Θεατρικές εξορμήσεις στο Λονδίνο: Wicked και Duet for One

WICKED

Το Wicked, είναι αυτή τη στιγμή το πιο πετυχημένο μιούζικαλ (θεωρητικά και πρακτικά) στην Αγγλική πρωτεύουσα. Πουλάει like a hot cake, που λένε και οι Εγγλέζοι. Ήρθε φυσικά από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, μετά από την τεράστια επιτυχία στο Broadway. Έχει εισπράξεις ρεκόρ, με πάνω από 56 εκ. $ το χρόνο. Στο West End, υπολογίζεται ότι "καθαρίζει" £750,000 (δηλαδή περίπου €870,000) την εβδομάδα.

Tο μιούζικαλ είναι κατεξοχήν Αγγλοσαξονική υπόθεση. Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος άλλος να κάνει αυτό το είδος του θεάτρου καλύτερα από αυτούς. Διαθέτουν τους συγγραφείς, τους μουσικούς, τους στιχουργούς, τους τεχνικούς και φυσικά τους ηθοποιούς που εξειδικεύονται σε αυτό το είδος.

Μετά τον υπερβολικό βομβαρδισμό από διάφορους Άγγλους, είπα ας πάω να το δω. Το αποφάσισα στα ξαφνικά. Αφού άντεξα την ουρά, που ευτυχώς περπατούσε γρήγορα, προσπέρασα τις ορδές των διαφόρων τουριστών απ' όλο τον κόσμο, με μια εμφανής προτίμηση στο show των Γιαπωνέζων, που ανάθεμα αν καταλαβαίνουν και τίποτα, πατήθηκα στο φουαγιέ από πολλά, πολλά παιδάκια που είχαν ήδη ψωνίσει όλα τα σουβενίρ και τα μαύρα καπελάκια της κακιάς μάγισσας, έφτασα στη θέση μου, αρκετά ψηλά, at the gods, που λέμε και στο χωριό μου. Μα και φυσικά δεν έκατσα τελικά εκεί, αφού ως γνήσιος Έλλην, είδα πολλές σειρές κάτω και δεξιά να μου γνέθουν το μάτι...
Είπα να μην τις αφήσω παραπονεμένες και έτσι έκανα κατάβαση στις εκλιπαρούσες θέσεις των 50 λιρών με το 20αρι που είχα δώσει . Γιατί να το κρύψω άλλωστε, αφού εδώ το εμπόριο είναι τόσο εκνευριστικό που σιγά μην κάτσω να σκάσω. Άλλωστε πολλοί με ακολούθησαν.

Στην ουρά λοιπόν...

Τι είδα; Τίποτα το σπουδαίο, ένα παραμύθι της χαλιμάς, όπως άλλωστε είναι όλα τα μιούζικαλ. Έχω δει αρκετά μιούζικαλ, κάποια πραγματικά εξαιρετικά και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί όλοι πια κάνανε σαν μανιακοί με το συγκεκριμένο. ΟΚ, είχε πολλά ωραία εφέ, χωρίς αυτά θα ήταν νομίζω ανυπόφορο, με σκούπες και μάγισσες που πετούσαν, οι πρωταγωνίστριες ήταν ομολογώ πολύ καλές, αλλά η μουσική, και ειδικά η ιστορία ήταν for the festivals. Πιστεύω ότι το τεράστιο Appolo Victoria Theater, δεν είχε και πολύ καλή ακουστική, τα λόγια χάνονταν, αλλά η πανωλεθρία ήταν στο σενάριο που ειδικά στην πρώτη πράξη έκανε κοιλιές σε σημείο που χασμουριόμουν ακατάπαυστα σε μια ωραία βελούδινη πολυθρόνα, που ξαφνικά απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον... Εννοείτε πως οι τουρίστες και το συγκεκριμένο κοινό, του έδινε και καταλάβαινε μέσα στο θέατρο με πατατάκια, σνακ και όλα τα καλά του κόσμου, που είχε φέρει με σακουλάκια, προφανώς από το σπίτι...

Τελικά επιβεβαιώνεται ότι το μιούζικαλ είναι για τους Άγγλους,
τα μπουζούκια και ο μπαγλαμάς.

