Ένα συγκινητικό αποτέλεσμα...

Όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ο "κύριος Νίκος", που εξειδικεύεται στο να αγοράζει και να πουλάει containers, και επίσης να έχει κολλητό τον Μπάμπο Στεφανίδη, που είναι φυσικά ο Προϊστάμενος στο Τελωνείο του Πειραιά, έκανε θραύση! Το ασφυκτικά γεμάτο θεατράκι, περίπου 60 ατόμων, πολύ το ευχαριστήθηκε απ' ότι κατάλαβα. Γέλασαν, πέρασαν καλά και αυτό μετράει στην ουσία

Καμιά φορά, οι καλύτερες εμπνεύσεις έρχονται στη στιγμή, πριν βγεις στη σκηνή. Στην είσοδο λοιπόν της σκηνής, ο κύριος Νίκος, έχει πάει στην τουαλέτα του σπιτιού της κόρης του, καταφτάνει όμως με το μισό μηχανισμό από το καζανάκι στο χέρι, αφού έχει καταφέρει να το καταστρέψει. Περιμένοντας λοιπόν, στο σκοτάδι, έξω από την πόρτα, λίγο πριν μπω στη σκηνή, είχα μαζί μου ένα μπουκάλι νερό. Και σκέφτομαι: Με το καζανάκι δεν έχεις να κάνεις; Ε, λοιπόν ας παίξουμε λίγο με το νεράκι! Οπότε, το κάνω μούσκεμα, έκανα μούσκεμα και το μισό πουκάμισο και τη γραβατιά και voila, με ένα μικρό κολπάκι της στιγμής, η είσοδος έγινε εντελώς επεισοδιακή! Φυσικά και δεν το ήξερε κανένας, τα νερά στάζανε από το μηχανισμό εκεί, στη μέση της σκηνής, έπεσε πολύ γέλιο, αλλά και οι συνάδελφοι επί σκηνής, το άρπαξαν αμέσως και έτσι, το ευχαριστηθήκαμε με τη ψυχή μας! Πραγματικά την απόλαυσα αυτή τη σκηνή. Και αυτό φάνηκε γιατί μου το είπαν πολλοί.

Αλλά και ο δημοσιογράφος στο αεροπλάνο και ο πορτιέρης στο μικρό ξενοδοχείο στα βόρεια της Νιγηρίας, μια χαρά πήγαν. Δεν ξέρω πως, αλλά κατέληξα τελικά να κάνω 3 διαφορετικές σκηνές, 3 διαφορετικούς χαρακτήρες και αυτό άλλωστε είναι και το πιο ενδιαφέρον. Και από μια σκηνή στην άλλη σχεδόν. Κάτι που άρεσε, νομίζω στο κόσμο, αφού μετά στα ποτάκια οι περισσότεροι μου το συζητούσαν.

Δεν ξέρω, και για να πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα αν κάποιος από τους ανθρώπους του λεγόμενου "αγγλικού χώρου", υπάρχει περίπτωση να ενδιαφερθεί. Το βιογραφικό μου ήταν εκεί στο τραπέζι και είδα πως στο τέλος 3-4 κόπιες είχαν φύγει... μαζί και κάποιες φωτογραφίες με τα στοιχεία μου. Εγώ αυτό το έκανα για εμένα και αυτό μετράει. Πέρασα καλά, κουράστηκα αλλά ήταν, συγγνώμη... γαμάτα! Και τώρα που το σκέφτομαι, σε καινούρια πολύ ωραία έργα, που δεν έχουν εκδοθεί ακόμα και είναι από πολύ καλούς συγγραφείς.

Στο τέλος όμως, το πιο συγκινητικό γεγονός, συνέβη με μια κουβεντούλα που προέκυψε με το σκηνοθέτη μας και Δ/ντη του προγράμματος, του εξαιρετικού κύριου Matthew Lloyd. Ο Matthew, τυχαίνει να είναι ο άνθρωπος που έγραψε και το έργο Happy Couple, όπου πρωταγωνιστεί ο γνωστός πια "κύριος Νίκος" και η κόρη του. Με βρήκε λοιπόν, στο παρτάκι που ακολούθησε και μου εξομολογήθηκε ότι για αυτόν, που έπλασε αυτόν τον χαρακτήρα, αυτή η στιγμή, αυτός ο ρόλος, που ξαφνικά ζωντάνεψε μέσα από τα χαρτιά και τις λέξεις, ήταν όνειρο. Μου εξομολογήθηκε, ότι είναι μια σκηνή που σχεδόν έχει βιώσει στη ζωή του και ήταν παράφορα τελειομανής και "τρελός" για να πετύχει το συγκεκριμένο χαρακτήρα. Με ευχαρίστησε, θερμά, μου είπε ότι, νιώθει τόσο συγκινημένος που είδε αυτή την ερμηνεία για αυτό το χαρακτήρα που πήρε μπροστά του σάρκα και οστά. Τον άγγιξε στην καρδιά. Ήταν για αυτόν και το σέβομαι, η αγωνία του και η αγάπη του. "And you did it brilliantly! I can't thank you enough!", για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του. Ήμασταν τρεις παρόντες σ' αυτήν την κουβέντα. Κοιταχτήκαμε και οι τρεις στα μάτια και αμέσως μούσκεψαν.

Αγκαλιαστήκαμε...
Ένα πολύ μικρό δροσερό δάκρυ, πήγε να ξεφύγει από του ματιού το πλάι.
Μόνο και μόνο που έκανα έναν άνθρωπο εκεί
τόσο χαρούμενο και ευτυχισμένο,
αυτό μου φτάνει και περισσεύει.
Και για αυτό στην τελική κάνουμε θέατρο.

Για να αγγίζουμε τους ανθρώπους...