Παρισινά Εργαστήρια!

Όπως και στο Λονδίνο, συνεχίζεται και εδώ η πολύ εργασία και ο συνεχής καταιγισμός πληροφοριών.

Μέσα στο πρόγραμμα της παραμονής μας εδώ, είναι και να γυρίσουμε μια ολόκληρη σκηνή από ταινίες, σε πλήρεις συνθήκες κανονικής παραγωγής, σκηνικών, φροντιστών, σκηνοθετών κτλ... Έτσι για να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για τα χειρότερα! Γιατί εδώ έξω και όχι μόνο, τα πράγματα είναι αρκετά άγρια στο set!

Σε αυτό το πλαίσιο, της προετοιμασίας μας, θα σας μιλήσω πρώτα για ένα φοβερό τύπο, που αυτή τη στιγμή θεωρείται ο πιο ανερχόμενος σκηνοθέτης και δάσκαλος στην Αμερική, στη Βραζιλία και στη Γαλλία...

GULU MONTEIRO


BUILDING A CHARACTER WORKSHOP

(www.gulumonteiro.com)

O Gulu Monteiro, είναι σκηνοθέτης και διδάσκει στο UCLA, αλλά και στο International Institute of Performing Arts, εδώ στο Παρίσι. Για περίπου 20 χρόνια τώρα, πειραματίζεται και ερευνά, τις διάφορες θεατρικές κουλτούρες από χώρα σε χώρα, με τη βοήθεια της ομάδας που έχει ιδρύσει στη Βραζιλία (την Companhia de Gesto). Έτσι, έχει αναπτύξει μια μέθοδο, όπου το μυαλό και το σώμα του ηθοποιού, ενστικτωδώς ενώνονται. Χρησιμοποιώντας την ουδέτερη μάσκα, τα ζώα, στοιχεία της φύσης και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, βοηθά τον ηθοποιό, να δημιουργήσει μια ολότελα καινούρια σωματική κατάσταση, αφήνοντας πίσω το μυαλό και την αναλυτική σκέψη, προσφέρει στο "χαρακτήρα" την ελευθερία για να ζει τη στιγμή, το λεπτό. Ο Gulu, πιστεύει πολύ, όπως μας είπε, ότι ο ηθοποιός είναι καλλιτέχνης και δημιουργός. Γι΄αυτό και πρέπει κάθε φορά να δημιουργεί ένα χαρακτήρα στέρεο και ολάκερο, σε σημείο που αν γίνεται το κοινό να ξαφνιάζεται από τη μεταμόρφωση. Είναι δύσκολο, αλλά η μέθοδος του Gulu, μπορεί να βοηθήσει.

Ο ηθοποιός λοιπόν αφήνεται στο ένστικτο και στο υποσυνείδητο, γυρίζει πίσω στη φύση, από εκεί που ξεκίνησαν όλα. Η λογική, δεν έχει λόγο στη μέθοδό του και ειλικρινά ξαφνιάστηκα πάρα πολύ από τις στιγμιαίες επιλογές και πράξεις, που ανακάλυψα στο "χαρακτήρα" μου, μέσα από την πρώτη μου επαφή, το 1ο στάδιο που έχει να κάνει με τα ζώα. Η δουλειά του απαιτεί, τη χρήση όλου του σώματος, που πρέπει να "βυθιστεί" σε μια δυναμική ανακάλυψης, ακόμα και της πιο μικρής κίνησης!


Σίγουρα δεν σημαίνει πάντα ότι ο ηθοποιός, θα καταφέρει να διαλέξει με την πρώτη το σωστό "ζώο". Αλλά, όπως συνέβη χθές, το αποτέλεσμα ξαφνιάζει τόσο πολύ τον ηθοποιό και το μυαλό του, σε σημείο που να αντιδρά ή να έχει μπερδευτεί απόλυτα. Από εκεί όμως, ξεκινά και η πιο δημιουργική διαδικασία, γιατί όπως ξαφνιάζεις τον ευατό σου, έτσι μπορείς απόλυτα να ξαφνιάσεις και το κοινό σου!

Διάλεξα για το χαρακτήρα μου, το σκίουρο και χωρίς να το καταλάβω, έβγαλα περπάτημα, κίνηση χεριών, αντίδραση στους "χαρακτήρες" δίπλα μου, που δεν είχα ποτέ σκεφτεί! Μετά τη διαδικασία, ο Gulu, καλεί τον κάθε καινούριο χαρακτήρα, σε μια μίνι συνέντευξη, που είναι απόλαυση να βλέπεις και να απολαμβάνεις! Πολύ δημιουργική διαδικασία και πολύ χρήσιμη!

Και φυσικά κάναμε πολλές ασκήσεις σωματικού συντονισμού, ρυθμού, ισορροπίας, άσκησης...

Τις επόμενες μέρες συνεχίζουμε με τα στοιχεία της φύσης, τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά κ.α...

Ένας πολύ ενδιαφέρον και ΤΟΣΟ απλός Βραζιλιάνος,
μου έδειξε νέους δρόμους...

