Ο ήλιος είναι ζεστός, τα παντζούρια με το ζόρι συγκρατούν τη πρώιμη ζέστη έξω, τα ανοίγω και το φως πλημμυρίζει το διαμέρισμα. Σκέψη... θάλασσα. Απόφαση... Κάρυστος... Πράξη: καραβάκι/μηχανάκι, 3-4 πράγματα στο σακίδιο, φράουλες και πεπόνι στο δισάκι, αντηλιακό και καπέλο μικρού εξερευνητή και σύντομα ο δρόμος για της Ραφήνας τα μέρη, είναι γεγονός...
Στο δρόμο, αυτοκίνητα και SUV, MUV, ζυγισμένα - στοιχισμένα, αγκομαχούν το ένα πίσω από τ' άλλο, σ' ένα καυτό ποτάμι από πυρωμένες λαμαρίνες. Μάταια, οι έγκλειστοι αναζητούν μια διέξοδο... Αργεί ακόμα για αυτούς. Η μεγαλύτερη ελευθερία της μηχανής, όπως και του ποδηλάτου, είναι αυτή η κίνηση στις 2 ρόδες. Η ελευθερία του να ελίσσεσαι, να ταξιδεύεις με τον αέρα στο πρόσωπο, να φτάνεις παντού εύκολα... Κατανοώ, ότι προφανώς δεν μπορούν να το γευτούν και όλοι... Φόβος, αδιαφορία, ξεβόλεμα, δεν ξέρω. Το θερμόμετρο στην ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή γράφει 34 βαθμούς και το ζεστό "ρεύμα" που ακουμπά πόδια και χέρια το επιβεβαιώνει.
Αραγμένο στη Ραφήνα, το "Εύβοια Σταρ", περιμένει να μας περάσει όλους απέναντι. Πληρώνω τα ναύλα 12€, επιβάτης και μηχανή, (τα αυτοκίνητα φέτος τα πήγανε 21€, για μια ώρα διαδρομή... ας όψεται ο... ανταγωνισμός και τα μονοπώλια).
Προορισμός το Μαρμάρι και από εκεί στις νοτιοανατολικές παραλίες της Καρύστου... Αφορμή, ένα ωραίο ταξιδιωτικό δημοσίευμα που διάβασα εδώ και λίγους μήνες, στο τεύχος 67 του αξιόλογου περιοδικού
Ελληνικό Πανόραμα, που μιλάει για μοναδικά άγονα, άγρια και πανέμορφα μέρη εκεί προς το Κάβο Ντόρο... Θέλω να τα εξερευνήσω, αν και η μηχανή δεν πληροί μάλλον τις προδιαγραφές, τουλάχιστον έτσι όπως περιγράφεται το οδικό δίκτυο στο ρεπορτάζ.
Παραμονή Αγίου Πνεύματος, υποτίθεται Ευρωεκλογές 2009, και το καράβι φίσκα, με τους γνωστούς άγνωστους επιβάτες του. Τζιπ και οικογένειες, μηχανές και ζευγαράκια, μαμάδες και θειάδες με τις καπελαδούρες τους και τα σκυλάκια τους, τουρίστες και φοιτητές, μωράκια και γατάκια, η κλασική πια στο χρόνο και στον τόπο καραβίσια εικόνα του ελληνικού καλοκαιριού, που επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα και δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Φασαρία και μπούγιο, διαθέσεις και άνθρωποι, ταξιδεύουν με τη θετική τους αύρα για να ζήσουν έστω και για λίγο ξέγνοιαστα. Ίσως για αυτό και το "ταξιδιωτικό καλοκαιρινό μελίσσι" είναι τόσο πολύβουο.
