Η σιωπή της Αποχής...

Σε μια βιτρίνα στη Σταδίου...

Συνειδητά δε γράφω.  Έχω λίγο σιωπήσει.  Απέχω.  Έστω για λίγο.  Τα ερεθίσματα που αναζητώ, η πόλη, η χώρα, η κοινωνία που ασθενεί σαν να μην μπορούν να μου τα δώσουν πια.  Δεν τα ψάχνω. Περιμένω να μου χτυπήσουν το μάτι, τις αισθήσεις.  Αλλά εδώ και καιρό, νιώθω πως είμαστε πάσχοντες.  Δεν εκπέμπουμε σήμα. Όλοι.  Από ερεθίσματα για μια συννενοήση, για το βήμα το σταθερό, το βήμα που μπορεί να μας πάει λίγο πιο μπροστά. 

Βλέπω πείσμα.  Αγωνία να μείνουμε στα πίσω.  Αγωνία ναι, υπάρχει για το αύριο.  Ένα αύριο όμως που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ακόμα θέλει να το ζήσει με το παρελθόν.  Πάει.  Πέρασε. Θα το χωνέψουμε;  Γης μαδιάμ τα κάναμε.  Τώρα καθαρίζουμε.  Αλλά ακόμα το φαράσι και τη σκούπα δεν τα έχουμε πιάσει σωστά.  Κάτω από το χαλί της Μιραράκη ακόμα τα βάζουμε.  Τα κρύβουμε. Να περνάει ο καιρός. Και να χάνουμε τις ομορφιές μας, τα πλεονεκτήματά μας ως άνθρωποι, ως τόπος.  Όμορφος, αλλά βιασμένος.

Για αυτό λίγο σιωπώ.  Η σιωπή καμιά φορά σου κάνει κάλο.  Είμαι σε αυτή τη φάση.  Το κενό μου, δηλώνει στάση.  Το ποδήλατο και ο αναβάτης, συνεχίζουν τη μικρή τους πορεία στο χρόνο και στην πόλη.  Εδώ είμαι.  Περιμένω στη γωνία.  Επανέρχομαι όταν θέλω, όταν κάτι πάλι με ξηπνήσει.  Και το τελευταίο διάστημα, πιο πολύ με ξυπνάνε τα γεγονότα έξω από το μικρόκοσμο αυτού του τόπου.  Σαν το έξω, το μακρινό από εδώ να με καλεί πια πιο πολύ.  Κάτι έχω στο νου.  Ένα ταξίδι που έρχεται, μια ματιά από ένα άλλο άνθρωπο από μια άλλη χώρα που ήρθε εδώ για 48 ώρες, μια συνέντευξη με ένα νέο ταλαντούχο κορίτσι.  Θα δείτε... Όλα στο καιρό τους.  Να έχετε το νου σας.

Και η αυτοσχέδια αφίσα-φωνή την προηγούμενη Τετάρτη σε ένα μαγαζί, μετά τα γνωστά επεισόδια και τις απεργίες (μάλλον φάρσα πια), νομίζω εξηγεί το μέσα μου...  Τώρα. Θα τα πούμε σύντομα.

ΥΓ:  Η υπέροχη εκτέλεση του "I'm on Fire" από τη Heather Nova,  μου μιλάει πολύ με αυτό το ποστ...  Για αυτό και σας το παίζω!