Να φύγω... ή... όχι;

Some pretty good reasons to travel back to beloved places...

 All the theatre gang in a photo that seems so in... Vanity.. Fair!

Coming to cu, at least some of you...

2 μέρες τώρα ταλανίζομαι από τον ιό της γνωστής και μη εξαιρετέας γρίπης και δεν ξέρω εγώ τι άλλο κακόβουλο μικρόβιο, που έχει έρθει και μου έκατσε στο σβέρκο, ή μάλλον καλύτερα στο σώμα ολόκληρο και πολύ με σύγχυσε.

Σήμερα πετάω για ένα ταξίδι αστραπή στο Λονδίνο, το 2ο σπίτι μου όπως λέω άλλωστε, αφού έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια εκεί...  Βασικά δεν τα έφαγα, πολύ καλά πέρασα και πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς την πάτησα και με ξεγέλασε η Ελλαδίτσα και ξαναγύρισα... Άλλες φορές πάλι λέω δε βαριέσαι, και δεν της κάνω νάζια!  Τέλος πάντων αυτές οι 2 μέρες που έρχονται, με γρίπη κτλ κτλ, ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο για βόλτες, και τόλμησε να έρθει μια σκέψη, μήπως να το άφηνα, αφού νιώθω σαν να με πάτησε το τρένο... 

Αλλά...  θα δω τους φίλους μου, συγγενείς και "θείες", θα πάω θέατρο, θα γελάσω και θα συζητήσω με τρελούς Αγγλάρες και Αγγλίδες και όχι μόνο, θα κάτσω να χαζέψω την πόλη και να δείτε που πάλι θα σας γράψω κάτι...

Οπότε δε βαριέσαι!  Απλά θα "αρρωστήσω" προφανώς και όλο το υπόλοιπο αεροπλάνο... Χμμμ!  Αν πετάει σήμερα κανένας για Λονδίνο εκεί κατά τις 2100 το βράδυ και δει ένα τύπο με χαρτομάντιλα κλπ, ε... βάλτε με σε καραντίνα! Δεν βολεύομαι και να κοιμηθώ κιόλας, δεν χωράνε γενικά τα πόδια μου που να πάρει! Μπας και ξεγελούσα και κανα μικρόβιο δηλαδή...

Τελικά νίκησαν και πάλι οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους...

Talk to you from London then!  Ta ta for now...

So, let's hear to "Straight Lines" from Dawn Landes...

Απόδραση στη Μπανανία!!!

Copyright: Bin Laden from www.podilates.gr... The best graphic designer on planet earth

Έχετε κουραστεί και ψάχνετε την πιο ωραία διαφυγή από την καθημερινότητά σας;

Έχετε πλεον απελπιστεί από το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πρωτεύουσας;

Έχετε σκάσει με τη δουλειά σας, το αφεντικό σας, τη γυναίκα σας, τον άνδρα σας και τα παιδιά σας; 

Ψάχνετε λύσεις γύρω σας που δεν σας καλύπτουν;

Χτυπάτε συνέχεια ταβάνια, τοίχους, κάγκελα στην ταλαίπωρη καθημερινότητά σας;

Δηλαδή χρειάζεστε μια "απόδραση";

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ, ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΜΟΝΟΙ!

Σε αποκλειστική συνεργασία με την Ελληνική Αστυνομία καθώς και με το Δήμο Αθηναίων, σας προσφέρουμε το μοναδικό πακέτο, απόδρασης-διακοπών-οικονομικής αποκατάστασης...

ΒΩΒΟΣ ΚΩΣΤΑΣ TOURS (Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!)

Δε θα ξέρετε τι να κάνετε από τη χαρά σας!

Το μόνο που έχετε να μας υποσχεθείτε, είναι οτι θα απαγάγετε για λίγες ώρες την Κατίνα ή την κυρία Ασημίνα, από το διπλανό διαμέρισμά σας.  Μετά θα ζητήσετε όλα της τα γιορντάνια και τα χρυσαφικά για λύτρα, τα οποία θα φροντίσετε να μην παραλάβετε και να αφήσετε χρόνο, πολύ, μα πάρα πολύ χρόνο να κυλήσει στο προκαθορισμένο ραντεβού σας με τους συγγενείς της πιο πάνω κυρίας, ώστε να καταφέρει ο Αστυνομικός Πανίκος Ουσταμπασίδης Νο 234567, της δίωξης απαγωγών, να σας συλλάβει.

Θα τον έχουμε ειδοποιήσει, χρηματίσει εμείς...

Αμέσως, θα μεταφερθείτε στις φυλακές υψίστης ασφάλειας και πολυτελείας "The Prison Breakings, Five Star Resort".  Εκεί, μέσα σε αποκριάτικο ξεφάντωμα και ατμόσφαιρα αληθινής φιλοξενίας, θα ντυθείτε κρατούμενος!  Η στολή θα είναι sur measure μόνο για εσάς, από το διάσημο μόδιστρο Αλ Ακζαινογλου, από το μαγικό Τουρκμενισταν.  Θα οδηγηθείτε σε μοναδικό κελί, περιποιημένο από τη Σβετλάνα Γιοροφ, Μις Νοβοροσιρσκ 2007 ή αν είστε γυναίκα από τον μοναδικό Πάρη Tsamis, Mr Men Health USA - Greece - Kipseli 2008!  Σημειώνουμε ότι τα εν λόγω άτομα θα είναι αποκλειστικά οι πιστοί σας φίλοι!  

Τη διατροφή την έχει φροντίσει ο Ιταλός Μιλανέζος σεφ, Skarfizo Makaroni, και ο sous maitre θα είναι ο Ισπανός, βραβευμένος με γαλαξίες Michelin, Tourtes Glikosos de Touloubas!  Σπα, σάουνα, γυμναστής, μασάζ προσφορά από απόφοιτες ή απόφοιτους λόγω ανεργίας ΤΕΦΑΑ, από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού σε συνεργασία με το La Prairie Ελβετίας... Στα 3 σπα δώρο μια Lilla Pause!

Δεν τελειώνουμε εδώ όμως... Σε λίγες μέρες και μόλις θα έχετε αρχίσει να βαριέστε, το μοναδικό Ελικόπτερο της Kostikas Palaios Global Airlines, θα έρθει να σας παραλάβει με συνοδεία της εξωτικής μπάντας από τη Βραζιλία Sambos xero to pistolos hrisimopoiiso?, που θα σας οδηγήσει σε ένα εξωτικό μέρος, όπου μια σκούρα, με μαύρα φυμέ τζάμια Porsche Cayenne, θα σας περιμένει, για να σας μεταφέρει με χάρη στο resort "The Bobos Village & Mall"!  Ποιος στη χάρη σας!!!

