Αυτή είναι η κεντρική πλατεία της Αθήνας! Θαυμάστε!

Αθήνα, Κυριακή, στην Πλατεία Συντάγματος! Η πόλη υποδέχεται την άνοιξη, τους κατοίκους, τους επισκέπτες από την Ελλάδα και τον κόσμο, με τον καλύτερο και πιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Όπως πρεσβεύει και η εταιρεία που σύστησε ο κ. Κακλαμάνης "Breathtaking Athens", (εταιρεία τουριστικής ανάπτυξης Αθηνών, πολύ chic) φυσικά και σου κόβεται η ανάσα, από την υπέροχη εικόνα που αντικρίζει κανείς στην κάτω πλευρά και όχι μόνο, της κεντρικής μας πλατείας, που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει και πολλές εκπληκτικές χρήσεις όπως: τόπος εγκατάστασης εκδηλώσεων/φιέστας/εμποροπανήγυρις/λαϊκού προσκυνήματος κ.α.

Καταρχάς, μπορείτε να απολαύσετε τα άρτια τοποθετημένα περίπτερα, τα οποία φροντίζουν πάντα να εφοδιάζουν τον επισκέπτη με τα καλύτερα των προϊόντων, από DVD της Julia, μέχρι οδοντογλυφίδα. Επίσης συνάγουν στην τόνωση της τουριστικής κίνησης, αφού διαθέτουν πολλά και καλόγουστα stands, με καρτ ποστάλ, τσολιαδάκια, κομπολόγια και υπέροχα αντικείμενα που προσφέρουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να κρατήσουν για πάντα ένα κομμάτι της Ελλάδας και να συγκινούνται. Έχουν δε, αν παρατηρήσετε καλά στην φωτογραφία, το μοναδικό σύστημα παγκόσμιας ευρεσιτεχνίας στήριξης stand, που λέγεται "Η κούτα" ή "κούτα η εμφιαλωμένη", που συνάμα προσφέρει και την ευκαιρία διαφήμισης για χορηγούς τύπου 3E κτλ.

Δίπλα στα περίπτερα, υπάρχει η εικαστική εγκατάσταση, συγγνώμη art-installation, για να χρησιμοποιήσω "Breathtaking Athens" όρους, σε απίθανα ζωντανά χρώματα, που δένουν άψογα με το αστικό τοπίο, προσφορά της εταιρείας ΗΛΠΑΠ-ΟΑΣΑ, και η οποία πλαισιώνεται στην κορυφή με την καλλιτεχνική πινελιά του Ιάπωνα καλλιτέχνη Mitsou - Bishi.

Φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, και να θυμούνται καλά όλοι που βρίσκονται, το Εθνικό σύμβολο κυματίζει, λίγο ζαβά, στο πράσινο στύλο, 3 ημέρες μετά την Εθνική Εορτή, έτσι για εμπέδωση της εορταστικής ατμόσφαιρας. Τα υπέροχα κατασκευασμένα από πολυτελή υλικά bus stands (αλλά "Breathtaking Athens" και πάλι), προσφέρουν άνεση, ασφάλεια και σκιά στους χρήστες τους, αλλά και τη δυνατότητα επικοινωνίας, με τους τοποθετημένους έξυπνα τηλεφωνικούς θαλάμους του ΟΤΕ σε έντονα και πάλι χρώματα, ακριβώς από πίσω τους. Για να ερχόμαστε όλοι πιο κοντά!

Εντύπωση προκαλούν και τα ατάκτως ερριμένα στο πλακοστρωμένο πεζοδρόμιο, σε μια προσπάθεια παρέμβασης-άποψης χαρτόκουτα, που μάλλον θα είναι παράπλευρες απώλειες, του συστήματος ευρεσιτεχνίας που εφαρμόζεται στα περίπτερα - Super Market. Και αφού μιλάμε για πλακάκια, αυτά έχουν υποστεί μια ειδική τεχνοτροπία που λέγεται "THE MAKA"... (αλλά "Breathtaking Athens"...) η οποία προσδίδει ένα σκοτεινό χρώμα, και προσφέρει μια παλαίωση με πολλές ρωγμές, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε ότι είμαστε σε σεισμογενής χώρα.

H άρτια οπτική συνέχεια στην πλατεία, δεν μπορεί να μη σχολιαστεί. Στα δεξιά, υπάρχει μια νέα αστική πρόταση που λέγεται "The Car Park - Hotel". Χθες, φιλοξενούσε μια κυρία, που απολάμβανε τις ανέσεις ενός μεσημεριανού υπνάκου και πλαισιωνόταν από υπέροχα εκθέματα όπως stands για free press, μηχανές αλλά και vans, με εκφορτωτές, που τιμή στη Μεσογειακή κουλτούρα έπαιρναν και αυτή τη siesta τους (en espagnol, "Impresionantes Atenas", δηλαδή "Breathtaking Athens"). Το περίπτερο - Super Market, συνεχίζει να εξαπλώνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα και σε γαλακτομικά, παγωτά κτλ, το δε κόκκινο λεωφορείο στο πίσω μέρος, "Hop On, Hop Off, Hop OPA", προσδίδει μια εσάνς London στην πόλη μας!

