Κυριακή με το Ποδήλατο... Δραπετσώνα, Κερατσίνι!

Το παλιό υδραγωγείο, σήμα κατατεθέν της βιομηχανικής Δραπετσώνας

Στα Δυτικά της Αττικής, εκεί δίπλα στο μεγάλο λιμάνι του Πειραιά, κρύβονται συνοικίες που όσοι τις ξέρουν και τις έχουν ζήσει, τις αγαπούν και τις σέβονται για την ιστορία τους.  Σελίδες ιστορίας γραμμένες από τον αέρα της Ελληνικής βιομηχανικής τους πορεία στα χρόνια του 50 και του 60, τις ζωές των προσφύγων από την Μ. Ασία και τους ήχους του ρεμπέτικου, τη φτώχεια, τη βιοπάλη αλλά και τη δυναμική τους εργατική τάξη.  Με την ιχθυόσκαλα τους και τις κρυφές γωνιές τους, τα ταβερνάκια και τα κουτούκια τους, τις επιτυχημένες τοπικές επιχειρήσεις, όπως ο περίφημος "Χαλβάς Δραπετσώνας", αλλά και τις σημερινές προκλήσεις όπως η ανοικοδόμηση και η αλλοίωση του τοπίου με μοντέρνες πολυκατοικίες και η απώλεια του τοπικού "λαϊκού" πολεοδομικού ιστού. Η προστασία του εγκαταλελειμμένου χώρου των Λιπασμάτων, όπου κινήματα πολιτών συγκρούονται με κατασκευαστικά συμφέροντα.  Το εφοπλιστικό λόμπι τρίβει τα χέρια του. Μυρίζεται κέρδη, αξιοποιήσεις γης.  

Και αυτή η μυρωδιά της θάλασσας, που ενίοτε ανακατεύεται 

με βιομηχανικές "ανάσες" από τα φουγάρα του ΤΙΤΑΝΑ...

Πίσω από τη σκιά λοιπόν του Πειραιά, κρύβεται και η μικρή, ίσως άγνωστη Δραπετσώνα...

Και το Κερατσίνι...

Καινούριες κατασκευές. Πόσο μπορούν να ενταχθούν σε μέρη όπως αυτά;

Ιστορία βιομηχανίας εν Ελλάδι...

Καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψετε αυτές τις γειτονιές δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνο το Ποδήλατο.  Ένα μικρό ταξίδι με τον ηλεκτρικό, όπου σημειωτέον μπαίνετε πια όλες τις ώρες της ημέρας στο τελευταίο ή στο πρώτο βαγόνι, από εκεί απέναντι από τη είσοδο του σταθμού μέσα στο Λιμάνι.  Απολαμβάνετε απέραντη άπλα, με λίγο προσοχή πάντα, γιατί κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία και τρέχουν ως παλαβοί,  κάνετε και τα ωραία ζιγκ-ζαγκ σας και με κατεύθυνση την Ακτή Βασιλειάδη, όπου φεύγουν τα "Κρητσικά" βαπόρια και τα της Δωδεκανήσου, θα φτάσετε στην Πύλη Ε2.  

Ορίστε, σας παραθέτω και χάρτη από κάτω για να μη χαθείτε.

Εκεί ακριβώς, θα δείτε απέναντί σας ένα μεγάλο κόκκινο κτίσμα, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η Πυροσβεστική της Δραπετσώνας.  Προσεκτικά θα διασχίσετε το δρόμο. Θα κάνετε λίγες πεταλιές μπροστά στο προαύλιο χώρο... Αν σας γαβγίσουν κάτι αδέσποτα,  τα "καθησυχάζετε" και στα αριστερά του κτιρίου, όπως το κοιτάτε, υπάρχει ένας δρόμος που στο βάθος φαίνεται ότι δεν οδηγεί πουθενά, χάνεται σε συστάδες δέντρων... Λέγεται Αθανασίου Διάκου.

Και όμως, αυτός ο δρόμος έχει 2 μυστικά.  

Στα αριστερά του, ένα κτίσμα κρύβει αυτό που θα σας πω στο τέλος αυτού του ποστ... 

Στην ευθεία πάλι, αν περάσετε τα σκουπίδια και την εγκατάλειψη, θα βρεθείτε στα δρομάκια της Δραπετσώνας.  Μην σας πτοούν οι ανηφόρες, κόβετε προς τα αριστερά και αρχίστε την ανακάλυψη.  Πάρτε ένα χάρτη και βρείτε την οδό Γρηγορίου Λαμπράκη, την Κωστή Παλαμά, την Νίκου Καζαντζάκη...  

Χαθείτε...  Κάντε πετάλι.  

Η Δραπετσώνα και λίγο πιο πέρα το Κερατσίνι θα ξεδιπλωθούν μπροστά σας. 

Σαν καρτ ποσταλ από παλιά... Σκεφτείτε πως θα μπορούσε να ζωντανέψει αυτό το μικρό κατάστημα-κόσμημα.
Θησαυρός!

Τα Τσιμέντα ακόμα λειτουργούν.  Τουλάχιστον τώρα...

Μη φοβηθείτε να φτάσετε μέχρι κάτω στο λιμανάκι.  Στις βιομηχανίες.  Στον ΤΙΤΑΝΑ.  Χαζέψτε τις καμινάδες από τα εργοστάσια.  Προσπαθήστε να αφουγκραστείτε τον αέρα που περνά ανάμεσα από σπασμένα παράθυρα και εγκαταλελειμμένους σωλήνες.  Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι περνούσαν κάθε μέρα αυτές τις πόρτες, πόσα μεροκάματα, πόσες αγωνίες και λαχτάρες. Χαρές και λύπες.  Σταθείτε λίγο αμίλητοι και δείτε αγκαζέ με το ποδήλατό σας μια Ελλάδα που χάθηκε μάλλον για πάντα.  Ή μετακόμισε για άλλα μέρη...

Ταξίδια μυαλού. Ταξίδια ναυτιλίας.

Στην Ελλάδα, μπορούν να συνυπάρξουν σε μια ταράτσα, ένα σκαφάκι, ένα ξύλινο σπίτι και ένα συνεργείο!

Ταξιδέψτε μέσα στα σοκάκια σε άλλους χρονοχώρους.  Απορροφήστε τις εικόνες.  

Κάπως έτσι ξεχασμένοι, απορροφημένοι στην κουβέντα και στο πετάλι, βρεθήκαμε εντελώς από τύχη στην οδό Ακτής Μιαούλη, δίπλα στο τοίχο του Νεκροταφείου της Δραπετσώνας.  Γωνία με Μαδυτού.

