Φάληρο... μια Καθ. Δευτέρα

Στο Φάληρο η Αθήνα βρίσκει το παραλιακό της μέτωπο

Περαντζάδα και θέα το Σαρωνικό

Καθαρά Δευτέρα και αέρας στο πρόσωπο

Αέρας κινητήριος για τους Kite Surfers

Πέταγμα "αετού" και κύματα... Σανίδα και ταχύτητα

Έλληνες και μετανάστες σε μια αναγκαία διαφυγή

Φωτογραφική διαδρομή

Λίγες λεζάντες.. παραπάνω λόγια μάλλον όχι

Φλυαρία

does Athens burn???

Maybe every summer

Or December

Προσπάθεια...

Ψηλά, ψηλά, ψηλά...

Μουσουλμάνες, γυναίκες, μάνες, αδερφές, παιδιά, οικογένειες

Εκδρομή στη Χριστιανική Αργία...

Καλή Σαρακοστή... ή όχι;

Δαμάζοντας τα κύματα

Πολύχρωμοι "αετοί"

Οδηγοί στη Θάλασσα

Καρέκλα και παραλία

Θέαμα εξασφαλισμένο

Ο Αίολος και ο Ποσειδώνας άραγε κάνουν Kite Surfing?

Ποδήλατο και άμμος

Δύσκολο;

Πατημένο χώμα

Άμμος σε ανυπαρξία

Τώρα ξέρω

Εύκολο!

Κοριτσάκι έφτιαξε μια τούρτα

Έβαλα καλαμάκι πλαστικό για κεράκι

Γενέθλια, το "σβήνουμε" με φου...

"Που είναι η μαμά σου;"

Ρωτώ

"Τρώει.. εκεί πέρα"

"Να γυρίσεις εκεί" λέω

Μίση ώρα μετά...

Ευτραφής μαμά, με αστυνομικό, παραπατάει στην άμμο

Κλάμα και οδυρμοί

Χάθηκε το παιδί!

Το παιδί βρέθηκε

Έπαιζε...

Εσύ μάνα, χάθηκες στην ταραμοσαλάτα...

Πρόβλημα η γονική ανευθυνότητα!

Αττικός Ουρανός

Σαρωνικός κόλπος

Πινελιές χρωμάτων στο γαλάζιο

Σκιές στη Θάλασσα

Φωτογραφία καλοκαιριού;

Σ' ένα χειμώνα αναποφάσιστο

Σχέση

2 χρώματα, 2 φυλές

Σμίξιμο

Παιχνίδια, φιλιά στην παραλία

ο Έρωτας στην απολαυστικότερη εκδοχή του

Γέμισα χαρά

Σκυλίσια ζωή

Και περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...

Στα ίχνη του Γιάννη Τσαρούχη/στάθηκα/αναλογίστηκα

Κοντοστάθηκα μπροστά στους ποδηλάτες, όλοι παραταγμένοι σε μια σειρά, μια παρέλαση από εικόνες, πρωταγωνιστές και ποδήλατα του 1930. Ποδήλατα και υποψίες φουστανέλας ή χιτώνα; Γιλέκο δυτικότροπο, ή απλό μάλλινο, βαλκανικό υφαντό; Ο Γιάννης Τσαρούχης, είχε αυτό το χάρισμα, να προσδίδει σε κάθε σχεδόν πίνακά του αυτή την αίσθηση της Ελλάδας, του Ρωμιού, τη μοίρα αυτής της γωνιάς της γης, που το ένα πόδι είναι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή. Μέσα από το λαϊκό στοιχείο που επικρατεί στους πίνακές του, ξεπηδά μια γενετήσια δύναμη, ένα πάθος για το Αρχαίο Ελληνικό στοιχείο που κρυβόταν/κρύβεται;/ μέσα στις γειτονιές του Πειραιά, στα Καμίνια, στις συνοικίες της Αθήνας, στο Μοναστηράκι και στις αγορές της Αθηνάς και της Ερμού. Άντρες με πρόσωπα και ζυγωματικά έντονα, σώματα καθημερινά ή αγάλματα; Βυζάντιο, Ρεμπέτικο, Ζεϊμπέκικο, Αγιογραφία, Λαϊκές Φορεσιές, Στολές, Δρόμοι... Όλα εμπλέκονται στα μοτίβα του, όπως ακριβώς μπλέκονται όλα τα παραπάνω στοιχεία σε μια χώρα που η μοίρα της είναι ακριβώς αυτό το συνονθύλευμα ιδεολογιών, εθίμων, επιρροών, καταστάσεων, γλώσσας, μουσικής...

Η ανακατωσούρα μας που συνεχίζει να μας ταλανίζει/ ή να μας ευεργετεί/

ποιος ξέρει την απάντηση;

Περπάτησα πολύ ώρα, σε αυτή την αναδρομική έκθεση του Τσαρούχη στο Μουσείο Μπενάκη. Περπάτησα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Μου άρεσε που είδα πολλά παιδιά. Κοιτούσαν, παρατηρούσαν. Χαμογέλασα με τις απορίες τους, ειδικά μπροστά στα ανδρικά μοτίβα, στα γνωστά "αντράκια" του Τσαρούχη. Υπήρχε αυτή η αγνότητα, αυτή η απορία η απόλυτα φυσική περιέργεια όχι για την απεικόνιση, αλλά για την τέχνη. Τα χάρηκα αυτά τα παιδάκια και τους γονείς τους. Τόσο καλό να δίνεις στα παιδιά τέτοια ερεθίσματα.

Στάθηκα, κάθισα και παρακολούθησα και το εξαιρετικό βίντεο για το Γιάννη Τσαρούχη σε 2 μέρη από μια εκπομπή της ΕΡΤ, το Μονόγραμμα, γυρισμένο, νομίζω το 1983; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι, ότι η ΕΡΤ τώρα κάνει ηλίθιες εκπομπές στην πλειοψηφία τους και πανηγυράκια Eurovision, ενώ θα έπρεπε να είναι γεμάτη από τέτοιες μοναδικές δουλειές, που προβάλουν άλλα είδωλα, άλλες πορείες.

Ένιωσα σα να είχα μια ξαφνική συνομιλία με το ζωγράφο. Λάτρεψα τον αυθορμητισμό του στις απαντήσεις, είδα τη ματιά του να μου μιλάει. Καθαρό βλέμμα. Πολύ καθαρό. Σχεδόν κοντά στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένιωθες πως το καταλάβαινε και έβγαζε αυτή τη σοφία, που έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι. Ως άνθρωποι εννοώ, τη σοφία του δρόμου. Απλά εδώ είχες και την οξυδέρκεια ενός αστραφτερού πνεύματος. Συγκινήθηκα τόσο πολύ, όταν τον άκουσα να λέει:

"όλη μου τη ζωή, η δυσκολία μου ήταν να μοιάσω στους άλλους

μου ήταν τόσο πιο εύκολο απλά να είμαι διαφορετικός

πάλευα για να γίνω αποδεκτός

Τώρα πια κατάλαβα όμως πόσο άχρηστο είναι αυτό"

Αυτό το διαφορετικό πάρτε το και κουμπώστε το σε όλα τα διαφορετικά που η Ελληνική κοινωνία, μοιάζει να αγνοεί ή να επιμένει να θέλει να αγνοεί. Από τα ΑΜΕΑ, το χρώμα του δέρματος, την άποψη, τις ιδέες, το ντύσιμο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τον/την άλλο που απλά μας φαίνεται διαφορετικός. Να είστε περήφανοι αν αισθάνεστε διαφορετικοί, για οποιοδήποτε λόγο. Δεν είστε η μάζα. Και συμπληρώνει:

"πρέπει να είσαι έξυπνος για να είσαι διαφορετικός"

