Τα Κοινόχρηστα της Τίνας...

Δεν γράφω συχνά για βιβλία, αλλά νομίζω ότι αυτό το αξίζει.

Μιας και έχουμε Χριστούγεννα και όλος ο Δεκέμβρης είναι γενικά γεμάτος από γιορτές ονομαστικές, σε σημείο που αν έχεις όλα αυτά τα ονόματα γύρω σου ως φίλους και δη καλούς, πρέπει να πάρεις γιορτοδάνειο για να ανταπεξέλθεις, μια καλή λύση για δώρο είναι σίγουρα ένα βιβλίο.  

Ναι, το blog αυτό έχει να κάνει πιο πολύ με τα ερεθίσματα της πόλης και της ζωής μας... Αλλά κάπου κάπου, καλό είναι να μιλάμε και για πιο εσωτερικά πράγματα! Άλλωστε τι πιο καλύτερο ερέθισμα, από αυτό του γραπτού λόγου και του μυαλού!

Η Τίνα Τασσοπούλου, έχει γράψει ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στις κλειστές πόρτες της πολυκατοικίας, σε κάθε πολυκατοικία.  Ιστορίες της διπλανής μας πόρτας.  Συνήθως μας χωρίζει ένας τοίχος, αλλά στην κυριολεξία μας χωρίζουν χιλιόμετρα.  Συνήθως δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να δούμε τι κρύβεται πίσω από μια στεγνή καλημέρα ή καλησπέρα.  Μπορεί να μη θέλουμε, ναι.  Μπορεί να μη μας νοιάζει.  Εντάξει.  Και όμως...

Αν σκύψουμε πάνω από τα πρόσωπα, θα δούμε ότι πολλές φορές κρύβονται ιστορίες, ζωές που προσπαθούν να παλέψουν τη μοναξιά τους.  Χωρίς να είναι μελό, με μια παράλληλη ιστορία να διαδραματίζεται σε μια μικρή γκαρσονιέρα και να μας οδηγεί μέχρι το τέλος του βιβλίου, η συγγραφέας θίγει θέματα που όλοι ξέρουμε αλλά συνήθως δεν μιλάμε για αυτά.  Κάνουμε πως δεν βλέπουμε.  Ένα πραγματικά "ζεστό" βιβλίο, γιατί πάνω απ' όλα είναι αληθινό, με λόγο που μας ταξιδεύει απλά και στην τελική είναι ανθρώπινος και οικείος.  Και αυτό κάνει το βιβλίο αυτό τόσο ιδιαίτερο.  Έχει κάτι από εμάς και τον κόσμο μας.  Με τα πλην και τα συν μας.  

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Κων/ντίνα Τασσοπούλου, "Τα Κοινόχρηστα", Εκδόσεις Καστανιώτη

Και μια κριτική εδώ...

Μπαϊντούσκα και Κρατήρας

Ένα παλιό συνεργείο/αποθήκη, με μια μεταλλική διπλή παλιά πόρτα, στην οδό Αγ. Όρους στο Κεραμεικό, αποτελεί κάθε Πέμπτη, ένα μοναδικό σημείο συνάντησης δεκάδων νέων παιδιών με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική και τους χορούς της Ελλάδας.

Ήχοι και ρυθμοί, βήματα από τη Θράκη μέχρι το Κάβο Ντόρο, πέταγμα στα νησιά Αιγαίου και από εκεί στους Καρσιλαμάδες της Μ. Ασίας και πάλι πίσω στην Κρήτη. Ένα βήμα μετά στα Κύθηρα και την Πελοπόννησο, μια δρασκελιά στο Ιόνιο, με κατάληξη την Ήπειρο. Είναι απίστευτη η ποικιλία των χορών και της μουσικής που έχει αυτή η γωνιά της Ευρώπης, ίσως πιο πολύ από κάθε μέρος στην ήπειρο αυτή. Μια παράδοση, που έχει υφανθεί από την ιστορία του τόπου αυτού, από τις επαφές με κουλτούρες άλλες, από την ιστορία των ανθρώπων της, από την προσφυγιά, τα ακούσματα και τις φιγούρες που κουβαλήθηκαν και κληρονομήθηκαν από τα βάθη του χρόνου από γενιά σε γενιά. Στο παγκοσμιοποιημένο χωριό μας, αυτά είναι που μας κάνουν να διαφέρουμε. Είναι ο πλούτος μας και είναι λάθος να πιστεύουμε, ειδικά πολύ Νεοέλληνες, συνήθως άνθρωποι που ποτέ δε δοκίμασαν να τα γνωρίσουν και τα σνομπάρουν, ότι είναι φολκλόρ και ότι ανήκουν στη σφαίρα του γραφικού! Φυσικά, ακούω και εγώ όλα τα μοντέρνα, ποπ κτλ και φυσικά και η δυτική σκηνή προσφέρει μουσικά αριστουργήματα, άλλα όποιος δεν έχει χορέψει, δεν έχει στροβιλιστεί σε ένα Βακχικό σκοπό, ένα Ζωναράδικο π.χ. της Θράκης, εκεί στην Κομοτηνή, κάτω από τα πλατάνια, ή σ’ ένα Ικαριώτικο στην Ικαρία μεθυσμένος και με εκατοντάδες κόσμου αγκαλιά, δεν ξέρει! Πως να ξέρει; Δεν καταλαβαίνει. Είναι πολύ ωραίο και συγκινητικό, ότι τόσα μα τόσα νέα παιδιά, ένα πολύχρωμο πλήθος από κορίτσια και αγόρια από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και συνήθειες, συναντιούνται κάθε Πέμπτη με αυξανόμενους ρυθμούς στην αποθήκη αυτή! Γιατί, τα παιδιά της πόλης, όλα, νιώθουμε την ανάγκη να ξαναβρούμε τα χαμένα, τα παρεξηγημένα (η χούντα έκανε πολύ κακό στη Δημοτική μουσική και στους χορούς που υποτίθεται διατράνωνε) τις ρίζες μας. Και το πιο συγκινητικό είναι, ότι στην ιστορία αυτή συμμετέχει και μια Ισπανίδα με τα ράστα μαλλάκια της, που προσπαθεί! Να τη δείτε πόσο καλά πάει και το χαίρεται με τη ψυχή της χωρίς να καταλαβαίνει γρι Ελληνικά. Αλλά της μιλάει ο χορός, τα βήματα, τα όργανα, η μαγεία της μουσικής! Της μιλάει ο ήλιος, τα βουνά, η θάλασσα, η φύση που κρύβουν στους σκοπούς τους, σαν κρυφές εικόνες, οι χοροί αυτοί…