Εκεί θα σας περιμένει με μοναδική αμφίεση που παραπέμπει στην τελευταία του ταινία, όπως άλλωστε μαρτυρά και η αφίσα πιο πάνω, ο πρωταγωνιστής του Λωρενς της Μπανανίας, Nik Tas Kakla Man!  Θα σας βραβεύσει με το κλειδί της πόλης, για την απαγωγή της Ασημίνας, και μετά συνοδεία με την μπάντα κλασσικής μουσικής και τα μουσικά σύνολα του City of Elaionas and Tsantir Mahala, στο μοναδικό, καταπληκτικό δημιούργημα του μεγαλοαρχιτέκτονα και οραματιστή Μπόμπου, the Dabby!  

Και από εκεί και πέρα θα ζήσετε και εσείς πάρα πολύ καλά και όλοι πολύ καλύτερα, ξοδεύοντας τα γιορντάνια και τα χρυσαφικά της Ασημίνας που τελικά δεν δώσατε πίσω ποτέ, αφού ο Πανίκος Ουσταμπασίδης την έφαγε κατά λάθος, πυροβολώντας με εξοστρακισμό στο συμπαν, αυτό το άγνωστο, το απύθμενο, το μοναδικό!

Έξτρα δώρο:  

Τηλεόραση 70 Ιντσών μετα συγχωρήσεως, DVD Player Matsouzei, και 15  DVD του Λωρενς οφ Μπανανία...

Πρωταγωνίστρια η Ελλάδα...

Ιστορία μιας Επιχειρηματικής μετακόμισης. Μέρος ΙΙ...

www.nomad4ever.com/.../ 06/TrafficJamAlert.jpg

Χμμμ... «Περίεργο σκέφτηκε»... Αμέσως μετά φτερνίστηκε, πολλές φορές απανωτά και μάλιστα γέλασε και η κοπελιά στο διπλανό γραφείο, γιατί όταν φτερνίζεται κάνει πολύ αστείους θορύβους...  «Γείτσες!»  είπε η κοπελιά, και συμπλήρωσε... «κάποιος σε μελετάει».  Όντως τελικά τον μελετούσαν.  Όχι μόνο αυτόν, αλλά όλους εκεί μέσα και σε άλλα μέρη της μεγαλούπολης.  Σίγουρα πλησιάζαν τότε τους 1000!  Αλήθεια!

Κύλησε ο χρόνος, καλοκαίρια, χειμώνες, διακοπές, λύπες και χαρές και όλο και οι φήμες απλώνονταν για μια μετακόμιση τρελή...  Σε σημείο, που ο ήρωάς μας μαθαίνει με μυστικό τρόπο τον τόπο («τόπος» τρόπος του λέγειν δηλαδή) και ξεκινά μια μεγάλη εξερευνητική αποστολή με ένα μηχανάκι και μια κοπελιά από πίσω να πάει να βρει το μυστικό μέρος...  Αφού έψαξαν καλά τους χάρτες για το μέρος που απλά δεν υπήρχε, δηλαδή το «no man’ s Land», βάλανε το ένστικτό τους, ρωτήσαν πενήντα νοματαίους που βρήκαν μπροστά τους, επιβεβαιώνοντας ακράδαντα το ρητό «Ρωτώντας πας στην Πόλη» και ξαφνικά σε μια στροφή του δρόμου, εκεί μακριά και μέσα σε λιβάδια με ξερά χόρτα, κάτι γιαπιά, και ένα ανελέητο ξερό ζεστό αέρα γεμάτο σκόνη, που τους έκλεβε την υγρασία από το πρόσωπο και ξέραινε και τους φακούς επαφής, το είδαν μπροστά τους... Το παλιό εργοστάσιο...  Στο «no man’ s Land».

Αντίκρισαν με σοκ και δέος τη μεγάλη ταμπέλα, κοίταξαν με απορία γύρω τους το μέρος...  Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα!  Κάτι άσχημα σπιτάκια με τσιμέντο και σομόν χρώματα, έτσι στη σειρά, σαν τουρτάκια που τα λένε μεζονέτες και συνήθως αγοράζονται από κατοίκους της μεγαλόπολης που υποτίθεται ότι ψάχνουν τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και ας είναι ότι να’ ναι...  Συνοδεύονται και από ευκολίες πληρωμών και πολλά δανειάκια.  Ξεπρόβαλε μπροστά τους ένας εργάτης και τον ρωτήσαν:  «εδώ είναι αυτό που φτιάχνετε για την εταιρεία Χ;».  Κούνησε το κεφάλι αυτός και συμπλήρωσε...: «Ε... Εντάξει μη το βλέπετε έτσι... Σε 50 χρόνια εδώ θα είναι πολύ ωραία, μπορεί να βάλουν και συγκοινωνίες!»

Τα πρόσωπα του αγοριού και της κοπέλας, σκοτείνιασαν... Κοιτάχτηκαν απορημένοι και ξαφνικά έγινε κάτι φοβερό!  Μεταφέρθηκαν 50 χρόνια μετά, και είδαν τους εαυτούς τους με κάτι μπαστούνια στο χέρι, να περπατάνε πάνω σε γυαλισμένα μάρμαρα για να πάνε στο πρώτο δρομολόγιο του τρένου, που εγκαινίασε το καινούριο σταθμό δίπλα τους....  Μόνο που αυτή ήταν η τελευταία τους μέρα στη δουλειά, πριν τη σύνταξη! 

Μια μπόχα, διαπεραστική από αυτές που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ, τους επανάφερε στο παρόν... «Τί είναι αυτό; Χημικά;»... «Όχι» είπε ο εργάτης που είχε αρχίσει να τους κοιτά καχύποπτα... «βόθρος!»  Το είπε με πολύ χαρά!  «Όλη η περιοχή, επειδή είναι αναπτυσσόμενη, δεν έχει αποχετεύσεις. Ε, να... βιαζόταν και οι εργολάβοι να την κάνουν κατοικήσιμη, και έτσι δεν έχει σύστημα...!  Το σύστημα λέγεται ο Φαταούλας ή ο Αχόρταγος!»

Μην αντέχοντας, το ζευγάρι, έτρεξε στο μηχανάκι και όπου φύγει, φύγει!  Χάθηκε στα λιβάδια και στην εγκαταλειμμένη μεσογειακή φύση, που είχε παντού αρχίσει να καταστρέφεται για τις τουρτίτσες που είδαν πιο πάνω.  Αυτό λέγεται οικιστική ανάπτυξη σε αυτή τη μεγαλούπολη... Έτσι τους έχουν πει...