Στάθηκα στις 4 εποχές του, στις διάφορες εκδοχές τους, ζωγραφισμένες στο Παρίσι, και νόμισα ότι ξεπρόβαλε όλη η ιστορία του τόπου σε μια εικόνα. Οι μορφές του αυτές, σε περνάνε από την αγιογραφία του Βυζαντίου στη προσφυγιά και στην πορεία του νέου ελληνικού κράτους, στις φτωχογειτονιές που σεργιανούσε για ώρες. Εκεί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός είχε το χάρισμα να φτιάχνει από τη λάσπη, από πτωχά υλικά, εικόνες και "διηγήματα" για το μάτι μυθικά, πλούσια, μοναδικά!

Στον πρώτο όροφο, όμως χάθηκα. Εκεί είναι συγκεντρωμένες σχεδόν όλες οι σκηνογραφικές του ιδέες, μακέτες, οράματα για κάθε έργο που συνεργάστηκε ή φαντάστηκε. Από παιδί, στο πλούσιο αστικό σπίτι της θείας του στον Πειραιά, ζωγράφιζε τα σαλόνια και τα δωμάτια, σα σκηνικά από θεατρικά, με κυρίους και κυρίες της αυλής για πρωταγωνιστές. Πέρασε από μπροστά μου μια ολόκληρη γενιά και όχι μόνο του Ελληνικού θεάτρου. Παραστάσεις σταθμός όπως οι Όρνιθες, ή η Μήδεια στο Covent Garden. Σε μικρά χαρτάκια, σχέδια ακόμα και σε χαρτοκιβώτια, έφτιαχνε τους κόσμους τους φανταστικούς του θεάτρου, τη σάρκα και την οστά της ιστορίας. Σε ένα κομμάτι τοίχου γράφει ένα απόφθεγμα του:

"το ίδιο το θέατρο είναι μια τρέλα που οργανώνεται με σύστημα.

Αν μέσα στο σύστημα διαφυλαχθεί η σχιζοφρένεια και το όνειρο, το θέατρο γίνεται ενδιαφέρον"

Τελειώνοντας, η έκθεση αυτή, με πήγε ένα ταξίδι στο συναίσθημα, στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Ο Τσαρούχης άλλωστε (1910-1989), δεν έκανε τίποτα άλλο από τα να ζήσει όλη την πάλη της χώρας αυτής, των ανθρώπων της, τα γεγονότα της που της έχουν αφήσει σημάδια και πληγές που ακόμα πληρώνουμε αλλά και λατρεύουμε να αγαπάμε. Να τη ζήσει και με ένα τόσο ιδιαίτερο τρόπο να την απεικονίσει στο καμβά του, με τα πινέλα της ψυχής μας και τα χρώματα του τόπου που ζούμε. Και να προσπαθήσει να μας ακουμπήσει με την αμεσότητά τους, την αλήθεια τους. Άλλωστε η αλήθεια πονάει ή συγκινεί.

Γιατί ο Τσαρούχης είμαστε όλοι εμείς...

Η μάνα η Ελλάς και τα παιδιά της όπως, όπου βρεθούμε,

από όπου και αν κρατάμε.

Χαμένοι στα βιβλία

"Μα αυτό που μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι ο κόσμος δε διαβάζει! Σχεδόν καθόλου. Πηγαίνεις στα σπίτια των ανθρώπων και βιβλία δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν ίσως, να είναι μόνο για ντεκόρ." Δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω με τη φίλη την Ι. που με καταγωγή από την Ουκρανία, ζει και εργάζεται επιτυχημένα στο χώρο των τεχνών, χρόνια τώρα στην Ελλάδα.