Κάθε Πέμπτη λοιπόν, οι ρόδες από το ποδηλατάκι μου, με φέρνουν, συνεπή στο ραντεβού μου, με τα βήματα των χορών από κάθε μέρος της Ελλάδας… Η αποθήκη λέγεται «Κρατήρας» και μάλλον αρκετοί θα το ξέρουν. Παλιά ήταν το πιο καλό μυστικό στην πόλη. Τώρα όχι τόσο. Τουλάχιστον, αυτό δείχνει η συμμετοχή του κόσμου. Φέτος οι αρχάριοι είναι τουλάχιστον 40! Τον Κρατήρα τον ανακάλυψα πριν 2 χρόνια περίπου, από μια πολύ καλή φίλη που πήγαινε εκεί και μάθαινε χορούς. Δεν είχα μπορέσει τόσο καιρό να τα καταφέρω να πηγαίνω, αλλά φέτος το έβαλα στο πρόγραμμα. Είχα πάει 1-2 φορές, σε γλέντια που διοργανώνονται καμιά φορά με μπόλικη ρακί και κρασάκι! Ένας χαρισματικός άνθρωπος με το αστείρευτο μεράκι του, ο Ανδρέας (επίθετο δεν γνωρίζω), που όταν χορεύει «πετάει», είναι η ίδια η κινητή και ανθρώπινη εγκυκλοπαίδεια των παραδοσιακών χορών. Προσπαθεί να περάσει, ότι ξέρει, στα τρία τμήματα που έχουν φτιαχτεί. Αρχάριοι, περσινοί (όπως λέει) που είναι κάπου στη μέση και τα «ρεμάλια», οι πολύ παλιοί που είναι εντελώς προχωρημένοι πια! Εγώ προσπαθώ να βρεθώ κάπου στη μέση μιας και δεν είμαι άσχετος και αρκετούτσικους απλούς χορούς τους "έχω", αλλά έλα από τα δύσκολα και τα πιο εξειδικευμένα δεν έχω ιδέα. Καμιά φορά είναι λιγουλάκι απότομος και λίγο τα "παίρνει", ήπια πάντα, αλλά τον δικαιολογώ, αφού είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μάθημα σε 60 με 70 νοματαίους με διάφορα επίπεδα, που όλο και τσούζουν τη ρακί στα διαλείμματα και όσο να' ναι τους κάνει όλους πιο εύθυμους! Πολύ ωραία! Ο χώρος συντηρείται από τις εισφορές που δίνουμε, που είναι συνήθως 5 με 10 ευρώ ή όσα θέλει ο καθένας να αφήσει… Αν θέλεις φέρνεις και το κρασάκι ή τη ρακί σου! Στο χώρο αυτό γίνονται και άλλα, όπως μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονος χορός και παλιά ερχόταν και η Μάρθα Φριντζήλα και έκανε μαθήματα τραγουδιού.

Ποτέ δεν είναι αργά, η όλη εκμάθηση είναι γενικά πολύ απλή… Απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις στο επίπεδό σου, το δοκιμάζεις, πάντα στο τέλος του κύκλου του χορού και όπου σε βγάλει!

Για περισσότερα: http://www.kratiras.gr/

Μια εικόνα... Χίλιες Λέξεις!

Το ρητό αυτό είναι τελικά πολύ σωστό... Πολύ...περιεκτικό.

Είσαι Δήμαρχος της Πρωτεύουσας μιας χώρας.  

Θέλεις να προλογίσεις μια συναυλία της Δημοτικής Συμφωνικής Ορχήστρας Μουσικής. 

Θέλεις να δώσεις το στίγμα μιας τοπικής αρχής που προσπαθεί να προσφέρει στον πολίτη, και μάλιστα δωρεάν, μια ωραία, σοβαρή συναυλία στο φιλοθεάμον κοινό.

Θέλεις προπαντός να δείξεις, ότι δε σε ενδιαφέρουν τα φαιδρά και τα σταριλίκια και ότι έχεις στην τελική εκλεγείς από το λαό για να κάνεις έργο και όχι για φιγούρα.

Άρα διαλέγεις την πιο "ήσυχη" και σεμνή φωτογραφία...

Ιδού...

(Από το scanned πρόγραμμα της συναυλίας της Συμφωνικής του Δήμου Αθηναίων, Δευτέρα 24/11/2008, Θ. Ιλίσια Ντενίση)

Ουδέν Σχόλιο

Δικό σας

Μύρισε, έστω και λίγο, Χριστούγεννα...

Νωρίς; Αργά;

Ακούγεται στις συζητήσεις, στις παρέες... Στα σχέδια, ταξιδιωτικά και μη.  Σιγά, σιγά μπαίνουμε και στο κλίμα της εποχής.  Το σύγχρονό marketing κάνει τα πάντα να μας το θυμίσει όσο πιο νωρίς γίνεται.  Τα μαγαζιά στολίζονται. Φέτος, μάλλον, θα είναι τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα για τον κόσμο και για την αγορά.  Στην Ελλάδα και παντού.

Δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε, ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω άλλωστε τον πανικό της υπερ-κατανάλωσης και το άγχος το γιορτινό.  Τρέχουμε όλο το χρόνο, να τρέχουμε και στις γιορτές;

Φέτος, χαλαρώστε, προσπαθήστε να σκεφτείτε τη ζωή σας.  Περπατήστε όσο μπορείτε.  Βγείτε από τις "λαμαρίνες", από τους 4 τοίχους.   Ανακαλύψτε τη γειτονιά σας, τη συνοικία σας, την πόλη σας.  Πείτε καλημέρα και καλησπέρα.  Χαμογελάστε στο δίπλα σας.  Αγαπήστε την παρατήρηση των γεγονότων, των καθημερινών που συμβαίνουν δίπλα σας, μπροστά σας.

Ας επιστρέψουμε στα απλά.   Βρεθείτε, όσο μπορείτε, με αγαπημένους ανθρώπους.  Μαγειρέψτε για φίλους και γνωστούς, επαναπροσδιορίστε σχέσεις και φιλίες.  Μιλήστε, συζητήστε, ανοίξτε την καρδιά σας και το μυαλό σας.  Αν μπορείτε, βοηθήστε όσους και όσο μπορείτε.  Όχι, μόνο για τις γιορτές, για όλο το χρόνο. Ασχοληθείτε με τα κοινά.  Μην περιμένετε από τους άλλους, από το κράτος.  Διαβάστε, ενημερωθείτε, ξεκινήστε να μάθετε κάτι καινούριο.  Κάτι που θα σας χαροποιεί.

Και αν μπορείτε, κάντε δώρο σε κάποιον ένα ποδήλατο!  Να μη ξεχνιόμαστε!  Σκεφτείτε το.  Θα κάνετε το πιο χρήσιμο δώρο.  Στο πρόσωπο, στην τσέπη του, στο περιβάλλον, στη ψυχή του/της.  Απλά ας είναι σε κάποιον/κάποια που ξέρετε ότι θα το προσπαθήσει.  Και μη ξεχάσετε και μια καλή κλειδαριά... Για να μην κάνει φτερά το δώρο πριν την ώρα του.

Στολιστήκαμε και εμείς έτσι για το γούρι!

Να περάσουμε όλοι καλά...

2 Μέρες χωρίς Μετρό, 2 Μέρες τραγελαφικές!