Και ξαφνικά έσκασε μπροστά μας, μια εικόνα από την Ελλάδα του '60.  Ένα πέτρινο κτίριο με μικρά μπαλκονάκια, μισάνοιχτα παντζούρια, κεραίες, μια πόρτα, μια αψίδα, μια είσοδος...  Μια μικρή εσωτερική αυλή, απλωμένες μπουγάδες, ανοιχτά παράθυρα.  Από ένα παράθυρο έβγαινε μουσική, στον επάνω όροφο μια κυρία τηγάνιζε πατατούλες, οι μυρωδιές ήρθαν και μας πήραν. Μια νεαρή κοπέλα, πήγαινε επίσκεψη σε μια άλλη πόρτα απέναντι. "Καλώς την...έλα, έλα..."  Σαν σινεμά παλιό, είχαμε γίνει άθελά μας κομπάρσοι σε σκηνικό ξεχασμένο από το χρόνο.  Μείναμε να το κοιτάζουμε, παιδιά βομβαρδισμένα από τα τοπία της κεντρώας Αθήνας. Με στοργή αφεθήκαμε για λίγο εκεί στις αισθήσεις.  Τόσο Ελληνικό, τόσο δικό μας, αλλά και τόσο πια μακρινό.

Στην οδό Ακτής Μιαούλη, η άλλη Ελλάδα κρατά ακόμα.  Η εργατική κατοικία στα χρόνια του 60.

Η πόρτα για την "αυλή των θαυμάτων"...

Κοινή αυλή, κοινές ζωές...

Στη συνέχεια του δρόμου, παλιά και καινούργια σπίτια, μπλεγμένα μεταξύ τους, παραταγμένα στη σειρά, ξεδιπλώνουν την ιστορία του τόπου αυτού.  Της Ελλάδας που ακόμα δε ξέρει για που βαδίζει.  Με το ένα πόδι στη Δύση, με το άλλο μάλλον στην Ανατολή.

Στο μικρό σπίτι, η ιδιοκτήτρια μας καλημέρισε. Φρόντιζε τις Λεμονιές της μπροστά στο δρόμο...

Είχατε δει άλλη φορά νεκροφόρες σε παραλλαγή;  Ούτε εμείς!

"Πρότυπος Παιδικός Σταθμός"... Μιλάμε για πολύ πρότυπο!

Σπίτια διαμαντάκια, κρυμμένα παντού.

Γωνιές και πεζόδρομοι.

Στο δρόμο της επιστροφής, τα καράβια και η θάλασσα, έμοιαζαν σαν μεγάλα παιχνίδια να ξεπροβάλλουν μέσα από τα στενά.  Αραγμένα πίσω από κεραμίδια και γειτονιές.  Και ο αέρας μας χτυπούσε δροσερός το πρόσωπο.  Θύμησες από καλοκαιρινές αναχωρήσεις για νησιά και διακοπές.  

Με φόντο το καράβι, ένας κύριος με 2 ρακέτες στο χέρι έπαιζε στον τοίχο απέναντι μόνος του.  Και φαινόταν να το διασκεδάζει!

Μια πεζογέφυρα μας καλούσε να τη διαβούμε... Που να πηγαίνει άραγε;

Ακριβώς!  Στο πουθενά!  Γελάσαμε πολύ πάντως!  Άραγε πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για το... πουθενά;
Τι πλάκα που έχει αυτός ο τόπος έτσι;

Με τα ποδήλατα στα χέρια, βρήκαμε το δρόμο για πίσω...

Και στο τέλος, πάλι πίσω, εκεί στην αρχή της περιπλάνησης, κρύβεται το πιο νόστιμο μυστικό της περιοχής.  Η ψαροταβέρνα "Το Στέκι του Νικόλα".  Πίσω λοιπόν από την Πυροσβεστική, ανεβαίνεις τα σκαλιά για να μπεις μέσα από την κουζίνα και τα τηγάνια του κυρ-Χρήστου και της οικογένειάς του στη μικρή σάλα, στη μικρή αυλή, για να βρεθείς και πάλι στα χρόνια της παλιάς καλής, τίμιας ταβέρνας.  

Πεινασμένοι από το ποδήλατο, κάτσαμε, ανασάναμε... Μπλε καρέκλες, καρό τραπεζομάντιλα, ένας κήπος με ελιές να παίζουν και τα παιδιά.  Ο κυρ- Χρήστος πάντα φιλόξενος και τίμιος, προσφέρει φρέσκο ψαράκι, όχι πολυτελείας, μπαρμπουνάκια και σαρδέλες, αφρόψαρα, καμιά φορά μπακαλιάρο που θα φέρουν οι τράτες εκεί δίπλα από την ιχθυόσκαλα της Δραπετσώνας.  Τσιπουράκι μερακλίδικο από τον φίλο τον Μπαμπατζιμόπουλο από της Θεσσαλονίκης τα μέρη, ταραμά χειροποίητο, νόστιμο σαγανάκι... Στο τηγάνι η γυναίκα του κυρ-Χρήστου κάνει θαύματα...

Ακουμπήσαμε πίσω στις καρέκλες μας.  Ευφράνθηκε η ψυχή και το πνεύμα.  Ζαλιστήκαμε ελαφρά από την κουβέντα και το πιοτό.  Χάζεψα τις ελιές, ένας γλάρος περνούσε κράζοντας από επάνω.  Ο καιρός ήταν γλυκός και ας λέει πως είναι φθινόπωρο. Η Αθήνα έμοιαζε τόσο μακριά.  Μου φαίνεται, για κάτι τέτοιες Κυριακές, ήμαστε ακόμα σε τούτο εδώ τον τόπο.  Στο τέλος ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, μυρωδάτος με την κανέλα και τις σταφίδες του, το "κέρασμα", ήρθε να μας γλυκάνει...  

Βάλσαμο ο χαλβάς, στο ταβερνάκι του κυρ-Χρήστου... Βάλσαμο και η ατμόσφαιρά του!

Και ξεκινήσαμε πίσω για την επιστροφή.  Στη Δύση του ήλιου τα καράβια έμοιαζαν πιο μεγάλα, σε προσκαλούσαν για ταξίδια της φαντασίας.  Ποδηλατάδες στην Κρήτη και στην Κάρπαθο.  Ξενύχτια στα Χανιά και βουτιές στην Πάτμο.   Καλοκαίρια αλλά και χειμώνες.  Η νησιωτική Ελλάδα και ο συνδετικός της κρίκος... Ο Πειραίας.  Πετάλι στην προβλήτα και τίποτα πιο ωραίο δεν υπήρχε για εμένα εκείνη την ώρα.  

Όνειρα...

Βαλς με ένα ποδήλατο στα όνειρά μας...

Ταξίδια στην Κρήτη...

Στα βαπόρια ο ήλιος πέφτει...

Ανακαλύψτε τις πόλεις και τα μέρη σας εκεί έξω.

Κάπου κρύβονται και οι δικές σας Δραπετσώνες...

Περιμένουν να σας ανταμείψουν.

Και αν τις βρείτε στείλτε και από εδώ μεριά ένα μήνυμα.  

Μοιραστείτε τις.

ΥΓ: Ψαροταβέρνα "Το Στέκι του Νικόλα" (Πυροσβεστική-Δεξαμενές Βασιλειάδη)

Τηλ 210 4613673, 6937 269446

Freeday Athens: Όταν η Αθήνα τη νύχτα πλημμυρίζει ποδήλατα!

