Τα τελευταία εν Κέντρο, ποδηλατικά πρωϊνά...

Η Ερμού χθες, πρωί, πρωί...

Πριν την έναρξη των χειμερινών εκπτώσεων, πριν ορμήσουν τα καταναλωτικά πλήθη, για ευκαιρίες που ακόμα και τώρα, δεν είναι ευκαιρίες στην Ελλάδα που ζούμε...
Θα φέρω ένα παράδειγμα: Παπουτσάκι Camper, αρχική τιμή στην Ελλάδα 160 Ευρώ με έκπτωση στα 145... Στο Ισπανικό όμως site, το ίδιο παπούτσι, που μπορείς φυσικά να το παραγγείλεις και να στο στείλουν με κουριερ στην Ελλάδα (10 Ευρώ), αρχική τιμή 150, με την έκπτωση 110... Φυσικά στο Γιουνανισταν, ο έμπορος στην Ερμού δεν "βγαίνει" ποτέ (κοιλιές όμως και τζιπ έχουν όλοι) αλλά την τιμή του δεν τη ρίχνει ποτέ, γιατί έχει νοίκια, προσωπικό κτλ κτλ 'Εχουμε βαρεθεί τη γκρίνια τους... Χρόνια και χρόνια... Στη Ισπανία δεν έχουν νοίκια, πληρώνουν με αυγά και τσάντες τον ιδιοκτήτη και το προσωπικό ρεβίθια...

Στο μεταξύ, ζω τις τελευταίες ωραίες πρωινές μου βόλτες για τη δουλειά στο κέντρο που τόσο αγαπώ... Σε μια εβδομάδα, στα πλαίσια της γνωστής πολιτικής εταιρειών κτλ που θέλουν τους πάντες, σ' ένα μαντρί, σαν εργοστάσιο και όσο το δυνατόν πιο μακριά από "παρενοχλήσεις" κάθε τύπου, δηλαδή ανθρώπους, ζωή, καφέ, συζητήσεις, πορείες και άλλα τέτοια, μετακομίζουμε στη μέση του πουθενά, στο Γέρακα που φυσικά ούτε κοντά σε συγκοινωνίες είναι, ούτε τίποτα... Τα "εξωτερικά" ερεθίσματα απαγορεύονται δια ροπάλου...
Αλλά αυτά δεν νοιάζουν φυσικά τους υψηλούς Managers, μιας και σκοπός είναι ο υπάλληλος να κάνει μια διαδρομή σπίτι - δουλειά - σπίτι - τηλεόραση. Άλλωστε οι περισσότεροι κατοικούν σε ωραία, κυρίως ΒΠ, "πράσινα" και "ήσυχα" προάστια, έχουν πολυτελή αυτοκίνητα και ορισμένοι συνοδείες που μπορούν και τους ανοίγουν και το δρόμο...

Στα πλαίσια επίσης της οικολογικής πολιτικής αλλά και συνείδησης, σχεδόν το 70% των υπαλλήλων, αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν πλέον τα αυτοκίνητά τους, αφού λύσεις συγκοινωνίας δεν υπάρχουν, τουλάχιστον εύκολες. Μετά από πίεση των εργαζομένων, μπήκαν λεωφορεία για 2 - 3 φορές από Δουκ. Πλακεντίας και μετά από πολλές, πολλές διαπραγματεύσεις (δηλαδή χάρη μας έκαναν), 2 - 3 λεωφορεία από κάποια σημεία της πόλης... Που και αυτά είναι δοκιμαστικά...

Πήρα πρωτοβουλία και κατέθεσα μελέτη/πρόταση με τα όλα της, τεχνικές προδιαγραφές, φωτογραφίες κτλ για ποδηλατικές θέσεις στάθμευσης στο γκαραζ σε κενούς χώρους, γιατί άνθρωποι που μένουν κοντά και τώρα παίρνουν αυτοκίνητο, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να χρησιμοποιούν το ποδήλατο. Οφείλω να πω, ότι βρήκα αρκετους συμπαραστάτες, η πρόταση πέρασε από συμβούλια κτλ αλλά οι τεχνικές υπηρεσίες την έχουν παραπέμψει στις Ελληνικές καλένδες... Το κυνηγάω όμως... Πιστέυω θα γίνει και όταν γίνει, θα είναι μια επιτυχία, να έχω πείσει μια τεράστια εταιρεία να κάνει το αυτονόητο στο εξωτερικό...

Με προβληματίζει, η έλλειψη των ποδηλατικών μου ερεθισμάτων στις καθημερινές διαδρομές μου... Αλλά δεν απογοητεύομαι... Θα έχω ίσως άλλες. Κάποιες μέρες θα χρησιμοποιώ τα λεωφορεία, κάποιες σπαστό και μετρό, πιστεύω ιστορίες υπάρχουν παντού... Ακόμα και στα αποστειρωμένα περιβάλλοντα και προάστια μιας πόλης που αναπτύσσεται συνέχεια άναρχα. Και άλλωστε, η δεύτερη ζωή μου, το θέατρο, οι πρόβες μου, η δική μου πραγματική ζωή, είναι στην καρδιά της πόλης... Εκεί που ανήκω...

Ένα φάρμακο που πρέπει να πάρω... Κάπως έτσι το βλέπω... ΑΛΛΑ... Χμμμ πίσω έχει η αχλάδα την ουρά... Να το θυμάστε αυτό και θα τα ξαναπούμε... Και για όποιον κατάλαβε... κατάλαβε!