Η Χρύσα, έφτασε χαρούμενη στο ραντεβού και σταμάτησα να σκέφτομαι αυτή την τραγική εικόνα που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου.

"Δες πίσω σου να απολαύσεις και καλά Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα...
Δεν κάνει κάτι από Μουμπάι;"
Ρωτώ

Κοίταξε...
"Μπα μου λέει...
Τουλάχιστον εκεί υπάρχει και λίγο χρώμα, λίγο τοπικό στοιχείο"

Πόσο δίκιο έχεις βρε Χρύσα!
Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω πως να κρατήσεις τον επισκέπτη
παραπάνω από 2 μέρες σε αυτή την πόλη...

Music: "Take your Breath Away" by Berlin, dedicated to Mr Kaklamanis and his well paid executives at "Breathtaking Athens"...

Κολοκοτρώνη 29, Μέγαρο Τοσίτσα. Καλή 25 Μαρτίου!

Τι καλύτερο να υποδεχτείς την 25 Μαρτίου, με ένα αφιέρωμα σε ένα κτίριο στην καρδιά της Αθήνας. Στην οδό του επίκαιρου κυρίου Κολοκοτρώνη λοιπόν, στο νούμερο 29, γωνία με Θησέως και με ζωγραφισμένη σ' ένα τοίχο του μια digital καρδιά από τους εξής, δεσπόζει, καλυμμένο αυτή τη στιγμή με πολλά μπλε πανιά αφού ανακαινίζεται, ένα πολύ ενδιαφέρον κτίριο, τουλάχιστον εσωτερικά, όπως μπορείτε να θαυμάσετε στις υπέροχες και συγκλονιστικές θα έλεγα βεβαίως, βεβαίως φωτογραφίες!

Ένα ραντεβού για δουλίτσα, με έμπασε σ' ένα χώρο, ένα ταξίδι σε μια εικόνα από την παλιά Αθήνα. Με μπλε ταβάνια στην είσοδο, ωραία στρογγυλά φωτιστικά να κρέμονται από τα καλλιτεχνικά γύψινα, εσωτερικά μπαλκόνια και αίσθηση μιας εσωτερικής συνύπαρξης διαφορετικών επαγγελμάτων, χώρων, ανθρώπων. Παλιά όπως με πληροφόρησε και η φίλη Catalina (guest DJ στο Key Bar αλλά και αλλού), που έτυχε να είμαστε μαζί, είχε πολλές μοδίστρες, που μιλούσαν μεταξύ τους από τα ανοιχτά παράθυρα, τα ανοιχτά παντζούρια. Το μεσημέρι έστηναν στο κοινό χώρο του κάθε ορόφου μικρά γεύματα, μικρές κοινότητες μεροκαματιάρηδων ανθρώπων που σχολίαζαν , συζητούσαν τα προβλήματά τους, τις χαρές και τις λύπες τους. Τα όνειρά τους και τις αγωνίες της ζωής. Ένα κοινόβιο στην Αθήνα του 1940, του 1960, του 1980, που είχε άλλες ιστορίες καθημερινής πάλης να βιώσει αλλά πάντα συνεπής στον αστικό της ραντεβού με τον περαστικό, τον πελάτη, τη δουλειά. Σήμερα μόνο μια μοδίστρα καταφέραμε να πετύχουμε, καθώς οι περισσότερες πήραν σύνταξη, ή έφυγαν για μεγαλύτερους χώρους... Άλλωστε και ο δρόμος, σιγά σιγά άλλαξε και αυτός χρήση. Τα υφασματάδικα μειώθηκαν, ήρθαν άλλες υπηρεσίες να καλύψουν τα κενά. Οι πόρτες και τα παντζούρια, ανακαινίζονται και έρχονται νέα γραφεία, όπως της Vibe Productions του Γρηγόρη Σαρμουκάσογλου, γνωστού από τον Εν Λευκώ και φυσικά από τη βραδινή και όχι μόνο ζωή της Αθήνας, να συμπληρώσουν τα κενά τετραγωνικά.

Εγώ σκέφτηκα ακόμα και την κατοικία, στον τελευταίο όροφο, ή τις κατοικίες, σε ένα τύπου κοινόβιο, με ότι συνεπάγεται αυτό. Μια αστική, ιδιότυπη, εσωτερική αυλή, μια καθημερινή ανταλλαγή της ζωής. Γιατί όχι; Εμένα προσωπικά, πολύ πάντως θα με βόλευε το Αθηναϊκό Downtown!