(Για να απολαύσετε τα Video, με το ανάλογο σχολιασμό και όλο το... "ηχητικό περιβάλλον", παρακαλώ, πατήστε το PAUSE, στο "MUSIC FOR BLOGGING" player κουτάκι δεξιά σας.  Και μια συμβουλή, ειδικά για εσάς σε χώρο εργασίας:  Μην το έχετε και το ηχειάκι στο full, έτσι; Ευχαριστώ!)

Παρασκευές βράδια και νομίζετε πώς έχετε χαλαρώσει; Κάθεστε ήσυχα στο σπίτι σας, όταν ξαφνικά έξω από το παράθυρό σας ακούγονται κουδουνάκια και περνάνε ορδές ποδηλάτων; Πήγατε σινεμά στο "Αττικόν" και μόλις τελειώσει το έργο, είστε στο δρόμο και ξαφνικά ξεπροβάλλουν μπροστά σας εκατοντάδες ποδηλάτες;  Είστε στο ωραίο ταβερνάκι στο Κολωνό και σκάνε ποδήλατα από παντού και δε ξέρετε μήπως βλέπετε παραισθήσεις από την πολύ ρακί;  Και το χειρότερό απ' όλα: Είστε στο αυτοκίνητο και εκεί που αμέριμνοι νομίζετε πως θα γλυτώσετε, σας την πέφτουν ποδήλατα από παντού, με αναβάτες μέσα στην τρελή χαρά; Το μόνο σας όπλο, λυπάμαι, αλλά στην κατάσταση αυτή είναι οι βαθιές εισπνοές και εκπνοές και μια δόση υπομονής. Γιατί θα χρειαστεί να περιμένετε μάλλον αρκετά...

Το Athens Freeday Friday + [(free)+(day)] = freeday), ξεπήδησε πριν από περίπου 2 χρόνια ως ένα group από απλούς ποδηλάτες της πόλης που ήθελαν να οργανώσουν μια απλή  βραδινή βόλτα, στη νυχτερινή Αθήνα! Στόμα με στόμα το νέο απλωνόταν στην πόλη.  Σύντομα όμως, με τη δυναμική που προσφέρουν τα social networks, όπως το Facebook και το Twitter και τα διάφορα blogs, αλλά κυρίως για το κέφι του, τις μακρινές του διαδρομές, που μπορεί να αγγίξουν και τα 40χλμ τη φορά, τις περιοχές που ανακαλύπτεις με παρέα, το κοινωνικό του χαρακτήρα, γρήγορα έγινε το talk of the town στους ποδηλατικούς κύκλους και όχι μόνο.  Οι πρώτοι 50 έγιναν 100, 200 και έφτασαν μέρες όπως η χθεσινή Παρασκευή 19/11, που μαζεύτηκαν τουλάχιστον 1500 ποδήλατα, δημιουργώντας το πανδαιμόνιο στην αθεράπευτα ανυποψίαστη Αθήνα.

Αθεράπευτα είπα; Όχι πια!  Το ποδηλατικό αυτό μπουλούκι, καταρχάς ξεκίνησε πια να απασχολεί, ήθελε δεν ήθελε την Τροχαία, που έχει αρχίσει πια να γίνεται και αυτή μέρος της παρέας, να απασχολεί τους ανήσυχους ταξιτζήδες που μάλλον θα "βρίζουν", τον "σταθερό" κόσμο στην Ερμού και στην Αθηνάς που πλέον εξηγεί μόνος του τι συμβαίνει ξαφνικά στους εμβρόντητους πολίτες και τουρίστες.  

Προκαλεί ακόμα την περιέργεια των δημοσιογράφων που προσπαθούν να βρουν ποιος στο καλό το οργανώνει όλο αυτό, γιατί οι podilates.gr, απλά φιλοξενούν τις ανακοινώσεις για τις βόλτες στο site τους.  Προσπαθούν επίσης να καταλάβουν το πιο απλό πράγμα, ότι δεν χρειάζεται κανένας φορέας, κανένας αρχηγός, κανένας χορηγός, καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να ξεπηδήσει η ανάγκη των ποδηλατών αυτή της πόλης απλά να πάνε... ΒΟΛΤΑ!

Και τι βόλτα!  Στην ιστορία έχει ήδη μείνει η πανηγυρική βόλτα Tour D' Athenes, που γίνεται με το κλείσιμο της σεζόν κάπου εκεί τον Ιούλιο, όπου η "παρέα" ποδηλατεί ένα γύρο σχεδόν όλου του Λεκανοπεδίου, κάπου 80 χλμ.  Ή οι θεματικές, όπου π.χ. οι πατινιέρηδες (που συμμετέχουν και αυτοί με το δικό τους τρόπο) χαράζουν το δρόμο, ή οι Χριστουγεννιάτικες και οι Αποκριάτικες, οι "προαστιακές" όπως της λέω εγώ, Δ. Αττική, ή π.χ. στην Πεντέλη και στην Ανθούσα.  Ναι, σίγουρα δεν είναι πάντα η διαδρομή τόσο εύκολη, κυρίως λόγω απόστασης και ένας αρχάριος ίσως κουραστεί, αλλά πάντα υπάρχει η ποδηλατική αλληλεγγύη και πάντα μπορείς να βρεις λίγους ανθρώπους σε σημεία να γυρίσετε πίσω μαζί.

Και επειδή, πως να το κάνουμε, είμαστε λαός της φασαρίας, τα καλύτερα σημεία της ποδηλατοβόλτας, είναι οι υπόγειες διαβάσεις, τα τούνελ της πρωτεύουσας, που δίνουν μια ξεχωριστή ηχώ και αποτελούν το ξεσάλωμα του κάθε ποδηλάτη! Σίγουρα, δεν είναι και ευχάριστο για όλους να γκαρίζουν κάποιοι, αλλά οι ποδηλάτες όπως και να το κάνουμε, είναι όλοι τόσο μοναδικοί και τόσο "ισχυρές" παρουσίες με τον τρόπο ζωή τους, που αναπόφευκτα το δέχεσαι.  Χίλιοι καλοί χωράνε!

