Τετάρτη 5/11/2008...
Μια μέρα μετά...
Μαζεύω ειδήσεις, συλλέγω ιστορίες, λέξεις, να τα κρατήσω όλα στο μυαλό μου. Να μάθω, να ενημερωθώ, να πάρω μια γεύση από αυτό που συνέβη. Κοιτάζω φωτογραφίες, μάτια, βλέμματα, συναισθήματα ξεδιπλώνονται στο φακό... Ακούω southern blues, διαβάζω στήλες στα αγγλικά, στα ελληνικά, λόγια όμορφα, λόγους όμορφους, ακούω μηνύματα, διαβάζω τα email των Αμερικανών φίλων λευκών και μαύρων που καταφτάνουν στο inbox μου γεμάτα ενθουσιασμό. Βλέπω πρόσωπα που κλαίνε, πρόσωπα που γελάνε. Σικάγο, Ν. Υόρκη, Ουάσιγκτον, Βιρτζίνια, Κένυα, Λονδίνο, συγκεντρώσεις από νέους, γέρους, φοιτητές και blue collars, λευκούς, μαύρους, straight, gay, πλούσιους, φτωχούς, αγκαλιές, φιλιά, η Times Square γεμάτη, γεμάτη νιάτα, όχι στην "ύλη", στη ψυχή, στις ελπίδες, στα όνειρα. Στο απέναντι στρατόπεδο, μόνο λευκοί, ηλικιωμένοι, συντηρητικοί στα μαλλιά, στο ντύσιμο, πρόσωπα με γραμμές, στρυφνότητα, μια εικόνα που δεν θα μπορούσε να είναι το μέλλον, το ελπιδοφόρο... Αποστροφή!
Η εκλογή αυτή του Barack Hussein Obama εκπέμπει με ΤΕΡΑΣΤΙΑ δύναμη σε 2 συχνότητες, με 2 ακροατήρια τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο αλληλένδετα πια...
Το 1ο, στον Kόσμο, στο Παγκόσμιο Χωριό...
Ελπίδα...
Αυτές οι Αμερικανικές εκλογές μας απασχόλησαν όσο πότε άλλωτε, γιατί ο κόσμος μας τα τελευταία σχεδόν 8 - 9 χρόνια τσακίστηκε, αξίες, ακόμα και οι τυπικές, παραμερίστηκαν, είχαμε τους άξονες με τους κακούς και τους καλούς, Χολιγουντιανή παραγωγή με πρωταγωνιστές ράμπο και Σβαρτσενέγκερ, τους διαβόλους, τριβόλους και τους "χριστιανούς", πόλεμο και πάλι πόλεμο, το περιβάλλον και οι κλιματικές αλλαγές για την αποχωρούσα ηγεσία ήταν μια "ανοησία" των οικολόγων, ανθρωπιστικές κρίσεις, όπως τώρα και πάλι στο Κονγκό, που περάσανε στα ψιλά, δεν απασχόλησαν τη μεγαλύτερη μιλιταριστική δύναμη καθόλου... Μάτια μόνο για το πετρέλαιο, εύκολο κέρδος, νομοθέτες και λομπίστες σε αρμονία συμφωνίας για τα συμφέροντα των εταιρειών, των φαρμακευτικών, των κατασταλτικών μέτρων, της οπλοφορίας, δαιμονοποίηση κάθε δραστηριότητας μη συμβατής με τη Χριστιανική Δεξιά και τα ψεύτικα "ήθη" της.... Κάποιοι βρίσκουν τη Σάρα Πειλίν, λέει, "σέξυ"... Πόσο σεξουαλικά καταπιεσμένος πρέπει να είσαι... Και όλα αυτά στα κεφάλια μας. 8 χρόνια και κάτι...
