Λέξεις αραδιασμένες στο γύρισμα της δεκαετίας...

Σκέφτομαι σα χθες σχεδόν, εκείνη τη νύχτα του 2000, όταν η Ακρόπολη, μ' ένα φαντασμαγορικό show, υποδέχονταν το καινούριο millenium. Σκέφτομαι, τώρα, δέκα χρόνια μετά, πόσο διαφορετικός είναι και πάλι ο κόσμος μας, πόσο διαφορετικά συναισθήματα φέρουμε. Πόσο έχουμε αλλάξει ή όχι. Πόσο ο κόσμος έχει αλλάξει. Σε κάποιους τομείς μάλλον για το καλύτερο, σε αρκετούς, μάλλον τους περισσότερους, ακόμα δεν έχουμε προοδεύσει. Συνολικά εννοώ, ως κοινότητες ανθρώπων στη Γη.

Δύσκολα τελειώνει η δεκαετία, για πολλούς εκεί έξω. Και δύσκολα θα ξεκινήσει η καινούρια, για ακόμα περισσότερους. Αλλά, ας μη μας παίρνει από κάτω.



Κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει εκεί έξω, κάθε στιγμή, οι άνθρωποι, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, η φύση κινούνται μέσα στο σύμπαν, με όχημα τη Γη, σε ένα ατελείωτο ταξίδι, σε ένα μοναδικό "βαλς" με παρτενέρ τα χτυπήματα και τις ευτυχίες της ζωής, σ' ένα εναλλασσόμενο αγώνα της επιτυχίας και της αποτυχίας, σχέσεων και επιθυμιών, αγάπης και μίσους. Κάθε μέρα ο καθένας από εμάς, στο βαθμό που αντέχει και μπορεί, με το δικό του τρόπο δίνει τον αγώνα του για να πάει μπροστά, να προχωρήσει.


Πιστεύω βαθιά, πως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που οι υπόλοιποι θα τους χαρακτήριζαν "κακούς",( τι εστί "κακός" άραγε;), κρύβουν ταλέντα, αρετές, μικρά άνθη που περιμένουν να ανθίσουν... Πολλές φορές όμως, οι συνθήκες, τα συμφέροντα, οι καταστάσεις, οι κατέχοντες την εξουσία, οι στρεβλώσεις οικονομικές και κοινωνικές, καταπιέζουν, καταστρέφουν αυτούς τους συνανθρώπους μας, τσακίζουν τα λουλούδια που είναι έτοιμα να ανθίσουν. Το "βαλς" πρέπει για κάποιους να σταματήσει και μάλιστα άγρια, άγαρμπα.



Στη καινούρια δεκαετία, αλλά και στις υπόλοιπες που θα έρθουν, ονειρεύομαι, εγώ ο λιγάκι ρομαντικός, οι άνθρωποι να παλέψουν συνολικά, συμμετοχικά, συλλογικά για να αλλάξουν ακριβώς αυτές τις συνθήκες, τις καταστάσεις, να κάνουν πιο όμορφο αυτό το ταξίδι του πλανήτη μας, στο σύμπαν, αυτή τη μικροσκοπική κουκκίδα, που είναι το σπίτι μας και είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ, λιγάκι καλύτερο, λιγάκι πιο ανθισμένο, λιγάκι πιο "μυρωδάτο".

Να συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι σε αυτό το "καράβι" είμαστε όλοι μαζί επιβάτες, συνταξιδιώτες και συνάδελφοι, μυρμήγκια που εργάζονται, που πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται. Ότι μια μικρή κίνηση του ενός, σ΄αυτό το αέναο "βαλσάκι", επηρεάζει το χορό όλων μας.

Αυτό δεν επιτυγχάνεται π.χ. όταν στην Κοπεγχάγη, το σύνολο, σκέφτεται πεισματικά μόνο τον εαυτό του, όταν ξέρουμε επιστημονικά πια και τεκμηριωμένα, ότι βουλιάζουμε (στην κυριολεξία). Όταν, σε μια χώρα π.χ. που την λένε Ελλάδα, ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να δώσει ύπαρξη σε κάποιους ανθρώπους που ζούνε σαν "φαντάσματα" ανάμεσα μας, να δέχεται συντεταγμένους πυροβολισμούς από τις φωνές του μίσους, της φοβίας, της εθνικής κάθαρσης. Όταν υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που φέρονται σαν αγέλες, που επιθυμούν το διαχωρισμό, που θέλουν στην πυρά το κάθε τι διαφορετικό, που επιμένουν να μεταχειρίζονται θρησκείες και ιδανικά σαν όπλο μαζικής καταστροφής, σαν όπιο, που πρώτοι ετοιμάζονται να ρίξουν το λίθο για το λιθοβολισμό, ενώ οι ίδιοι είναι τόσο μεγάλοι υποκριτές και φαρισαίοι. Όταν το οικονομικό σύστημα, εμπλεκόμενο με την εξουσία, συμπλεκόμενο με όλες τις ιδεολογίες, δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, μεταξύ χωρών, εθνών, κοινωνικών τάξεων... Όταν, όταν, όταν...



Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη, όσο ατελείωτη είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή τη λίστα, αν μπορούσαμε να σπάσουμε, εμείς οι αέναοι χορευτές του βαλς, θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Να βάλουμε τα "κακομαθημένα" παιδάκια, τους δημιουργούς της λίστας, στις θέσεις τους, να τους σταματήσουμε από το να μας χαλάνε συνέχεια το "χορό" μας, τη θέλησή μας για το μέλλον, για το καλύτερο όνειρό μας, για την απόλαυση της ζωής μας.

Ουτοπικό;

Καθόλου, αν το πιστέψουμε. Καθόλου, αν το συνειδητοποιήσουμε. Καθόλου, αν το προσπαθήσουμε. Καθόλου, αν τα πόδια μας, τα χέρια μας, τα σώματά μας, αγκαλιαστούν, αφουγκραστούν και απλά χορέψουν το "βαλς" της συνύπαρξης, της ζωής.



Άλλαξα και εγώ πολύ αυτή τη δεκαετία... Θα έλεγα ενηλικιώθηκα. Συνέβησαν πολλά, άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μου, άνθρωποι έφυγαν... Κάποιοι αγαπημένοι για το μεγάλο ταξίδι, κάποιοι, αρκετοί, ευτυχήσανε, γίνανε μπαμπάδες, μαμάδες, πλούτισαν, υλικά, ψυχικά, κάποιοι περάσαν δύσκολα και το παλεύουν ακόμα, άλλοι τα καταφέρανε. Όλοι χορέψαμε όμως το αέναο αυτό ρυθμό του "βαλς". Και μάλλον βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο μεστοί.

Φέτος στην αλλαγή του χρόνου, μέσα στο φαγητό, μέσα στη μέθη της σαμπάνιας, ή του καλού Διονυσιακού κρασιού, σταματήστε λίγο, ένα μικρό λεπτό και απλά "αφουγκραστείτε" το γύρω σας, το περιβάλλον σας, τους ψιθύρους της ζωή σας, τον εαυτό σας και τη ζωή των άλλων. Ακούστε, συνομιλήστε με τον εαυτό σας, ακόμα και αν είστε μόνοι, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, μη τον φοβάστε, συστηθείτε και πάλι. Ας γίνετε για λίγο παιδιά, ας γίνετε για λίγο άστεγοι, φτωχοί, ας γίνετε εσείς το διαφορετικό που μπορεί να φοβάστε. Πείτε ευχαριστώ στους δικούς σας, φιλήστε τα παιδιά σας στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν, χαϊδέψτε τα μαλλιά του συντρόφου σας, της φίλης σας... Διαβάστε ένα παραμύθι. Φιληθείτε, επειδή το εννοείτε. Πάρτε το χέρι του παρτενέρ σας, του οποιουδήποτε παρτενέρ και αφεθείτε στο "βαλσάκι" της πραγματικά αξιοθαύμαστης ζωής σας. Γιατί το αξίζετε! Βάλτε στόχο να γίνετε καλύτεροι σε αυτό το χορό, χρήσιμοι δάσκαλοι, χρήσιμοι κοινωνοί του, υπέρμαχοι του και κληρονόμοι του!

Τίποτα άλλο δεν μένει...
Ερχόμαστε και παρερχόμαστε...
Μένει η αύρα, η ενέργεια...
Αγαπήστε την και ευλογείστε την με το δάκρυ και τη χαρά σας!

