Φθινοπωρινή Ισημερία....

Ο ήλιος ήταν αρκετά θαμπός έτσι όπως έπαιζε με τα σύννεφα. Δεν έκαιγε, απλά χαΐδευε απαλά το βρεγμένο δέρμα μου, καθώς ριγούσε από τις δροσερές ρυπές του βοριά. Το ζέστανε όπως έπρεπε. Η άμμος ήταν ελάχιστα νωπή, από τις βροχές που έπεσαν τις προηγούμενες ημέρες. Η θάλασσα με πήρε και πάλι στην αγκαλιά της, ζεστή και φιλόξενη. Πιο βαθιά, οι wind surfers, είχαν ξεχυθεί να κατακτήσουν τα κύματα και οι εκπαιδευτές να μάθουν ιστιοπλοΐα σε επίδοξους skippers. Μικρά πολυθρονάκια, μαζί με τους συνταξιούχους ιδιοκτήτες τους, αραδιασμένα στην παραλία, "εικαστικές παρεμβάσεις". Τα "πηγαδάκια" των μεσήλικων θαμώνων ασχολιόταν, θα έλεγα στην πλειοψηφία τους, με τις επερχόμενες εκλογές.

Μου αρέσει πολύ αυτή η εποχή. Μου αρέσει το φθινόπωρο... Μου αρέσει η μυρωδιά της φθινοπωρινής ισημερίας και της εποχής που έρχεται να πάρει πια τη θέση της στην καθημερινότητά μας. Λατρεύω αυτή τη μυρωδιά της αλλαγής στην ατμόσφαιρα, στην αμμουδιά, στη θάλασσα. Που ακόμα, η μισή φύση πατάει με το ένα πόδι στο καλοκαίρι και η άλλη μισή στο φθινόπωρο. Πολλοί, ίσως δεν συμφωνήσουν μαζί μου. Άλλωστε το γνωστό σύνδρομο της εποχικής κατάθλιψης, καταλαμβάνει πολλούς. Φέτος, είναι για πολλούς και για εμένα, ένας Σεπτέμβριος δύσκολος, απαιτητικός, με τη χώρα να είναι στην προεκλογική της αφασία, που νομίζω οι περισσότεροι δε συνερίζονται.

Η ζεστή πετσέτα, είναι τόσο καλοδεχούμενη, μόλις βγαίνω από το νερό, αφού το βοριαδάκι θυμίζει πως κάτι πάει ν' αλλάξει. Κάθομαι κάτω, το βλέμμα χαζεύει τον ορίζοντα του Σαρωνικού και ακούω από τα ακουστικά μου τη Μαρία Κάλλας να τραγουδά, θεϊκά, την αγαπημένη μου άρια, τη Casta Diva. Η όπερα, που αρκετοί δε θα έλεγα πως είναι και φανατικοί θαυμαστές, μου αναστατώνει τη ψυχή και με στέλνει με μια πιστολιά στο ουρανό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω μάλλον, αλλά δεν είναι ανάγκη κιόλας. Με ταξιδεύει μέσα και έξω από τα συναισθήματά μου. Μου δίνει το άγγιγμα ψυχής που χρειάζομαι που και που. Ειδικά οι γυναικείες φωνές, με μαγεύουν. Στη φύση ή πριν από μια παράσταση, ειδικά αν το απαιτεί ο ρόλος, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο για να χαλαρώσω, να μπω σε μαγικά μέρη και να αφεθώ.

Διαβάζω, από τις αρχές του καλοκαιριού για τις ανάγκες του ρόλου, της παράστασης που έρχεται σε λίγο καιρό, την αυτοβιογραφία αλλά και ότι ανακαλύπτω για τη Isadora Duncan... Λογοτεχνικά η αυτοβιογραφία δεν είναι και αριστούργημα, αλλά αυτό το βιβλίο, παράλληλα με όλη την άλλη έρευνα για το πρόσωπό της, μου έχει περάσει απόλυτα το εκρηκτικό ταμπεραμέντο αυτής της μεγάλης φιγούρας, στη σύγχρονη ιστορία του χορού. Μόλις πλησιάσει ο καιρός της πρεμιέρας θα τα συζητήσουμε αυτά. Εκεί δίπλα στο κύμα, μαζί με την υπέροχη μουσική, νιώθω καλά, νιώθω πλήρης. Νιώθω τη ψυχή της Isadora's. Περπατώ, εκεί που σκάει το κύμα, το πέλμα λατρεύει την ενέργεια της γης, όπως αυτή δέχεται τη θάλασσα, την ανανεώνει... Γαληνεύει η ψυχή.

Από το πρωί, ένιωθα την ανάγκη να πάω στη θάλασσα, σαν μια μικρή τελετή αποχαιρετισμού του καλοκαιριού, ειδικά του φετινού, που εκτυλίχθηκε σα μια σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά έχω πίστη και ελπίδα, ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, ότι κάποια ανεξήγητη δύναμη μας δίνει πολλές φορές κουράγιο, εκεί που το χρειαζόμαστε πιο πολύ. Να έχετε πίστη σε αυτό. Ένα καλό της πόλης που ζούμε, είναι αυτή η προσέγγιση που μπορείς να έχεις, σε χρόνο ανύποπτο, με το υγρό στοιχείο. Ναι, δεν είναι τέλεια, δεν είναι και νησί, ή ένας π.χ. κολπίσκος με πράσινα νερά στο Ιόνιο ή στη Χαλκιδική, αλλά είναι γιατρειά και γρήγορος φορτιστής ενέργειας που χάνουμε σε καθημερινή βάση στους γεμάτους αναμπουμπούλα δρόμους μας. Σε άλλα μέρη δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Στις 23.09, λοιπόν έρχεται πια και η Φθινοπωρινή Ισημερία, να φέρει στα ίσια την ημέρα και τη νύχτα, να δώσει την έναρξη για μια καινούρια εποχή. Η νύχτα πια θα πάρει σιγά σιγά κεφάλι.

Εκατομμύρια εκεί έξω, χρησιμοποιούν το Σεπτέμβρη, σαν ένα άλλο Γενάρη, το δεύτερο Γενάρη του χρόνου, με αποφάσεις και ανευρέσεις, ξεκινήματα και τελειώματα. Μακάρι να ευοδώσουν όλα τα όνειρά σας, όλα τα σχέδια σας, όλων σας οι επιθυμίες. Άλλωστε αυτό μας κάνει και τόσο ενδιαφέροντες. Η θέληση να πάμε μπροστά, η θέληση να αφήσουμε πράγματα πίσω.

Κάθισα να γράψω αυτό το μικρό σημείωμα στο μπαλκόνι, βραδάκι... Χμμ... Ναι, το καλοκαίρι σιγά σιγά πια φεύγει. Σίγουρα... Έχει δροσιά, σηκώνει ένα ελαφρύ ρούχο, να καλύψει τα ακάλυπτα του μακό... Κλείνω το φως, η κουνιστή παλιά πολυθρόνα με νανουρίζει, κοιτώ την πόλη γύρω μου, τον ουρανό - που να δεις εδώ τ' αστέρια- ακούω τα αυτοκίνητα από τη λεωφόρο, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί συνοδεύει την αίσθηση της γεύσης... Η πρόβα πήγε καλά, ο χειμώνας έρχεται και εγώ...ναι τον περιμένω και ας με λένε τρελό. Είναι η δικιά μου νέα αρχή...