Το Μαρμάρι, μικρό, με 2-3 ξενοδοχεία από αυτά που ονομάζω της "Χούντας", τσιμεντένια τερατουργήματα, να μολύνουν το βλέμμα στον τόπο, είναι γενικά ένα ήσυχο ψαροχώρι στη Ν. Εύβοια, που αν δεν αποτελούσε την πύλη της εκ θαλάσσης ορμώμενης κίνησης για την περιοχή αυτή, θα ζούσε με νιρβάνα την ήρεμη ζωή του. Έχει λίγες καλές ψαροταβέρνες, το στόλο με τα καΐκια του, που σχεδόν πάντα νωχελικά αρμενίζουν στη θάλασσα του Ευβοϊκού, προστατευμένα από το φυσικό λιμάνι στον "καιρό" και ελάχιστα διατηρημένα σπίτια, χαρακτηριστικά της περιοχής. Απ' αυτά με τα μπλε παντζούρια και τους άσπρους αλλά και πέτρινους τοίχους και τα άσπρα σεντόνια στις εξώπορτες, κρεμασμένα για να κρύβουν τον αδηφάγο καλοκαιρινό ήλιο... και γεράνια, πολλά γεράνια.
Οι πρώτες ριπές ανέμου πάνω στη μηχανή, στο σχετικά καινούριο δρόμο καθ΄οδόν για την Κάρυστο, φέρνουν αρώματα ρίγανης και φασκόμηλου, ανακατεμένα με αρμύρα. Μυρωδιά τόσο οικεία, ελληνική, καλοκαιρινή. Διασχίζω λιβάδια και βοσκοτόπια. Ημερολογιακά είμαστε στο μήνα "Θεριστή", κάτι πασιφανές φυσικά στην ύπαιθρο, αφού ήδη πολλά χωράφια με σιτηρά έχουν θεριστεί και τα γνωστά, μικρά και μεγάλα κίτρινα τουβλάκια, "διακοσμούν" το χώμα. Στο βάθος στις πίσω πλαγιές, πέτρα και καφέ χώμα, με πράσινες πηχτές κουκκίδες από πουρνάρια και λυγαριές, και από πίσω η μπλε, πολύ μπλε θάλασσα να συμπληρώνει το σκηνικό. Η πέτρα κυριαρχεί, άλλωστε είναι χαρακτηριστική του τόπου, πηγή εισοδήματος για όλη την περιοχή, διάσημη και ως πέτρα Καρύστου... Απ' εδώ ταξιδεύει για όλη την Ελλάδα.
Η
Κάρυστος, πρωτεύουσα της Ν. Έυβοιας, ήταν κάποτε πολύ σημαντική πόλη, ειδικά στην αρχαιότητα αλλά και αργότερα. Το μαρτυρούν τα κάστρα της και τα αρχαιά της ευρήματα. Στρατηγικά τοποθετημένη με το σχετικά απάνεμο λιμάνι της, προφυλαγμένο κυρίως από τους άγριους Βοριάδες, που ξεχύνονται από το Κάβο Ντόρο, υπήρξε σημαντικότατο πέρασμα στους θαλάσσιους δρόμους για τις Κυκλάδες και από εκεί στη Μ. Ασία και την Πόλη. Ήταν σταθμός ανεφοδιασμού και ξεκούρασης για τους ταξιδευτές και τους πραματευτάδες, εμπόρους και άλλους, ειδικά την εποχή των μεγάλων ιστιοφόρων... Έχει άριστη ρυμοτομία, κληρονομιά από τα χρόνια του Όθωνα, εκεί γύρω στο 1840 με 1850. Σταδιακά δυστυχώς παρήκμασε, έμειναν τα ερείπια του φοβερού Καστέλλο Ρόσσο να μαρτυρούν το παρελθόν... Σήμερα, μπορεί κάποιος να φτάσει ως εκεί και να θαυμάσει τη θέα της πόλης και του Αιγαίου, το απέραντο μπλε... Οι κάτοικοι, κυρίως Αρβανίτικης καταγωγής, ασχολούνται με το ψάρεμα, τις υπηρεσίες και την πέτρα, αλλά τα τελευταία χρόνια και με τον τουρισμό. Υπάρχει μια σχετική υποδομή, κυρίως αποτελούμενη από τα της '"Χούντας" κατασκευάσματα που λέω και εγώ. Το καλοκαίρι μαζεύει πια αρκετούς παραθεριστές, κυρίως Έλληνες αλλά και ξένους, που έχουν αρχίσει να αγοράζουν σπίτια. Ο τόπος, έχει δυνατότητες, που μαζί με την σχετικά εύκολη προσέγγιση από τη Ραφήνα και το αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος", μπορεί σωστά και ήπια να αναπτυχθεί. Δυστυχώς, έχουν αρχίσει και εδώ να εμφανίζονται οι "τουρτοειδής" μεζονέτες και παραθεριστικές κατοικίες. Θέλει προσοχή, γιατί το μέρος διαθέτει την ομορφιά και τις παραλίες των Κυκλάδων, μια ώρα δρόμο με καράβι από την Αθήνα.