Τελευταίο post της δεκαετίας λοιπόν! Του 2009. Δικαιούμαι μια μικρή ματιά πίσω στο χρόνο και εγώ λοιπόν. Σε αυτό το μικρό blog. Σε 185 posts, χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, σχόλια, ατελείωτες ώρες γραφής και ανάγνωσης, σταγόνες από δάκρυα στο μάτι και χαμόγελα στα χείλια. Ελπίζω κάτι να πρόσθεσα και εγώ στις διαδρομές του μυαλού σας. Και ένα μικρό ευχαριστώ, για την παρέα ως τώρα. Όσο ακόμα έχω κουράγιο και μπορώ θα συνεχίσω να έχω αυτό το μικρό διαδικτυακό ημερολόγιο... (Χμμ κατάκτηση και αυτό της ηλεκτρονικής μας δεκαετίας!) Ίσως, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου να μην έχω πάντα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Αλλά το παλεύω. Αν στεναχώρησα κάποιους συγγνώμη. Αν κάποιους τους άλλαξα την ημέρα, τη διάθεση, προς το καλύτερο, αν άνοιξα το "βλέμμα" για κάτι παραπάνω, αισθάνομαι πολύ ωραία. Αισθάνομαι ότι κάτι συνέβη!

Χρόνια πολλά
συνάνθρωποι, συν-αναγνώστες,
συνταξιδιώτες, συν-χορευτές!

ΥΓ:

1) Οι φωτογραφίες, είναι από τη Χριστουγεννιάτικη και ομιχλώδης Θεσσαλονίκη, από εκεί που ξεκίνησε το νήμα της ζωής του Spastou Petalaki. Η επιστροφή στον τόπο σου, πάντα σε γυρίζει στον επαναπροσδιορισμό. Πάντα!

2) Η μουσική είναι επίτηδες διαλεγμένη, από το "Βαλς των Λουλουδιών", του Χριστουγεννιάτικου Καρυοθραύστη, (Waltz of the Flowers, The Nutcracker) αλλά και από το Βαλς της Λίμνης των Κύκνων (The Swan Lake Waltz) του Pyotr Ilyich Tchaikovsky.

3) Και αφού μιλάμε για μουσική, ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ, ξεχάσετε, για όσους θα ξυπνήσουν, την πάντα κλασική εδώ και 30 χρόνια Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, σε απευθείας μετάδοση, στην ΕΤ-1, με τον all-time classic Αλέξη Κωστάλα, στις 12:00 το μεσημεράκι, στις 1/1/2010. Ο πιο υπέροχος, μελωδικός τρόπος να ξεκινάτε την κάθε νέα σας χρονιά! Με τα βαλς του Στράους!

Τα Χριστούγεννα της μουρλής...!

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά:

Στο Gummy Bear και στο παριζάκι Υφαντής

Στο βυτιοφόρο που περνούσε μπροστά από το Καλλιμάρμαρο

και κάποιος του είχε γράψει στο βρώμικο ντεπόζιτο
"Τρεχω, αμα θες πρόσεχε"

Στο Μητροπολίτη Αμβρόσιο

που συνιστά σε όλες τις γυναίκες να είναι περιποιημένες στο σπίτι,

να μην πηγαίνουμε σε ρεβεγιόν γιατί χάνεται το νόημα των Χριστουγέννων

και βασικά να καθόμαστε σπίτι και να μας φροντίζουν όλα τα θηλυκά!
Σωστός!

Στα παιδιά των μεταναστών,

που γεννήθηκαν εδώ και δεν έχουν δει ούτε ζωγραφιστή

την Αφρική, την Ασία

αλλά δεν μπορούσαν ούτε καν να έχουν μια ταυτότητα.
Τώρα θα έχουν μια κάποια ελπίδα!
Μια πατρίδα...

Και θα μπορούν να ταξιδεύουν!

Στη "Στρέλλα", στη Μίνα Ορφανού, στο Γιώργο,

στον Πάνο Κούτρα, στις "Κούκλες",
σε ότι είναι περιθωριοποιημένο και ξαφνικά

κάποιος του έριξε ένα σωστό φως.
Υπάρχει αγάπη για όλους.

Στο Μετς, γιατί έχει δει σε τόσες λίγες μέρες τις πιο γκλαμουράτες κηδείες!

Στην Τροχαία Καισαριανής και στα ραβασάκια

να μετακινηθούν τα αυτοκίνητα λόγω κηδείας!

Στην Αναπαύσεως, γιατί χωρίς σταθμευμένα αυτοκίνητα

είναι και γ... για πάρτι!
Προσεχώς γειτόνοι!!

Στο Μετς και πάλι, γιατί έχει τους πιο τρελούς κατοίκους,
πιτσαρίες, καφέ, εστιατόρια, γραφεία κηδειών,

γλύπτες, σταυρούς και μαρμαράδικα,

τζαζ μαγαζιά και ξενυχτάδικα,

κουκλοθέατρο, αδέσποτα, γραφίστες,

φωτογράφους και κυρίως ανθρώπους με Α κεφαλαίο.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος συνυπάρχουν έτσι απλά

Και πριν από μια εβδομάδα και τον Σάκη Ρουβά

να τραγουδά! Λ. Βουλιαγμένης 22!