Αναστατώθηκαν πολύ...  Το συζητήσανε με πολλούς φίλους και γνωστούς, ψάξανε άλλες λύσεις όταν έβλεπαν να έρχεται το κακό αυτό προς το μέρος τους, να ζητήσουν από την εταιρεία Χ να τους πάει αλλού, σε άλλα τμήματα και με λιγότερα λεφτά, αλλά τίποτα.  Ήδη η εταιρεία Χ, είχε αποφασίσει και για άλλα κτίρια αλλού και όλα τα φιλετάκια του κέντρου της μεγαλούπολης τα είχε πουλήσει ή το προγραμμάτιζε για λόγους κέρδους.  Στην εταιρεία Χ, επίσης, όπως σε πολλές εταιρείες Χ αυτής της μεγαλούπολης, δεν μπορείς να αλλάξεις τμήμα, αν το ζητήσεις, γιατί πρέπει να πας σε κάποιο γραφείο πρώτα από αυτών που κάνουν κουμάντο στη Βουλή και να δηλώσεις παρόν.  Αλλιώς εκεί μέχρι το θάνατο!  Δεν γίνονται απλά τα πράγματα στη μεγαλούπολη...

blog.wired.com/.../ 2007/06/17/traffic_jam.jpg

Τώρα πια, έφτασε ο καιρός...

Το αγόρι και το κορίτσι, λίγο μεγαλωμένοι, περνούν μια μικρή οδύσσεια κάθε μέρα...

Στην αρχή η εταιρεία Χ, δεν ήθελε ούτε καν λεωφορεία να βάλει, ούτε κάποια αποζημίωση παραπάνω για μια μετακόμιση που αναστάτωσε τα μυρμηγκάκια της ιστορίας μας.  Γιατί παλιά η μεγάλη αυτή μυρμηγκοφωλιά της εταιρείας Χ, ήταν σε παραλιακό προάστιο και στο κέντρο της μεγαλούπολης.  Οπότε όλα τα μυρμηγκάκια 30 χρόνια τώρα, είχαν φτιάξει τις φωλίτσες τους εκεί κοντά... Τώρα έπρεπε να αλλάξουν όλα.

Κατέβηκαν τα μυρμήγκια σε απεργία, έχασαν μισθούς και τελικά πήραν το υπέρογκο καθαρό ποσό των 45 μονάδων χρηματικής ανταλλαγής το μήνα που ισχύει στη μεγαλούπολη αυτή.  Η εταιρεία Χ όμως εδώ και χρόνια βγάζει δις....  Αλλά δε γίνεται κάτι καλύτερο.  Και 3 λεωφορεία να βολοδέρνουν στη κίνηση της μεγαλούπολης για να τους μαζεύουν από τις 7 το πρωί και να τους αφήνουν το απόγευμα. Στην τελικά άμα τους αρέσει...

Ο μικρός μας ήρωας, έχει δοκιμάσει όλα τα μέσα για κάμποσο καιρό τώρα... Οι σταθμοί όλοι των τρένων, μετρό κτλ είναι μακριά και αν προλάβει το συνδετικό λεωφορείο.  Με το αγαπημένο δίτροχό του δεν γίνεται γιατί είναι επικίνδυνο αντικείμενο, αλλά ακόμα και αυτό που σπάει, το κοιτάνε οι φύλακες του καθώς πρέπει μετρό, με μισό μάτι...

Εντωμεταξύ σε μια σατανική σύμπτωση, εκείνο τον μακρινό χειμώνα που άρχιζε η ιστορία μας, ένας έτσι εκλεγμένος τοπικός άρχοντας, ας σημειωθεί παρακαλώ το εκλεγμένος, ενός άλλου μέρους, μιας μικρής πολιτείας εκεί κοντά που τώρα θεωρείται και καλό μέρος να μένεις, και έχει τη χάρη μιας Αγίας (σταυροκοπηθείτε παρακαλώ) χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι του γραφείου του και φώναζε... «Δε θέλω σταθμό στην πλατεία μου, δε θέλω, δε θέλω! Θα μου σπάσουνε όλα τα πλακάκια, όλα τα καφέ δεν έχουν να βάλουν τα τραπέζια τους έξω, πως θα παίρνω λεφτά;  Να το φτιάξουν αλλού...  Ας παίρνουν όλοι τα αυτοκίνητά τους... Μετρό και αηδίες, φτωχομπινέδες!»  Και κοκκίνιζε και το πρόσωπο, έτσι ροδαλό που ήταν.  Είχε μάθει κιόλας, ή φροντίσαν να του πούνε επίσης με τρόπο, ότι ούτως η άλλως, υπάρχει ένας μεγάλος Δούκας κάπου πιο πέρα με πολλά χωράφια, που έχει πολλά λεφτά και μέσα μαζικής επικοινωνίας κτλ κτλ και ότι κανόνισε για ένα σταθμό και μια διαδρομή που βολεύει πάρα πολύ το δουκάτο του και σίγουρα πολύ στο μέλλον θα τον βοηθούσε να αυξήσει την περιουσία του.  Αλλά αυτή η πλατεία της μικρής πολιτείας του χαλούσε λίγο τη διαδρομή... χμμμ... και ξανά χμμμμ...  Σύμπτωση μοναδική!

Πέρασαν και πάλι οι χειμώνες και τα καλοκαίρια και τώρα πια αποφασίστηκε πως κάτι πρέπει να γίνει και για τη μικρή πολιτεία.  Βέβαια η γραμμή είναι χαραγμένη εδώ και πολλά χρόνια, όλα είναι κανονισμένα, οι σταθμοί όλοι αυτοί άλλωστε, δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή των μυρμηγκιών και τις πλατείες που συχνάζουν, γιατί στη μεγαλούπολη αυτή όλα γίνονται με σχεδιασμό real estate to be profitable... Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στο κόσμο αυτό το είδος σχεδιασμού.  Είναι πατέντα...

Οπότε, όλα τα παραπάνω ήρθαν και έκατσαν πολύ εκνευριστικά πάνω στη ζωή του αγοριού μας.  Έκλεισαν και όλοι οι σταθμοί, λένε για χ χρόνο κατασκευής, που συνήθως αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο γιατί σε αυτή τη μεγαλούπολη αγαπάνε τα μαθηματικά.  Έχουν λέει παράδοση από αρχαιοτάτων χρόνων!  Σε μια πρωτότυπη μορφή τουριστικής ανάπτυξης δε, μιας και η κλεισμένη γραμμή πήγαινε και στο μεγάλο αεροδρόμιο της μεγαλούπολης, και μέσα σε φουλ τουριστική σεζόν, θα έρχονται όλα τα μυρμηγκάκια από όλον το κόσμο στο κέντρο της πόλης σε γαιδουροάμαξες, γιατί άλλωστε στους γάιδαρους σε αυτή τη μεγαλούπολη και χώρα έχουν παράδοση!

Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκε το παζλ...

Τα μυρμηγκάκια αμετανόητα παίρνουν όλα τα αυτοκίνητά τους που αγοράσανε με 60 δόσεις, (αλλά και τι να κάνουν άλλο πια;), οι λεωφορειόδρομοι για να τρέχουν γρήγορα τα λεωφορεία υποτίθεται εξπρές, που ας τα λέγανε καλύτερα εξπρές του μεσονυκτίου, είναι απλές εικαστικές παρεμβάσεις στην άσφαλτο και οι οργανωμένες κρατικές υπηρεσίες ξεκινήσανε εργασίες ασφαλτόστρωσης ακριβώς με το κλείσιμο της διάσημης πια γραμμής!  Και η μεγαλούπολη θυμίζει όλο και περισσότερο μια κόλαση...

