Επιστρέφοντας αργά από το θέατρο, είδα ένα νεαρό ζευγάρι αστέγων νέων, ένα αγόρι και μια κοπέλα να έχουν κάτσει κοντά στο σταθμό... Εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά... Τόσο αφημένοι στη μοίρα τους, με την πραμάτεια τους σε 2 σακούλες και ένα sleeping bag. Ήταν σε αυτή τη δυστυχία τριγύρω μια αχτίδα...Πήρα μπισκότα και κάτι χαζά από το διπλανό μαγαζί.
Τα ακούμπησα αυθόρμητα στα πόδια της κοπέλας, με ένα χαμόγελο... Γύρισε και με είδε με κάτι μάτια όλο νόημα, όλο προσμονή, αλλά και ταυτόχρονα ένα πραγματικό ευχαριστώ.
Έφυγα και δάκρυσα...
Αλλά ένιωσα και τόσο καλά, έγινε χαμόγελο η θλίψη... μαγικό το να προσφέρεις και πόσο το ξεχνάμε. Έτσι απλά. Δεν θέλει εκατομμύρια....
Γιατί είμαστε έτσι, πώς γίναμε έτσι, γιατί είναι έτσι οι άνθρωποι πεταμένοι στο δρόμο σαν σκουπίδια;
Παγκόσμιο πρόβλημα, παγκόσμια σκέψη αλλά και παγκόσμια αδιαφορία.
Ακούστε τις φωνές σιωπηλές ή όχι έκει έξω που ψάχνουν για μια απλή κίνηση προσφοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου