Ταξιδιωτικά Ημερολόγια Λονδίνου, Μέρος ΙΙ

Μια μικρή σημείωση...
Οι περισσότερες φωτογραφίες που βλέπεται σε αυτό το μπλογκ
είναι τραβηγμένες συνήθως στη στιγμή άλλες αυθόρμητα και άλλες όχι τόσο, με ένα απλό μικρό κινητό τηλέφωνο...
Είναι μια καταγραφή της στιγμής όπως άλλωστε και η φιλοσοφία αυτού του ιστότοπου.
Συγχωρέστε με για τη μη καλή ποιότητα πάντα...

1) Τριγυρίζοντας στο High Street Kensington και στο Westfield Shopping Centre

To Λονδρέζικο high street, ζει, με τη γνωστή Βρετανική αξιοπρέπεια η αλήθεια είναι, τις μέρες της οικονομικής κρίσης. Στον αέρα υπάρχει μια ατμόσφαιρα αρκετά διαφορετική από άλλες φορές. Στο ραδιόφωνο είχα ακούσει το πρωί, ότι όλο και περισσότεροι εμπορικοί δρόμοι στην Αγγλία αρχίζουν να μοιάζουν με φαντάσματα, αφού τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τα ρολά κατεβαίνουν και μένουν κλειδωμένα συνέχεια και οι τοπικές αρχές σκέφτονται πλέον σοβαρά να τα αναλάβουν και να τα μεταμορφώσουν, έστω πρόχειρα, σε κοινοτικά κέντρα για να συναντιούνται διάφορες κοινωνικές οργανώσεις, συλλογικότητες κτλ... Στο High Street Ken, το WHSMITH, υποκατάστημα ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου, κλείνει μετά από χρόνια. Ένα άσπρο χαρτί στην εισοδο μας πληροφορεί: «Τελευταία μέρα σήμερα, προλάβετε...» Σε πολλά μαγαζιά υπάρχουν προσφορές, που διαφημίζονται με κόκκινα γράμματα και σλόγκαν, όπως «Τώρα στην κρίση ελάτε σε εμάς! Οι καλύτερες τιμές!». Δίπλα ένα άλλο μαγαζί, δεν έχει ανοίξει καν, ένα μικρό χαρτί στη βιτρίνα μιλά για προσωρινά προβλήματα με την ιδιοκτησία. Μάλλον κανένα νοίκι απλήρωτο...

Η αλήθεια είναι πως η περιοχή «χτυπήθηκε» πολύ από τότε που άνοιξε το τεράστιο εμπορικό κέντρο του Westfield, στο διπλανό Sheperd’s Bush. Τι είναι αυτό; Διαβάστε αυτό το ποστ μου και θα καταλάβετε... Πόσο μπορούν να συνδέονται με την Ελλάδα όλα αυτά; (βλέπε Μαρούσι, Χαλάνδρι και Mall).

Αφήνω το «λαβωμένο» δρόμο και μετά από 10 λεπτά, φτάνω με το λεωφορείο στο Westfield… Σιχαίνομαι τα εμπορικά, αλλά ομολογώ πως αυτό είναι αρκετά διαφορετικό. Βέβαια σε πολλά μοιάζει σαν να ήμουν σε κάποιο από τα γνωστά της Αθήνας... Έχει και ειδικό τμήμα, με ένα ωραίο Champagne Bar, χλιδάτο αλλά και κιτσάτο λίγο για τα γούστα μου, που είναι μόνο μάρκες, από αυτές που καταθέτεις τρία μηνιάτικα για ένα βρακί και μια τσαντούλα. Νομίζω ξεχωρίζει, επειδή είναι ευάερο και ευήλιο, το φως μπαίνει άπλετο μέσα από τη στέγη με τις πολλές καμπύλες και δε σε πνίγει... Ψηλοτάβανο που λέμε; Αυτό!

