6.12.ΧΧ Να ήμουν ένα σημαιάκι...

Θα ήθελα να είμαι πολύχρωμο σημαιάκι
Στο γαλάζιο ουρανό να είμαι σημαδάκι
Να έχω και άλλα πολύχρωμα σημαιάκια για γείτονες

Και αυτό να μην με πειράζει
Ίσα, ίσα, να είναι πλεονέκτημά μου
Και χαρά μου

Να κυματίζω ελεύθερα
χωρίς νεφέλωμα
χωρίς σκοτούρες
να πλάθω/δημιουργώ/γεννώ/λογίζω
αέναα μέσα στου χρόνου τις γύρες

Να μιλώ με τα πουλιά, τους διαβάτες και τους ποδηλάτες
Στης πόλης τον αέρα να είμαι απαραίτητος και συνάμα ευαίσθητος
Χρήσιμος και απαραίτητα ερωτευμένος

Με της ζωής τη νιότη
Της πόλης τη χαμένη χλόη
Της πόλης το φλογισμένο μάτι
που ξέρει καλά να με κοιτάζει

Να με απολαμβάνει, αγαπά, υπολογίζει
και στο σκοινί που είμαι δεμένο να με στηρίζει
Γιατί αν το σκοινί σπάσει
τότε της πόλης το περίφημο σημαιοστόλισμα
θαρρείς θα καταρρεύσει

θαρρείς/θαρρώ το σχοινί το επιβουλεύονται
πολλά ψαλίδια, πολλά μαχαίρια
πολλές φωτιές, πολλά κοπίδια

ζηλεύουν
Νομίζουν της δόξας από τα σημαιάκια
της ζωής τους τα ανεμομαζώματα
τα ονειροκαμώματα
μπορούν να τσακίσουν

Το σχοινί κρατά ακόμα
μα... νομίζω και αν σπάσει...
στο διπλανό σχοινί
το σημαιοστόλισμα καλά κρατεί
κυματίζει περήφανο της μαγικής χώρας
του σκονισμένου/καπνισμένου/πυρπολημένου
ουρανού, αψεγάδιαστου ιστού...

Σε όλους όσους καπηλεύονται το αυτονόητο μιας ζωής, που έφυγε ανάρμοστα, άγρια...

Σε μια κοινωνία, σε ένα ιστό ανθρώπων, που πολώνεται, που δεν ακούει, βρίζει, αποστομώνει, δε σέβεται, δε θέλει το διαφορετικό, δε καταλαβαίνει, δεν κάνει πέρα για τον άλλο, δεν της αρέσει να συζητά, που είναι πολύ άρρωστη... Και ο πυρετός ακόμα να πέσει εδώ και ένα χρόνο. Μάλλον εδώ και χρόνια.

Σιγοκαίει και σιγοψήνει... Στο πουθενά... Στο πότε... Στη λύτρωση που δεν έρχεται...