Το χειρότερο είναι, πως διαπιστώνουμε με λύπη, μια ολόκληρη φουρνιά νέων ηθοποιών και όχι μόνο, νέων παιδιών, που δεν έχουν "μάθει" να διαβάζουν. Δεν ξέρουν βασικά πράγματα, βασικούς συγγραφείς, της εγχώριας και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πώς μπορεί να είσαι συμμέτοχος σε αυτή τη τέχνη, όταν δεν έχεις παιδεία γενική; Όταν δεν έχεις διαβάσει μια σελίδα;

Μια φίλη ηθοποιός, μου ανέφερε ότι σε κάτι εισαγωγικές εξετάσεις για μια δραματική σχολή που είχε παρακολουθήσει, ρωτήθηκαν οι υποψήφιοι ποιος είναι ο Διονύσιος Σολωμός και δυστυχώς ήξερε μόνο μια κοπέλα! Σοκ; Φυσικά. Η εκπαίδευσή μας, συστηματικά προωθεί τα παιδιά μόνο στην παπαγαλία, στην επιφανειακή εκμάθηση. Η τηλεόραση συμπληρώνει το παζλ της αποβλάκωσης, της προβολής των χειρότερων ρόλων-μοντέλων, της βλακείας και του εφήμερου, του δήθεν. Αυτό βολεύει το σύστημα.

Θυμάμαι στα χρόνια που έχω ζήσει έξω, οι περισσότεροι άνθρωποι, απλά διάβαζαν. Όρθιοι στα λεωφορεία και στο μετρό, στα παγκάκια, στα καφέ. Ο αντίλογος; Προσπάθησα μάλλον χωρίς επιτυχία, να δικαιολογήσω λίγο τα αδικαιολόγητα, σημειώνοντας μια πραγματικότητα που εν μέρει είναι αλήθεια, στην εγχώρια αγορά βιβλίου. Το τελικό προϊόν, το βιβλίο είναι ακριβό, όπως σχεδόν όλα πια εδώ στη μικρή γωνιά της ΝΑ Ευρώπης. Στην Αγγλία, τα λεγόμενα paperbacks, είναι διαθέσιμα παντού και περιλαμβάνουν από best sellers και μεγάλα ονόματα, μέχρι ανεξάρτητη λογοτεχνία και ψαγμένους συγγραφείς. Οι τιμές τους σε λίρες κυμαίνονται από 5-8 λίρες, ίσως και λίγο παραπάνω. Αυτό καθιστά το βιβλίο προσβάσιμο σε μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας. Σίγουρα το τοπίο αλλάζει και μάλιστα γοργά με τη δυναμική είσοδο των λεγόμενων e-books, σε ηλεκτρονική μορφή και σε fancy συσκευές. Προσωπικά δεν τα συμπαθώ καθόλου... Το χαρτί έχει άλλη χάρη και... κυρίως μυρωδιά. Μυρωδιά; Χμ..

Από τα πρώτα πράγματα που κάνω όταν παίρνω στα χέρια μου ένα βιβλίο, είναι να το ξεφυλλίζω, να το νιώθω στις παλάμες μου και να χώνω τη μουσούδα, να μυρίσω τις σελίδες, τις φρεσκοτυπωμένες. Αυτό κανένα e-book, δεν μπορεί να προσφέρει! Συγγνώμη iPad και Kindle.

Λοιπόν, αν σας ξεσήκωσα, αυτές τις μέρες στην Πλατεία Κλαυθμώνος, εκτός από απεργιακές συγκεντρώσεις, έχει και μια πολύ καλή εκποίηση βιβλίων, με πολύ μεγάλη γκάμα θεμάτων από το Σύνδεσμο Εκδοτών (αν θυμάμαι καλά). Χιλιάδες ζουμερά βιβλία, από 2 Ευρώ μέχρι και 7 άντε 10 το πολύ, και αυτά ελάχιστα! Τα περισσότερα είναι περίπου στα 3 ευρώ. Έφυγα με 2 σακούλες, που μετά πάλεψα να βολέψω στο ποδήλατο, με 22 βιβλία και λογαριασμό 70 Ευρώ! Νομίζω εξαιρετικά. Ίσως δεν βρείτε όλα αυτά που σας καλύπτουν, αλλά βυθιστείτε στη μαγεία της ανακάλυψης του "άγνωστου" συγγραφέα και ίσως πετύχετε διαμαντάκια. Έχει πολύ υλικό. Ωραία ιδέα, εποχές που είναι! Μέχρι και την Κυριακή 14/2...

ΥΓ: Μπορείτε να πάρετε και δωράκια στο έτερο ήμισυ, αν συμμετέχετε στα του Βαλεντίνου τα festivals! Τσουσ!

ΒΗΜΑGAZINO και Spastos Petalakis! Unexpectedly!

Και εκεί που καθάριζα το σπίτι Κυριακάτικα, ήρθε ένα μήνυμα από ένα φίλο εκ Θεσσαλονίκης!  "Κοίταξε το  ΒΗΜΑGAZINO σήμερα!  Στη σελίδα 14 έχει κάτι δικό σου!"   Μπα;  Αναρωτήθηκα.  Σκέφτηκα, μήπως κάτι για το θέατρο, καμιά κριτική...  

Πετάχτηκα στο περίπτερο και ανοίγοντας στο δρόμο για το σπίτι το περιοδικό, έπεσα πάνω στη σελίδα του Ηλία Νικολαΐδη, με τίτλο "Ανήσυχο Ποντίκι"...  Ο Ηλίας, σερφάρει στο διαδίκτυο και προτείνει και αυτή την εβδομάδα, μάλλον είχα την τύχη να πέσει πάνω σε εμένα! 

Κάτω από την επικεφαλίδα Ποδήλατο, να και η αφεντιά μας...

Ευχαριστώ πολύ κ. Νικολαΐδη, για την... ανακάλυψη!  

Μεγαλώνει το παιδί, μεγαλώνει και το χαίρομαι!

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Περί Απόκρεω...

Πριν από λίγο καιρό, που σκάλιζα κάποια ντουλάπια, βρήκα ένα παλιό μου φωτογραφικό άλμπουμ, ένα από τα λίγα που μου έφερε σε μια επίσκεψη της η μάνα μου από τη Θεσσαλονίκη...  "Μου τα άφησες όλα πάνω και σκέφτηκα τώρα πια ότι είναι καλό να τα κρατήσεις εσύ.  Περνάνε τα χρόνια και μήπως χαθούνε.  Οι αναμνήσεις μας είναι..."  

Κοιτάζοντας τις λίγο πια ξεθωριασμένες φωτογραφίες στα γρήγορα, έπεσα σε μια που είμαι πιασμένος χέρι χέρι με 2 όμορφες κοπελιές αριστερά και δεξιά σε κύκλο.   Τα χέρια φυσικά σε πλήρη έκταση, αφού είμαι λιλιπούτειος.  Ένας λιλιπούτειος πιερότος, με μεγάλο φαρμπαλά στο λαιμό, χρωματιστά ευμεγέθη κουμπιά, ένα πελώριο χαμόγελο. Πρέπει να χορεύαμε, τρόπος του λέγειν δηλαδή, μάλλον παραπατούσα αρκουδιάρικα, υποθέτω. Είμαι δεν είμαι, 5 χρονών, αρχές του ΄80. Νομίζω ότι ήταν ένας αποκριάτικος χορός στη ΧΑΝΘ ή στο Λύκειο των Ελληνίδων, όπου η μητέρα μου συμμετείχε φανατικά σε όλες τις εκδηλώσεις.  Επειδή δεν είχε και που να με αφήσει η γυναίκα, με τρία παιδιά και καμία βοήθεια, με έπαιρνε απλά παντού μαζί της.  Μάλλον για αυτό έγινα και κοινωνικό παιδάκι!  Δεν είχα και άλλη επιλογή.  Ήμουν και γλυκούλης... και ο κόσμος πολύ ασχολιόταν μαζί μου, οπότε έτσι ησύχαζε λίγο και η μάνα!