Ξέρετε όμως πιο είναι το πιο ωραίο επακόλουθο στα Freeday;  Αυτά τα υπέροχα βλέμματα των παιδιών στα μπαλκόνια της κάθε γειτονιάς.  Το αθώο, τόσο γνήσιο Ελληνικό και φιλόξενο "Καλό σας δρόμο" της κυρίας από το μικρό σπίτι στο Κολωνό.  Τα χειροκροτήματα των νέων παιδιών από τα πεζοδρόμια και τα πρόσωπα που λάμπουν από χαμόγελο σε κάθε σοκάκι και δρόμο. Το να χαιρετάς το απορημένο παππού και γιαγιά στη διάβαση που παρόλο που τους προσφέρεις δίοδο για να περάσουν, ξαφνικά έρχονται και σου δίνουν συγχαρητήρια και θέλουν να μείνουν εκεί να δουν όλο τον κόσμο να περνά. Η κοπέλα στο κατώφλι της πόρτας της με το σκυλάκι που μας χαιρετούσε όλους και φορούσε τις πυτζάμες της.  Οι γέροι στο καφενείο, που ρωτούσαν που πάμε και τους λέγαμε δεν ξέρουμε και απαντούσαν καλά το κάνετε!  Οι έφηβοι στην Καλλιρρόης που φωνάζανε μεταξύ τους να πάνε να φέρουνε τα mountain bike από το χωριό για να έρθουν βόλτα.  Οι μεσήλικες, καλοζωισμένοι, που βγαίνουν από τα καλά εστιατόρια στα Β.Π. ή αλλού και δεν πιστεύουν στα μάτια τους.  Ακόμα και τα αυτοκίνητα που αρκετά πια περιμένουν στωικά (έχουν και οι καημένοι άλλη επιλογή;), ή που αρκετοί πια, κορνάρουν στο αντίθετο ρεύμα από χαρά!  Ακόμα και αυτοί που βρίζουν, ακόμα και αυτοί που τσαντίζονται, ακόμα και αυτοί που μας λένε πως δε σέβεστε τίποτα, ναι τους καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να μην απαντήσω ότι εμάς δε μας σέβεται ακόμα κανένας εδώ και χρόνια.  Κάθε μέρα, κάθε ώρα μαζί με τους πεζούς, δίνουμε τη μάχη μας εκεί στους δρόμους. Κάθε μέρα μας "βιάζουν"...

Υπάρχει όμως ελπίδα. Μια ελπίδα για μια άλλη πιο ανθρώπινη Αθήνα. Μια ελπίδα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.  Την υπενθύμιση κάθε Παρασκευή, πως οι ποδηλάτες αυτού του λεκανοπεδίου, συνεχίζουν με το δικό τους τρόπο, με την παρουσία τους και μόνο στους βραδινούς δρόμους να λένε ηχηρά, ΝΑΙ, είμαστε εδώ, είμαστε πια πάρα πολλοί, απαιτούμε, ψηφίζουμε, βγάζουμε πια δικούς μας ανθρώπους στα Δ. Συμβούλια, μπορούμε να επηρεάσουμε την "ατζέντα" σας και θα συνεχίσουμε να ζητάμε τα δίκαια και αυτονόητα μας. Πως; Απλά κάνοντας πετάλι, χαμογελώντας και κατακτώντας δικαιώματα μέσα από την αλληλεγγύη μας!

Athens Freeday... goes underground! from Spastos Petalakis on Vimeo.


More Details:


Athens Freeday

Για όσους αγαπούν το ΠΟΔΗΛΑΤΟ! 

Ποδηλατοβόλτα FREEDAY καθε Παρασκευή εκτός  Εθνικών Εορτών και Αυγούστου.  Διαρκεί 4-5 ώρες απο 30 έως 60 χλμ με διαφορετικό προορισμό κάθε φορά εντός του λεκανοπεδίου Αττικής. 

Καλό είναι να γίνεται μέλη στο ανάλογο group στο Faceboοκ για να μαθαίνετε τι γίνεται. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΒΟΛΤΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ (ΠΕΜΠΤΗ) απόγευμα προς βραδάκι (εκτός special events) η διαδρομή της βόλτας ΔΕΝ ανακοινώνεται (εκτός tour d'atene) παρά μόνο ο προορισμός.

Και επειδή και οι βόλτες έχουν κανόνες, περισσότερα στο video εδώ...

FREEDAY rules @Athens from xtravaganzagold on Vimeo.

Θέλω πολλά για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη! Αλλά την ελπίδα την κέρδισα!

Νύχτα 14ης Νοέμβρη και πήγα μια βόλτα στους δρόμους της πόλης, μια βόλτα στην Κλαυθμώνος, μια βόλτα στην πλατεία Μαβίλη, μια βόλτα στη Τσιμισκή, έστω "νοητά" και πάλι πέταξα πίσω, με παρέα φίλους καλούς και μια διάθεση ένα τσακ καλύτερη μετά από αρκετό καιρό...

Και μόνο για αυτό, και μόνο μετά από το προηγούμενο πόστ, ειλικρινά μου κάνατε το καλύτερο δώρο για τη γιορτή μου! Τελικά ΝΑΙ, υπάρχει ακόμα μια ελπίδα, υπάρχουν έστω κάποια αντανακλαστικά...

Ώρα άλλη δεν έχω τώρα για να σας τα αναλύσω όλα αυτά, θα επανέρθω...  Προς το παρόν μουσική υπόκρουση με τη Μελίνα!  

ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΦΙΛΗΣΩ ΟΛΟΥΣ! ΧΑ!

ΥΓ: Αλλά και για αυτά που θέλω, θα σας έχω στη σέντρα και τους δυο... Έτσι;

Κρατώντας την ελπίδα, μέσα από τα σκουπίδια της Αθήνας.

Οδός Σταδίου.  Πρώτα έκλεισε το διπλανό μαγαζί του ίδιου ιδιοκτήτη.  Τώρα ήρθε και η σειρά αυτού. Η παρακμή της εμπορικής αχρηστίας ιστορικών δρόμων του Κέντρου, συνεχίζεται ακάθεκτη...

Οδοιπορικό Νοέμβρη στο Κέντρο

Η πράσινη πόρτα της εξόδου, στην παλιά πολυκατοικία στην οδό Σαρρή, άνοιξε με τριγμό. Βγήκα στο κατώφλι και κοίταξα το θέατρο απέναντι, που ετοιμαζόταν για την Λαϊκή Απογευματινή της Τετάρτης. Ψόφια πράγματα.  Η μαρκίζα φωτεινή, διαλαλά την παράσταση. Θεατές ακόμα δεν υπάρχουν.  Άλλωστε είναι νωρίς. Χώνομαι στα στενά του Ψυρρή, που ξεψυχά, αφού το ξεζούμισαν οι μαφιόζοι της νυχτερινής διασκέδασης, με τις ευλογίες του Δήμου.  Τώρα τρώνε τις σάρκες της πόλης στο Γκάζι.  Μετά στο Μεταξουργείο και αλλού.  Του πήραν τη ζωή και την πέταξαν αφού το ξεκοκάλισαν.  

Τα κρεμαστά φώτα στους δρόμους, τα μισά σβηστά, τα μισά σπασμένα, δρόμοι ολόκληροι σκοτεινοί.  Κυβόλιθοι παρατημένοι σε μια γωνιά, που δε συνδέθηκαν ποτέ μεταξύ τους, στέκουν κρυφά εμπόδια και μικρά στραμπουλήγματα του μέλλοντος στον απρόσεκτο διαβάτη.  Καταστήματα αδειανά, άλλα, κυρίως εστιατόρια, ετοιμάζονται να υποδεχτούν την πελατεία, αν αυτή ορίσει φυσικά. Ενοικιάζεται, πωλείται, ενοικιάζεται, πωλείται...  Η παρακμή και η έλλειψη κάποιου μακρόπνοου σχεδίου στήριξης, σε περιμένουν σε κάθε βήμα.  Λίγες καλές προσπάθειες χάνονται στο βούρκο. Σαν ηλίθιες και σχεδόν προκλητικές ταμπέλες του Δήμου Αθηναίων, λένε για "αναβάθμιση".