Προς το παρόν λάτρεψα, το παραδοσιακό καφενέ στην είσοδο με τα τραπεζάκια αραδιασμένα στο ισόγειο, τα εσωτερικά μπαλκόνια με τα περίτεχνα κάγκελα, τις φθαρμένες μαρμάρινες σκάλες που ευτυχώς αποκαθίστανται σταδιακά, αφού από το πολύ ανέβα-κατέβα είχαν σχεδόν λιώσει, το φως που αμυδρά έμπαινε στο χώρο από τις γυάλινες εσωτερικές οροφές, το παρκαρισμένο ποδήλατο στον τελευταίο όροφο... μια ζωή της Αθήνας του παρελθόντος που ψάχνει και βρίσκει τις νέες χρήσεις της, στα υπέροχα απομεινάρια του εναπομείναντα αστικού της πλούτου. Μακάρι όλη η Αθήνα να είχε μείνει έτσι... Απολαύστε την! Τελικά αυτή η "εσωτερική κτιριακή" ζωή της Αθήνας με τις στοές και τα κτίρια της, είναι ακόμα ανεξερεύνητη και ξεχασμένη.

Και καλή 25η Μαρτίου, με μπακαλιάρο σκορδαλιά, γιατί και το φαγητό μέσα στη ζωή μας είναι!

Music: French Electronica Group "Saycet" from Paris, France... More Soon...

"Forever Yours ή π²", Πρεμιέρα 9 Απριλίου...

Τα λόγια είναι περιττά...
Από 9 Απριλίου 2010
"Ράγες"
Γκάζι
Αθήνα

Θα σας περιμένω...

Η συγκινητική δύναμη του Facebook και των Social Networks

Έξω από την πρεσβεία του Ιραν, στη Washington...

Η Faraneh S., κατάγεται από το Ιράν. Αναγκάστηκε να φύγει από την Τεχεράνη στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στα κρυφά, και αφού πλήρωσαν οι γονείς της ένα σκασμό λεφτά για να σωθεί,από τα κρατητήρια της γυναικείας φυλακής, της γυναικείας "αστυνομίας" αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, η οποία είχε ειδικότητα να "συλλαμβάνει" και να προσέχει τις γυναίκες που δεν ήταν ντυμένες ή καλυμμένες σωστά, σύμφωνα με τους νόμους της Ισλαμικής επανάστασης. Ήταν τότε γύρω στα 16... Η Faraneh, συνελήφθη, μαζί με τη μητέρα της, ενώ πήγαιναν σ' ένα φωτογράφο, να βγάλουν οικογενειακές φωτογραφίες. Το "έγκλημά" της ήταν, ότι είχε φορέσει κραγιόν και είχε πουδράρει τα μάγουλα. Σαστισμένη, σαν εφιάλτης, άκουσε ύστερα από λίγες μέρες στο δικαστήριο, ότι της επιβλήθηκε ποινή 100 μαστιγώματα, γιατί προκαλεί τους άντρες. Μέσα στο πανικό, οι γονείς, που είχαν περιουσία, πούλησαν πανάκριβα Περσικά χαλιά και άλλα αντικείμενα και κατάφεραν να δωροδοκήσουν τις υπηρεσίες, ώστε να της δοθεί χάρη. Ο αδερφός της είχε ήδη, λόγω θεραπείας για τη λευχαιμία, καταφέρει να φύγει στη Σουηδία και δεν είχε σκοπό να γυρίσει.

Η Faraneh, είδε επίσης, σε εφηβικό κρυφό πάρτι, που αντίθετα στους νόμους διασκέδαζαν και τα 2 φύλα μαζί, να κάνει έφοδο η αστυνομία, να "τρώνε" πολύ ξύλο και να συλλαμβάνεται ο καλύτερός της φίλος... ενεργό στέλεχος της αντίστασης. Ύστερα από λίγο καιρό έμαθε ότι κρεμάστηκε. Δυστυχώς, έχασε έτσι και ξαδέλφια της, και άλλους ανθρώπους που προσπαθούσαν να ζητήσουν λίγο λογική στο παραλογισμό της τότε κατάστασης του Ιράν.

Η Faraneh, έφυγε λαθραία για τη Σουηδία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Δεν είχε κλείσει ούτε καν τα 18... Ακολούθησε η μητέρα και ο πατέρας της, που από άνθρωποι με δουλειές, περιουσία, μορφωμένοι από τα καλύτερα τμήματα των Πανεπιστημίων της Μ. Ανατολής, με ξένες γλώσσες, με αξιόλογες θέσεις στην τοπική κοινωνία (η μητέρα της στην Ακαδημαϊκή ζωή της Τεχεράνης και ο πατέρας της σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του Ιράν, πριν εθνικοποιηθούν), βρέθηκαν τελικά στο Goteborg της Σουηδίας, χωρίς τίποτα. Ο πατέρας, άνοιξε με χίλια βάσανα ένα μανάβικο, αφού έκανε εντατικά μαθήματα Σουηδικών, με ότι λεφτά τους είχαν απομείνει. Έζησαν και το ρατσισμό, αφού ήταν αρκετά "σκούροι". Αναγκάστηκαν να αλλάξουν και περιοχή, γιατί είχαν γίνει στόχος Νεοναζί. Πίσω στη Τεχεράνη, έμεινε μια γιαγιά, να προσέχει το σπίτι, τα περασμένα μεγαλεία, που κρύβει μέσα κομψοτεχνήματα Ισλαμικής τέχνης, χαλιά, πίνακες και γλυπτά πανέμορφα, βιβλιοθήκες με σπάνια κειμήλια της οικογένειας. 'Ένα μεγαλοαστικό σπίτι της δεκαετίας του 70... Η οικογένειά της, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ακόμα, αφού θεωρούνται προδότες και μόλις πατήσουν το πόδι τους, μπορούν να συλληφθούν και αυτόματα όλη η περιουσία τους να περάσει στο κράτος... Έχει να δει την αγαπημένη της Τεχεράνη, κοντά 25 χρόνια και βάλε...

Και όμως πρόκοψαν. Ο πατέρας επέκτεινε τις δουλειές του, έγινε επιχειρηματίας και πάλι... Τα παιδιά σπούδασαν, και ήρθε η ώρα να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με την όμορφη, πραγματικά, Ιρανή φίλη μου, το 1994, όταν σπούδαζα στο Maryland, στις ΗΠΑ. Με υποτροφία και αυτή και εγώ, μέναμε στο International House, του Πανεπιστημίου Towson State... Μαζί εγώ, αυτή και πολλά παιδιά απ'όλο τον κόσμο, μιλούσαμε, ανησυχούσαμε, δουλεύαμε, γελούσαμε και τα μοιραζόμασταν όλα. Εκεί "δέθηκα" και με τη Νάταλι από την Κύπρο, τον Zia από το Πακιστάν, τη Meni από τη Σρι Λάνκα, με την D. από τη Μποτσουάνα, τα παιδιά από την Κορέα που μας μαγείρευαν noodles και ramen soups...

Είμαι τυχερός το λέω... Από τα 19 μου σχεδόν, είχα ήδη την ευκαιρία να ζω, να συνομιλώ με τόσο κόσμο, τόσες άλλες κουλτούρες, αυτόν τον υπέροχο κόσμο, που είναι τόσο μακριά από τον τόπο μας... Ήμουν ανοιχτός στο παράθυρο που είχε ανοίξει μπροστά μου! Και ήμουν, είμαι ευγνώμων.

Τα χρόνια πέρασαν... Σκορπίσαμε στον κόσμο, οι ζωές μας πήρανε διαφορετικούς δρόμους. Στην αρχή, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε επαφή. Μόλις τότε ξεκινούσε το email στην Αμερική και στην Αγγλία και κάπως κάτι γινότανε. Μετά όμως μετακομίσεις, αλλαγές, ανατροπές... Στείλαμε γράμματα, χάθηκαν, τα ίχνη σβήστηκαν. Μάταια, έψαξα, είχα ένα τηλέφωνο.. Πήρα, δε λειτουργούσε. Ήξερα, ότι η Faraneh, είχε θέματα με τη βίζα της εκεί στις ΗΠΑ, και έλεγα μήπως γύρισε πίσω. Αλλά δεν... Έχασα και τα τηλέφωνα της Σουηδίας σε μια μετακόμιση... Δαίδαλος. Το ίδιο και με τ' άλλα παιδιά. Πακιστάν, Σρι Λάνκα, τόποι που ξεχάστηκαν μέσα μου...

Την έψαχνα μάταια στο Facebook ένα διάστημα... Χιλιάδες Faraneh και το επίθετο δεν είναι και από τα σπάνια... Αλλά τίποτα! Σήμερα το πρωί όμως, στο Inbox, πήρα ένα μήνυμα και ένα friend request... "Philippako?? Is that you?? I have been emailing so many other people, I pray it is you... Please answer!"

Και γύρισαν όλα πίσω, μια αστραπή, μια σφαίρα, μια φιλία από παλιά, πλημμύρισα εικόνες, σαν ένα καλό κρασί που ωρίμασε και άνοιξε, ύστερα από ακριβώς 16 ολόκληρα χρόνια απουσίας... Δεν το πίστευα! Μου έγραψε πως με έψαχνε, η αγαπημένη μου Faraneh, και δεν με έβρισκε... Και ξαφνικά ήρθε και το μήνυμα από to Karachi του Πακιστάν, και από το Colombo της Σρι Λάνκα, και από τη Gaborone της Μποτσουάνα... και γέμισα και πάλι αναμνήσεις, γέλια. Και θα γεμίσω σίγουρα ακόμα περισσότερα, τις επόμενες μέρες, που έχουμε μαζέψει 16 χρόνια, 16000 κομμάτια της ζωής μας, να ενώσουμε, να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε φωτό. Εικόνες, εικόνες χαράς, από οικογένειες με παιδιά... πω πω πως έχουν γίνει τα παιδιά αυτά, γονείς ολόκληροι!!! Φοιτητές τους είχα αφήσει!

Δεν ξέρω τι λένε για το Facebook... Ένα εργαλείο είναι, που όπως θέλεις το χρησιμοποιείς, ότι θέλεις το κάνεις. Εγώ ξέρω, ότι σήμερα, επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που είχα χάσει κάθε ελπίδα να ξαναβρώ, αλλά ΝΑΙ τους ήθελα να είναι στη ζωή μου, γιατί είναι κομμάτι της.. Και μάλιστα από το πιο ξένοιαστο, το πιο γλυκό. Για αυτο, θα πω εύγε τελικά, και μπράβο μάγκα, στο Mark Zuckerberg και στην παρέα του γιατί, αντί να χαζογελάν στα σπίτια τους με τους γονείς τους και να τρώνε μόνο MacDonalds, είπαν να κάνουν κάτι χρήσιμο και τουλάχιστον τόλμησαν... Ας τα βλέπουμε εμείς αυτά οι μάγκες της Μεσογείου!

Συννεφιασμένη Κυριακή, συννεφιασμένη Χώρα

Σήμερα Κυριακή, και ο Μάρτης επαλήθευσε το "καλό" του όνομα, με τις άστατες μεταβολές του. Πιο ψύχρα, ψιλή βροχούλα. Τελευταίες ανάσες ενός χειμώνα που φέτος, δεν ήταν και τόσο φανατικός. Αυτή την Κυριακή, συννεφιασμένη είναι νομίζω και η διάθεση αρκετών από εμάς. Είμαι σίγουρος, πως εκεί έξω η πλειοψηφία σκέφτεται, ανησυχεί, υπολογίζει ένα αύριο που φαντάζει όλο και πιο αβέβαιο. Η μικρή Ελλαδίτσα, είναι εδώ και καιρό σε τρικυμίες και δεν φαίνεται ο καιρός να φτιάχνει, να βρίσκει καλό λιμάνι.

Καλά οι Καπεταναίοι, και με την ανοχή πληρώματος και επιβατών, έχουν χάσει εδώ και αρκετά χρόνια την μπάλα. Οι παρεπιδημούντες της Α' Θέσης πάλι, φαίνεται πως έχουν καταλάβει κάτι, αλλά οι μουσικές, τα βαλς και τα γεύματα συνεχίζοντα απλά δεν έχουν πια καμία σχέση με τα περασμένα μεγαλεία... Για κάποιους από αυτούς, όμως η ζωή συνεχίζεται και δεν νομίζω πως να ιδρώνει και τόσο το αυτί τους. Πως άλλωστε; Αφού με τους Καπεταναίους και τους ιδιοκτήτες του καραβιού, οι οποίοι έχουν την ΑΕ με ονομασία Εξουσία-Δημόσιο-Εκκλησία, διατηρούν άριστες, φιλικές και αμαρτωλές σχέσεις.

Στη Β' θέση συνωστίζονται πια αρκετοί, με διάχυτη όμως την άποψη στα σαλόνια και στις κάμαρες, ότι η Α' θέση και τα σαλόνια των Καπεταναίων, έχουν γίνει όλο και πιο δυσπρόσιτα, πόρτες κλειστές, συνεχόμενα εμπόδια. Αντιθέσεις που μεγαλώνουν. Αντίθετα, πολλές κάμαρες πια δεν αποπληρώνονται, αιτήσεις για καινούριες δεν γίνονται, και υπάρχει μεγάλη αναστάτωση, προβληματισμός, γιατί και το φαγητό και άλλα προϊόντα έχουν γίνει στα εστιατόρια και τα καταστήματα του πλοίου όλο και πιο ακριβά και βγήκε και φιρμάνι από τον Μέγα Πλοίαρχο ότι τα κουπόνια εισοδήματος περιορίζονται. Ταυτόχρονα, η σκάλα που οδηγεί προς τη Γ' θέση, πάσχει εδώ και καιρό από συνωστισμό, η ρεσεψιόν εκεί κάτω στη Γ' θέση, δουλεύει υπερωρίες, ψάχνει να βρει πως να χωρέσει τόσες ψυχές.

Η κατάσταση λοιπόν στα κάτω-κάτω σαλόνια, έχει γίνει αφόρητη. Πίεση, πολύς κόσμος περιφέρεται άσκοπα, αναζητεί λύσεις αφού τα κουπόνια σίτισης και ζωής έχουν στερέψει, τα στεγανά της ιδιοκτήτριας εταιρείας δε λειτουργούν και πολύ καλά, όπως προειδοποιούν κάποιοι ψύχραιμοι ελεγκτές, που έχουν χρέος να εποπτεύουν όλο το πλοίο. Απόγνωση, στοίβαγμα, μη δυνατότητα διεξόδου έστω και με σωσίβιες λέμβους, αποφόρτιση μέσω της δημιουργίας ή της κατασκευής π.χ. ενός άλλου πλοιαρίου, πιο αποδοτικού και γρήγορου και το ατσάλι στη βάση του πλοίου έχει πια αρχίσει να λιώνει από την ισχυρή πίεση, θερμαντική και ενεργειακή κατάσταση που έλκεται από την αναστάτωση στη μάζα, στη βάση. Στα αμπάρια δε, αποθήκες ψυχών, μεταναστών, κοινωνικά ανάλγητων, έχουν προ πολλού εξοφλήσει τις υπομονές τους.

Το κακό είναι πως, οι μουσικές και τα γλέντια, της Ά θέσης, ακούγονται από τους αεραγωγούς και προκαλούν μεγάλη αναστάτωση, θυμό και απόγνωση στα κάτω διαμερίσματα του μεγάλου πλοίου.

Σαν να μην έφτανε και αυτό, υπάρχει γενικότερη κλίση στο πλοίο, αλλά και κάτι γειτονικά πιο μεγάλα, πιο λαμπερά πλοία, που ανήκουν σε άλλες ιδιοκτήτριες, δεν ενδιαφέρονται και τόσο να προστρέξουν να δουν τι συμβαίνει, αφού και αυτά βασικά είναι το ίδιο σκουριασμένα, αλλά τους σώζει ότι έχουν καλύτερο εμπορικό σήμα και επίσης καλύτερη μηχανοργάνωση. Έτσι έχουν και ένα αέρα φρεσκαρίσματος. Λέγεται όμως, ότι και αυτά είναι εξίσου διεφθαρμένα, απλά το κάνουν με το γάντι.

Ωραία ιστορία;

Απάντηση: Βασικά Οικονομικά, που έχω περάσει και από αυτά τα λημέρια. Σε μια χώρα που εδώ και 25 χρόνια δεν παράγει, δεν αλλάζει σημαντικά πράγματα που πρέπει να αλλάξει, που το πιο εύκολο είναι να πιάσεις αυτούς που φαίνονται και τους τίμιους και αυτούς που δεν φαίνονται και τους εξυπνάκηδες να τους έχεις στο απυρόβλητο, και βρίσκεται σε πραγματική και όχι πλασματική ύφεση στην καθημερινότητα δεν ξεκινάς από πολιτικές περιορισμού του χρέους που κόβουν την καταναλωτική δύναμη ενός κομματιού της κοινωνίας που ουσιαστικά τροφοδοτούσε προβληματικά ήδη μια αναιμική κατάσταση. Στασιμοπληθωρισμός σημαίνει ότι ξαφνικά έχεις άνοδο τιμών, με ταυτόχρονη μείωση παραγωγής, κατανάλωσης, περικοπής εισοδήματος.

Παράδειγμα: Αφού ήδη οι εισπρακτικοί μηχανισμοί δε λειτουργούν και το ΦΠΑ δεν αποδίδεται από σημαντικό ποσοστό επιχειρηματιών, γιατί έτσι ή γιατί δεν έχουν και με τη σειρά τους λεφτά, εσύ έρχεσαι και αυξάνεις το ΦΠΑ, μειώνεις το εισόδημα και περιμένεις να εισπράξεις κιόλας περισσότερο φόρο. Από που; Από αυτό που δεν υπάρχει ούτε για δείγμα;

Απλό συμπέρασμα: Πληρώνουμε ΟΛΟΙ το μεγάλο πάρτι, φαγοπότι της Α' θέσης, που καμιά φορά επεκτάθηκε στη Β', έτσι για τα μάτια του κόσμου. Το θέμα είναι πως κάποιοι ελάχιστοι θα συνεχίσουν το πάρτι επειδή δεν ξέρουν να κάνουν και τίποτα άλλο, και με χαρά ο λογαριασμός θα αποστέλλεται σε εμάς. Και το μέλλον άδηλο και η χώρα θα συνεχίσει να μη ξέρει τι της γίνεται και τι της ξημερώνει.

Αυτό που ξέρω είναι όμως πως εδώ και καιρό, αλλά ειδικά την τελευταία εβδομάδα, οικογένειες ανασκουμπώνονται, όνειρα, σχέδια, προγράμματα και ελπίδες ακυρώνονται. Ζωές αναστατώνονται, ο θυμός μεγαλώνει για πράγματα που πρέπει να πληρώσεις αλλά εσύ δεν έφταιγες. Και το γιατί συνεχίζει ακόμα να πλανάται και το ως εδώ να έρχεται ως μια φράση, μια λέξη. Συν και το ως πότε;

Στη συννεφιασμένη αυτή Κυριακή όμως, σκέφτομαι και εγώ ότι σε τέτοιες περιόδους, θέλει να είσαι τόσο δυνατός, τόσο έξυπνος, τόσο προσεκτικός που να λες: Τα δύσκολα οδηγούν σε λύσεις, τα εμπόδια σκάνε για να υπερπηδηθούν και η κρίση μπορεί και καλό είναι να οδηγεί σε ευκαιρίες. Αν είσαι μοιρολατρικός, αν είσαι αφελής άστο καλύτερα. Ξεκίνα σήμερα, ψάξε, βρες, ανασυγκροτήσου, σκέψου, εκπόνησε εναλλακτικά σχέδια και ψύχραιμα θα γυρίσεις στα απαραίτητα, θα δεις τι μπορείς να κάνεις...

Το hangover είναι βαρύ, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει αντίδοτο. Βαστάτε, αλλά μη φοβάστε πια και να αντιδράσετε. Όπως μπορεί ο καθένας. Με το πορτοφόλι που θα είναι πιο επιλεκτικό, με τη διαδήλωση στο δρόμο, με την επένδυση σε κάτι που μπορεί να αποφέρει. Αν π.χ. όλοι σταματούσαμε να πίνουμε καφέδες με 4 και 5 ευρώ, να δείτε πως θα έπεφταν οι τιμές... Οι επόμενες μέρες, ή καλύτερα η άνοιξη αυτή προβλέπονται πολύ, μα πολύ "θερμές"...

Ξυπόλητοι, ανέτοιμοι, πεισματάρηδες... στα αγκάθια

"Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μου τα'πες απ' το πρώτο μου το γάλα"

Είχα σκοπό, αυτές τις μέρες να κάτσω να γράψω για τις εμπειρίες στο Παρίσι, που πετάχτηκα κυρίως για θεατρική δουλειά και το αρχικό στάδιο πραγματοποίησης μιας ιδέας. Θέλω λίγο χρόνο, που δεν έχω... απλά θέλω και ησυχία. Άλλαξα γνώμη.

Το βράδυ αργά της Κυριακής, όταν προσγειώθηκα και έφτασα με το λεωφορείο στο Σύνταγμα περπάτησα προς το σπίτι και ο αέρας μύριζε άνοιξη. Οι νεραντζιές είναι ήδη έτοιμες να ανοίξουν τα μπουμπούκια. Χθες μάλιστα στην Πλάκα ήδη μια ξεχείλιζε την υπέροχη μυρωδιά της στο πεζόδρομο. Περπατούσα και μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα στο Παρίσι με αέρα φοβερό και βροχή, καταιγίδα μεγάλη όπως έμαθα, η Αθήνα φάνταζε μια μικρή όαση.

Το πρωί, περπατώντας στη δουλειά, στάθηκα στο μικρομάγαζο να χαζέψω λίγο τους τίτλους των εφημερίδων. Η μεσογειακή όαση, έγινε έτσι μια σκοτεινή θολούρα. Μια μιζέρια, τα νέα δεν είναι ευχάριστα, Ευρωπαίοι πάνε και έρχονται, στο μικρό στρουμφοχωριό μας, ως αναμάρτητοι κομιστές, "δήθεν" αγνοί και αυτοί, άγγελοι λύσεων. Ο Παπανδρέου ο 3rd, μας λέει ότι συγκινείται που και καλά βλέπει τον κόσμο στο δρόμο και του λέει να του δώσουν το μισθό για την πατρίδα και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα... Θαρρείς και ο υπερβολικός μισθός μας των 800€ ή των 1300€ θα σώσει την κατάσταση, ενώ εδώ και χρόνια οι μεγάλοι και οι πολιτικοί κάνουν πάρτι. Αυτοί γιατί δεν μας δίνουν το μισθό τους δηλαδή; Οι βουλευτές; Κάποιοι κύριοι βιομήχανοι; Οι υπουργοί; Οι μεγαλοοικογένειες εφοπλιστών; Τα golden boys με 10000€ μισθό; Τα λαμόγια; Οι άδικα για μένα και παράλογα αμειβόμενοι ποδοσφαιριστές; Τραγουδιάρηδες; Σταρ; Η Μενεγάκη και ο Λάτσιος; Οι μεγαλογιατροί του Κολωνακίου με 300€ εισόδημα, που και καλά θα τους μαθαίναμε και φυσικά δεν τους μάθαμε ποτέ. Οι σταρ δημοσιογράφοι; Οι επιχορηγούμενοι με 28 δις Τραπεζίτες; Οι τοκογλύφοι; Οι ταξιτζήδες, που τρομάρα τους κάνουν και απεργία; Γιατί; Για να μην φορολογηθούν;