Στάση λοιπόν στο περίπτερο, εφοδιασμός με νερό και σκέφτομαι πως η πρώτη βουτιά θα γίνει στην τελευταία παραλία πριν το χωματόδρομο των νοτιονανατολικών ακτογραμμών, στο "Μπούρο". Το δέρμα το ζητάει, ο ζεστός αέρας το αφυδατώνει, η δροσιά γίνεται επείγον αίτημα. Στρίβω όμορφα και αρμονικά, στις στροφές του δρόμου που βγάζει εκτός Καρύστου, προς τα ανατολικά, προς Πλατανιστό... Θέλει προσοχή στις διασταυρώσεις, πάντα προς τα δεξιά, γιατί η σήμανση είναι ελλιπής. Η θάλασσα και οι διαδοχικές ήσυχες αμμουδιές με καλούν δίπλα μου... αλλά εγώ συνεχίζω.
Την παραλία του "Μπούρου" δεν γίνεται να τη χάσεις, αφού έχει 2 πολύ χαρακτηριστικά "μνημεία". Το πρώτο ένα άγαλμα μνημείο στο θεό του κιτς, που ο καλλιτέχνης μάλλον πίστευε πως είναι ο Κένταυρος και το παρατημένο, σκελετωμένο τσιμεντένιο ξενοδοχειακό συγκρότημα, που στέκει στο λόφο απέναντι, χρόνια και χρόνια τώρα κλειστό. Μνημείο της τσιμεντένιας δήθεν τουριστικής υποδομής της δεκαετίας του 1970 και 1980, που πλαγίως και πάλι το "ΥΠΕΧΩΔΕ" πολύ θα ήθελε με τα καινούρια ρυθμιστικά του να περάσει. Εδώ είναι η απόδειξη της αποτυχίας. Ο βιασμός του τόπου. Μην τρομάζετε όμως... Ο χρόνος και η φύση, κάπως έχουν βελτιώσει την εικόνα, αφού το ρημαγμένο τσιμέντο, σχεδόν πια έχει πάρει κάτι από την αγριάδα της πέτρας, που δεσπόζει παντού.
Δυστυχώς, για εμένα, η παραλία, έχει αρκετά παιδάκια και οικογένειες, τίποτα το τραγικό, απλά την περίμενα πιο ήσυχη... Δεν βαριέσαι. Το ρολόι δείχνει 1330 περίπου και ήδη οι πρώτοι πεινασμένοι μπόμπιρες καλούν σε αναχώρηση... Τα πετάω όλα, σακίδια, νερά και μπλούζες και χάνομαι, βουτάω στο τόσο κρύο νερό, τόσο δροσερό! Το σώμα λυτρώνεται, καθώς χάνομαι στο βυθό, κολυμπάω και αιωρούμαι από την αλμύρα και το μπλε με τυλίγει γύρω γύρω. Πράγματι, μάλλον απ' εδώ προήλθαμε, δεν εξηγείται αυτή η ευδαιμονία, που όλοι έχουμε βιώσει, στην αγκαλιά της θάλασσας... Όταν είναι στα καλά της βέβαια!
Περπατάω έξω, πέφτω στην πετσέτα, στη καυτή άμμο και στο σώμα χιλιάδες σταγόνες λαμπυρίζουν στο στήθος, στην κοιλιά, στα χέρια, το αλάτι με τσούζει λίγο στα χείλη και νιώθω το καλοκαίρι πάνω μου. Η ζέστη πολύ και θυμάμαι πως ομπρέλα δεν έχω... Την ξέχασα... Αναζητώ σκιά κάτω από μια μουριά παρέα με ένα αυτοκίνητο που έχει και αυτό ζοριστεί από εκεί κάτω. Απλώνω πετσέτα και τσιμπάω τις φράουλες... Το φρούτο στη θάλασσα έχει άλλη γεύση.
