Η συγκινητική δύναμη του Facebook και των Social Networks

Έξω από την πρεσβεία του Ιραν, στη Washington...

Η Faraneh S., κατάγεται από το Ιράν. Αναγκάστηκε να φύγει από την Τεχεράνη στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στα κρυφά, και αφού πλήρωσαν οι γονείς της ένα σκασμό λεφτά για να σωθεί,από τα κρατητήρια της γυναικείας φυλακής, της γυναικείας "αστυνομίας" αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, η οποία είχε ειδικότητα να "συλλαμβάνει" και να προσέχει τις γυναίκες που δεν ήταν ντυμένες ή καλυμμένες σωστά, σύμφωνα με τους νόμους της Ισλαμικής επανάστασης. Ήταν τότε γύρω στα 16... Η Faraneh, συνελήφθη, μαζί με τη μητέρα της, ενώ πήγαιναν σ' ένα φωτογράφο, να βγάλουν οικογενειακές φωτογραφίες. Το "έγκλημά" της ήταν, ότι είχε φορέσει κραγιόν και είχε πουδράρει τα μάγουλα. Σαστισμένη, σαν εφιάλτης, άκουσε ύστερα από λίγες μέρες στο δικαστήριο, ότι της επιβλήθηκε ποινή 100 μαστιγώματα, γιατί προκαλεί τους άντρες. Μέσα στο πανικό, οι γονείς, που είχαν περιουσία, πούλησαν πανάκριβα Περσικά χαλιά και άλλα αντικείμενα και κατάφεραν να δωροδοκήσουν τις υπηρεσίες, ώστε να της δοθεί χάρη. Ο αδερφός της είχε ήδη, λόγω θεραπείας για τη λευχαιμία, καταφέρει να φύγει στη Σουηδία και δεν είχε σκοπό να γυρίσει.

Η Faraneh, είδε επίσης, σε εφηβικό κρυφό πάρτι, που αντίθετα στους νόμους διασκέδαζαν και τα 2 φύλα μαζί, να κάνει έφοδο η αστυνομία, να "τρώνε" πολύ ξύλο και να συλλαμβάνεται ο καλύτερός της φίλος... ενεργό στέλεχος της αντίστασης. Ύστερα από λίγο καιρό έμαθε ότι κρεμάστηκε. Δυστυχώς, έχασε έτσι και ξαδέλφια της, και άλλους ανθρώπους που προσπαθούσαν να ζητήσουν λίγο λογική στο παραλογισμό της τότε κατάστασης του Ιράν.

Η Faraneh, έφυγε λαθραία για τη Σουηδία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Δεν είχε κλείσει ούτε καν τα 18... Ακολούθησε η μητέρα και ο πατέρας της, που από άνθρωποι με δουλειές, περιουσία, μορφωμένοι από τα καλύτερα τμήματα των Πανεπιστημίων της Μ. Ανατολής, με ξένες γλώσσες, με αξιόλογες θέσεις στην τοπική κοινωνία (η μητέρα της στην Ακαδημαϊκή ζωή της Τεχεράνης και ο πατέρας της σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του Ιράν, πριν εθνικοποιηθούν), βρέθηκαν τελικά στο Goteborg της Σουηδίας, χωρίς τίποτα. Ο πατέρας, άνοιξε με χίλια βάσανα ένα μανάβικο, αφού έκανε εντατικά μαθήματα Σουηδικών, με ότι λεφτά τους είχαν απομείνει. Έζησαν και το ρατσισμό, αφού ήταν αρκετά "σκούροι". Αναγκάστηκαν να αλλάξουν και περιοχή, γιατί είχαν γίνει στόχος Νεοναζί. Πίσω στη Τεχεράνη, έμεινε μια γιαγιά, να προσέχει το σπίτι, τα περασμένα μεγαλεία, που κρύβει μέσα κομψοτεχνήματα Ισλαμικής τέχνης, χαλιά, πίνακες και γλυπτά πανέμορφα, βιβλιοθήκες με σπάνια κειμήλια της οικογένειας. 'Ένα μεγαλοαστικό σπίτι της δεκαετίας του 70... Η οικογένειά της, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ακόμα, αφού θεωρούνται προδότες και μόλις πατήσουν το πόδι τους, μπορούν να συλληφθούν και αυτόματα όλη η περιουσία τους να περάσει στο κράτος... Έχει να δει την αγαπημένη της Τεχεράνη, κοντά 25 χρόνια και βάλε...