Στέκομαι στο μικρό μαγαζί της Κατερίνας και του Γιάννη, το Sabater Hermanos  στην οδό Αγ. Αναργύρων 31 στου Ψυρρή. Τους γνώρισα τυχαία, όταν άνοιξαν περνώντας με το ποδήλατο. Τα αρωματικά, μυρωδάτα σαπούνια από την Αργεντινή, προσπαθούν όσο μπορούν να δώσουν χρώμα και άρωμα σε μια γειτονιά που σπάνια πια καθαρίζεται, τα φρεάτια βρωμάνε μόλις φυσά νοτιάς.  Και σήμερα φυσά...  

Η μπόχα "εισχωρεί" ελαφριά και ύπουλα ακόμα και στο περιποιημένο και καθαρό μαγαζάκι. Η Κατερίνα, είναι ανήσυχη.  Μετά τη Σαρρή, μου λέει δεν πάμε πια εύκολα.  "Τι κρίμα, πως κατάντησε γκέτο;" Σαν να το ματιάσαμε, ένας εξαρτημένος ξαφνικά έρχεται και τρικλίζει στην πόρτα, σαν χιλιοπαιγμένο έργο μπροστά μας, τα μάτια χαμένα στην άβυσσο.  Η Κατερίνα σκύβει το κεφάλι: "Κάθε μέρα αυτό. Δεκάδες άνθρωποι. Πόσο θα αντέξουμε ακόμα; Για πες μου, πως θα έρθει κανένας άνθρωπος, κάποιος τουρίστας να ρίξει μια ματιά; Ας μη ψωνίσει, μόνο να έρθει, να δει έστω... Αυτούς ποιος θα τους βοηθήσει;"  Το παλεύει η Κατερίνα. Νιώθω την ανάγκη να πάρω κάτι, έστω ένα μικρό σαπούνι, μέχρι 5€, ένα δώρο, όσο μπορώ να στηρίξω λίγο τους τελευταίους που το παλεύουν ακόμα στην περιοχή και αξίζει ο κόπος τους.

Στην οδό Νίκης πίσω από τα Public, το ίδιο το "αναβάθμιση του κέντρου" Κατάστημα, ρυπαίνει το κατώφλι του, μαζί και οι υπόλοιποι έμποροι της περιοχής, σα να μην νοιάζονται για τίποτα.  Ένας δρόμος σκουπίδια!  Και ο Δήμος αντί να τους συμμαζέψει το σιγοντάρει, αφήνοντας να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Η πόλη είμαστε εμείς πάνω απ' όλα.

Ανεβαίνω προς την Αθηνάς.  Ένα τεραστίων διαστάσεων Αμερικάνικο τζιποειδές, από αυτά σα φέρετρο, προσπαθεί να στρίψει στα στενά. Τραπεζοκαθίσματα άναρχα απλωμένα στο δρόμο με κόσμο, πανικόβλητα σηκώνονται.  "Περνάς, περνάς!" φωνάζει ο μαγαζάτορας και κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να διανοηθεί τι στο καλό κάνει αυτό το όχημα εξ' αρχής μέσα στην Αθήνα.  Το ύφος της μπλαζέ ξανθιάς κοπέλας στη θέση του συνοδηγού, με τσαντάκι Luis Vuitton και έντονο κόκκινο νύχι, σα να μου δίνει μια απάντηση...

Στις αντιφάσεις της πόλης, μια μικρή ουρά για την απογευματινή παράσταση στο Θέατρο Αλίκη, από τα λίγα που τέλος πάντων κρατάνε με τον τρόπο τους τα μπόσικα.

Περπατώ για την Αθηνάς. Κόβω από στενάκια πλησίον της Ευριπίδου και για πρώτη φορά στη ζωή μου στην Αθήνα,  και ας έχω περπατήσει στο Bronx, στο Harlem της δεκαετίας του 90 στη Ν. Υόρκη, στα Hackney East, στα παρατημένα Docklands στο Λονδίνο και σε σκοτεινά σοκάκια του Tarlabasi στην Κων/πολη που ποτέ δεν ένιωσα έτσι, εδώ νιώθω να με παρακολουθούν. Μαζεύω σάκο μπροστά στο στήθος, στις γωνίες με κοιτάνε 2-3 περίεργα, ίσως μοιάζω με τουρίστα, έτσι όπως έχω ένα κόκκινο εκδρομικό σάκο και μια μπλούζα που γράφει "Espana", αισθάνομαι άβολα, το wise street thinking με καλεί για δράση, επιταχύνω να βγω στην Αθηνάς γρήγορα, που έχει ακόμα λιγοστά φώτα, λιγοστή κίνηση.  Στη Βαρβάκειο, η ψαρίλα ξεπλένεται με ένα όχημα του Δήμου, τα λέπια και τα απόνερα, τρέχουν στους υπονόμους, πηδώ πάνω από τα βρωμερά νερά, τα στόρια απέναντι στο κρεοπωλείο κατεβαίνουν... Σκέφτομαι να μπω λίγο στο "Notos Home", μπας και φτιάξει η διάθεση.  Να δω τουλάχιστον μπας και υπάρχει έστω η πλαστή επίφαση της καταναλωτικής ζωής που "φυτεύτηκε" στην πλατεία Κοτζιά... ή κάτι τέτοιο  τέλος πάντων, σαν τελευταίο καταφύγιο σε μια Αθήνα που ψυχορραγεί. 

Σκουπιδότοπος

Τίποτα.  Τετάρτη απόγευμα...  Οι σκάλες και οι όροφοι άδειοι, υπάλληλοι που απλά περιμένουν κανένα πελάτη να τους βγάλει από την ανία του να μην έχεις κόσμο, καφετιέρες, σεντόνια και πρώιμα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και ελαφάκια, στέκονται έτσι σαν μπιμπελό, άψυχα υλικά, ζυγισμένα, στοιχισμένα. Το σκηνικό ντιζαινάτου σπιτιού και εξελιγμένων συσκευών που φτιάχνουν πατώντας ένα κουμπί καφέδες, σοκολάτες και τσάγια, μου φαντάζει τουλάχιστον χιουμοριστικό σε σχέση με αυτά που περιτριγυρίζουν την μικρή κιβωτό κατανάλωσης οικιακών ειδών, που λίγα μέτρα από το κατώφλι της, η σαπίλα έρχεται και φεύγει. Σαν την παλίρροια έρχεται μόλις πέσει το σκοτάδι αλλά τώρα πια και μέσα στην ημέρα.  Κάθε ώρα.  Βγαίνω στα γρήγορα έξω.  Τουλάχιστον σκέφτομαι ας υπάρχει και αυτό, ένα λίγο φωτεινό κτίριο, μια προσπάθεια ακόμα.  Για σκεφτείτε αν δεν υπήρχε ούτε αυτό εκεί...