Παλιό Club 22!

Στο γείτονα που ακούει Σωτηρία Μπέλλου και έχει σεβντά

Στο Γέρακα που είναι φρίκη... Ξέρει αυτός.
Μα πως μένετε εκεί βρε καλοί μου άνθρωποι;

Στο WC...

Ξέρει και αυτό!

Στους υπέροχους συναδέλφους ηθοποιούς, τεχνικούς, καλλιτέχνες

και όλα τα συναφή επαγγέλματα, σε όλες τις φετινές παραστάσεις.

Στην Αυστραλία, στο Perth και στον Andrew,
που ενθουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες με την Αθήνα.
Εγώ ακόμα απορώ.

Στη γρίπη/μπαρούφα ή όχι/

δεν ξέρω τελικά τι να πιστέψω/εμβόλιο ή όχι?
Η1 Ν1

Στα διλήμματα

Στα Σκόπια και στην Τουρκία, που το ΛΑΟΣ έχει μανία!

Στη Ραφαέλα Καρά γιατί κάτι ήξερε όταν τραγουδούσε
skopia skopia mi scop... το 1977!

Στη Γαλλικά Ομάδα Θεάτρου
Le Bouc Sur le Toit
δηλαδή " Ο Τράγος στην Σκεπή"
και στα σχέδιά μας!

Στο Βερολίνο

Σε όλους τους ταλαίπωρους γονείς που έχουν παιδιά και τα αγαπάνε

αλλά θα ήθελαν αύριο απλά να κοιμηθούν όλοι μέρα

από τα να ψήσουν Γαλοπούλα με Cranberry Sauce

Στη Θεσσαλονίκη

Στο σπαστό μου ποδήλατο

Στο Key Bar και στα γλέντια του,
αν και πολύ στενό βρε παιδί μου!

Στους 19 βαθμούς φέτος τα Χριστούγεννα

Στο Κάτω Νευροκόπι αλλά και στο όμορφο Δοξάτο Δράμας

που βγάζει τα καλύτερα παιδιά
και το καλύτερο αλεύρι,

τώρα που τα καπνά είναι πια στα αζήτητα.

Στη Β. Ελλάδα γενικώς γιατί είμαστε κιμπάρηδες και αρχοντάνθρωποι.

Στους Κατ' Αυλακιώτες... τι να πω?
Άστο καλύτερα

Στο Facebook

Στο χοιρινό με δαμάσκηνα.

Στο μαύρο Jeep Cherokee που εκτός από αντιοικολογικό,
σπαστικό, ογκώδες και κομπλεξικό,
έχει πέσει και στα χέρια ενός τρελού

και σώστε μας!

Στην αναγέννηση της ΕΛ. ΑΣ.!

Αλλά και της ΕΛΛΑΣ...
Θαύμα λες να γίνει;

Στο αχταρμά της Αριστεράς,

βουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.

Στα αγαπημένα Εξάρχεια που ξαφνικά τα θυμήθηκαν όλοι

και όλοι έχουν άποψη

Στη δήθεν σύνοδο της Κοπεγχάγης και στους ξενοδόχους της πόλης

που χρέωναν 400 ευρώ τη βραδιά φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες
Έτσι αλλάζει το κλίμα
Το οικονομικά δυσμενές εννοώ του επιχειρηματία
Δήθεν Δανία και πολιτισμός.
Άντε γεια!

Στο blogging community!

Στα καλά μυαλά

Στα open.gov, διαβουλεύσεις και όλα τα ιντερνετικά φεύγα του Γιωργάκη!

Στο Κωστάκη τον Καραμανλή που τρώει πια πιο ήσυχος τα βράδια στη Ραφήνα
με την κυρία Καβουρίνα!

Στις παράνομες διαφημιστικές ταμπέλες

που συνεχίζουν να φυτρώνουν
και σε αυτή εδώ απέναντι από το παράθυρό μου

που συνεχίζει να μ' εκνευρίζει!

Στη δίαιτα της Αρκούδας και στον "Αρκτούρο",

που προσπαθεί να σώσει τις τελευταίες αρκούδες,

όχι πια από τον άνθρωπο-κυνηγό

αλλά από τον άνθρωπο-οδηγό
και την "Εγνατία Οδό"

Στο τέλος που πρέπει να βάλω γιατί πάλι το παράκανα!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΦΙΛΟΥΜΠΕΣ ΣΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ!

Θέατρο: "Κάθε Δευτέρα Χωρίζουμε!!"