Γιατί, καλώς ή κακώς, έτσι είναι, αυτή η χώρα μας επηρεάζει. Ναι, μάλλον δεν θα αλλάξουν και πολλά. Αλλά... Υπάρχει το εξής αλλά: Το φαινόμενο Obama διαπερνά τα σύνορα, γιατί μιλάει σε πολλούς ανθρώπους. Αντιπροσωπεύει το πολυεθνικό, το πολυφυλετικό παζλ, που υπάρχει πια σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε χώρα, στην Ελλάδα, παντού. Έχει το στοιχείο της προσφυγιάς, της μειονότητας, της μετανάστευσης, του αγώνα της επιβίωσης στο ξένο, που λίγο πολύ όλοι κάπως κουβαλάνε μέσα τους. Την επιτυχία του διαφορετικού, του έξω από τα καλούπια, την εκπλήρωση και πάλι του Αμερικανικού Ονείρου, ότι ΝΑΙ ακόμα όλα είναι πιθανά εκεί, αλλά γιατί όχι και εδώ, στη Γερμανία, στην Αλβανία, στα Βαλκάνια, παντού. Εδώ σίγουρα πιο δύσκολα, οι θεσμοί είναι πολύ "κλειστοί" ακόμα. Αυτό όμως είναι το μήνυμα σήμερα της Αμερικής, ένα μήνυμα που περιμέναμε πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Ότι μπορείς να είσαι Μουσουλμάνος, μαύρος, σε μια χώρα με πλειοψηφία χριστιανών λευκών και να καταφέρεις, μέσα από δημοκρατικούς (όσο γίνεται) τρόπους, να φτάσεις στην ανώτερη θέση. Στο υπέρτατο αξίωμα. Ναι, θα είναι σίγουρα δύσκολο για τον 44ο Πρόεδρο να ξεπεράσει τις συμπληγάδες της περιρρέουσας Αμερικανικής οικονομίας, των εσωτερικών προβλημάτων, του Ιρακ και ταυτόχρονα να εκπληρώσει τις προσδοκίες που έχουν για ένα καλύτερο κόσμο των παγκόσμιων πολιτών... Ίσως δεν γίνει, αλλά το πρώτο σκαλοπάτι, πάει το ανέβηκε, το πρώτο βήμα έγινε, το κουβάρι άρχισε να κυλά στο παγκόσμιο "πάτωμα".... Πολύ μπερδεμένο, χάλια, αλλά η άκρη βρέθηκε!
Το 2ο ακροατήριο είναι εκεί, στις ΗΠΑ...
Για όσους έχουμε, έχουνε ζήσει στην Αμερική και λίγο καταλαβαίνουν τα πράγματα πως έχουν, αυτή η εκλογή είναι δικαίωση, θρίαμβος, η δικιά τους ΚΑΘΑΡΣΗ. Ναι σίγουρα, για τους Ευρωπαίους π.χ. ο Obama είναι και αυτός αρκετούτσικα συντηρητικός, αλλά για την Αμερικανική κοινωνία, αποτελεί το πρόσωπο που τους εμπνέει, που μιλά με πάθος για δίκαιο και σωστό σύστημα υγείας, για μια Αμερική, που τα τελευταία χρόνια είχε πλέον χωριστεί και η ίδια, επίτηδες από τη διακυβέρνηση Μπους, στους Ανατολικούς και Δυτικούς προοδευτικούς, και στο βαθύ, βαθύ χάσμα του Νότου και της Μέσης Αμερικής και των θρησκόληπτων απόψεων τους. Που έκανε το ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ σύνθημα. ΝΑΙ μπορείς να ξεκινήσεις άγνωστος, από το Ιλλινοίς, να μη σε ξέρει η μάνα σου καλά καλά, να έχεις για κάποιους "λάθος" χρώμα για την πολιτική, να μην έχεις επίθετο πολιτικό. ΝΑΙ μπορείς να παλέψεις για αυτό που πιστεύεις. ΝΑΙ μπορείς, έλεγαν και τότε οι πρώτες γυναίκες που ήθελαν να ψηφίσουν, ΝΑΙ μπορούμε και οι πρώτοι μαύροι που είπαν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι, ΝΑΙ μπορούμε, να ψηφίσουμε και εμείς, ΝΑΙ μπορούμε είπαν οι πρώτοι πρόσφυγες Έλληνες, ΝΑΙ μπορούμε να πλύνουμε πιάτα, να γίνουμε τρανοί και περήφανοι και να κάνουμε οικογένεια και παιδιά και να ζήσουμε αξιοπρεπώς, ΝΑΙ μπορώ είπε η γιαγιά της φίλης μου της Judith Scott από την Αλαμπάμα και πήρε τη μητέρα της, παιδί τότε και πήγε στην Καλιφόρνια, όταν την άφησαν ελεύθερη από τη φυτεία, να ξεκινήσει καινούρια ζωή, ΝΑΙ μπορώ, είπε η Judith και ξέφυγε από τα συμπλέγματα των μαύρων και τις συμμορίες και έγινε, σπούδασε ηθοποιός, ξεπέρασε τον αλκοολισμό της, ΝΑΙ μπορώ είπε όταν ένας λευκός καθηγητής στο σχολείο της είπε ότι πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, πέταξε μακριά. Και πέταξε, η Judith μου και τα κατάφερε... Καταξιωμένη σήμερα.