Στην Αιόλου μια "τρελή", (αλλά τι είναι τρελό τελικά;), φωνάζει αγριεμένη, διαπληκτίζεται με ένα φανταστικό πρόσωπο ή υπαρκτό, ποιος ξέρει, οι φωνές της χτυπάνε στο "επιβλητικό" κτίριο του Μάριου Μπότα, της Εθνικής Τράπεζας.  Η κατασκευή, με την άδεια βάση για να φαίνεται το τείχος της παλιάς πόλης των Αθηνών, κάνει ηχώ και γυρίζει τη φωνή της.   Βλέπω πια πολλούς τρελούς στους δρόμους και έχω γίνει απαθής.  Γιατί έχω γίνει απαθής; Με έχουν κάνει πια απαθή;  Σα να έχει ανοίξει τις πόρτες ένα τρελάδικο και να έχουν ξεχυθεί στους δρόμους.  Δεν με ενοχλούν. Απλά με λυπούν. Συνάνθρωποι που έχουν και αυτοί ανάγκη από βοήθεια. Χάνεται φωνάζοντας στο βάθος του δρόμου, η φωνή απορροφάται στα τσιμέντα.

Μια "Μερσεντάρα", με ανοιχτές μηχανές στέκεται στην είσοδο του κτιρίου, πάνω στο πεζόδρομο φυσικά, γιατί το στέλεχος θα κουραστεί να περπατήσει 10 μέτρα στο δρόμο πιο κάτω.  Ποιος να νοιαστεί άλλωστε;  Η Τράπεζα κάνει κουμάντο στο πάνω μέρος της πλατείας.  Ανεβαίνοντας τη Σοφοκλέους, τουλάχιστον οι τυρόπιτες του "ΜΑΜ" είναι ακόμα εκεί και περιμένουν κανένα πεινασμένο. Δίνουν αμυδρά ένα τόνο φωτεινό, αλλά το σκοτάδι έχει πέσει, και φως στο δρόμο δεν υπάρχει ακόμα αναμμένο.  Τα μηχανάκια δεν με αφήνουν να περάσω απέναντι, ατάκτως ερριμμένα σε διαβάσεις και πεζοδρόμια, κάνω μικρά ακροβατικά...περνώ.

Στη Σταδίου, τα ρολά κατεβασμένα.  Τα μισώ τα ρολά.  Η βία των δρόμων, η βια αυτών που σπάνε, τα απόνερα του 2008, οι συγκρούσεις στο κέντρο για το κάθε τι, η κατανοητή πια ανάγκη του καθένα να προστατέψει την περιουσία του, ήρθαν και μας έβαλαν παντού "ρολά".  Ρολά και σίδερα, όλα προστατευμένα στις ζωές μας και στις διαδρομές μας, σκοτεινοί δρόμοι, μόνο μέταλλο αντί για μια βόλτα σε βραδυνές βιτρίνες. Η βία πέτυχε αυτό που ήθελε.  Την έρημη πόλη, την αποξένωση, το να βγεις να περπατήσεις σε μια λεωφόρο ζωντανή. Κατάντησε η πόλη, κακοσχεδιασμένο φρούριο, το να βλέπεις κλειδαριές και αμπαρωμένες πόρτες παντού. Μια διαρκώς αυξανόμενη ψυχολογική βία στον πολίτη.  Τρόμος, κίνδυνος, ασφάλεια, "προστασία".

Οι άστεγοι στήνουν τα μικρά τους σπιτικά στην Εμπορική Τράπεζα, ο γνωστός άνθρωπος που περιμένει κάθε βράδυ μπροστά στο κλειστό "Kaufmann" μια βοήθεια  παίρνει τη θέση του. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα το ίδιο σκηνικό.  Στον "Ιανό", τελευταίο μέρος που μπήκαν ρολά, απηύδησαν και αυτοί, τους τα είχανε κάνει συχνά-πυκνά λαμπόγυαλα, ο τοίχος αριστερά που κάποτε στέγαζε φαντεζί ανακοινώσεις και φωτογραφίες, ξεκοιλιασμένος, στέκει ακόμα μαυρισμένος, άδειος, η τζαμαρία έχει "κατεβεί" προ πολλού, δεν τον φτιάχνει κανείς.  Αδιαφορία.  Αλλά και να το φτιάξει, πάλι θα του το "κατεβάσουν", οπότε ας βάλουμε και πάλι "ρολό".  Προστασία. Στα 100 μέτρα πιο κάτω, "ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ" φωνάζει η ανακοίνωση ότι δεν πάει άλλο.

Δεν ξέρω τι με έπιασε. Η πόλη σήμερα το βράδυ σα να έχει βαλθεί να μου πει κάτι, να φωνάξει βοήθεια, να ζητήσει μια δράση, μια λύση.  Στο Θέατρο Αλίκη, στο τετράγωνο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, που λέγεται πια "Attica", και αποτελεί ας τολμήσω να πω, μια κάποια νότα αισιοδοξίας στη μιζέρια τουλάχιστον για λόγους εμφάνισης, αν όχι για τίποτα άλλο, ο κόσμος περιμένει να κόψει εισιτήρια για τη Λαϊκή Απογευματινή.  Πάλι καλά που υπάρχουν και τα θέατρα, σκέφτομαι.  Μικρές νησίδες ζωής, ελπίδας.  Σα μικρό καταφύγιο στη θλίψη που μου "φτύνει" στα μούτρα σήμερα η πόλη, ήρθε η ιδέα να δω στο "Θέατρο Δ. Χόρν", λίγο πιο πάνω, μια παράσταση, μια φάρσα του Τζ. Όρτον, "Τι είδε ο Μπάτλερ;".  Συναντώ στην Αμερικής μια φίλη τυχαία, πάμε; Πάμε! 

Ατέλειες, (πάλι καλά που έστω υπάρχει αυτό) και τσουπ χώνομαι στο κάθισμα.  1,5 ώρα  περνά έτσι, λίγο γελώ, φάρσα το έργο, έξυπνο, καλοκουρδισμένος ο θίασος, έχει ρυθμό, ξεχνιέμαι.  Καλή πρόταση, αν θέλετε να ξεφύγετε λιγάκι, η αν έρθει καμιά θεία από την επαρχία... 

Τα χάλια της οδού Νίκης, χαστούκι στο πρόσωπο

Βγαίνουμε από το θέατρο, ελαφρά βήματα από τη Βουκουρεστίου προς τα κάτω, ψάχνουμε να βρούμε τα free-press της Πέμπτης. Στο φανάρι της Ερμού, στο Σύνταγμα, η φίλη αναρωτιέται γιατί το πράσινο για τους πεζούς κρατάει τόσο λίγο.  Τι να απαντήσεις στην πόλη την αυτοκινητοκρατούμενη;  Ότι οι ρόδες έχουν περισσότερη σημασία από τον άνθρωπο;  


Και έτσι ξαφνικά, στρίβοντας στην Νίκης μας ήρθε το τελικό χαστούκι.  Σαν μια γροθιά, η εικόνα ενός ολόκληρου δρόμου πνιγμένου σε σκουπίδια, υλικά εμπορικά, κούτες και σταντ που οι μαγαζάτορες και το ίδιο το Public προφανώς, δεν ήθελαν και απλά πέταξαν, παρατημένα άναρχα στο δρόμο, στέκουν εκεί και φωνάζουν από μόνα τους για την εγκατάλειψη πια μιας ολόκληρης πόλης.  Για τη διάβρωση της ζωής μας.  Κάθε βράδυ γίνεται αυτό.  