Δεν είμαι κακός... Όχι, απλά, τι να κάνω ο καημένος, έχω την τάση να παρατηρώ πολύ και απλά να σημειώνω στο μυαλό μου, τα διάφορα πολύ ενδιαφέροντα που συμβαίνουν στο τρελοκομείο που λέγεται Αθήνα και στους υπέροχους δρόμους της.

2 μέρες τώρα, συγγνώμη αν ήσασταν θύματα, ειλικρινά, αλλά έχω διασκεδάσει απίστευτα!  2 μέρες τώρα, ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας με μεγάλη χαρά, για να γιορτάσουν οι Αθηναίοι ΙΧήδες το μοναδικό φεστιβάλ "Αθήνα, έχεις ταλέντο στο μποτιλιάρισμα"!  Μέγας Χορηγός, το Μετρό, που με την ευγενική του προσφορά της μη λειτουργίας, λόγω απεργίας, κατάφερε να κάνει όλη την Αθήνα να παραμιλά από τη χαρά και τη μαζική συμμετοχή στο εν λόγω happening!  

Η συγκίνηση ήταν έκδηλη στους Λαμαρινοέγκλειστους συμμετέχοντες που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους από τις μοναδικές στιγμές που τους χάρισε η απίστευτης ποιότητας Αθηναϊκή άσφαλτος.  Τόσο πολύ, που είχαν πάρα, μα πάρα πολύ χρόνο να την απολαύσουν.  Π.χ.  η πιο ωραία διαδρομή, ας πούμε που επιλέχθηκε από τη διοργάνωση, ήταν Αγ. Δημήτριος, Λ. Βουλιαγμένης, Στύλοι Ολυμπίου Διός.  Τουλάχιστον 45 με 50 λεπτά δικά σου, να απολαύσεις όλο το θεσπέσιο αυτό γεγονός!  Στην πόλη αυτή, που χαρακτηρίζεται απλά από τη μη ύπαρξη μέλλοντος στην μεταφορά όλων μας, οι ΙΧηδες χαίρονται με μοναδικό μαζοχισμό την κατάστασή τους. Και επιμένουν φυσικά!!!

Παιδάκια σκούζαν στα καθισματάκια τους, οι "εξατμισάκηδες" έμειναν με το μπουρί στο χέρι ή καλύτερα στο πόδι, οι τζιπάτοι, SUVατοι και CAYANATTOI πανηγύριζαν τα ευρώ που σπαταλούσαν στο περίμενε περίπου 1 ευρώ και 5λεπτο  Για λίγο μπορεί και να σκέφτηκαν: "Εκείνη η διαφήμιση με τα βουνά, λίμνες, κακοτράχαλα δρομάκια, και όμορφα χωριουδάκια που αναφερόταν;"  

Οι συμμετέχοντες είχαν επίσης πολλές δυνατότητες κοινωνικών γνωριμιών!  Βέβαια!  

Π.χ.  κυρία σε Σεατ, προς κύριο Golden Boy με ΤΕΡΑΣΤΙΑ μηχανή, απο αυτές που είναι επίσης για βουνά, λίμνες, κακοτράχαλα δρομάκια και όμορφα χωριουδάκια, αλλά βασικά κατέληξαν στην Αθήνα: 

"Πως θα περάσεις;".  

Κύριος, ιδιαίτερα ευγενικός ¨Να περάσω ρε κουλή, χωρώ... Άντε κάνε πέρα!"  

Κυρία με απορία "Καλέ, αφού η μηχανή σου είναι τεράστιαααα"  Τι σεξουαλικό, τι ηδονικόοοοο!!!  

Κύριος "Έλα τώρα μωρή που σου φαίνεται και τεράστιααααα..."  Μα γιατί τη γειώνεις βρε παλικάρι;  

Κυρία "Αι πνίξου" και άλλα στολίδια και χάλασε το προξενιό. Τσ, τσ, τσ...

ΟΚ... Το δέχομαι πως δυστυχώς αρκετοί συνάνθρωποι μου, πρέπει να πάνε στη δουλειά τους με κάθε κόστος και ταλαιπωρία και στην τελική τι να κάνουν;  Άντε το 50%!  Το υπόλοιπο 50% τι κάνει στους δρόμους;  Που πάει; Γιατί πάει; Ποιος είμαι;  Μπορεί να περπατήσει λίγο ο ΙΧης ή έγινε κάθισμα;  Θα φτάσει στο περίπτερο το διπλανό για τσιγάρα ή θα αυτοκτονήσει με χάπια εκεί στο τιμόνι;  Θα φτάσει στο διπλανό τετράγωνο για γιόγκα με το Μαστερ Λαμ ή θα πάει για ψυχανάλυση από την ταλαιπωρία;  Έστω ας πάρει λεωφορείο, και ας παστωθεί για λίγο, 2 μέρες έκτακτες είναι! 

Ας μην παστωθεί! ΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ... Τόσο απλό!  Έστω, για 3-4 χλμ, για μισή ώρα, ας το προσπαθήσει και να δεις που θα κολλήσει! Για δέκα δρόμους πιο κάτω βρε παιδί μου... Μετά ας περπατήσει!

Ο Σπαστός Πεταλάκης, "πετούσε" 2 μέρες τώρα, ανάμεσα σε όλους αυτούς, χαμογελούσε, διασκέδασε, κοιτούσε με κατανόηση τα μάτια των ανυπεράσπιστων οδηγών και συνεπιβατών, τους άκουσε να λένε, "Να πάρε και εσύ ένα ποδήλατο, γιατί όχι", τον επευφήμησαν, όπως "Είσαι Άρχοντας!!!" κ.α.  Ναι, είμαι άρχοντας γιατί πάνω απ' όλα αρνούμαι να συμμετέχω σε αυτόν τον παροξυσμό... Χίλιες φορές Ποδηλατάκι...

Ναι είμαι τυχερός!  Η ζωή μου εξελίσσεται  σε μια ακτίνα 10 το πολύ χλμ... Κάτι μου λέει, όμως, ο,τι σε πολλούς εκεί έξω συμβαίνει το ίδιο... Αλλά, ο μαζοχισμός καλά κρατά!

Άντε και του χρόνου με υγεία!

Φύγαμε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Νο 49!!