Ανασυγκροτούμαι και θέλω να συνεχίσω... Ξεδιψώ και πάλι παίρνω τα μπαγκάζια μου και να' μαι στη μηχανή πάνω, οδηγώντας στο χωματόδρομο που οδηγεί πίσω από το ξενοδοχείο φάντασμα προς τις κρυφές παραλίες Λιβάδι, Άγιους, Πλατύς Γιαλός, Ποταμό... Όσο προχωρώ, το τοπίο γίνεται άγριο, το μάτι χάνεται στο Αιγαίο, αντικρίζω την Άνδρο και την Τήνο, την Τζιά στα δεξιά... Άγρια βράχια και κολπίσκοι με πράσινα νερά, με προϊδεάζουν για κάτι μαγικό πιο πέρα...
Στα 5 χλμ όμως μένω με την όρεξη. Ο δρόμος για ένα τιποτένιο σκούτερ, είναι πια δύσκολος... Είμαι και μόνος, η ανασφάλεια της μοναξιάς βλέπεις, κινητό δεν πιάνει πια, το μηχανάκι θερμαίνεται επικίνδυνα, αγκομαχάει, παλεύει, μαζί του και εγώ να αποφύγω τις κοτρόνες. Από τις λίγες φορές στην ζωή μου που είπα, να είχα ένα τζιπάκι... Εδώ είναι το φυσικό του μέρος! Κάνω αναστροφή... Δεν πειράζει σκέφτομαι. Ας είναι, όλα τα ωραία αξίζουν πολλές φορές την αναμονή, για να τα γευθείς καλύτερα... Δίνω υπόσχεση να επιστρέψω, αναζητώ εδώ και τώρα εθελοντή με τετρακίνητο!
Στην επιστροφή, στέκομαι και μπαίνω μέσα στο κτίριο φάντασμα. Ο αέρας από τα σπασμένα ανοιχτά παράθυρα, ορίζει με θόρυβο τις διαδρομές του... Κάτι περιστέρια, στην αίσθηση της ξαφνικής ανθρώπινης ύπαρξης, πετούν τρομαγμένα προς τη θάλασσα. Με τρομάζουν και εμένα όμως! Κατεβαίνω τα σκαλιά και μεταφέρομαι σε εικόνες του 80, τότε που παραθεριστές και υπάλληλοι κατέκλυζαν το μέρος...
Πλαστικές καρέκλες, και κυρίες με μεγάλα καπέλα, πεδιλάκια θαλάσσης μπλε και πορτοκαλί, μπύρες και βερμουτάκια στο στρογγυλό ρημαγμένο πια μπαρ, περιοδικά και βεγγέρες στη βεράντα με την υπέροχη θέα... Όλα χαμένα στο χρόνο και στην εγκατάλειψη... Έπιπλα και αντικείμενα παλιά, ρημαγμένοι τοίχοι και παρατημένα χαρτιά, τζάμια συνιστούν μοναδικά γλυπτά ερημιάς. Οι φωτογραφίες μιλάνε, από μόνες τους. Ξεχωρίζω ένα κατάλογο από πλαστικά έπιπλα κήπου του 1993, μια φωτογραφία από το 1979 και μια κατάσταση που γράφει Αφίξεις. Αναχωρήσεις, Μεταφοραί... Το καλοκαίρι εδώ έμεινε παγωμένο σε μια χοροεσπερίδα...
Λίγο πιο μετά την πέφτω, ήρεμος πια κάτω από ένα αρμυρίκι... Βουτάω και πάλι στη θάλασσα, ξαπλώνω στην άμμο, θέλω να με δει ο καυτός ήλιος... Μια οικογένεια, έχει στήσει υπαίθριο barbeque, με παϊδάκια κάτω από την ομπρέλα και ακούνε ρεμπέτικα... Τους ρωτώ για τη ώρα, έχω ακόμα για το καραβάκι στις 1800. Με τον ήχο, απόμακρο, από το μπαγλαμαδάκι, με παίρνει λίγο ο ύπνος...
Ξυπνάω, από τη ζέστη, αφυπνίζω σώμα και αισθήσεις με μια βουτιά και σιγά, σιγά τα μαζεύω, να πάρω το δρόμο της επιστροφής.... Περπατώ στην άμμο, η πατούσα χαίρεται το βότσαλο και το νερό... Η Αθήνα μοιάζει πια τόσο μακριά.