Η ζωή του αγοριού γίνεται πια αφόρητη... Η εταιρεία Χ στεγάζεται πια εκεί σε ένα κουτί που συμβολίζει το από έξω εμφάνιση από μέσα άστο καλύτερα...  Όπως οτιδήποτε νεόπλουτο.  Ο βόθρος μυρίζει κάθε μέρα, ο εξαερισμός του σύγχρονου κτιρίου δε σχεδιάστηκε σωστά και φέρνει μέσα στα μυρμηγκάκια αέρα από τον εξαερισμό του καλοριφέρ και του μεγάλου αυτοκινητόδρομου, το κυλικείο - εστιατόριο με τιμές «καλές» δόθηκε σε έναν άλλο συμμαθητή του κυρίου με το πουράκι, μονοπώλιο φυσικά, έξω απαγορεύεται να βγεις, όλοι ελέγχονται, το «Γκάταγκα» σε πλήρη πια εξέλιξη...  Οι περίοικοι με τον τοπικό άρχοντα, φωνάζουν, αφού όλη η γειτονιά έγινε πάρκινγκ, λόγω της σωστής μελέτης από τον κατασκευαστή συμμαθητή... Δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, κανένα Mall και μετά τηλεόραση και πάλι πάμε από την αρχή...

Ο ήρωας όμως δεν πεθαίνει ποτέ...

Άλλωστε «no more heroes»... 

No more bullshit mr X of company X...  Bye bye!

Ιστορία μιας επιχειρηματικής μετακόμισης. Μέρος Ι...

Πριν από αρκετούς χειμώνες, σε μια μεγαλούπολη και μέσα σ' ένα κλασικό και μάλλον αδιάφορο διακοσμητικά γραφείο που όμως συνάδει απόλυτα με το «αποστειρωμένο» περιβάλλον μιας μεγάλης εταιρείας, που θα πούμε Χ, καθόταν σε μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα, ένας ροδαλός κύριος με ένα πουράκι. Κοίταζε νωχελικά τον υπολογιστή και ο καπνός έκανε κυκλάκια πάνω από το γραφείο. Ξαφνικά, εισέβαλε στο γραφείο ένας φουριόζος κύριος, λεπτός, λίγο χλωμός, ντυμένος στην τρίχα, που ακούγεται ότι προσελήφθη «φιλικά» από μια άλλη εταιρεία Χ, γιατί απλά έπρεπε να συμβουλεύει τον κύριο της πιο πάνω πολυθρόνας, έχοντας μια λαμπρή ιδέα και ένα χαμόγελο φορεμένο ψεύτικα πάνω στα πρόσωπο.

Ανακοίνωσε με μεγάλη χαρά, μια μοναδική ανακάλυψη! Εκείνο το πρωί, την ώρα που κάτι έψαχνε στον υπολογιστή, ανακάλυψε πως η εταιρεία Χ, έχει στη διάθεση της, μη ρωτάτε πως, ένα πολύ ωραίο οικόπεδο, μ’ ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο, σε ένα προάστιο της μεγαλούπολης, αρκετά μακρινό, που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, ως χώρος για εταιρεία, αλλά έχει πολλές δυνατότητες που οφείλει η εταιρεία Χ να ανακαλύψει, να διευρύνει και φυσικά να αξιοποιήσει. Με μια ανακαινίσουλα, τίποτα σπουδαίο, λίγα εκατομμύρια Ευρουλάκια, θα μπορέσει η εταιρεία Χ, να στεγάσει πάρα, μα πάρα πολλούς εργαζόμενους – μυρμηγκάκια σε ένα χώρο, να τους περιορίσει, να γίνουν πιο παραγωγικοί και εν τέλει να δικαιολογήσει και ο κύριος σύμβουλος την παχυλή αμοιβή που παίρνει για συμβουλές!

Ο κύριος με το πουράκι τον κοίταξε... «Εγώ εκεί δεν πάω, δεν βολεύει άλλωστε την μετακίνησή μου από το προνομιακό μου προάστιο δίπλα σε ένα καμμενο βουνό, καλά είναι εδώ στο κέντρο, κάνω και τις δουλειές μου, έχω και πολλές συναντήσεις άλλωστε, άλλα σαν ιδέα δεν είναι άσχημη», σκέφτηκε, ξύνοντας λίγο τη μύτη... Όχι σκαλίζοντας, ξύνοντας... Είναι και στέλεχος εταιρείας Χ μην ξεχνάμε... «Αλλά μπορώ να μαζέψω αρκετούς «χαραμοφάηδες» υπαλληλάκους, από αυτούς που πληρώνω με υπέρογκους μισθούς των 1000 ευρώ και κάτι και ίσως να καταφέρω να αυξήσω έτσι και την παραγωγικότητα, αφού βόλτες γύρω τριγύρω δεν θα έχει, και να είναι και όλοι μαντρωμένοι, μια χαρά....!» Τον κοίταξε, χαμογέλασε έτσι λίγο σαρδόνια, με το αριστερό χείλος και έδωσε εντολή.... «Το θέλω όχι τώρα... Χθες!»

Φυσικά, ακολουθήθηκαν όλες οι σωστές διαδικασίες, όπως ότι το κτίριο δεν γκρεμίστηκε εντελώς, γιατί τότε θα έπρεπε να πάρει καινούρια άδεια με πολύ χαμηλότερο συντελεστή μιας και η περιοχή είναι καθαρά οικιστική και άρα δεν θα είχε πια κανένα επιχειρηματικό ενδιαφέρον, ή ότι στο διαγωνισμό που έγινε για τη «φθηνή» ανακαίνιση, επιλέχτηκε με πολύ καλά κριτήρια ένας κύριος που έχει μια μεγάλη εταιρεία κατασκευών και συμβαίνει να καθόταν στο διπλανό θρανίο με τον κύριο με το πουράκι που αναφέραμε πιο πάνω, σ’ ένα από αυτά τα ωραία σχολεία με εμβληματικά κτίρια και πολλά δεντράκια που κατοικοεδρεύουν σε ακριβά προάστια... Πολύ συγκινήθηκαν οι παραπάνω κύριοι βέβαια όταν το ανακάλυψαν και ξύπνησαν μέσα τους πολλές θύμησες από τρίλιζες σε παλιόχαρτα, σκονάκια, πλαστελίνες πειράγματα σε ξανθές μπουκλίτσες και άλλα ωραία...