Σας είχα μιλήσει για μια 2η παράσταση, που συντελείται στο Θέατρο του Ήλιου, στη Φρυνίχου στην Πλάκα.

Με αφορμή κάποιες απόψεις που "άκουσα" και διάβασα, σκέφτηκα τα εξής:

Στο θέατρο δε θα γίνει σχεδόν ποτέ να συμφωνήσουν όλοι για μια καλή ή κακή παράσταση, αφού είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί. Σίγουρα, θα υπάρξουν κάποια αστεράκια που θα λάμψουν και θα γοητεύσουν πολλούς, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας.

Το θέμα είναι να μας "ακουμπήσει" η παράσταση. Στην τελική να περάσουμε καλά.

Αν η επιθυμία μας είναι να δούμε μια παράσταση που θα μας προβληματίσει βαθιά, ή ότι θα ανακαλύψουμε το τρόχο σε μια σκηνική έκλαμψη, σίγουρα αυτή η παράσταση, μάλλον δεν θα μας βοηθήσει.

Υπάρχει, όμως και η ανάγκη στο θέατρο, να γίνονται και δουλειές σαν το "Κάθε Δευτέρα Χωρίζουμε". Και να τις αγκαλιάζουμε.

Γιατί είναι ένα μικρό λουλούδι, ένα μικρό παιδί, που ενηλικιώθηκε στο δρόμο για την υλοποίηση. Για την κούραση του να ανεβάσεις μια παράσταση με πολύ κόπο, όπως και κάθε παράσταση που προσπαθεί να αυτο-οργανωθεί, μόνο από το μεράκι και την αγάπη των συντελεστών.

Σε μια Αθήνα, που δυστυχώς, όλο και περισσότερες αίθουσες, παραγωγές, έντυπα κατακλύζονται από συμφέροντα και από κλίκες, το ανεξάρτητο και άκρως αγχωτικό, οικονομικά επισφαλές για τους δημιουργούς ανέβασμα μιας παράστασης αξίζει μια ευκαιρία. Και μια καλή ματιά. Καθαρή ματιά.

Στην παράσταση, αυτή γέλασα, ευχαριστήθηκα, πέρασα ένα βράδυ που ήμουν τόσο κουρασμένος ωραία, έφυγα με ένα χαμόγελο, με μια αγάπη για την παρέα, που λέει "'Ας το κάνουμε βρε παιδιά...! Ας το τολμήσουμε!". Για το σύγχρονο "μπουλούκι".

Και πιστέψτε με ειλικρινά, υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω, ειδικά φέτος, που απλά έχει ανάγκη λίγο να ξεχαστεί, λίγο να ξεφύγει, λίγο να χαζογελάσει. Δεν χρειάζεται όλα να είναι κουλτούρα, όλα να είναι βαθυστόχαστα, όλα να είναι η εικαστική/καλλιτεχνική πρόταση. Ας γίνεται και αυτό από κάποιους αλλά ας αφήσουμε να γίνονται και τέτοιες δουλειές.

Για όλα αυτά και σταματώ, γιατί είμαι φλύαρος, ευχαριστώ τα κορίτσια αυτά που το διασκεδάζουν και μου έδωσαν μια ατόφια σκηνική κατάθεση, σε ένα κείμενο που ρέει και ας καμιά φορά, αισθανόμουν ότι είναι λίγο "γυναικείο".

Αλλά είναι δυνατόν να χαλάσεις το χατίρι σε μια καλή, όμορφη "γυναίκα"; Μάλλον όχι!

Στο Θέατρο του Ήλιου λοιπόν, απλά συντελείται μια τίμια πρόταση, με ταλέντο και αγάπη για αυτή τη δουλειά, που όλοι την αγαπάμε τη ρημάδα. Εύγε κορίτσια. Χαρείτε το και θα το χαρεί και ο κόσμος.

Τέλος, και η πρώτη αναμάρτητη να σηκώσει το χέρι, είμαι σίγουρος, πως πολλές έχουν περάσει έστω και μια Δευτέρα ή άλλη μέρα, στο σπίτι μιας φίλης, να αναστενάζουν και να συζητούν για όνειρα, απογοητεύσεις, επιθυμίες. Με το καφέ, το τσιγάρο και λίγο κεικ.

Το "Καθε Δευτέρα Χωρίζουμε" είστε και λίγο εσείς, ακόμα και οι άνδρες... Θα το καταλάβετε και ας μην το παραδέχεστε!

Κωμωδία της Βίλλης Σωτηροπούλου

Σκηνοθ.: Γ. Μιχαηλίδης.