Εντύπωση επίσης μου έκαναν τα πολύ καλά, τουλάχιστον οπτικά, εστιατόρια με κουζίνα από πολλά μέρη του κόσμου, με πρωταγωνίστρια, τη βιετναμέζικη! Αν πάτε ψάξτε για το όνομα Pho, Vietnamese Street Food… Προσωπικά δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω, αλλά μου το πρότειναν ανεπιφύλακτα φίλοι Έλληνες και ξένοι! Για να ξέρετε κιόλας, το Pho είναι το πιο δημοφιλές φαγητό στο Βιετνάμ, ουσιαστικά νουντλς, που τρώγεται μετά μανίας πρωί, μεσημέρι και βράδυ, καυτερό ή όχι. Τρέφει όλο το Βιετνάμ!

Πάντως ειλικρινά, αναγεννήθηκε ολόκληρη η περιοχή, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δουλεύουν άψογα και πολύ καλά συντονισμένα, ώστε να μη χρειάζεσαι το αυτοκίνητό. Το ακούτε εδώ αυτό;...

Έφυγα τρέχοντας να προλάβω το National Gallery...

Σημείωση:

Αν βρεθείτε στο High Street Kensington, πρέπει να αναφέρω, ότι δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο και κάτι, το εξαιρετικό κατάστημα για τρόφιμα, όλα βιολογικά ή από ντόπιους παραγωγούς που ανήκει στην αλυσίδα των Whole Foods Markets... Η αλήθεια είναι ότι σαν φιλοσοφία με βρίσκει λίγο αντίθετο τόσο μεγάλο κατασκεύασμα, δηλαδή τι βιολογικό, όταν έχεις φτιάξει ένα μεγαθήριο πολυκατάστημα τροφίμων που ξοδεύει τόσο πολύ ενέργεια μόνο για τη συντήρησή τους, ΑΛΛΑ είναι ο παράδεισος του κάθε γκουρμέ που σέβεται τον εαυτό του. 3 όροφοι, ο τελευταίος έχει εστιατόρια καταπληκτικά, με καλούδια κυρίως από Βρετανούς παραγωγούς αλλά και απ’ όλο τον κόσμο, μέχρι καλλυντικά στο υπόγειο και είδη καθαρισμού, όλα οικολογικά... Μόνο στα λαχανικά να πάτε, θα πάθετε πλάκα... Έχουν και ένα μοναδικό σύστημα που ανά τακτά διαστήματα, κάνει ντους σε όλα τα ζαρζαβάτια... Πας δηλαδή να πάρεις τη μελιτζάνα από τη Σικελία, και πλένεσαι ταυτόχρονα! Τέλειο!

Εδώ δικαιώνεται η φράση ατάκα, για όσους θυμούνται, από τους Δέκα Μικρούς Μήτσους: «Πάμε..."Whole Foods" να χαζέψουμε μουστάρδες;» Ενδεικτικά, αναφέρω πως υπάρχει ολόκληρη αίθουσα με ειδικές κλιματολογικές συνθήκες, που φιλοξενεί περίπου 230 ποικιλίες τυριών από όλο τον κόσμο... Και μπορείς να δοκιμάσεις κιόλας...Παράδεισος... για τον ουρανίσκο (Βρωμάει λίγο αλλά οκ...). Ο δε φούρνος και τα αρτοσκευάσματα δεν παίζονται!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ. http://www.wholefoodsmarket.com/stores/kensington/

2) Ο Πικάσο προκαλεί στην Εθνική Πινακοθήκη το παρελθόν...

Αν πρέπει να πάτε σε 2 εκθέσεις οπωσδήποτε στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή, μια είναι για το Βυζάντιο, αν σας ενδιαφέρει αυτό και δεν το έχετε φάει στη μάπα από μικρά όπως εγώ ως Σαλονικιός, στο Royal Academy of Arts στο Piccadilly Lane που κλείνει στις 22 Μαρτίου, και η άλλη στo National Gallery, που έχει ακόμα πολύ καιρό μπροστά της. Μέχρι τις 7 Ιουνίου.