Πρωινό κουλουράκι από την κα Λένα στην Τσιμισκή... Τέτοιο ακόμα δεν έχω βρει στην Αθήνα. Βόλτα στην παραλία, πρωί, πρωί λίγο ομίχλη ας έχει και λίγη συννεφιά, ο Λευκός Πύργος αχνός, χαμένος. Βήματα στην παραλία, κύμα σκάει, μυρωδιά αρμύρας, οι γερανοί στο Λιμάνι δίνουν εικόνα εξωπραγματική, σκελετοί ατσάλινοι στον αέρα.... Οι αποθήκες στο Λιμάνι, άδειασαν από την πραμάτεια και το εμπόρευμα, ρήμαξαν, μετά φτιάχτηκαν έγιναν αίθουσες για το σινεφίλ κοινό της πόλης και όχι μόνο. Η Χαρούλα τραγουδάει "Σάββατο και απόγευμα και ασετιλίνη, στην Αριστοτέλους που γυρνάς..." Με το Ολύμπιον στην άκρη κάτω από τις κόκκινες κολώνες, σταθμός στην ιστορία της Πόλης, αμέτρητα παπούτσια περπάτησαν στα κόκκινα χαλιά. Χαμένοι στις πολυθρόνες, στις εικόνες, στο ταξίδι της μαγικής 7ης τέχνης.
Και μετά ουζάκια και φαγητό, η κουλτούρα της πόλης, ο πολυφυλετικός της χαρακτήρας που ξεχνάμε πολλές φορές, οι αμέτρητοι πρόσφυγες που ήρθαν στη προσφυγομάνα και την έκαναν πατρίδα, το φαγητό της πόλης, φτιάχτηκε ένα μεγάλο τραπεζομάντηλο, για να φιλοξενήσει την πανδαισία της γεύσης, που μόνο αυτή η πόλη ξέρει να ξεδιπλώνει σε κάθε βήμα σε ντοπιους και μη. Μετά γλυκά, αμέτρητα γλυκά, το κάθε ζαχαροπλαστείο έχει το δικό του σπεσιαλ προιόν, τη δική του ιστορία.
Ο καφές και το τσάι εδώ έχουν καλά θρονιάσει, έχουν βρει το έδαφος για μια πόλη που ξυπνά και κοιμάται με ατελείωτες συζητήσεις σε μαγαζιά, άλλα υπερπαραγωγές και άλλα μικρά και ανθρώπινα.
Ανθρώπινα όλα εδώ, ακόμα κρατιούνται, εδώ ακόμα οι άνθρωποι δεν βιάζονται τόσο, σ'ακούνε, σε εκτιμούν, σε φιλεύουν... Κιμπάρηδες και ανοιχτόκαρδοι, πάντα θα σε κεράσουν...
Για αυτό μια βόλτα, ένα ΣΚ στην αρχή του Φεστιβάλ, επιστροφή στα πάτρια εδάφη, γνώριμες φάτσες, φίλοι και άνθρωποι αγαπημένοι, χρόνια που περάσανε και μείνανε ανεξίτηλα... Το μωσαϊκό της πόλης είναι όμορφο, εικόνα δυνατή μέσα στην καρδιά μου, παρόλο που περάσανε αρκετά χρόνια από την "μετανάστευση" πάντα γυρίζω από εκεί που όλα ξεκίνησαν πριν από 33 χρόνια ακριβώς!
Όσοι βρεθείτε εκεί, ας περάσουμε καλά!

Μια αγκαλιά, τίποτα άλλο...

(Πηγή φωτό: http://growingdivide.blogspot.com/2008/06/last-quote-i-just-finished-book.html)

Σάββατο απόγευμα και ο δρόμος με φέρνει στο σταθμό της Ομόνοιας...

Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες, βλέπω μια κυρία πεσμένη, τσάντα πεταμένη, σώμα χυμένο, παραδομένο στην κύλιση της σκάλας, απλά κουνιόταν λίγο πέρα-δώθε. Με κάτι παιδιά μπροστά, σταματάμε και σκύβω...
Ακούω τη φωνή μιας κυρίας που ανέβαινε τις σκάλες... "Βοηθήστε παιδιά την κυρία, έχει πέσει..."
Δεν χρειαζόταν να μου το πει...
Βλέπω ένα απελπισμένο πρόσωπο, κλάμα σφιγμένο, αναφιλητά, παραδομένο σε μια αφασία, στο δικό του κόσμο. Μυρωδιά έντονη αλκοόλ, ζώνη λυμένη και πεταμένη στο πάτωμα, μια ζακέτα πεσμένη από τους ώμους. Είναι περίπου 45 χρονών, δόντια σπασμένα...Τα δάκρυα κυλούσαν από τα σκοτεινιασμένα μάτια που απλά κοιτούσαν τον τοίχο απέναντι. Λέω στο παιδί δίπλα, ¨έλα, πιάσε, να τη σηκώσουμε..."
Την πιάνουμε, τη σηκώνουμε, μαζεύω την τσάντα της... "Θέλετε να δέσετε τη ζώνη σας; Θέλετε να σας βοηθήσω;" Συνειδητοποιεί λίγο που βρίσκεται, προσπαθεί, τρικλίζει την κουμπώνει κακήν κακώς... Κοιτάζω το παιδί δίπλα μου, με κοιτάζει πολύ αμήχανα, είναι δεν είναι 20 χρονών... Πιάνω την αίσθηση της απορίας του, της συνειδητοποίησης ότι ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τόσο ρόδινος όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν. Μια απορία, γιατί είναι έτσι αυτή η γυναίκα. Κανείς δεν ξέρει... και μάλλον δεν θα μάθει ποτέ.
Κοιτάζω, σκανάρω το χώρο γύρω μου, κάμερες υπάρχουν; Ήθελα να δω αν κάποιος από τους υπεύθυνους του σταθμού έχει αντιληφθεί κάτι, και απλά δεν κάνει τίποτα, δεν βλέπω καμία να πω την αλήθεια, τυχεροί είναι... Θα άκουγαν τα μύρια, μόνο με τα ποδήλατα ασχολούνται...
"Που πάτε;" τη ρωτώ. Με κοιτάζει για πρώτη φορά και με βλέπει καλά, μάτια πρησμένα... Με ζυγιάζει, της χαμογελώ, σκέφτεται, λέει "Στην Καλλιθέα".
"Εδώ δεν είστε καλά... Εδώ είναι για το Μετρό... Καλλιθέα με τον ηλεκτρικό πρέπει να πάτε"... Κοιτάζει πάνω, κάτω, νιώθω ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της, πάει να κλάψει... "Θέλετε να σας πάω εγώ;" Με κοιτάζει, ξέρω ότι δεν είναι απόλυτα μεθυσμένη, ούτε "ναρκωμένη", απλά έχει παραδοθεί. Δεν περιμένω την απάντηση, την πιάνω αγκαζέ, την παίρνω από τον ώμο... "Πάμε..." Λέω στα παιδιά δίπλα, "αφήστε θα την πάω εγώ". Μια κυρία δίπλα, μου χαμογελά και μ' ένα νεύμα μου μιλάει, "καλά κάνεις"...