Χρειάστηκαν λίγα χιλιόμετρα περπάτημα από μια γειτονιά σε μια άλλη για να διαπιστώσω πάλι και πάλι, το τι;  Αυτά που λέμε και λέμε και λέμε.  Και γράφουμε και γράφουμε και γράφουμε, που έχω καταντήσει γραφικός πια, που είπα να μη σας πρήζω άλλο με τις εικόνες αυτές, να δω τα ωραία της πόλης, όπως μου διατάσσει ο νυν "άρχοντας".  


Ναι αλλά δεν μπορώ άνθρωπε μου.  Δεν μπορώ.  Τι να κάνω; Να κλείσω τα μάτια, να ζω εικονική πραγματικότητα;  Δεν με αφήνεις! Δεν με αφήνετε σε χλωρό κλαρί. Που να βρω ελπίδα, στα σκουπίδια σας; Πες μου που να βρω.  Κάθε μέρα εδώ περπατώ, αναπνέω, ποδηλατώ, ονειρεύομαι, γελώ και κλαίω, συναντώ και δουλεύω, αγαπώ και μισώ, και έχω ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχω αξιοπρέπεια, ανθρώπινη, αστική γύρω μου.  

Ναι αλλά δεν έχω... 

Δεν έχω...

Μου την έκλεψες, κλέψατε, χρόνια τώρα...  Μου την καταστρέφετε γιατί σκέφτεστε την πάρτη σας μόνο και τα καρώ σας πουκάμισα-κουρτίνες. Τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα σας και τις γιορτές σας όταν ζωές έχουν χαθεί.  Υβριστές.


Στις 5/5/2010, είχα γενέθλια και η πόλη έχασε τη ψυχή της, μαζί και 3 ανθρώπους αν θυμάστε.  Εγώ δεν τα ξεχνώ αυτά τα Ματωμένα Γενέθλια.  Στις 14 Νοέμβρη, ημέρα Κυριακή, έχω γιορτή. Ονομαστική. Μια ελπίδα μόνο μου μένει στα σκουπίδια να την ψάξω, να  την βρω τσαλαπατημένη, βρώμικη, να την ξεσκονίσω και να την σηκώσω.  Και ναι. Δε ξέρω και να σας πω δεν περιμένω πια να αλλάξει κανένας πολιτικάντης θεαματικά τα πράγματα για εμένα. Σιγά, το παραμύθι τους δεν το τρώω πια.  Η ελπίδα όμως που θέλω να σηκώσω, να κρατήσω στα χέρια, είναι ότι τουλάχιστον κάποιοι εκεί έξω θα σηκωθούν με τη συνείδησή τους καθαρή, να περπατήσουν μέχρι το σχολείο της γειτονιάς και τουλάχιστον να μου κάνουν χωρίς να ξέρουν, ένα δώρο.  Όχι για το αποτέλεσμα ή το πρόσωπο.  Απλά, ότι υπάρχουν ακόμα νοήμονες άνθρωποι που ξεχωρίζουν έστω και λίγο αυτό που βλάπτει, που πρέπει να αλλάξει.  Ότι έστω έτσι κουτσά και λειψά, με αυτή τη ριμάδα διαδικασία που υποτίθεται πως έχουμε "κερδίσει" με αγώνες, μπορεί, ναι μπορεί να γίνει ένα τσαφ.  

Θα σπάσετε άραγε την ελπίδα σε κομμάτια; 

Θα πέσει πάλι στο δρόμο, θρύψαλα να γίνει;

Εσείς την κρατάτε πια...

Σας την έχω χαρίσει...

Σαν ένα κουτάβι στους στίχους της Αρλέτας, 

εκεί στην υποβαθμισμένη πια Πλατεία Αμερικής.

Που περιμένει και περιμένει.

Ψηφίζοντας... ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη

Το φθινόπωρο, φαίνεται στα λιγοστά παρτέρια της Θεσσαλονίκης.  Υπάρχουν ακόμα γωνιές στην πόλη που σου υπενθυμίζουν τις εποχές.  Οι συγκεκριμένες, λίγα μέτρα πιο κάτω από το πατρικό σπίτι, στο Κέντρο, με υποδέχονται στην πρωινή εξόρμηση, ημέρα Κυριακή, 7 Νοέμβρη, Κυριακή των εκλογών. Κίτρινα χρώματα, χρυσάνθεμα...  Ένα ραντεβού από τους podilates-thess για μια βόλτα με νόημα την ημέρα αυτή, έδωσε το σύνθημα για δράση στους δρόμους τις πόλης.  Τόπος συνάντησης, η Νέα Παραλία, στο όμορφα διαμορφωμένα κομμάτι της, εκεί στο Μέγαρο Μουσικής...

Στην οδό Κούσκουρα, ένα πρωτότυπο σημείο ενημέρωσης, ένα σχοινί με μανταλάκια, για όλους τους υποψήφιους.  Απόδειξη πως η πόλη, έχει ιδέες.

Ψηφοδέλτια και υποψήφιοι, οι μισοί γνωστοί από τα παλιά.  Η γενιά των 30 και κάτι που μακάρι να ελπίζει.

Το μεγάλο μέτωπο της Θεσσαλονίκης στη θάλασσα, είναι το ατού της.  Πάντα αυτό μου λείπει στην Αθήνα.  Η πόλη ατενίζει το Θερμαϊκό, ο οποίος δυστυχώς ήταν πιο βρώμικος από ποτέ, γεμάτος με πολλά σκουπίδια που κατέβασαν οι πολλές βροχές, αλλά τουλάχιστον διαθέτει μια  σημαντική έκταση που προσφέρεται για ατελείωτες περαντζάδες, ευκαιρίες άθλησης, ευκαιρίες βόλτας.

 

Η οικογένεια σε πλήρη ποδηλατική δράση.

Εικόνα που δεν αλλάζει χρόνια.  Το πρώτο ποδήλατο, οι ανησυχίες της γιαγιάς.