Και όμως πρόκοψαν. Ο πατέρας επέκτεινε τις δουλειές του, έγινε επιχειρηματίας και πάλι... Τα παιδιά σπούδασαν, και ήρθε η ώρα να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με την όμορφη, πραγματικά, Ιρανή φίλη μου, το 1994, όταν σπούδαζα στο Maryland, στις ΗΠΑ. Με υποτροφία και αυτή και εγώ, μέναμε στο International House, του Πανεπιστημίου Towson State... Μαζί εγώ, αυτή και πολλά παιδιά απ'όλο τον κόσμο, μιλούσαμε, ανησυχούσαμε, δουλεύαμε, γελούσαμε και τα μοιραζόμασταν όλα. Εκεί "δέθηκα" και με τη Νάταλι από την Κύπρο, τον Zia από το Πακιστάν, τη Meni από τη Σρι Λάνκα, με την D. από τη Μποτσουάνα, τα παιδιά από την Κορέα που μας μαγείρευαν noodles και ramen soups...

Είμαι τυχερός το λέω... Από τα 19 μου σχεδόν, είχα ήδη την ευκαιρία να ζω, να συνομιλώ με τόσο κόσμο, τόσες άλλες κουλτούρες, αυτόν τον υπέροχο κόσμο, που είναι τόσο μακριά από τον τόπο μας... Ήμουν ανοιχτός στο παράθυρο που είχε ανοίξει μπροστά μου! Και ήμουν, είμαι ευγνώμων.

Τα χρόνια πέρασαν... Σκορπίσαμε στον κόσμο, οι ζωές μας πήρανε διαφορετικούς δρόμους. Στην αρχή, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε επαφή. Μόλις τότε ξεκινούσε το email στην Αμερική και στην Αγγλία και κάπως κάτι γινότανε. Μετά όμως μετακομίσεις, αλλαγές, ανατροπές... Στείλαμε γράμματα, χάθηκαν, τα ίχνη σβήστηκαν. Μάταια, έψαξα, είχα ένα τηλέφωνο.. Πήρα, δε λειτουργούσε. Ήξερα, ότι η Faraneh, είχε θέματα με τη βίζα της εκεί στις ΗΠΑ, και έλεγα μήπως γύρισε πίσω. Αλλά δεν... Έχασα και τα τηλέφωνα της Σουηδίας σε μια μετακόμιση... Δαίδαλος. Το ίδιο και με τ' άλλα παιδιά. Πακιστάν, Σρι Λάνκα, τόποι που ξεχάστηκαν μέσα μου...

Την έψαχνα μάταια στο Facebook ένα διάστημα... Χιλιάδες Faraneh και το επίθετο δεν είναι και από τα σπάνια... Αλλά τίποτα! Σήμερα το πρωί όμως, στο Inbox, πήρα ένα μήνυμα και ένα friend request... "Philippako?? Is that you?? I have been emailing so many other people, I pray it is you... Please answer!"

Και γύρισαν όλα πίσω, μια αστραπή, μια σφαίρα, μια φιλία από παλιά, πλημμύρισα εικόνες, σαν ένα καλό κρασί που ωρίμασε και άνοιξε, ύστερα από ακριβώς 16 ολόκληρα χρόνια απουσίας... Δεν το πίστευα! Μου έγραψε πως με έψαχνε, η αγαπημένη μου Faraneh, και δεν με έβρισκε... Και ξαφνικά ήρθε και το μήνυμα από to Karachi του Πακιστάν, και από το Colombo της Σρι Λάνκα, και από τη Gaborone της Μποτσουάνα... και γέμισα και πάλι αναμνήσεις, γέλια. Και θα γεμίσω σίγουρα ακόμα περισσότερα, τις επόμενες μέρες, που έχουμε μαζέψει 16 χρόνια, 16000 κομμάτια της ζωής μας, να ενώσουμε, να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε φωτό. Εικόνες, εικόνες χαράς, από οικογένειες με παιδιά... πω πω πως έχουν γίνει τα παιδιά αυτά, γονείς ολόκληροι!!! Φοιτητές τους είχα αφήσει!

Δεν ξέρω τι λένε για το Facebook... Ένα εργαλείο είναι, που όπως θέλεις το χρησιμοποιείς, ότι θέλεις το κάνεις. Εγώ ξέρω, ότι σήμερα, επανασυνδέθηκα με ανθρώπους που είχα χάσει κάθε ελπίδα να ξαναβρώ, αλλά ΝΑΙ τους ήθελα να είναι στη ζωή μου, γιατί είναι κομμάτι της.. Και μάλιστα από το πιο ξένοιαστο, το πιο γλυκό. Για αυτο, θα πω εύγε τελικά, και μπράβο μάγκα, στο Mark Zuckerberg και στην παρέα του γιατί, αντί να χαζογελάν στα σπίτια τους με τους γονείς τους και να τρώνε μόνο MacDonalds, είπαν να κάνουν κάτι χρήσιμο και τουλάχιστον τόλμησαν... Ας τα βλέπουμε εμείς αυτά οι μάγκες της Μεσογείου!