Τη σφίγγω λίγο από των ώμο, συμμαζεύεται, με κοιτάζει και λίγο τα μάτια της αναθαρρύνουν, το πρόσωπο της κάπως φωτίζεται. "Σ' ευχαριστώ...". "Πως σε λένε;" ρωτώ. "Ματίνα" απαντά. "Τι έγινε βρε Ματίνα;" συνεχίζω... "Άσε... Καλλιθέα πάω, να πάρω χρήματα... δεν έχω..."
"Έλα, έλα πάει, πέρασε..."
Και ξαφνικά νιώθω το σφίξιμο της πάνω μου, τα χέρια της να με πιέζουν στη μέση, θέλει να νιώσει κάτι αυτή η γυναίκα, θέλει μια ασφάλεια... "Σ'ευχαριστώ..." ψελλίζει. Γραπώθηκε, περπατάμε σιγά, σιγά αλλά πλέον είναι πιο σίγουρη, δεν τρικλίζει, βλέπω στα χέρια της μελανιές... Τι κρύβεται πίσω από το σώμα αυτής της γυναίκας, τι κουβαλάει μέσα της σκέφτομαι... Θέλει πιο πολύ αγκαλιά, τις χαμογελώ, "Καλύτερα ε;" Ναι μου γνέφει.... Με κοιτάζει μέσα στα μάτια...

Προσπερνάμε κάτι αστυνομικούς που απλά μας χαζεύουν, μια νεαρή αστυνομικίνα 23 - 24 το πολύ, μακιγιαρισμένη στην τρίχα, απλά κορδώνεται και φτιάχνει τη τραγιάσκα, δεν δίνουν σημασία, μας κοιτάνε μάλλον με αηδία... Στην υπηρεσία του πολίτη, λοιπόν! Όπως και αν είναι, σε ότι κατάσταση και αν είναι... Γιατί να ρωτήσουν άλλωστε; Τι τους νοιάζει; Κάνουν το κομμάτι τους. Τη βάρδια τους στη Δημόσια δουλίτσα τους, με την απαιτούμενη βαριεστημάρα του ρόλου τους... Στην Ελλάδα του 2008, ο Αστυνομικός είναι για να κατεβάζει τα βρακιά των μεταναστών και να τους την πέφτει για τα χαρτιά τους... Κοινωνική συναίσθηση ελάχιστη/μηδαμινή...

Φτάνουμε στον ηλεκτρικό, μου επαναλαμβάνει ότι θέλει να πάει στην Καλλιθέα. "Μην ανησυχείς" λέω. Μιλάω σε κάποια παιδιά δίπλα, ρωτώ αν μπορούν να την προσέχουν όταν μπουν στο τρένο, πάνε μέχρι το Θησείο, αλλά ΟΚ θα τη βοηθήσουν.... "Ματίνα" λέω, "θα σε αφήσω σε λίγο, όταν έρθει το τρένο, εντάξει;..." Με κοιτάζει και με λίγα δάκρυα μου σφίγγει το μπράτσο και τη μέση, "Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ... θα πάω στην Καλλιθέα. Θα πάω σπίτι..." Να πας, άγνωστη Ματίνα... Μια αγκαλιά ήθελε και η Ματίνα, τίποτα άλλο... Μου κουνάει το κεφάλι καθώς φεύγω, σκουπίζει το πρόσωπο...

Μια αγκαλιά που κανείς μάλλον για πάρα, μα πάρα πολύ καιρό δεν της έχει δώσει, κανείς δεν την έχει ακούσει, κανείς δεν την έχει βοηθήσει, κανείς δεν έχει κάτσει να δει γιατί έχει μελανιές στα χέρια, κανείς.... Ούτε ο εαυτός της ο ίδιος δεν θέλει να την ακούσει... Σκέφτομαι, καθώς πάω στο Μετρό, αυτές τις ψυχές ποιος, πως μπορεί να της βοηθήσει, ζωντανούς νεκρούς, η κοινωνία τους πετά στην άκρη, στα διαζώματα της Ομόνοιας, της Σωκράτους, της Μενάνδρου, της Ζήνωνος... Στη μαύρη τρύπα που κανείς δεν θέλει να δει, να αντιμετωπίσει... Ποιος να τη ξαναβάλει στο τρένο, στο τρένο της ζωής... Μόνη μάλλον πια δεν μπορεί, ίσως δεν θέλει, προτιμά να ζει στον κόσμο της αλκοόλης... Σκέφτομαι, πόσο οι κοινωνίες μας, εδώ και έξω έχουν γίνει έτσι, ψυχές απλά αφήνονται... Μια αγκαλιά ήθελε η Ματίνα... Πόσο κοστίζει αυτό; Κάπου ν΄ακουμπήσει.

Στο βαγόνι, κάθομαι με το εισιτήριο στο χέρι, μπαίνει ένα νεαρό, πολύ νεαρό ζευγαράκι, piercing, βαμμένα μαλλιά, αγόρι και κορίτσι, φιλιούνται, είναι ερωτευμένοι, ξεκάθαρα, αγκαλιάζονται σφιχτά...Κοιτάζονται, κάνουν όνειρα. Η ζωή σε αντιφάσεις. Πριν πολλά χρόνια ίσως και η Ματίνα έκανε όνειρα...

Μια φωτογραφία, καθρέφτης ψυχής...

 Θυμός, ελπίδα, μίσος, απελπισία; Το βλέμμα του πατέρα πρόσφυγα που επιστρέφει με τα παιδιά του στο χωριό του στο Κονγκό μετά την εύθραυστη εκεχειρία, δείχνει ότι σκοπεύει σίγουρα να επιβιώσει 

(πηγή: Καθημερινή)

Τη φωτογραφία αυτή μου την έστειλε ο φίλος Blogger Ιάσωνας (www.mourmour.gr).

Σε συνέχεια αυτών που γράφαμε χθες, μια φωτογραφία αρκεί από μόνη της για να μιλήσει στην καρδιά μας.  Να είναι η περίληψη σε μια εικόνα...

The American Dream (?) is alive...

Τετάρτη 5/11/2008...

Μια μέρα μετά...

Μαζεύω ειδήσεις, συλλέγω ιστορίες, λέξεις, να τα κρατήσω όλα στο μυαλό μου.  Να μάθω, να ενημερωθώ, να πάρω μια γεύση από αυτό που συνέβη. Κοιτάζω φωτογραφίες, μάτια, βλέμματα, συναισθήματα ξεδιπλώνονται στο φακό...  Ακούω southern blues, διαβάζω στήλες στα αγγλικά, στα ελληνικά, λόγια όμορφα, λόγους όμορφους, ακούω μηνύματα, διαβάζω τα email των Αμερικανών φίλων λευκών και μαύρων που καταφτάνουν στο inbox μου γεμάτα ενθουσιασμό. Βλέπω πρόσωπα που κλαίνε, πρόσωπα που γελάνε. Σικάγο, Ν. Υόρκη, Ουάσιγκτον, Βιρτζίνια, Κένυα, Λονδίνο, συγκεντρώσεις από νέους, γέρους, φοιτητές και blue collars,  λευκούς, μαύρους, straight, gay, πλούσιους, φτωχούς, αγκαλιές, φιλιά, η Times Square γεμάτη, γεμάτη νιάτα, όχι στην "ύλη", στη ψυχή, στις ελπίδες, στα όνειρα. Στο απέναντι στρατόπεδο, μόνο λευκοί, ηλικιωμένοι, συντηρητικοί στα μαλλιά, στο ντύσιμο, πρόσωπα με γραμμές, στρυφνότητα, μια εικόνα που δεν θα μπορούσε να είναι το μέλλον, το ελπιδοφόρο... Αποστροφή!

Η εκλογή αυτή του Barack Hussein Obama εκπέμπει με ΤΕΡΑΣΤΙΑ δύναμη σε 2 συχνότητες, με 2 ακροατήρια τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο αλληλένδετα πια...

Το 1ο, στον Kόσμο, στο Παγκόσμιο Χωριό...

Ελπίδα...

Αυτές οι Αμερικανικές εκλογές μας απασχόλησαν όσο πότε άλλωτε, γιατί ο κόσμος μας τα τελευταία σχεδόν 8 - 9 χρόνια τσακίστηκε, αξίες, ακόμα και οι τυπικές, παραμερίστηκαν, είχαμε τους άξονες με τους κακούς και τους καλούς, Χολιγουντιανή παραγωγή με πρωταγωνιστές ράμπο και Σβαρτσενέγκερ, τους διαβόλους, τριβόλους και τους "χριστιανούς", πόλεμο και πάλι πόλεμο, το περιβάλλον και οι κλιματικές αλλαγές για την αποχωρούσα ηγεσία ήταν μια "ανοησία" των οικολόγων, ανθρωπιστικές κρίσεις, όπως τώρα και πάλι στο Κονγκό, που περάσανε στα ψιλά, δεν απασχόλησαν τη μεγαλύτερη μιλιταριστική δύναμη καθόλου... Μάτια μόνο για το πετρέλαιο, εύκολο κέρδος, νομοθέτες και λομπίστες σε αρμονία συμφωνίας για τα συμφέροντα των εταιρειών, των φαρμακευτικών, των κατασταλτικών μέτρων, της οπλοφορίας, δαιμονοποίηση κάθε δραστηριότητας μη συμβατής με τη Χριστιανική Δεξιά και τα ψεύτικα "ήθη" της.... Κάποιοι βρίσκουν τη Σάρα Πειλίν, λέει, "σέξυ"... Πόσο σεξουαλικά καταπιεσμένος πρέπει να είσαι... Και όλα αυτά στα κεφάλια μας.  8 χρόνια και κάτι...

Γιατί, καλώς ή κακώς, έτσι είναι, αυτή η χώρα μας επηρεάζει.  Ναι, μάλλον δεν θα αλλάξουν και πολλά.  Αλλά... Υπάρχει το εξής αλλά:  Το φαινόμενο Obama διαπερνά τα σύνορα, γιατί μιλάει σε πολλούς ανθρώπους. Αντιπροσωπεύει το πολυεθνικό, το πολυφυλετικό παζλ, που υπάρχει πια σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε χώρα, στην Ελλάδα, παντού.  Έχει το στοιχείο της προσφυγιάς, της μειονότητας, της μετανάστευσης, του αγώνα της επιβίωσης στο ξένο, που λίγο πολύ όλοι κάπως κουβαλάνε μέσα τους.  Την επιτυχία του διαφορετικού, του έξω από τα καλούπια, την εκπλήρωση και πάλι του Αμερικανικού Ονείρου, ότι ΝΑΙ ακόμα όλα είναι πιθανά εκεί, αλλά γιατί όχι και εδώ, στη Γερμανία, στην Αλβανία, στα Βαλκάνια, παντού.  Εδώ σίγουρα πιο δύσκολα, οι θεσμοί είναι πολύ "κλειστοί" ακόμα.  Αυτό όμως είναι το μήνυμα σήμερα της Αμερικής, ένα μήνυμα που περιμέναμε πάρα μα πάρα πολύ καιρό.  Ότι μπορείς να είσαι Μουσουλμάνος, μαύρος, σε μια χώρα με πλειοψηφία χριστιανών λευκών και να καταφέρεις, μέσα από δημοκρατικούς (όσο γίνεται) τρόπους, να φτάσεις στην ανώτερη θέση.  Στο υπέρτατο αξίωμα.  Ναι, θα είναι σίγουρα δύσκολο για τον 44ο Πρόεδρο να ξεπεράσει τις συμπληγάδες της περιρρέουσας Αμερικανικής οικονομίας, των εσωτερικών προβλημάτων, του Ιρακ και ταυτόχρονα να εκπληρώσει τις προσδοκίες που έχουν για ένα καλύτερο κόσμο των παγκόσμιων πολιτών... Ίσως δεν γίνει, αλλά το πρώτο σκαλοπάτι, πάει το ανέβηκε, το πρώτο βήμα έγινε, το κουβάρι άρχισε να κυλά στο παγκόσμιο "πάτωμα".... Πολύ μπερδεμένο, χάλια, αλλά η άκρη βρέθηκε!

Το 2ο ακροατήριο είναι εκεί, στις ΗΠΑ...

Για όσους έχουμε, έχουνε ζήσει στην Αμερική και λίγο καταλαβαίνουν τα πράγματα πως έχουν, αυτή η εκλογή είναι δικαίωση, θρίαμβος, η δικιά τους ΚΑΘΑΡΣΗ.  Ναι σίγουρα, για τους Ευρωπαίους π.χ. ο Obama είναι και αυτός αρκετούτσικα συντηρητικός, αλλά για την Αμερικανική κοινωνία, αποτελεί το πρόσωπο που τους εμπνέει, που μιλά με πάθος για δίκαιο και σωστό σύστημα υγείας, για μια Αμερική, που τα τελευταία χρόνια είχε πλέον χωριστεί και η ίδια, επίτηδες από τη διακυβέρνηση Μπους, στους Ανατολικούς και Δυτικούς προοδευτικούς, και στο βαθύ, βαθύ χάσμα του Νότου και της Μέσης Αμερικής και των θρησκόληπτων απόψεων τους. Που έκανε το ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ σύνθημα.  ΝΑΙ μπορείς να ξεκινήσεις άγνωστος, από το Ιλλινοίς, να μη σε ξέρει η μάνα σου καλά καλά, να έχεις για κάποιους "λάθος" χρώμα για την πολιτική, να μην έχεις επίθετο πολιτικό.  ΝΑΙ μπορείς να παλέψεις για αυτό που πιστεύεις.  ΝΑΙ μπορείς, έλεγαν και τότε οι πρώτες γυναίκες που ήθελαν να ψηφίσουν, ΝΑΙ μπορούμε και οι πρώτοι μαύροι που είπαν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι, ΝΑΙ μπορούμε, να ψηφίσουμε και εμείς, ΝΑΙ μπορούμε είπαν οι πρώτοι πρόσφυγες Έλληνες, ΝΑΙ μπορούμε να πλύνουμε πιάτα, να γίνουμε τρανοί και περήφανοι και να κάνουμε οικογένεια και παιδιά και να ζήσουμε αξιοπρεπώς, ΝΑΙ μπορώ είπε η γιαγιά της φίλης μου της Judith Scott από την Αλαμπάμα και πήρε τη μητέρα της, παιδί τότε και πήγε στην Καλιφόρνια, όταν την άφησαν ελεύθερη από τη φυτεία, να ξεκινήσει καινούρια ζωή, ΝΑΙ μπορώ, είπε η Judith και ξέφυγε από τα συμπλέγματα των μαύρων και τις συμμορίες και έγινε, σπούδασε ηθοποιός, ξεπέρασε τον αλκοολισμό της, ΝΑΙ μπορώ είπε όταν ένας λευκός καθηγητής στο σχολείο της είπε ότι πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, πέταξε μακριά. Και  πέταξε, η Judith μου και τα κατάφερε... Καταξιωμένη σήμερα.  

Θυμάμαι όταν ήμουν στο Maryland, ήμουν ο μόνος λευκός που έπαιρνα το λεωφορείο και ναι ομολογώ ότι φοβόμουνα, ότι όλοι οι συνεπιβάτες μου, όλοι μαύροι, θα έβγαζαν τα αποθημένα τους πάνω μου.... Και όμως μου χαμογελούσαν, με κοιτούσαν λίγο περίεργα στην αρχή, αλλά μετά μου μιλούσαν. Άκουγαν για την Ελλάδα, κάποιοι δεν την είχαν πολύ έτσι καθορισμένη στο μυαλό τους.  Στη μισή ώρα της διαδρομής μέχρι το Bay Area, μάθαινα ιστορίες τους... Μια με ρώτησε  "Εκεί δεν γεννήθηκε η Δημοκρατία; Έτσι μας τα είπε αν θυμάμαι καλά, μια δασκάλα κάποτε"... "Ναι, ελληνική λέξη" της είπα... Με κοίταξε μέσα από τα γυαλιά της, ήταν περίπου 60 χρονών το 1994, σαν αυτές που βλέπεις στις ταινίες... "Εδώ, δεν έχουμε και τόσο δημοκρατία... "  Σταμάτησε, σκέφτηκε και είπε: "Εγώ, καθαρίζω σπίτια, ήμουν υπηρέτρια, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω... Αλλά να σου πω κάτι; Αν δω ποτέ ένα μαύρο, εκεί..." και έδειξε πάνω και αριστερά προς τη μεριά της Washington,  στο αόριστο γεωγραφικό χάρτη του μυαλού της, "στο άσπρο σπίτι, τότε θα πω, έχω αυτό που λέτε εκεί Δημοκρατία....!"  Θυμάμαι τα λόγια της και δακρύζω...  " Αλλά μάλλον δεν θα ζήσω μέχρι τότε..." συμπλήρωσε!   Ελπίζω, βαθιά μέσα μου, άγνωστη, γιαγιά πια, του τότε μπλε λεωφορείου γραμμή Towson - Harbor Area, να ζεις ακόμα, θα ζεις γιατί όχι, και να δεις τι συνέβη στη χώρα σου! Μάλλον χθες το βράδυ θα έκλαψες, θα γέλασες... 

Ναι, έχεις βοηθήσει και εσύ... 

Αυτό είναι όλο το νόημα της Τρίτης 4 Νοεμβρίου 2008... Δεν έχω τι άλλο να πω....

Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς, οι "προοδευτικοί",  για μαύρο υπουργό, ελληνίδα ή όχι γυναίκα πρόεδρο, βαλκάνιο, έλληνα, gay βουλευτή... 

Πόσο, το σύστημα δεν μπορεί να το σταματήσει; 

ΥΓ: Σε μια περιπλάνηση αυτές τις ιστορικές ώρες για την Αμερική αλλά και τον κόσμο, βρήκα στους ΝΥ Times αυτό το μοναδικό βίντεο, αφιέρωμα στους μαύρους του Άλμπανυ, στην πολιτεία της Τζώρτζια, γνωστή για τα ρατσιστικά σύνδρομα της... Μιλάει για τη ιστορία των τραγουδιστών του πολιτικού κινήματος των Αφρο-Αμερικανών τη δεκαετία του 1960, όχι και τόσο παλιά, που ήθελαν να εμψυχώσουν τους Αφρο-Αμερικάνους της πόλης, να γραφτούν στους καταλόγους για να πάνε να ψηφίσουν, παρόλο που απαγορευόταν... Και τους κλείνανε στη φυλακή και τους χτυπούσαν, τους απέλυαν... 

Αλλά είπαν ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ = Άρα ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ...

Δείτε το...

"Singing for Freedom

http://www.nytimes.com/interactive/2008/11/04/us/20081104-CIVIL-AUDIOSS/index.html

Activists who marched, sang and helped register voters during the civil rights movement in Albany, Ga., discuss the significance of the 2008 presidential election."

Αμερικανικές... εκλογές!

Έφτασε η μέρα λοιπόν! Πάνω από 135εκ ψηφοφόροι θα επιλέξουν ανάμεσα στους 2 επικρατέστερους υποψηφίους σε μια εκλογική μάχη άνευ προηγουμένου. Στις ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος κερδισμένος σε αυτές τις εκλογές είναι η συμμετοχή στα κοινά, αφού, κυρίως από το στρατόπεδο του Obama, καταγράφηκαν ρεκόρ εθελοντισμού και προσφοράς εργασίας. Αυτός ο άνθρωπος έβγαλε πολλούς Αμερικανούς από τα σπίτια τους, κυρίως νέους, αφροαμερικάνους και λατίνους, τους ενέπνευσε να ασχοληθούν και λίγο με την όλη εκστρατεία.

Τα λεφτά που ξοδεύτηκαν ήταν πάρα πολλά, μα πάρα πολλά... Και τελικά αυτό που θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι η οικονομία... Όπως έλεγε και ο Clinton, "It's all about the economy!"

Ας δούμε λοιπόν αν θα αλλάξει σελίδα η έδρα της εξουσίας των ΗΠΑ, αν και μην περιμένουμε και πολλές αλλαγές, μιας και οι πολιτικές της χώρας σίγουρα δεν καθορίζονται μόνο από τον Πρόεδρο.

Το μόνο καλό με το πρόσωπο του Obama είναι, ότι ακόμα και έτσι, αποτελεί μια ιστορία για εξέταση, μια φιγούρα που αναδείχτηκε μέσα από τους μηχανισμούς της Αμερικάνικης πολιτικής διαδικασίας και έκανε τη διαφορά... Για την Αμερική, αυτό είναι η μεγάλη της αντίθεση και η μεγάλη της "γοητεία" μέσα στα τόσα άλλα παράδοξά της...

Το βιντεάκι έχει πολύ γέλιο, το καλύτερο συστατικό της ημέρας! Enjoy!

Νέα από το Λονδίνο: η φτώχια θέλει καλοπέραση... Θέλει Westfield Shopping Centre!

Για όσους βρεθούν σύντομα στο Λονδίνο και παρόλο τους χαλεπούς καιρούς που ζούνε οι Λονδρέζοι, άνοιξε στην περιοχή του Sheperd's Bush, δύο στάσεις πιο κάτω από το Notting Hill για όσους ξέρουν, το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης αυτή τη στιγμή...

Τώρα, ποιος θα πάει να ψωνίσει δεν ξέρω ακριβώς, αλλά όπως ανέφεραν και οι εκπρόσωποι της εταιρείας που είναι από τη Αυστραλία αλλά και από τη Commerzbank της Γερμανίας, η κρίση δεν θα κρατήσει για πάντα και εμείς εδώ ήρθαμε για να μείνουμε δεκαετίες! Άλλωστε, ήδη η εταιρεία έχει τα μάτια στραμμένα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, αφού χτίζει και δεύτερο εμπορικό κέντρο στο Ανατολικό Λονδίνο, στο Stratford, και ακριβώς δίπλα στις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων - Ολυμπιακής Κατανάλωσης!! Πάρα πολύ ωραία βεβαίως βεβαίως και άλλωστε μη ξεχνάμε ότι το Λονδίνο δέχεται κάθε χρόνο 25 εκατομμύρια τουρίστες, που όλο και τη βόλτα τους θα θέλουν να πάνε...

Είπαμε, σε αυτό το blog θα σας έχουμε ενήμερους για τα πάντα και τα εξωτερικά, για να μην πηγαίνετε άσχετοι!

Τουλάχιστον εκεί τα εμπορικά κέντρα φτιάχνονται κυρίως με άξονα τη Δημόσια Συγκοινωνία... Έχουμε και λέμε λοιπόν τα νούμερα και θα εξηγήσουμε παρακάτω:

Τουλάχιστον 280 καταστήματα, 50 εστιατόρια, μια περιοχή που λέγεται The Village που θα έχει τα top, top ονόματα όπως Louis Vuitton, Dior, Prada, Miu Miu, Tiffany & Co., De Beers and Gucci κτλ. Που έφτασε το σύγχρονο marketing να ονομάζει "Χωριό" τα τσαντάκια των 1000€ και το σκαρπίνι των 500€! Που είσαι Μαρίτσα βρε να δεις μεγαλεία στο "Χωριό"!

Φυσικά δεν λείπει και το γνωστό πακετάκι σινεμά με 14 οθόνες αλλά και πρωτοποριακές υπηρεσίες για να μην κουράζεσαι και να αφήνεις πολλές, πολλές λίρες στα ταμεία, όπως: Δεν χρειάζεται να κουβαλάς τα ψώνια! Τα αφήνεις σε ειδικά μέρη ή σε ειδικούς ανθρώπους κουβαλητές και αυτοί στα πάνε σπίτι, ή στο αυτοκίνητο! Wifi παντού και δωρεάν, personal shopping, γκαράζ που "μιλάει" και σε πληροφορεί για την πιο κοντινή διαθέσιμη θέση, champagne bars με 35 coctails, εστιατόρια με αστεράκι της Michelin, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπαλκόνι με 13 εστιατόρια, ανοιχτά και κλειστά, πράσινο, νεράκι να κυλάει και barbeque για να νομίζεις ότι πήγες στη Μεσόγειο! Τι να κάνουν και αυτοί οι έρμοι! Ονειρεύονται!

Οι χώροι είναι όλοι φυσικά φωτιζόμενοι για να μην ξοδεύεται πολύ ενέργεια, νερό υπάρχει παντού. Αλλά επειδή υπάρχει και το περιβάλλον που είναι και της μόδας το φροντίσανε και αυτό!

170£ εκατομμύρια λίρες ξοδεύτηκαν για να φτιαχτούν οι υπάρχοντες σταθμοί του μετρό συν ένας καινούριος (που δεν έχει φτιαχτεί στο Λονδίνο τα τελευταία 70 χρόνια) ώστε το ποσοστό του πληθυσμού που έρχεται για ψώνια με ΜΜΜ να φτάνει το 60%. Καινούριοι σταθμοί λεωφορείων, 1 καινούριος σταθμός τρένου, cycle paths και θέσεις για 570 ποδήλατα (αν και η τοπική οργάνωση LCC έχει να λέει ότι το να φτάσεις μέχρι εκεί μέσα από τεράστιους δρόμους τριγύρω είναι δύσκολο). Το 20% της ηλεκτρικής ενέργειας παράγεται από ηλιακούς συλλέκτες, το 50% των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή είναι από ανακύκλωση, το νερό της βροχής συλλέγεται από τις οροφές και από παντού για να καθαρίζεται και να χρησιμοποιείται για τις ανάγκες του κτιρίου, τα ποσοστά εκπομπών του CO2 είναι περίπου 50% λιγότερα από ένα κανονικό κτίριο των τεραστίων αυτών διαστάσεων, ανακύκλωση στα ΠΑΝΤΑ, πράσινες οροφές όπου χρειάζεται, για να πέφτει η εσωτερική θερμοκρασία του κτιρίου και η εξωτερική, δημιουργία πάρκου δίπλα και μέσα στο κτίριο κτλ κτλ...

Και σε μια περίοδο που η κρίση και η ύφεση είναι το talk of the town στο Λονδίνο, 7000 καινούριες θέσεις εργασίας. Μόνο αν μπεις στο site της εταιρείας διαχείρισης θα δεις εκατοντάδες θέσεις για δουλειά!

Αυτά, να τα βλέπουν εδώ οι κύριοι Βωβοί και Δήμαρχοι που πάνε σε παρθένες περιοχές όπως ο Βοτανικός, μου κοτσάρουν απαίσια ενεργοβόρα κουτιά κατανάλωσης, καταστρέφοντας τοπικές κοινωνίες, με καμία επένδυση στη Δημόσια Συγκοινωνία ή πρόβλεψη... Με λατρεία για το αυτοκίνητο και για τίποτα άλλο, εύκολο κέρδος όλα.
Για αυτό σας τα γράφω αυτά... Νομίζετε πως με νοιάζει πολύ ή συμπαθώ την ιδέα των εμπορικών; Καθόλου, αλλά βλέπετε ξεκάθαρα ένα παράδειγμα από μια χώρα που τουλάχιστον λέει στον επιχειρηματία έλα κάνε κάτι, ΑΛΛΑ θα δώσεις πίσω πολλά και θα τα φτιάξεις έτσι και έτσι και θα μου φτιάξεις και κτίριο πιο φιλικό στο περιβάλλον... Όσο τέλος πάντων γίνεται.

Σήμερα στο Βοτανικό είχε μια συναυλία για ακριβώς αυτό το λόγο...
Για να μην γίνουν όλα και πάλι τσιμέντο στον Ελαιώνα...
Κατηγορήστε λοιπόν τον "καπιταλισμό" και άλλα τέτοια... δεν αντιλέγω!
Αλλά ξυπνήστε, εμείς εδώ είμαστε ακόμα χειρότεροι καπιταλιστές Νεοέλληνες...

Αν πάτε στο Λονδίνο, καλά να περάσετε και πάτε για ένα shopping therapy!!
Το site εδώ