Με φόντο το Θερμαϊκό

Οι Ποδηλάτε(ισσ)ες Θεσσαλονίκης, έχουν 2 περίπου χρόνια ύπαρξης, ίσως και λίγο παραπάνω, αλλά είναι ήδη από τις πιο δραστήριες ομάδες στην περιφέρεια.  Με συμμετοχή στις Πανελλαδικές Ποδηλατοπορείες, με βόλτες, δράσεις, επιστολές και συναντήσεις με τους αρμόδιους, αποτελούν άξιοι εκπρόσωποι του ποδηλατικού  κινήματος.  Μια μέρα σαν και αυτή, αποφάσισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με μια μικρή σε κλίμακα παρέμβαση-βόλτα στην πόλη με σύνθημα "Ψήφος στο Ποδήλατο".  Στήσανε και 2 κάλπες για το Δήμο και την Περιφέρεια, τις οποίες και μετά παραδώσανε με επιτυχία στους αρμόδιους, ζητώντας την ενεργοποίησή τους στο θέμα Ποδήλατο-Μεταφορικό μέσο.  Σε μια πόλη, η οποία ειλικρινά τη βρήκα σε οριακό σημείο αντοχής όσο αφορά την παράνομη στάθμευση, την κίνηση των αυτοκινήτων, το θόρυβο, μια κατάσταση σχεδόν εκτός ελέγχου, η ανάγκη αλλαγής στρατηγικής είναι επιτακτική όσο ποτέ.

Ο Gareth T., είναι μια από τις πιο δραστήριες ψυχές του κινήματος στην πόλη, πάντα πρώτος με ιδέες και όνειρα, βοηθά όσο μπορεί για αυτό που βαθιά πιστεύει...  Οργανώνει και πολύ ωραίες εξορμήσεις εντός και εκτός της πόλης με το Cycle Rides & Tours

Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αφού πρώτα απ΄όλα ναι μεν η συμμετοχή είναι σχετικά καλή στις βόλτες και στα παρελκόμενα, αλλά στις συνελεύσεις είναι πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι λίγοι που τρέχουν για όλα.  Κάτι μου θυμίζει αυτό.  Ενδεικτικό, για τη διαδρομή που έχουν να διανύσουν ακόμα οι Έλληνες στην ανάγκη της πραγματικής συμμετοχής και όχι απλά στο να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη.  

Η μικρή Ραλλού, αχώριστη παρέα της φίλης Μελ. είναι πάντα παρούσα και δεινή "ποδηλάτισσα".  

Η αυτοσχέδια ψηφοφορία...

Λίγο πριν το ξεκίνημα

Οι "κάλπες"...

Η διαδρομή χαράχτηκε με σκοπό να περάσει από αρκετά  εκλογικά τμήματα, και φυσικά με τις απαραίτητες στάσεις στην (πρώην) πια Νομαρχία, μάλλον πια Περιφέρεια, και στο Δημαρχιακό Μέγαρο, ώστε να παραδώσει τις "κάλπες" με τα αποτελέσματα της άτυπης ψηφοφορίας, που φυσικά έβγαλε παμψηφεί νικητή το ποδήλατο. Μέσα από στενά και πλατείες, κύλησε στην πόλη, περνώντας από μέρη με τη δικιά τους ιστορία και αυτό το μοναδικό "άρωμα" της πόλης του Βορρά  Δίπλα από παλιές βυζαντινές εκκλησίες και εγκαταλειμμένα κτίρια του 1900, δίπλα από νέες πολυκατοικίες, από μικρά μαγαζάκια, από τζαμιά και βιτρίνες και φυσικά την υπέροχη Λ. Νίκης στην παλιά παραλία. Διαδρομές σε μια πόλη που 2500 χρόνια τώρα συνεχίζει την πορεία της ακάθεκτη... Αλλά δεν ξέρω που πάει πια. 

Ειρηνική "εισβολή" στη παλιά Νομαρχία

Η μικρή Ραλλού πρωταγωνίστρια!

Η "κάλπη" παραδόθηκε επιτυχώς!

Στο Δημαρχείο, που ακόμα η πόλη τελικά δεν έχει αποφασίσει αν της αρέσει ή όχι!

Στην Τσιμισκή και με πολύ μποτιλιάρισμα...

Η παλιά παραλία είναι πάντα όμορφη!

Από μικρό στα βάσανα!

Και φυσικά όλα τελειώνουν με ένα καλό γεύμα αναπλήρωσης δυνάμεων και μια ωραία κουβέντα, με ανοιχτές καρδιές με τη Μελ...

Αυτό το μικρό, ίσως λίγο βιαστικό ποστ, γράφτηκε τα μεσάνυχτα μιας εκλογικής μέρας, που τελικά μας πάει μάλλον σε μια ακόμα εκλογική μέρα.  Περπατώντας σε μια σχεδόν υποτονική πόλη, χωρίς ακόμα νικητές και νικημένους, τα μηνύματα της μεγάλης αποχής άρχισαν να μου τριγυρίζουν στο κεφάλι.  Είναι κρίμα όμως, στα πλαίσια της απάρνησης και αηδίας που νιώθετε πολλοί εκεί έξω, να παραχωρείτε πεδίο δόξης λαμπρό σε αυτούς τους στρατευμένους που πάντα θα πηγαίνουν να ψηφίζουν και πάντα τίποτα δεν θα αλλάζει.  Κάπως έτσι σήμερα το πρωί οι γιαγιάδες και οι παππούδες και οι κάθε προσκολλημένοι, ήταν στις επάλξεις για να βγάλουν τον κάθε Κακλαμάνη και Ψωμιάδη, και ένα ας πούμε 20%, να αποφασίσει για εσάς για άλλα 5 χρόνια.  Έχουν σκοτωθεί άνθρωποι για το δικαίωμα στη ψήφο.  Μη το πετάτε έτσι.  Ναι, τίποτα δεν είναι ειδυλλιακό, το σύστημα είναι σάπιο, αλλά και το σύστημα τρώγεται από μέσα... Έχετε ακόμα μια ευκαιρία...  Για σκεφτείτε το λίγο ακόμα!

ΥΓ: Πρωί Δευτέρας και αξίζει να μιλήσουμε για 2 θεματάκια:  

1) Η αποχή στην Αθήνα άγκιξε το 58% και στη  Θεσσαλονίκη καμιά 45%...  Κατανοητή η απογοήτευση, αλλά έτσι πήρε η Χρυσή Αυγή σε τμήματα του Αγ. Παντελεήμονα διψήφια ποσοστά, έτσι μπαίνει και στο Δ. συμβούλιο για πρώτη φορά, υποψήφιος της...  Γιατί οι άλλοι δε μιλήσατε. 

2) Έτσι λοιπόν, θα εκλεγεί Δήμαρχος, ούτε από το 20% της εκλογικής μάζας και αν είναι ο Νικητάκος, τότε μην σας ακούσω να γκρινιάζετε και πάλι!  Ξυπνήστε! Υπάρχουν ελπίδες για την επόμενη Κυριακή.
Και ένα τελευταίο.  Καλή έκπληξη και ο Γ. Αμυράς, με 7,5% κάτι είναι στη μαυρίλα!

ΥΓ: Και μουσική "Hit them Up" από τους Carolina Chocolate Drops, ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα από το Αμερικάνικο Νότο που συνδυάζει τοπικούς ήχους με soul και jazz αποχρώσεις.  Χτυπήστε τους λοιπόν!