Όταν ο κόσμος περνάει...

(σημειώσεις σ' ένα μαύρο μπλοκάκι...)

Των ματιών η παρατήρηση είναι αναμφίβολα, κάτι που δεν μπορεί κανείς να μου πάρει... Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τους πεζούς να περπατάνε, τις ιστορίες που κουβαλάνε στο περπάτημά τους. Ειλικρινά! Το έχεις σκεφτεί;
Έχεις παρατηρήσει τον τρόπο που περπατάνε; Τον τρόπο που εσύ περπατάς, που στέκεσαι, που καπνίζεις, που πίνεις... Εσύ και όλοι γύρω σου...
Μικρές ιστορίες κρύβονται μέσα σε κινήσεις, στα μάτια που κοιτάζουν πολλές φορές στο άπειρο. Μια γκριμάτσα στο πρόσωπο, ένα ψήγμα κίνησης στο μάγουλο, ένα μάτι που κλείνει ξαφνικά, ανεπαίσθητα, κοιτάζοντας κάτι. Ίσως επειδή δεν άρεσε κάτι, ίσως επειδή ήρθε ένα ξάφνιασμα, ίσως μια τρίχα που ενόχλησε.

Βορέου και Αιόλου γωνία...
Μέτρησα ήδη 15 ποδηλάτες. 15 ιστορίες και αυτές, 15 αιτίες που έκαναν τους αναβάτες τους, να επιλέξουν το απόλυτο κοινωνικό εργαλείο μετακίνησης. 15 λόγοι που βγήκαν έξω...
Ο καφές ζεστός, πικρός, "τσιμπάει" τη γλώσσα... Γεύση ξεκάθαρη, δεν την αλλοιώνω ποτέ με ζάχαρη, γεύση που με πλημμυρίζει. Θέλω αυτές τις γεύσεις καθαρές.
Καθαρές και οι ματιές που ρίχνω γύρω μου...

Κόσμος έρχεται λοιπόν... Κόσμος φεύγει...
Λένε, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν περπατάνε σωστά. Στις σύγχρονες πόλεις δεν είναι ανοιχτοί, περπατάνε σαν να έχουν μια "ασπίδα" προστασίας. Ρίχνω ματιές... Το διακρίνω... Μάλλον έτσι θα είναι. Σκυφτές πλάτες, χαμένοι πεζοί σε σκέψεις. Με τρομάζει η αφασία σε κάποια πρόσωπα. Δεν συμμετέχουν στο περιβάλλον, μάλλον νιώθουν έξω απ' αυτό. Ίσως, δεν ξέρω. Έτσι, υποθέτω, πως χάνουν... Πώς οι αισθήσεις να απορροφήσουν τόση δράση, καθημερινή πάλη γύρω τους, να πάρουν ερεθίσματα; Να γίνουν και αυτά με τη σειρά τους κάτι... Να δώσουν ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είναι που γεμίζει τα πεζοδρόμια, την άσφαλτο, "ξεπλένει" τους δρόμους και τους τοίχους των μεταπολεμικών, μαυρισμένων κτιρίων. Φέρνει ζωή στο τσιμέντο... Τόσους τόνους, που τους βρήκαμε; Πως αφήσαμε αυτό το υλικό, να πνίξει όλο μας το είναι; Αν λείπει η ζωογόνος "ενέργεια" πως θα ζήσουμε;

Μυρωδιά τσιγάρου και καφέ γύρω μου... Εξιστόρηση προσωπικών γεγονότων, αναζήτηση συμβουλής, καταστάσεις, αναλύσεις... Μοιρασιά μιας ιδέας, πολυτάραχη ζωή του καθενός, ζητά μια στιγμή να σταματήσει ν' αναπνεύσει λίγο, να πάρει μια βαθιά ανάσα... Σαν αθλητές γίναμε, στο στίβο της ημερήσιας διαδρομής μας... Ένα τσιγάρο στέκεται, κρέμεται, στα γερασμένα χείλια μιας ρυτιδιασμένης γυναίκας. Τι το θέλει το ματσούκι αυτό; Δεν ταιριάζει το τσιγάρο σε γηρασμένο πρόσωπο... Το ρημάδι... Αποστρέφομαι την εικόνα, το κεφάλι πάει αλλού, αλλάζει η εικόνα.

Μυρωδιά διατηρητέας υγρασίας, έρχεται ξαφνικά στη μύτη, από το υπόγειο που χάσκει δίπλα ανοιχτό. Τα μάρμαρα έχουν σπάσει, το "στόμα" του βγάζει άχνα πολυκαιρισμένη... Τη ξέρεις αυτή τη μυρωδιά. Την έχεις συναντήσει στις βόλτες σου στην Πλάκα, στο Κέντρο, στην Κυψέλη...Ιστορίες υπογείων, κρυμμένες κάτω από τα πόδια μας, "ψάχνουν" εναγωνίως "ανακαινιστές". Ζάρες, ΗΜάρες, κουκουνάρες, καφενέδες... Ό,τι να' ναι, αρκεί να ζήσουν και πάλι, τα καημένα. Τα ισόγεια και οι όροφοι και αυτά μαζί...

Η Αθήνα τελικά είναι ερωτική; Της αρέσει το φλερτ; Στον αέρα γύρω μου κάτι μου λέει πως πιάνει τόπο η ερώτηση, έχει απάντηση. Βλέμματα παίζουν, αύρες διασταυρώνονται, ματιές ανταλλάσσονται, τελικά μάλλον όλη η πόλη ψάχνεται... Τι θα τελεσφορήσει απ' όλα αυτά; Μάλλον 80% τίποτα! Έρχεται η λογική, κάθεται πάνω στο ένστικτο, το "καπελώνει", φροντίζει να το τιθασεύσει το άτιμο... Προσχώματα θα μπουν... Τα γνωστά... Ντροπή, δεν θέλω να δείξω ότι ψάχνομαι, θα με θεωρήσει εύκολο/εύκολη... Γιατί τα φράγματα τα σηκώνουμε εμείς οι ίδιοι. Θα πεις: "Ζώα θα γίνουμε;"... Είδαμε τι γίναμε... Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε/στο πιο απλό/φυσικό άλλωστε. Μάλλον και εγώ όμως τα ίδια πράττω.

Ο κόσμος συνεχίζει να περνάει. Έτσι γυρίζει η ζωή. Ζωές περνάνε μπροστά μου. Μοναδικές ιστορίες, είμαι σίγουρος. Δεν είναι φοβερό, τι αντιπροσωπεύει κάθε πεζός; Για σκέψου το... Τι φόρτιση ιστορική, ψυχική κουβαλάει;

Των ματιών η παρατήρηση, δεν αλλάζει, δεν επηρεάζει, δεν ενοχλεί... Καταγράφει και προσπαθεί μόνο να αποκωδικοποιήσει... Να διδαχθεί χαρακτήρες, να μάθει, να πλάσει κόσμους, άτομα φαντασίας, χαρακτήρες που κρύβονται σε γραπτά θεατρικών και όχι μόνο συγγραφέων... Και όταν έρθει η ώρα, να τους γεννήσει, να τους ζωντανέψει... Ο ηθοποιός...

Αναγνώστη, την άλλη φορά, μην απορρίψεις τον κόσμο που περνάει. "Άνοιξε"... Μπορεί να σε ανταμείψει ξαφνικά με ένα χαμόγελο, μια σπινθηροβόλα ματιά. Σε ξορκίζω, η πόλη θέλει τα παιδιά της να γνωρίζονται, να μην αποκλείονται.

20 ποδήλατα μετρώ... Αθροίζω συν 1 το δικό μου, στον ιστό της Αθηναϊκής πολεοδομικής αράχνης... Το φως σε λίγο πέφτει, δεν βλέπω να γράψω... Ποδηλατώ...

ΥΓ: Σας είπα ότι λατρεύω τα καφέ; Μόνος μου/πανηγύρι που στήνεται γύρω μου/παράσταση που ορθώνεται ξαφνικά/σε 4 ορίζοντες/σφουγγάρι που μαζεύω εικόνες/κάτι ίσως καταφέρω να σας χαρίσω/θα συνεχίσω να μαζεύω τις κινήσεις σας... Είναι όμορφα εδώ...