύο λάμδα της Σκύλλας που τρώει το ένα το άλλο

όπως η Ελλάδα του σκυλά που τρώει την τέχνη των ανθρώπων

όπως η Ελλάδα των πρωινάδικων που μας τρώει το μυαλό για μπρέκφαστ, όπως η Ελλάδα του Καραμανλή που έφαγε ό,τι δεν πρόλαβε να φάει η Ελλάδα του Σημίτη.

μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της

στα σχολεία και την αγορά

-δεν υπάρχει καπνογόνο χωρίς μπάτσο

-δεν υπάρχει μπάτσος χωρίς μπαχαλάκια, δεν υπάρχει χουλιγκάνος χωρίς προβοκάτορα, αυτά πάνε δυο-δυο σαν τα λάμδα σου, Ψωροκώσταινα

που όταν δεις διαδήλωση μαθητών, βαράς! φοιτητών, βαράς! εργατών, βαράς! γεωργών, βαράς! συνταξιούχων βαράς! αλλά όταν τα κάνουν λίμπα οι χαϊδεμένοι σου φασίστες

στρέφεις και το άλλο μάγουλο, να φάμε εμείς τη φάπα.

Ελλάδα μου με το λάμδα της Λάμιας, τον Κωστάκη σου και τον Γιωργάκη σου! Διόσκουροι περιωπής, ομαδάρες του Τσάμπιονς Λιγκ, «εμείς αποδείξαμε ότι είμαστε Ελληνες», είπε κάποτε ο Αρης Βελουχιώτης -και, ίσως, γι' αυτό αυτοκτόνησε, ήταν

όμορφη τότε η Ελλάδα όταν ο ωραίος (κι αρχοντοκατσαπλιάς) Λέων Σγουρός σάλταρε καβάλα στ' άλογο απ' τον Ακροκόρινθο κι έσκασε κάτω στα ανθισμένα περιβολάκια, σηκώνοντας σκόνη τη γύρη και μοσχοβολιά τη χάρη...


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.ΧΙΙ.2008

Coco είπε...

Τι να πω, Πεταλάκη και Στάθη τα είπατε όλα
όσο για την "απαγορευμένη ζώνη" αρκεί η απάντηση τόσου κόσμου που πηγαίνει και θα πηγαίνει στα Εξάρχεια κι ας "μην έχει δουλειά" εκεί

Ανώνυμος είπε...

Τα Εξάρχεια είναι ζωντανά και πολύχρωμα. Ο,τι κι αν κάνουν δε θα σιωπήσουν. Οι αφίσες θα στολίζουν τους γκρίζους τοίχους, η εναλλακτική σκέψη θα αναπνέει, τα στέκια μεταναστών θα βοηθούν με μαθήματα και δικηγόρους, κάθε λογής καλλιτέχνης θα εκφράζεται΄και θα εκφράζει χωρίς νταβατζήδες και οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι θα μεταβάλονται σε κήπους.
Η παραμάνα.. που σ'αγαπά!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ Ωραία δουλεία Σπαστέ Πεταλάκη!!!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Εξάρχεια και ακόμη και σήμερα, που δε μένω πια εκεί, τα νοσταλγώ. Μόνο όμορφες αναμνήσεις έχω από αυτά. Ποτέ δεν υπήρξε η αίσθηση του κινδύνου ή του φόβου. Αντιθέτως υπήρξε η αίσθηση της γειτονιάς, της ζεστασιάς.
Άκουσα να λένε: "Τι θέλει ένας δεκαπεντάχρονος εκεί;" Δεν καταλαβαίνω. Τι σημαίνει αυτό το "εκεί"; Είναι παράλογο. Τι άσχημο βρίσκουν σ' αυτή την γειτονιά; Τι τους ενοχλεί; Τι συμβολίζουν τα Εξάρχεια γι’ αυτούς;
Για τα δεκαπεντάχρονα που ξενυχτάνε στα μπουζούκια και στα μαγαζιά της παραλιακής δεν ανησυχούν; Εκεί επιτρέπεται να βρίσκονται οι μικροί μαθητές; Δεν κινδυνεύουν;
Φυσικά και δεν κινδυνεύουν, εκεί απλώς παύουν να σκέφτονται.

Ανώνυμος είπε...

Αύριο Κυριακή στη Θεσσαλονίκη καλείται μηχανοκίνητη-ποδηλατοκίνητη πορεία από την κατάληψη της Σχολής Θεάτρου.
Συγκέντρωση στην Εγνατία έξω από την κατάληψη στις 13:00.
Καλούνται όλοι οι ποδηλάτες που θέλουν να διαδηλώσουν να δώσουν βροντερό παρόν!
http://katalipsisxolistheatrou.blogspot.com/
το site της κατάληψης