Θα τη βρείτε στο Sainsbury’s Gallery, στην καινούρια πτέρυγα, που για πρώτη φορά μαζεύονται τα αριστουργήματα του Πικάσο σε ένα χώρο και σε παραδοσιακές θεματικές ενότητες που «προκαλούν» όπως πορτρέτα, γυναικείο γυμνό, τοπία κ.α. Πραγματικά, μέσα στις λίγες αίθουσες που διαδραματίζεται η έκθεση, ξεδιπλώνεται το μοναδικό του ταλέντο, το ταξίδι στις τεχνοτροπίες που χρησιμοποίησε, με αποκορύφωμα το κυβισμό. Εκτός όμως από αυτό, ο επισκέπτης, έχει την ευκαιρία όχι μόνο να δει τις διαφορετικές μορφές έκφρασης που χειριζόταν αυτή η μοναδικά ταλαντούχα προσωπικότητα, αλλά και να ταξιδέψει χρονολογικά μαζί του, να ανακαλύψει την εξέλιξη του στις δεκαετίες που έζησε και ζωγράφισε, να μάθει περισσότερα μέσα από την τέχνη του για αυτόν τον άνθρωπο.

Αλλά, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της αρκετά ευρηματικής έκθεσης, είναι τα έργα που εκτίθενται στη κεντρική αίθουσα, όπου ο Πικάσο "προκαλεί" τα πασίγνωστα αριστουργήματα γνωστών ζωγράφων, όπως του Velásquez, και το έργο του Las Meninas, ή τις Γυναίκες από το Αλγέρι του Delacroix. Μόνο για το έργο του πρώτου, και σ’ ένα φοβερό αντίλογο, ο Πικάσο ζωγράφισε τουλάχιστον 50 έργα μέσα σε 2 μήνες (!), όπου προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει, να αποδομήσει το πρωτότυπο, σε μορφές δικές του, σε προβληματισμούς δικούς του, αλλά πάντα με σεβασμό στο αριστούργημα του Velásquez. Εκεί θα δείτε το δυναμικό αυτό διάλογο να παίρνει σάρκα και οστά. Τη συνομιλία με το παρελθόν, την πρόκληση στο ζενίθ της!

Είναι μικρή και ναι ακριβή (12£) αλλά αξίζει... Και ένα έξτρα τιπ: Να πάτε οπωσδήποτε προς το βράδυ, έτσι όταν βγείτε, να εκπλαγείτε, όπως έγινε και με εμένα, από τις φοβερές εικόνες που αφορούν την έκθεση και προβάλλονται με ειδικούς προβολείς χρησιμοποιώντας σαν πανί, όλο το πανέμορφο αρχιτεκτονικά κτίριο της National Gallery!

Μαγικό, όπως μπορείτε να καταλάβετε έστω και λίγο από τις φωτογραφίες!

Και να μη ξεχάσω... Επειδή έχει πολύ κόσμο, μπορεί να πάτε εκεί στις 1700 και να σας δώσουν εισιτήρια για τις 1830, οπότε κανονίστε... Pre-book, όπως άλλωστε παντού στο Λονδίνο, ή περιμένοντας, ευκαιρία να δοκιμάσετε το τσάι, με όλο το πακέτο scones, cucumber sandwiches κτλ στα National Dining Halls του μουσείου, που θεωρούνται και πολύ σπέσιαλ culinary expression της Βρετανικής Κουζίνας, αν και εγώ το χώρο το βρήκα βαρετό. Για τους μερακλήδες, έχει βγάλει και ένα πολύ ωραίο, αλλά ακριβούτσικο βιβλίο με τις διάφορες συνταγές! Πολύ British!

http://www.nationalgallery.org.uk/exhibitions/picasso/default.htm

ΥΓ: Και κάτι για να ευθυμήσουμε... Η παραπάνω φωτογραφία μπορεί να αποδείξει την αιώνια Αγγλική τυπικούρα που φυσικά σε αφήνει άναυδο. Ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία τη συγκεκριμένη αίθουσα, από 5 σκαλιά πιο πάνω, αλλά η κυρία που βλέπετε πρώτη στα δέξια, φύλακας στην ιδιότητα, έτρεξε γρήγορα να με ενημερώσει ότι δεν γίνεται από αυτό το σκαλί, αλλά από το κάτω κάτω σκαλί που τελικά, βλέπετε την εικόνα...

Και εδώ αναρωτιέσαι... hello? Η κοπέλα στα αριστερά ακόμα γελάει...