Θυμάμαι όταν ήμουν στο Maryland, ήμουν ο μόνος λευκός που έπαιρνα το λεωφορείο και ναι ομολογώ ότι φοβόμουνα, ότι όλοι οι συνεπιβάτες μου, όλοι μαύροι, θα έβγαζαν τα αποθημένα τους πάνω μου.... Και όμως μου χαμογελούσαν, με κοιτούσαν λίγο περίεργα στην αρχή, αλλά μετά μου μιλούσαν. Άκουγαν για την Ελλάδα, κάποιοι δεν την είχαν πολύ έτσι καθορισμένη στο μυαλό τους. Στη μισή ώρα της διαδρομής μέχρι το Bay Area, μάθαινα ιστορίες τους... Μια με ρώτησε "Εκεί δεν γεννήθηκε η Δημοκρατία; Έτσι μας τα είπε αν θυμάμαι καλά, μια δασκάλα κάποτε"... "Ναι, ελληνική λέξη" της είπα... Με κοίταξε μέσα από τα γυαλιά της, ήταν περίπου 60 χρονών το 1994, σαν αυτές που βλέπεις στις ταινίες... "Εδώ, δεν έχουμε και τόσο δημοκρατία... " Σταμάτησε, σκέφτηκε και είπε: "Εγώ, καθαρίζω σπίτια, ήμουν υπηρέτρια, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω... Αλλά να σου πω κάτι; Αν δω ποτέ ένα μαύρο, εκεί..." και έδειξε πάνω και αριστερά προς τη μεριά της Washington, στο αόριστο γεωγραφικό χάρτη του μυαλού της, "στο άσπρο σπίτι, τότε θα πω, έχω αυτό που λέτε εκεί Δημοκρατία....!" Θυμάμαι τα λόγια της και δακρύζω... " Αλλά μάλλον δεν θα ζήσω μέχρι τότε..." συμπλήρωσε! Ελπίζω, βαθιά μέσα μου, άγνωστη, γιαγιά πια, του τότε μπλε λεωφορείου γραμμή Towson - Harbor Area, να ζεις ακόμα, θα ζεις γιατί όχι, και να δεις τι συνέβη στη χώρα σου! Μάλλον χθες το βράδυ θα έκλαψες, θα γέλασες...
Ναι, έχεις βοηθήσει και εσύ...
Αυτό είναι όλο το νόημα της Τρίτης 4 Νοεμβρίου 2008... Δεν έχω τι άλλο να πω....
Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς, οι "προοδευτικοί", για μαύρο υπουργό, ελληνίδα ή όχι γυναίκα πρόεδρο, βαλκάνιο, έλληνα, gay βουλευτή...
Πόσο, το σύστημα δεν μπορεί να το σταματήσει;
ΥΓ: Σε μια περιπλάνηση αυτές τις ιστορικές ώρες για την Αμερική αλλά και τον κόσμο, βρήκα στους ΝΥ Times αυτό το μοναδικό βίντεο, αφιέρωμα στους μαύρους του Άλμπανυ, στην πολιτεία της Τζώρτζια, γνωστή για τα ρατσιστικά σύνδρομα της... Μιλάει για τη ιστορία των τραγουδιστών του πολιτικού κινήματος των Αφρο-Αμερικανών τη δεκαετία του 1960, όχι και τόσο παλιά, που ήθελαν να εμψυχώσουν τους Αφρο-Αμερικάνους της πόλης, να γραφτούν στους καταλόγους για να πάνε να ψηφίσουν, παρόλο που απαγορευόταν... Και τους κλείνανε στη φυλακή και τους χτυπούσαν, τους απέλυαν...
Αλλά είπαν ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ = Άρα ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ...
Δείτε το...
"Singing for Freedom
http://www.nytimes.com/interactive/2008/11/04/us/20081104-CIVIL-AUDIOSS/index.html
Activists who marched, sang and helped register voters during the civil rights movement in Albany, Ga., discuss the significance of the 2008 presidential election."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου