Κολοκοτρώνη 29, Μέγαρο Τοσίτσα. Καλή 25 Μαρτίου!

Τι καλύτερο να υποδεχτείς την 25 Μαρτίου, με ένα αφιέρωμα σε ένα κτίριο στην καρδιά της Αθήνας. Στην οδό του επίκαιρου κυρίου Κολοκοτρώνη λοιπόν, στο νούμερο 29, γωνία με Θησέως και με ζωγραφισμένη σ' ένα τοίχο του μια digital καρδιά από τους εξής, δεσπόζει, καλυμμένο αυτή τη στιγμή με πολλά μπλε πανιά αφού ανακαινίζεται, ένα πολύ ενδιαφέρον κτίριο, τουλάχιστον εσωτερικά, όπως μπορείτε να θαυμάσετε στις υπέροχες και συγκλονιστικές θα έλεγα βεβαίως, βεβαίως φωτογραφίες!

Ένα ραντεβού για δουλίτσα, με έμπασε σ' ένα χώρο, ένα ταξίδι σε μια εικόνα από την παλιά Αθήνα. Με μπλε ταβάνια στην είσοδο, ωραία στρογγυλά φωτιστικά να κρέμονται από τα καλλιτεχνικά γύψινα, εσωτερικά μπαλκόνια και αίσθηση μιας εσωτερικής συνύπαρξης διαφορετικών επαγγελμάτων, χώρων, ανθρώπων. Παλιά όπως με πληροφόρησε και η φίλη Catalina (guest DJ στο Key Bar αλλά και αλλού), που έτυχε να είμαστε μαζί, είχε πολλές μοδίστρες, που μιλούσαν μεταξύ τους από τα ανοιχτά παράθυρα, τα ανοιχτά παντζούρια. Το μεσημέρι έστηναν στο κοινό χώρο του κάθε ορόφου μικρά γεύματα, μικρές κοινότητες μεροκαματιάρηδων ανθρώπων που σχολίαζαν , συζητούσαν τα προβλήματά τους, τις χαρές και τις λύπες τους. Τα όνειρά τους και τις αγωνίες της ζωής. Ένα κοινόβιο στην Αθήνα του 1940, του 1960, του 1980, που είχε άλλες ιστορίες καθημερινής πάλης να βιώσει αλλά πάντα συνεπής στον αστικό της ραντεβού με τον περαστικό, τον πελάτη, τη δουλειά. Σήμερα μόνο μια μοδίστρα καταφέραμε να πετύχουμε, καθώς οι περισσότερες πήραν σύνταξη, ή έφυγαν για μεγαλύτερους χώρους... Άλλωστε και ο δρόμος, σιγά σιγά άλλαξε και αυτός χρήση. Τα υφασματάδικα μειώθηκαν, ήρθαν άλλες υπηρεσίες να καλύψουν τα κενά. Οι πόρτες και τα παντζούρια, ανακαινίζονται και έρχονται νέα γραφεία, όπως της Vibe Productions του Γρηγόρη Σαρμουκάσογλου, γνωστού από τον Εν Λευκώ και φυσικά από τη βραδινή και όχι μόνο ζωή της Αθήνας, να συμπληρώσουν τα κενά τετραγωνικά.

Εγώ σκέφτηκα ακόμα και την κατοικία, στον τελευταίο όροφο, ή τις κατοικίες, σε ένα τύπου κοινόβιο, με ότι συνεπάγεται αυτό. Μια αστική, ιδιότυπη, εσωτερική αυλή, μια καθημερινή ανταλλαγή της ζωής. Γιατί όχι; Εμένα προσωπικά, πολύ πάντως θα με βόλευε το Αθηναϊκό Downtown!

Προς το παρόν λάτρεψα, το παραδοσιακό καφενέ στην είσοδο με τα τραπεζάκια αραδιασμένα στο ισόγειο, τα εσωτερικά μπαλκόνια με τα περίτεχνα κάγκελα, τις φθαρμένες μαρμάρινες σκάλες που ευτυχώς αποκαθίστανται σταδιακά, αφού από το πολύ ανέβα-κατέβα είχαν σχεδόν λιώσει, το φως που αμυδρά έμπαινε στο χώρο από τις γυάλινες εσωτερικές οροφές, το παρκαρισμένο ποδήλατο στον τελευταίο όροφο... μια ζωή της Αθήνας του παρελθόντος που ψάχνει και βρίσκει τις νέες χρήσεις της, στα υπέροχα απομεινάρια του εναπομείναντα αστικού της πλούτου. Μακάρι όλη η Αθήνα να είχε μείνει έτσι... Απολαύστε την! Τελικά αυτή η "εσωτερική κτιριακή" ζωή της Αθήνας με τις στοές και τα κτίρια της, είναι ακόμα ανεξερεύνητη και ξεχασμένη.

Και καλή 25η Μαρτίου, με μπακαλιάρο σκορδαλιά, γιατί και το φαγητό μέσα στη ζωή μας είναι!

Music: French Electronica Group "Saycet" from Paris, France... More Soon...