Πρώτες ματιές στο ζεστό Λονδίνο

Η είσοδος της RADA...
Οι 2 φιγούρες κρατάνε μια δραματική και μια κωμική μάσκα

Ο Μπρεχτ μιλά από τον τοίχο...

Βερμούδες, σαγιονάρες, μακό μπλουζάκια... Ανοιχτά παπούτσια, λουλουδάτα φουστανάκια, ηλιοθεραπείες και συναυλίες στα πάρκα. Ποδηλάτες παντού, αφόρητη ζέστη στο μετρό και στα απροετοίμαστα λεωφορεία, μπρατσάκια έξω λοιπόν, για ένα Λονδίνο που για 2-3 μέρες τώρα, ζεστάθηκε πολύ εκεί γύρω στους 32 βαθμούς με την υγρασία φυσικά να χτυπά κάτι 70%!

Η Βασιλική Ακαδημία των Δραματικών Τεχνών, βρίσκεται στο κέντρο της φοιτητικής ζωής του Λονδίνου, δίπλα στο UCL, κοντά σε πολύ σπουδαία ιδρύματα και ινστιτούτα. Με το που μπαίνεις μέσα, δεν σου γεμίζει αμέσως το μάτι, αφού είναι ένα από τα γνωστά παλιά αγγλικά οικήματα, με πολλές, πάρα πολλές πόρτες ασφαλείας για τη φωτιά, που πρέπει να ανοίγεις και να κλείνεις συνέχεια! Λίγο πιο μετά όμως, αρχίζεις να διαβάζεις στους τοίχους και στις αίθουσες, τα ονόματα αυτών των "τεράτων" της τέχνης, Άγγλους και Αγγλίδες ηθοποιούς που ανατριχιάζεις... Κάθε τοίχος, είναι και μια ιστορία.

Έφτασα απόλυτα νυσταγμένος και καλοκαιρινός, μέσα σε ένα μαύρο θέατρο, που ήταν σαν αίθουσα ψυγείου από τον κλιματισμό... Συνωμοτικά, όλοι οι συνάδελφοι κατάλαβαν ότι είμαι ο Έλληνας που άργησα να έρθω 2 μέρες... Πόσο τυπικό έ; Οι 2 καθηγήτριες η Muriel Mayette και η Janet Suzman, είναι η πρώτη, από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στο Παρίσι και η μητέρα φιγούρα της Comedie Francaise, ενώ η δεύτερη, είναι από τις μεγαλύτερες Shakespearean ηθοποιούς στην Αγγλία... (λίγο στρυφνή θα συμπλήρωνα εδώ).

Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, μου πετάει την μπάλα... "Έλα Έλληνα εδώ να μας κάνεις το κομμάτι του Shakespeare που είχα ζητήσει"... Πρώτο σοκ! Πιο κομμάτι καλή μου; Εδώ μόλις που κατάφερα να το βρω και να κάνω φωτοτυπία!!! Τέλος πάντων, με τη λογική βουρ στα βαθιά και παραπαίοντας από τη νύστα, σηκώθηκα εκεί πάνω, κάτι έκανα... Μου μιλούσε η κυρία για την Επίδαυρο και να μου λέει ότι πρέπει να είμαι γενναίος για να μιλάω με 12000 θεατές... Για να σε δω λοιπόν... Δεν πρέπει να είδε και πολύ σπουδαία πράγματα πάντως, γιατί ήταν και λίγο στρίγγλα και δεν με άφησε και σε χλωρό κλαρί, να συγκεντρωθώ λίγο και να δοκιμάσω, αλλά στο τέλος κάτι βγήκε! Χαμογέλασε λίγο πονηρά, με κοίταξε και μου είπε... "ΟΚ, αύριο και πάλι θα μας κάνεις κάτι άλλο που το ξέρεις"... Οι συνάδελφοι με κοίταξαν με πολύ μεγάλη συμπόνοια!

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα πολύ απότομα και το βράδυ κατέρρευσα από τις 9...