Έτσι λοιπόν, πήραν οι μπουλντόζες φωτιά και τα τσιμέντα χαρά και το παλιό εργοστάσιο στη μέση του πουθενά, απέκτησε ταμπέλα που διαλαλούσε το νέο κατασκεύασμα και ξαφνικά κουρνιαχτός και θόρυβος γέμισαν όλο τον τόπο, με τα λίγα λιβάδια και τις μεζονέτες «τούρτες». Φυσικά και ο σύμβουλος, ο χλωμός που είπαμε, δεν ενημέρωσε ότι αυτό το οικόπεδο, δεν έχει κοντά του κανένα μέσο συγκοινωνίας, δηλαδή μετρό, τρένο, λεωφορεία, κάτι δηλαδή που να θυμίζει ότι ανήκει σε αυτή τη μεγαλούπολη... Ούτε καν ένα μεγάλο δρόμο... Ένας αυτοκινητόδρομος περνάει η αλήθεια είναι δίπλα, απλά προσφέρει «καθαρό αέρα» από πολλά αυτοκίνητα και δυστυχώς καμία έξοδο παρά μόνο μετά ή και πριν από χιλιόμετρα! Ο συμμαθητής του κυρίου δε, με το πουράκι και οι μηχανικοί του, θεώρησαν πώς ένα κτίριο στη μέση του πουθενά, δε χρειάζεται καμία πρόβλεψη για μεγάλους χώρους στάθμευσης, και άπλετους χώρους τριγύρω για πράσινο και άλλωστε γιατί να προβλέψουν αφού δεν θέλουν κανένα νόμο να τους ορίζει, είναι ανεξάρτητοι και ωραίοι. Στις αξίες τους βέβαια, θεωρούν πολύ σημαντικό ο εργαζόμενος να γυμνάζεται καθημερινά περπατώντας για να πάει στη δουλειά του χιλιόμετρα από εκεί που πάρκαρε, καθώς επίσης και ότι είναι πολύ καλό το ξύπνημα με του κοκκόρου την κραυγή γιατί προσθέτει μια σπιρτάδα στην εργασία και ευεξία πρωινή! Δεν πειράζει φυσικά αν προστίθονται τουλάχιστον 2 ώρες πήγαινε-έλα για τη δουλειά σε ένα ήδη βαρύ καθημερινό πρόγραμμα, άλλωστε οι ώρες αυτές, σε συγκοινωνίες κυρίως, προσφέρονται για κοινωνικές επαφές, ψυχαναλυτικές συζητήσεις με άλλους πρωινούς ταλαίπωρους και τη σύσφιξη γενικότερα των ανθρώπινων σχέσεων... Υπήρξε και έξτρα φροντίδα για τις μαμάδες και τις μπαμπάδες, γιατί παρόλο που για τέτοια μεγάλα κατασκευάσματα υπάρχει νόμος που μιλά για παιδικό σταθμό μέσα στους χώρους αυτούς, φυσικά δεν χρειάζεται να τηρείται, γιατί ο συμμαθητής κατασκευαστής είχε λαμπρή ιδέα. Πιστεύει ακράδαντα στη σχέση παιδιού - γονιού και γι' αυτό δίνει, ειδικά στις σχολικές γιορτές και αργίες, μια ευκαιρία σε όλους τους εργαζόμενους να χαίρονται τα παιδάκια των υπόλοιπων εργαζομένων, να προσφέρει και μια νότα χαράς και ζωντάνιας στους μεγάλους διαδρόμους του κτιρίου, που γεμίζουν από παιδάκια και γέλια! Σκέφτεται δε, αυτές τις μέρες, να φέρνει και την εταιρεία ο "Φασουλής και η Μπουρμπουλήθρα" με πολλούς κλόουν για να χαίρονται όλοι και να παίζουν τα παιδιά. Κάτι σαν παιδότοπος δηλαδή. Άλλωστε δουλειά δε γίνεται που δε γίνεται...

Εκείνο το χειμώνα λοιπόν, ο ήρωας της ιστορίας μας, ένας μικρός υπάλληλος που αγαπάει τη ζωή στην πόλη του και την καρδιά της, έχει και ένα ποδήλατο να βολοδέρνει... πήγαινε από ανάγκη και όχι τίποτα άλλο δηλαδή, στο γραφείο του της εταιρείας Χ, που ήταν στρατηγικά τοποθετημένο σε μια πολύ κεντρική λεωφόρο της πόλης, χωρίς φυσικά να ξέρει τι του ετοιμάζουν. Είναι καλός και φιλότιμος και πάντα προσπαθεί να μη δίνει αφορμές... Εκείνη την ημέρα, ένιωσε ξαφνικά ένα μούδιασμα....

Συνεχίζεται...

Μέρες στους δρόμους του Βερολίνου!

Στους δρόμους του Βερολίνου το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνω, είναι η ηρεμία της καθημερινής κίνησης της πόλης... Άνθρωποι, ελάχιστα αυτοκίνητα, ποδήλατα, μητέρες με καροτσάκια, συγκοινωνίες, όλα συνυπάρχουν αρμονικά. Δεν νιώθεις καμία πίεση, δεν υπάρχει άγχος να προλάβεις. Η πόλη δεν έχει σχέση με τα ντεσιμπέλ της Αθήνας.

Οικογένειες κάνουν ήσυχα τη βόλτα τους, στα ΤΕΡΑΣΤΙΑ πάρκα... Εδώ πάνω λίγο πριν την πύλη του Βρανδεμβούργου. Στην περιοχή που ήταν παλιά το τείχος, υπάρχει μια ανεξήγητη φόρτιση στον αέρα... Τώρα, όλη η περιοχή αναγεννημένη, αλλά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, ότι χτιστηκαν τοσο κοντά στην πύλη τόσα πολλά μοντέρνα κτίρια... Λίγο σαν να την πνίγουν.

Στο κτίριο των διαμερισμάτων που μένουμε, όλοι έχουν τα ποδήλατά τους, που τα αφήνουν στις εσωτερικές αυλές. Στο ισόγειο του κτιρίου, υπάρχει μια υπηρεσία που βρίσκει άτομα για να να βοηθάνε ανθρώπους σε ανάγκη, ηλικιωμένους κτλ. Ούτε φωνές, ούτε φασαρία, με πολλή ηρεμία εξυπηρετούνται όλοι... Και όλοι έρχονται κάθε πρωί με τα ποδήλατά τους.

Το Άγαλμα της Νίκης, στο Tiergarden, έχει ακόμα απομεινάρια στο σώμα του από τις σφαίρες του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Ρώσσοι στρατιώτες, πρώτοι έμπαιναν στην πόλη...

Τα Βερολινέζικα καφέ, είναι εξαιρετικά. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή, μπορείς να διαβάσεις ήσυχα το βιβλίο σου, έχουν καταπληκτικά γλυκά, καφέ και πολλά τσαγάκια σε τιμές όχι πάνω από 2 με 2,50 Ευρώ... Αυτά βέβαια είναι και στα πιο καθώς πρέπει σημεία της πόλης. Θα πούμε και για το πιο ανεξάρτητο Βερολίνο!

Το μνημείο της Γενοκτονίας των Εβραίων κοντά στη Πύλη του Βρανδεμβούργου... Ένα σύνολο από κύβους τσιμεντένιους, που βυθίζονται στο έδαφος ή υψώνονται ανάμεσα σε διαδρομές με πέτρινα δρομάκια, σαν ένας λαβύρινθος από πλάκες, στέκεται εκεί να θυμίζει την ιστορία...


Το Cafe Wintergarten im Literaturhaus (photo) είναι μια υπέροχα ανακαινισμένη art nouveau βίλα, ένα καφέ μαγικό και ένα αίθριο που προσφέρεται για το πιο όμορφο Κυριακάτικο άραγμα στον ήλιο. Αέρας, παλιού Βερολίνου, brunch, σούπες φοβερές... Η επιτομη του Ευρωπαικού καφέ...

Schonefeld - Potsdamer Platz, πρώτες διαδρομές...

Αεροδρόμιο Schonefeld προς κεντρικό Βερολίνο, ώρα 22:58...

Ο σταθμός του τρένου στο αεροδρόμιο είναι εξωτερικός και άδειος... Κρύο... Πολύ κρύο, το τρένο έρχεται σε περίπου 10 λεπτά... Σε λίγο βαλίτσες, άνθρωποι γίναμε πολλοί... Βραδυνές πτήσεις από διάφορα μέρη της Ευρώπης, καταλήγουμε όλοι σε αυτό το τρένο το S9 να μας πάει στο κέντρο. Πάω να συναντήσω τους φίλους μου στη Potsdamer Platz που τελειώνουν από κάτι ταινίες. Το Βερολίνο ζει στον πυρετό της 59ης Μπερλινάλε!

Ωραίο κρύο όμως! "Χοντρό"... Τέτοιο δεν έχει στην Ελλάδα.

Στο βαγόνι μέσα, το ντεκόρ είναι τόσο κίτσ, μα εντελώς κιτσ! 80s bmovie! Ειδικά τα καθίσματα έχουν μια αισθητική με κάτι πολύχρωμες γραμμές ατάκτως ειρημένες, άστα να πάνε. Πραγματικά Γερμανία στα καλύτερα στιλιστικά της χρόνια δηλαδή! Είναι θερμαινόμενα; Έτσι μου φαίνεται...

Από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι η πόλη σφύζει από νέους. Στο βαγόνι η πλειοψηφία είναι κάτω από τα 35, αν και κατανοώ ότι μάλλον και τα παππούδια δεν είναι έξω τέτοια ώρα ούτε γυρίζουν από εξωτικούς προορισμούς. (Σημ. τα καθίσματα δεν είναι θερμαινόμενα, απλά έκατσα πάνω από το ζεστό καλοριφέρ και για αυτό ένιωσα ζεστασιά ξέρετε που!)

Το σκηνικό, καθώς το τρένο διασχίζει τα Βερολινέζικα προάστια, είναι αρκετά Σοβιέτ, ακόμα και το κτήριο του αεροδρομίου, άρα σίγουρα είμαι στο πρώην ανατολικό κομμάτι... Τρώω ένα μήλο που έχω από τη μητέρα πατρίδα και παρατηρώ τους συνταξιδιώτες μου. Απέναντι μου κάθονται 2 παιδιά Γερμανοί, που καταλαβαίνω ότι έχουν έρθει από την Αγγλία, γιατί πρώτα το λένε και τσάτρα πάτρα κάτι πιάνω και μετά γιατί πολύ χαροποιούνται με την οικολογική ψάθινη τσάντα που κουβαλάω μαζί μου και που έχω πάρει από το Borough Market του Λονδίνου, η οποία το γράφει κιόλας με μεγάλα γράμματα για να μη ξεχνιόμαστε. Έχουν πάντως καλή προφορά και μπορώ κάτι να καταλάβω, γιατί κάτι έτσι ευτραφούλες από πίσω μας δεν μιλάνε... Γρυλίζουν κάτι που μοιάζει με Γερμανική γλώσσα... Με τίποτα δεν μπορεί το αυτί να πιάσει κάτι για να το αποκωδικοποιήσει αμέσως!

Δε χρειάζεται να αναφέρω ότι ήδη τα ποδήλατα έχουν κάνει δυναμική εμφάνιση μέσα και έξω από τα βαγόνια. Απλά είναι παντού! Ποιες απαγορεύσεις και που; Συνδυαστική μετακίνηση παντού! Χωράνε μια χαρά στο τρένο με τα όλα τους, τσάντες κλειδαριές, τελάρα, καλάθια κτλ. Έχει ζωγραφισμένα και στο τζάμι, πελώρια σχήματα με ποδήλατα για να δείχνει ότι είναι ΟΚ να μπαίνουν στο βαγόνι! Σαν παιδική ζωγραφιά είναι.

Πέφτει λίγο χιόνι, μάλλον νιφάδες... Το πρόσωπο μου καθρεφτίζεται πάνω στο τζάμι από τα φώτα του τρένου... Πάντα με ενοχλούσε αυτό στα τρένα και για αυτό δεν επιλέγω συνήθως να ταξιδεύω νύχτα, αφού δεν μπορώ να βλέπω έξω. Το τζάμι έχει πάνω του "δάκρυα" από το χιόνι ... Φεύγουν με τη δύναμη της ταχύτητας και της φυσικής, γλιστράνε... χάνονται.

Λίγες στάσεις ακόμα, ο κόσμος έχει αρχίσει να αυξάνεται. Νέοι, παντού νέοι... Στα πρώτα προάστια, κίνηση στους δρόμους μηδενική, αλλά τώρα πια βλέπω μπαίνουμε στην πόλη. Κτίρια εταιρειών, Γερμανικών σημάτων παγκοσμίως αναγνωρίσιμα παιρνάνε μπροστά μου. Allianz, Siemens, Mercedes, αστεράκια και VW, Miele, Dresdner Bank... Όλο το καλό νοικοκυριό για ένα Έλληνα αστό και όχι μόνο !

Μια πολύ όμορφη κοπέλα, με πολύ ωραίο καπέλο μπαίνει στο βαγόνι με το ποδήλατό της... Το ποδήλατο είναι Ideal γυναικείο! Χαμογελώ, με κοιτά, χαμογελά, εγώ για άλλο, αυτή ίσως για άλλο, αλλά τα χαμογέλα είναι ωραία γενικά! Συνεννοήθηκαν!

Τα 2 Γερμανάκια μπροστά χαιρετιούνται, χωρίζουν, τσους και τα λοιπά... Μια κυρία έχει ερώτηση, που να κατέβει, αρκετοί προσφέρονται να βοηθήσουν, η ώρα 23:30 και το βαγόνι σε εγρήγορση μοναδική, φιλική, όλοι θέλουν να μιλήσουν σε όλους... Νομίζω μ' αρέσει κιόλας αυτή η πόλη!