Ερμηνεύουν: Ελ. Καλλία, Ντ. Μιχαηλίδη, Θ. Προκοπίου, Β. Σωτηροπούλου, Κ. Μπιλάλη.

Σκην.-κοστ.: Αγ. Ντούτση. Μουσ.: Στ. Δρογώσης

Πέντε επιστήθιες φίλες καταφεύγουν κάθε Δευτέρα που χωρίζουν σ' ένα σαλόνι για να πουν τον πόνο τους, τα όνειρα και τα απωθημένα τους γελώντας και κλαίγοντας.

Τι γίνεται, όμως, όταν οι άντρες πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής από το σαλόνι τους;

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, Πλησίον Μετρό Ακρόπολης
2103231591
Απόγ: Σάβ. 6 μ.μ. Βραδ: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ., Κυρ. 13, 20, 27/12, 3/1, 8.30 μ.μ. € 18, φοιτ.: € 12. Κρατήσεις: 6932600959. Διάρκεια: 105

6.12.ΧΧ Να ήμουν ένα σημαιάκι...

Θα ήθελα να είμαι πολύχρωμο σημαιάκι
Στο γαλάζιο ουρανό να είμαι σημαδάκι
Να έχω και άλλα πολύχρωμα σημαιάκια για γείτονες

Και αυτό να μην με πειράζει
Ίσα, ίσα, να είναι πλεονέκτημά μου
Και χαρά μου

Να κυματίζω ελεύθερα
χωρίς νεφέλωμα
χωρίς σκοτούρες
να πλάθω/δημιουργώ/γεννώ/λογίζω
αέναα μέσα στου χρόνου τις γύρες

Να μιλώ με τα πουλιά, τους διαβάτες και τους ποδηλάτες
Στης πόλης τον αέρα να είμαι απαραίτητος και συνάμα ευαίσθητος
Χρήσιμος και απαραίτητα ερωτευμένος

Με της ζωής τη νιότη
Της πόλης τη χαμένη χλόη
Της πόλης το φλογισμένο μάτι
που ξέρει καλά να με κοιτάζει

Να με απολαμβάνει, αγαπά, υπολογίζει
και στο σκοινί που είμαι δεμένο να με στηρίζει
Γιατί αν το σκοινί σπάσει
τότε της πόλης το περίφημο σημαιοστόλισμα
θαρρείς θα καταρρεύσει

θαρρείς/θαρρώ το σχοινί το επιβουλεύονται
πολλά ψαλίδια, πολλά μαχαίρια
πολλές φωτιές, πολλά κοπίδια

ζηλεύουν
Νομίζουν της δόξας από τα σημαιάκια
της ζωής τους τα ανεμομαζώματα
τα ονειροκαμώματα
μπορούν να τσακίσουν

Το σχοινί κρατά ακόμα
μα... νομίζω και αν σπάσει...
στο διπλανό σχοινί
το σημαιοστόλισμα καλά κρατεί
κυματίζει περήφανο της μαγικής χώρας
του σκονισμένου/καπνισμένου/πυρπολημένου
ουρανού, αψεγάδιαστου ιστού...

Σε όλους όσους καπηλεύονται το αυτονόητο μιας ζωής, που έφυγε ανάρμοστα, άγρια...

Σε μια κοινωνία, σε ένα ιστό ανθρώπων, που πολώνεται, που δεν ακούει, βρίζει, αποστομώνει, δε σέβεται, δε θέλει το διαφορετικό, δε καταλαβαίνει, δεν κάνει πέρα για τον άλλο, δεν της αρέσει να συζητά, που είναι πολύ άρρωστη... Και ο πυρετός ακόμα να πέσει εδώ και ένα χρόνο. Μάλλον εδώ και χρόνια.

Σιγοκαίει και σιγοψήνει... Στο πουθενά... Στο πότε... Στη λύτρωση που δεν έρχεται...

Θέατρο: "Invitation to a party... not another fairytale!"

Το Θέατρο του Ήλιου, είναι ένα μικρό θέατρο στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα, δίπλα στη Δ. Αρεοπαγίτου και πολύ κοντά στο μετρό Ακρόπολη. Εδώ και κάποια χρόνια, έχει γίνει, αν θα μπορούσα να έλεγα, στέκι για ομάδες, κυρίως από νέους και ορεξάτους ανθρώπους, που παλεύουν να δείξουν τη δουλειά τους.

Φέτος στεγάζονται εκεί 2 ομάδες, από ανθρώπους που έχουν μεράκι και αγάπη για το θέατρο και πάνω απ ' όλα είναι καθαροί σε αυτό που κάνουν. Για το ένα έργο, θα σας μιλήσω λίγο αργότερα μέσα στο Δεκέμβρη. Για το άλλο, που έχει ήδη ξεκινήσει θέλω να σας μιλήσω άμεσα.