Περνάω στο δρόμο του γυρισμού από την Κάρυστο, η οποία στο απογευματινό λιοπύρι ακόμα κοιμάται... Αν και δεν είναι τόσο όμορφη, έχει έτσι κάτι ανέμελο, αυτό το καλοκαιρινό ανέμελο που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και χαμογελάς. Βγάζω λίγες φωτογραφίες, στέκομαι και αφουγκράζομαι την ησυχία... Ναι την ησυχία και τα καΐκια που πηγαίνουν πέρα δώθε στη θάλασσα.
Ταξιδεύω, φεύγω για πίσω και θέλω να σας βγάλω μια ωραία φωτογραφία του κόλπου της Καρύστου, για αυτό παίρνω το δρόμο που ανεβαίνει προς τα πάνω στις ανεμογεννήτριες προς Κατσαρώνι, τον παλιό... Έρχομαι φυσικά αντιμέτωπος με την αθάνατη Ελληνική ανοργανωσιά και κακοκατασκευή, αφού ένας καινούριος δρόμος είναι κλειστός αλλά και ο παλιός επίσης! Ο κακομοίρης οδηγός πρέπει να αυτοσχεδιάσει. Παραβιάζω το στοπ του καινούριου γυρνώντας ξανά πίσω, όπως άλλωστε κάνουν και άλλα αυτοκίνητα και μέσα από ένα εργοτάξιο, με πολύ χώμα, ξανα-ανακαλύπτω το... χαμένο κομμάτι του δρόμου που συνεχίζει... Ελλάδα μου, αγαπημένη!
Τελευταίες εικόνες από τα λιβάδια του οροπεδίου στο Χωνί (με πολύ ωραία ταβέρνα by the way) και αφού περνάω πολλά εργαστήρια για την Καρυστινή πέτρα, ατενίζοντας τις ανεμογεννήτριες, στρίβω αριστερά σε μια μεγάλη διασταύρωση που λέει (άσχετο !!) Κάρυστος και βγαίνω στην κορυφή πάνω από το Μαρμάρι...
Μαρμάρι από ψηλάΜπαίνω στο πλοίο και κάθομαι γεμάτος και ευχαριστημένος, λίγο ψημένος από τον ήλιο στη γέφυρα, στο μπλέ πάτωμα... Χαζεύω τη θάλασσα και τα πολλά σκαφάκια που κάνουν βόλτες σκίζοντας το γαλάζιο...
Κόβω το πεπόνι... Μυρωδιά καλοκαιριού και ταξιδεύω στο θαλάσσιο δρόμο της επιστροφής με την ευχαρίστηση μιας ωραίας μέρας, μια καλής ιδέας... Ένα ταξίδι με παρέα τον εαυτό μου...
Στην άδεια Αθήνα, κάτι ζητάδες κάνουν οι άτιμοι σούζες (!) στην έρημη Φειδιππίδου και εγώ τελειώνω την υπέροχη μέρα στην Ταράτσα με ψάρι και σαλάτα, κρασί και την Ακρόπολη να με συντροφεύει... Τελικά αυτά μας κάνει η χώρα αυτή και μας "ρίχνει"...
Εκδράμετε φίλοι στη Ν. Εύβοια...
Θα σας ανταμείψει!
Πληροφορίες για τα καράβια από Ραφήνα και Μαρμάρι στο openseas.gr
Επίσης πρακτορείο για κρατήσεις (απαραίτητες τα ΣΚ) στη Ραφήνα,
το "Καρυστία" στα 22940-26701, 2
και στο Μαρμάρι,
οι πάντα πολύ συμπαθητικές και εξυπηρετικές γυναίκες
της οικογένειας ¨Μοσχοβή¨ στα 22240 32404-32405
Αν πεινάσετε για φαγητό προς το απόγευμα στην Κάρυστο
το ¨Καρυστάκι" με ωραία μαγειρευτά και κατσαρόλες που αχνίζουν στην οδό Κότσικα
και το Ουζερί " Φίλιππος".
Ρωτήστε...
Πρώτος σταθμός: Λονδίνο...