Ξυπόλητοι, βαδίζουμε στα αγκάθια... Σε μια κοινωνία που και η ίδια όμως φταίει... Δανείστηκε, δανείστηκε, ζούσε στη "Λάμψη", στο εφήμερο, στο ψέμα, μόνο να αγοράσει κινητό και αυτοκίνητο, παραγωγή μηδέν, προσπάθεια για τον άλλο δίπλα μας τίποτα. Χωρίς βασική παιδεία, χωρίς απλή παιδεία του να σέβεσαι τον άλλον, μια ζωή μας φταίνε οι άλλοι. Οι έτσι, οι αλλιώς, ο Πακιστανός, ο Γερμανός, του γείτονα η αγελάδα, και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Έργο μπα... Άσε για αύριο. Κάτι καινούριο; Μπα δε βαριέσαι... Ας πιω ένα φραπέ. Και με τον ανεξέλεγκτο και άγριο ιδιωτικό τομέα, όλοι αναζητούν μια θέση στο χοντρό Δημόσιο γιατί έτσι βρίσκουν μια κάποια σωτηρία. Και όχι μόνο για να αράξουν. Για να κάνουν π.χ. και οι γυναίκες και κανά παιδί, για να είναι πιο ήσυχες.

Τελειώνω με μια μικρή ιστορία για να καταλάβουμε τι γίνεται. Εδώ που εργάζομαι για τα προς το ζην, έχουμε και μια μερίδα παιδιών, νέων κυρίως κοριτσιών που είναι ενοικιαζόμενο προσωπικό. Συνήθως αποτελεί για αυτά μια κάποια λύση, αφού είναι δουλειά γραφείου. Καλύτερα από να ξεροσταλιάζεις σε καταστήματα ως πωλητής ή να σερβίρεις καφέδες. Έτσι λένε τουλάχιστον. Η ενοικίαση εργασίας είναι ότι πιο άθλιο συμβαίνει στη χώρα με την ανοχή όλων. Και του κράτους. Ένας "νταβατζής" με κοστουμάκι και ύφος, διαπραγματεύεται με την εταιρία για τα μισθά, των αριθμό εργαζομένων που χρειάζεται η εταιρεία και στέλνει τα παιδιά. Τα οποία αμείβονται με ψίχουλα από αυτά που παίρνει από την εταιρεία που ενδιαφέρεται και τα κρατάει για τον εαυτό του. Έτσι μιλάμε για μισθούς περίπου 800€ με 1000€. Και φυσικά συνεχόμενα λογάκια για να μην κριθούν ανεπαρκή και χάσουν τη δουλειά τους, αν αρρωστήσουν, μα γιατί αρρωστήσανε;, ψυχολογική πίεση, πολύ δουλειά συνήθως... Και φυσικά υπερωρίες... 70 ώρες από τις οποίες οι 50 τελικά υπολογίζονται, αφού οι υπόλοιπες είναι και καλά, με τους νόμους της προηγούμενης δεκαετίας, υπερεργασία... 50 ώρες για 130€... Περίπου 2,50€ την ώρα... Τόσο κοστίζει μόνο η αναπνοή σου! Τόσο και η σύγχρονη σκλαβιά. Ξαφνικά η Ινδία και η Σρι Λάνκα δεν φαντάζουν μισθολογικά και τόσο μακριά.

Προτείνω λοιπόν στο George the 3rd, στο κ. Σαμαρά, Τσίπρα, Αλαβάνους (που έχει και πολύ άνεση όπως άλλωστε είναι γνωστό και είναι και καλά αριστερός), Παπαρήγες, Καρατζαφέρηδες που όλοι υπεραγαπάνε την πατρίδα, να δώσουν πίσω τις βουλευτικές τους αποζημιώσεις, τα σπιτάκια στο Καστρί, στη Μεσσηνία, στην Τήνο, τα λεφτά του Περισσού για το καλό της πατρίδας... Φυσικά και στο Δημόσιο, υπάρχει φοβερή τεμπελιά και κάποιοι παίρνουν πολλά και κάθονται, αλλά και για αυτό φταίει η σαπίλα μας και το αλισβερίσι πολιτών και κομμάτων.

Αλλά κάτι μου λέει πως πάλι τα κοριτσάκια και ο λαουτζίκος θα πληρώσουμε το λογαριασμό... Μέχρι να σκάσουμε και τότε ποιος μας μαζεύει.

Τουλάχιστον έχουμε τις νεραντζιές ακόμα να ανθίζουν