Η Μαρία Σούμπερτ, με το γερμανογενές επίθετο και τα σχεδόν πάντα κόκκινα μάγουλα, ως μια άλλη Χιονάτη, έγραψε ένα παραμύθι... για τα παραμύθια και τους ήρωές τους. Άραγε έχετε αναρωτηθεί ποτέ, τι πραγματικά συμβαίνει στη Χιονάτη, όταν η ιστορία της τελειώνει; Στο Πινόκιο; Στο Σκρουτζ; Στον Κακό Λύκο; Που πάνε λοιπόν αυτές οι... ψυχές; Η Μαρία, λοιπόν, αφού μελέτησε το θέμα αρκετά καλά με βοηθό τη φαντασία της και την μαγεία των παραμυθιών, πήρε το πενάκι της και έγραψε, έπλασε τον κόσμο των παραμυθιών... στο Κάτω Κόσμο! Εκεί που πάνε όλοι, όταν οι ιστορίες πια παύουν να υπάρχουν. Εκεί που ξετυλίγονται τα... νήματα, οι ζωές των ηρώων που όλοι ξέρουμε, μια ολόκληρη μικρή κοινωνία που δεν αποτελείται μόνο από τους ήρωες των παραμυθιών, αλλά και από τους συγγραφείς/εμπνευστές αυτών, όπως του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, των αδερφών Γκριμ κ.α.

Η ομάδα λοιπόν των BlackDots, αποτελείται εκτός από τη Μαρία, και από άλλα 3 νέα κορίτσια, που το βλέμμα τους δείχνει καθαρότητα και αγάπη για το θέατρο. Τη σκηνοθέτη Ζωή Μαντά, τη θεατρολόγο/σκηνογράφο/ Κρητικιά (που δεν σηκώνει και πολλά πολλά) Βάσια Χριστοδούλου και την πάντα στωική και "σοφή" Ελένη Βλάχου, οι οποίες προσπάθησαν να μεταφέρουν το αρκετά απαιτητικό σε παραγωγή κείμενο επί σκηνής και πιστεύω το κατάφεραν με αξιοπρέπεια και φαντασία!

Δεν είναι καθόλου εύκολο, να κάνεις θέατρο τη σημερινή εποχή με δικά σου μέσα, με δικές σου αποκλειστικά δυνάμεις οικονομικές και ψυχικές. Για αυτό τα κορίτσια και οι ηθοποιοί τους, αξίζουν το πρώτο μπράβο. Γιατί δούλεψαν με τη ψυχή τους, για ένα ειλικρινές αποτέλεσμά και εκεί είναι που τους βγάζω το καπέλο. Ναι, δεν έχει τα σούπερ μηχανικά σκηνικά ή τα ακριβά υλικά ή την ακριβή προώθηση, αλλά εμένα σε αρκετές στιγμές με ταξίδεψαν σε κόσμους παραμυθένιους, σε κόσμους απόκοσμους, με χιούμορ και νοήματα.

Οι ηθοποιοί, κλήθηκαν να ερμηνεύσουν διάφορους και συνάμα πολύ διαφορετικούς ρόλους, πράγμα δύσκολο και απαιτητικό, αφού ο κάθε ήρωας ενός παραμυθιού, έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και πρέπει πάση θυσία να ζωντανέψει επί σκηνής. Και τα κατάφεραν μια χαρά! Οι περισσότεροι, νέοι ηθοποιοί, στα πρώτα τους βήματα, προσφέρουν μια έντιμη ερμηνευτική άποψη, με υποκριτική και τεχνική αρτιότητα. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες, είχα την τύχη, πριν από αρκετό καιρό στις πρόβες και για ένα τριήμερο, να δουλέψουμε μαζί με τα παιδιά, να προσπαθήσουμε μαζί, μέσα από τα λίγα πράγματα που έχω μαζέψει από τη δουλειά έξω και εδώ, να πλάσουμε με μια μικρή καθοδήγηση, κάποιους "παραμυθένιους" χαρακτήρες και οφείλω να πω, ότι το αποτέλεσμα, ειδικά σε ορισμένες "δύσκολες" περιπτώσεις ρόλων, με εξέπληξε αφάνταστα και με έκανε να συγκινηθώ όσο δεν φαντάζεστε!