Paul Thomson

ACTOR DEVELOPING THE SCREENPLAY

Ο Paul Thomson, είναι ένας Βρετανός κυριούλης, πολύ classy θα έλεγα, που έχει χαρακτηριστική προφορά Λονδρέζου intellectual και ένα κοσμοπολίτικο αέρα στο σώμα και στις κινήσεις. Πώς να μην είναι άραγε; Ο μικρός σχετικά στο μέγεθος αυτός άνθρωπος, έχει 2 μέτρα βιογραφικό και έχει μια εμπειρία ζωής μοναδική. Έχει εργαστεί σαν ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, δάσκαλος. Τα έργα του, έχουν ανεβεί στο National Youth Theatre,όπου συνεργάστηκε με το νεαρό τότε, Daniel Day Lewis, στο Half Moon Theatre, στη Royal Shakespeare Company και στο National Theatre, αλλά και σε διάφορα θέατρα στη Γερμανία, στην Ουγγαρία, στη Σουηδία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία, όπου και έζησε 13 χρόνια διδάσκοντας στην καταπληκτική εκεί NIDA (National Insitute of Dramatic Arts) που έχει βγάλει όλα τα αστέρια του Αυστραλιανού θεάτρου και κινηματογράφου.

Θυμάται, σημείωσε, πως τότε, δεκαετία 80 και 90, οι Αυστραλοί δεν πλήρωναν δεκάρα, τους έδιναν υπολογιστές, χρήματα για φαγητό και εστία, για να δημιουργήσουν δικές τους ομάδες και παραγωγές, ότι ήθελαν το είχαν στα πόδια τους από το κράτος που επένδυσε σε φοβερούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί έχουν πάρει Όσκαρ και άλλοι μισοί παίζουν στα μεγαλύτερα σήριαλ της Αμερικής. Και αν κάποιος περνούσε στα διαγωνιστικά φεστιβάλ, όπως του Βερολίνου, ή των Κανών, όλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα! Συνέχισε την πορεία του διδάσκοντας στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου συγγραφή και σκηνοθεσία. Αυτή τη στιγμή είναι στο New York University. Και ήρθε, να περάσει λίγο καιρό μαζί μας...

Με τον Paul, μαθαίνουμε τα μυστικά της γραφής... Και μάλιστα της γραφής από ένα ηθοποιό που ξέρει πολλές φορές τα πράγματα πίσω από την αυλαία ή την κάμερα. Το τι χρειάζεται μια καλή ιστορία. Ενός καλού story teller... Για τη δομή της ιστορίας, τους χαρακτήρες, τις εκπλήξεις και τις ανατροπές, τους 10 παράγοντες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και αποτελούν και τη σπονδυλική στήλη ενός καλού κειμένου... Και μετά, τις σχέσεις που κρύβονται στις λέξεις, τους βασικούς πυλώνες μια καλής ταινίας, όλα αυτά που συνθέτουν το παζλ που λέγεται σενάριο. Είναι όντως δύσκολο, σε λίγες μέρες να εμπεδώσεις τόση πληροφορία και καμιά φορά σκέφτομαι, ότι αυτό είναι τελικά και το δύσκολο όλου αυτού προγράμματος που έχω την τύχη να παρακολουθώ.

Ο βομβαρδισμός, συνεχής και ακατάπαυστος από ιδέες, ερεθίσματα, διδασκαλίες...
Είναι όμως τόσο ωραία...

Έπιασε μια ξαφνική μπόρα καθώς κάθομαι εδώ στο παράθυρο της εστίας μου στο Παρισινό προάστιο. Μυρίζω το χώμα που ξεδιψά, ακούω τις σταγόνες της βροχής και σκέφτομαι, σκέφτομαι... Χαμογελώ κοιτάζοντας το βρεγμένο δρόμο. Σκέφτομαι ότι ο δικός μου ο δρόμος, είναι πολύ δύσκολος και καμιά φορά νιώθω ότι πάω τόσο απέναντι στην απλή λογική, σε μονοπάτια δύσβατα και γεμάτα αβεβαιότητα. Έρχονται όμως τα λόγια του Gulu, για το ένστικτο, για το υποσυνείδητο και παίρνω λίγο κουράγιο. Μπορεί τελικά, στο τέλος να καταλήξω πάλι στα ίδια, ή για αυτές τις καταραμένες practicalities of life, σε ένα παλιογραφείο και σε ένα ωράριο, γιατί σε βάζουν συνέχεια στην ανάγκη του συμβιβασμού. Τελικά η ευτυχία όμως είναι πολύ απλή, κρύβεται σε στιγμές, σε λόγια, στα τολμηρά μας όνειρα που τα κυνηγάμε. Μάλλον αυτό κάνω τώρα και είναι τόσο ωραίο, αλλά φοβάμαι πως όλα έχουν ημερομηνία λήξης...

Τι να κάνω όμως; Ζω τη στιγμή. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα.

Αμφίβολες σκέψεις σε συννεφιασμένο ταμπλό...

Κάτι μου λέει όμως, πως πολύ καλά κάνω ότι κάνω...

ΥΓ: Ο Petalakis, από την Κυριακή το βράδυ
είναι και λίγο άρρωστος... Κυρίως λαιμός, μπούκωμα, φωνή.
Ίσως και από τη νέα γριπούλα...
Τόσο γύρω-γύρω όλοι, πως να της ξεφύγω;
Στο Eurostar, το μισό βαγόνι, φτερνιζόταν και έβηχε...
Ευτυχώς, απύρετος και ΟΚ, μέχρι στιγμής... Mild symptoms...
Έκατσα λίγο μέσα σήμερα, να ξεκουραστώ. Υπό αυτό-παρακολούθηση λοιπόν!
Άλλα μην ανησυχείτε. Δεν μασάει ο Πεταλάκης.
Σας φιλώ... Ωχ όχι! Θα σας κολλήσω!