Ξαφνικά, εισβάλουν πολύ δυναμικά στις διπλανές μου θέσεις 2 τύποι πολύ μποέμ , η μικρή μου τσάντα, που ήταν πάνω στο διπλανό κάθισμα, μεταφέρεται χωρίς ερώτηση, χωρίς αναβολή στο απέναντι κάθισμα, αφού θέλουν να κάτσουν απέναντι ο ένας από τον άλλο! Ξαφνιάζομαι αρχικά, τι κάνει; σκέφτομαι. Αλλά μετά με κοιτάνε που λίγο απόρησα, μου ζητάνε συγγνώμη στα Γερμανικά, Οκ λέω... Στην Αθήνα, μάλλον θα είχανε φάει καμιά σφαλιάρα από καμιά θεία αν γίνονταν αυτό.Γράφω στο μπλοκάκι μου, γελάω για αυτόν τον "αγενή" αυθορμητισμό, η πόλη είναι "χύμα"... Πιάνουμε κουβέντα, τα γνωστά Ισπανός, όχι Έλληνας... Ενθουσιασμός, "ελα ρε μαλάκα, τι κάνεις"...!! Αυτό το μαλάκα πρέπει να είναι η πιό διάσημη λέξη στα Ελληνικά παγκοσμίως και μετά τη φέτα τσιζ, ότι πιο αναγνωρίσιμο! Μετά πήγαμε στα Ελληνικά νησιά, "ελα κούκλα μου, Μαρία... τι κουκλα είσαι... φιλάκι". Ολοι τα είχανε με μια κοπέλα από την Ελλάδα, η συγκεκριμένη Μαρία ήταν από τον Πειραιά... μου είπε και επίθετο! Τι κάνεις εδώ, εσείς... Α έπεσα και σε συνάδελφους είναι ηθοποιοί, λέμε, λέμε! Ο ένας είναι ότι πρέπει για να παίξει κανα τρελό του Shakespeare... Το λέω δεν καταλαβαίνουν, αρχικά νομίζουν τους λέω για sex play, κοιταζόμαστε, εξηγώ, σκάμε στα γέλια συννενόηση μπουζούκι! Εισπράττω και μια προσκληση για πάρτυ σ'ένα μαγαζί κάπου στο κέντρο, έλα μου λένε Πέμπτη έχει πολύ καλό κόσμο... Όχι ευχαριστώ, πρέπει να συναντήσω την παρεά μου... Ελάτε όλοι μαζί...

Πρέπει να κατέβω... Αλλάζω γραμμή.. Χαιρετώ, καλό πάρτυ... Χαρά μεγάλη έκαναν τα παιδιά!

Φτάνω Potsdamer Platz... Πολύ μοντέρνα όλα, φώτα, φάτσες πολύ ωραίες, οι γνωστές ενός φεστιβάλ... Η πόλη είναι ήσυχη. Αλλά έχει κάτι... στον παγωμένο αέρα...

Μου αρέσει... Βλέπω τα παιδιά, γέλια, μιλάμε, ανταλλάσουμαι νέα... Βερολίνο με κέρδισες ήδη!
Πέμπη, 23:50, στη αναγεννημένη από τις στάχτες της Potsdamer Platz...

ΥΓ: Θέλω να μοιραστώ μια εικόνα που τράβηξα χθες, Παρασκευή, βράδυ... Θα γράψω για τα πρωινά στην πόλη, αλλά η παρακάτω εικόνα είναι για εμένα συγκινητική, ανθρώπινη... Εικόνα μιας πόλης που σέβεται τον άνθρωπο, όπως και αν είναι, τον πολιτισμό του... Πόλη που σε αφήνει να ζεις, σε αγκαλιάζει. Δεν σε μάχεται.

2 ηλικιωμένοι, άντρας γυναίκα, τσουλάνε στο ανοιχτό, ελεύθερο πεζοδρόμιο, με τα αναπηρικά τους καροτσάκια, πιασμένοι χέρι χέρι, με κουβέρτες στα πόδια, ΜΟΝΟΙ τους στο Βερολίνο... Βραδυνή βόλτα... Δεν έχω λογια να πω πόσο με άγγιξε αυτό...
Γιατί ζούμε έτσι στην Αθήνα; Γιατί;

Berlinale 2009... Βερολίνο καλησπέρα!

Σχεδόν με 4 ώρες ύπνο, ούτε καν...

Ώρα 6:15 το πρωί και πετάω 3 πράγματα στο βαλιτσάκι, πριν από τη δουλειά, μετά από μια πρεμιέρα, που πήγε νιώθω καλά, και ετοιμάζομαι με ένα βλέμμα λίγο αγελάδας αλλά και λίγο έτσι αλεπούς, για ένα 3 ημερο στο Βερολίνο... Να γράψω και στο μπλογκ, να σας προετοιμάσω βρε!

Έχει ψόφο μαθαίνω από τους φίλους εκεί, αλλά φέτος η Μπερλινάλε είναι στα καλύτερά της, με ρεκόρ προσέλευσης που αγγίζει πλέον τους 270.000 επισκέπτες. Ένα Βερολίνο που ζει στους ρυθμούς ενός από τα πιο καταξιωμένα φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Δεν έχω ξαναπάει και είναι αλήθεια ότι με τόσες δουλειές στη ζωή μου, δεν το συνειδητοποίησα ότι πέρασε ο καιρός και έφτασε η μέρα.  Τώρα το πρωί όμως, έχω πολύ ανυπομονησία, να βρεθώ σε μια πόλη που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της, έσπασε δεκαετίες διαίρεσης και έγινε ίσως μια από τις πιο ζωντανές, νεανικές πόλεις της Ευρώπης...  Ζει στα καλύτερα της, ναι έχει και αυτή τα προβλήματά της και λόγω της φετινής κρίσης ακόμα περισσότερα, αλλά σίγουρα τουλάχιστον στην τέχνη, έχει να πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα...

Θα περπατήσω, αν δεν παγώσω, στις λεωφόρους, στις πλατείες, θα μυρίσω, θα γευτώ...  Θέλω να σας τα μεταφέρω.  Θα προσπαθήσω ως γνήσιος Πεταλάκης, να κάνω ποδήλατο αλλά με -8 και κάτι, μάλλον με βλέπω να γυρίζω παγωμένος με ένα κολλημένο τιμόνι στο χέρι!  Και ένα πελώριο παγωμένο χαμόγελο!  Αν δεν πάω πρώτα στο Βερολινέζικο ΚΑΤ, από τις γλύστρες αν και κάτι μου λέει ότι αυτοί εκεί, θα είναι πολύ οργανωμένοι...

Σκούφος, χοντρά γάντια, οδηγός, καπέλο, ζεστό μα πολύ ζεστό μπουφαν... στο καλό... αυτό το μάλλινο πουλόβερ όλο τον τόπο πιάνει...  δεν τα φοράω και εδώ στην Αθήνα με τέτοιο κλίμα!

Σας χαιρετώ... Θα προσπαθήσω να γράψω από εκεί... Να γίνω ένας μικρός ρεπόρτερ στη Βερολινέζικη ζωή αλλά και στις αίθουσες του Φεστιβάλ... Μόνο 2 "αγωνίες" έχω...

Να βρω υπολογιστή σε κανά σπίτι φίλου...  

Ααααα και να αντέξω (συγγνώμη δεν μπορώ...) ένα 4ωρο Αγγελόπουλο...

Herzliche Willkommen in Berlin! 

ΥΓ: Έκανα Γερμανικά 5 χρόνια, πριν πολλά χρόνια στα Γκαίτε και στα φροντιστήρια... Άντε να δω αν θα θυμηθώ τίποτις, αλλά μάλλον τα λεφτά των γονιών πήγαν στράφι...  Λες; Για να δω λοιπόν!

"Les Aveugles - Οι Τυφλοί"... Ξεκίνημα...

Από την ακρόαση ακόμα θυμάμαι, όταν μου έδωσαν στα χέρια το κείμενο αυτό, γραμμένο από τον Maurice Maeterlinck το 1890, το πρώτο πράγμα που με ξάφνιασε, ήταν το δύσκολο αρχικά θέμα της τυφλότητας και ως προβληματισμό για τον ηθοποιό αλλά και επί του πρακτέου. Μετά αμέσως μου ήρθε στο νου, ότι εδώ δεν έχουμε ουσιαστικά χαρακτήρες... Έχουμε δεκατρία πρόσωπα, πλάσματα χωρίς λεπτομερή χαρακτηριστικά και κυρίως χωρίς όνομα... Δύσκολο, σκέφτηκα για τον ηθοποιό... Πως χτίζεις ένα τέτοιο ρόλο και υπό μια τέτοια συνθήκη;

Μετά δεν σκέφτηκα και πολλά άλλα, γιατί έπρεπε να μπω στην αίθουσα για την ακρόαση και συγκεντρώθηκα πιο πολύ στο να μην αγχώνομαι, και βασικά να το διασκεδάσω, γιατί η ακρόαση είναι πάντα μέρος της δουλειάς μας και έτσι πρέπει να το βλέπεις...

Όταν τέλος πάντων με το καλό ξεκινήσαμε τις πρόβες μετά τη διανομή, τις πρώτες έτσι αναγνώσεις του έργου, άρχισα να ερευνώ, να ψάχνω γύρω από την τύφλωση, το συγγραφέα, το κείμενο, τι μου λέει... Τους συμβολισμούς που κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Από τις πραγματικές συνθήκες, δηλαδή δε βλέπω, άρα πως "στέκομαι" στη σκηνή, στις εσώτερες αναζητήσεις που προβάλει ο Maeterlinck...

Το έργο δεν είναι εύκολο. Είναι αρκετά στατικό, "σφιχτό" για τον ηθοποιό και πρόκληση για το σκηνοθέτη. Υπάρχουν συγγραφικές οδηγίες, συμβολισμοί που πρέπει να περάσουν στο κοινό, εξερεύνηση του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι προσδιορίζουν τον κόσμο μέσα από την όραση. Και το πως η απώλεια της όρασης οδηγεί στην απώλεια της ίδιας μας της ύπαρξης. Ή το αντίθετο!

Αναζήτησα το ρόλο, κάποιες φορές στο σπίτι έδενα τα μάτια, για μια ώρα ή και περισσότερο προσπαθώντας να κάνω τις δουλειές μου, να κινηθώ σε ένα γνώριμο μέρος... Πόσο δεδομένα όμως θεωρούμε κάποια πράγματα... Ακόμα και τα απλά γίνονται πιο δύσκολα, αλλά γίνεσαι τόσο alert που όλα γύρω σου τα πιάνεις... Αναγκάζεσαι... Δεν γίνεται αλλιώς. Αισθάνθηκα ταπεινός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους και θαυμάζω την υπομονή τους να ζουν σε μια χώρα και σε μια κοινωνία που δεν τους υπολογίζει καθόλου. Και είναι θαυμάσιοι άνθρωποι...

Θα ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου μια καλή φίλη, που χρόνια τώρα, από πολύ παλιά, μου έχει δώσει να καταλάβω πολλά για την απώλεια της όρασης... Μου έμαθε να είμαι δίπλα της, να μου κάνει τη χάρη και την τιμή να με αφήνει να μαθαίνω, να σέβομαι τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, να αγαπώ το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της και να εκτιμώ την ευφυΐα της, να σέβομαι απόλυτα τη δύναμη της ψυχής της και το κουράγιο της. Μαρία Παρίση, σε ευχαριστώ που σε γνώρισα και είσαι ακόμα, αν και λίγο μακριά πια, τόσο κοντά μου... Σε πολλές απορίες μου, ήσουν οδηγός στην εξερεύνηση. Πόσο ωραίο ε;

Δεν θέλω να πω περισσότερα για το έργο. Άλλωστε, το αφήνω ανοιχτό στο θεατή που θα μας τιμήσει να ψάξει πίσω από το κείμενο, να προσπαθήσει να το αποκωδικοποιήσει. Να το καταλάβει.

Αναρωτιούνται πολύ για το μικρόβιο του θεάτρου. Γιατί ώρες και ώρες, εκεί παλεύεις για ένα αποτέλεσμα που δεν ξέρεις κιόλας που θα σε βγάλει πάντα. Για 2 κύριους λόγους, και όχι δεν είναι τόσο για το ψώνιο μας... Είναι γιατί πρώτον αισθάνομαι, ότι μέσα από το θέατρο γνωρίζεις καταπληκτικούς, ενδιαφέροντες, μοναδικούς, ίσως δύσκολους, περίεργους αλλά πάντα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, με τα συν και τα πλην τους... Και εδώ, θα ευχαριστήσω όλα τα παιδιά στην ομάδα και τους συντελεστές γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να του γνωρίσω.

Και γιατί μπορούμε μέσω αυτής της ρημάδας της τέχνης μας, να θυμίζουμε στους ανθρώπους ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ότι μπορούν να γελάσουν και να κλάψουν, ότι οι πληγές μπορούν να επουλωθούν, ότι οι άνθρωποι μπορούν να συγχωρεθούν και τέλος ότι οι "κλειδωμένες" καρδιές μπορούν να ανοίξουν και πάλι...

Πληροφορίες:

Η παράσταση θα παρουσιάζεται, στο Θέατρο "Τόπος Αλλού", στην οδό Κεφαλληνίας 17 και Κυκλάδων, Κυψέλη , 2108656004 από Τετάρτη 11/2 και για όλο τον Φεβρουάριο κάθε Τετάρτη στις 21.00 και την Κυριακή 22/2 στις 22.00.

Πέρα από τις προγραμματισμένες παραστάσεις, κάθε Τετάρτη στις 22.30 προσφέρεται μια εναλλακτική εμπειρία παράστασης:
Oι θεατές ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ παρακολουθούν το έργο με τις υπόλοιπες αισθήσεις τους σαν άλλος τυφλός πρωταγωνιστής του έργου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παράσταση, πέρα από την βιωματική και δραματουργική της σημασία, αποτελεί και ένα καλλιτεχνικό δρώμενο προσιτό στους ανθρώπους με αναπηρία όρασης.