Θυμάμαι, κάθισα, όταν παρακολούθησα την παράσταση, σε μια άκρη και είχα πάρει το μπλοκάκι μου ( τα παιδιά μετά με πείραζαν), να γράψω πράγματα, πιο πολύ για εμένα, ένα μικρό παρατηρητήριο του αποτελέσματος. Και αρκετές φορές, έμεινα με ένα χαμόγελο πλατύ στα χείλια και μια ευφορία, αφού τα παιδιά, ήταν σε πολλές περιπτώσεις αγνώριστα, από τότε που τους άφησα. Η μικρή βάση είχε γίνει ολόκληρο "κτίσμα" και χαίρομαι που η ρηξικέλευθη σκηνοθέτης, η Ζωή Μαντά, το έπιασε από τα μαλλιά και έπλασε την ιστορία της.

Σίγουρα, τίποτα δεν είναι τέλειο και ναι, τουλάχιστον στην παράσταση που είδα εγώ, την 3η μετά από την πρεμιέρα, υπήρχαν πράγματα που θα μπορούσαν να λείπουν ή να είναι αλλιώς, ή να με προβλημάτισαν, αλλά έχει τόσο αγνό, καθαρό, "παιδικό" με την έννοια της τίμιας ψυχής, αποτέλεσμα, μια γνήσια ομαδική δουλειά, που σε συγκινεί και αξίζει όσο τίποτα άλλο, ένα ζεστό χειροκρότημα. Την αποδοχή μας, σε μια ομάδα νέων παιδιών, που τολμά να λέει: "Ναι ρε! Το κάνω γιατί το γουστάρω, γιατί το υποστηρίζω, γιατί θέλω να ονειρεύομαι και να κάνω τη δική μου δουλειά, χωρίς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις!"

Μονό για αυτό, η προσπάθεια αξίζει την υποστήριξή μας. Αυτά είναι τα κύτταρα που, έτσι υγιή και ζοωφόρα, μας δείχνουν διαφορετικά μονοπάτια και ας μην είναι πάντα καλοστρωμένα. Αυτά είναι που μπορούν να εξελιχτούν, να ελπίζουν, να παλεύουν κόντρα στα καθιερωμένα.

Ευχαριστώ για το ταξίδι...

Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ BLACKDOTS ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ:

"INVITATION TO A PARTY- not another fairytale"
της Μαρίας Σούμπερτ

Τι απογίνονται οι ήρωες των παραμυθιών όταν τελειώσει πια το παραμύθι;
Η Κοκκινοσκουφίτσα περνάει ξανά από το δάσος;
Ο Κακός Λύκος γίνεται χορτοφάγος;
Η Χιονάτη ή η Ωραία Κοιμωμένη παντρεύονται εν τέλει τον Πρίγκιπα του Παραμυθιού;

Η Κακιά Μητριά της Σταχτοπούτας γίνεται νοσοκόμα για παιδιά που νοσηλεύονται από ατύχημα τούρτας,
η Τίνκερμπελ αναζητά σε κάθε άντρα τον Πήτερ Παν,
η Χιονάτη σκάει από τα πολλά μήλα.

Και όταν πια πεθάνουν οι ήρωες αυτοί, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν αλλού από τον Κάτω Κόσμο των Παραμυθιών, όπου οι μεγάλοι Παραμυθάδες συζούν πλέον μαζί τους, σε μια πραγματικότητα ιδωμένη μέσα από ένα παραμορφωτικό γυαλί.

Με τον κόσμο αυτό θα έρθει αντιμέτωπος ένας Παραμυθάς, ο οποίος σε μια κρίση ταυτότητας είναι έτοιμος να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όσα δει και όποιους γνωρίσει θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την δική του καθημερινότητα, θα απαντήσουν στα μεγάλα του ερωτήματα και θα του δώσουν νέα πνοή για ζωή.

Ένα μαύρο παραμύθι με σκοτεινή αλλά και γιορτινή ατμόσφαιρα, παραπαίοντας ανάμεσα στο χιούμορ, την πικρία και το δράμα, για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για την αξία της ζωής ακόμα και στο θάνατο.

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):
Ελένη Ανδρεάδου
Μαρία Γιαννακιτσίδου
Ανδρέας Γιαννόπουλος
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Γιώργος Στεφανίδης
Πρόδρομος Τριγώνης

Σκηνοθεσία: Ζωή Ε.Μαντά
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Βλάχου
Σκηνικά-Κοστούμια: Βάσια Χριστοδούλου

Παραστάσεις: Τετάρτη- Πέμπτη (από 11/11 έως 30/12)
Ώρα έναρξης: 21.00


Εισιτήρια: 15€, 10€ (φοιτητικό), ατέλειες δεκτές (μετά από επικοινωνία με το θέατρο)