Οι Αποκριές τελικά έχουν πλάκα.  Τα τελευταία χρόνια αλήθεια είναι δεν συμμετέχω τόσο.  Δεν ξέρω γιατί.  Μάλλον βαρέθηκα; Μεγάλωσα;  Αν και δεν σημαίνει τίποτα αυτό.  Από τα καλύτερα αποκριάτικα πάρτι και τα πιο... πονηρά, γίνονται από μεγάλους.   Πως να ξεχάσω κάτι καρναβάλια στην Πάτρα πριν πολλά χρόνια, άρτι αφιχθείς από Αγγλία, με φθηνές πτήσεις ευκαιρίες της τελευταίας στιγμής.  Μαυροδάφνη και ζαλούρα, τι ζαλούρα, χάλια, ξημερώματα  θολά στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου.  Από τότε δεν  άγγιξα τη Μαυροδάφνη. Ειλικρινά!  Τι κεφάλι Παναγία μου! Γλυκιά κούραση, τα πόδια δεν άντεχαν άλλο αλλά συνεχίζαμε.  Η μετά στη Θράκη στη Ξάνθη, στην Καστοριά, στη Νάουσα και στην Κοζάνη με τα χάλκινα και τις μπάντες της Βαλκανικής, σε ήχους που έρχονται από τα χρόνια που ο Διόνυσος λατρευόταν με γλέντια και οινοποσίες. 

Όλη η Ελλάδα, παραδόσεις, μουσικές, έθιμα.  Σύμφωνοι, λίγο ίσως και κάποιοι πολιτιστικοί, τρόπος του λέγειν, σύλλογοι το ξεχειλώνουν.  Και οι Βραζιλιάνες, μπορεί να είναι για κάποιους λάγνες, αλλά θα πουντιάσουνε και οι κοπέλες μέσα στο χειμώνα της Ελλάδας. Παράτερη η παρουσία τους...

Οργανωθείτε, διασκεδάστε, μασκαρευτείτε όσο μπορείτε... Τα λέω αυτά για να τα ακούω και εγώ να παίρνω φόρα.  Νομίζω φέτος, όσο ποτέ το χρειαζόμαστε όλοι.  Λίγο  να ξεφύγουμε. 

Ορίστε και λίγες προτάσεις. Αν έχετε όρεξη, πάτε στα Γρεβενά, που τα τελευταία χρόνια, τα Ανακατωσάρια έχουν την τιμητική τους.  Τα ίδια τα Γρεβενά, δεν λένε και πολλά σαν πόλη, αλλά τέτοιες μέρες είναι πολύ ωραία.  Και η φύση, αυτή η μοναδική φύση της Πίνδου είναι τόσο κοντά και τόσο προσβάσιμη.  Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε και τα περίφημα μανιτάρια της περιοχής, κάτι σαν το τοπικό φετιχ.  

Για όσους μείνουν στην Αθήνα και θέλουν τσάρκα με το ποδήλατο, αυτή την Παρασκευή, έχει και Ποδηλατικό Freeday μασκέ, αλλά και Alley Cat Race με καρναβαλική διάθεση.  Και σήμερα Δευτέρα και Καρναβαλικό Critical Mass στην Πλατεία Συντάγματος αλλά και στη Θεσσαλονίκη.  Παράπονο δεν έχετε, έτσι;  

Άντε καλό μήνα να έχουμε και μασκαρευτείτε!  Άλλωστε, οι μισοί εδώ στον τόπο μας τουλάχιστον είναι for the festivals και μασκαράδες!

 Photo Courtesy of Monumenta

STOP PRESS:  Και μέσα σε όλα αυτά, ενημερώθηκα από τα παιδιά του Monumenta, που πολύ εκτιμώ και έχουμε κοινή αγάπη για την πόλη που ζούμε, πως τα υπόλοιπα Νεοκλασικά  που περιβάλουν το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης τελικά δεν θα κατεδαφιστούν μετά από απόφαση του κ. Γερουλάνου.  Συγχαρητήρια στο Monumenta, γιατί δείχνουν το δρόμο, πως οι πολίτες όταν θέλουν μπορούν να κάνουν μικρά θαύματα!  Περισσότερα εδώ.