"Ζωγραφική Αταξία", μ' ένα στυλό μπικ στο Γκάζι...

Πέρασα την πόρτα του art bar Π στο Γκάζι, έριξα μια ματιά στο χώρο, που έχει ένα πολύ ζεστό πορτοκαλί χρώμα, χαρούμενο μα και ζεστό, πήρα και ένα κρασάκι ανά χείρας και με πολλούς άλλους, αφού ήταν και εγκαίνια και είχε φίλους καλούς και επισκέπτες της καλλιτέχνιδας, ανέβηκα τη ξύλινη σκάλα του πάλαι ποτέ παλιού σπιτιού, για να βρεθώ στο χώρο της έκθεσης...

ΟΚ, το ξέρω πως είμαι αρκετά προκατειλημμένος και ίσως λίγο "ερωτευμένος", και άλλωστε ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, αλλά το πρώτο πράγμα που πρόσεξα, αμέσως μόλις το μάτι έπεσε στα κάδρα, ήταν το αγαπημένο μου δίτροχο...

Τα ποδήλατα στις δημιουργίες της Άννας Γκιώτη, είναι πανταχού παρόντα. Εμφανίζονται κρυμμένα πίσω από δέντρα, γραμμές, άλλες λεπτές και άλλες πιο χοντρές, ξεπετάγονται μέσα από πόλεις και αστικά τοπία... Με τον αέρα της κίνησης, ή στατικά... Την ρωτάω και μου μου λέει ότι της αρέσει τόσο σαν εικόνα! Καλή κοπέλα λέω...

Τα ποδήλατα ξεχωρίζουν, ανάμεσα σε φάτσες που θυμίζουν πρόσωπα καθημερινά, αλλά και καρικατούρες ιδιαίτερες... Άλλοτε θλιμμένες και άλλοτε λίγο πιο χαρούμενες... Όλες όμως πολύ οικείες. Τοπία που βγαίνουν μέσα από τις πόλεις μας, σκηνικά γνώριμα, με πρωταγωνιστές εμάς και τις καθημερινές μας διαδρομές, σε πόλεις που τελικά είναι σύμπλεγμα μιας αταξίας...
Μιας "ζωγραφικής αταξίας", όπως έχει ονομάσει και την έκθεσή της η Άννα.

Η Άννα Γκιώτη, ξεκίνησε από μικρή στο σχολείο να ζωγραφίζει τετράδια μπλε και κόκκινα, με το στυλό της... Κάτι που όλοι μάλλον λίγο πολύ το κάναμε, απλά η Άννα πήρε τα στυλό της και τα έκανε μαγικά, τα έκανε εργαλεία μιας τέχνης ιδιαίτερης και συνάμα πανέμορφης... Τα έκανε το όργανο της δικής της καταγραφής, του κόσμου που παρατηρούσε και μετέφερε στις σελίδες των τετραδίων της. Γιατί, η τέχνη της είναι απόλυτα συνυφασμένη με την παρατήρηση... Το διακρίνω παντού... Κάθε πίνακας δεν είναι στατικός... Είναι μια εξιστόρηση γεγονότων που αλληλεπιδρούν, πάνω στο καμβά, στο χαρτί και ταυτόχρονα εκφράζουν και αγωνίες, περνάνε μηνύματα... Έχουν αρχή, μέση και τέλος...

Στους πίνακες της Άννας, βρήκα ιστορίες για μοναξιά, για το περιβάλλον και τα προβλήματά του, για τους ανθρώπους, αυτούς τους ζωγραφιστούς, που ζωντανεύουν, "παίρνουν" σάρκα και οστά στο μυαλό μας... Ξεφεύγουν από το μελάνι και μας μιλάνε... Σκέφτονται, ατενίζουν, αγγίζονται, κοιτάνε στα μάτια μας... Πετάγονται πίσω από τις γραμμές και το χορό της μελάνης. Και μας αγγίζουν...

Γιατί η Άννα πάνω απ' όλα, ζωγραφίζει με την καρδιά και την ευγένειά της... Το χέρι είναι αγνό και ταλαντούχο, πετάει πάνω στο χαρτί και φλερτάρει με τις φοβίες και τις χαρές μας/της/τους... Είναι ειλικρινής... Και αληθινή... Και ευαίσθητη... Όλα τα παραπάνω δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια πολύ ελπιδοφόρα φωνή σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο τρόπο τέχνης, που είναι απλός και συνάμα γοητευτικός...

Ξεκαθαρίζω, ότι την Άννα μέχρι χθες δεν τη γνώριζα, προσωπικά και καλλιτεχνικά... Μια πρόσκληση φίλης αγαπημένης, στάθηκε αφορμή να τη γνωρίσω και την ευχαριστώ. Γιατί, με κέρδισε με τη δύναμη της εικόνας της... Εύχομαι ειλικρινά, να καταφέρει πολλά στο εικαστικό χώρο, και ναι μπορώ να τη δω ακόμα και να δουλεύει με εκδοτικούς οίκους, να φτιάχνει μαγικά τοπία για παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, ιστορίες και χαρακτήρες, να ζωντανεύει μια ταινία animation, να γίνεται εξώφυλλο (που ήδη το έχει κάνει όπως έμαθα) σε μουσικά CD...

Ταξίδευέ μας Άννα...
Σ' ευχαριστούμε!

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου 2009.
Χώρος Τέχνης και Art Bar Π, Ευπατρίδων 7, Γκάζι

Πληροφορίες:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=190377615
Και στο Facebook, υπάρχει σχετικό event
http://www.facebook.com/home.php?#/event.php?eid=58586146768