Βγαίνουν να ξεδώσουν λίγο οι άνθρωποι. Λάθος τρόπος θα έλεγα, αλλά πάω πάσο.

Εντάξει. Δεν ήταν και τόσο χάλια... απλά αδιάφορο.

Αν θελήσετε (μετά και από αυτό το γραπτό;) πληροφορίες

http://www.apollovictoria.co.uk/current-show.htm

DUET FOR ONE

(Photo Courtesy of www.londontheatredirect.com)

Στον αντίποδα, την επόμενη μέρα, αποφάσισα να δω το έργο που σκηνοθετεί ο Matthew Lloyd, ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή έχω την τύχη και την τιμή, να δουλεύουμε μαζί, για το Showcase του προγράμματος που συμμετέχω.

Στην καρδιά του West End, στο ιστορικό Vaudeville Theatre στο Strand,
το έργο Duet for One (Ντουέτο για έναν).

Και όπως το πίστευα το έργο ήταν συγκλονιστικό!

Στο κείμενο του Tom Kempinski, ένα δύσκολο έργο, αφού είναι σχετικά στατικό, μια μουσικός, μια εξαιρετικά ταλαντούχα βιολονίστρια, ανακαλύπτει ότι πάσχει ξαφνικά από σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτό σημαίνει ότι όλη της η ζωή, το παίξιμο του βιολιού, καταστρέφεται από μια τη μια μέρα στην άλλη. Για σκεφτείτε το αυτό;

Πως λοιπόν ένα ταλέντο αντιμετωπίζει ξαφνικά αυτό το γεγονός; Πόσο αντέχει η ανθρώπινη ψυχή; Όπως λοιπόν αφήνει το βιολί της, αφήνει και τον εαυτό της. Παρακολουθούμε τις επισκέψεις της στον γερμανικής καταγωγής ψυχίατρο, και σιγά σιγά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απογύμνωση μιας ανθρώπινης ιστορίας, μια πάλη ανάμεσα στην αυτοκτονία και στη ζωή.
Μια ακτινογραφία των σχέσεων της κυρίας Abrahams, με τον πατέρα της, τη μητέρα της, τον άντρα της, την καριέρα της.
Μιας ιστορίας που μας αγγίζει πέρα για πέρα,
γιατί μιλάει και για δικές μας ιστορίες, δικούς μας φόβους.
Που όλοι κρύβουμε... Μιλάει για την πολύτιμη αξία της ζωής, που ξεχνάμε και αρκετές φορές ακόμα και από αυτό εδώ το "χαζό" μπλογκ έχουμε θίξει.

(Photo Courtesy of www.fortunespawn.com)

Οι δύο ηθοποιοί, στο ρόλο του γιατρού Dr Feldmann, ο Henry Goodman και στο ρόλο της Stephanie Abrahams, η Juliet Stevenson, δίνουν συγκινητικές, εξωπραγματικές ερμηνείες. Οι κινήσεις της Stephanie στο καροτσάκι, το πέρασμά της από την άρνηση στην παραδοχή της κατάστασης, η προφορά και η ψυχοσύνθεση του γιατρού, αριστουργήματα!

Ένα μάθημα ηθοποιίας, με μια σκηνοθεσία τόσο λεπτεπίλεπτη όσο χρειαζόταν για ένα τέτοιο έργο. Που αφήνει τον ίδιο τον ηθοποιό να βρει το δρόμο του και απλά φροντίζει να τον προστατεύσει και να τον οδηγήσει σωστά.

Αλλά ήδη από το δικό μας έργο, αυτό φαίνεται πολύ στη δουλειά του Matthew. Ένας χαρισματικός άνθρωπος, που είναι τόσο προσβάσιμος, τόσο ταπεινός.
Είναι χαρά να εργάζεσαι μαζί του.
Δώρο...

(Photo Courtesy of Wooller.com)

Από αριστερά ο Matthew Lloyd, με τους ηθοποιούς, την Juliet Stevensen και τον Henry Goodman.

Η παράσταση, για όσους προλαβαίνετε, θα συνεχιστεί μέχρι την 1η Αυγούστου.
Πληροφορίες εδώ
http://www.nimaxtheatres.com/index.php?pg=855&id=S1234459002