Την επόμενη μέρα, έλεγα θα με σηκώσει ναι η όχι... Ευτυχώς όχι, αφού τελικά πιάσαμε άλλη κουβέντα, αλλά γενικά πάντως δεν μας άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων.. Πολύ κλασσικούρα! Μιλήσαμε στο διάλειμμα και μου είπε για την Παξινού και τον Μινωτή, που τους είχε γνωρίσει... Εκεί κατάλαβα ότι μπροστά μου είχα μια άλλη ιστορία. Μπροστά μου ήταν μια ολόκληρη ιστορία. Και ας ήταν στρυφνή... Never judge from a first appearance!

Τα ποδήλατα παρκάρουν παντού σε πολλές, πολλές θέσεις...

Η Γαλλίδα, ήταν ένα τέρας έκφρασης...
Δεν ξέρω Γαλλικά και όμως ακόμα και με τη μεταφράστρια μαζί, την καταλάβαινα πριν μιλήσει και εξηγήσει...

Πιο ήσυχος, έκανα το απογευματάκι τις βόλτες μου με το ποδήλατο...

Στo Hyde Park, ο κόσμος ποδηλατεί, περπατά, χαίρεται μια ανθρώπινη πόλη

Το Λονδίνο πραγματικά, μεταμορφώνεται τα καλοκαίρια. Όλοι έξω. Τα ποδήλατα πια κυριαρχούν παντού. Πέτυχα και τον Μπορις, το Δήμαρχο να κάνει το ποδήλατό του με το κρανάκι του και να τον σταματάνε οι Λονδρέζοι στο δρόμο. Ούτε ένας σεκιουριτάς, ούτε κανένας συνοδός! Απλότητα σε μια χώρα που η κυβέρνηση κόντεψε να πέσει για λίγα έξοδα από τη βουλευτική αποζημίωση για αγορά DVD... Γελάμε όλοι μαζί πίσω στο Ελλάντα...

Αυτό που λατρεύω πάντα εδώ είναι αυτή η πολυμορφία. Τα τσαντόρ έχουν αφήσει τη ζέστη της Μέσης Ανατολής και επιδίδονται με μανία στα ψώνια στη Oxford Street. To Primark, είναι η χαρά της φθήνιας, ο υπέρτατος καταναλωτισμός, η χτυπημένη από την ύφεση Αγγλία ψωνίζει μακό με 1 λίρα!!! Πήρα 2-3 για τις πρόβες...

Το σπαστό ποδηλατάκι και πάλι με βγαζει καθαρό σε όλες τις διαδρομές μου. Σε σχέση με την Αθήνα, εδώ είναι χαρά θεού. Λίγο αυτό το πάω αριστερά φαίνεται κάπως, αλλά θέμα συνήθειας είναι.

Η Neil's Yard, μια μικρή πλατεία, εκεί που ξεκίνησαν και τα Neil's Yard Remedies, είναι ανασταστωμένη γιατί κάποιος έριξε πετρέλαιο στα δεντράκια! Χμμ...
Ο κόσμος αφήνει μηνήματα συμπαράσταστασης!

Θέλω να με συγχωρέσετε, για λάθη που μπορεί να βρίσκετε στα κείμενα αυτά, της Ευρώπης του 2009 "τουρ", αφού χρόνος ιδιαίτερος δεν υπάρχει! Σήμερα, τα γράφω όλα αυτά λίγο πριν την σχολή, σε ένα καφέ και έχω μόλις 35 λεπτά ακόμα σύνδεσης...

Συνειδητοποιώ, ότι έχω δουλειά... Στις 17 του μηνός, έχουμε την πρώτη παράσταση στο Θέατρο της Ακαδημίας, για τους πρώτους agents... Μόνο ένα σας λέω... Ρόλος: Νίκος, πατέρας, της Στέλλας, έλληνας επιχειρηματίας που η κόρη του θέλει να παντρευτεί ένα έγχρωμο! Ετοιμάζομαι για πολύ γέλιο!
Συνεχίζεται...

Απογευματάκι και ο ήλιος δύει στους δρόμους του Notting Hill